ဘူတန်မှာကတည်းက တေန့တေန့ အဲဒီအေပါ်မှာချည့်ပဲ အချိန်ကုန်ခဲ့တာ နှစ်ေြပာင်းလရှည် ြကာခဲ့ြပီ ေမာင်ေရ ဆိုေတာ့ ခဏတြဖုတ်ဝင် ြကည့်လိုက်ရင်ကိုပဲ ဒီကေန့ဘာဂဏန်းထွက်မလဲ မှန်းလို့ရေနေပါ့။ ကိုယ့်ဘဝရဲ့ အေြပာင်းအလဲထဲမှာေတာ့ ဒီေဖ့စ်ဘုတ်ြကီးလည်း ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။ သူ့ေပါ်မှာမှ စာေတွ စေရးြဖစ်လာတာ မဟုတ်လား။ စာေရးဆရာြဖစ်ရချည်ေသးရဲ့လို့လည်း မေမျှာ်ခဲ့ပါဘူး။ (ခုလည်း ြဖစ်မှ မြဖစ်ေသးတာ)။ ေပါ်ြပူလာြဖစ်ရချည်ေသးရဲ့လို့လည်း မေအာင့်ေမ့ပါဘူး။ အခုလုပ်ေနမိတဲ့အလုပ်အေပါ်မှာ ေကျနပ်မိတာ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ေတွးမိလာတာေပါ့။ အရင်ကဆို မစဉ်းမစား မေတွးမေတာ ထင်ရာလုပ်၊
ထင်ရာေြပာ ေမာင့်သေဘာဗျ။ အစကေရးခဲ့တဲ့စာေတွနဲ့ အခုေနာက်ပိုင်းေရးြဖစ်တဲ့စာေတွ ကွာလာတာလည်း ကိုယ့်ဘာသာ သတိထားမိလာတယ်။ ြမင်းရိုင်းများ တစတစယဉ်လာသလိုေပါ့။ တစ်သက်လံုး အကျက်အမှတ်နဲ့ လူြဖစ်လာခဲ့တာ ခုခါမှ ဦးေဏှာက်ြကီးက အေတွးအေတာဘက်ကို ေရာက်လာသလိုပဲ။ အသက်အရွယ်နဲ့များ ဆိုင်မလားမသိ။
ေနာက်တစ်ခုသတိထားမိြပန်တာက အြပင်ေလာကြကီးဟာလည်း အရင်ကနဲ့မတူ ေြပာင်းလဲလာပံုေတွကိုေပါ့။ သခင်္ါရေလာကြကီး လို့ ေြပာြကတာ ဒါ့ေြကာင့်ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်ကေရာ အရင်အတိုင်းေနလို့လား။ ရက်စွဲနဲ့ ဓါတ်ပံုအေဟာင်းေတွ ြပန်ြကည့်လိုက်ရင် သံေဝဂရစရာြကီး။ ကိုယ့်ထက်ပိုြပီး သံေဝဂရတဲ့သူေတွကငတာ့ မဂင်္လာေဆာင်ဓါတ်ပံုေတွ တင်လိုက်ြက၊ ဟိုစေတးတပ်ကေလးြပင်လိုက်ြကနဲ့ ေမာင်အရင်လို မဟုတ်ေတာ့ဘူးလို့ လူသိရှင်ြကား ဝင့်ဝါြကတယ်။ ဒါဆိုရင် နိုင်ငံေတာ်ြကီးကေရာ မေြပာင်းလဲပဲ အရင်အတိုင်းရှိေနမယ်လို့ ေလှနံဓါးထစ် မှတ်ထားတာ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာေပါ့ေနာ်။ တစ်သက်လံုးခွတိုက်ြပီး အပုပ်ချလာခဲ့တာ အခုေကာင်းလာြပီ။
နင် မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး ပါးစပ်ြကီးပိတ်ေနတာလား လို့ ဆိုေနပါဦးမယ်။ အရင်ကလည်း အပုပ်ချချင်လို့ မေကာင်းေြကာင်းရှာေရးေနခဲ့တာမဟုတ်၊ သူများေြမှာက်ေပးလို့ ေရးခဲ့တာမဟုတ်၊ (တကယ်ေတာ့ အတန်တန် တားြကပါတယ်) ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ခံစားလာရတဲ့အတိုင်း၊ ေတွးမိတဲ့အတိုင်း မျှေဝေရးလိုက်တာပဲ။ အခုလည်း ရင်ထဲမှာ ခံစားလာရရင် ေရးမှာေပါ့။ သုမနေကျာမှာ ဒဏ်ရာေတွမှ မကျက်ေသးပဲနဲ့။ ေချာင်ပိတ်ရိုက်လို့ဝမှ ထန်းလျက်ခဲကေလးြပြပီး အို့ အို့ လို့ေခါ်ရင် ေအာင်နက်ေတာင် ချက်ချင်း ထွက်မလာရဲဘူးေလ။ စိုးြမတ်သူဇာြကီး အေမြကီးကားက ပထမတစ်ေခါက်ြပန်လာလို့ အယ်စတံုဂွမ်ြကီး ြဖစ်လာတဲ့အခါ စေတွ့ေတွ့ချင်း ေဒွးကေြပာတဲ့ စကားကေလးတစ်ခွန်းကို ေြပာြပချင်ပါတယ်။ “ဪ .. သူများေတွ ေြပာေနသေလာက်ြကီးလဲ မဆိုးေသးပါဘူးေနာ့..”တဲ့။ ဝတာကေတာ့ တကယ်ဝေနတာ ြမင်ဖူးတယ် မဟုတ်လား။ သို့ေသာ်လည်း အချင်းချင်းဆိုေတာ့ အားေပးရတာေပါ့ေအ။ ေနာက်ေတာ့လည်း ပိန်သွားတာပဲ ဟုတ်တယ်ဟုတ်။ အခုလည်းပဲ ကျုပ်တို့အစိုးရြကီးကို နဖူးေတွ့ ဒူးေတွ့ ေတွ့မိရင် နှုတ်ဆက်ချင်တာကေတာ့ ”ဪ .. သူများေတွ ေြပာေနသေလာက်ြကီးလည်း မဆိုးေသးပါဘူး ေနာ့…” လို့။
ဘာပဲေြပာေြပာ ေြပာင်းလဲမှုြဖစ်စဉ်ြကီးထဲမှာ သူတို့လည်း ဘာသားနဲ့ထုထားတာမို့လို့ ထာဝစဉ်တည်ြမဲေနမလဲ။ လိုက်ေလျာညီေထွြဖစ်ေအာင် ေြပာင်းလဲနိုင်မှ ရှင်သန်ကျန်ရစ်တယ်ဆိုတာ ကမ္ဘာဦးအစကတည်းက နိယာမပဲဟာ။ လူေတွကေတာ့ ဒီလူေတွပဲ။ ဒါေပမယ့် အရင်ကနဲ့မတူေတာ့ဘူး မဟုတ်လား။ တကယ်ေြပာင်းလဲတာ ဟုတ်မဟုတ်ဆိုတာ သူတို့အေပါ်မှာ မတည်ပါဘူး။ ြပည်သူေတွ အားလံုးအေပါ်မှာပဲ တည်ပါတယ်။ ြပည်သူေတွကိုယ်တိုင်က တကယ်ေြပာင်းလဲမှ သူတို့လည်းပဲ သူတို့ရှင်သန်ေနထိုင်ေရးအတွက် လိုက်ြပီး ေြပာင်းလဲယူြကမှာေပါ့။ အခုမှ ခက်ေတာ့တာပါပဲဗျာ။ ြပည်သူေတွက မေြပာင်းလဲေသးဘူးဗျ။ အရင်ေသာက်ကျင့်ေတွ အတိုင်းပဲရှိေသးတယ်။
ကေလးဘဝတုန်းက သြကင်္န်သံချပ်ေတွထဲမှာ ေမာင်ေြကးမံုတို့ ေအာ်ခဲ့တဲ့ ြခင်းြကီးထဲက ြကက်ေတွလိုပဲဆိုတာ အခု အနှစ်ေလးဆယ်ြပည့်ေတာ့မယ်။ ဒီအတိုင်းပဲရှိေသးတာ။ ေဟာရင်းမတ်တပ်က ပျံေတာ်မူခဲ့တဲ့ ဘုန်းြကီးေတွလည်း မနည်းေတာ့ဘူး။ “လိမ္မာရစ်ြကပါ” ဆိုတာ ဦးဝိစာရကတည်းက မှာသွားခဲ့တာမဟုတ်လား။ လူလိမ္မာလုပ်ြကပါလို့ အနက်ြပန်ထားြကသလားမသိ။ တို့ကေတာ့ တို့ကေတာ့ နဲ့ သိုးမည်းေဟာင်းြကီးေတွ ဘဝက မကျွတ်ေသးဘူး။
ဘာလို့ မေြပာင်းလဲရမတုန်း ေမာင်ရာ၊ အရင်ကလို ထီးဖုန်းေအာက်ကေန “ရင်ထဲကို ေအးြမသွားမယ် ေရခဲေရ။ ေသာက်မလားကို့” ဆိုတဲ့အသံနဲ့အြပိုင် ကျူတဲ့အစားမျိုးမဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ဘတ်စကားေပါ် ဟန်းဖုန်းေြပာရင် ဟိုလူြကည့်ဒီလူြကည့် အြကည့်မခံရေတာ့ဘူး။ ဝတ်ထားစားထားတာကအစ လန်ထွက်ေနတယ် မဟုတ်လား။ ဆံပင်ေတွေတာင် ေဆးဆိုးြပီး နားေပါက်ေတွေဖာက်ထားတာ မြမင်ဘူးလား။ အရင်အတိုင်းပဲလို့ လာမေြပာပါနဲ့ သနားတယ်လို့ ဆိုချင်ဆိုမယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လံုးေြပာင်းလဲသွားတာကေတာ့ တေသွးတေမွးကိုြဖစ်လို့။
မှတ်မိချင်မှေတာင် မှတ်မိမယ်။ မေြပာင်းလဲတာက စိတ်ဓါတ်နဲ့ အကျင့်ေတွ။ သွားေလသူြကီးေတွဟာ လူထုဆက်ဆံေရးနဲ့ စိတ်ဓါတ်စစ်ဆင်ေရးဆိုတာကို သိပ်အေလးထားြကပါတယ်။ သူတို့ ေမ့ေနြကတာက လူမှုကျင့်ဝတ်နဲ့ စိတ်ဓါတ်ြမှင့်တင်ေရးဆိုတာ ဘာမှန်းသိေအာင် ေလ့ကျင့်မေပးခဲ့ဘူး။ ခုချိန်အထိ ြမန်မာြပည်မှာ လူတစ်ေယာက်ကို အဆင့်အတန်းခွဲြခားမယ်ဆိုရင် သူစီးတဲ့ကား၊ သူေနတဲ့အိမ်၊ သူ့မိဘဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာနဲ့ပဲ တန်ဖိုးြဖတ်ြကတယ်။ သူ့အေနအထိုင်၊ အကျင့်စာရိတ္တ၊ စိတ်ေနသေဘာထား ဆိုတာေတွက တစ်ြပားမှ တန်ေြကးမရှိဘူး။ လူရိုးဆိုတာ သင်းချိုင်းမှာေတာင် မရှိေတာ့ဘူး။ ြကံေတာေနရာက ပွဲစားတန်းမှာ သွားြကည့်။ အကိုေရ ဘာကားရိုက်ချင်သလဲ ေြပာ။ ေအာက်ကားလား အထက်ကားလား။ ဘယ်ေလာက်သံုးမှာလဲ နဲ့ သွက်သွက်လည်သွားမယ်။
နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံက လူေတွရဲ့ အဆင့်အတန်းကို အကဲြဖတ်တဲ့အခါမှာ ေစာေစာကေြပာတဲ့ ပဲလည်းေလှာ်မရ သဲလည်းေကာ်မရတဲ့ နတ်အိုးကွဲလို တေနကုန်ထိုင်ြပီး တစိမ့်စိမ့်ြကည့်လို့မှ နှစ်ြပားထွက်မလာတဲ့ စိတ်ေနစိတ်ထား၊ စာရိတ္တ၊ ဓေလ့စရိုက်ဆိုတာေတွက စကားေြပာလာပါတယ်။ ဥပမာတစ်ခု ေြပာြပပါ့မယ်။ လူမျိုးေရးေတွ ပါလာတယ်ထင်ရင် ခွင့်လွှတ်ြကပါ။ ရည်ရွယ်ချက်က အဲဒီမှာ မရှိပါဘူး။ ကာလကတ္တားဟာ ကမ္ဘာမှာ လူဦးေရ အသိပ်သည်းဆံုး ြမို့ြကီးေတွထဲမှာ အဂင်္လိပ်ေခတ်ကတည်းက ဗိုလ်စွဲထားပါတယ်။
အိန္ဒိယဟာလည်း ကမ္ဘာေပါ်မှာ ေရှးအကျဆံုး ြမို့ြပနိုင်ငံေတွထဲမှာ မဇ္ဖိမတိုင်းရယ်လို့ အစဉ်အလာြကီးမားခဲ့တာပါ။ အခုလည်း အာရှတိုက်မှာ အြကီးမားဆံုး ဒီမိုကေရစီနိုင်ငံပါတဲ့။ ကာလကတ္တားက ဘဂင်္ါလီသားများရဲ့သဘာဝကေတာ့ ေရာက်ဖူးသူေတွကို ေမးြကည့်ြကပါ။ ကျွန်ေတာ်ေြပာတဲ့အတိုင်း ဟုတ်မဟုတ်။ ကာလကတ္တားမှာ အဂင်္လိပ်လိုေြပာြပီး အငှားကားစီးလို့မရပါဘူး။ ဒရိုင်ဘာေတွ အဂင်္လိပ်လို မတတ်လို့ မဟုတ်။ အဂ်လိပ်လိုေြပာတတ်တဲ့ ဒရိုင်ဘာေတွဆို ပို ေြကာက်ရလို့ပါ။ သွားရမယ့်လိပ်စာကို ကဒ်ြပားြကီးနဲ့ေပးလိုက်ြပီး ပိုက်ဆံအရွက်လိုက်ေထာင်ြပ ဒီေဈးနဲ့ေနာ်လို့ ဘယ်လိုပဲ ေြပာထားေြပာထား။ ဟိုေတွ ဒီေတွ ထင်သလို ေလျှာက်ေမာင်း လမ်းမှားတယ် လမ်းပိတ်တယ် ထင်သလိုေြပာြပီး သံုးေလးဆထပ်ေတာင်းတာ ထံုးစံပါ။ တစ်ခါလည်းမဟုတ်။ နှစ်ခါလည်းမဟုတ်၊ ကိုယ်တစ်ေယာက်တည်း ြကံုရတာလည်းမဟုတ်။ ေနာက်ပိတ်ဆံုး ေလဆိပ်ကေန ေဘာက်ချာနဲ့ြဖတ်ေပးတဲ့ ြကိုတင်ေပးအငှားကားေတွ စီးတာေတာင်မှ ေဘာက်ဆူးမေပးရင် အထုပ်မေပးဘူး ဆိုတဲ့သူေတွနဲ့ချည့် ေတွ့ရပါတယ်။ ဟိုတယ်က ကုလားစကားေြပာတတ်တဲ့လူနဲ့ ကားငှားစီးလည်း လွတ်မယ်မထင်နဲ့။ ငါးဆယ်ေပးရတယ်ဆိုတဲ့ကားဟာ လမ်းေရာက်ရင် နှစ်ရာြဖစ်သွားေရာ။ မက်ထရိုစီးတတ်သွားေတာ့ အဲဒါ ေလးကျပ်ပဲ တန်တဲ့ခရိး။
ပိုေတာင်ြမန်ေသးတာ။ ေလဆိပ်ကေငွလဲတဲ့ဆိုင်နဲ့ ြမို့ထဲကဆိုင်ေတွကလည်း ရူပီးသံုးရာေလာက် ေဈးကွာပါတယ်။ ြမို့ထဲမှာလည်း လဲေနြကဆိုင်မဟုတ်ရင် ေသေသချာချာ ေဈးေမးြပီးလဲေလမှ။ မဟုတ်ရင် ေနာက်ေကျာက ဝှိုက်ဘုတ်ေပါ်မှာ ေရးထားတဲ့ေဈးနဲ့ သံုးရာေလာက် ကွာြပန်တာပဲ။ အဲဒါ ေရာင်းေဈး ဝယ်ေဈးမဟုတ်ဘူး လို့ ေြပာင်ြငင်းပါတယ်။ တကယ်ေတာ့ ဇယားကွက်မှာ ေန့စွဲေရာ ဝယ်ေဈးေရာ၊ ေရာင်းေဈးပါ အေြကွေဈးပါမကန် ေရးထားြပီးသား။ ဒါမျိုးလာေကျာလို့ ဘာရမလဲဆိုတဲ့စိတ်ဓါတ်နဲ့ေတာ့ မလာေလနဲ့။ တေနကုန် ေတွ့သမျှလူနဲ့ ရန်ြဖစ်ေနရလို့ ထမင်းေတာင် စားရလိမ့်မယ် မဟုတ်။
ရန်ကုန်က ကားစပါယ်ယာေတွ အေြကွြပန်မအမ်းတာေလာက်ကေတာ့ သူတို့ဆီက တို့များရိုးရာ တို့ရိုးရာပဲ။ ေန့တိုင်းစားေနကျ ထမင်းဆိုင်ေတာင် ေဘာက်ချာထဲကအတိုင်းေပးြပီး ေဘာက်ဆူးမေပးရင် ေရခွက် ၊ ခက်ရင်းလာချမေပးဘူး။ ေခါ်ရင် မြကားချင်ေယာင်ေဆာင်မယ်။ လူတဘက်သားေြပာရမယ်ဆိုရင် ရစရာမရှိဘူး။ အတံုးလိုက်အတစ်လိုက် လို့ မထင်ပါနဲ့။ ေြပာချင်တာက အဲဒီစိတ်ဓါတ်အဆင့်အတန်းမျိုး ြမန်မာေတွမှာ ရှိလာရင် ဘယ်ေလာက်ရှက်စရာေကာင်းသလဲဆိုတာ သတိြပုမိေစချင်လို့ပါ။ နီးေတာ့ နီးစပ်လာြပိလား မသိပါဘူး။ အဲဒါ အြမီးကျက် အြမီးစား ေခါင်းကျက်ေခါင်းစား စိတ်ဓါတ်လို့ေခါ်ပါတယ်။ ေနာက်တခါ အေြကာင်းြကံုြကိုက်လို့ သူများက ကိုယ့်ကို အဲသလို မှတ်ချက်ေပးလာရင် ဆဲတာထက် နာလိုက်ြကပါေနာ်။ ( ငါကချည့်ပဲ ဦးေအာင် မှတ်ချက်ေပးပလိုက်မယ် လို့လည်း မှတ်မေနနဲ့။ အဲဒါ အတူတူပဲ) နို့ အခု အဲဒီစိတ်က ကျုပ်တို့ဆီမှာ ရှိေနလို့လား လို့ ေမးရင်ေတာ့ ေဒွးေြပာသလို “ဪ .. သူများေတွ ေြပာသေလာက်ြကီးလည်း မဆိုးေသးပါဘူး ေနာ့ …” ေပါ့။
တကယ်ေတာ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကလည်း အဆင့်ြမင့်ြမင့် ြကယ်ငါးပွင့်ေဟာ်တယ်ြကီးေတွမှာ တည်းြပီး လီမူစင်းကားြကီးေတွ ငှားမစီးနိုင်တဲ့ အစားမို့လို့ပါ။ ကာလကတ္တားမှာလည်း မွန်မွန်ရည်ရည် အထက်တန်းကျကျ လူယဉ်ေကျး ပညာတတ်ေတွ ေပါလွန်လွန်းလို့။ ကိုယ်က ေနာက်ေဖးလမ်းြကား လမ်းသလားေတာ့ ေခွးေချးနင်းမိတာ ဘာဆန်းသလဲ။ သူတို့ဆီမှာေတာ့ ရဲရဲသာနင်းပစ်လိုက် လူေချးမှ လူေချး လို့ တစ်ခါ ေြပာခဲ့ဖူးြပီေရာ။ အခုေြပာတာက ြမန်မာေတွေခွးေချးမြဖစ်ဖို့ အဲဒါြကီးေတွက ရွံစရာြကီးေတွ ေအာ့ေအာ့ကျိကျိ လို့ ဥပမာေပးတာပါ။ သူများကို ေစာ်ကားသလိုြဖစ်ရင် ကန်ေတာ့ပါေသးရဲ့။ အဲ ခုမှ ပိုဆိုးသွားြပီ။ ကန်ေတာ့ ကန်ေတာ့။ ဒီမှာ အဲဒါမျိုးရှိမရှိ ေလဆိပ်ကေန၊ ေအာင်မဂင်္လာကေန ကားငှားစီးဖူးရင် သိြကလိမ့်မယ်။ အဲဒါြကွားစရာမဟုတ်ဘူး။ (ကိုယ့်ဂိုးေတာ့ ကိုယ် အေသကာရတာပ)
ေပါက်ကရရှစ်ဆယ်စာေတွ ေလျှာက်ေရးတဲ့အခါ တချို့သူေတွက လူမျိုးေရးခွဲြခားလွန်းတယ်။ ကျဉ်းေြမာင်းတဲ့ အြမင်ရှိတယ် လို့ မှတ်ချက်ေပးပါတယ်။ ေတာ်ေတာ် စိတ်မေကာင်းမိပါဘူး။ ကိုယ်အေြပာခံရလို့ မဟုတ်ပါ။
ကိုယ်ေရးတဲ့စာေြကာင့် တဘက်သားမှာ အမျိုးနဲ့ချီ နာသွားရလို့ စိတ်မေကာင်းတာပါ။ အခါခါေြပာခဲ့သလိုပဲ ပုဂ္ဂိုလ်ေရးမရည်ရွယ်တဲ့စာမို့ တရားကိုယ်သေဘာကို ြမင်ေအာင် ြကည့်ေစချင်ပါတယ်။ ကာလကတ္တားသားေတွအေပါ်ြမင်တဲ့ အြမင်ဟာ ကျွန်ေတာ်တစ်ေယာက်တည်း အဲဒီလို ြမင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ A Passage to India ဆိုတဲ့ ကမ္ဘာေကျာ်ဝတ္ထုြကီးကို ြပန်ရိုက်ထားတဲ့ ရုပ်ရှင်ြကည့်ဖူးပါတယ်။ (နည်းနည်းေလာက် လျှာရှည်လိုက်ဦးမယ်ေနာ်။ မြကည့်ဖူးေသးတဲ့သူေတွ နားမလည်မှာစိုးလို့) ေစ့စပ်ထားတဲ့ အဂင်္လိပ်စစ်ဗိုလ်ကေလးရှိရာ အိန္ဒိယကို ေယာက္ခမေလာင်းနဲ့အတူ အလည်လိုက်သွားတဲ့ မိန်းမပျိုကေလးဟာ ေရှးကျလှတဲ့ အိန္ဒိယရိုးရာ အံဖွယ်အဆန်းတကျယ်ေတွကို စိတ်ဝင်စားမိလို့ လမ်းြပစကားြပန်လုပ်ေပးတဲ့ ဘဂင်္ါလီဆရာဝန်ကေလးနဲ့ ေြမာက်ပိုင်းေဒသက ေကျာက်ဂူြကီးေတွကို လိုက်ေလ့လာပါသတဲ့။ အဘွားြကီးက ဦးေဆာင်တာကို အေဖာ်လိုက်ရတာြဖစ်ေပမယ့် တစ်ေန့ေတာ့ ေနမေကာင်းလို့ မလိုက်နိုင်တဲ့ အဘွားြကီးမပါပဲ ရင်းနှီးစြပုေနတဲ့ အဲဒီသူငယ်နဲ့ ေတာင်ေပါ်ကဂူေတွထဲ အလည်လိုက်သွားမိပါေရာ။
အပူရှိန်ြပင်းလွန်းလို့ မူးရိပ်ရိပ်ြဖစ်လာလို့ ဂူထဲမှာ မျက်စိေတွ ြပာလာခိုက်မှာ ဘသားေချာက အမုန်းဆွဲပလိုက်တာ ခမျာမှာ ေဆးရံုေရာက်သွားပါေလေရာ။ လူသိရှင်ြကားနဲ့ မီးခိုးြကွက်ေလျှာက်သွားတဲ့အခါ တိုင်းသိြပည်သိ အဓိကရုဏ်းေတွပါ စလာပါေတာ့တယ်။ အြဖူေတွတစ်နိုင်ငံလံုး သိမ်းထားချိန်မှာ ရာရာစစ အမည်းကများ မတန်မရာဆိုြပီး ေဒါသးပုန်ထလို့ နှိမ်လိုက်နှိမ်လိုက်တာများေလ။ ြကည့်တဲ့သူေတာင် မခံချင်ဘူး။ အဲဒီသူငယ်က မိန်းမနဲ့ ကေလးေတွနဲ့ ေကျာင်းကလည်း မြပီးေသးတာလားမသိ။ တမိသားစုလံုး ဒုက္ခေရာက်ကုန်ေတာ့မှာမို့ သူမဟုတ်ေတာ့သလို ရှိခိုးဦးတင် ေတာင်းပန်ပါတယ်။ ေသချာြပန်စဉ်းစားြကည့်ပါဦးေလ။ သူမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ လူတူတာများလား။ တို့လူမျိုးေတွက အေမွှးတထူထူ သူလိုလို ကိုယ်လိုလို ခပ်ဆင်ဆင်ေတွ မဟုတ်ဘူးလားတဲ့။ တရားရံုးေရာက်ေတာ့ အမည်းေရှ့ေနေတွက အဲဒီသံသယကို အတင်းနင်းြပီး ေသချာလို့လားဆိုတာကိုချည့်ပဲ ဟိုလိုလှည့်ေမးလိုက် ဒီလိုလှည့်ေမးလိုက် ေမးပါတယ်။ မူးေနတယ်ဆို။ ြပာေဝေနတယ်ဆို။ ဟုတ်ကဲ့လား ကေလးမရယ်။ စိတ်ထင်လို့ြဖစ်မှာပါ နဲ့။ ဟိုကြဖင့် ေဆးရံုေတာင် ေရာက်ရှာတယ်။ သူတို့က တကယ်လား အိမ်မက်လား လုပ်ေကာင်းတုန်း။ စီရင်ချက်ချခါနီးကေလးမှာ ဘိုမကေလးက ဂရုဏာသက်သွားလို့လား အားနာသွားတာလားမသိ။ သိပ်ေတာ့ မေသချာပါဘူးေလ ဆိုလိုက်ေတာ့ အမှုက ေဇာက်ထိုးဆင်းသွားပါေတာ့တယ်။ ဒင်းတို့ အြဖူမေတွဟာ အိေြန္ဒကို မရဘူး။ သူတို့ဟာသူတို့ မူလကျီသွန်နီလာလုပ်ြပီးေတာ့ တို့အမျိုးသားေတွကို မှိုချိုးမျှစ်ချိုး စွပ်စွဲတယ်။
အခုြကည့်စမ်း ငါတို့လူမျိုး ပညာတတ်ကေလး သူေတာ်ေကာင်းကေလး။ ကံြကီးေပလို့ေပါ့။ နို့မို့ သွားြပီ သူ့ဘဝ ဆိုြပီး တွန်းတင်လိုက်ြကတာ ေန့ချင်းညချင်း နိုင်ငံေရးသူရဲေကာင်းြကီး၊ အမျိုးသားလူစွမ်းေကာင်းြကီး ြဖစ်သွားပါေလေရာ။ ကေလးမေလးခမျာမေတာ့ ဘိုေတွေလာကမှာ ငါတို့အရှက်ခွဲတဲ့ မိန်းမ၊ ဒီေလာက် ချည်ြပီးတုပ်ြပီး တွန်းလှဲရံုကေလး စီမံထားတာကို ေသတ္တာေဖာက်တဲ့ဟာမဆိုြပီး ဝိုင်းကျဉ်ြကလို့ အိမ်မြပန်နိုင်ေတာ့ဘူး။ ေတာရွာတစ်ရွာက ေရကန်ကေလးနံေဘးမှာ အရိုးထုတ်သွားရတယ်။ ဘယ်သူမှ ေဆးေဖာ်ေကျာဘက်လုပ်မယ့်သူ မရှိဘူး။ တေန့ေသာအခါမှာေတာ့ နိုင်ငံေရးသူရဲေကာင်းြကီးမှာ အကုသိုလ်တေစ္ဆေြခာက်ရှာတယ်။ အမှန်တရားဆိုတာကို ဘယ်သူသိသိ မသိသိ သူတို့နှစ်ေယာက်ေတာ့ သိထားြပီးသား။ သူလွန်ကျူးတဲ့ ပစ်မှု၊ သူလိမ်ညာလိုက်တဲ့ အကုသိုလ်ေြကာင့် ဟိုခမျာဘယ်ေလာက် ဘဝပျက်သွားရသလဲဆိုတာလည်း သူ့မျက်စိေရှ့တင်ေလ။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လိုက်သွားြပီး ေတာင်းပန်ရတယ်။
ဒီအခါမှာ အသက်အရွယ် ေတာ်ေတာ်ရေနြပီြဖစ်တဲ့ အဲဒီအမျိုးသမီးက ရန်လည်းမေတွ့ဘူး။ စိတ်လည်းမဆိုးဘူး။ ေအးေအးသက်သာပဲ ြပန်ေြပာပါတယ်။ အြဖစ်အပျက်ရဲ့ ေနာက်ပိုင်းမှာ ဘဝပျက်သွားတာက သူမဟုတ်ပါဘူးတဲ့။ သူက သူ့ဘဝအစစ်အမှန်အတိုင်းပဲ ရှိေနပါတယ်တဲ့။ လိမ်ညာလိုက်ရတဲ့သူမျာသာ တကယ်အစစ်အမှန်မဟုတ်တဲ့ ဘဝတုြကီးနဲ့ တစ်သက်လံုးဆက်ေနသွားရတာပါတဲ့။ ြကည့်ထားမိတာ ဆယ်နှစ်ေလာက်ြကာြပီမို့ လံုးေစ့ပတ်ေစ့ေတာ့ မမှတ်မိေတာ့ပါဘူး။ ရင်ထဲကိုေတာ့ ေတာ်ေတာ်ကေလးထိသွားတဲ့ ကားတစ်ကားပါ။
ေလာကြကီးဟာ မာယာေတွက အများသားပါေလ။ မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်ေတွ့လို့လည်း ယံုရတာမဟုတ်၊ နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ြကားလို့လည်း စိတ်ချရတာမဟုတ်လို့ မှန်တယ် မမှန်တယ်ဆိုတာ ပါးစပ်ကေြပာေနတဲ့ လက်က လုပ်ြပေနတဲ့အတိုင်း ယူဆလို့ ရတာမှ မဟုတ်ပဲ။ သူများကို လိမ်ညာလှည့်ြဖားြပီး ဟန်ေဆာင်ထားတဲ့သူဟာ မဖံုးနိုင်လို့ ကုန်းကုန်းြကီး ြဖစ်တဲ့အခါ ေပါ်ချင်ေပါ်၊ မေပါ်လည်းပဲ သူတစ်သက်လံုး ဘဝအတုြကီးနဲ့ ဟန်လုပ်ေနရေတာ့မှာေပါ့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ အသိဆံုးမဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မသိရင်ေရာ ဘာြဖစ်မလဲ။ အဲဒါ ေမာဟလို့ေခါ်တယ်ေလ။ ဘာကိုမှ မြမင်နိုင်ေတာ့ဘူး။ အမိုက်တိုက်ြကီး ဖံုးသလိုပဲတဲ့။
သံသရာမှာ လမ်းေပျာက်ြပီး မျက်ကန်းခရီးသည်ြဖစ်ရတာ အဲဒိေမာဟေြကာင့်ေပါ့ကွယ်။ ေလာဘဆိုတာက ြမင်လွယ်တယ်။ ကိုယ့်ဘာသာေရာ ေဘးလူကေရာသိနိုင်တယ်။ ေဒါသလည်း ထိုနည်းလည်းေကာင်းပဲ။ ေမာဟကေတာ့ ပညာမျက်စိနဲ့မှ ြမင်နိုင်သတဲ့။ အဲဒါ ဘုရားေဟာေတွေလ။ အုန်းကျွန်းတစ်လံုးမှ မပါဘူး။ ငါေတာ့ ေဟာရင်းေဟာရင်း ဘုန်းြကီးေကျာင်းနဲ့ေတာ့ ေတာ်ေတာ်နီးလာြပီ။ ဘုရား ဘုရား။ မဟနြကီးနဲ့ေတွ့ရင် ေြကာက်စရာ။
ဪ … သူများေတွ ေြပာေနြကသေလာက်ေတာ့ ဆိုးမယ်မထင်ပါဘူးေနာ့။
ကဲ .. လာြပီဗျာ။ တရားသိမ်းြကရေအာင် လိုက်ဆိုလိုက်စမ်းပ..။ (မီးြခစ်ကေလးေတွ ထွန်းြပီး ယိမ်းြကမယ်ဗျို့… )
“ဟန်ေဆာင်ြကင်နာမှုများအလယ် ေပျာ်ရွှင်မိုက်မဲ အိမ်မက်ေနဆဲ….”
0 comments:
Post a Comment