"ထွက်​ေတာ်မူ အမ်း​ကခွာတယ်"

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အမ်း​ြမို့​ကို​ေရာက်ြပီး​ တစ်နှစ်နဲ့​ဆယ်လအြကာမှာ ရန်ကုန်​ေဆး​ရံုြကီး​ကို ​ေြပာင်း​ေရွှ့​ဖို့​ အမိန့်​စာရပါတယ်။ အကိုက်​ေလာက်ပါပဲ။ ဘူတန်က ြပန်လာတာကလည်း​ နှစ်နှစ်တင်း​တင်း​ြပည့်​ေတာ့​မှာကိုး​။ ​ေနရာတစ်​ေနရာ နှစ်နှစ်​ေလာက်စီဆို​ေတာ့​ အသား​ကျဖို့​လည်း​ အ​ေတာ်ပဲ။ ခွဲရခွာရတာက​ေတာ့​ အမျှင်နည်း​နည်း​တန်း​သ​ေပါ့​။

ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ် ကျန်း​မာ​ေရး​ဝန်ြကီး​ဌာနြကီး​ကို​ေတာ့​ ​ေကျး​ဇူး​တင်ရမှာပါပဲ။ သူ့​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ ငယ်ငယ်က အိပ်မက်​ေတာင် မမက်ဖူး​တဲ့​ေနရာ​ေတွကို ​ေရာက်ဖူး​ ကျင်လည်ဖူး​သွား​သလို၊​ ​ေရစက်ပါလာမှန်း​ သိမထား​တဲ့​သူ​ေတွနဲ့​ ရင်း​နှီး​ကျွမ်း​ဝင်မိသွား​လို့​ပါ။ ဘဝဟာ သူများ​ေတွ​ေြပာသလို အသက်​ေလး​ဆယ်အရွယ်မှာ စ မစ​ေတာ့​ မသိပါဘူး​။ ရန်ကုန်​ေြမက​ေန ​ေလာက်ကိုင်ကို ထွက်လိုက်တဲ့​ဆီမှာ​ေတာ့​ စခဲ့​တာ အမှန်ပဲ။ ခူး​ြပီး​သား​ထမင်း​ ထိုင်စား​၊​ ဘီရိုထဲက အဝတ်အစား​ေလး​ဆွဲဝတ်တဲ့​ဘဝက​ေန ​ေနရာသစ်၊​ ပတ်ဝန်း​ကျင်သစ်မှာ လူသစ်​ေတွနဲ့​ ကိုယ့်​ေြခ​ေထာက်​ေပါ်ကိုယ် မတ်မတ်ရပ်ြပီး​ အဆင်​ေြပ​ေအာင် ရုန်း​ကန်ရတယ်။

အလုပ်ဝင်ကတည်း​က ဆယ်နှစ်လံုး​လံုး​ ရန်ကုန်မှာ ​ေနဝင်မိုး​ချုပ် အလုပ်နဲ့​လက်နဲ့​မလွယ်ဆိုတဲ့​ဘဝမျိုး​နဲ့​ ပညာအမျိုး​မျိုး​ကို ဆည်း​ပူး​ခဲ့​ရပါတယ်။ အဲဒီဘဝဟာ အလုပ်တစ်ဘက်နဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ဘဝထက်​ေတာ့​ မပိုပါဘူး​။ သူများ​က ကိုယ့်​ဆီဆက်သွယ်စရာ အီး​ေမး​လိပ်စာတစ်ခု ​ေကာင်း​ေကာင်း​မရှိခဲ့​ဘူး​။ ​ေဆး​ရံုက အ​ေရး​ေပါ်လှမ်း​ေခါ်ချင် အိမ်အ​ေပါ်ထပ်က ဖုန်း​နံပါတ် ​ေပး​ထား​ရတယ်။ အဲဒီကမှ ​ေလာက်ကိုင်ကို ​ေရာက်တဲ့​အခါ ကွန်ြပူတာဆိုတဲ့​ ကိုယ်စာစီစာရိုက်လုပ်​ေနကျဟာြကီး​ကို အင်တာနက်နဲ့​ချိတ်ြပီး​ သံုး​တတ်သွား​တယ်။

တရုတ်စာနဲ့​ ဘ​ေရာင့်​ဇာ​ေလး​ေတွ၊​ လက်ကွက်က​ေလး​ေတွကို ရင်း​နှီး​ေအာင်လုပ်ြပီး​ အဘွား​တို့​ေခတ်တုန်း​က စာမတတ်ပဲ ဘတ်စကား​စီး​သလို စာလံုး​ပံုစံ​ေတွ အ​ေသမှတ်ထား​တယ်။ ရုပ်ရှင်ကား​ေပါင်း​များ​စွာ၊​ သီချင်း​အပုဒ်​ေပါင်း​များ​စွာက​ေန တရုတ်ယဉ်​ေကျး​မှု​ေတွနဲ့​ ရင်း​နှီး​ခဲ့​ရတယ်။ တရုတ်ဆိုင်​ေတွမှာ ကျင်ကျင်လည်လည် ​ေဈး​ဝယ်တတ်ခဲ့​တယ်။ ကိုယ့်​မှာရှိတဲ့​ စွမ်း​ရည်ထဲမှာ စား​ဖို​ေဆာင် အတတ်ပညာလည်း​ ပါသကိုး​ လို့​ ​ေဖာ်ထုတ်​ေတွ့​ရှိခဲ့​တယ်။ ဘူတန်ကနှစ်နှစ်တာက​ေတာ့​ ၂၄/၇ အင်တာနက်နဲ့​ အွန်လိုင်း​ေပါ် တစ်ကိုယ်​ေတာ် ​ေလလွင့်​ြခင်း​ စတင်ခဲ့​ြပီး​ ဒစ်ဂျစ်တယ် ကင်မရာ​ေလး​တစ်လံုး​နဲ့​ ခုနှစ်ရက်သား​သမီး​ မျက်စိ​ေနာက်​ေအာင် ရိုက်တတ်ရှဲတတ်လာပါတယ်။

ဆန်ခါတင်လိုက်ရင် ြကည့်​ေပျာ်ရှု​ေပျာ်ရှိ​ေသး​သဟဲ့​ လို့​ ကိုယ့်​ဘာသာထင်မိတဲ့​ မာန်က​ေလး​လည်း​ ရှိ​ေသး​တာကိုး​။ ြပန်ကာနီး​ သံုး​လ​ေလာက်မှာ နုတ်စ်က​ေလး​ေတွ စ​ေရး​ြဖစ်လာြပီး​ သူငယ်ချင်း​မိတ်​ေဆွ​ေတွ တစတစ များ​လာတာ​ေပါ့​။ အမ်း​ြမို့​က​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဘဝရဲ့​ အ​ေြပာင်း​အလဲြကီး​တစ်ခု ြဖစ်​ေစခဲ့​တဲ့​ေနရာ လို့​ ​ေြပာရမယ်။ ဘူတန်မှာကတည်း​က စာ​ေတွ စ​ေရး​ခဲ့​ေပမယ့်​ အဲဒီသီချင်း​အ​ေြကာင်း​မှတ်စု​ေတွကို ဘယ်သူကမှ စာအုပ်ထုပ်​ေဝမယ့်​သူ၊​ စာမျက်နှာ​ေပါ်တင်မယ့်​သူ မရှိ​ေသး​ပဲ အမ်း​ေရာက်မှ အင်တာနက်မပါပဲ ပလာစာအုပ်နဲ့​ ​ေကာက်​ေရး​ရတဲ့​မှတ်စု​ေတွက စာအုပ်အြဖစ်ထွက်လာတယ်။ လူ​ေတွကကိုယ့်​ကို ဆရာစိုး​မင်း​ လို့​ ​ေခါ်ရင် ဆရာဝန်အြဖစ်၊​ ​ေကျာင်း​ဆရာအြဖစ် ​ေခါ်တာ မဟုတ်ပဲ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွဖတ်ြပီး​ ​ေခါ်တာလည်း​ ရှိသကိုး​ လို့​ သိလာတယ်။

စာအုပ်​ေတွ ရာချီထုတ်ထား​တဲ့​ စာ​ေရး​ဆရာြကီး​များ​က​ေတာ့​ ဟား​တိုက်ရယ်ြကမှာပါပဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကိုယ်လည်း​ပဲ အဆက်မြပတ် အပတ်တကုတ်​ေတာ့​ ြကိုး​စား​ြပီး​ ​ေရး​ေနပါတယ်။ ပိုက်ဆံမရ ရ​ေအာင်၊​ လူမြကိုက်ြကိုက်​ေအာင် ​ေဈး​ကွက်ကို ပရိသတ်ကို ချိန်ရွယ်​ေရး​သား​ေနတာ မဟုတ်တဲ့​အတွက်၊​ စာတစ်ပုဒ်ြဖစ်လာ​ေအာင် မှတ်ဉာဏ်ထဲကတင်မဟုတ် ရင်ထဲကပါ နှိုက်ထုတ်​ေရး​သား​ေနတာ ြဖစ်တဲ့​အတွက် တစ်​ေန့​ေရွှဥတစ်လံုး​ေတာ့​ မှန်မှန် မအု​ေပး​နိုင်​ေသး​ပါဘူး​။ တစ်ဘက်မှာ ​ေဆး​ရံုအလုပ်​ေတွကိုလည်း​ ဘယ်​ေနရာမှ မလစ်ဟင်း​ရ​ေလ​ေအာင် ြကိုး​စား​ေနရတာ မဟုတ်လား​။ အား​အား​ယား​ယား​ရှိလို့​ ​ေရး​နိုင်တာ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ စာ​ေရး​နိုင်​ေအာင် ည​ေနပိုင်း​ ဂျီပီထိုင်ြပီး​ ထမင်း​အိုး​တည်ရတဲ့​အလုပ်ကို စွန့်​လွှတ်ရတယ်။

ဒါက အမ်း​မှာမို့​လို့​သာ ြဖစ်နိုင်တဲ့​အလုပ်ပါ။ ြမန်မာတစ်ြပည်လံုး​ လစာနဲ့​ေလာက်ငှ​ေအာင် စား​နိုင်တဲ့​ေနရာဟာ အမ်း​မှာပဲ ရှိသလား​ မ​ေြပာတတ်ပါဘူး​။ အလုပ်သွား​အလုပ်ြပန် လမ်း​စား​ရိတ်ကုန်စရာမရှိဘူး​။ ကိုယ့်​ရှိနှင့်​ြပီး​ အဝတ်အထည်နဲ့​ လူတန်း​ေစ့​တယ်။ အရက် ဘီယာဆိုတာ သူများ​တိုက်တဲ့​သူရှိမှ မျက်နှာ​ေြပာင်​ေြပာင် လိုက်​ေသာက်တယ်။ ကိုယ့်​ဘာသာ အာသာ မရှိဘူး​။ အကျင့်​ပါ​ေနမစိုး​လို့​ တစ်​ေယာက်တစ်လှည့်​လည်း​ လိုက်​ေသာက်မ​ေနဘူး​။ အထင်​ေသး​လည်း​ တတ်နိုင်ဘူး​ေလ။ အဲလို​ေငွကို​ေရလို သံုး​ဖို့​အ​ေရး​ သမင်လိုက်ြခင်း​ ခွင်ရိုက်ြခင်း​ေတွ မကင်း​ေတာ့​မှ ပိုရှက်စရာ​ေကာင်း​ေနမလား​လို့​။

ကိုယ့်​ဘက်က အတုန့်​အလှည့်​ အတွက်လည်း​ အသင့်​ြပင်ထား​ပါတယ်။ ဗိုက်ခွဲမလား​။ ဟိုဟာသည်ဟာ ြဖတ်တာ​ေတာက်တာ လုပ်ချင်သလား​ေြပာ။ အား​မနာနဲ့​။ ​ေရာက်ကာစကတည်း​က တစ်အမ်း​တည်း​အမ်း​ြပီး​ အမ်း​အ​ေြကာင်း​ေတွ ​ေရး​လွန်လွန်း​လို့​ အမ်း​ကို ပရိုမိုး​ရှင်း​ဆင်း​ေနတဲ့​ဆရာ လို့​ေတာင် အ​ေြပာခံရတယ်။ မဟုတ်တာ​ေတွ​ေတာ့​ ပလီစိ​ေချာက်ချက် လီဆည်ြပီး​ေရး​တာ တစ်လံုး​မှ မပါပါခင်ဗျာ။ အြမင်က​ေလး​ ​ေြပာင်း​ြကည့်​လိုက်ရင် ြငင်း​စရာရှိမယ် မထင်ပါဘူး​။ မီး​မလာတာကိုချည့်​ တစ်​ေန့​ ၂၂ နာရီ ထိုင်စိတ်ညစ်​ေနလို့​ေတာ့​ ဘယ်ရမလဲ။ ကျုပ်က​ေတာ့​ ညစ်​ေပါင်။ မီး​ပိတ်ရသက်သာတယ်။ ဓါတ်ြကိုး​ကိုင်လို့​ ဓါတ်မလိုက်တဲ့​ြမို့​။ ​ေမှာင်​ေတာ့​အိပ်။ လင်း​ေတာ့​ထ။ ဆာရင် ရှိတာစား​။ မစား​နိုင် အငတ်​ေန။

ဒီမှာရှိတဲ့​ဟာ​ေတွကလည်း​ ရန်ကုန်မှာဝယ်လို့​သာ ရချင်ရမယ်။ အရသာချင်း​ေတာ့​ တူမှာမဟုတ်ဘူး​။ အမ်း​လာြပီး​ေတာ့​ ​ေြကး​အိုး​ေသာက်ချင်၊​ ဒန်​ေပါက်စား​ချင်တာက​ေတာ့​ ​ေနရာလွဲ​ေနတာ​ေပါ့​။ ပူမ​ေနပါနဲ့​။ ဟိုဟာ​ေတွ ရန်ကုန်ြပန်​ေရာက်​ေတာ့​ စား​ပါ​ေလ့​။ အမ်း​ေရာက်တုန်း​ အမ်း​စာစား​မှ​ေပါ့​။

အဝတ်အစား​လည်း​ ရန်ကုန်မှာဝတ်တဲ့​ Hazard ​ေတွ။ Arrow ​ေတွ ယူမလာပါနဲ့​။ ဒီမှာ ဘယ်သူမှလည်း​ သိတာြကည့်​တာ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေလျှာ်ရင်း​နဲ့​ေဆွး​ရင်​ေဆွး​၊​ မ​ေဆွး​ရင် ြကွက်ကိုက်လို့​ ြခတက်လို့​ ကုန်လိမ့်​မယ်။ ဒီဘက်မှာ imax နဲ့​ ဦး​ဂျမ်း​ေလာက်က ပွဲထိုင်။ ရန်ကုန်က အိမ်​ေနရင်း​အထည်​ေတွက ဒီမှာ ထသွား​ထလာ အလတ်ြကီး​ ရှိဦး​မှာ။ အရှိန်အဝါဆိုတာက​ေတာ့​ ဆရာဝန်သာ ြဖစ်ပ​ေစ။ ဘုန်း​ြကီး​ဝိုင်း​ြပီး​တာနဲ့​ သူ့​အလှည့်​ပဲ။ အရပ်ပွဲဆိုတာ ဓါတ်ဘဲ​ေတွ မလာဘူး​။

ကိုယ်ပဲ အ​ေကာင်ြဖစ်ဖို့​ရှိတယ်။ လူနာ​ေတွ ဆင်း​ရဲတာအတွက်​ေတာ့​ ထူး​စိတ်ညစ်စရာမရှိပါဘူး​။ သူတို့​ဆင်း​ရဲ​ေတာ့​ ကိုယ်က အလိုလို​ေနရင်း​ကို ချမ်း​သာသွား​တာ။ မျက်နှာြကီး​လူနာကို ဆရာဝန်မျက်နှာမွဲကုရရင် ဘယ်​ေလာက်​ေအာက်ကျ​ေနာက်ကျ နိုင်သလဲဆိုတာ ြကံုဖူး​ေတာ့​ သိလိမ့်​မယ်။ မယံုရင် စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်​ေတွ ​ေမး​ြကည့်​။ စစ်ပွဲတစ်ရာလည်း​ နွှဲလိုက်ချင်ပါတယ် လို့​ ​ေြဖမည့်​သူအများ​သား​။ (အစကတည်း​က အဝှာြပုချင်လို့​ ဟိုဒင်း​လုပ်ထား​တဲ့​သူ​ေတွနဲ့​ေတာ့​ ဘယ်တူမလဲ)။ ဒီမှာ​ေတာ့​ ဘယ်လူနာမှ ကိုယ့်​ကို​ေမာ်ြကည့်​ရဲမှာ မဟုတ်ဘူး​။ ကိုယ့်​ဟာကိုယ်​ေတာင် သတိက​ေလး​နဲ့​ေနရတယ်။

“ဟဲ့​ ဒီ​ေန့​ ငါမျက်နှာ​ေြကာတင်း​တာ နည်း​နည်း​များ​သွား​ြပီ။ ြပန်​ေလျှာ့​ ြပန်​ေလျှာ့​။”

နဲ့​ မုဒ်က​ေလး​ကို မ​ေလျာ့​မတင်း​ ​ေစာင်း​ြကိုး​ညှင်း​ယူရတာ။

ရာသီဥတုက​ေတာ့​ အခုချိန်ဆို ချမ်း​လွန်း​အား​ြကီး​လို့​ ​ေနစာလှံုရတာ အရသာရှိတယ်။ ​ေနွဘက်ကျ ပူလွန်း​အား​ြကီး​လို့​ အမ်း​ေချာင်း​ထဲ ​ေရစိမ်ရတာ အရသာရှိတယ်။ မိုး​တွင်း​မှာဆို မိုး​ရွာလွန်း​အား​ြကီး​လို့​ အိမ်မှာ ​ေရ​ေတွ​ေရ​ေတွဆိုတာ သံုး​ချိုး​မကုန်။ မရှိတဲ့​အရာကို တမ်း​တမ​ေနပဲ ရှိ​ေနတဲ့​ဟာကိုသာ ြပည့်​ြပည့်​ဝဝ အရသာခံစား​လိုက်။ ပို​ေတာင် အရသာရှိ​ေသး​တယ်။ ရိုး​မချင်း​တူ​ေပမယ့်​ မုတ်သုန်ကို ခရီး​ဦး​ြကိုရတဲ့​ ရခိုင်ရိုး​မဟာ ပဲခူး​ရိုး​မ၊​ ရှမ်း​ရိုး​မထက်​ေတာ့​ ပိုစိမ်း​လန်း​တာ အမှန်ပဲ။ ​

ေတာင်တန်း​ေရာ ပင်လယ်ကိုပါ တစ်​ေနရာတည်း​က ခံစား​လို့​ရတဲ့​ေနရာ။ လမ်း​ပန်း​ဆက်သွယ်​ေရး​ ခက်ခဲလွန်း​လို့​ဆိုြပီး​လည်း​ စိတ်ညစ်စရာမရှိဘူး​။ အဲသလို ခက်ခဲ​ေန​ေသး​လို့​သာ ရခိုင်မှာ​ေတာ့​ ချဉ်သီး​ပင်​ေအာက် ချဉ်သီး​ မရှား​ေသး​ဘူး​။ ဒီ့​ထက်လွယ်ကူသွား​ရင် ပင်လယ်ကမ်း​ေြခမှာ ငါး​၊​ ပုဇွန် ဝယ်ရမှာ မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ စား​ချင် တရုတ်က ြပန်မှာ​ေနရမယ်။ ရန်ကုန်ကို ​ေန့​ချင်း​ေရာက်တဲ့​ကား​သာရှိ​ေနရင် အခုဝယ်​ေနတဲ့​ ငါး​ဆယ်ဖိုး​၊​ တစ်ရာဖိုး​ အသီး​အရွက်​ေတွ ရန်ကုန်​ေဈး​ေပး​ စား​ရ​ေတာ့​မှာ။ သွား​ေရး​လာ​ေရး​ခက်တယ်ဆို​ေပမယ့်​ တရုတ်​ေကျး​ဇူး​ ြမင့်​မိုရ်ဦး​ေြကာင့်​ ​ေလး​သိန်း​ေလာက်​ေပး​ရင် ဆိုင်ကယ် အသစ်စက်စက် ​ေဒါက်ဆိုဝှီး​ကနဲနဲ့​ ​ေြခစြကင်္ာြဖန့်​နိုင်တယ်။

ရွာ​ေတွရွာ​ေတွဆိုတာ လည်လို့​ပတ်လို့​မကုန်။ ဟို​ေရှ့​ဆီမှာ​ေလ ​ေနရီပါလို့​ ​ေရာ်ရမ်း​ ကိုြကီး​ေကျာ်လာမယ့်​လမ်း​ ဆီး​ြကိုလှဲ့​စမ်း​ပဲ။ ပိုက်ဆံငါး​ေသာင်း​သွင်း​ရင် ဆက်သွယ်​ေရး​က ဖုန်း​တစ်လံုး​ အရစ်ကျ​ေပး​ အ​ေြကွး​ေရာင်း​လိမ့်​မယ်ဗျ။ တရုတ်ဖုန်း​က​ေလး​ေတွနဲ့​ ပွတ်စမ်း​ပါ​ေလ့​။ ​ေရာက်​ေလရာအရပ် မီး​လင်း​တာြမင် ပလပ်ထိုး​ချင်တဲ့​ အကျင့်​လည်း​ ရသွား​ဦး​မှာ။ တ​ေနကုန်ဂိမ်း​ေဆာ့​ရင် ၂နာရီအား​သွင်း​ရံုနဲ့​ မ​ေလာက်ဘူး​ေလ။

အလုပ်နဲ့​ပတ်သက်တဲ့​ အ​ေတွ့​အြကံုကို ​ေြပာရမယ်ဆိုရင်လည်း​ အမ်း​ဆိုတာ ကိုယ့်​ရဲ့​ခွဲစိတ်ဆရာဝန်အရည်အ​ေသွး​ကို အများ​ြကီး​ေတာက်​ေြပာင်လာ​ေအာင် အ​ေရာင်တင်​ေပး​ခဲ့​တဲ့​ ​ေနရာြဖစ်ပါတယ်။ ထွက်ခဲ့​သမျှ နယ်သံုး​ေနရာစလံုး​မှာ အလုပ်အများ​ဆံုး​ေနရာ ြဖစ်ပါတယ်။ အလုပ်အ​ေြကာင်း​ကို သိပ်မ​ေြပာချင်ရတာက အား​ြကီး​ပဏ္ဏာယူတာပဲ။ ဂုဏ်​ေဖာ်တာပဲ လို့​ အ​ေြပာမခံနိုင်လို့​ပါ။ ဒါ​ေြကာင့်​ ဘယ်သူနဲ့​မှ မနှိုင်း​ယှဉ်ပဲ ကိုယ့်​ကိစ္စသာကိုယ်​ေြပာရရင် ဆာဂျင်ဘဝနဲ့​ အမ်း​မှာခွဲစိတ်ခဲ့​ရတာ ​ေလာက်ကိုင်မှာထက်​ေရာ၊​ ဘူတန်မှာထက်ပါ အများ​ြကီး​ပိုပါတယ်။ အအိပ်အစား​မ​ေြဖာင့်​ေလာက်​ေအာင် မနိုင်ရင်ကာ​ေတွလည်း​ အများ​ြကီး​ခွဲခဲ့​ရပါတယ်။ ကိုယ့်​တစ်ဦး​ေကာင်း​တစ်​ေယာက်​ေကာင်း​ ​ေတာ်လို့​တတ်လို့​ လံုး​ဝ မဟုတ်ပါဘူး​။ ​ေမ့​ေဆး​ဆရာဝန်၊​ လက်​ေထာက်ဆရာဝန်၊​ သူနာြပုဆရာမများ​၊​ အလုပ်သမား​များ​အား​လံုး​အြပင် လုပ်သမျှြကည်ြဖူတဲ့​ လူနာများ​ေကျး​ဇူး​လည်း​ပါသလို၊​ ပံ့​ပိုး​ကူညီသူ မိတ်​ေဆွအလှူရှင်များ​အား​လံုး​ေြကာင့်​လည်း​ ပါပါတယ်။

တကယ်​ေတာ့​ ဆပ်ြပာ​ေကာင်း​လို့​ ​ေခါင်း​ေပါင်း​ြဖူတာပါ။ ကင်ဆာ​ေရာဂါ​ေတွကို ခွဲစိတ်ြပီး​ရင် အသား​စအ​ေြဖထုတ်ဖို့​ ကား​ဂိတ်က​ေနပို့​လိုက်ရင် အရင်တုန်း​က ​ေရာဂါ​ေဗဒဌာနမှာ အတူလုပ်ခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ဓါတ်ခွဲခန်း​မှူး​ြကီး​က သူ့​ကား​နဲ့​သူ ​ေအာင်မဂင်္လာမှာ သွား​ယူရတယ်။ တစ်သျှူး​ြဖတ်လို့​ အ​ေြဖထွက်ရင် ဌာနက ကိုယ့်​အမြကီး​ကို တယ်လီဖုန်း​နဲ့​ေမး​။ သူ့​ဆီကအ​ေြဖရမှ ရန်ကုန်ြပန်​ေရာက်သွား​တဲ့​ သမား​ေတာ်ရဲ့​ခင်ပွန်း​ ကင်ဆာအထူး​ကုဆရာကို လူနာရဲ့​အချက်အလက် ကိုယ်အ​ေလး​ချိန်၊​ အရပ်၊​ အသား​စအ​ေြဖကို ​ေြပာြပလိုက်ရင် ဟိုက သင့်​ေတာ်တဲ့​ ကင်ဆာ​ေဆး​ကို ထပ်ညွှန်း​ေပး​ပါတယ်။

အဲဒီ​ေဆး​ကို ​ေဆး​ဆိုင်က ရန်ကုန် မန္တ​ေလး​လှမ်း​မှာြပီး​ရင် လူနာကို ြပန်လာဖို့​ချိန်း​ြပီး​ အမ်း​မှာတင် ​ေသွး​စစ်စရာ​ေတွစစ်ြပီး​ ​ေဆး​သွင်း​ေပး​ပါတယ်။ တကယ်တမ်း​ ပ​ေရာဖက်ရှင်နယ်ကျကျ ​ေြပာရစတမ်း​ဆို အဲဒီအလုပ်​ေတွဟာ ဘယ်​ေနရာမှာမှ ကျင့်​ဝတ်နဲ့​မညီပါဘူး​။ တစံုတခုြဖစ်လို့​ စာရွက်စာတမ်း​အ​ေထာက်အထား​နဲ့​ ရှင်း​ြကစတမ်း​ဆို ခိုင်ခိုင်လံုလံု ဘာတစ်ခုမှ မရှိပါဘူး​။ မင့်​ေဆွမျိုး​ေတွဆိုရင် အဲသလိုပဲ ထင်တိုင်း​ကု​ေနမှာလား​ လို့​ ​ေြပာရင်လည်း​ ခံ​ေနရံုပါပဲ။ ဒီကိစ္စက အမ်း​ေဆး​ရံုမှာ အလုပ်လုပ်ဖူး​တဲ့​ဆရာဝန်မှသာ နား​လည်နိုင်ပါလိမ့်​မယ်။

အသား​စကို ကား​ေပါ်တင်လိုက်တဲ့​ အဆင့်​က​ေန လူနာကို​ေဆး​သွင်း​တဲ့​အဆင့်​အထိ ကိုယ်အပါအဝင် ဘယ်ဆရာဝန် တစ်ဦး​တစ်​ေယာက်ကမှ ​ေငွ​ေြကး​တစ်ြပား​တစ်ချပ် ရယူခံစား​တာ (လံုး​ဝ) မရှိပါဘူး​။ ​ေဆး​ဖိုး​ေတာင် ကိုယ်က စိုက်တဲ့​အခါ စိုက်ရတယ်။ ကိုယ့်​ဘက်ကို ြပဿနာတက်မှာစိုး​လို့​ လွှဲစာ​ေလး​ေကာက်​ေရး​ေပး​လိုက်ရင် အလုပ်ရှုပ်လည်း​သက်သာ၊​ တာဝန်လည်း​ အများ​ြကီး​ကင်း​ပါတယ်။ လူနာသွား​နိုင်မသွား​နိုင်ဆိုတာ တကယ်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ။ ခွဲြပီး​ ​ေဆး​ဆက်သွင်း​တာ မသွင်း​တာလည်း​ ကမ္မသကာ​ေလ။ ဒီလိုလုပ်​ေပး​လိုက်တဲ့​အတွက် လူနာဆီက အကျိုး​အြမတ်​ေန​ေနသာသာ ​ေကျး​ဇူး​တင်စရာ​ေတာင် မလိုပါဘူး​။ ကိုယ်ဘယ်​ေလာက်ထိ ဆင်း​လုပ်နိုင်သလဲဆိုတာကို ကိုယ့်​ဘာသာဆင်း​ြကည့်​တဲ့​သ​ေဘာပဲ ရှိပါတယ်။ ြဖစ်လာရင် ကိုယ်က​ေခါင်း​ခံရမှာ ဘာြဖစ်လို့​ အဲသ​ေလာက်မိုက်တွင်း​နက်ရသလဲဆို​ေတာ့​ ​ေြပာချင်တဲ့​အ​ေြဖဟာ အဲဒါပါပဲ။

ကိုယ့်​သ​ေဘာအရ​ေတာ့​ ဆရာဝန်ဆိုတာ အခါခပ်သိမ်း​ ပိုင်မှရိုက်မယ်။ လူနာအတွက် စိတ်ချရမှ၊​ ကိုယ့်​အတွက်စိတ်ချရမှ၊​ ဆိုတဲ့​ အ​ေပါ်စီး​ အ​ေြခအ​ေနကို အြမဲတမ်း​ရပါ့​မလား​။ မျက်စိ​ေအာက်တင် စံုး​စံုး​ြမုပ်ြပီး​ေသ​ေတာ့​မယ့်​ မရှူနိုင်မကယ်နိုင်လူမမာ​ေတွကို လှစ်လျူရှုနိုင်သလား​။ ​ေဆး​ခန်း​မှာ လူနာအသက်ကို ကယ်ယူလိုက်ရတယ်ဆိုတာ ြကံု​ေတာင့်​ြကံုခဲ​ေပမယ့်​ ​ေဆး​ရံုမှာ​ေတာ့​ မြကာခဏ​ေတွ့​ရတဲ့​ ြဖစ်ရပ်ပါ။ ဆယ်နိုင်လို့​ ပါလာတဲ့​သူ​ေတွရှိသလို မတတ်သာပဲထိုင်ြကည့်​ေနလို့​ နစ်သွား​တဲ့​သူ​ေတွလည်း​ မျက်စိ​ေအာက်တင် ​ေတွ့​ရပါလိမ့်​မယ်။ ြကိုး​စား​ြကည့်​မယ်။

ကယ်လို့​ရ​ေတာ့​ ရသ​ေလာက်အြမတ် လို့​ သ​ေဘာထား​ရမှာ ြဖစ်ပါတယ်။ သူ့​ကိုကယ်လိုက်ရင် ငါ့​မှာ ​ေဘး​ြဖစ်မှာ​ေပါ့​ လို့​ ​ေတွး​လို့​ ​ေကာင်း​ပါ့​မလား​။ ဒီ​ေဘး​အန္တရာယ်တစ်ခု risk တစ်ခုကို အတူတူရင်ဆိုင်ြပီဆိုကတည်း​က လူနာ​ေရာ ဆရာဝန်​ေရာဟာ တစ်​ေလှတည်း​စီး​အြဖစ် သ​ေဘာထား​ရပါလိမ့်​မယ်။ တစ်ခုခုြဖစ်ရင် ကိုယ်လွတ်ရုန်း​ဖို့​ ြကိုစဉ်း​စား​ထား​ရင် ရှံုး​တဲ့​အခါ မထူး​ဆန်း​သလို နိုင်ခဲ့​ရင်လည်း​ အရသာမရှိ​ေတာ့​ဘူး​။

အထူး​ကုဆရာဝန်တစ်​ေယာက် ြဖစ်လာတဲ့​အခါ ကိုယ်တတ်ကျွမ်း​တဲ့​ နယ်ပယ်က ကျဉ်း​သွား​ပါတယ်။ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်တစ်​ေယာက်ဟာ က​ေလး​ေမွး​ေပး​ဖို့​ မကျွမ်း​ကျင်ပါဘူး​။ ​ေမ့​ေဆး​ေပး​ဖို့​ ဘယ်သူကမှ သူ့​ကိုသင်​ေပး​မထား​ပါဘူး​။ ငှက်ဖျား​၊​ ​ေလြဖတ်၊​ ​ေကျာက်ကပ်ပျက်၊​ ဆီး​ချိုတက်​ေဝဒနာသည်​ေတွအတွက် သမား​ေတာ်ကို လွှဲ​ေြပာင်း​ြပသရပါတယ်။ ​ေနရာတကာ တမိုး​လံုး​ေဖျာက်ဆိပ်လုပ်ချင်​ေနရင် ဘာမှမြဖစ်ရင် ဘာမှမြဖစ်​ေပမယ့်​ မီး​ခိုး​ြကွက်​ေလျှာက်ရင် ဆမြပုတ်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​အမ်း​မှာ ​ေမ့​ေဆး​ဆရာဝန်​ေြပာင်း​ြပီး​ ​ေနာက်တစ်​ေယာက်မလာခင် ခုနစ်လတိတိ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ​ေမ့​ေဆး​ေရာ၊​ ထံု​ေဆး​ေရာ​ေပး​ြပီး​မခွဲနိုင်ရင် ခွဲခန်း​ြကီး​ပိတ်ြပီး​ လူနာ​ေတွ ထိုင်လွှဲ​ေနဖို့​ပဲ ရှိပါတယ်။

အိုဂျီမ​ေရာက်​ေသး​လို့​ ​ေမွး​လူနာကို ​ေနာက်ထပ် အနည်း​ဆံုး​ေြခာက်နာရီ ကား​ြကမ်း​စီး​ရမယ့်​ေနရာ ​ေရာက်​ေအာင်သွား​ခိုင်း​လို့​မရပါဘူး​။ ​ေဆး​ရံု​ေရာက်​ေအာင်​ေတာင် တစ်ရက်​ေလာက် အထမ်း​နဲ့​လာခဲ့​ရတာ။ ​ေရှ့​ဆရာဝန်အ​ေြပာင်း​နဲ့​ ​ေနာက်ဆရာဝန်မလာ​ေသး​ခင် ကိုယ့်​အလုပ်မဟုတ်ပဲ ​ေခတ္တ​ေစာင့်​ေရှာက် ြကည့်​ရှု​ေပး​ထား​ရတဲ့​ကာလဟာ တစ်နှစ်၊​ တစ်နှစ်ခွဲ ြကာတဲ့​အခါ ြကာပါတယ်။ ြပဿနာတစံုတရာြဖစ်ခဲ့​ရင် ဘယ်သူကမှ ကာကွယ်မ​ေပး​မှန်း​သိ​ေပမယ့်​ မျက်စိ​ေအာက်တင် ဒုက္ခ​ေရာက်​ေနတဲ့​လူကို မြကည့်​ရက်လို့​ ဒီလိုပဲ မိုက်မိုက်ကန်း​ကန်း​ လုပ်ရပါတယ်။ ​ေစတနာမှန်ရင် ကံကလည်း​မှန်ပါတယ်။ ဒီြကား​ထဲကများ​ မဆိုစ​ေကာင်း​ဆိုစ​ေကာင်း​ ြဖစ်ခဲ့​ရင် ကိုယ်​ေပး​ဆပ်ရမယ့်​ဝဋ်လို့​ သ​ေဘာထား​ရံု​ေပါ့​။

ပံုနှိပ်စာမျက်နှာ​ေတွ​ေပါ်မှာ၊​ အင်တာနက်ကလူ​ေတွ ပါး​စပ်ဖျား​မှာရှိ​ေနတဲ့​ ​ေဆး​ေလာကြကီး​ဟာ အင်မတန်မှ စိတ်မချစရာ၊​ မယံုြကည်စရာ၊​ စိတ်ကုန်စရာ​ေတွများ​ပါတယ်။ ကျွန်​ေတာ်​ေနခဲ့​တဲ့​ နှစ်နှစ်အတွင်း​က အမ်း​ေဆး​ရံုက​ေတာ့​ စိတ်ချမ်း​သာစရာ ပို​ေကာင်း​ေနသလိုပါပဲ။ ဒါ​ေတာင်မှ အဲဒီနှစ်နှစ်အတွင်း​မှာ အမ်း​ေဆး​ရံုဟာ ဂျာနယ်စာမျက်နှာ​ေပါ် နှစ်​ေခါက်တက်ပါတယ်။ သက်ဆိုင်ရာက လာစစ်​ေဆး​ေဆာင်ရွက်ြပီး​သား​ပါ။ စာရွက်​ေပါ်မှာ​ေရး​တိုင်တဲ့​ စာတစ်​ေစာင်ဟာ ​ေဒသခံြပည်သူအများ​ကို ကိုယ်စား​မြပုပဲ ပုဂ္ဂလိကအကျိုး​စီး​ပွား​အတွက် ပုဂ္ဂိုလ်​ေရး​ထိုး​နှက်ချက်သာ ြဖစ်တယ်လို့​ တစ်​ေဆး​ရံုလံုး​ သက်​ေသြပခဲ့​ြပီး​သား​ပါ။

ဆိုလိုတာက လူနာက မ​ေကျနပ်လို့​တိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး​။ တိုင်ချင်တဲ့​သူက လူနာကို လက်မှတ်လိုက်ထိုး​ခိုင်း​ြပီး​ တိုင်စာပို့​တာပါ။ ဒီလိုကိစ္စမျိုး​ ​ေလာက်ကိုင်တုန်း​ကလည်း​ ြမင်ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ နှစ်ခါစလံုး​မှာ ​ေဘး​က​ေန ထိုင်ြကည့်​ခဲ့​ရဖူး​လို့​ မီး​ခိုး​ြမင်တာနဲ့​ မီး​ဘယ်နား​ကလာတယ် အကဲခတ်တတ်ခဲ့​ပါတယ်။ ခက်တာက အမ်း​ဆိုတာ ဘယ်နား​ရှိမှန်း​ေတာင်မသိ ဆက်ရက်လား​ ချိုး​လား​ ငါ့​သား​မက်များ​လား​ ဇ​ေဝဇဝါနဲ့​ သူခိုး​ပါး​စပ် မိုက်ခွက်ြကီး​တပ်တပ်​ေပး​လိုက်တဲ့​အခါ လူ လူ နဲ့​ ပွဲဆူရံုခဏပဲ နံမယ်ြကီး​ြပီး​ ​ေနာင်ကျ​ေတာ့​ အဲဒီဂျာနယ်ပိတ်သိမ်း​ေပး​ပါလို့​ေတာင် အ​ေရး​ဆိုကုန်ြကတဲ့​သူ​ေတွ ရှိလာပါတယ်။ ​ေရရှည်မှာ သနား​စရာ​ေကာင်း​တာက​ေတာ့​ အမ်း​သူအမ်း​သား​ေတွပါပဲ။

ဒီအ​ေြကာင်း​ေတွနဲ့​ပတ်သက်ြပီး​ သိက္ခာထိခိုက်ခဲ့​ရတဲ့​သူ​ေတွ၊​ ကိုယ်ကျိုး​နည်း​ခဲ့​ရသူ​ေတွ ကိုယ်​ေတွ့​မျက်ြမင် ရှိခဲ့​ပါတယ်။ ကိုယ့်​ဘက်က စာမျက်နှာ​ေပါ်တင် ​ေရး​သင့်​မ​ေရး​သင့်​လည်း​ အြကိမ်ြကိမ် စဉ်း​စား​ခဲ့​ပါတယ်။ အချိန်က​ေပး​လာတဲ့​အ​ေြဖကို ြပတ်ြပတ်သား​သား​ ​ေစာင့်​ချင်လို့​ အခုမှ ​ေရး​ြပီး​တင်ြဖစ်ပါတယ်။ အဲဒီကိစ္စမှာ ကိုယ်တိုင်က ကာယကံရှင်အြဖစ် ပါ​ေနတယ်ဆိုရင် ​ေရး​ြဖစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဆရာဝန်တစ်​ေယာက်အြဖစ် ရင်ဆိုင်​ေနတဲ့​ြပဿနာကို စာ​ေရး​သူတစ်​ေယာက်အြဖစ်နဲ့​ ဝင်မစွက်ဖက်ချင်လို့​ပါ။ အြမတ်လို့​ပဲ​ေြပာရမယ် ထင်ပါတယ်။ အမ်း​မှာ အဲဒီလို တိုင်လား​ေတာလား​ စစ်လား​ေဆး​လား​ အ​ေတွ့​အြကံု​ေတွ ရခဲ့​တာ​ေပါ့​။ ငါ ဘယ်​ေလာက် ​ေကာင်း​ေအာင်လုပ်လုပ် အချိန်မ​ေရွး​ အတိုင်ခံရနိုင်တယ်ဆိုတဲ့​ သတိတရား​နဲ့​ေတာင်မှ အဲဒီ​ေလာက်အထိ လက်လက်စင်​ေအာင် ​ေမျာက်မူး​လဲလုပ်ခဲ့​ရတဲ့​ အမ်း​ေဆး​ရံုအ​ေတွ့​အြကံု​ေတွကို​ေတာ့​ သည်တစ်သက် မ​ေမ့​နိုင်တာ ​ေသချာပါတယ်။

အမ်း​နဲ့​ပတ်သက်ြပီး​ ​ေနာက်ဆံုး​မှာ ထား​ေရး​ေသာ်လည်း​ မ​ေရး​မြဖစ် ​ေရး​ရမယ့်​ အ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ ရခိုင်အ​ေြကာင်း​ပါပဲ။ အမ်း​ဆိုတာ ရခိုင်ြပည်နယ်မှာပါ။ အရင်တုန်း​က ဘယ်​ေနရာမှ ​ေြခမချခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ရခိုင်ြပည်နယ်ကို ရခိုင်လူမျိုး​ေတွရဲ့​ နှလံုး​သား​ထိ​ေရာက်​ေအာင် ဝင်ြကည့်​ခဲ့​မိတယ်လို့​ ထင်ပါတယ်။ သူတို့​ ဘယ်လို​ေတွး​သလဲ။ သူတို့​ဘယ်လိုြမင်သလဲ။ သူတို့​ဘယ်လိုခံစား​သလဲ။ ​ေတာ်​ေတာ်က​ေလး​ ထဲထဲဝင်ဝင် ​ေလ့​လာြကည့်​မိပါတယ်။

 ဒီအခါမှာ ကျွန်​ေတာ့်​ကိုလည်း​ သူတို့​နဲ့​ထပ်တူအြမင်ရှိသူ ကျဉ်း​ေြမာင်း​တဲ့​ လူမျိုး​ြကီး​ဝါဒီ (Racist) တစ်​ေယာက်အြဖစ် တံဆိပ်အတပ်ခံရပါတယ်။ အဲဒါလည်း​ နာစရာ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဘယ်သူမဆို သည်​ေြမ၊​ သည်အရပ်မှာ ရခိုင်အြဖစ် ရှင်သန်ြကီး​ြပင်း​လာခဲ့​ရရင် သည်လိုအြမင်မျိုး​ပဲ ြမင်ဖို့​ရှိပါတယ်။ ဘဂင်္ါလီ-ရခိုင် အ​ေရး​မှာ ရခိုင်​ေတွနဲ့​အတူရှိ​ေနတဲ့​ ြမန်မာတစ်​ေယာက်ရဲ့​အြမင်ကို ကျွန်​ေတာ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွမှာ ဖတ်ခဲ့​ရပါလိမ့်​မယ်။ ​ေလာက်ကိုင်​ေရာက်တုန်း​က ရှမ်း​ေတွ၊​ တရုတ်​ေတွ အ​ေြကာင်း​ ​ေတာ်​ေတာ် သိခဲ့​တယ်။ ဘူတန်​ေရာက်​ေတာ့​ ဘူတန်အ​ေြကာင်း​ေတွ ​ေြပာလို့​မကုန်​ေတာ့​ဘူး​။ အမ်း​ကို​ေရာက်တဲ့​အခါ ရခိုင်ဝင်စား​ြဖစ်ရြပန်တယ်။

ကျွန်​ေတာ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွကို ဖတ်ရတာ မဆိုး​ပါဘူး​လို့​ သ​ေဘာထား​လို့​ရှိရင် အဲဒီ​ေနရာ​ေတွကို လှည့်​ပတ်ပို့​ေပး​တဲ့​ ကျန်း​ဦး​စီး​ြကီး​ကိုလည်း​ ​ေကျး​ဇူး​တင်လိုက်ြကရံု​ေပါ့​။ ရန်ကုန်​ေရာက်​ေတာ့​မှ ရန်ကုန်မှာ ဘာ​ေတွြဖစ်ကုန်ပလဲ စပ်စုြကည့်​လိုက်ဦး​မယ်။ အလို ဟိုအ​ေရှ့​မှာကွဲ့​။ မ​ေဝး​ေတာ့​ဘူး​။