“မလျှို့​ဝှက်မဆန်း​ြကယ် မအူမလည် စိုး​”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ဒုတိယ​ေြမာက်စာအုပ်ထွက်ြပီး​တဲ့​အချိန်မှာ ပတ်ဘလစ်ရှာြကီး​ ပျား​တုပ်​ေနသလိုလို သတင်း​သဲ့​သဲ့​ ြကား​မိပါတယ်။ အရင်စာအုပ်တုန်း​က​ေတာင် အုပ်​ေရတစ်​ေထာင်ကုန်ဖို့​အ​ေရး​ ခုနှစ်လ​ေလာက် ြဖစ်ြဖစ်ြမည်​ေအာင် ​ေရာင်း​ထုတ်ရသတဲ့​။

ဒီက​ေတာ့​ သိ​ေပါင်ကွယ်။ MRTV4 မှာ နံပတ်စဉ်ဘယ်​ေလာက်ချိတ်တယ် ဘာတယ်ညာတယ် ြကား​ြပီး​ အဟုတ်ြကီး​မှတ်​ေနတာ။ ကိုယ့်​နံရံ​ေပါ်လာလာ ​ေရး​ထား​သမျှကလည်း​ ဘယ်မှာဝယ်ရမလဲ ရှာမရဘူး​နဲ့​ ဆို​ေတာ့​ ဘုန်း​ြကီး​က ရူး​မယ်ြကံယံုရှိ​ေသး​ ​ေလှက မလူး​မလိုလူး​မလိုနဲ့​ ဟတ်​ေကာ့​ြကီး​ေတာင် ြဖစ်​ေတာ့​မလို့​။

ခုတစ်​ေခါက်​ေတာ့​ အဲသလို​ေတာင် နံပါတ်စဉ်မတပ်ခံရ​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် “ငါဘာမှ မဟုတ်​ေလဘူး​။” လို့​ တရား​ရ​ေသာ်ြငား​ သူများ​တကာ စီး​ပွား​ေရး​ထိခိုက်မှာ​ေတာ့​ အား​နာမိသ​ေပါ့​ေလ။ ကိုယ်လည်း​ပဲ တတ်စွမ်း​သမျှ​ေတာ့​ တစ်ခါထက်တစ်ခါ ​ေကာင်း​ေအာင် ြကိုး​စား​ြပီး​ ​ေရး​ရှာပါ​ေသာ်​ေကာ​ေလ။ ဒါ​ေပသိ တန်ဖိုး​ရှိ​ေအာင် မ​ေရး​တတ်တာ​ေနပါလိမ့်​မယ်။

နင့်​ဟာ​ေတွ အဲသည်မှာ အလကား​ဖတ်​ေနရမှ​ေတာ့​ ဘယ်သူက ပိုက်ဆံ​ေပး​ဖတ်မှာတုန်း​လို့​ ​ေြပာမယ်ဆိုလည်း​ ​ေြပာစရာ။ ဒီအခါမှာ စိတ်ထဲမှာ အ​ေတွး​တစ်ခု​ေပါ်လာတာက​ေတာ့​ ပစ္စည်း​တစ်ခုရဲ့​တန်ရာတန်ဖိုး​ဆိုတာ အသံုး​ဝင်တဲ့​အ​ေပါ်၊​ အသံုး​ချတဲ့​သူရဲ့​ တန်ဖိုး​ထား​တတ်မှုအ​ေပါ်မှာပဲ တည်လိမ့်​မယ်။ အလကား​ရြခင်း​ မရြခင်း​နဲ့​ မဆိုင်ဘူး​ လို့​ ​ေတွး​မိပါတယ်။ တန်ဖိုး​တက်လာ​ေအာင် လူြကိုက်များ​လာ​ေအာင်လုပ်ဖို့​ အတွက်က​ေတာ့​ ​ေဈး​ကွက်စီး​ပွား​ေရး​ အတတ်ပညာနဲ့​ဆိုင်မှာပါ။ သို့​ေသာ်ြငား​လည်း​ ဟိုး​အစကတည်း​က ​ေြပာခဲ့​ဖူး​သလိုပါပဲ။

စာ​ေရး​တဲ့​အတွက် တန်ရာတန်​ေြကး​ အဖိုး​သား​နား​ရ​ေစဖို့​ ရည်ရွယ်တာ မဟုတ်တာမို့​ အလကား​ဖတ်သွား​ရံုမကလို့​ ဂျာနယ်ထဲထည့်​ စာမူခမ​ေပး​ဘူး​ဆိုလည်း​ လိုက်​ေတာင်း​မယ့်​အစား​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ သူ​ေရး​သလိုလိုနဲ့​ ကူး​ချသွား​ရင်​ေတာင် အဲဒါသူြကိုက်လွန်း​လို့​ ယူတာပဲ​ေလ။ သူ့​ခမျာ ကိုယ့်​လို မ​ေရး​တတ်လို့​ သူများ​ေရး​တာကူး​ြပီး​ ကိုယ့်​ဥစ္စာလုပ်ရတာ။

ကိုယ်က​ေရး​တတ်သား​ပဲ။ ​ေရး​စမ်း​ပါ​ေလ့​။ က​ေလး​ေမွး​စား​တဲ့​သူများ​နဲ့​ ဥပမာ​ေပး​ခဲ့​ဖူး​တယ်ဗျ။ သူတို့​ခမျာ ချစ်လွန်း​လို့​ ကိုယ့်​သား​သမီး​ေမွး​စား​သွား​တာ။ လိုက်မ​ေြပာလည်း​ အချိန်တန်​ေတာ့​ ကိုယ့်​မျက်ခွက်ြကီး​ က​ေလး​ဆီမှာ​ေတွ့​တဲ့​အခါ သူတို့​ပဲ သိက္ခာကျ​ေတာ့​မ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ ကိုယ့်​လို အထိန်း​အကွပ်မဲ့​ ​ေြပး​ချင်တိုင်း​ေလျှာက်​ေြပး​ေနတဲ့​ ြမင်း​ရိုင်း​တစ်​ေကာင်ကို ကုန်း​နှီး​တင် ဇက်သပ်ြပီး​ ြမင်း​ေကာင်း​ြမင်း​ေချာြဖစ်လာ​ေအာင် ​ေစတနာနဲ့​ ​ေြမ​ေတာင်​ေြမှာက်​ေပး​သူ​ေတွကို မထိခိုက် မနစ်နာ​ေစဖို့​ရာ ကိုယ့်​ဘက်က ဘာ​ေတွများ​ ချို့​ယွင်း​ချက်ရှိ​ေန​ေလမလဲ ြပန်သံုး​သပ်တာလည်း​ သံုး​သပ်လို့​ သူများ​တကာ​ေတွ ဘယ်ပံုဘယ်နည်း​ ​ေလဟုန်စီး​ြကသလဲဆိုတာလည်း​ လိုက် စနည်း​နာမိပါတယ်။ ဟိုက်ရှား​ဘား​။ လန်း​သလား​ မ​ေမး​ပါနဲ့​ ပိတ်သတ်ြကီး​ရယ်။

 စာအုပ်မိတ်ဆက်ပွဲလုပ်တဲ့​ေန့​မှာ ဂျာနယ်လစ်​ေတွ အကုန်ဖိတ်၊​ ​ေဟာ်တယ်ြကီး​မှာ ခမ်း​ခမ်း​နား​နား​ ကျင်း​ပြကသဗျ။ အသံ​ေတွ ​ေသချာနား​မ​ေထာင်ပဲ အမှတ်တမဲ့​ လှမ်း​ြကည့်​မိလိုက်​ေတာ့​ ရုပ်ရှင်ကား​ြကီး​ ကန်​ေတာ့​ပွဲ​ေပး​ေနတယ်မှတ်တာ။ နံကထိုင်နဲ့​ ဘွတ်နဲ့​ရွှတ်နဲ့​ဟာြကီး​က မင်း​သား​လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​တာ။ ချာ​ေရး​ချာတဲ့​ အရပ်ကတို့​ေရ။ ချစ်ချာ​ေကာင်း​ချက်နှယ်။ သည်ရုပ်ြကီး​နဲ့​ စာ​ေရး​ေနမိတဲ့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်​ေတာင် သတ်​ေသချင်သွား​တယ်။

 ခဏ​ေန​ေတာ့​ ဂါဝန်ရင်ရှား​နဲ့​ ​ေမာ်ဒယ်မ​ေလး​ေတွက သူ့​စာအုပ်က​ေလး​ေတွကို ရင်ဘတ်​ေဟာင်း​ေလာင်း​ြကီး​နဲ့​ တသား​တည်း​ကပ်ြပီး​ လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ် ​ေလျှာက်လာြကတာ လွှား​ကနဲလွှား​ကနဲ ​ေဖွး​ကနဲ​ေဖွး​ကနဲ အသည်း​ကိုယား​ေရာ။ ြမို့​လည်​ေကာင် ဘီလ်ဘုတ်​ေတွဘာ​ေတွ​ေတာင် ​ေထာင်လို့​တဲ့​။ နိုင်ငံ​ေကျာ် အနုပညာရှင်ြကီး​များ​က စား​ကာ​ေသာက်ကာ ရယ်ကာ​ေမာကာ ဓါတ်ပံု​ေတွ တြဖတ်ြဖတ်ရိုက်လို့​ မိတ်ဆက်​ေပး​တာဆို​ေတာ့​ ဘာစာတစ်လံုး​မှ မဖတ်ရ​ေသး​ပဲကို ြပိုင်စံမ​ေပါ် နိုင်ငံ​ေကျာ်ဘဝကို ချက်ချင်း​လက်ငင်း​ ​ေရာက်သွား​ေတာ့​တာပဲ။

အဟုတ်​ေြပာတာဗျ။ နှစ်ရက်​ေလာက်မှာ ​ေနာက်ပွဲတစ်ပွဲတက်​ေတာ့​ သူကအသစ်မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ လူတကာသိ ဆယ်လီဗျစ်တီြကီး​ ြဖစ်သွား​ြပီ။ တစ်ညနှစ်နာရီလာတဲ့​မီး​နဲ့​ ဒုလ္လဘစကိုင်း​နက်ြကည့်​တဲ့​ ကိုယ်လိုအ​ေကာင်​ေတာင် “ အလို ... ဟို​ေန့​က လူြကီး​” လို့​ သိသွား​ြပီ။ ရန်ကုန်​ေရာက်မှ ပရိုဂျူဆာနီတိုး​ြကီး​ကို “ကျုပ်ကိုလည်း​ အဲလိုညိုး​ေလး​ စင်တင်​ေပး​ပါလား​ အရီး​ရယ်။” လို့​ ပူဆာရဦး​မယ်။ “သူညား​လို အဝှာြပုချင်ရင် အစကတည်း​က အဝှာြပုထား​မှ​ေပါ့​” လို့​ မယ်သီလရှင် ဘဲဥ​ေပျာက်သံနဲ့​ အကျိန်း​အ​ေမာင်း​ မခံရ​ေလ​ေအာင် သူများ​နည်း​တူ လူြကိုက်များ​ေသာ ဘက်ဆဲလာ စာ​ေပ​ေရး​နည်း​က​ေလး​ေတွလည်း​ မ​ေတာက်တ​ေခါက် ​ေလ့​လာရတာပ​ေလ။

ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွက ဒိုင်​ေြကာင်ြကီး​ေတွနဲ့​ဆို​ေတာ့​ အုန်း​စား​မခံနိုင်တဲ့​ ​ေခတ်ကာလ သား​သမီး​များ​အြကိုက် ​ေပါ့​ေပါ့​ပါး​ပါး​ ရယ်စရာ​ေမာစရာ​ေလး​ေတွဘက် လှည့်​ရရင်​ေကာင်း​မလား​။ ဒါကလည်း​ ကိုြကည်တို့​ ညှစ်ထုတ်​ေနတာ သူ့​ဟာသူအတွက်​ေတာင် မကျန်​ေတာ့​ဘူး​။ ြဖစ်ြဖစ်ြမည်​ေအာင် လုပ်ရယ်​ေနရြပီ။ ဒါနဲ့​ပဲ ဂမ္ဘီရဘက် လျှို့​ဝှက်ဆန်း​ြကယ်ဘက် လှည့်​ရင် ​ေကာင်း​လိမ့်​မယ် လို့​ စိတ်ကူး​မိပါတယ်။ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်လိုများ​ အဆန်း​တကျယ် အမွှန်း​တင်ရပါ့​။

 စမယ့်​စရင်​ေတာ့​ သူများ​ထက်ထူး​ ငဦး​မှည့်​နိုင်ကာမှ တန်ကာကျမယ်။ ​ေမွး​တဲ့​အချိန်က ဘာနိမိတ်ညာနိမိတ်​ေတွကို အသာထား​ အရင်ဘဝက ဘယ်ကလာတယ်ဆိုတာပါ ပျိုး​ထား​မှ ြဖစ်​ေပမ​ေပါ့​။ ဒါ​ေတာင် ကိုယ့်​ထက် အိုင်ဒီယာဦး​တဲ့​သူ​ေတွက ကျန်စစ်သား​မင်း​ြကီး​ကို ​ေရစစ္စြတီြပုလုပ်ြပီး​သွား​ြပီ။ အဲဒီဇာတ်ထဲသွား​ဝင်ရင် အဂင်္ါသား​ေလး​မို့​ ​ေစာလူး​မင်း​ပဲ လုပ်ပါ​ေတာ့​ဆို ​ေသြပီဆရာ။

 (တကယ်ဆိုသူကမှ နံမယ်ထိပ်စည်း​ချင်း​တူတဲ့​ဟာကို)။ ဦး​ပုည​ေလာက်ဆို မဆိုး​ဘူး​ေနာ်။ ကိုယ့်​လိုပဲ ခနဲ့​ကာရွဲ့​ကာ ကလိကာရိကာ ​ေရး​တတ်တယ်။ ဒါ​ေပသိ “ကဗျာစီ​ေမာင်ပုည ​ေဆာင်ဂုဏ်ြပထုတ်လျှင် ​ေတာင်ြခံုကပုတ်သင်လို ဂုတ်ခွင်လိမ် လက်​ေသး​” လို့​ ဆိုဖူး​ေတာ့​ ဥပဓိရုပ်က​ေလး​ နည်း​နည်း​ေခ​ေနတယ်။ သည်ဘဝမှာလည်း​ ြမို့​ဝန်ဦး​ေရွှအိုး​လက်ချက်မိရင် ခက်ရ​ေချရဲ့​။ ခံု​ေတာ်​ေမာင်ကျဘမ်း​တို့​၊​ စကား​ေတာင်စား​တို့​ ​ေလျှာက်​ေမွှ​ေနြပန်လည်း​ ချီး​စိမ်း​မပန်း​တာ​ေတာင် ​ေခတ်ကာလ ကိုကို မမ တို့​က “ဘူ​ေတွတုန်း​။ ဘရဲ့​” လို့​ ​ေမး​ေနဦး​မယ်။ ​ေတာ်ပါြပီကွယ် အဲဒါ​ေတွထက်စာရင် သိုက်နန်း​ကလာတယ် ဆိုတာကမှ ဟုတ်တုတ်တုတ်။ ဘယ်သိုက်လဲဆို ဆံပင်ဘုတ်သိုက်​ေပါ့​။

 ​ေတွ့​သမျှလူ အမ​ေတာ်ဘုရား​ရဲ့​ နှမ​ေတာ်​ေလး​ရဲ့​ ပဌာန်း​ဆက်က ဘယ့်​နှယ်ညာ့​နှယ် ရွှီး​လို့​လည်း​ေကာင်း​တယ်။ (​ေယာကင်္ျား​ချင်း​ ဘဝ​ေဟာင်း​ အ​ေြကာင်း​ဆက်ဖို့​ေတာ့​ စိတ်မကူး​မိပါ)။ လွန်ခဲ့​တဲ့​ ​ေလး​ဆယ့်​ငါး​နှစ်တုန်း​က ဒပ်ဖရင်လို့​ေခါ်တဲ့​ေဆး​ရံုမှာ ​ေမာင်စံဖား​က​ေလး​ကို ဖွား​တုန်း​က ြကယ်​ေတွလည်း​ မ​ေြကွ၊​ ​ေြမငလျင်လည်း​ မလှုပ်၊​ ဂိစ္ဆဂုတ်​ေတာင်​ေပါ်မှာလည်း​ ဠင်း​တ​ေတွ မဝဲြကပါဘူး​။ ​ေသ​ေသချာချာ​ေမး​ြပီး​ြပီ။ ဘာ​ေတွထူး​ေသး​တုန်း​။

ဘာ​ေတွထူး​ေသး​တုန်း​လို့​။ ဘာမှကို မထူး​တာ။ တ​ေလာကလံုး​မှာရှိတဲ့​ မိန်း​မ​ေတွ ​ေမွး​ရိုး​ေမွး​စဉ်အတိုင်း​ ထူး​မြခား​နား​ ဖွား​သန့်​စင်တယ်။ တစ်ခုပဲရှိတယ်။ က​ေလး​ေမွး​ြပီး​တဲ့​အခါ ​ေဆး​ရံုကဆရာဝန်က​ေလး​ေတွ ​ေတွ့​လိုက်​ေတာ့​ “ငါ့​သား​ေလး​လည်း​ ြကီး​လာတဲ့​အခါ ဆရာဝန်ြဖစ်ရင် ဘယ်​ေလာက်​ေကာင်း​လိုက်မလဲ။” လို့​ ​ေတာင့်​တမိသတဲ့​။ (ဆိုက္ကား​သမား​ မဟုတ်​ေတာ့​လည်း​ ​ေြပာအား​ရှိသ​ေပါ့​ေလ)။ မိဘများ​ခမျာ အဲသည်သား​ဦး​ေယာကင်္ျား​ေလး​ကို နှစ်နှစ်​ေလာက်ပဲ ဖူး​ဖူး​မှုတ်လိုက်ရမယ် ထင်ပါတယ်။ ​ ေနာက်ပိုင်း​ကျ ရတနာရှိရာ ရတနာလာလာစုတာနဲ့​ မအား​ရှာ​ေတာ့​ဘူး​။

ဘုန်း​ြကီး​ေပး​တဲ့​ ဇာတာထဲက နံမယ်အရင်း​ထက် အရပ်ထဲမှာ ဟိုလူ​ေခါ်သည်လူ​ေခါ်နဲ့​ တွင်သွား​တဲ့​ နံမယ်နဲ့​ပဲ လူသိြကတယ်။ အိမ်က​ေမာင်နှမ​ေတွအား​လံုး​ ​ေပရွက်​ေပါ်မှာ ကညစ်နဲ့​ေရး​တဲ့​ ရက်ချုပ်ဇာတာက​ေလး​ေတွ ကိုယ်စီရှိြကတယ်။ အိမ်​ေထာင်ကွဲ​ေတွြဖစ်သွား​ေပမယ့်​လည်း​ အဲဒါ​ေလး​ေတွ​ေတာ့​ ​ေမွး​သမိခင်ဆီမှာ အမှတ်တရကျန်ရစ်တယ်။ သား​သမီး​ေတွ တစ်ခုခု အဆင်မ​ေြပ အခက်အခဲ​ေတွ့​ေနြပီထင်ရင် အဲဒါ​ေလး​ေတွကိုင်ြပီး​ ​ေဗဒင်ဆရာဆီ​ေြပး​ေတာ့​တာပဲ။ ​

ေလာက်ကိုင်မှာြဖစ်ြဖစ်၊​ ဘူတန်မှာြဖစ်ြဖစ်၊​ အမ်း​မှာြဖစ်ြဖစ်၊​ ​ေရာက်ရာအရပ်ကို ဖုန်း​ဆက်ြပီး​ “ဟိုဟာလုပ်လိုက်ဦး​ သည်ဟာလုပ်လိုက်ဦး​” စီစဉ်ရတာ အ​ေမာ။ မလုပ်မှန်း​လည်း​ သိလျက်သား​နဲ့​။ တကယ်​ေတာ့​ သူ့​သား​ေတာ်​ေမာင်​ေလး​က အဲသည်ဂမ္ဘီရအတတ်​ေတွကို က​ေလး​ဘဝကတည်း​က ​ေနာ​ေကျ​ေနြပီး​သား​လို့​ ​ေြပာလို့​ရပါတယ်။ နှစ်တန်း​ေကျာင်း​သား​ဘဝမှာ လက်​ေတွ့​ေဗဒင်လက္ခဏာကျမ်း​ ဆိုတာြကီး​ဖတ်ြပီး​ အရင်ဆံုး​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် စ ​ေဟာပါတယ်။ အသိချင်ဆံုး​ေမး​ခွန်း​က ဘယ်​ေတာ့​ေသမှာလဲ။ အသက်ဘယ်​ေလာက်ရှည်မလဲပါ။

 ​ေအာင် လံ ထူ စစ် သူ ြကီး​ ပွဲ ဆိုြပီး​ မဟာဘုတ်တိုင် ကိုယ့်​ဘာကိုယ်ထူလိုက်တာ ဘာ​ေတွ အယ်ရာတက်သွား​သလဲ မသိပါဘူး​။ ဘဂင်္ဖွား​နဲ့​ ထွက်လာတယ်။ ပုတိ၊​ ဘဂင်္၊​ မရဏ ဆိုတာ ​ေကာင်း​တဲ့​ဟာ​ေတွမှ မဟုတ်တာ။ မြကိုက်ဘူး​။ ြပန်လဲ​ေပး​ဦး​လို့​ ဂျီကျလို့​လည်း​ မြဖစ်။ ဘဂင်္ဆိုတာ ပါဠိလို ဘယ်လို အနက်ထင်သလဲလို့​ ​ေသချာ​ေအာင် လူြကီး​ေတွ လိုက်​ေမး​လိုက်​ေသး​တယ်။ အပုပ်အစပ်လို့​ ​ေြပာ​ေတာ့​ ဘယ်သူ့​စိတ်ဆိုး​ရမှန်း​ မသိဘူး​။ (​ေမး​လည်း​ေမး​ေသး​)။ စိတ်ထဲဘယ်​ေလာက်စွဲသွား​သလဲဆို ဆရာဝန်ြဖစ်ြပီး​ သူငယ်ချင်း​တစ်​ေယာက်က ​ေဗဒင်တွက်​ေပး​ေတာ့​ အဓိပတိဖွား​ဆို မယံုဘူး​။ ြငင်း​ေသး​တာ။ “ငါငယ်ငယ်ကတည်း​က ကိုယ့်​ဘာကိုယ် တွက်ြပီး​သား​ ဘဂင်္ဖွား​ပါဟ” လို့​။

 ​ေကာင်း​တာမ​ေဟာ​ေတာ့​ အဲဒီ​ေဗဒင်တွက်နည်း​က မှန်လည်း​ မမှန်ဘူး​ဆိုြပီး​ သက်​ေရာက်အ​ေဟာခန်း​ကို အတန်း​ေကျာ်တက်ပလိုက်ပါတယ်။ ကိုယ်က အဂင်္ါသား​ဆို​ေတာ့​ အဂင်္ါသက်​ေရာက်အ​ေဟာကို ဖတ်ရမှာ​ေပါ့​ ဆိုြပီး​ အစအဆံုး​ လံုး​ေစ့​ပတ်​ေစ့​ဖတ်လိုက်တာ ​ေစာ​ေစာတုန်း​က ထွက်တဲ့​အ​ေဟာထက် ပက်ပက်စက်စက် ဆိုး​တယ်။ ​ေသကိန်း​ြကံုတယ်။ နာကိန်း​ြကံုတယ်။ ​ေရနစ် ​ေခွး​ကိုက် ချီး​ကား​တိုက်ကိန်း​ ြကံုတယ်ြဖစ်လာ​ေတာ့​ ဆက်မဖတ်​ေတာ့​ပဲ တစ်​ေယာက်တည်း​ ထိုင်ငို​ေန​ေရာ။ အဂင်္ါြဂိုလ်သက်က ရှစ်နှစ်ဆို​ေတာ့​ ငါ့​သက်တမ်း​ကလည်း​ ရှစ်နှစ်ပဲရှိမှာ။ ငါ​ေတာ့​ ​ေသရ​ေတာ့​မယ်။ အခုရှစ်နှစ်ထဲ ​ေရာက်​ေနြပီ​ေပါ့​။

အိမ်ကလူြကီး​ေတွ သူတို့​ဟာသူတို့​ ရယ်ကာ​ေမာကာ စကား​ေတွ​ေဖာင်​ေနတဲ့​အခါ “​ေအာင်မယ်​ေလး​။ သူတို့​မှာ​ေတာ့​ ​ေပျာ်လို့​။ ​ေအး​ပါ။ ငါ​ေသသွား​ေတာ့​မှ လာမသနား​နဲ့​။” ဆို စိတ်က ​ေကာက်ချင်​ေသး​။ ​ေဗဒင်နဲ့​မဟန်​ေတာ့​ ကိုယ်တို့​ဆရာ​ေလး​က ဂါထာမန္တရား​ဘက် ​ေရာက်သွား​ြပန်​ေရာ။ အိပ်ကာနီး​ ဘုရား​ရှိခိုး​ြပီး​ရင် ဘုရား​ဂုဏ်​ေတာ်၊​ တရား​ဂုဏ်​ေတာ်၊​ သံဃာ့​ဂုဏ်​ေတာ်၊​ ၂၄ ပစ္စည်း​၊​ အကုန်ကျက်မှတ် ရွတ်ဖတ်ြပီး​ ြခင်​ေထာင်ပတ်ပတ်လည် လက်ညှိုး​က​ေလး​ ညွှန်ကာညွှန်ကာနဲ့​ စည်း​ချြပီး​ အိပ်တယ်။ သရဲဝင်ဆွဲမှာ ​ေြကာက်လို့​။ ​ေနာက်​ေတာ့​ အသက် ​ေထာင်ချီရှည်တာ​ေတာင် ဆယ့်​ေြခာက်နှစ်သမီး​ေလး​လို နုပျို​ေန​ေစတာပဲဆိုတဲ့​ ပုဂံ​ေခတ်က ရှင်အရဟံပုတီး​စိတ်နည်း​ဆိုတာလည်း​ သက်​ေစ့​စိတ်​ေသး​တယ်။

 ငယ်ငယ်က ​ေတာ်​ေတာ် လိမ္မာတာပဲ လို့​ ခုမှ ​ေနာင်တရတယ်။ (ခု​ေတာ့​ ပုဆိန်​ေတာင် မ​ေပါက်နိုင်တာ ြကာ​ေပါ့​)။ ​ေလး​တန်း​တို့​ ရှစ်တန်း​တို့​ ​ေြဖတဲ့​အခါ အစိုး​ရစစ်ဆိုြပီး​ စိတ်ပူလို့​နဲ့​တူပါရဲ့​။ အ​ေမက စာ​ေမး​ပွဲခန်း​ထဲ​ေရာက်ရင် ရွတ်ဖို့​ သင်​ေပး​ထား​တာ ရှင်သီဝလိဂါထာတဲ့​။ ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင် သည်ကလည်း​ ​ေမး​ခွန်း​စာရွက် အ​ေြဖလွှာစာရွက်​ေတွ ​ေဝ​ေနရင် မျက်စိ​ေလး​ စံုမှိတ်ြပီး​ ရသမျှ ဂါထာကုန်​ေရာ။ ဆယ်တန်း​ေရာက်​ေတာ့​ ကွန်ပါဘူး​ထဲမှာ သစ်တိုသစ်စ​ေတွ ပါလာတာ​ေပါ့​ဗျာ။ အဖွား​တို့​ အ​ေမတို့​က ​ေရ​ေမွှး​ပုလင်း​က​ေလး​ေတွဆို မှန်တင်ခံု​ေပါ်ထား​တာ မဟုတ်ဘူး​။ ဘုရား​စင်​ေပါ်တင်ထား​တာ။ စာ​ေမး​ပွဲသွား​ေြဖဖို့​ ဘုရား​ရှိခိုး​ေတာ့​မှ ရှူး​ကနဲ ရှူး​ကနဲ ြဖန်း​ေပး​တယ်။

 ​ ေအာ်ဒီကလုန်း​ဆိုလား​ပဲ။ ဘုရား​ေရာက်ရင် ​ေကျာက်ချီြပီး​ သူကတိ​ေပး​ထား​လို့​ဆို ကိုယ်ပါ ပုတီး​လိုက်လိုက်စိပ်ရတာ ​ေဆး​ေကျာင်း​အမှတ်မီ​ေအာင်တဲ့​။ အခုထက်ထိလည်း​ သူများ​နိုင်ငံမှာ စာ​ေမး​ပွဲသွား​ေြဖရတဲ့​အခါ သူက​ေတာ့​ အိမ်က​ေန ဖ​ေယာင်း​တိုင်ထွန်း​၊​ ဘုရား​ကန်​ေတာ့​ ပုတီး​စိပ်ရတာ အ​ေမာ။ နာရီချင်း​ မကိုက်တာ သူမညှိတတ်လို့​လား​ မသိဘူး​။ တစ်​ေန​ေသး​တယ်။ ​ေသ​ေသချာချာ​ေြပာစမ်း​ပါ။ ​ေဗဒင်ကို ယံုသလား​ မယံုဘူး​လား​ဆိုရင် ​ေသ​ေသချာချာပဲ ​ေြဖပါ့​မယ်။ ယံုတယ်လည်း​ မဟုတ်ဘူး​။ မယံုဘူး​လည်း​ မဟုတ်ဘူး​။

 မှန်ချင်လည်း​ မှန်တယ်​ေလ။ မမှန်ချင်လည်း​ မမှန်ဘူး​။ မှန်ရင်လည်း​ ​ေဟာ​ေနတုန်း​ သိရတာမှ မဟုတ်တာ။ ​ေနာက်​ေတာ်​ေတာ်ြကာမှ သိလာရတာ။ ဪ အဲ့​တုန်း​က ​ေဗဒင်က အဲလို​ေဟာထား​တာ။ ြကည့်​စမ်း​။ မှန်လိုက်တာ ကွက်တိပဲ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘာမှ လုပ်လို့​ မရ​ေတာ့​ဘူး​ေလ။ ​ေကာင်း​တာပဲြဖစ်ြဖစ် ဆိုး​တာပဲြဖစ်ြဖစ် ြပီး​သွား​ြပီ။ ကျန်ခဲ့​ြပီ။ အနာဂတ်ကို သိချင်လို့​ ​ေမး​ြပီး​ အတိတ်မှာကျန်ခဲ့​မှ သိရတာြကီး​က ဘာအသံုး​ဝင်လို့​လဲ။

ဆယ်တန်း​နှစ်တုန်း​က အဖွား​ရင်ဘတ်မှာ အကျိတ်နာြကီး​ေပါ်​ေတာ့​ ဗမာ​ေဆး​ေတွနဲ့​ကုရင်း​ အ​ေဖက မဂိုလမ်း​က အြကား​အြမင် ဆရာမတစ်​ေယာက်ဆီမှာ သွား​ေမး​တယ်။ “အ​ေမြကီး​က ဘာမှ မြဖစ်ဘူး​။ အသက်ရှည်ဦး​မှာ။ အခုလာ​ေမး​တဲ့​သူပဲ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ဂရုစိုက်။ မရဏဆိုက်​ေနတယ်။” တဲ့​။ ​ေနာက်တစ်ပါတ်ြကာ​ေတာ့​ ​ေဗဒင်မှန်မှန်း​ သိလိုက်ရပါတယ်။ ရက်လည်​ေအာင် ​ေစာင့်​ြပီး​တဲ့​အချိန်မှာ သူ့​ဆီ​ေနာက်တစ်​ေခါက် သွား​ေမး​ပါ​ေသး​တယ်။ “ဘယ်ကို​ေရာက်​ေနသလဲ သိချင်ပါတယ်။” လို့​။

“​ေကာင်း​ေကာင်း​မွန်မွန်ပါပဲ။” တဲ့​။ “ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​နှစ်​ေကျာင်း​ ြကား​က အုတ်တံတိုင်း​ေပါ်မှာ​ေပါက်​ေနတဲ့​ ​ေညာင်ပင်အြကီး​ြကီး​မှာ​ေနတယ်။” လို့​ ​ေြပာတယ်။ ​ေနာက်ထပ် သူ့​ဆီ သွား​မ​ေမး​ရဲ​ေတာ့​ပါဘူး​။ ရင်ဘတ်​ေပါ်တင်ထား​တဲ့​ နှင်း​ဆီပန်း​ပွင့်​က​ေလး​ကို အဲဒီမှာ သွား​စွန့်​ခဲ့​တာ ကိုယ်ကလွဲလို့​ ဘယ်သူမှ မသိဘူး​ေလ။ ​ေဗဒင်ဆိုတာ အဲ​ေလာက်မှန်​ေနြပန်ရင်လည်း​ ​ေမး​လို့​ မ​ေကာင်း​ေတာ့​ဘူး​။ လူ​ေတွမှာ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်​ေတာင် မသိ​ေစချင်လို့​ ဖံုး​ကွယ်​ေမ့​ေပျာက်ပစ်ဖို့​ ြကိုး​စား​ေနတာ​ေတွ အများ​ြကီး​ပဲ မဟုတ်လား​။

ကိုယ်​ေစာင့်​နတ်ဆိုတာ တကယ်ရှိရင်​ေတာင် “ငါ့​တစ်ချိန်လံုး​ လိုက်လိုက်ြကည့်​မ​ေနနဲ့​။ ငါလည်း​ မင်း​မသိ​ေအာင် လုပ်ချင်တာ​ေလး​ေတွ ရှိ​ေသး​တာပ။” ဆိုြပီး​ Day off ​ေလး​ဘာ​ေလး​ ​ေပး​ထား​ချင်တယ်။ ဒါြဖင့်​ ​ေဗဒင်မ​ေမး​ေတာ့​ဘူး​လား​ ဆိုရင် ဟင့်​အင်း​။ ​ေမး​တယ်။ ​ေဗဒင်ဟာ အခိုက်အတန့်​ေတာ့​ စိတ်ကို ​ေပါ့​ပါး​လွတ်​ေြမာက်​ေစတယ်။ စိတ်​ေတွ အရမ်း​ညစ်​ေနလို့​ ဘာလုပ်ရမှန်း​မသိရင် စိတ်​ေြပလက်​ေပျာက် ​ေဗဒင်​ေကာက်​ေမး​ပလိုက်။ ​ေကာင်း​တာ​ေတွချည့်​ ​ေဟာတာများ​ပါတယ်။ လူဆိုတာ ​ေမျှာ်လင့်​ချက်နဲ့​ အသက်ရှင်တာတဲ့​။ အခုြကံု​ေနရတဲ့​ အဆိုး​ေတွ မြကာခင်အချိန်မှာ ကုန်ဆံုး​သွား​ေတာ့​မှာတဲ့​ဆို အား​တင်း​ထား​လို့​ရတယ်။ ယြတာ​ေတာ့​ မ​ေပး​နဲ့​။ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်ြဖစ်ဘူး​။ သိချင်လို့​ ​ေမး​ြကည့်​တာ။

“ဪ ​ေအး​ ​ေအး​။” ဆိုရရင် ​ေတာ်ြပီ။ တစ်စံုတစ်ခုကို ​ေဝခွဲမရြဖစ်​ေနတဲ့​အခါမှာလည်း​ ​ေဗဒင်ဆရာဆီက အြကံဉာဏ်ယူလိုက်။ တကယ်တမ်း​ကျ​ေတာ့​ လူဆိုတာ ကိုယ့်​စိတ်နဲ့​ကိုယ် ဆံုး​ြဖတ်ြကတာချည့်​ပဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ အ​ေရး​ြကီး​တဲ့​ ဆံုး​ြဖတ်ချက်​ေတွ မချခင်မှာ စိတ်လက်​ေပါ့​ပါး​ြပီး​ တင်း​ကျပ်မှု​ေတွ ​ေလျာ့​သွား​ေအာင် အရင်လုပ်တာ ​ေကာင်း​တယ်။ ​ေဆး​ေကျာင်း​မှာ ဆရာလုပ်​ေနတုန်း​က ဌာနမှူး​က ​ေရာဂါ​ေဗဒ​ေြဖ​ေစချင်တယ်။ ကိုယ်က ခွဲစိတ်ကု​ေြဖတာ မ​ေအာင်လို့​ ​ေရာဂါ​ေဗဒ​ေြပာင်း​ေြဖလိုက်ရတယ် လို့​ အထင်မခံနိုင်ဘူး​။

ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး​။ ဌာနက ဆရာမ​ေလး​ေတွနဲ့​ စဉ့်​အိုး​တန်း​က ဘံု​ေကျာင်း​မှာ တုတ်ခ​ေနာင်း​ေလး​ေတွ သွား​ချြကည့်​တယ်။ တရုတ်​ေဗဒင်က ​ေဝ့​လည်​ေြကာင်ပတ်ရယ်။ ကိုယ့်​ဘာသာ အတိတ်​ေကာက်ရတာ။ ကမ္ဘာ​ေအး​ဘုရား​ထဲက ​ေဗဒင်ကျ​ေတာ့​ အမယ် သူက အတိတ်၊​ ပစ္စုပ္ပန်၊​ အနာဂတ် ကာလသံုး​ပါး​ကို​ေဟာမှာ သံုး​ေထာင်ကျမတဲ့​။ “အလို​ေလး​ဗျာ။ ကျုပ်တို့​ဆရာဝန်​ေတွ လူနာြကည့်​ရင် ​ေဆး​လည်း​ေပး​ရ​ေသး​။ ငါး​ရာပဲ ရတယ်။ တစ်ရက် နှစ်ရက်နဲ့​ မ​ေပျာက်ရင် နံမယ်ကပျက်​ေသး​တယ်။ သူ့​ြဖင့်​ မမှန်ရင် ​ေငွြပန်အမ်း​တာလည်း​ မဟုတ်ပဲနဲ့​။ စာရွက် အလွတ်က​ေလး​ တစ်ပိုင်း​ အရင်း​စိုက်ရတာ။ ​ေရး​တာလည်း​ ကိုယ့်​ဘာသာ လိုက်​ေရး​ရတယ်။ ​ေမး​ဘူး​။” ဆိုြပီး​ ြပန်လာြကတယ်။

 ဘွဲ့​လွန်တက်​ေနတုန်း​က တ​ေန့​တ​ေန့​ အ​ေဆာင်ထဲမှာ စက်ကွင်း​မလွတ် အဆူအဆဲခံရလွန်း​လို့​ လက်​ေထာက်ဆရာဝန် ​ေကာင်မ​ေလး​ေတွက ​ေဗဒင်သွား​ေမး​ြကတဲ့​အခါ လိုက်သွား​ြပီး​ ​ေမး​ြဖစ်တယ်။ ​ေဗဒင်ဆရာက ဘယ်လိုထင်မလဲ​ေတာ့​ မသိဘူး​။ သံုး​ေယာက်သား​ ပါး​စပ်စိမရ​ေအာင် ခွိခွိခွိခွိ နဲ့​ အူ​ေတွနာြပီး​ ဆက်မ​ေမး​နိုင်​ေတာ့​ဘူး​။ “အလုပ်ထဲမှာ အထက်အရာရှိ အြငိုြငင်ခံရတတ်သတဲ့​။ ကိုယ်ကအ​ေကာင်း​လုပ်​ေသာ်လည်း​ အ​ေကာင်း​မြမင်။ သူ့​ကို ကန့်​လန့်​တိုက်​ေနတယ် လို့​ချည့်​ ြမင်မတဲ့​။ ပညာ​ေရး​ပိုင်း​မှာ​ေတာ့​ ဆရာသမား​များ​ကို ပစ်မှား​မိလို့​ ငရဲမကင်း​ြဖစ်​ေနသတဲ့​။။ ကိုယ့်​ဆရာသမား​ေတွကို လက်အုပ်ချီမိုး​ ရှိခိုး​သမှုြပုမှ စာ​ေမး​ပွဲ​ေအာင်မတဲ့​။ ဟီဟီ။ ​ေတာ်ချက်နှယ်။

 အသက်ြကီး​လာတဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ ငယ်ငယ်ကလို ဘယ်​ေတာ့​ေသမလဲ မ​ေမး​ေတာ့​ဘူး​။ အဲဒါ ​ေမ့​ချင်​ေယာင်​ေဆာင်ထား​ရတာ။ တ​ေလာတုန်း​က​ေတာ့​ ရွာထဲက ဆရာ​ေတာ်ဆီမှာ သွား​ေမး​ြဖစ်တယ်။ အ​ေြပာင်း​အ​ေရွှ့​ ရှိသလား​ လို့​။ လာမည်ြကာမည် နဲ့​ သူ​ေြပာထား​တဲ့​ ​ေမွး​လ​ေမွး​ရက်​ေကျာ်တဲ့​အခါကလည်း​ လွန်လာြပန်​ေပါ့​တစ်ခါ။ ​ေြပာင်း​ချင်​ေြပာင်း​ မ​ေြပာင်း​ချင်​ေန။ ကိုယ့်​အတွက်ကိုယ်​ေတာ့​ ဘာမှ သိချင်တာ မရှိ​ေတာ့​ပါဘူး​။

သမီး​ေလး​ြကီး​ရင် ဘာြဖစ်မယ်ဆိုတာလည်း​ မသိချင်ဘူး​။ ဘာြဖစ်ြဖစ်​ေပါ့​။ သူ့​ဘာသာ စိတ်ချမ်း​သာတယ်ဆို ြပီး​တာပဲ။ တခါတခါမှာ​ေတာ့​ သူ့​စိတ်ချမ်း​သာမှုနဲ့​ ကိုယ့်​စိတ်ချမ်း​သာမှုက သဟဇာတ မြဖစ်ဘူး​။ အဲဒီအခါမျိုး​မှာ အတင်း​အကျပ် မိဘစကား​ နား​ေထာင်ရမယ် လို့​ ရိုက်နှက်ဆူပူ မခိုင်း​ချင်ပါဘူး​။ (ခိုင်း​လို့​လည်း​ ရမှ မရပဲ)။ အဲဒီအခါမျိုး​ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေဗဒင်ဆရာဆီ​ေြပး​ြပီး​ စကား​ေလး​တစ်ခွန်း​ေတာ့​ ​ေမး​ချင်ပါတယ်။ “သမီး​ေလး​က ြကီး​လာတဲ့​အခါ ငယ်ငယ်တုန်း​ကလို သူ့​အ​ေဖ​ေြပာသမျှ ​ေြမဝယ်မကျ နား​ေထာင်ဦး​မှာလား​။” လို့​ေလ။

“သူလည်း​ သူ့​စိတ်နဲ့​သူ​ေလ။ သူနား​ေထာင်ချင်တဲ့​အခါ ​ေထာင်လိမ့်​မ​ေပါ့​။ နား​မ​ေထာင်ချင်လည်း​ မ​ေထာင်ဘူး​ေပါ့​။” အဲသလို ​ေဟာတာသာ အမှန်ဆံုး​ ြဖစ်လိမ့်​မယ် ထင်ပါတယ်။