“စံုကန္တာ​ေနပူခရီး​ ဘယ်ထီး​မှ မပါပါတယ်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

တန်ခူး​ကုန်လို့​ ကဆုန်ဆန်း​တဲ့​ကာလ​ေတွဟာ ကိုယ်တို့​ြမန်မာြပည်မှာ​ေတာ့​ အပူြပင်း​ဆံုး​အချိန်​ေတွပါပဲ။ ​ေလး​ရာသီနဲ့​ သမပိုင်း​ထဲပါတဲ့​ ဘူတန်မှာ​ေတာ့​အချမ်း​ဓါတ်မြပယ်ချင်​ေသး​ဘူး​။

အဲသမှာတုန်း​က ကိုယ့်​ဆီကသြကင်္န်ကို အ​ေနွး​ထည်ြကီး​ဝတ်ြပီး​ လွမ်း​ရတာ။ရန်ကုန်ြပန်​ေရာက်လာတဲ့​အခါကျ​ေတာ့​ ရာသီ​ေတွက ​ေပျာက်ချင်ချင်ရယ်။ ပန်း​နဲ့​လည်း​ ညှိမရ၊​ ​ေပါ်ဦး​ေပါ်ဖျား​အစား​အ​ေသာက်​ေတွနဲ့​လည်း​ ညှိမရ။

၁၂ ရာသီ လိုတရ​ေနမှပဲ။ အိမ်မှာ​ေန​ေန၊​ကား​ထဲ​ေရာက်​ေရာက်၊​ အလုပ်ခန်း​ထဲြဖစ်ြဖစ်၊​ ​ေလ​ေအး​ေပး​စက်​ေတွ​ေြကာင့်​ ​ေချွး​က​ေလး​တစိုစို​ေတာင်မရှိဘူး​။ ပန်ကာ​ေတွ​ေတာင် ဖုန်အလိမ်း​လိမ်း​ ပင့်​ကူမျှင် တသိန်း​ေလာက် ြဖစ်ကုန်မှကိုး​။

သိပ်လည်း​ဘဝင်ြမင့်​မ​ေနပါနဲ့​ေလ။ သူတို့​လည်း​

“သူ့​ချည့်​သာ​ေလာ”

ဆိုရင်

“မီး​နဲ့​ပါဖျား​”

ပဲ ​ေြဖရမှာ။မ​ေန့​က သြကင်္န်မိုး​က​ေလး​မှ ကျကာရှိ​ေသး​ ပိ​ေတာက်ဖူး​က​ေလး​ေတွထက်အရင် ဝမ်း​သာအား​ရ ​ေမှာင်ြကီး​ကျပလိုက်တာလူကို ငုတ်တုတ်​ေမ့​ေရာပဲ။ ပူတယ် အိုက်တယ်။ ပူတယ် အိုက်တယ်။ ပူတယ် အိုက်တယ်။ ဆီမန်း​မန်း​ေနရင်း​နဲ့​မှပူပူ​ေလာင်​ေလာင် ​ေနွလည်​ေခါင်ြကီး​ လွမ်း​မိလွမ်း​ရာ လွမ်း​သွား​လိုက်တာ။

ဘာမှလုပ်ချင်စိတ်မရှိ​ေတာ့​ပဲစာထိုင်​ေရး​ေနရတယ်။ ​ေအး​တဲ့​ေနရာကို လွမ်း​တယ်လို့​ေတာ့​ မထင်နဲ့​ဗျ။ သူလည်း​ပဲ ပူချက်က ကိုး​ေလာက်ရှိတယ်။မီး​မလာချက်က​ေတာ့​ ကိုး​ဆယ့်​ကိုး​ေလာက်ကို ရှိတာ။ ခု​ေနခါ အမ်း​မှာဘယ်လိုများ​ ​ေနမှာပါလိမ့်​ေနာ်။

အမ်း​က ရာသီဥတု အြပင်း​စား​ထဲမှာပါတယ်။ ​ေအး​ရင်လည်း​စိမ့်​ေန​ေအာင် ​ေအး​ြပီး​ ပူရင်လည်း​ ြကွပ်​ေန​ေအာင် ပူတာ။ ခုလိုရာသီမျိုး​ အြပင်ထွက်ရင် ထီး​အြကီး​ြကီး​တစ်​ေချာင်း​နဲ့​ ထွက်တယ်။ ပူလွန်း​လို့​ ​ေန့​လည်ဘက်ဆို ထမင်း​စား​လို့​ မဝင်ဘူး​။ ဒါ​ေပသိ ည​ေန​ေနက​ေလး​ေစာင်း​သွား​ြပီး​ရင်​ေတာ့​ မအိုက်ဘူး​။

ညဘက်လည်း​ ​ေလက​ေလး​တြဖူး​ြဖူး​နဲ့​။ မီး​မလာလို့​ ပန်ကာမဖွင့်​နိုင်​ေသာ်လည်း​ပဲ ​ေအး​ရာ​ေအး​ေြကာင်း​ အရိပ်​ေကာင်း​က​ေလး​ေတွ​ေတာ့​ ရှိတယ်။ အိမ်ထဲမှာ ြပူတင်း​ေပါက်​ေတွက​ေလဝင်တယ်။ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာဆိုရင်​ေတာ့​ အိုဂျီဝါဒ်ထဲမှာ သွား​ထိုင်​ေနရင် ​ေလထန်ကုန်း​ပဲ။ စစ္စတာ​ေဖျာ်တိုက်တဲ့​ေကာ်ဖီက​ေလး​ေသာက်၊​ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်လာ​ေရာင်း​တဲ့​ မုန့်​ပဲသွား​ေရစာက​ေလး​ေတွ ထိုင်စား​။ များ​များ​လည်း​မရှိဘူး​။ ဖရဲသီး​၊​ ​ေြပာင်း​ဖူး​ြပုတ်၊​ ​ေြမပဲြပုတ်၊​ မုန့်​လုပ်​ေဆာင်း​ေလာက်ပဲ ရှိမယ်။ အမ်း​မှာကဘယ်ဆရာဝန်မဆို တမိုး​လံုး​ေဖျာက်ဆိပ်လုပ်ရတယ်။

မရှိရင် မရှိတဲ့​ဆရာဝန်အလုပ် အကုန်လုပ်တတ်မှြဖစ်တာ။ အဲလိုနဲ့​ သူ့​ဝါဒ်ကိုယ့်​ဝါဒ်​ေတာင် ခွဲမရ​ေတာ့​ဘူး​။ တစ်ရံုလံုး​ ကိုယ့်​အိမ်ကိုယ့်​ယာလိုြဖစ်ကုန်တယ်။ ဆရာဝန်၊​ ဆရာမ၊​ အလုပ်သမား​၊​ အကုန်လံုး​ လံုး​လံုး​ေထွး​ေထွး​ပဲ။ အိမ်လာရင်း​ အြမင်မ​ေတာ်ရင်သိမ်း​ဆည်း​သန့်​ရှင်း​ ​ေဆး​ေြကာ​ေပး​သွား​တယ်။ အဝတ်အစား​ဆိုလည်း​ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ​ေလျှာ်ဖွပ် မီး​ပူတိုက်​ေပး​တယ်။တစ်ပတ်မှ တစ်​ေထာင်ပဲယူတယ်။ ​ေနမ​ေကာင်း​ဘူး​ဆို လာနင်း​နှိပ် ​ေဆး​တိုက်၊​ စား​စရာ​ေလး​ေတွ လာပို့​။​ေစာင့်​ေရှာက်တတ်​ေသာအရပ်လို့​ ဆိုရမှာပဲ။

ည​ေန ​ေနက​ေလး​ေစာင်း​ေတာ့​ အမ်း​ေချာင်း​ထဲ ​ေရချိုး​ဆင်း​ြကတယ်။ဒီရာသီက အိမ်မှာ ​ေရရှား​ြပီ​ေလ။ ဂျာကူဇီထဲက ​ေရလှိုင်း​က​ေလး​ေတွ တလိမ့်​လိမ့်​လှုပ်​ေပး​တဲ့​ သိန််း​ေြခာက်ဆယ်တန်​ေရချိုး​ကန်ဆိုတာမျိုး​ကို အမ်း​ေချာင်း​ထဲမှာ​ေတာ့​ အလကား​ရတယ်။ ဘာမှမလုပ်ပဲ ​ေရစီး​ေြကာင်း​ထဲပက်လက်က​ေလး​စိမ်​ေနရံုနဲ့​ ကိုယ်လက်​ေပါ့​ပါး​ အ​ေညာင်း​အညာ​ေြပြပီး​ လန််း​ဆန်း​သွား​တယ်။ ​ေရနည်း​ေပမယ့်​ေရစီး​က​ေတာ့​ သန်တုန်း​ပဲ။

 ြမို့​ပတ်လည် ဟိုဘက်က​ေခွစီး​ သည်ဘက်ကပတ်စီး​ စီး​ေတာ့​ ​ေရချိုး​ဆိပ်​ေတွ​ေပါလွန်း​လို့​။ ​ေနွအခါ သူတို့​ဆီ စမ်း​ေရထက်​ေအး​တာ ဘာမှ မရှိဘူး​။ ​ေမဆိုရင် မိုး​စ​ေတာ့​မှာ။မိုး​တွင်း​က ​ေြခာက်လ​ေလာက်ရွာမှာ။ သည်အချိန်က​ေလး​က ​ေနပူ​ေပမယ့်​ ​ေြခခင်း​လက်ခင်း​သာ​ေသး​တယ်။သွား​ေရး​လာ​ေရး​ ​ေကာင်း​ေသး​တယ်။ က​ေလး​ေတွလည်း​ ​ေကျာင်း​ပိတ်တဲ့​ကာလမို့​ အလှူ​ေလး​အတန်း​ေလး​ မစဲသလို​ေနထွက်​ေနဝင် မပူခင်စပ်ြကား​ ကူး​ကလန်ခတ်လို့​ ​ေနြကတယ်။ အဲသလိုနဲ့​ လာရင်း​သွား​ရင်း​ ​ေဆး​ရံုဝင်ြပြကလို့​ေဆး​ရံုမှာ လူစည်တဲ့​လထဲပါတယ်။

အမ်း​ကိုလွမ်း​ရတဲ့​အ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ အင်မတန်ရိုး​စင်း​တဲ့​ဘဝနဲ့​ေနရထိုင်ရလို့​ပါ။ မနက်လင်း​ အိပ်ယာထရင် အိမ်​ေရှ့​ဆိုင်မှာ ​ေကာ်ဖီတစ်ခွက်၊​ ​ေပါက်စီတစ်လံုး​စား​၊​(​ေကာင်း​ေကာင်း​ မ​ေကာင်း​ေကာင်း​ ဒါပဲရှိတယ်) ​ေဆး​ရံု​ေပါ်တက်၊​အတွင်း​လူနာ၊​ အြပင်လူနာြကည့်​၊​ ခွဲစရာရှိတာခွဲ။ ထမင်း​စား​ချိန် ဆိုင်ထွက်စား​၊​ ၂ နာရီ လူနာြပန်ြကည့်​၊​ေလး​နာရီ အိမ်ြပန် ​ေရမိုး​ချိုး​၊​ စာ​ေရး​၊​ ညစာစား​ တီဗီြကည့်​၊​ အိပ်ယာဝင်။ ​ေန့​တိုင်း​ ဒါပဲ။

နာရီလည်း​ မြကည့်​နဲ့​။ ြပက္ခဒိန််လည်း​ မြကည့်​နဲ့​။ မလိုဘူး​။ အရာအား​လံုး​ဟာ ကိုယ့်​ကိုသာ ​ေစာင့်​စား​ေနြကတာ။ကိုယ်ကဘာကိုမှ ​ေစာင့်​ေနစရာ မလိုသ​ေလာက်ပဲ။ လာ​ေဟ့​ ခွဲြကရ​ေအာင်။ ခွဲ ခွဲ ခွဲ။ ကုန်ပလား​လူနာ။ လည်လိုက်ဦး​မယ်။ လည် လည် လည်။ လူနာလာရင် ​ေစာင့်​ခိုင်း​ထား​မယ်။ အ​ေရး​ေပါ်ဆို မရရ​ေအာင်လိုက်​ေခါ်မယ်။ ကိုယ်လာရင် တန်း​သာခွဲ၊​ သူတို့​ဘက်က အဆင်သင့်​။ အမ်း​မှာ နှစ်နှစ်သာ ြကာခဲ့​တယ်။ဘယ်လိုကုန်သွား​မှန်း​ေတာင် မသိဘူး​။ ​ေြပာရင်း​နဲ့​ေတာင် လွမ်း​လိုက်ထှာ။

အမ်း​မှာ​ေနတုန်း​ကကျ​ေတာ့​ ရန်ကုန်​ေြပာင်း​ချင်လှချည်ရဲ့​တကျီကျီလုပ်​ေနြပီး​ေတာ့​ အမျိုး​မျိုး​ပဲ။ တတ်လည်း​တတ်နိုင်တယ် မထင်နဲ့​။ အိမ်ကသား​အမိက မလိုက်နိုင်လို့​သာြပန်ရတာ။ ရန်ကုန်ဆိုတာ အကုန်​ေကာင်း​တယ်။ အဆင်​ေြပတယ်။ ​ေပျာ်စရာ​ေတွ အြပည့်​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘာအမှတ်တရမှမရှိဘူး​။

လွမ်း​လည်း​ မလွမ်း​ေလာက်ဘူး​။ အချိန်​ေတွ ကုန်သွား​တယ်။ ပိုက်ဆံ​ေတွ ကုန်သွား​တယ်။ဘာမှ မကျန်ခဲ့​ဘူး​။ ရန်ကုန်ကအရသာ​ေတွဟာ အိပ်မက်ထဲမှာစား​ရတဲ့​ ထမင်း​ဝိုင်း​ြကီး​လိုပဲ။ သူ​ေကာင်း​သမျှဟာလျှာမထိအာမထိ ​ေကာင်း​တာ။ အ​ေတွ့​မဟုတ်ဘူး​။ အ​ေငွ့​။ ဘာမဆို လိုတရနိုင်တာ တစ်ခုပဲ။

အမ်း​ဟာအစား​အ​ေသာက် ဆင်း​ရဲပါတယ်။ လိုချင်တာ ဝယ်လို့​မရပါဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ရတဲ့​အချိန်မှာ​ေတာ့​ သဘာဝပစ္စည်း​စစ်စစ်၊​ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်၊​ အြပုအြပင် အ​ေရာအ​ေနှာ ကင်း​တယ်။ ​ေတာဝက်သား​၊​ ဆတ်သား​ေြခာက်၊​ ပျား​သလက်၊​မှို၊​ မျှစ်က​ေလး​ေတွက မရရင်​ေန​ေရာ။ ရတဲ့​အခါ ရသာြပွမ်း​တယ်။ ​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​အခါ စား​ေနကျမုန့်​တီဆိုင်က​ေရတက်ပုဇွန်ကျား​က​ေလး​ေတွကို ငရုတ်​ေကာင်း​ေစ့​က​ေလး​ မညက်တညက်၊​ သံပုရာရည်က​ေလး​ညှစ်ြပီး​ငါး​ပိက​ေလး​ပါ​ေလကာနဲ့​ ရခိုင်သုတ်သုတ်​ေပး​ရင် ခံတွင်း​ေလး​လိုက်လာြပီး​နာလန်ထ​ေရာ။

 ြကက်သား​တံုး​က​ေလး​ေတွကို ဆား​ဆနွင်း​ေလး​လူး​ြပီး​ ပူပူ​ေနွး​ေနွး​ေြကာ်​ေပး​ရင်လည်း​ေမွှး​ြပီး​ချို​ေနတာ KFC ထက်​ေတာင် သာ​ေသး​။ ​ေဆး​ရံုမှာ ခဏခဏ ထမင်း​ချက်စား​ြဖစ်တယ်။မုန့်​တီရင်လည်း​ ချက်စား​ြဖစ်တယ်။ ​ေပျာ်​ေပျာ်ပါး​ပါး​ ဝိုင်း​လုပ်ဝိုင်း​စား​ပဲ။ ​ေသာက်ဆမ်း​ဟင်း​တစ်ခွက်၊​အာပူချက်စပ်စပ််၊​ တို့​စရာအစံုဆို မင်း​ေခွး​ေချး​ဆီက ပွဲ​ေတာ်အုပ် ၃၀၀ နဲ့​ မလဲ​ေတာ့​ဘူး​။

ရန်ကုန်မှာလို​ေတာ့​ဘယ်​ေဆး​ကုမ္ပဏီကမှ စပွန်ဆာလာမ​ေပး​ပါဘူး​။ လူနာ​ေတွကလည်း​ ဘယ်​ေကျွး​နိုင်ပါ့​မလဲ။ ကိုယ့်​အချင်း​ချင်း​အလှည့်​ကျ အ​ေြကာင်း​ရှာ ဒကာခံြကတယ်။ ​ေဆး​ရံုကို လူနာလာြကည့်​တဲ့​ ဘဘြကီး​တစ်​ေယာက်က​ေတာင် ဝန်ထမ်း​ေတွတရုန်း​ရုန်း​ တက်ညီတက်ညီရှိလို့​ သ​ေဘာကျြပီး​ ထမင်း​ချက်စား​ြကဆို ငါး​ရာတန်အသစ်တစ်အုပ် မုန့်​ဖိုး​ေပး​သွား​ဖူး​တယ်။(ဆန်​ေရဗျ ဆန်​ေရ) အဲဒါဆို ​ေဈး​ဝယ်၊​ ဟင်း​ချက်တဲ့​သူကချက်၊​ေခါင်တည်တဲ့​သူကတည်၊​ ဆရာဝန်​ေတွက​ေတာ့​ ကိုယ်နှစ်သက်ရာ ပုလင်း​ရှာ။ မစည်မှာ​ေတာ့​ မပူနဲ့​။

ကာရာအို​ေကစက်​ေတွရှိတယ်။ ဂီတာတီး​တတ်တဲ့​သူ​ေတွလည်း​ ရှိတယ်။ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာ ဆူဆူညံညံနဲ့​မို့​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​လူနာ​ေတွ အ​ေနှာက်အယှက် ြဖစ်ပံုမရပါဘူး​။ သူတို့​လည်း​ ြပံုး​ြပံုး​ြပံုး​ြပံုး​နဲ့​။သည်လူ​ေတွ မုဒ်က​ေလး​ေကာင်း​ေနမှ သူတို့​ကို ပိုဂရုစိုက်နိုင်မှာ​ေလ။ သူတို့​လည်း​ ကိုယ်နဲ့​အတူ​ေပျာ်​ေပျာ်ရွှင်ရွှင်ပဲ။ အရည်က​ေလး​ဝင်သွား​ရင် သူတို့​ဆို​ေနကျ သီချင်း​ေလး​တစ်ပုဒ်ရှိတယ်။

“ငါတို့​ ရခိုင်သား​။ ​ေဟ့​ ရခိုင်သား​ေဟ့​။ ငါတို့​ ရခိုင်​ေြမ။”

တဲ့​။ ငရုပ်မှန်ရင် စပ်ရမယ် ဆိုတာ တယ်မှန်တာပဲ။ အမ်း​ ကို ရခိုင်ကလူ​ေတွက ရခိုင်အစစ်လို့​လက်ခံချင်ြကတာ မဟုတ်ဘူး​။ ဝန်ထမ်း​ေတွ​ေန​ေတာ့​ ြမန်မာ နဲ့​ တိုင်း​ရင်း​သား​ေပါင်း​စံုပါတယ်။​ေတာင်​ေပါ်​ေနမို့​ ချင်း​ေတွလည်း​ ​ေတာ်​ေတာ်များ​များ​ ပါတယ်။ အမ်း​မှာ ​ေြပာတဲ့​စကား​ကို ​ေြမာက်ဦး​၊​စစ်​ေတွဘက်က ရခိုင်​ေတွက ရခိုင်စကား​ မဟုတ်ဘူး​။ အဲဒါ အမ်း​စကား​တဲ့​။ ဟုတ်​ေတာ့​လည်း​ ဟုတ်တယ်။အသံထွက်က​ေတာ့​ တချို့​တ​ေလ ရခိုင်အသံထွက်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေလယူ​ေလသိမ်း​ဝဲပံုက မင်း​ဘူး​ဘက်နဲ့​လည်း​ခပ်ဆင်ဆင်။ အစိမ်း​ချုပ်ချုပ်တဲ့​အခါ နား​ေထာင်ြကည့်​။

“သီယာ သီယာ”

လို့​ ​ေအာ်လိမ့်​မယ်။ ​ေသပါြပီလို့​ ​ေြပာတာ။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရင် ဘာ​ေသာက်ဦး​မလဲလာ​ေမး​ရင်

“ဆရာ။ ​ေသာက်ဖို့​ေသး​လား​။”

လို့​ေမး​တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ သီချင်း​ကျ​ေတာ့​ ရခိုင်သီချင်း​ေတွမှ အသည်း​စွဲတာ။

သူတို့​ကို ရခိုင်မဟုတ်ဘူး​ေြပာရင် သိပ်နာတယ်။ ခက်တာက ရခိုင်​ေတွကလည်း​ အမ်း​ဆို ရခိုင်ရာ မသွင်း​ချင်ဘူး​။ ဘယ်ရခိုင်မှမလာချင်တဲ့​ြမို့​။ ရခိုင်​ေရး​ရာ အမတ်​ေတွ​ေတာင် မ​ေရာက်ဖူး​တဲ့​ြမို့​။

“အမ်း​က ဆရာဝန်ပါ”

လို့​ဆို​ေတာ့​။

“ဟုတ်လား​။ ကျွန်​ေတာ်​ေတာ့​ မ​ေရာက်ဖူး​ဘူး​ဗျာ။”

လို့​ အတင်ခံလိုက်ရတယ်။

သီယာ။ သီယာ။

သူတို့​ဟာသူတို့​လာချင်လာ မလာချင်​ေနပါကွယ်။ ကိုယ်က​ေတာ့​ အမ်း​မှာ နှစ်နှစ်​ေနခဲ့​တယ်။ ​ေြကာက်လို့​ေနတာလည်း​မဟုတ်ဘူး​။ ​ေဂါက်လို့​ေနတာလည်း​ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေပျာ်လို့​ကို​ေနခဲ့​တာ။ ​ေရစက်ရှိလို့​ ​ေနခဲ့​တာ။သည်တစ်သက် သည်ဘဝမှာ အမ်း​မှာ​ေနခဲ့​ရတဲ့​ကာလဟာလည်း​ ​ေတာ်​ေတာ်အ​ေရး​ပါတဲ့​ အစိတ်အပိုင်း​တစ်ခုြဖစ်ခဲ့​တယ်။ အမ်း​က​ေန စာ​ေတွ​ေရး​ခဲ့​တယ်။ စာအုပ်​ေတွ ထွက်လာခဲ့​တယ်။

လက်ရည်​ေတွလည်း​ တက်ခဲ့​တယ်။ဉာဏ်ရည်​ေတွလည်း​ ထက်ခဲ့​တယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့​သူ​ေတွ၊​ ကိုယ့်​ချစ်တဲ့​သူ​ေတွလည်း​ မနည်း​မ​ေနာပဲ။ခု​ေန အမ်း​မှာ ဆရာဝန်မရှိဘူး​။ နင့်​ အမ်း​ ြပန်လွှတ်မယ်ဆိုလည်း​ စူဠလိပ် ​ေရထဲလွှတ်တာလို့​ပဲသ​ေဘာထား​မှာ။ ​ေလာကြကီး​မှာ ဘာ​ေတွကို ဘယ်​ေလာက်များ​ လိုချင်​ေနရဦး​မှာလဲ။ အဲဒါ​ေတွရတဲ့​အခါ​ေနာက်ထပ် လိုချင်စရာ​ေတွက မဆံုး​ေအာင် ဆက်လာဦး​မှာ။ အဲဒါ အမ်း​က​ေပး​တဲ့​ အသိပဲ။

အမ်း​ကြပန်လာြပီး​တဲ့​ေနာက်ဘယ်​ေနရာကိုမှ သွား​ဖို့​ မ​ေြကာက်​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေတာစိတ်​ေတွဝင်သွား​လို့​ ရန်ကုန်မှာ မ​ေပျာ်နိုင်တာ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ရန်ကုန်ဆိုတာ ကိုယ်တသက်လံုး​ ကျင်လည်လာခဲ့​တဲ့​ကိုယ့်​အိမ်ကိုယ့်​ယာ။ ကိုယ့်​မိသား​စု ရှိတဲ့​ေနရာ။ ဘယ်​ေကွ့​မှာ ဘယ်ခလုတ်ရှိတယ်ဆိုတာ အလွတ်ရ​ေန​ေအာင်ကိုသိတာ။ ရန်ကုန်မြပန်လို့​ မြဖစ်တဲ့​ အဓိကအ​ေြကာင်း​ရင်း​က​ေတာ့​ အရွယ်​ေရာက်စြပုလို့​ လူ့​ေလာကြကီး​ထဲဝင်ရ​ေတာ့​မယ့်​ သမီး​ပဲ။ သူနဲ့​ကိုယ်နဲ့​ြကား​မှာ အလှမ်း​ေဝး​သွား​ခဲ့​တာ​ေတွကို ရင်ြကား​ေစ့​ရဦး​မယ်။

အ​ေဖတစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ သူ့​အ​ေပါ် သွန်သင်ချင်တာ​ေလး​ေတွလည်း​ အများ​ြကီး​ ရှိတယ်။ သူ့​စိတ်ထဲ ဘာ​ေတွရှိမလဲသိချင်တာ​ေတွ ရှိသလို၊​ ကိုယ့်​စိတ်ထဲရှိတာတချို့​ သူ့​ကို သိ​ေစချင်မိတာ​ေတွလည်း​ ရှိတယ်။ဒါ​ေြကာင့်​ ရန်ကုန််မှာ​ေနသခိုက်ဟာ သမီး​မျက်နှာ တစ်ရွာမှတ်ထင်ထား​ဖို့​ပဲ အာရံုရှိတယ်။​ေဖ့​စ်ဘုတ်ထဲ ​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွ​ေတာင် သမီး​အ​ေြကာင်း​ကင်း​တာ ခပ်ရှား​ရှား​။

သမီး​နဲ့​ပတ်သက်ြပီး​ ဘာ​ေတွ ြဖစ်​ေစချင်​ေနတာတုန်း​၊​ ဘာ​ေတွ​ေမျှာ်လင့်​ေနတာတုန်း​ လို့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်ြပန်​ေမး​ြကည့်​မိပါတယ်။ ဘာမှ မြဖစ်​ေစချင်ပါဘူး​။ ဘာကိုမှလည်း​ မ​ေမျှာ်လင့်​ဘူး​။ သူ့​ဘာသူြဖစ်ရာဘဝမှာ ​ေကျနပ်​ေပျာ်ရွှင်နိုင်ရင် ​ေတာ်ြပီ။ အဲဒါ သူ့​ဘဝ​ေလ။ ကိုယ့်​ဘဝမှ မဟုတ်တာ။

ကိုယ်အလွန်ဆံုး​ပါလှ​ေနာက်ဆယ့်​ေလး​ငါး​နှစ်​ေပါ့​။ အ​ေရး​ြကီး​တာ အဲသည်ဘဝမှာ သူကိုယ်တိုင် ​ေပျာ်​ေအာင်​ေနတတ်ဖို့​။အဲသလို ​ေနတတ်ဖို့​ဆိုတာလည်း​ ပိုက်ဆံရှိမှ၊​ ပညာတတ်မှ၊​ ​ေရမီး​စံုလင်မှ၊​ မှ မှ၊​ မှ​ေတွ မ​ေရနိုင်​ေအာင်ြဖည့်​ဆည်း​ေနတာထက်စာရင် လက်ထဲရှိသမျှက​ေလး​ကို နှစ်ြခိုက်ခံုမင် ​ေရာင့်​ရဲနိုင်တဲ့​ စိတ်က​ေလး​တစ်ခုပဲရှိလာ​ေစချင်တယ်။ ​ေလာကြကီး​ကို သူ့​စိတ်တိုင်း​ကျ မရအရ ပံု​ေဖာ်မယ့်​အစား​ သူ့​စိတ်က​ေလး​ကို ​ေလာကြကီး​နဲ့​အံဝင်ခွင်ကျ​ေအာင် ညှိယူလိုက်တာ ပိုမ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။

သူ့​အ​ေဖနဲ့​ အမ်း​လို​ေနရာမျိုး​မှာဘာမှမရှိတဲ့​ဘဝကို ​ေပျာ်​ေအာင် လိုက်​ေနတတ်တဲ့​တစ်​ေန့​ အဲသည်ဆု​ေတာင်း​ ြပည့်​ရ​ေချ​ေသး​ရဲ့​။(ခု​ေတာ့​ မြဖစ်နိုင်​ေသး​ဘူး​)။ တကယ်​ေတာ့​အမ်း​ဟာတြခား​ေနရာ​ေတွလိုပါပဲ။ ပူချင် ပူတယ်။ ​ေအး​ချင် ​ေအး​တယ်။ မ​ေကာင်း​တာ​ေတွ အများ​ြကီး​ ရှိသလို​ေကာင်း​တာ​ေလး​ေတွလည်း​ အများ​ြကီး​ ရှိတယ်။ ဘယ်​ေနရာကိုပဲ သွား​သွား​။ အလံုး​စံု ြပည့်​စံု​ေကာင်း​မွန်တယ်လို့​ေတာ့​ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေနရာတစ်​ေနရာမှာ ​ေပျာ်ြခင်း​၊​ မ​ေပျာ်ြခင်း​ဆိုတာ အဲသည်​ေနရာက​ေကာင်း​ကွက်ဆိုး​ကွက်​ေတွထက်၊​ အတူတူ ​ေနထိုင်ြကတဲ့​ လူသား​အချင်း​ချင်း​ ဆက်ဆံ​ေပါင်း​သင်း​ရတဲ့​အြကင်နာ၊​ ​ေမတ္တာ​ေတွကသာ အဓိကကျတယ်။ သီချင်း​ေတွထဲမှာပါတဲ့​

“တူနှစ်ကိုယ် တဲအိုပျက်မှာ​ေနရ၊​ ​ေရွှဘံု​ေပါ်မှာ စံရ၊​ ချစ်ထှာ ချစ်ထှာ ပဓါန”

ဆိုတာဟာ သိပ်ြပီး​ စိတ်ကူး​ယဉ်ဆန်လွန်း​တယ်လို့​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း​ ထင်ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ဒါ​ေပမယ့်​ ဘဝမှာ အဲသည်လို စိတ်ကူး​ယဉ်ရတဲ့​ စိတ်ရူး​ေပါက်ရတဲ့​ အချိန်က​ေလး​ေတွ မပါြပန်ရင်လည်း​အဓိပ္ပါယ် မရှိဘူး​။ ကမ္ဘာဦး​အစက ဝခဲ့​တဲ့​ သဘာဝဟာ ​ေဖကိုယ်တိုင်လည်း​ ဝခဲ့​တာပဲမို့​ ကိုယ့်​သမီး​ေလး​ကျမှဝလို့​ မြဖစ်ဘူး​လို့​ တွန့်​တွန့်​တိုတို မပိတ်ပင်လိုပါဘူး​။

“ငါ့​သမီး​က​ေလး​ငါ့​ထက်ပိုချစ်ရတဲ့​သူ ​ေတွ့​သွား​ြပီ”

ဆိုြပီး​ ရင်ထုမနာြဖစ်ရမှာထက်စာရင်

“ငါ့​သမီး​က​ေလး​ ကိုယ်ကလွဲရင် သူတစ်ပါး​ကို မချစ်တတ်ပါလား​။”

ဆိုတဲ့​အြဖစ်မျိုး​ေရာက်မှာ မ​ေတွး​ဝံ့​ေအာင် ​ေြကာက်ပါတယ်။

ြကက်တူ​ေရွး​များ​ေတာင်ပံြဖတ်ထား​သလို တပင်တိုင်ြမနန်း​နဲ့​ လူမသမာ အလှမ်း​ေဝး​ေအာင် ဂုမ္ဘာန်တစ်​ေထာင် အ​ေစာင့်​ခိုင်း​မယ့်​အစား​၊​ေဘး​ရန်က တိမ်း​ေရှာင်တတ်တဲ့​ အသိဉာဏ်ရှိ​ေအာင် သင်ြကား​ေပး​ြပီး​ ​ေလနှင့်​ေရာလို့​ တိမ်​ေြကာကိုပျံပါ​ေလ လို့​ လွတ်လပ်ခွင့်​ ​ေပး​ထား​ချင်ပါတယ်။ ဒီအခါမှာ ​ေရွှ​ေပါ်ြမတင် ြမင်ချင်မှလည်း​ ြမင်ရမှာ​ေပါ့​။သူချစ်တဲ့​သူနဲ့​ဆိုရင်​ေတာ့​ ဘယ်​ေနရာ​ေရာက်​ေရာက် ​ေပျာ်​ေအာင် ​ေနတတ်သွား​မှာပါ​ေလ။ အန်တီမာမာ​ေအး​ရဲ့

​“မ​ေခါ်ချင်ထား​ခဲ့​ေလ။”

ဆိုတဲ့​ သီချင်း​မျိုး​လည်း​ သူနား​မ​ေထာင်တတ်​ေသး​ေတာ့​၊​ ကိုယ်တို့​ ြမန်မာ​ေတွရဲ့​အယူအဆ

“မိန်း​က​ေလး​တို့​ရဲ့​ ကျက်သ​ေရ”

ဆိုတာလည်း​ ဘာမှန်း​ သိဦး​မှာ မဟုတ်ဘူး​။ နား​လည်နိုင်လာတဲ့​တစ်​ေန့​သည်စာကိုဖတ်တဲ့​အခါ သူ့​အ​ေဖ​ေြပာချင်တဲ့​စကား​ကို အဓိပ္ပါယ်​ေပါက်နိုင်ပါ​ေစ လို့​ ဆု​ေတာင်း​ရမှာပဲ။​ေပထက်အက္ခရာတင်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုပဲ သရုပ်​ေဖာ်​ေဖာ် ဒိုင်မင်း​ရှင်း​က နှစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ စာ​ေြကာင်း​ေတွြကား​ကအသံမထွက်တဲ့​ စကား​လံုး​ေတွကိုပါ ဖတ်နိုင်မှ ကိုယ့်​အ​ေတွ့​အြကံု ကိုယ့်​အ​ေတွး​အ​ေခါ်နဲ့​ ဆက်​ေတွး​နိုင်​ေတာ့​မှရုပ်လံုး​ေပါ်လာလိမ့်​မယ်။

ငယ်ငယ်တုန်း​ကဖတ်ခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ဝတ္ထုတိုက​ေလး​ေတွ ရှိတယ်။

“စလူရွက် ြခူလက်ဝယ်ကိုင်ကာ”

တဲ့​။ မိန်း​က​ေလး​သဘာဝဘဝကို ရင်ဆိုင်တဲ့​အခါမှာ

“​ေနပူခရီး​ ထီး​မပါတဲ့​အခါ ဘာမှ မပူနဲ့​။ စလူရွက်က​ေလး​ချိုး​လို့​ မိုး​ေပး​ပါ့​မယ်”

ဆိုတဲ့​သူ​ေတွကို သိပ် မယံုစား​နဲ့​။ လို့​ မှာချင်ဟန်တူပါတယ်။ သမီး​ရှင်မိခင်များ​က ဆံုး​မလိုတဲ့​အခါ

“ညီမ​ေလး​က အချစ်ကို ကိုး​ကွယ်သတဲ့​လား​”

ဆိုတဲ့​ စာအုပ်မျိုး​ကိုလည်း​ေပး​ဖတ်ြကမှာ​ေပါ့​။ စလူရွက်က​ေလး​မို့​ အဖိုး​မတန်တာရှည်မခံဘူး​ထင်ရင်လည်း​ ခရီး​ဆံုး​ေတာ့​ လွှင့်​ပစ်ခဲ့​လို့​ ဘာမှ မြဖစ်ဘူး​။ ​ေလာ​ေလာဆယ်​ေတာ့​ သမီး​ကို ​ေန​ေြပာက်မထိုး​ေအာင် ကာ​ေပး​တယ် မဟုတ်လား​။ သမီး​ရဲ့​ နံ​ေဘး​မှာ​ေနများ​ခ ​ေမ့​အသား​ညိုမယ်ဆို ပူပူပန်ပန် ​ေစာင့်​ေရှာက်မိုး​ကာ​ေပး​မယ့်​သူ ရှိဖို့​က အဓိကပါကွယ်။ သမီး​ေလး​ နား​ေထာင်စရာ ြမန်မာဆန်ဆန်် သီချင်း​ေလး​နှစ်ပုဒ်​ေတာ့​ တင်ထား​ခဲ့​တယ်။