“ဲြပဒါးရှင် ေပးချင်ရဲ့ သည်အေရး။ ေဇာ်ဂျီေမာင် ငါမစစ်လို့ စိတ်ညစ်တယ်ေလး။”
တဲ့။ တက္ကသိုလ်ေကျာင်းသားသပိတ်မှာ ထင်ပါရဲ့။ ဆရာြကီးဦးသိန်းဟန်(ဆရာေဇာ်ဂျီ) ေရးသွားတဲ့ ညည်းချင်းကဗျာေလး လို့ ြကားဖူးတယ်။ ဂဂတုန်းကလည်း ဆရာြကီးကိုယ်တိုင် အဲဒီကဗျာကေလးကို ြပန်ေဖာ်ထုတ်လာခဲ့သတဲ့။ ဆရာေဇာ်ဂျီတို့ ဆရာမင်းသုဝဏ်တို့ဆိုတာ ြမန်မာစာေပေလာကမှာ ေနအေရာင်လအေရာင်လို ထွန်းေြပာင်ထိန်ညီးခဲ့တဲ့ ပညာရှိြကီးေတွြဖစ်ပါတယ်။
အထင်အရှား စိုက်ထူသွားခဲ့တဲ့ စာေပမှတ်တိုင်ေတွဆိုတာ မေရနိုင်မတွက်နိုင်ေအာင်ပါပဲ။ “ဟုတ်လား။ ေဖ့စ်ဘုတ်အေကာင့်ရှိရင် ေပးပါဦး။ တို့လည်း အက်ထားမလို့။”
လို့ ေြပာလာမယ့် အယ်ဒီတာ၊ ဂျာနယ်လစ် ကိုကိုမမေတွကလည်း ဒီေခတ်ထဲမှာ နည်းေတာ့နည်းမယ် မထင်ပါဘူး။ ဘာကိုမှ မြကားဖူးဘူးဆိုရင်ေတာင်
“ေဗဒါလမ်း”
တို့ရဲ့ အရှင်သခင် ဆိုရင်ေတာ့ သိဖို့ေကာင်းပါတယ်။ (ဒါမှမသိရင် ဆယ်တန်းေအာင်လက်မှတ် ြပန်သိမ်းမယ်။ ဒါပဲ။) သူေရးတဲ့စာေတွကို ချီးမွှန်းခန်းမဖွင့်ပဲ သူေရွးတဲ့ကေလာင်နံမယ်ေလး နှစ်လံုးတည်းကိုပဲ ဟိမဝန္တာ ချီးမွှန်းခန်း ဖွင့်ြကည့်ရေအာင်ေနာ်။ ဘာလဲ။ ေဇာ်ဂျီမို့လို့ မြကိုက်ဘူးလား။ ဒါဆိုလည်း ယူနီကုဒ်နဲ့ ေြပာင်းရိုက်။
“ေဇာ်ဂျီ”
ဆိုတာ ဘာလဲ လို့ ေမးလာရင် အလွယ်တကူ လက်ညှိုးထိုးြပစရာ ရုပ်ေသးရုပ်ကေလးေတွပဲ ရှိပါလိမ့်မယ်။
အဂင်္လိပ်လိုေတာ့
“Alchemist”
လို့ေခါ်သတဲ့။ အဘိဓါန်ထဲ သွားရှာရင် မေသေဆးကိုေဖာ်စပ်သူ လို့ ေြပာလိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် သူတို့ယဉ်ေကျးမှုထဲမှာ ေဇာ်ဂျီဆိုတာ ကိုယ့်ဆီမှာလို ရုပ်ဆင်းသဏ္ဍာန် ပီပီြပင်ြပင် သရုပ်ေဖာ်မထားဘူး။ ဟယ်ရီေပါ်တာလိုလို၊ ေဒးဗစ်ေကာ်ပါဖီးလ်လိုလို၊ စုန်းသာသာ ကေဝသာသာအရုပ်ေတွပဲ ရှိတယ်။ တို့ဆီကေဇာ်ဂျီကေတာ့ ဘယ်ဇာတ်ထဲြဖစ်ြဖစ် သိုရင်းအကင်္ျီအနီရဲရဲ၊ ပုဆိုးေအာက်ပိုးကျိုက်၊ ချည်နီေဘာင်းတွတ်တွတ်၊ ေဆးြကိမ်လံုးေလးကိုင်လို့ ေတွ့ရမယ်။ တီးလံုးကေလးကိုက သတ်သတ်ရှိတယ်။
“ေဇာ်ေရာင်ဂျီေရာင် ေဆးကျိတ်တဲ့ေတာင် ေဆးကျိတ်တဲ့ေတာင်။ ကိုင်ေဆာင်ေတာင်ေဝှး လို လိုရာေသွးပါတယ်။ ေဆး ကျိတ်တဲ့ေတာင်။ ေဆး ကျိတ်တဲ့ေတာင် ေဆး ေလေလ့ ကျိတ်တဲ့ေတာင်….။”
ြမန်မာအကထဲမှာ ေဇာ်ကေလာက် ပင်ပင်ပန်းပန်း ခုန်ေပါက်ပစ်ခတ် ကရတာ မရှိဘူး။ သူငယ်တန်းကတည်းက သိတာ။
“ေဇာ်က ကေနသည်။ ခါးေကာ့ထားပါ။ ရယ်ရယ်ေမာေမာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ ေတာ်ေတာ်ေမာသလား။”
တဲ့။ ေအာက်ကဆိုင်းေနာက်ထေတွကလည်း ဝိုင်းတိုင်ေပးြကလိမ့်မယ်။
“ခါးကိုေထာက်ပါလို့ ေတာင်ေြမာက်ေမျှာ် ေတာင်ေြမာက်ေမျှာ်။ ေဇာ်ဂျီဆိုတာ ကျုပ်တို့ပါပဲ။”
လို့။ ရုပ်ေသးြကိုးဆွဲတဲ့အထဲမှာ အခက်ဆံုးက ေဇာ်ဂျီအကပါတဲ့။ ကျွမ်းေတွလည်း ပစ်ြပရေသး။ ေတာင်ေဝှးကေလးလည်း ခိုစီးြပရေသး။ ပျံကာဝဲကာ မာန်ပါပါနဲ့။ အဲဒါေြကာင့် ေဇာ် ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို တစ်ဘက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းကျင်တဲ့သူ၊ ထိပ်ထိပ်ကျဲ ထူးချွန််တဲ့သူလို့ တင်စားြကတယ်။ လူေပါ်လူေဇာ်လုပ်တယ် ဆိုတာ အဲဒီကလာတာ။
ေဇာ်ဂျီဆိုတဲ့ဇာတ်ေကာင်ဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာ အယူဝါဒတစ်ခုေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ရာ့ရှစ်ကွက်ေသာ စက်လက္ခဏာေတာ်ထဲမှာလည်း ြမတ်စွာဘုရားရှင် နုစဉ်အခါက ေဇာ်ဂျီဘဝနဲ့ ကျင်လည်ရတယ် လို့လည်း မဖတ်ဖူးပါဘူး။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ဗုဒ္ဓဝါဒဆိုတာ မေသေဆးရှာတဲ့ အတ္တဝါဒ မဟုတ်ပဲ အနတ္တဝါဒမို့ပါ။ သို့ေသာ်လည်းပဲ ြမန်မာတို့ရဲ့ ကိုးကွယ်ယံုြကည်မှုနယ်ပယ်မှာ ဝိဇ္ဇာရှစ်ေသာင်း၊ ဆရာအေပါင်းနဲ့ ထွက်ရပ်ခိုဝင် သူေတာ်စင်ြကီးများဟာ နတ်များသနင်း သိြကားမင်းရဲ့အထက်မှာထားြပီး အြကီးအမှူးြပုရတဲ့ အမတြကီးေတွ ြဖစ်သတဲ့။
တရုတ်ေတွဆီက ကွမ်ရင်ေဘာစတို့၊ အန်းကုန်းဘိုးေတာ်တို့၊ ရေသ့ြကီးကျိကုန်းတို့လိုေနမှာေပါ့။ ဘိုးဘိုးေအာင်တို့၊ ဘိုးမင်းေခါင်တို့၊ ယက္ကန်းစင်ေထာင်ဆရာေတာ်တို့၊ ရှင်အဇ္ဇေဂါဏတို့လို အင်မတန်အိပ်မက်ေပးေလ့ရှိေသာ သူေတာ်စင်ြကီးများနဲ့ တစ်ဂိုဏ်းတည်းထားေလ့ရှိြကပါတယ်။
သို့ေသာ်လည်း ေဖေဇာ်ဂျီတို့ကေတာ့ ေကျာက်ရုပ်မဟုတ်ဘူး။ ချစ်တတ်တဲ့ အသည်းနှလံုးနဲ့လို့ ဆိုရပါမယ်။
“စံုြမိုင်လယ် ပင်နန်းဝယ် တင့်ဆန်းတယ် ရွှင်လန်းဖွယ် သူေယာင်မယ် လှသူရယ် ေရွှဖူးစာမျှမယ်”
ဆို တုတ်ကေလးနဲ့ တို့လိုက်ရံုနဲ့ ေလဒီဂါဂါအစ၊ ဘရစ်တနီစပီးယားအဆံုး အမုန်းဆွဲလို့ရေလသတဲ့။ သူ့ဘာသူ ေတာထဲသွားြပီး ခိုးစားတာေတာင် နံမယ်ေကာင်းကလည်း ရေသးဗျား။
“တကယ်ြမင့်ြမတ်သူ ချူပါလှဲ့ကွယ်။ ေြကွေတာ့မယ့် သဏ္ဍာန်ပံုနှယ် ချစ်တဲ့သူဆင်ြမန််းဖွယ် အထူးပဲဆန်းလှတယ် …”
တို့
“ဘုန်းရှိသူ ခူးေစဖွယ် ြမတ်တဲ့နတ်မျိုးနွယ်”
တို့ ဆက်ဆိုြကေသးတယ်။ တခါတခါေတာ့လည်း အပျိုစင်သူေယာင်မယ်ေလးေတွနဲ့တင် မတင်းတိမ်နိုင်လို့ထင်ပါရဲ့။
“မျက်စိေအာက်က ေပျာက်မှာပင် လွန်စိုးတယ်။”
ဆိုြပီး တာေနာယက္ခဘီလူးြကီး ပါးစပ်ထဲမှာ ငံုထားတဲ့ သမုခသိဂင်္ီ ချစ်တံုးကေလးနဲ့လည်း ဇယားေြပးရှုပ်ချင်ရှုပ်တယ်။ မွန်ြပည်နယ်၊ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားနားက ကျီးကန်းပါးစပ်ဂူထဲမှာ သူ့ဘာသာေနတဲ့ နဂါးမယ်ေလးနဲ့လည်း ကေလးနှစ်ေယာက်ေမွးချင် ေမွးပလိုက်တယ်။ ကိုကိုလူဆိုးေဇာ်ဂျီေတွလည်း ရှိေသးတယ်ေနာ့။
ဘယ်ေလာက်ပဲ မိုးပျံေအာင်ေတာ်ေနတဲ့ ေဇာ်ဂျီြဖစ်ပေစ။ ြမို့ေပါ်မှာတက်ေမွှတဲ့ အကျင့်ေတာ့ မရှိြကပါဘူး။ လူသူမနီး ေတာြကီးြမိုင်လယ်မှာသာ ကျွမ်းထိုးေနြကတဲ့အမျိုးဗျ။ သူတို့ကို လိပ်စာေတာင်းရင် နန္ဒမူလိုဏ်ဂူတို့၊ ဟိမဝန္တာေတာေြခတို့၊ ေပးလိမ့်မယ်။ ြမန်မာြပည်က ဌာနခွဲဆိုရင်ေတာ့ ေတာင်ေတာ်ေရွှပုပ္ပားေပါ့ဗျာ။ မန္တေလး၊ အင်းဝအနားမှာေတာ့ ေဇာ်ဂျီြမစ်ဆိုတာ ရှိတယ်။
“စကားပွင့် ဂမံုးရယ် အများြဖင့်သံုးတယ်။ ပုပ္ပားေတာင်ြမတ်ေတာင်ကလပ်ဝယ်။ ဝိဇ္ဇာ တပသီ ေဇာ်ဂျီေတွ ေဆးကျိတ်ပါတယ်။”
တဲ့။ ေတာင်ကလပ်ေပါ်မှာ ေဇာ်ဂျီေတွေဆးလာကျိတ်တဲ့ ေဆးဒါန်းြမင်းသီလာ ေကျာက်ဖျာြကီး ြမင်ဖူးတယ် မဟုတ်လား။ သူတို့က ဘာလို့ ေဆးကျိတ်ရတာလဲ။ ဆရာဝန််မို့လား လို့ ေမးလာရင်ေတာ့ ေြဖရခက်သား။ ဝိဇ္ဖာေလာကမှာ ြပဒါးဝိဇ္ဇာ၊ သံဝိဇ္ဇာ၊ အင်းဝိဇ္ဇာ၊ ေဆးဝိဇ္ဇာ ဆိုတာ ရှိသတဲ့။ အဂ္ဂိရတ်ပညာဆိုတဲ့အတတ်ဟာ အခုထက်ထိ ယံုြကည်လိုက်စားေနတဲ့သူေတွ ရှိေသးတယ်။
“သိဒ္ဓိအဖံုဖံု ကံုလံုေစမည်။ ေန့စဉ်ဖိုမထိုးပဲ အကျိုးေပးနိုင်မည်”
ဆိုတဲ့ နဂါးနီသီချင်းဟာ တိုင်းြပည်ြကွယ်ဝဖို့ ေရွှမိုးေငွမိုးရွာေစတယ်ဆိုတဲ့ ပုဂံေခတ် ရှင်အဇ္ဖေဂါဏရဲ့ ထွက်ရပ်ဝါဒကို ညွှန်းတာ။ နားမလည်ပါးမလည်နဲ့ ေန့စဉ် ဖုန်မတိုးပဲ လို့ ဆိုြကတာ ရယ်စရာထက် ရှက်စရာသာ ေကာင်းေတာ့တယ်။
“သံေသ တေြပဝ၊ ြပဒါးေသ တေဆွဝ။”
တို့ဆိုတာ အဂ္ဂိရတ်ကလာတဲ့ စကားပံုေတွေပါ့။ ြပဒါးကိုေသေအာင်ထိုးေတာ့ ြပဒါးရှင်လံုးဆိုတာ ရသတဲ့။ အဲဒါရလို့ကေတာ့ ဥံုဖွ၊ အပ်ချေလာင်း လိုရာဆုေတာင်းနိုင်တယ် ဆိုပဲ။ ပွတ်ရင်ေြပာင် ေဆာင်ရင်ေလး၊ ေရစိမ်ေသာက် ရှူးေပါက်တဲ့ေဆးဆိုတဲ့ ဓါတ်လံုးေတွလိုေပါ့။ ဆရာေဇာ်ဂျီေြပာတာ အဲဒါေလ။ သူသာေဇာ်ဂျီအစစ်များြဖစ်လို့ကေတာ့ ြပဒါးရှင်လံုးြကီးပွတ်ြပီး
“ေြပာင်ေစသတည်း”
လုပ်ပလိုက်မှာတဲ့။ (အခုလည်းပဲ ေြပာင်ပါတယ် ဆရာြကီးရယ်)
တကယ်ရှိလို့လားဆိုရင်ေတာ့ ပုဂံေခတ်က ပံုြပင်တစ်ခုပဲ ြပန်ေကာက်ရဦးမယ်။ ကျန်စစ်သားရဲ့ သမီးေတာ် ေရွှအိမ်စည်က အိန္ဒိယကလာတဲ့ ပဋိကရားမင်းသားေလးနဲ့ ြကိုက်သတဲ့။ ဟိုေခတ်က အင်တာနက်မေပါ်ေသးေတာ့ ချတ်တင်မထိုင်နိုင်ေသာ်ြငားလည်း ဟိုကမင်းသားေလးမှာ ြပဒါးရှင်လံုးေတာ့ ရှိသတဲ့ကွယ်။
အဲသဟာကေလးကို ငံုလို့ အဲယားပုဂံစီးစရာမလိုပဲ အင်ဒီးယား-ေပါက္ကံ ေဒးလီးချတ်တာဖလိုက်နဲ့ မှန်မှန်လာြကူသတဲ့။ ဒီလိုေတာ့ မြဖစ်ေသးပါဘူးေလ။ သူ့ေြမးေလးေတွကျရင် မှတ်ပံုတင်မရပဲေနမှာေပါ့ လို့ေတွးြပီး ဒယ်ဒီကျန်က သူ့သမီးေလးကို တက်သုတ်ရိုက်ြပီး လင်ေပးစားလိုက်တာေပါ့။ ပျံရင်းသန်းရင်း မိုးေပါ်လမ်းခုလတ်မှာ နန္ဒမူလိုဏ်ဂူက ပေစ္စကဗုဒ္ဓများနဲ့ေတွ့ေတာ့ ပဋိကရားေလးက လက်အုပ်ေလးချီြပီး “အညာကဆေရာပါ ဘုန်းဘုန်း။ ဘယ်ကြပန်လာြကတာတုန်း။” လို့ ေလျှာက်သတဲ့။
“စီဒိုးနားက သမီးေတာ် မဂင်္လာေဆာင်က ဆွမ်းစားြပန်လာတာပါတကာ။ အေသးစိတ်သိချင် အေခွထွက်ေတာ့ ေစာင့်ြကည့်။”
လို့ ေြဖတဲ့အခါ ေကာင်ေလးလည်း တခါတည်း
“ဟာေရး အမား။”
လို့ တ လိုက်တာ၊ ပါးစပ်ထဲက ြပဒါးရှင်လံုးထွက်ကျြပီး ကွင်းမှားဆင်းသွားသတဲ့ကွယ်။ သူလည်းပဲ အယ်တီကျုမီတာြကီးက ေကာင်းေကာင်း မြပဘူး ထင်ပါရဲ့ေနာ်။
ေထရဝါဒ မျိုးေစ့ချကာစ ပုဂံေခတ်သာသနာမှာ ေဇာ်ဂျီေတွ ြပဒါးရှင်လံုးေတွ ေခတ်စားခဲ့တာ သိပ်ေတာ့ မဆန်းပါဘူး။ ကုလားကေလးေတွ ြမန်မာြပည်ထဲေရာက်လာတာလည်းပဲ လူသက်ေသတင်မဟုတ်ဘူး။ နတ်သက်ေသပါရှိတယ်။ ဗျတ်ဝိ နဲ့ ဗျတ္တ ေရေမျာကမ်းတင် ညီေနာင်နှစ်ေဖာ်ဟာ ြမန်မာြပည်ေရာက်ေတာ့ ဘုန်းေတာ်ြကီးသင်ပညာေရးနဲ့ လူလားေြမာက်ြကရတာေပါ့။ မစားေကာင်းတဲ့အသီးကို စားမိတဲ့ ကိုအာဒံ မေအးဝတို့ေြကာင့် အချစ်ေတွြဖစ်လာသလိုပဲ မစားေကာင်းတဲ့အသားကို စားမိတဲ့ အဲဒီညီေနာင်ကေတာ့ ေကျာင်းသခင်္န်းြကီး ေဇာက်ထိုးြဖစ်ေအာင် ေဆာ့နိုင်ြကပါသတဲ့။
ေဖာင်ေဒးရှင်းေတွ၊ စြထပ်ချာေတွ ေလ့လာြကဟန်တူပါတယ်။ သူတို့စားမိတဲ့အသားကေတာ့ ေဇာ်ဂျီဖိုလ်ဝင်သား လို့ေခါ်ပါတယ်။ ေဇာ်ဂျီက မီးဖိုထဲဝင်ေဆာ့လို့ ဘာဘီကျူးြဖစ်သွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဈာန်ကစားတဲ့ေဇာ်ဂျီဟာ သူ့ကိုယ်က နာမ်ကေလးခွာသွားတဲ့အခိုက် ကျန်ရစ်ေနတဲ့ ခန္ဓာက ငါးကျည်းြကပ်တိုက်ကေလးလို ကျံု့သွားတယ်ဆိုပဲ။ အဲဒါစားရင် အဝှာြပုတယ်ဆိုတာ ဟုတ်မဟုတ်ေတာ့ မသိပါဘူး။ ညီညီဗျတ္တကေတာ့ ပုပ္ပား ပုဂံ တေန့သံုးေခါက်ကျေအာင် ေြပးနိုင်တဲ့ မာရသွန်မင်းြကီး ြဖစ်သွားတယ်။ ကိုကိုဗျတ်ဝိက မနူဟာဆီမှာ အသတ်ခံရတာ။
လွယ်လွယ်နဲ့ေတာ့ သတ်မရဘူး။ ေဇာ်ဂျီသားစားထားလို့ ဓါးနဲ့ထိုး ဓါးကျိုး၊ လှံနဲ့ေမွှ လှံေခွသတဲ့။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ သူ့ချစ်သူမအိုဇာက ကွမ်းတစ်ယာ ေရတစ်မှုတ်ကမ်းလိုက်ေတာ့မှ အတိတ်က ြကည်နူးခဲ့ပံုေတွကို ြပန်ေတွးြပီး ကွမ်းသီးလံုးကို အံြကိတ်ကိုက်ချလိုက်တာ ထွက်သွားေရာ အသက်။ အဲ့လူြကီးေတွ X-men ြဖစ်ကုန်ေစတဲ့သတ္တိက ေမွးလာတဲ့ သားေလးေတွမှာေတာင် ပါေသးတယ်။ ေရွှြပံုးမင်းညီေနာင်ေလဗျာ။ အဲဒီနတ်ေတွကို ယံုတယ်ဆိုရင် ေဇာ်ဂျီကိုလည်း မယံုလို့ ဘယ်ရမလဲ။ သူကစတာ မဟုတ်လား။
ေဇာ်ဂျီေတွရဲ့ အစွမ်းသတ္တိထဲမှာ ေြမလျှိုးနိုင်တယ်၊ မိုးပျံနိုင်တယ် အြပင် ရှိန်းဆာယာဖိုေမာက်လို့ ကိုယ်ေဖျာက်နိုင်တဲ့ စွမ်းအင်လည်းရှိပါသတဲ့။ ေဟာလီးဝုဒ်ကလူေတွ စိတ်ကူးဉာဏ်ကွန့်ြမူးတာထက် တို့ြမန်မာေတွက နှစ်ေပါင်းေထာင်ချီြပီး အိုင်ဒီယာဦးတာ ေတွ့ပလား။ ေဆးဒါန်းြမင်းသီလာေကျာက်ဖျာြကီးနဲ့ သစ်ြမစ်သစ်ဖုေတွကိုရှာြပီး ေဆးကျိတ်တယ်ဆိုေတာ့ မဟုတ်မှလွဲေရာ။
ကိုယ်တို့ ေဆးေလာကြကီးဟာလည်း ဝိဇ္ဖာေဇာ်ဂျီေတွရဲ့ ဂန္ဒာရီအတတ်ပညာေတွကများ ဆင်းသက်လာသလား မဆိုနိုင်ပါဘူး။ မယံုရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ြပန်ေမးြကည့်ြကဗျာ။ ဆရာဝန်တစ်ေယာက်ဆီေရာက်သွားရင် မျက်နှာချိုချိုေလး ြပံုးြပြပီး လက်ဖဝါးနုနုေလးနဲ့ ကိုင်တွယ်စမ်းသပ်လိုက်ရံုနဲ့ ကိုးဆယ့်ေြခာက်ပါးေရာဂါေတွ ပိန်းြကာဖက် ေရမတင်သလို ကင်းစင်လွင့်ေပျာက်သွားချင်တယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ေဆးမှန်မှန်ေသာက်ပါဆို နားမေထာင်ဘူး။ ဒါေလးေတွ စစ်ေဆးြကည့်ရေအာင်ဆို အိပ်ကပ်ထဲစမ်းြကည့်တယ်။
ခွဲမှေပျာက်မှာပါ လို့ေြပာရင် ဘယ်ေလာက်ကုန်မှာတုန်း သိချင်တယ်။ ဒီလိုလူေတွအတွက် ေဖေဇာ်ဂျီရဲ့ ေဆးြကိမ်လံုးထက်ေကာင်းတာ ဘာရှိဦးမှာလဲ ေြပာ။ တကယ်မရှိတာေတွကို ေပါက်ပန်းေဈး ေလျှာက်ေြပာေနတယ် မထင်ပါနဲ့။ ကိုယ်တို့ြမန်မာေဇာ်ဂျီေတွ ေဆးကျိတ်သလိုပဲ၊ သူတို့ဆီက Alchemist ေတွလည်း ေဆးေဖျာ်ြကတာပဲ။ Alchemist ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုက Chemist ဆိုတဲ့ဆီက လာတာေလ။ Chemical ဆိုတဲ့ ဓါတုပစ္စည်းေတွရဲ့ ေပါင်းစပ်စွမ်းအင်ေတွကို တန်ခိုးအာနိသင်ကေန တန်ခိုးဣတ္တိပတ်ြဖစ်ေအာင် စွမ်းေဆာင်တဲ့သူေပါ့။
ဒါေြကာင့်မို့ေြပာတာ။ ဆရာဝန်ပညာဟာလည်း ဝိဇ္ဖာတို့ရဲ့ထွက်ရပ်လမ်းထဲမှာ တစ်ခုအပါအဝင်ြဖစ်မယ်။ စဉ်းစားြကည့်ေလ။ မေသေဆးကို ရှာေနတယ်ဆိုတဲ့သူဟာ ဆရာဝန်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူြဖစ်ရဦးမှာတုန်း။ ေလာေလာဆယ်လည်း ေသမယ့်သူေတွကို မေသေအာင် ေဆးေပးေနတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အားတင်းထားကွဲ့။ မေတွ့ေတွ့ေအာင် ရှာမှာ။ ေတွ့ေတာ့မှ
“ခံုဘိနပ်ကို ေတာ်တဲ့သူ ေတွ့ေအာင်ြကိုးစားပါ။ ခံုဘိနပ်ကို ပိုင်တဲ့သူ ဒီမှာပါ ကိုကိုရာ..။”
ဆို ေဇာ်ဂျီဘွဲ့ ခံပလိုက်ဦးမယ်။ ပိတ်သတ်ြကီးကလည်း မှုန်ေရွှရည်ကားထဲမှာ ဦးစံမတူြကီးဆိုတဲ့ သီချင်းေလး ကျက်ထားနှင့်ေနာ်။ ဘာတဲ့။
“ေဖေဇာ်ဂျီရယ်ေလ ကျွန်မကိုခိုး…။ ကျွန်မက မြကိုက်။ အေမ့ဆီ ြပန်ပို့ ြပန်ပို့။”
တဲ့။
0 comments:
Post a Comment