“ရန်ကုန်ြမို့​ေဟာင်း​တ​ေနရာ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

​ေနမဝင်ခင် နဲ့​ ​ေနမထွက်ခင်ဆိုတဲ့​ ​ေဟာလီး​ဝုဒ်ရုပ်ရှင်ကား​နှစ်ကား​ကို အင်မတန် နှစ်ြခိုက်ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ သွား​ရင်း​လာရင်း​ ရထား​ေပါ်မှာ​ေတွ့​တဲ့​ လူစိမ်း​နှစ်​ေယာက် ​ေတာ်ကီ​ေတွအပွား​လွန်ြပီး​ အမျှင်တန်း​ြကတဲ့​အခါ တစ်ည​ေလာက် အတူတူ​ေလျှာက်လည်ြကရ​ေအာင် ဆိုတဲ့​ဇာတ်လမ်း​ပါ။

ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​သ​ေဘာတူတဲ့​တစ်ညဆိုတာ တ​ေရး​ချစ်ခွင့်​ ြကင်ရနိုး​လို့​ အဲဒီကိစ္စသက်သက် ရည်ရွယ်တာ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ (ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ ကျွဲကူး​ေရပါပါကွယ်။ သူတို့​အြဖူ​ေတွအ​ေြကာင်း​များ​ မသိရင်ခက်မယ်) ​ေနာက်တ​ေန့​မနက် ​ေလယာဉ်နဲ့​ အ​ေမရိကြပန်ရမယ့်​ ​ေကာင်​ေလး​ရယ်၊​ သူ့​ဘာသာ ခရီး​ဆက်စရာရှိ​ေသး​တဲ့​ ​ေကာင်မ​ေလး​ရယ်က စကား​လက်ဆံု ​ေြပာမကုန်ြဖစ်​ေနတာနဲ့​ ဥ​ေရာပရထား​ြကီး​ေပါ်ကဆင်း​ြပီး​ နှစ်​ေယာက်သား​ ​ေဘာက်ခါး​စို့​လား​ေမာင်ရယ် လုပ်ြကသတဲ့​။

ဇာတ်ကား​ရဲ့​အသက်က​ေတာ့​ လူစိမ်း​နှစ်​ေယာက် အဲသ​ေလာက်အချိန်တိုအတွင်း​မှာ ဘယ်လိုချစ်ကျွမ်း​ဝင်သွား​ြကသလဲဆိုတာကို ြပပါတယ်။ မိုး​လည်း​လင်း​ေရာ ခွာကိုမခွာနိုင်ြက​ေတာ့​ဘူး​။ ြပန်ဆံုြကရ​ေအာင်​ေနာ် လို့​ အထပ်ထပ်အခါခါ ကတိ​ေတွ​ေတာင်း​ြပီး​ ခွဲရမှာသည်း​ြမညှာရယ် လုပ်​ေနလိုက်ြကတာ ြကည့်​ရတဲ့​သူ​ေတာင် မ​ေနနိုင်မထိုင်နိုင် ဇာတ်လမ်း​ထဲ​ေမျာသွား​ေရာ။

 ဇာတ်သိမ်း​ြပီး​ေတာ့​မှ သတိရတယ်။ ဟင် သူတို့​က ြပန်ဆံုမယ် ြပန်ဆံုမယ်သာ​ေြပာ​ေနတာ တစ်​ေယာက်နဲ့​တစ်​ေယာက် နံမည်​ေလး​ေတာင် ​ေမး​မသွား​ြကဘူး​။ ဘယ်သူမှန်း​လည်း​ မသိြကဘူး​။ တစ်ညလံုး​ ကရား​ေရလွှတ် တတွတ်တွတ်သာ ​ေြပာ​ေနတာ တဘက်လူဟာ ဘယ်သူဘယ်ဝါ၊​ ဘယ်ကလာ၊​ ဘယ်မှာ​ေန၊​ ဘာတစ်ခုမှ ​ေမး​ဖို့​သတိမရြကဘူး​။

ကိုယ်လည်း​တူတူပဲ။ သူတို့​နဲ့​လိုက်ြကည့်​ေနြပီး​ ဇာတ်လမ်း​ဆံုး​မှ သတိရတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်း​က ြကည့်​ခဲ့​တဲ့​ရုပ်ရှင်ကို ခုကျမှ ​ေကာက်ကာငင်ကာ ြပန်သတိရမိတာက​ေတာ့​ အဲဒီကား​ထဲက စကား​တစ်ခွန်း​ပါ။ ​ေကာင်​ေလး​က ​ေကာင်မ​ေလး​ကို​ေမး​တယ်။

“​ေနာက်ဘဝ ရှိတယ်ဆိုတာ ယံုသလား​။”

တဲ့​။ (သူ့​ြကည့်​ရတာ ဘာသာမဲ့​နဲ့​တူပါတယ်)။ ​ေကာင်မ​ေလး​က ယံုတယ်လို့​ ​ေြဖတဲ့​အခါ သူဆက်​ေမး​တာက

“ဒါဆိုရင် လူ​ေတွက ​ေသြပီး​ရင် ​ေနာက်ဘဝကို ြပန်ဝင်စား​ြကမှာ​ေပါ့​။ အဲဒါဆို ကမ္ဘာ​ေပါ်မှာရှိတဲ့​ သက်ရှိအ​ေရအတွက်​ေတွက တသမတ်တည်း​ ရှိသင့်​တယ်​ေလ။ ဒီဘဝက ​ေသလွန်ရင် ဟိုဘဝမှာ ြပန်ဝင်စား​ရမှာ မဟုတ်လား​။ အခု​ေတာ့​ လူဦး​ေရတစ်ခုတည်း​ေတာင် အဆ​ေပါင်း​များ​စွာ တိုး​ပွား​လာတာ။ အဲဒီဘဝအသစ်​ေတွက ဘယ်က​ေရာက်လာသလဲ။”

တဲ့​။ သူ​ေြပာ​ေတာ့​လည်း​ ဟုတ်နိုး​ေယာင်​ေနာ်။ အခုဆို လွန်ခဲ့​တဲ့​ ခုနှစ်နှစ်က ရန်ကုန်ြမို့​ြကီး​က ထွက်ခွာသွား​ခဲ့​တဲ့​ ​ေမာင်စံဖား​တစ်​ေယာက် အရမ်း​အရမ်း​ကို တိုး​ပွား​ေနတဲ့​ ရန်ကုန်သူရန်ကုန်သား​ေတွကိုြကည့်​ြပီး​ အဲသည်လူ​ေတွ ဘယ်ကများ​ ​ေရာက်လာြကပါလိမ့်​လို့​ အံ့​ဩမိပါတယ်။ (မန္တ​ေလး​ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေမး​စရာမလိုဘူး​။ လူတိုင်း​သိတယ်)

ကိုယ်ငယ်ငယ်က​ေလး​ဘဝတုန်း​က​ေတာ့​ ရန်ကုန်ြမို့​ရဲ့​လူဦး​ေရဟာ အခုလက်ရှိရဲ့​ အပံုနှစ်ဆယ်ပံုလို့​ တစ်ပံု မရှိ​ေသး​ဘူး​။ ​ေကျာက်​ေြမာင်း​ နဲ့​ အလံုဆိုတာ ဆင်​ေြခဖံုး​လို့​ ​ေြပာတဲ့​သူက ​ေြပာတယ်။ ကိုး​မိုင်က တရုတ်သခင်္ျိုင်း​ကို သွား​ကန်​ေတာ့​တဲ့​ အိမ်နီး​ချင်း​ေတွဟာ တစ်ြမို့​တစ်ရွာကို သွား​သလို ​ေြကာင့်​ြကစိုက်ြပီး​ သွား​ရတယ်။ ​ေရ​ေကျာ်တို့​ စမ်း​ေချာင်း​တို့​ဆိုတာ ပျဉ်​ေထာင်​ေြမစိုက်အိမ်က​ေလး​ေတွကို ြခံဝင်း​က​ေလး​နဲ့​ေနြကတဲ့​အရပ်။

ကိုယ်​ေနတဲ့​ ဗိုလ်ချုပ်လမ်း​မြကီး​မှာ​ေတာင် ၄၇ လမ်း​ထိပ်က​ေန ၄၈ လမ်း​ထိပ်အထိ နှစ်ထပ်တိုက်တန်း​လျား​ နှစ်လံုး​ပဲ ရှိတယ်။ အ​ေရှ့​လည်း​ ခုနှစ်အိမ် မ​ေစ့​ဘူး​။ အ​ေနာက်လည်း​ ခုနှစ်အိမ် မရှိဘူး​။ အဲဒီအိမ်​ေတွအကုန် မိုး​လင်း​မိုး​ချုပ် တက်တက်လည်​ေနလို့​ ခိုင်း​စရာရှိရင် အိမ်ကလိုက်လိုက်​ေခါ်ရတယ်။ အိမ်​ေရှ့​ပလက်​ေဖာင်း​က ကိုယ်တို့​က​ေလး​ေတွပိုင်တယ်။ ဘာကစား​ကွင်း​မှ သွား​စရာမလိုဘူး​။ လူသာစုမိ အမျိုး​ကိုစံု​ေန​ေအာင်​ေဆာ့​တာ။ ​ေနွဘက်အိုက်လို့​ အိမ်ထဲမှာ မအိပ်နိုင်ရင် ပက်လက်ကုလား​ထိုင်တစ်လံုး​နဲ့​ အိမ်​ေရှ့​လမ်း​မထွက်အိပ်​ေရာ။ လူြကီး​ေတွလာနှိုး​မှ အိပ်မှုန်စံုမွှား​ အထဲဝင်တယ်။

ပူတဲ့​ရာသီဆို ည​ေန ​ေန​ေစာင်း​တာနဲ့​ အိမ်​ေရှ့​ပလက်​ေဖာင်း​ကို ​ေရ​ေတွရွှဲ​ေန​ေအာင် ​ေလာင်း​ထား​တယ်။ အပူ​ေတွ ပျံကုန်တဲ့​အထိ။ အိမ်​ေရှ့​မှာ ပိ​ေတာက်ပင်​ေလး​ပျိုး​ထား​ြပီး​ ​ေန့​တိုင်း​ေရ​ေလာင်း​ရတယ်။ ဗာဒံပင်ပတ်လည်က ​ေရအိုး​က​ေလး​ေတွကို ​ေဆး​ေြကာ​ေရြဖည့်​။ ​ေရ​ေတွမီး​ေတွဆိုတာများ​ ​ေပါလွန်လွန်း​လို့​ အခုလို တိုင်း​ထွာသံုး​စွဲ​ေနစရာ မလို​ေပါင်။ ​ေငွကို​ေရလိုသံုး​တယ် လို့​ေတာင် ဆိုရိုး​စကား​ရှိခဲ့​တယ်။ အညာကလူ​ေတွဆို

“မင်း​တို့​ရန်ကုန်သား​ေတွ ကံ​ေကာင်း​တယ်။ ​ေရဘဲက​ေလး​ဖွင့်​လိုက်ရင် ​ေရလာတဲ့​အရပ်”

လို့​ ​ေြပာြကတယ်။ သူတို့​လို ငင်စရာ ခပ်စရာမှ မလိုပဲကိုး​။ ြမူနီစီပယ်ကလူ​ေတွက မနက်တစ်ခါ ညတစ်ခါ တံမျက်စည်း​လာလှည်း​တယ်။ ကိုယ့်​အိမ်​ေရှ့​ ပလက်​ေဖာင်း​ေကျာက်ြပား​ေတွ ကျိုး​ပဲ့​ေနရင် ကိုယ့်​ဘာသာပဲ အ​ေကာင်း​နဲ့​ ရှာြကံလဲလိုက်တယ်။ လမ်း​ေဘး​ေဈး​သည် နည်း​နည်း​ပါး​ပါး​ပဲ ရှိတယ်။ ဘာအ​ေကာက်အခံ အခွန်အတုပ်မှ မရှိဘူး​။ သွား​ေရး​လာ​ေရး​က သိပ်ြပီး​ ရှုပ်ရှုပ်​ေပွ​ေပွ မရှိဘူး​။ ဘတ်စကား​ေတွက သိပ်မှ မြကပ်ပဲနဲ့​။ အစတုန်း​က ဗိုလ်ချုပ်လမ်း​က နှစ်လမ်း​ေမာင်း​ြကီး​။ အိမ်​ေရှ့​ကတက်စီး​သွား​ စ​ေကာ့​ေဈး​ေရာက်တယ်။

 စ​ေကာ့​ေဈး​ကတက်စီး​ အိမ်​ေရှ့​ြပန်​ေရာက်တယ်။ အဖွား​က​ေတာ့​ လမ်း​နံမယ်​ေတွ ြမန်မာလို​ေတာင် မှတ်မထား​ဘူး​။ ဘိုလိုပဲတတ်တယ်။ ​ေမာင်ဂိုမာရီတဲ့​။ ဖ​ေရဇာတဲ့​၊​ ဒါလဟိုဇီတဲ့​။ စပတ်လမ်း​၊​ ​ေသာ်မဆင်၊​ ​ေဂါ်ဒွင်၊​ ဝင်ဒါမီယာ၊​ အကုန်လံုး​ ဘိုနံမယ်​ေတွနဲ့​ဗျ။ ရုပ်ရှင်ရံု​ေတွလည်း​ ဘိုနံမယ်ပဲ။ ကာလတန်၊​ အိတ်ဆယ်စီယာ၊​ ပ​ေလဒီယံ၊​ တယ်လည်း​ဘိုဆန်ြကတာကိုး​။ ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ ​ေတာကတက်လာတဲ့​ ကိုယ့်​ဖွား​ေအဟာ သူ့​ေြမး​က​ေလး​ ​ေဆး​ေကျာင်း​တက်​ေတာ့​ ဘ​ေလဇာကုတ်နဲ့​ ဟပ်ဖ်ရှူး​ဆိုတာကို ဆင်ချင်တာ​ေနလိမ့်​မယ်။

ကိုယ့်​ထက်ဖက်ရှင်ကျ​ေသး​လို့​ ​ေြပာရမလိုပဲ။ အဖိုး​ကျန်ခဲ့​တဲ့​ ဘန်​ေကာက်လံုချည်ဆိုတာ​ေတွက သူ့​ေြမး​အရွယ်မ​ေရာက်ခင်ကတည်း​က ကုန်နှင့်​တယ်။ ပုဆိုး​ြမဲ​ေအာင် ဝတ်တတ်ကတည်း​က သွား​စရာလာစရာရှိတိုင်း​ အဖွား​ေသတ္တာြကီး​ သွား​ဖွင့်​ြပီး​ ြကိုက်တဲ့​ပုဆိုး​ကို ြဖတ်ချုပ်ြပီး​ဝတ်တယ်။ (​ေတာ်ပါ​ေသး​ရဲ့​။ နို့​မို့​ အဲဒါြကီး​ေတွနဲ့​ ​ေဆး​ေကျာင်း​တက်မိမှ ရှက်စရာ) ဒါ​ေပသိ ြကိုက်တာ​ေတာ့​ ြကိုက်တယ်ဗျ။ နံမယ်​ေလး​ေတွကိုက ​ေြမာက်ြပင်လံုချည်တဲ့​။ ထား​ဝယ်လံုချည်တဲ့​။ ​ေကျး​တစ်ရာတဲ့​။ ​ေယာလံုချည်​ေတွက နှစ်နံစပ်ဆို​ေတာ့​ အလယ်ကချုပ်ရိုး​ြဖုတ်လိုက်ရင် ကိုယ့်​အရပ်က​ေလး​နဲ့​အ​ေတာ်ပဲ။

အဖွား​က သွား​ေလရာ​ေခါ်သွား​လို့​ ခဏခဏ ​ေရာက်ြဖစ်တာက​ေတာ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​နဲ့​ တရား​ပွဲ​ေတွပါပဲ။ သိမ်ြဖူက မဂင်္လာရာမ​ေကျာင်း​ကို ​ေန့​တိုင်း​ဆွမ်း​ချိုင့်​ပို့​တယ်။ ​ေကျာင်း​သား​ေတွ လာမယူခိုင်း​ဘူး​။ အိမ်က​ေြမး​ေတွ အား​တဲ့​သူ ကိုယ်တိုင်ပို့​ခိုင်း​တယ်။ ဘုန်း​ြကီး​ရဟန်း​နဲ့​ အကျွမ်း​တဝင် တင်တတ်​ေလျှာက်တတ်သွား​တာ​ေပါ့​။

ညဘက်​ေတွမှာ ​ေရွှဘုန်း​ပွင့်​ဘုရား​ထဲ တရား​ပွဲရှိတိုင်း​ သွား​နာြကတယ်။ ြကီး​လာမှ မိုက်ချင်သ​ေလာက်မိုက် ငယ်တုန်း​မှာ​ေတာ့​ ဘာသာတရား​ အဆံုး​အမ​ေလး​ေတွ မျိုး​ေစ့​ချ​ေပး​ခဲ့​တာ ထင်ပါရဲ့​။ တခါတ​ေလ စိတ်လိုလက်ရရှိရင် သိမ်ြဖူလမ်း​ေထာင့်​ ကျန်း​မာ​ေရး​ရံုး​ြကီး​ေနရာက စ​ေတာ့​ဂိတ်ဆိုတဲ့​ ည​ေဈး​တန်း​က​ေလး​မှာ ဆီချက်​ေခါက်ဆွဲ သွား​စား​ြကတယ်။

အဲဒီတုန်း​က​ေတာ့​ အဲဒါ နတ်သုဒ္ဓာပဲ။ ရန်ကုန်ကလူ​ေတွများ​ ရှာရှာ​ေဖွ​ေဖွ ​ေရခဲကို​ေတာင် လက်သုပ်လုပ်စား​ြကသကိုး​ လို့​ ထင်တဲ့​ ​ေရခဲသုပ်ကိုလည်း​ ြကိုက်တာပဲ။ ဖာလူဒါ နဲ့​ ဒန်​ေပါက်ဆိုတာ မင်း​တုန်း​မင်း​ြကီး​ေတာင် စား​ဖူး​ရှာမှာ မဟုတ်ဘူး​ လို့​ လှမ်း​သနား​လိုက်​ေသး​တယ်။

လည်တာပတ်တာက​ေတာ့​ အိမ်ကလိုက်ပို့​ေလ့​မရှိဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အ​ေဖ့​ညီမ အ​ေဒါ်မိသား​စုက သူ့​ေမွး​ချင်း​၊​ ကိုယ့်​ေမွး​ချင်း​ အကုန််​ေခါ်ြပီး​ တိရစ္ဆာန်ရံု၊​ ကန်​ေတာ်ြကီး​တင့်​ကား​ကုန်း​၊​ ဗိုလ်ချုပ်ပန်း​ြခံ ​ေပျာ်ပွဲစား​ထွက်​ေလ့​ရှိတယ်။ ​ေလျှာစီး​တာ၊​ ဒန်း​စီး​တာ အခုမှသာ ဘာမှမဟုတ်တာ။ အဲ့​တုန်း​က​ေတာ့​ လွှတ်​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​တယ်ဗျာ။

က​ေလး​ဆို​ေတာ့​ တိရစ္ဆာန်ရံုြကီး​ဟာ အဆံုး​မရှိတဲ့​ ဝကင်္ပါြကီး​လို မသွား​တတ်၊​ မလာတတ်။ ​ေရ​ေကျာ်မှာ သီတင်း​ကျွတ်မီး​ထွန်း​ပွဲလုပ်​ေတာ့​ ချား​ေတွ ရဟတ်​ေတွ စီး​ရတာလည်း​ ပိုက်ဆံကုန်သွား​လို့​သာ ​ေတာ်လိုက်ရတယ်။ နည်း​နည်း​ေလး​မှ မတင်း​တိမ်နိုင်ဘူး​။ လမ်း​ေဘး​မှာ ပိတ်ကား​ေထာင်ြပီး​ ရုပ်ရှင်ြပရင်လည်း​ ​ေရှ့​တိုး​ရင် ြမင်ရနိုး​နိုး​ထင်ြပီး​ ဟိုး​ပိတ်ကား​ေရှ့​တည့်​တည့်​ေအာက်မှာ ​ေနရာသွား​ဦး​တာ။ ြပချင်တဲ့​ကား​ြပ သံုး​ေလး​ရက်​ေလာက် ​ေြပာလို့​မဆံုး​ဘူး​။

 ဘယ်လ်ဂျီယန်သံရံုး​မှာလုပ်တဲ့​ အ​ေဖ့​သူငယ်ချင်း​အိမ်မှာ တယ်လီ​ေဗး​ရှင်း​ ဆိုတဲ့​ဟာက​ေလး​ကို ပထမဦး​ဆံုး​ ြမင်ဖူး​လိုက်​ေတာ့​

“ဪ။ သူတို့​တ​ေတွ ​ေန့​တိုင်း​ အိမ်မှာ​ေနရင်း​ ရုပ်ရှင်ြကည့်​လို့​ ရ​ေနြပီ​ေပါ့​။”

လို့​ေတွး​မိြပီး​ လူသာမန်​ေတွ မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​လို့​ အား​ကျမိတယ်။ ြကည့်​မိတဲ့​ကား​က ​ေဂါ်ဇီလာနဲ့​ ကင်း​ေကာင်။ ကိုယ်ြမင်ဖူး​ထား​တာ ဆင်က အြကီး​ဆံုး​။ အံ့​ဩကုန်နိုင်ဖွယ်ဟဲ့​။ ရုပ်ရှင်​ေတွက​ေတာ့​ အ​ေမနဲ့​ အဖွား​နဲ့​ အ​ေဖနဲ့​ ြကံုသလို ြကည့်​ဖူး​ပါတယ်။ သူတို့​အြကိုက်ကို ကိုယ်ကလိုက်ြကည့်​ရတာ​ေပါ့​။ ဝါဝါဝင်း​ေရွှ နဲ့​ ​ေဆွဇင်ထိုက် အကယ်ဒမီရတဲ့​ မိန်း​က​ေလး​ရှင်ရဲ့​ဆန္ဒ သွား​ြကည့်​ေတာ့​ ရံုထဲကလူ​ေတွ အကုန်ငိုြကတယ်။ ကိုယ်လည်း​ငိုတယ်။

အ​ေမလည်း​ငိုတာပဲ။ ရုပ်ရှင်လည်း​ဆင်း​ေရာ လူ​ေတွအကုန်လံုး​ မျက်လံုး​ြကီး​ေတွရဲ နှာ​ေခါင်း​ြကီး​ေတွနီလို့​။ ကမ္ဘာဦး​လူသား​ေတွ ရသပထဝီ​ေြမဆီအာဟာရကို မှီဝဲတယ်ဆိုတာ ဟုတ်​ေလာက်တယ်။ အတိတ်ဆိုတဲ့​အရပ်မှာ ဘယ်အရာမဆို အရသာပိုတတ်စြမဲပဲ။

ခရီး​ထွက်တာက​ေတာ့​ ​ေနွ​ေကျာင်း​ပိတ်ရင် တစ်နှစ်တစ်ခါ အညာြပန်တာပါ။ အစတုန်း​က​ေတာ့​ ထွန်း​ပဝင်း​ဆိုတဲ့​ ဘတ်စကား​အိုြကီး​ေတွ ရှိတယ်။ ကုန်​ေဈး​တန်း​က စီး​ရတယ်။ ​ေြခ​ေထာက်ချထိုင်လို့​မရဘူး​။ ထိုင်ခံု​ေအာက်မှာ ကုန်အိတ်​ေတွပါတယ်။ မလှုပ်သာမလှည့်​သာ တစ်​ေယာက်တစ်​ေယာက်မှီြပီး​ စီး​ရတာ။ ရန်ကုန်က ဒီ​ေန့​ည​ေန ၃ နာရီ​ေလာက်ထွက်ရင် ​ေရနံ​ေချာင်း​ကို ​ေနာက်တ​ေန့​ မွန်း​တည့်​ခါနီး​မှ ​ေရာက်တယ်။

လမ်း​မှာ ​ေရှ့​ကား​ဓါး​ြပတိုက်​ေနတယ်လို့​ သတင်း​ြကား​ရင် ဆက်မ​ေမာင်း​ရဲဘူး​။ ကိုယ့်​ကား​လည်း​ ဘယ်​ေတာ့​ဓါး​ြပတိုက်ခံရမလဲလို့​ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့​ စီး​ရတယ်။ ​ေနာက်​ေတာ့​ ကပရ က​ေန ဧရာအ​ေရှ့​ဆိုြပီး​ ဟီး​နိုး​ကား​ေတွထွက်​ေတာ့​ အရမ်း​အဆင်​ေြပသွား​တယ်။ သူတို့​က ကုန်လည်း​မတင်ဘူး​။ အချိန်လည်း​ ြမန်တယ်။ လက်မှတ်ဝယ်ရ နည်း​နည်း​ခက်တယ်။ မဂိုလမ်း​ထိပ်က ထွက်ြပီး​ ြပန်ရင်လည်း​ မဂိုလမ်း​ထိပ်မှာ ဂိတ်ဆံုး​တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ခရီး​သည်ကုန်ရင် လင်း​စ​ေဒါင်း​မှာ ကား​သိပ်မှာဆို​ေတာ့​ ဗိုလ်ချုပ်လမ်း​အတိုင်း​ ​ေမာင်း​လာရင် ကိ်ုယ့်​အိမ်​ေရှ့​ေရာက်မှ ရပ်​ေပး​ပါ​ေြပာြပီး​ ဆင်း​လို့​ရတယ်။ ပိုက်ဆံအပို ​ေပး​စရာ မလိုဘူး​။ (ခု​ေတာ့​ ​ေအာင်မဂင်္လာ​ေရာက်တိုင်း​ အဲဒါ​ေတွး​မိရင် ​ေသချင်စိတ်​ေပါက်တယ်)။ 

အ​ေဖဆံုး​ေတာ့​ အိမ်မှာ​ေမာင်း​မယ့်​သူမရှိလို့​ ​ေရာင်း​ပလိုက်ရတဲ့​ ​ေအာ်စတင်ကား​ြကီး​ဟာ ြမန်မာ​ေငွနှစ်​ေသာင်း​ေလး​ေထာင်ရပါတယ်။ ကိုယ်က​ေတာ့​ အဲဒီကား​ြကီး​ကို ရှက်လို့​မစီး​ပါဘူး​။ ​ေကျာင်း​ကလူ​ေတွက ဗိုလ်ချုပ်​ေအာင်ဆန်း​စီး​တဲ့​ကား​ြကီး​ လို့​ စြကတာကိုး​။ မီး​လံုး​ြကီး​တစ်လံုး​တစ်လံုး​ ထမင်း​အုပ်​ေလာက်ရှိတယ်။ ရှင်ြပုတဲ့​အခါ အညာကပွင့်​ြဖူထိ​ေအာင် အဲဒီကား​ြကီး​နဲ့​တက်ဖူး​တယ်။

အဲဒီအချိန်တုန်း​က ရန်ကုန်လမ်း​ေတွ​ေပါ်မှာ ကား​ေတွရှုတ်ရှက်ခတ်မ​ေနပါဘူး​။ အ​ေကာင်း​ဆံုး​ကား​က ​ေကာ်ရိုလာ လို့​ေခါ်တယ်။ မာဇဒါ ဘီ၆၀၀ လို့​ေခါ်တဲ့​ ​ေလး​ဘီး​က​ေလး​ေတွဟာ အခု​ေခတ် လူြကီး​ေတွကို​ေပး​ထား​တဲ့​ ဖင်​ေကာက်ကား​က​ေလး​ေတွနဲ့​ တူတူပဲ။ မာဇဒါဂျစ်ဆိုတာ ဆိုက်ကနပ်​ေလာက်တွက်ရမယ်။

လူြကီး​ အြကီး​ြကီး​မှ စီး​နိုင်တာ။ ကိုယ့်​အဖို့​ေတာ့​ ကား​မှမလိုတာ။ လိုင်း​ကား​ေတွ ကျွမ်း​ကျွမ်း​ကျင်ကျင် စီး​တတ်​ေနြပီ။ ကား​ေပါ်မတက်ခင် ကား​ေပါ်ကအဆင်း​ လည်ပင်း​က​ေလး​စမ်း​စမ်း​ြကည့်​တာ အကျင့်​ေတာင်ပါ​ေနတယ်။ အဲဒီတုန်း​က အဖွား​က ဆွဲြကိုး​ေလး​တစ်ကံုး​ ဆင်​ေပး​ထား​တာကိုး​။ ြပီး​ရင် လွယ်အိတ်ထဲက ​ေခါက်ထီး​က​ေလး​ တချက်ြပန်စမ်း​တယ်။ ဘာသံုး​သံုး​ အိပ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံကို အြပန်ကား​ခချန်သံုး​တယ်။ လက်လွန်သွား​ေတာ့​လည်း​ လမ်း​ေလျှာက်ြပန်ပလိုက်တာပါပဲ။ ဘာခက်တာလိုက်လို့​။

ပွဲလမ်း​သဘင် အထင်ကရက​ေတာ့​ ​ေရွှတိဂံုဘုရား​က တ​ေပါင်း​ပွဲ​ေတာ်ရှိတယ်။ ​ေရ​ေကျာ်က သီတင်း​ကျွတ်မီး​ထွန်း​ပွဲ နဲ့​ လမ်း​မ​ေတာ်က တန်​ေဆာင်တိုင်ပွဲ​ေတွ ြကိတ်ြကိတ်တိုး​စည်တယ်။ နိုင်ငံ​ေတာ်က တခမ်း​တနား​လုပ်​ေလ့​ရှိတာက​ေတာ့​ ြပည်​ေထာင်စုပွဲပါ။ တိုင်း​နဲ့​ြပည်နယ်​ေတွအထိ အလံ​ေတာ်လှည့်​သယ်လာြပီး​ ရန်ကုန်ကျိုက္ကဆံကွင်း​မှာ ြပခန်း​ေပါင်း​များ​စွာနဲ့​ ြခိမ့်​ြခိမ့်​သည်း​သည်း​ ကျင်း​ပတယ်။ ဝန်ြကီး​ဌာန​ေပါင်း​စံုက ကိုယ့်​ဌာနလုပ်ငန်း​စဉ်​ေတွ၊​ စီမံကိန်း​ေတွကို စိတ်ဝင်စား​စဖွယ် ခင်း​ကျင်း​ြပသရတယ်။

အ​ေကာင်း​ဆံုး​ြပခန်း​ကို ဆု​ေပး​တယ်။ ြပည်နယ်နဲ့​တိုင်း​ေတွကလည်း​ ြပခန်း​တစ်ခုစီတင်မကဘူး​ အ​ေရာင်း​ဆိုင်ပါ တစ်ဆိုင်စီဖွင့်​ရတယ်။ ြပည်သူ့​ဆိုင်ကထုတ်​ေဈး​နဲ့​ ​ေဒသထွက်ကုန်​ေတွကို ခင်း​ကျင်း​ေရာင်း​ချရတဲ့​အတွက် အင်မတန် စည်ကား​တယ်။ အမှန်က​ေတာ့​ အခု ဝင်း​သူဇာမှာ ဝယ်လို့​ရတဲ့​ဟာမျိုး​ေတွချည့်​ပါပဲ။ ဒါ​ေပမယ်လို့​ အဲဒီတုန်း​က အဲဒါ​ေတွထက်​ေကာင်း​တာ ဘာမှမရှိဘူး​။ တရုတ်ကလည်း​ မဝင်ဘူး​။

ယိုး​ဒယား​ကဝင်လာရင် အဲဒါ​ေမှာင်ခိုပစ္စည်း​ပဲ။ ဖမ်း​ဖို့​ဆီး​ဖို့​ ရှာ​ေဖွ​ေရး​ဆိုတဲ့​ အလွန်မုန်း​စရာ​ေကာင်း​ေသာ ဝန်ထမ်း​ေတွရှိတယ်။ လူ​ေတွလက်ထဲမှာ ​ေဒါ်လာတစ်ရွက်​ေတွ့​ရင် ဖမ်း​ြပီး​ေထာင်ချလို့​ရတယ်။ နိုင်ငံြခား​က ြပန်လာတဲ့​သူတိုင်း​ကို ​ေလဆိပ်မှာ အကန့်​အသတ်မရှိ စစ်​ေဆး​ြပီး​ လိုချင်တာကို မထင်ရင်မထင်သလို သိမ်း​ခွင့်​ေပး​ထား​တယ်။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ကိုယ်ငယ်ငယ်တုန်း​က ​ေချာကလက်လည်း​ မစား​ဖူး​ဘူး​။ ပန်း​သီး​လည်း​ မစား​ဖူး​ဘူး​။ (အ​ေတာ်ပါပဲ။ ဒီကအ​ေကာင်ကလည်း​ ယှဉ်​ေရွး​ေြကး​ဆို မုန့်​ပျား​သလက်ပဲ အာသာရှိတာ)။

ဟိုး​ေရှး​ေရှး​က ရန်ကုန်ြမို့​ေဟာင်း​ြကီး​အ​ေြကာင်း​ကို ြကား​ရတာ ​ေနာက်လူ​ေတွ​ေတာ့​ ပါး​စပ်အ​ေဟာင်း​သား​နဲ့​ တအံ့​တဩ​ေတွ ြဖစ်ကုန်မလား​ မသိပါဘူး​။ ဒီက​ေန့​ေခတ် ြမို့​ေတာ်ရန်ကုန်က​ေတာ့​ ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ကျင်လည်​ေနြကရတာဆို​ေတာ့​ တ​ေစ့​တ​ေစာင်း​ အကဲခတ်ြကည့်​လိုက်​ေပါ့​။ အ​ေဟာင်း​ကိုလည်း​ မတမ်း​တပါဘူး​။ အသစ်ကိုလည်း​ မ​ေတာင့်​တပါဘူး​။ မတူ​ေတာ့​ဘူး​ ​ေြပာင်း​သွား​ြပီ ဆိုတာက​ေလး​ပဲ ြမင်​ေပး​ေစချင်တာပါ။

ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ ြမို့​ေတာ်အခင်း​အကျင်း​သစ်ြကီး​မှာ အစွဲအလန်း​ေဟာင်း​ြကီး​ေတွကို လက်မလွှတ်နိုင်ရင် အံဝင်ခွင်ကျတဲ့​ အ​ေတွး​အြမင် မရနိုင်ပါဘူး​။ အထူး​သြဖင့်​ေတာ့​ ကိ်ုယ်တို့​ဆရာဝန်​ေတွနဲ့​ ပတ်သက်လို့​ေပါ့​။ ဒီဆရာဝန်​ေတွကလည်း​ ပညာသာတတ်တာ။ လူပါး​မဝြကဘူး​ထင်ပါရဲ့​။ ​ေခတ်​ေရစီး​ေြကာင်း​ကို ဆရာ​ေတာ်ဘုရား​များ​ေလာက်မှ အပ်ချမတ်ချ အမှီမလိုက်နိုင်ြကဘူး​။ စဉ်း​စား​ြကည့်​ေလ။

အရင်တုန်း​က သိမ်ဝင်ကံ​ေဆာင်ရံုနဲ့​ ဘွဲ့​မည်နာမတပ်လာတဲ့​ ကိုယ်​ေတာ်​ေတွဟာ သည်က​ေန့​ေတာ့​ ​ေဆး​ေကျာင်း​ဆင်း​ဆရာဝန်​ေတွနဲ့​ နင်လား​ငါလား​ ​ေဒါက်တာတပ်နိုင်တဲ့​ သူ​ေတွချည့်​ပဲ။ အဖွား​တို့​ေခတ်တုန်း​က ​ေရွှဘုန်း​ပွင့်​တန်​ေဆာင်း​မှာ တရား​ပွဲလုပ်ြကရာက သည်က​ေန့​ဘုန်း​ဘုန်း​ေတွက ြမို့​ထဲလမ်း​ရှိသမျှ မုခ်ဦး​မုခ်ဝြကီး​စွာ၊​ ​ေရှ့​ေရာ​ေနာက်ပါ ပရိုဂျက်တာ ဆလိုက်ရှိုး​များ​နဲ့​

“​ေရစက်ချလို့​ြပီး​ပါြပီ။ တရား​နာလို့​ ြပီး​ပါြပီ။”

ဆို ဟိန်း​ေန​ေအာင် ဓမ္မပူဇာသဘင် ဆင်ယင်နိုင်ြကတယ်။ ဘယ်ဆရာဝန်ပံုကိုမှ ဗီနိုင်း​ထွက်ြပီး​ ဝယ်အချိတ်မခံရဘူး​။ ဆရာ​ေတာ်ဘုရား​များ​ ပံု​ေတာ်က​ေတာ့​ ဟိန်း​ေဝယံ၊​ ​ေနတိုး​၊​ မိုး​ေအာင်ရင်တို့​ထက် အ​ေရာင်း​သွက်​ေသး​တယ်။ ဘုရား​စူး​ရပါ​ေစ့​။ ြကည်ညိုလွန်း​လို့​ အတုယူဖွယ်ြဖစ်​ေအာင် ​ေြပာြပတာ​ေနာ်။ မနာလိုစိတ်နဲ့​ အပုပ်ချတယ် ထင်​ေနဦး​မယ်။

ဆရာဝန်​ေတွဟာ ​ေြပာင်း​လဲတိုး​ပွား​လာတဲ့​ ြမို့​ြပရဲ့​လူဦး​ေရက ​ေတာင်း​ဆိုသ​ေလာက် ဝန်​ေဆာင်မှုကို အား​ရ​ေကျနပ်ဖွယ်ြဖစ်​ေအာင် မ​ေပး​နိုင်​ေသး​ဘူး​ လို့​ ​ေြပာရင် အခံရခက်​ေကာင်း​ခက်​ေပမယ့်​ အဲဒါ အမှန်တရား​ပါပဲ။ သူတို့​ မြကိုး​စား​ဘူး​လို့​ မဆိုလိုပါဘူး​။ အစွမ်း​ကုန်ြကိုး​စား​ေနြကပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ လိုက်မမီ​ေသး​ဘူး​။ လက်အကျိုး​ြကီး​တန်း​လန်း​နဲ့​ အလုပ်ခွင်မဝင်ရ​ေသး​ခင်မှာ လူနာရှင်အြဖစ်နဲ့​ပဲ ရန်ကုန်​ေဆး​ရံုြကီး​ကို တ​ေခါက်​ေရာက်ရြပန်ပါတယ်။ လွန်ခဲ့​တဲ့​ ခုနှစ်နှစ် ကိုယ်ထွက်မသွား​ခင်အခါကနဲ့​ေတာင် မတူ​ေတာ့​ပါဘူး​။ ​

ေနရာတိုင်း​မှာ လူနာ​ေတွ ပံု​ေန​ေအာင်များ​လာတယ်။ ဆရာဝန်က​ေလး​ေတွလည်း​ ပျား​ပန်း​ကိုခပ်လို့​။ လပ်ကီး​ဆဲဗင်း​ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က စား​ပွဲထိုး​က​ေလး​ေတွ ကျ​ေနတာပဲ။ ​ေြပး​ကာလွှား​ကာ အလုပ်လုပ်​ေနြကရတယ်။ အမှား​အယွင်း​လည်း​ မရှိပါဘူး​။ အ​ေငါက်အငမ်း​လည်း​ ကင်း​ပါတယ်။ လူနာ​ေပါင်း​များ​စွာကို စိန်​ေဗဒါပတ်စမ်း​သလို တရစပ်​ေမွှြပီး​ လုပ်​ေပး​ေနြကတယ်။ လူနာ​ေစာင့်​ေတွကလည်း​ ပျား​ပန်း​ခပ်ရတာပါပဲ။ ​ေဟာတစ်ရွက်၊​ ​ေဟာတစ်ရွက်ထွက်လာတဲ့​ လိုအပ်​ေသာ ​ေဆး​ဝါး​ကိရိယာမှန်သမျှကို မိနစ်မဆိုင်း​ စိတ်တိုင်း​ကျရ​ေစရမယ်။ နှစ်ဘက်စလံုး​မှာ အသက်ဝဝမရှူနိုင်​ေအာင် ​ေဇာကပ်​ေနြကရတဲ့​အတွက် လူနာ​ေတွဘက်က ​ေမျှာ်လင့်​ထား​သလို

“ထမင်း​စား​ြပီး​ပလား​။ ​ေန​ေကာင်း​တယ်​ေနာ်။” ​

ေတွ ရှည်ရှည်​ေဝး​ေဝး​ ​ေဆွး​ေနွး​ရှင်း​ြပ​ေနဖို့​ အချိန်မရြက​ေတာ့​ပါဘူး​။ အသက်ကိုအဓိကထား​တဲ့​အတွက်။ ဒီအသက်ြပီး​ရင် ​ေနာက်တစ်သက်ကို ကူး​ရပါတယ်။ (​ေဆး​ရံုြကီး​ အ​ေရး​ေပါ်ကို အ​ေအး​မိ နှာ​ေစး​ေတွ မလာပါဘူး​)။ တခါတခါကျ​ေတာ့​ လူနာရှင်ဘက်က ​ေကျနပ်မှုပါမလာ​ေတာ့​ဘူး​။ သူတို့​မှာ လူနာနဲ့​ပတ်သက်လို့​ အလံုး​စံုကို သိခွင့်​ရှိတယ်။ ဆရာဝန်ဘက်က ရှင်း​ြပဖို့​တာဝန်ရှိတယ်ဆိုတာ မှန်ပါတယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ အလုပ်ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး​ေတွက မနိုင်ရင်ကာပိ​ေနတဲ့​အတွက် အာလူး​ကိုတတ်နိုင်သ​ေလာက် ​ေလျှာ့​လိုက်ရတဲ့​အခါ လိုရင်း​ကိုပဲ မနည်း​အကျဉ်း​ရုန်း​လိုက်ရပါတယ်။ ဒီအခါ လူနာဘက်က နား​မလည်​ေသာ်ြငား​ ြပန်မ​ေမး​နိုင်ြဖစ်ရြပန်​ေရာ။ အဓိကြပဿနာက​ေတာ့​ ဝန်နဲ့​အား​ မမျှတာ (Overload) လို့​ပဲ ြမင်ပါတယ်။ ဒီ​ေတာ့​မှ ကိုယ့်​ဆရာြကီး​တစ်​ေယာက် ဘာလို့​များ​ သည်​ေလာက်ဆရာဝန်​ေတွ ပံု​ေန​ေအာင် ထုတ်သွား​သလဲဆိုတာ သ​ေဘာ​ေပါက်လာပါတယ်။ ခုဟာက ထုတ်​ေတာ့​ထုတ်ထား​ြပီး​ြပီ။ ဘတ်ဂျက်မရှိလို့​ အလုပ်မခန့်​နိုင်​ေသး​တဲ့​ ကိစ္စကိုး​။

က​ေလး​ေတွကို အကင်္ျီချုပ်​ေပး​သလို​ေပါ့​။ ချုပ်တုန်း​က​ေတာ့​ ​ေသ​ေသချာချာ တိုင်း​ချုပ်​ေပး​လိုက်တာပဲ။ ဘာမှမြကာဘူး​။ က​ေလး​ကထွား​လာ​ေတာ့​ ြကပ်ကုန်​ေရာ။ ရန်ကုန်ြမို့​ြကီး​မှာ တိုး​ပွား​လာတဲ့​ လူဦး​ေရပမာဏဟာ ဘူတန်တစ်နိုင်ငံလံုး​က လူဦး​ေရထက် ဆယ်ဆသာပါတယ်။ အဲဒီလူ​ေတွအား​လံုး​ကို လွှမ်း​ြခံုနိုင်တဲ့​ ကျန်း​မာ​ေရး​ေစာင့်​ေရှာက်မှုစံနစ်ြကီး​ ြဖစ်လာဖို့​ဆိုတာ ကျွန်​ေတာ်တို့​ဘက်က အများ​ြကီး​ ြကိုး​စား​ရဦး​မှာပါ။ စိတ်ရှည်စွာ နား​လည်​ေပး​နိုင်ခဲ့​ရင် အစစအရာရာ အဆင်​ေြပလွယ်ကူ ​ေချာ​ေမွ့​သွား​ပါလိမ့်​မယ်။

များ​မြကာခင်​ေတာ့​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အဲဒီယန္တယား​ြကီး​ထဲ မီး​ကုန်ယမ်း​ကုန် ပါဝင်ဆင်နွှဲရ​ေတာ့​မှာဆို​ေတာ့​ လိုအပ်​ေသာ ကျန်း​မာ​ေရး​အကူအညီများ​ကို လူကိုယ်တိုင်​ေသာ်လည်း​ေကာင်း​၊​ ဓါတ်​ေချာစာြဖင့်​ေသာ်လည်း​ေကာင်း​ မ​ေကျလည်သည်များ​ ​ေမး​ြမန်း​ေဆွး​ေနွး​နိုင်ပါ​ေြကာင်း​၊​ တတ်စွမ်း​သမျှ ကူညီရန် အသင့်​ရှိပါ​ေြကာင်း​ သတင်း​ေကာင်း​ပါး​အပ်ပါတယ်ခင်ဗျား​။ (​ေြကာ်ြငာဝင်တာ ဟုတ်ဘူး​ေနာ်။ ​ေဆး​ခန်း​ထိုင်ဖို့​ေတာ့​ စိတ်ကူး​မရှိ​ေသး​ဘူး​ဗျ။ ဒါ​ေပသိ ​ေြပာနိုင်တာမှတ်လို့​။ ​ေတာ်​ေတာ်ြကာ

“မို့​ ဗီဒီယိုမရိုက်ဘူး​။ ဇီး​ယိုဇီး​ေပါင်း​ မ​ေရာင်း​ဘူး​။”

ဆိုတာမျိုး​ ြဖစ်​ေနမယ်။)