လူတိုင်းထုတ်မေြပာရင်သာေနမယ်။ သိြပီးြကတာက ဒီအစိုးရ မေကာင်းဘူး။ မိုးရွာလို့ ေြမာင်းေရလျှံတာကအစ အိမ်ြကမ်းေပါက်က ကေလးကျွံကျတာလည်း အစိုးရမေကာင်းလို့။ အဲလိုေြပာလိုက်ေတာ့ ဒီအစိုးရဆိုတာ ဘယ်သူေတွတုန်း၊ စစ်တပ်ကဗိုလ်ချုပ်ေတွက စသလား။ ကျွန်ေတာ်တို့ကိုယ်တိုင်ေရာ အဲဒီ မေကာင်းတဲ့ အစိုးရထဲမှာ ပါမေနဘူးလား။ အထိုက်အေလျာက်ေတာ့ ပါတာချည့်ပါ။ ကျွန်ေတာ်က အစိုးရဝန်ထမ်းဆရာဝန်တစ်ေယာက်မို့ ကျွန်ေတာ် တာဝန်ကျတဲ့ ေဆးရံုမှာ လူနာကို ပိုက်ဆံမရှိလို့ ဂရုမစိုက်ဘူး။ မင်းကိုငါခွဲေပးထားတယ်၊ အလှုေငွ ဘယ်ေရွ့ဘယ်မျှထည့်ခဲ့၊ စသည်ြဖင့် တေလာကလံုး လုပ်ေနြကတဲ့ အစဉ်အလာကွ လို့ ဆက်ခံထိမ်းသိမ်းထားမယ်ဆိုရင် အဲဒီေဆးရံုက လူနာေတွအတွက် ကွန်ေတာ်ဟာ မေကာင်းတဲ့ အစိုးရပါပဲ။ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါ ဘယ်တုန်းက ဘာလုပ် စသည်ြဖင့် ပုဂ္ဂလဓိဌာန်မဆိုပါ။ တရားကိုယ်သေဘာကို ေြပာြကပါစို့။
လူေတွဟာ ကိုယ့်ကိုထိေတာ့မှသာ မချိေအာင်နာြကတဲ့အမျိုးပါ။ ကိုယ်ေြကာင့် သူတပါးထိခိုက်မိသွားရင် ေဆာရီးတခွန်းထွက်တဲ့သူဟာ အေတာ် ဘိုဆန်လို့ လို့ေြပာရမယ်။ ဆရာဝန်ေတွ အြကင်နာတရားမရှိလို့ ဘာြဖစ်ညာြဖစ် စသည်ြဖင့် ဟစ်တိုင်တက်ေနတဲ့သူများကို စိတ်မဆိုးပါဘူး။ ေသာက ဗျာပါဒနဲ့ ေတွ့ရတဲ့အခါမှာ တရားလက်ကိုင်မရှိရင် ဒီလိုပဲ တရားခံရှာြကစြမဲပါ။ ဒါေပမယ့် ေလာကြကီးကို လူနာ ဆရာဝန် နှစ်မျိုးတည်းနဲ့ တည်ေဆာက်ထားတာ မဟုတ်ေလေတာ့ ဆရာဝန်များခမျာလည်း အြခားအြခားေသာ ရံုးေရးဝန်တာ ကိစ္စများနဲ့ ြကံုေတွ့ရေသးတာေပါ့။ “ဟာ.. ဆရာေလးပါလား။ ေဆးရံုကြပန်လာတာလား၊ သွား သွား ဆရာေလး။ ရတယ်။ ရတယ်။” လို့ ေြပာတတ်တဲ့ ေမာ်ေတာ်ပီကယ်မျိုးဆို ကျွန်ေတာ် ထိုင်ရှိခိုးမတတ် ေကျးဖူးတင်ပါတယ်။ ပိုက်ဆံကို နှေမျာလို့မဟုတ်ရေပါင်။ နင်မဟုတ် နင့်အေဖ တရားခံရှာတာ နာမ်နိမ့်လို့ပါ။ ဒါေပမယ့် သီချင်းထဲကလိုေြပာရရင် ”ေတွ့လိမ့်နိုးနိုးထင်သည်..” ေပါ့။ အဲဒီအခါမျိုးမှာေတာ့ ကျွန်ေတာ်တို့က ြပည်သူခင်ဗျ။ ဘံုလံုတလှည့် ငါးပျံတလှည့်ေပါ့ဗျာ။
ကိုယ့်တုန်းကခံလိုက်ရလို့ မချိေအာင် ဆတ်ဆတ်ခါနာတဲ့ အမှုမျိုးကို ကိုယ့်အလှည့်ေရာက်ေတာ့ တူြဖစ်ြပီ နှံလိုက်မဟဲ့ဆိုရင် ဘယ်မှာတုန်း ကိုယ်ချင်းစာတရား။ ေခါင်က မိုးမလံုတာ ကို လက်ခံပါတယ်။ လက်မခံလို့မှမရတာ။ ဒါေပမယ့် တံစက်ြမိတ်က ကိုယ့်နဖူးေပါ်မှာေလ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ”ေခတ်ြကပ်ြကီးမှာ ဘာနဲ့သွားစားမတုန်း ေမာင်ရဲ့” လို့ ေြပာစရာရှိြပန်တာေပါ့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ြပန်ေမးြကည့်ပါခင်ဗျာ။ ”ငါဟာ တကယ်ပဲ ငတ်ေသေလာက်ေအာင် နွမ်းပါးေနလို့ မလွှဲမေရှာင်သာ ဒီအလုပ်ကို လုပ်ေနရတာလား။ တြခားေရွးစရာ လမ်းမရှိေတာ့ဘူးလား။” လို့။ တကယ်တမ်း သရဲမရဲစီးေနတဲ့သူများဟာ ပင်စင်ယူချိန်ြကရင်၊ အလုပ်ထွက်လိုက်ရတဲ့ အချိန်ြကရင် အိုးပိုင် အိမ်ပိုင်ေလးနဲ့ အြကီးတစ်လံုး အငယ်တစ်လံုးထားချင်တဲ့ သူေတွကများပါတယ်။ “သူများတကာ တြပားနှစ်ြပား ြကက်ေကာက် ငှက်ေကာက် ေကာက်ေနရတာလာေြပာတယ်။ နင့်အဘေတွက ကုေဋချီဘတ်ေနတာ” လို့ ေြပာရင်လည်းလက်ခံပါတယ်။ ဒါေပသိ ေမးစမ်းပါရေစ။ အဲဒီမဟာဘဒ္ဒကမ္ဘာက လူြကီးမင်းများေကာ ေဇာတိက ဇဋိလတို့လို စူပါသူြကွယ်ြကီးများဘဝက မဆင်းေတာ့လို့လား။ အတိတ်ကံအရှိန်ကုန်တဲ့အခါ၊ ဘုရားတန်ေဆာင်းက ကမ္ဗည်းေတာင် မကျန်ဘူးဗျ။ ကျွန်ေတာ် လက်ေထာက်ဆရာဝန်ဘဝက မတက်တာ ၁၅ နှစ်ေတာင်ြပည့်ေတာ့မယ်။ ကျန်းမာေရးဝန်ြကီးက ေလးဆက်ေြပာင်းသွားြပီ။ ဆရာြကီးဒီဂျီေတွဆိုတာများေတာ့ တကျိပ်ခွဲမကပဲ။ တာသတိံသာနတ်သက််မှ မဟုတ်ြကတာေလ။ တချက်မှား ကားကနဲဆိုတဲ့ဘဝပါ။ ဒီေတာ့ သူတို့လည်း မင်းသမီးများလို အရွယ်ေလးရှိတုန်း ေရခပ်ြကရတာပါ။ သနားစရာေတာင်ေကာင်းပါတယ်။ စာရင်းချုပ်လိုက်တဲ့အခါြကေတာ့ ကျန်ခဲ့တာ အကုသိုလ်ကံ အေတာ်များများရယ်။ ကုန်သွားတာ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာ သမာဓိေတွရယ်ပါ။ အာဏာလက်ရှိတုန်းက ြပားြပားဝပ်ေနတဲ့ ငယ်ေမွးေမျာက်ေတွကပဲ “အချစ်ကမနည်း တဆစ်မှမလွဲ အြမစ်ကလှဲ လှစ်ြပလိုက်မှာပဲ..” ဆို ငယ်ကျိုးငယ်နာေတွကို သည်းကနဲမည်းကနဲ သည်းကနဲ မည်းကနဲ နွှာေတာ့တာဗျား။ တေြဖးေြဖးနဲ့ ငယ်ရာကြကီးလာြကတဲ့အခါ တေန့မှာ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်ေတာ်တို့လည်း (အစိမ်းေချွအေချွမခံရဘူးဆိုရင်ေပါ့) ဒီေနရာမျိုးေရာက်ြကဦးမှာပါ။ ဒီအခါ ဒီလမ်းကိုြပန်ေလျှာက်ြကဦးမလို့လား။ ေတာ်သင့်ြပီ လို့မထင်ဘူးလား။ ခုမှငါ့အလှည့်ေရာက်ေတာ့တာလို့ ေတွးရင်ေတာ့ မေြပာလိုပါ ခင်ဗျာ။
ဒါေတွက ေနာက်မှ ေနာက်ေရာက်ရားပါ။ ေနာင်ခါလာ ေနာင်ခါေဈးေပါ့လို့ဆိုရင်လည်း လက်ရှိဘဝကိုြပန်ေရှးရှုြကရေအာင်။ လူတိုင်းလုပ်ေနတဲ့ ဓေလ့မို့။ အများကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ မိုးခါးေရေသာက် ေနြကရတယ်ဆိုရင် ေသာက်ပါ။ ေရငတ်ေသမှာစိုးရတာကိုး။ ဒါေပမယ့် ဆင်ဆင်ြခင်ြခင် ကိုယ်ချင်းစာတရားေလးနဲ့ လူသားချင်းညှာတာေထာက်ထားတဲ့ စိတ်ကေလးနဲ့ေသာက်ြကပါ။ အချင်းချင်း အြပန်အလှန်ကူညီလို့ ေကျးဇူးတုန့်ြပန်တဲ့ ထမင်းက သူများလက်ကပုတ်ချြပီး နိုင်ထက်ကလူ စိတ်ဆင်းရဲေအာင်လုပ်ြပီးမှ စားရတဲ့ ထမင်းနဲ့ အရသာကွာပါတယ်။ ကိုယ့်အလုပ်ထဲက ဥပမာနဲ့ပဲ ေပးပါ့မယ်။ ေဆးရံုဂိတ်ေစာင့်တဲ့ကုလား ပိုက်ဆံလိုချင်ရင် အဝင်တခါ အထွက်တခါ ဆလံအခါခါသ လည်း မုန့်ဖိုးပဲဖိုးဖူလံုပါတယ်။ အသည်းအသန်လူနာကို ပိုက်ဆံေပးမှ တံခါးဖွင့်ေပးမယ်။ ေသာ့က စစ္စတာြကီးကိုင်တာ ဆိုတာမျိုး လုပ်ရင်ေတာ့ အဲဒါ လူမဆန်တာပါ။ ြမန်မာလူမျိုးများဟာ ေခတ်ကသင်ြကားေပးထားလို့ ေကျးဇူးသိတတ်ပါတယ်။ တချို့တေလ မသိတတ်တဲ့လူအနည်းအကျဉ်းရှိလည်း ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ။ လူတဘက်သား ဒုက္ခေရာက်ေအာင်၊ စိတ်ဆင်းရဲေအာင် ပညာြပတာမျိုးကိုေတာ့ မလုပ်မိေအာင် ထိမ်းေစချင်ပါတယ်။ ကျွန်ေတာ်ကိုယ်တိုင်လည်းထိမ်းဖို့ ဆံုးြဖတ်ပါတယ်။
ဒီစာကို ဒီမှာေရးရတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကေတာ့ ကျွန်ေတာ်နဲ့ အေတွးအြမင် မကွာြခားတဲ့သူေတွ ကွန်ေတာ့်လို သခင်္န်းစာယူနိုင်ေအာင်ပါ။ ဘုရားေဟာလို့ မကျွတ်တဲ့သူများကို မရည်ရွယ်ပါဘူး။ ငယ်ငယ်က ြကားဘူးတာတခုက သာသနာငါးေထာင် နဲ့ သာသနာေြခာက်ေထာင်ကွ လို့ ြငင်းြကတဲ့လူနှစ်ေယာက်ကို ဆရာေတာ်က ြကားတဲ့အခါ ”ဟို ငါးေထာင်ဆိုတဲ့ အေကာင်ကို ေခါ်ေချစမ်း“ ဆိုြပိး တံေတာင်နဲ့ ေထာင်းသတဲ့။ ”နင့်နှယ်။ သာသနာေတာင် ငါးေထာင်မှန်း ေြခာက်ေထာင်မှန်းေတာင် မသိတဲ့အေကာင်နဲ့ ြပိုင်ြငင်းပေလတယ်။” လို့ဆိုသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကမ္ဘာတည်သေရွ့ သာသနာတည်ေစရမည် ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ေကျာ်များကို မြငင်းရဲေပါင်ဗျာ။
(၂၂.၉.၂၀၁၀)
0 comments:
Post a Comment