ခုေတာ့ အရှင်လတ်လတ်ြကီးကို ေရာက်လာပါြပီေကာ။ မျက်စိသူငယ် အာေမဋိတ်ေတွ ပါးစပ်ြကီးအေဟာင်းသားနဲ့ေြပာမကုန်တာေတွကေတာ့ ဒီကလူေတွ ရိုးေနြပီမို့ ဝါးနုက ဝါးရင့်ကိုပတ်ြပီး ရှင်းမြပေတာ့ပါဘူး။ မိတ်ေဆွသူငယ်ချင်းများကို ေကျးဇူအထူးတင်ေြကာင်းေတွကိုလည်း စားေကာင်းေသာက်ေကာင်း ေဖာေရှာလုပ်ြပီး မေရးချင်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့်လို့ အရင်က တခါမှ မေတွ့ဖူးေသးပဲ ခင်ေနရတဲ့သူေတွကို အြပင်မှာ နဖူးေတွ့ဒူးေတွ့ ေတွ့ရတာရယ် အဲဒီေတာ့မှ သူတို့ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း ေသေသချာချာ သိရတာရယ်ကေတာ့ အရမ်းဝမ်းသာမိပါတယ်။
သူတို့နဲ့ ေသေသချာချာ စကားစြမည်ေြပာရတာ၊ သူ့အေြကာင်းကိုယ့်အေြကာင်း၊ သူ့အြမင် ကိုယ့်အြမင်ချင်းဖလှယ်ရတာလည်း အကျိုးရှိတာေပါ့။ ပို့သေသာေမတ္တာ၊ ထားရှိေသာ ေစတနာေြကာင့် ကလျာဏမိတ္တများနဲ့သာ ေတွ့ဆံုရတာ ကံထူးပါေပတယ်။ အစကတည်းက စိတ်သေဘာချင်းတူရာလူေတွ စုမိတဲ့သေဘာရှိလို့ထင်ပါရဲ့။ ဘယ်သူနဲ့ေတွ့ေတွ့ ေြပာလို့ဆိုလို့ေကာင်း ေပါင်းလို့သင်းလို့ေကာင်း၊ (စားလို့ေသာက်လို့ေကာင်းလည်း ပါတာေပါ့ေလ) `ဒီလိုအြဖစ်အပျက်မျိုးရှိတယ်။
ဟုတ်လား´ လို့ ေမးရမေလာက်ပါပဲ။ ဒါေပမယ့် တကယ်ပါ။ အားလံုးနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး စကားေြပာဆိုနှုတ်ဆက်ြပီးတဲ့အခါမှာေတာ့ သူတို့နှုတ်က ဖွင့်ေြပာသည်ြဖစ်ေစ၊ မေြပာသည်ြဖစ်ေစ၊ အားလံုးရဲ့ ရင်ထဲကစကားတစ်ခွန်းကို နှလံုးသားနဲ့ ခံစားမိခဲ့တာကေတာ့ ´ အိမ်ြပန်ချင်တယ် ...ဝူး...´ ဆိုတဲ့ အသံပါ။ အားလံုး အဆင်ေြပ အေြခကျသေလာက် ရှိေနသူေတွချည့်ေပမယ့်၊ အစစအရာရာ ြပည့်စံု၊ အဆင့်အတန်းချင်း မယှဉ်သာေအာင် တိုးတက်ေနတဲ့အရပ်မှာ ေရာက်ေနြကေပမယ့် အိုးေမ့အိမ်ေမ့ ေပျာ်ေနတဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မေတွ့ခဲ့ပါဘူး။ အိပ်မက်ကေလးေတွ လွှတ်ချမရေသးလို့၊ နိုးလာတဲ့အခါ ေပျာက်သွားမှာစိုးလို့ အတင်းဆက်မက်ေနရတဲ့ ပံုပါ။ `ချာလီရဲ့ေချာကလက်စက်ရံု´ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ကေလးကို သတိရမိပါတယ်။ ကေလးေတွရဲ့ အသည်းစွဲဟာ ေချာကလက်ပဲ မဟုတ်လား။
ကစားဖို့၊ ေဆာ့ဖို့ပဲ မဟုတ်လား။ ကေလးတိုင်းရဲ့ အိမ်မက်ကမ္ဘာကို ချာလီက ဖန်ဆင်းေပးထားပါတယ်။ အင်မတန်မှလည်း ေပျာ်စရာေကာင်းပါတယ်။ ြပဿနာက အိမ်မြပန်ပဲ ဘယ်နှစ်ရက်ေပျာ်နိုင်မလဲ။ တစ်သက်လံုး အဲဒီစက်ရံုြကီးထဲမှာ ေပျာ်နိုင်ပါ့မလားဆိုတာပါ။ တကယ်ေတာ့ ချာလီဟာ ကေလးေတွကို ေချာ့ကလက်နဲ့ေသွးေဆာင်ြပီး သူ့အကျိုးစီးပွားကိုသာ နည်းမျိုးစံုနဲ့ ေဖာ်ေဆာင်မှာ မဟုတ်ဘူးလား။
တကယ်ေတာ့ စကင်္ာပူမှာ ကျွန်ေတာ်နဲ့ေတွ့ခဲ့တဲ့သူေတွဆိုတာ အလုပ်နဲ့အကိုင်နဲ့၊ ေနထိုင်ခွင့်ပါမစ်နဲ့၊ အေသအလဲ ရုန်းကန်ခဲ့ရတယ်ဆိုရင်ေတာင် အဲဒီအချိန်ေတာ့ ေကျာ်ြဖတ်ခဲ့ြပီးတဲ့သူေတွပါ။ စလံုးရဲ့ တစ်ေထာင့်တစ်ည မာယာပံုြပင်ေတွေြကာင့် မအိပ်နိုင် မစားနိုင်စိတ်ဖိစီးြပီး ေငွကုန်စိတ်ပန်း မိသားစုပါနွမ်းရတဲ့အြဖစ်ေတွ ကိုယ်တိုင်ခံစားဖူးပါတယ်။ ဒီလိုဘဝမျိုးေရာက်ဖို့ဆိုတာ
ြပည်တွင်းမှာကျန်ခဲ့တဲ့သူေတွေရာ၊ ေရာက်ကာစ ရုန်းကန်ေနဆဲသူေတွေရာ မက်ေနဆဲ အိပ်မက်တစ်ခု မဟုတ်ဘူးလား။ ဒီလူေတွဟာ ချာလီရဲ့ ေချာကလက်စက်ရံုထဲက ဘာလို့များ အိမ်ြပန်ချင်ေနရပါလိမ့်ေနာ်။
ေပျာ်ရာမှ မေနရ ေတာ်ရာမှာေနရမှာမို့ ပဋိရူပ ေဒသဝါေသာစ မဂင်္လာတရားေတာ်ကို လက်ကိုင်ထားြကသူများ အတွက်စဉ်းစားြပန်ေတာ့လည်း ငယ်ဘဝ၊ ငယ်စရိုက်၊ ဇာတိ ေဆွမျိုး၊ မိတ်ေဆွသူငယ်ချင်းေတွကို ေြမွအရခွံလဲသလို စွန့်ပစ်ြပီး လဲယူရေတာ့မှာမို့ `တခါတေလေတာ့လည်း လွမ်းေတာ့အလွမ်းမိသား။´ ဆိုတဲ့ ြပည်ေတာ်မြပန်နိုင်တဲ့ မင်းခေယာကင်္ျားများဘဝပါ။
နှစ်ေတွြကာလာေတာ့မှ အဲဒီေချာကလက်ြမို့ေတာ်ြကီးဟာ `တကယ်ဆို မချိုပါဘူး အချစ်ဟာ´ လို့ သိလာရတာေပါ့။ `ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲေလ´ လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တရားချရင်း `မနက်ြဖန်မနက် အလုပ်တက်မယ်´ လို့ သံပတ်ြပန်တင်းရဦးမှာကိုး။
ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ ေတာ်ေပ့၊ ြကိုးစားေပ့ ဆိုတဲ့ ပညာတတ်အလွှာေတွ သူတို့ဆီေရာက်ကုန်တာမို့ သူတို့ကို ဦးေဏှာက်ယိုစီးမှုလို့ ရုပ်ဝတ္ထုဆန်ဆန် ေခင်းစဉ်တပ်ထားေပမယ့် တကယ့်တကယ်မှာ အဲဒီထက်ပိုတဲ့ ဘဝေတွ ယိုစီးသွားတာပါ။
အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ မိသားစုအေဟာင်းေတွကလည်း ြကာေလေလေဝးြဖစ်ရသလို၊ ဟိုမှာတည်ေထာင်တဲ့ ဘဝသစ်ေလးေတွကလည်း မပိုင်ဝက်ေမွးြဖစ်ရေတာ့မှာပါ။ `ချဉ်ေပါင်ကို ကာြပန်လို့ ဝက်သားထံ ေြခကန်ရုန်းတယ် သွားေရာ့ ကတံုး´ လို့ လွှတ်ေပးလိုက်ရေအာင်ကလည်း သူတို့က သာရာကိုကူးတဲ့ အခွင့်အေရးသမားများ မဟုတ်ပဲ စင်ရှိရာနွယ်ရတဲ့ဗူးများလို ကိုယ့်ေြမမှာ ရပ်တည်ရှင်သန်စရာ အခွင့်အလမ်းမရှိလို့ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ြကရတဲ့သူချည့်ပါ။
`ြပည်တွင်းမှာလည်း အခွင့်အလမ်းေတွ ပံုလို့ပါေမာင်ရာ´ လို့ ေြပာလာရင် `အဲဒါ ဘယ်သူေတွအတွက် အခွင့်အေရးလဲ။ ဘယ်လိုလူေတွပဲ ရြကသလဲ´ ဆိုတာ ြပန်ေမးပါရေစ။ လူချင်းတူတူ အခွင့်အေရးမရလို့ လူလူသူသူြဖစ်ေအာင် ေသချင်ကာမှေသေရာ၊ ေတာမေြပာင်းလို့ေတာ့မြဖစ်ေချဘူးဆိုြပီး ခံပန်းခိုင်ယာယီေရွ့ြကရတာပါ။ ဒီေရစီးေြကာင်းဟာ ကိုယ့်တိုင်းြပည်တစ်ခုတည်းကို တိုက်စားေနတာမဟုတ်ပါဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်တိုင်းြပည်အားလံုးမှာလည်း ဒီအတိုင်းရှိပါတယ်။ မုတ်သန်ေလလို ေြမာက်ြပန်ေလလိုမဟုတ်ေပမယ့် ဦးတည်ရာတစ်ရပ်နဲ့ လူေတွစီးေမျာသွားတာကေတာ့ အသိသာြကီးပါ။
တကယ်လို့များ တေန့ေသာအခါမှာ စီးပွားေရး၊ နိုင်ငံေရးေတွ တည်ြငိမ်လို့၊ ြပည်ပမှာ ဆည်းပူးထားေသာ အတတ်ပညာများနဲ့ ကိုယ့်တိုင်းြပည်မှာကိုယ် အလုပ်လုပ်လို့ ရမယ်ဆိုရင် ြပန်မလာမယ့်သူတစ်ေယာက်မှ မရှိပါဘူး။ (ြပန်သာလာခဲ့ပါသားရယ်။ တို့ဆီမှာ ေထာင်ထွက်ေတွေတာင် လခေကာင်းမှေကာင်း´ လို့ ြမှူဆွယ်ရမလားမသိဘူးေနာ်။)
အဲဒီအလုပ်ေလာက် မေသချာတာ မရှိေြကာင်းကို ကိုယ်ေတွ့မျက်ြမင် သက်ေသတစ်ခုေြပာြပပါ့မယ်။ တစ်ခါက ကမ္ဘာလှည့်ခွဲစိတ်အဖွဲ့ြကီးတစ်ခုနဲ့အတူ ြမန်မာဆရာဝန်ကေလးတစ်ေယာက်ဟာ ြမန်မာြပည်ကို ြပန်ေရာက်လာြပီး သူတတ်ကျွမ်းတဲ့ အဆင့်ြမင့်နည်းပညာများနဲ့ ြမန်မာလူနာများကို ခွဲစိတ်ကုသေပးပါတယ်။ ဘိုးေတာ်ြကီးတစ်ပါးက ` ြမန်မာဆရာဝန်တစ်ေယာက်မို့ ကိုယ့်တိုင်းြပည်မှာ ကိုယ်ြပန် အလုပ်မလုပ်ချင်ဘူးလား´ လို့ ေခါ်ပါတယ်။ ဘယ်လိုများ ေမးလိုက်ပါလိမ့်ဗျာ။ မန်းေလးသား စစ်စစ်ြကီးပါ။
တကယ်ေြပာတာလားဆို က ေတာင် ြပန်လာလိုက်ေသး။ သူအလုပ်လုပ်တဲ့အဖွဲ့အစည်းြကီးက `မင်းပညာက စက်ကိရိယာပါမှ ခွဲလို့စိတ်လို့ရတာ အဲဒါမရှိပဲ ဘာနဲ့သွား အလုပ်လုပ်မှာတုန်း´ လို့ မဆွဲသာ ဆွဲသာ ဆွဲထားေသာ်ြငား ဟိုခမျာကလည်း အစကေြပာခဲ့တဲ့ `အိမ်ြပန်ချင်တယ် .. ဝူး´ ေရာဂါေြကာင့် ´ သွားမှာပဲ.. သွားမှာပဲ.. ငါ့ကိုလာ မတားနဲ့´ ြဖစ်ေနပါတယ်။
ေနာက်ဆံုးေတာ့ အတူတူအလုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဉ်ေြကာင့်လား။ အသစ်ဝယ်ချင်တာနဲ့ မေကာင်းေကျာင်းပို့ လုပ်ေလသလားေတာ့ မသိပါ။ သူသံုးေနတဲ့ စက်ကိရိယာြကီးတစ်ခုလံုး ဟိုအဖွဲ့ြကီးက လှူဒါန်းလိုက်ပါသတဲ့။ သားေရွှအိုးထမ်းြပီး ြပန်လာတဲ့ကိန်းေပါ့ခင်ဗျာ။ အဲဒီမှာတင် ြမနဲ့ေမာင်နဲ့ ခုမှေတွ့တာပါပဲ ခင်ဗျ။
`လာပါတွတ်ပါ လပွတ္တာ´ဆိုတဲ့ ဘိုးေတာ်ြကီးက ဂိန်းသွားတယ်။ ြမန်မာနိုင်ငံဆိုတာက တရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့နိုင်ငံေလ။ ဥပေဒကို လက်တစ်လံုးြခား လုပ်ခွင့်မှ မရှိတာ။ ဒီလို ေဒါ်လာသိန်းချီတန်တဲ့ စက်ပစ္စည်းကိရိယာြကီးတစ်ခုကို ပုဂ္ဂလိကပိုင်အေနနဲ့ တင်သွင်းခွင့် မရှိဘူးတဲ့။
ြမန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီလက်ထက်ကတည်းက တားြမစ်ထားတာထင်ပါရဲ့။ အလှူရှင်ဘက်ကလည်း အစိုးရကိုေတာ့ လှူခွင့်မရှိြပန်ပါဘူးကွယ်။ စီးပွားေရးပိတ်ဆို့ထားတာမို့ သူတို့ဘက်ကလည်း ေပါ်လစီနဲ့ ြငိပါသတဲ့။ ရှဉ့်လည်းေလျှာက်မရ ပျားလည်းစွဲမရ။ အဲဒီေနာက်ေတာ့ အဲဒီစက်ြကီး ဘယ်ကိုေရာက်သွားြပီး ဘယ်သူေတွခွဲေနသလဲေတာ့ မေြပာတတ်ေတာ့ပါဘူးကွယ်။ ြကာြပီဆိုေတာ့ သားသားလည်း ေမ့သွားြပီ။ အသက်ြကီးေတာ့ မှတ်ဉာဏ်က သိပ်မေကာင်းဘူးေလ။ ြပန်လာြပီးသား ဆရာေလးခမျာမေတာ့ သစ်ကိုင်းလွတ်ရြပန်ပါတယ်။ ဒီမှာ နဂိုထိုင်ေနတဲ့သူနဲ့ သုကျိတ် နဲ့ ဘာလီဇာတ်ခင်းလို့ ဘယ်ရမလဲ။ ေပါ်ေတာ်မူက ထီးအရင်တင်ရိုး ထံုးစံမှ မရှိတာ။ သူလား။
ဘာြဖစ်သွားလဲ သိပ်မမှတ်မိေတာ့ပါဘူးကွယ်။ အသက်ြကီးေတာ့ မှတ်ဉာဏ်ေတွကလည်း သိပ်မေကာင်းေတာ့ဘူးေလ။ ခွင့်လွှတ်ေနာ်။
`ဤဥပမာ.. လူဆိုသည်မှာ...´ ဆို ေဒါ်မာမာေအးအသံနဲ့ ဆက်ဆိုရမှာြဖင့် ြပန်ေတာ်ဝင် စေနေမာင်ေမာင်တို့ဟာ သူများရပ်ရွာမှာ အလုပ်အကိုင် အခွင့်အလမ်း စန်းပွင့်သေလာက် ကိုယ့်ဆီမှာေတာ့ ေကျာက်စရစ်ေတာ မာေခါင်ေခါင်မှာ အေတာင်ကျွတ်ေသာြကိုးြကာ ေရရှာ၍မရသကဲ့သို့ ဆိုတာမျိုးြဖစ်ြကရပါတယ်။ ဟိုတုန်းက အြဖစ်ေတွ လာမေြပာနဲ့ေမာင်ရာ။ အခု ေြပာင်းလဲခဲ့ြကေပါ့ မဟုတ်လား။
ဘယ်သူေတွ ေြပာင်းလဲသလဲ။ ဘယ်နှစ်ေယာက်ေြပာင်းလဲသလဲ။ လူတစ်ဦးချင်း တစ်ဦးချင်း ေြပာင်းလဲရံုနဲ့ ရပါ့မလား။ စံနစ်စည်းကမ်းဆိုတာြကီးက အရင်အတိုင်းပဲ ရှိေနရင် လှံမင်းသားေလးဝင်သွားတဲ့ ဂူထဲက လှံဘီလူးြကီးထွက်လာဦးမှာပဲ။ ေလးမင်းသားေလးဝင်သွားတဲ့အခါ ေလးဘီလူးြကီးထွက်လာဦးမှာပဲ။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ေကာင်းေအာင် မကျိုးစားပဲနဲ့ အစိုးရေြပာင်းရင် ေကာင်းသွားလိမ့်မယ် လို့ေမျှာ်လင့်ေနတာဟာ ထီမထိုးပဲ ထီေပါက်စဉ်တိုက်ေနတဲ့သူလိုပါပဲ။ လိုရင်းကို ြပန်ေကာက်ရရင်ြဖင့် ြပန်လာတဲ့သူေတွအတွက် သူတို့အတတ်ပညာနဲ့ ေလျှာ်ညီတဲ့ နိုင်ငံ့တာဝန်ကေလးများ ထမ်းခွင့်ရရင်၊ ဒီမှာရှိတဲ့သူေတွဘက်ကလည်း ငါ့ထမင်းခွက် ဝင်လုမယ့်သူေတွလို့ သေဘာမထားရင် မိမိ၊ သူတပါး၊ တိုင်းြပည် သံုးဦးသံုးဖလှယ် အကျိုးရှိတာပ။
တကယ်ေတာ့ အဲဒီသူေတွဟာ ေချာကလက်စက်ရံုြကီးက မိုးပျံေမျှာ်စင်ြကီးေတွ ေဆာက်တဲ့အထဲမှာလည်း ပါခဲ့ြကတယ်။ ေြမေအာက်ရထားလမ်းေတွ ၊ ဘူတာရံုေတွ ေဆာက်တဲ့ေနရာမှာလည်း ပါခဲ့ြကတယ်။ စက်ရံုတစ်ခုလံုး သူတို့ေြခရာလက်ရာေတွချည့်ပဲ။ အိမ်ကိုြပန်လာရင် အဲဒီအတတ်ပညာေတွနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် အလှဆင်လို့ရတယ်။ ဦးချာလီမှာြဖင့် ဒီလို လူ့မလိုင် အဆီအနှစ်ေတွ သူ့ဆီမှာ အဖတ်တင်ကျန်ေစချင်လို့ အိမ်ကေလးဝယ်မလား၊ ကားကေလးဝယ်မလား။ သားသမီးေတွ ေကျာင်းထားမလား၊ ေချာကလက်ကေလးေတွ တန်းစီေကျွးလို့ မေပျာ်ေပျာ်ေအာင်ထားြပီး ဦးေဏှာက်ေတွ လုပ်အားေတွကို ြကံြကိတ်စက်နဲ့ ညှစ်သလို ညှစ်ထုတ်ေနြပီ။ ကိုယ့်ဆီမှာေတာ့ ဒလံပွဲစားများနဲ့ ထုခွဲရင်းနှီး လို့ ေခါင်းေရာကိုယ်ပါ လိုရာသံုးေစ လည်စင်းေပးရတယ်။
မြကိတ်ရင် ငိုလိုက်မှာေနာ် ဆိုတာမျိုး။ ဘယ်သူ့ေြကာင့်၊ ဘာ့ေြကာင့်ေတွ ေနာက်ေြကာင်းလှန်ေနရင် ေရှ့ခရီးမတွင်မှာစိုးလို့ ရာဇဝင်ထဲမှာ ဒင်းတို့ကိုထားရစ်ခဲ့ရေအာင်ေလ။ အခု ရွာကို ေမာင်ြကီးြပန်လာြပီ။ လက်ချည့်ပဲ မဟုတ်ဘူး။ စုေဆာင်းထားတဲ့ဥစ္စာေတွလည်းပါတယ်။ ဆည်းပူးခဲ့တဲ့ ပညာေတွလည်း ပါတယ်။ အေမတို့အဘတို့ကို တိုက်နဲ့ထားမယ်။ ကားနဲ့သွားမယ်။ သို့ေသာ် ကံထရိုက်တိုက်ရဲ့ ဘိလပ်ေြမအချိုးကိုေတာ့ ဒီအတိုင်းဆက်ထားဦးမှာလား။ ေမာ်ေတာ်ပီကယ်ေတွ့ရင် လက်ကေလးလှမ်းထုတ်ြပီး တစံုတရာနဲ့ `အိုေကဆရာ။
သိုင်းကျူးဆရာ´ လုပ်ဦးမှာလား။ ဒံုရင်းအေရာက်ကို တို့ခရီးေပါက်ရမည် လို့ ဦးတည်ြကမလား။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မပုတ်ခတ်လိုပါဘူး။ ဘယ်သူ့ဆီမှလည်း မတိုင်တည်ချင်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် လူတိုင်းလူတိုင်းေတာ့ စဉ်းစဉ်းစားစား ေတွ့ေစ့ချင်ပါတယ်။ အနည်းဆံုးေတာ့ ဒီစာကို ဖတ်မိတဲ့သူေတွအတွက်ေပါ့။ သူများေတွ လှတာြမင်ရေလ။ ငါ့ရုပ်ြကီးငါ ေသာက်ြမင်ကပ်ေလ ဆိုတာလိုပဲ တိုးတက်တဲ့ ေခတ်မီတဲ့ သူများရပ်ရွာေတွ ေရာက်တိုင်း ကိုယ့်ဆီမှာလည်း ဒီလိုြဖစ်ချင်လိုက်တာဆိုတဲ့ စိတ်ကေပါ်လာတာပဲ။ ဒါေပမယ့် ေပါင်ကေသးေြကာင်းြကီး ေရမေဆးပဲ သနပ်ခါးေလးလိမ်းမှ ေဘးကလူေတွ ြကည်ြဖူနိုင်မယ် လုပ်လို့ မရနိုင်ပါဘူး။
အေဖလာေဆးေပးနိုး အေမလာေဆးေပးနိုး ေစာင့်ေနလည်း အလကားပဲ။ သူတို့လည်း သူ့အလုပ်နဲ့သူ။ စည်းကမ်းတစ်စက်မှ မရှိပဲနဲ့များ ရန်ကုန်ြမို့ြကီးကို ေဝဇယန္တာ နန်းဘံုတည်ရင် တီဗီရိုက်ြပီးတာနဲ့ ြပိုကျလိမ့်မယ်မှတ်။ (ကိစ္စမရှိပါဘူး။ သတင်းထဲထည့်ြပီးရင် သူ့ဘာသူ ပက်လက်ပဲ လန်လန်။ ကိုယ်ေနတာမှ မဟုတ်ပဲ)
ကိုယ့်ရဲ့ ြဖုတ်ေချးေလာက် ဦးေဏှာက်ကေလးနဲ့ ေဘးကေန အာေချာင်ရံုပဲ တတ်နီုင်ပါတယ်။ တကယ့်တကယ် တိုင်းြပည်ကို ဦးေဆာင်ထုဆစ်သူြကီးများလက်ထဲမှာမှ တိုင်းြပည်ြကီးရဲ့ အဆင်းအသွင် ဂုဏ်အင်လက္ခဏာေတွ ပီြပင်လာမှာေပါ့။ စကင်္ာပူနိုင်ငံြကီးဟာ လီကွမ်ယုြကီးရဲ့ လက်ရာလို့ ဘယ်သူမှ မြငင်းနိုင်ပါဘူး။ ြမန်မာနိုင်ငံဟာေရာ ဘယ်သူ့လက်ရာေြကာင့်လို့ ေြပာစရာမလိုတာကို အချင်းချင်း လက်ညှိုးေတွ လှည့်ထိုးေနမယ့်အစား ြပုြပင်ဖို့ ြကိုးစားြကည့်ြကပါစို့လားဗျာ။
0 comments:
Post a Comment