မနီကေလး ဘယ်ကိုသွားလို့ စာသင်ေကျာင်းက ဘာေတွ သင်ဆိုတာကိုလည်း မဆိုတတ်ြကေတာ့ပါဘူး။ ဘာဘာသိုးမည်း သိုးေမွှးရှိသလား တို့၊ မက်ေဒါ်နယ် အဖိုးြကီးမှာ ယာခင်းကေလးတစ်ခုရှိသတဲ့တို့ဆိုတာေလာက်ပဲ ဘိုလို အသံထွက်မှန်ဖို့ ဂရုစိုက်ြကေတာ့တာ။ ေခတ်ေရစီးေြကာင်းလို့ ေြပာရင်ရတာေပါ့။ သို့ေသာ်လည်း အဲဒီကေလးေလးေတွရဲ့ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ဖိုးဖိုး၊ ဖွားဖွားြကီးေတွ အရွယ်ေရာက်ေနြကသည့်တိုင်ေအာင် စာေရးစာဖတ် ဘာလုပ်ဖို့ဆိုတာကို သေဘာမေပါက်ြကေသးတဲ့သူေတွ မေရနိုင်မတွက်နိုင်ေအာင် တအားြကီး တိုးပွားလာတဲ့ အခါမှာေတာ့ “ဟဲ့ အဲဒါ မနီတစ်ေယာက်တည်း လိမ်မာဖို့ မဟုတ်ဘူး။
မနီအိမ်က လူြကီးေတွလည်း လိမ်မာဖို့ ပါတယ်” လို့ ခပ်ေငါ့ေငါ့ကေလး ေြပာချင်လာပါတယ်။ ေြပာချင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာ တစ်ေယာက်တည်းပဲ သစ်ေခါင်းထဲ သွားေအာ်ရမယ့်ပံုပါ။ စာမေရး စာမဖတ်ပါဘူး လို့ဆိုေနမှ ကိုယ်ေရးတာေတွ အားအားယားယား ဘယ်သူက အေရးလုပ်ြပီး ဖတ်ေနရမှာတုန်း ေနာ့။ အရင်တုန်းက စာမတတ်သူပေပျာက်ေရးဆိုြပီး အင်တိုက်အားတိုက် လုပ်ခဲ့ြကသလို အခုလည်းပဲ စာမဖတ်သူ ပေပျာက်ေရးဆို လုပ်ရေတာ့မယ် ထင်ပါရဲ့။
ပညာေရးကို အေရးမေပးေတာ့တာ၊ ပညာတတ်ြဖစ်ဖို့ မြကိုးစားချင်ြကေတာ့တာေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပညာတန်ဖိုးဘယ်ေလာက်ြကီးသလဲဆိုတာ အလွတ်ပညာသင်ေကျာင်းေတွ သင်တန်းေတွ ဖွင့်စားေနသူေတွနဲ့၊ အဲဒီသင်တန်းေတွ တစ်ခုြပီးတစ်ခု မြပီးနိုင်မစီးနိုင် တက်ေနြကရတဲ့ သူေတွသာ အသိဆံုးြဖစ်ေပလိမ့်မယ်။ သားသမီး ပညာသင်စားရိတ်နဲ့ ခါးချိေနြကတဲ့ မိဘေတွလည်း သိမှာပဲ။ သူတို့ ေသချာမသိတာကေတာ့ ပညာဆိုတာ ပိုက်ဆံေပး၊ အချိန်ေပးြပီး ဝယ်ယူလို့လို့ ရလာတဲ့ ေအာင်လက်မှတ်ေပါ်မှာ ရှိမေနဘူးဆိုတာပါ။
ေနာက်တစ်ခုက အဲဒီတတ်ကျွမ်းလာတဲ့ ပညာရပ်ကို အလုပ်အြဖစ်နဲ့ အသံုးမချမြခင်း အသက်ဝင်လာမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလည်း ပါပါတယ်။ နှုတ်အာရွရွ ရွတ်ဆိုြကလို့ ေြကာင်ပုဇွန်စား ြကွပ်ြကွပ်ဝါးသလို ေကျညက်ေနေစရမယ်ဆိုတဲ့ သင်ခန်းစာများေတာင်မှပဲ ကိုယ်ပိုင် အသိဉာဏ်နဲ့ ဆင်ြခင်သံုးသပ်တဲ့ အပိုင်း၊ လက်ေတွ့ သေဘာေပါက် ကျွမ်းကျင်မှု အပိုင်း မပါရင် သညာ လို့ေခါ်တဲ့ မှတ်ဉာဏ်အဆင့်မှာပဲ ရှိပါလိမ့်ဦးမယ်။ ပညာလို့ေခါ်တဲ့ အသိဉာဏ်အလင်းပိုင်း၊ ဝိဇ္ဇာလို့ေခါ်တဲ့ တဘက်ကမ်းခတ် အတတ်ပိုင်းမျိုးကို ေရာက်မလာနိုင်ပါဘူး။ ေကျာင်းြပီးတာနဲ့ စာေတွကို စာအုပ်အေဟာင်းများနဲ့အတူ ေကျာင်းမှာပဲ ထားခဲ့တာ၊ ဘွဲ့ဓါတ်ပံုကေလးနဲ့အတူ အယ်လဘမ်ထဲမှာတင် ေကျနပ်ေနလိုက်တာဟာ နိုင်ငံရပ်ြခားမှာ ပညာနဲ့အသက်ေမွးေနတဲ့သူေတွထက် ပိုဆိုးတဲ့ ဦးေဏှာက်ြပုန်းတီးမှုပါပဲ။ ယိုစီးေနတာကမှ ကိုယ့်ဆီမှာ အသံုးမတည့်လည်း တေနရာရာမှာေတာ့ အသံုးကျေနေသးတယ်။ ြပုန်းတီးေနတာကေတာ့ အလဟဿြဖစ်ေနတာ မဟုတ်လား။ တကယ်လို့များ အဲဒီဖုန်တက်ေနတဲ့၊ အသက်ကင်းမဲ့ေနတဲ့ ပညာတတ်ေတွကိုသာ အကျိုးရှိရှိ အသံုးချနိုင်မယ်ဆိုရင်ေတာ့ ဘာအရင်းမှ စိုက်စရာမလိုပဲ တိုင်းြပည်တိုးတက်ဖို့ အများြကီး အေထာက်အကူြဖစ်လိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။
ပထမဦးဆံုး သေဘာေပါက်နားလည်ထားဖို့ လိုတဲ့အချက်ကေတာ့ ပညာတတ်ေတွရဲ့ တန်ဖိုး၊ ပညာအရင်းအနှီးရဲ့ အင်အားကို အထင်မေသးသင့်ဘူး ဆိုတဲ့အချက်ပါ။ ဒါကလည်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အထိုက်အေလျာက် ပညာတတ်ထားမှ နားလည်နိုင်မှာပါေလ။ ပိုက်ဆံရှိရင် အာဏာရှိရင် ပညာတတ်ေပ့ ဆိုတာေတွေခါ်ြပီး အနားမှာ မတ်တတ်ကေလး လက်အုပ်ချီခိုင်းထားလို့ ရတယ်လို့ တွက်ြကမှာေပါ့။ မေဟာ်သထာသုခမိန်လည်း ဝိေဒဟရာဇ်မင်းြကီးကိုေတာ့ ခစားရတာပဲ မဟုတ်လား။
သို့ေသာ်လည်း ပညာရှိတို့ရဲ့ မင်းခစားစရိုက်ဟာ မင်းပါးကပ်ေြမှာင် အဆံေချာင်တို့ရဲ့ ခစားြခင်းပံုစံနဲ့ မတူနိုင်ဘူးလို့ ေြပာရင် လက်ခံနိုင်ြကပါလိမ့်မယ်။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ပညာနဲ့ ခစားရတာေလ။ ပျပ်ဝပ်ကျုးနွံမှုနဲ့ ခစားတာမှ မဟုတ်ပဲကိုး။ ဒီအခါမှာ ဝိေဒဟရာဇ်မင်းြကီးဘက်ကလည်း မေဟာ်သထာသုခမိန်ရဲ့တန်ဘိုးကို မသိပဲ ေသနက ေဒဝန္ဒ၊ ကာမိန္ဒ၊ ပဂုတ္တတို့လို အမတ်ေတွနဲ့ချည့် ညီလာခံေခါ်တိုင်ပင်ရင် ဘာေတွြဖစ်လာသလဲ သိြပီးသားေနာ်။
ရန်ကုန်ြမို့ြကီးကို စကင်္ာပူလို ြဖစ်ေအာင်လုပ်မယ်ဆိုလို့ ကိုယ်က စလံုးပုတ်ေလာက်ေရးြပေတာင် မြမင်ဖူးတဲ့အစားဆိုေတာ့ အခါအခွင့်သင့်တုန်း သွားလည်ြကည့်မိပါတယ်။ မြဖစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ဘာမှ မရှိဘူးဆိုေတာ့ ဘာလို့မြဖစ်နိုင်ရမှာလဲေနာ့။ (ပါးစပ်ြကီးနဲ့ ေြပာရတာပဲဥစ္စာ) ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ြဖစ်ေအာင်လုပ်မလဲဆိုတာကေတာ့ အေြပာထက်စာရင် လက်ေတွ့ဘက် နည်းနည်းနီးလာြပီေလ။ ေတွးြကည့်မိသေလာက်ေတာ့ ပညာတတ်ေတွ မပါရင် ဘယ်နည်းနဲ့မှ မြဖစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကိုပါ။ ေတာသားြမို့ေရာက် ကျီးကန်းေတာင်းေမှာက် ြမင်ခဲ့ရသေလာက်ေတာ့ (အရှက်မရှိ ယှဉ်ေြပာလိုက်ဦးမယ်) ရန်ကုန်နဲ့စကင်္ာပူဆိုတာ စီဒိုးနားေဟာ်တယ်နဲ့ ကံထရိုက်တိုက်ေလာက်ပဲ ကွာတာပါ။ အဲဒါြမို့အခွံချည့်ပဲ ယှဉ်ြကည့်တာ။ လူမပါေသးဘူး။
သူတို့ြမို့ေတာ်တစ်ခုလံုးဟာ ပညာတတ်တဲ့ အသိဉာဏ်ရှိတဲ့ အုပ်ချုပ်သူချမှတ်ထားတဲ့ စည်းစံနစ်ေအာက်မှာ မခိုမကပ် မခိုးမဝှက်တတ်တဲ့ ကျွမ်းကျင် အင်ဂျင်နီယာများ ဦးေဆာင်ြပီး တည်ေဆာက်ထားတာဆိုတာ ေလယာဉ်ေပါ်က လှမ်းြမင်ရရံုနဲ့ သိသာပါတယ်။ ကျွန်ေတာ်တို့ဆီမှာ ကံထရိုက်တိုက်ေတွ ဘယ်လိုေဆာက်သလဲဆိုတာေတာ့ မြမင်ဖူးတဲ့သူ ရှိပါေသးလားဗျာ။ ဘီအီး၊ အင်ဂျင်နီယာမေြပာနဲ့ ေအဂျီတီအိုင်ေလာက် ပါရင်ေတာင် ကံေကာင်း။
တခါက ကျွန်ေတာ်ေနတဲ့အိမ်ေဘးမှာ ကံထရိုက်တိုက် အသစ်ေဆာက်တဲ့အခါ ကိုယ့်အိမ်နံေဘး အုတ်နံရံကေန ေအာက်ကို တည့်တည့်ြကီး ေြမတူးပါတယ်။ ေြမခိုးချင်တာ တစ်ခုတည်းကိုပဲ ေလာဘတက်တဲ့ ကံထရိုက်ဟာ သူ့လိုပဲ ဘာပညာမှ မတတ်ပဲ တိုက်ေဆာက်သွားတဲ့ ကိုယ့်ဘက်က ကံထရိုက်ရဲ့ လက်ရာကို ေလျှာ့မတွက်မိပါဘူး။ နံရံေထာင်လိုက်ြကီး နိမ့်ဆင်းသွားလို့ အိမ်ြကမ်းြပင် သံမံတလင်းြကီးပါ ထက်ပိုင်းကျိုး အက်ေစာင်းသွားတဲ့အခါ “ခင်ဗျားတို့အိမ်က သူ့ဘာသာ မခိုင်လို့ြဖစ်ရတာ။ မေကျနပ်ရင် ြကိုက်တဲ့ဆီသွားတိုင်” လို့ လူမိုက်စကားေြပာပါတယ်။
ဘာလို့ ဒီလို ေြပာအားရှိသလဲဆိုတာကေတာ့ ေနာက်ေတာ့ ကိုယ်ေတွ့သိရတာေပါ့။ သက်ဆိုင်ရာ ဌာနအြကီးအကဲြကီးေတွကိုယ်တိုင် စစ်ေဆးေရးအဖွဲ့ြကီးေတွဖွဲ့လို့ ကိုယ်တိုင်လာစစ်ေဆးြပီးတဲ့ေနာက်မှာ “ဒါဟာ ဘာမှ မြဖစ်ေလာက်တဲ့ အေသးစား ထိခိုက်မှုကေလးပါ။” လို့ဆိုြပီး ကိုယ်က အလကားေန ြပဿနာရှာ ေလျှာ်ေြကးေတာင်းချင်ေနတဲ့သေဘာမျိုးနဲ့ နာချင်လို့လား အြကည့်နဲ့ အြကည့်ခံရပါတယ်။ (ငါ့နှယ် သီဟတင်စိုးကားထဲက ဂျပန်ေတွ အိမ်ထဲဝင်စစ်တာ ကျေနတာပဲ) ရံုးချိန်း ရက်ချိန်းေတွ အလုပ်ပျက် အကိုင်ပျက်သွားလိုက်ရတာများလည်း ေသချင်ေစာ်ကိုနံြပီး ေမွးသမိခင်ကို “ေတာ်ပါေတာ့။ ေနာက်ကို ပိုက်ဆံကေလး စုေဆာင်းြပီးမှ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ြပင်လိုက်ြကတာေပါ့” လို့ ေြပာမိပါတယ်။ အေဖတို့ အဖွားတို့လက်ထက်က “ရံုးြပင်ကန္နား မသွားချင် မပတ်သက်ချင်ပါနဲ့” ေြပာတာကိုလည်း ေသွးထွက်ေအာင်မှန်မှန်း သိလိုက်ရပါတယ်။
“ငါ့သား နံနိမ့်မှာစိုးလို့” တဲ့။ အမှုလက်စသတ်လို့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ြပင်လို့ြပီး သိပ်မြကာပါဘူး။ ဒီအေဆာက်အဦဟာ လူေနထိုင်ရန် မသင့်ေတာ့လို့ အသစ်ြပန်ဖျက်ေဆာက်ရပါမယ်ဆိုြပီး အမိန့်ထွက်လာြပန်ပါေလေရာ။ ဘာမှမြဖစ်ဘူး ေြပာခဲ့တာလည်း အဲဒီပါးစပ်ြကီးေတွပဲ။ ြပိုေတာ့မဟဲ့ လို့ ဆင်းခိုင်းတာလည်း သူတို့ပဲ။ လူလည်းမေြပာင်း၊ အချိန်ေတာင် မကွာဘူး။ အမှုတစ်ခုြပီးတာနဲ့ ေနာက်တစ်ခုကိုဆက်ဖို့ စီထားသလား မဆိုနိုင်။ မေကျနပ်ချက်ေတွကို ဖွင့်အံထုတ်ေနတာေတာ့ မဟုတ်ေပါင်။ ေမ့ေတာင်ပစ်လိုက်တာ ြကာေပါ့။ အဲဒီလို ဦးေဆာင်ြကီးြကပ်သူများနဲ့ ကံထရိုက်များက တည်ေဆာက်မယ့် ြမို့ေတာ်ြကီးကို စကင်္ာပူလိုြဖစ်ေအာင် လုပ်မလို့တဲ့ဆိုေတာ့ အင်ဂျင်နီယာ အရင် ရှာပါဦးလို့ ဆိုချင်တာပါ။
သူများတကာ ြမို့တည်ရွာတည်ထားတာက ကိုယ့်ဆီမှာလို ပိုက်ဆံရှိ၊ ြကိုက်တဲ့သူနဲ့ ထင်သလိုေဆာက်၊ အြမတ်များများကျန်ဖို့ အေရးြကီးတယ်ဆိုတဲ့ ေဝစားမျှစား ရိုက်စား တစ်နပ်စား လုပ်မထားပါဘူး။ ပညာရှင်ေတွကိုယ်တိုင် စဉ်းစဉ်းစားစား တိုင်းတာတွက်ချက်ြပီး အရမ်းကို စံနစ်တကျ တည်ထားရတာပါ။ အစက စကားဦးသန်းထားတဲ့ ပညာရှင်ေတွရဲ့ တန်ဖိုးဆိုတာ အဲဒါကို သိေစချင်တာပါ။ ဒီ့ထက်ြမင်သာေအာင် ေြပာရရင် ရွာက အရပ်ပန်းတိမ်သည် လက်ရာနဲ့ ကာတီးယားစိန်တိုက်က လက်ရာဟာ ေရွှချိန်ချင်း စိန်ရတီချင်း အတူတူြဖစ်ဦးေတာ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ (ေြကာ်ြငာထဲမှာ ြမင်ဖူးတာ ေြပာတာေနာ်) “အင်ဂျင်နီယာကို မလို ရေသ့ကိုယ်တိုင် ြကံစည်ပါသည်။ ရာဇဝင်များမှာ ထင်ရှား ြမန်မာ့ဂုဏ်ရည်” ဆိုတာ ဦးခန္တီ မန္တေလးေတာင် ြပုြပင်တုန်းက ေခတ်အခါပါ။
သူတို့ကေတာ့ အင်ဂျင်နီယာေတွ လိုလွန်းလို့ ြမန်မာြပည်က ေကျာင်းြပီးထားသမျှ အကုန် သူတို့ဆီေခါ်ထားတာ။ ြမင်ခဲ့သမှ အထင်ကရ အေဆာက်အဦေတွ အားလံုး ြမန်မာအင်ဂျင်နီယာ မပါတာ မရှိသေလာက်ပဲ။ ေရဘယ်လိုစီးလို့ မီးဘယ်လိုဆင်၊ ငလျင်လှုပ်ရင် ဘယ်ဘက်ကထွက်၊ မီးေရးထင်းေရး ဘယ်ဘက်ကိုေြပး၊ အစစအရာရာ ေထာင့်ေစ့ေအာင် စီမံထားပါတယ်။
လှိုင်သာယာက ပန်းရံေခါ်ြပီး ဒီလိုပံုမျိုးထွက်ေအာင်လုပ်လို့ေြပာရင် ြဖစ်ြဖစ် မြဖစ်ြဖစ် သူတတ်သမျှ မှတ်သမျှနဲ့ေတာ့ လုပ်မှာပဲ။ ဘုန်းြကီးပျံ ြပဿာဒ်ေဆာက်သေလာက်ေတာ့ ြဖစ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ပံုေတာ့ ထွက်လာမှာ အမှန်။ ေရှ့ေြကာင်းေနာက်ေြကာင်းေတာ့ ဘာမှ မသိနိုင်ဘူးေလ။ ကိုယ့်ဆီက ပညာရှင်ေတွက တတ်တဲ့ပညာေတွကို ကိုယ့်တိုင်းြပည်အတွက် အသံုးမချပဲ ပိုက်ဆံရလို့ သူများနိုင်ငံမှာ ကျွန်ခံြကတာကိုး လို့ ေြပာတာကေတာ့ ကိုယ်တိုင်ပညာမတတ်၊ အလုပ်မလုပ်ဖူးတဲ့သူေတွပါ။ ပညာရှင်ေတွကို အထက်က စီမံခန့်ခွဲတဲ့အခါမှာ အင်ဂျင်နီယာအတတ် မပါဘူးဆိုရင်ေတာင် စီမံခန့်ခွဲမှုပညာကေလးေတာ့ ပါမှ အဆင်ေြပပါလိမ့်မယ်။ ကင်ဂျံုအီးြကီးက သူ့သားကို ေြမာက်ကိုရီးယား တစ်ြပည်လံုးအပ်ထားခဲ့လို့ ရချင်ရလိမ့်မယ်။
ကံထရိုက်တိုက်တစ်လံုးအပ်ြပီး ြပီးေအာင် ဆက်ေဆာက်လိုက် လို့ အပ်ရင်ေတာ့ ငါးပါးေမှာက်မှာပဲ။ ပညာရပ်တိုင်းမှာ ကျွမ်းကျင်ရာ လိမ်မာတဲ့သေဘာေတွကို နားလည်မှြဖစ်မှာေလ။ အဲဒီထက် ရှုပ်ေထွးနက်နဲတဲ့ သပွတ်အူဇာတ်လမ်းေတွကေတာ့ လူတိုင်းသိြပီးသားေတွကို ေညာင်ြမစ်ြပန်မတူးချင်လို့ ဆက်မေရးေတာ့ပါဘူး။ အင်ဂျင်နီယာေတွ ဘာလို့ ြပည်တွင်းမှာ အလုပ်မလုပ်ချင်သလဲ။ ဘယ်လိုလူေတွ ြပည်တွင်းမှာ ဘယ်လိုပံုစံနဲ့ အလုပ်လုပ်ေနြကသလဲဆိုတာကေတာ့ သူတို့ ကိုယ်တိုင် အသိဆံုး။ အဲဒီအထံုးေတွ မေြဖပဲနဲ့ ေလထဲတိုက်အိမ်ေဆာက်တာ ြဖစ်နိုင်စရာလား။
ဘယ်အရာမဆို အေကာင်းြမင်စိတ် မရှိပဲနဲ့ ေဘးထိုင် ဘိုင်ကျ ဘုေြပာတဲ့ အထဲမှာ ကိုယ်လည်း ပါေနပါေရာ့လား။ အဲဒီသေဘာမျိုးေတာ့ မရှိပါဘူး။ တိုင်းြပည်ကို တိုးတက်ေအာင်ြပုြပင်ချင်ရင် ြခစားေနတဲ့ စိတ်ဓါတ်နဲ့ စာရိတ္တကို အရင် ကျားကန်ဖို့လိုတယ်ဆိုတာ ရယ်။ တတ်ကျွမ်းတဲ့ ပညာရှင်ေတွကို ေနရာတကျ အသံုးချတတ်မှ ြဖစ်မယ်ဆိုတာရယ်ကို ေတွးမိလို့ပါ။ နင်တို့ဟာနင်တို့ တိုးတက်ချင်တိုးတက် မတိုးတက်ချင်ေန။
ဒီဇာတ်ေတာ်မှာ ငါရှင်ဘုရင်လုပ်ရမှ ဆိုမှ ခွကျေနဦးမယ်။ ေရှးေရှး ပေဝသဏီ ြမန်မာဘုရင်ေတွ နန်းတည် ဘုရားတည် လုပ်ခဲ့တာေတာင် ပန်းပဲဝန်၊ ပန်းတည်းဝန်၊ ပန်းတိမ်ဝန်၊ ပန်းပုဝန် ကျွမ်းကျင်သူေတွနဲ့သာ တည်ေဆာက်ြကပါတယ်။ ဒီကေန့ေခတ်ကျကာမှ မိုးကျေရွှကိုယ်ေတွ ကွပ်ကဲမယ်ဆိုရင် နံမည်တူဝက်ဘ်ဆိုက်ေလာက်ေတာင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိမယ် မထင်ေပါင်။ သူတို့ေတွက ေမွးကတည်းက ဂျီးနီးယပ်စ်ေတွပါလို့ ေြပာရင် ေစာေစာကေြပာတဲ့ သွားေလသူြကီး ပထမဆံုးေဂါက်ရိုက်တာ တိုက်ဂါးဝုဒ် စံချိန်ကျိုးသွားသတဲ့ ဆိုတဲ့ သတင်းေဆာင်းပါး ဖတ်ရသလိုေနမှာပဲ။ ြမန်မာေတွလည်း ငိုမယ်ဆို ငိုတတ်ြကပါတယ်။ ဘုန်းြကီးပျံေတွေတာင် လိုက် ဧယျာဉ့်ကျူးေနြကတဲ့ဥစ္စာ။ ကိုယ်ေတာ်တို့သာ ေသချာပေစ။ ဒီက ေရမီးအစံုနဲ့ ငိုြပမယ်။ ဒီအတိုင်းဆက်သွားရင်ေတာ့ ြပံုယမ်းနဲ့ တူလာေတာ့မှာပဲ။
ြမန်မာြပည်မှာ ပညာတတ်ေတွအတွက် ေနရာမရှိဘူးဆိုတဲ့ အြမင်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ေပါင်းများစွာကတည်းက ပညာတတ်လူငယ်ေတွ ရင်ထဲမှာ စွဲေနခဲ့တာ ြကာပါြပီ။
ဟုတ်သည် မဟုတ်သည်ကေတာ့ ကာယကံရှင်တစ်ဦးချင်းစီရဲ့ ကိုယ်ေတွ့ဘဝ အေတွ့အြကံုနဲ့ ဆိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် ပုဂ္ဂလဒိဌာန်ကေန ဓမ္မဒိဋ္ဌာန် ြဖစ်မလာဖို့ကေတာ့ အုပ်ချုပ်သူေတွမှာ တာဝန်ရှိမလားပဲ။ ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ် တိုင်းြပည်တိုးတက်ေအာင် ထူေထာင်မယ်ဆိုရင် သူတို့အတွက် ေနရာတစ်ေနရာ ဖန်တီးေပးနိုင်မှ ြဖစ်မယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ြပည်တွင်းမှာ ရှိေနတဲ့ ပညာတတ်ေတွကေတာ့ အားမကိုးေလာက်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး။ (ကိုယ်လည်း အဲဒီဇာတ်ထဲကပါ) ဒါေပမယ့် ခုတစ်မျိုး၊ ေတာ်ြကာတစ်မျိုး မဟုတ်တဲ့၊ အတင်းအေလျာ့ စိတ်ြကိုက်ကစားလို့မရတဲ့ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းထိန်းသိမ်းမှု တစ်ရပ် လိုအပ်ေနသလားလို့ပါ။ စာရိတ္တမဏ္ဍိုင်ဆိုတာကို ကိုယ့်ေရချိန်နဲ့ကိုယ် စံထားြပီး အများလုပ်သလိုလုပ်တာသာ အမှန်ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ဘယ်လို တိုက်ဖျက်ြကမှာတုန်း။
တေန့တေန့ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်ကေန လူတတ်ြကီးလုပ်ြပီး ဟိုလို ဆရာလုပ်၊ ဒီလိုဆရာလုပ်နဲ့ ေတာ်ေတာ် မုန်းစရာချဉ်စရာ ေကာင်းေနေလာက်ပါြပီ။ ဒါေပသိ သိပ်ဘဝင်ြမင့်လို့ မရဘူးဗျ။ ဘယ်သူဖတ်တာလိုက်လို့။ “ဪ.. စာေတွေရးထားသလား။ ဟုတ်လား။ စာေရးဆရာလုပ်မလို့လား။ ဟတ်လား။ ဆရာဝန်အလုပ်က မကိုက်လို့လား။ ေတွ့ေတာ့ေတွ့မိပါတယ်။ အရှည်ြကီးေတွမို့ အချိန်မရတာနဲ့ ဖတ်မြကည့်မိဘူး” ဆိုတဲ့သူေတွ ပံုလို့ ပံုလို့။ ဆရာမေလးတစ်ေယာက် ေြပာဖူးတာကေတာ့ ေဖ့စ်ဘုတ်ဆိုတာ ေဈးအိမ်သာနဲ့ တူပါသတဲ့။ ဟိုလူေလျှာက်ေရး၊ ဒီလူေလျှာက်ေရး၊ ပွစာကျဲေနတာပဲဟာ။ မျက်စိထဲ တန်းကနဲြမင်ေနရလို့ ဖတ်မိတယ်ဆိုဦးေတာ့ အဲဒါ ေဈးထဲလာ အိမ်သာတက်တဲ့သူေတွသာ ဖတ်ြကတာေလ။ ဒါေြကာင့်လည်း ေရအိမ်ေတာ်နံရံက စာဆိုေတာ်များက အဘက်မလုပ်ြကတာေနမှာ။ ေပါက်တတ်ကရ ရယ်စရာကေလးေတွ ေရးမိေတာ့လည်း ရှူရှူးဖလားဝါးရလွယ်တာေပါ့။
ေဒါသထွက်စရာ အံြကိတ်စရာေတွ ေရးမိေတာ့လည်း ညှစ်အားေလး ပိုေကာင်းတာေပါ့။ တို့စာေတွကို အဲဒီအရပ်ကေန “နမ်းမှာလား ေမာင်ရဲ့ ေမွှးတယ်ရှင်” လို့ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ မဆိုရက်ပါဘူး။ နန်းေတာ်ထဲက အိမ်သာမှာပဲ တက်တက်၊ ေဈးအိမ်သာမှာပဲ တက်တက်၊ အိမ်သာက ထွက်လာရင်ေတာ့ ေပါ့ပါးသွားရစြမဲပဲ မဟုတ်လား။ ေအာင့်အည်းသိုမှီးထားသမျှေတွ စိတ်တိုင်းကျ လွှတ်ထုတ်လိုက်ဖို့ပဲ မဟုတ်လား။ အြမဲေနပါေနာ် လို့ ေခါ်ထားလို့မရေပမယ့် ေနာက်တစ်ခါ အသံုးလိုလာရင်ေတာ့ လိုက်ရှာြကဦးမှာပါ။ တို့အတွက်ကေတာ့ စာေရးစာဖတ် ဘာလုပ်ဖို့ဆိုရင် တင်းေနတာေတွ အားလံုး ေလျာ့သွားဖို့ပဲေပါ့။ ေအသင်ချိုေဆွနဲ့ သိမ်းလိုက်ြကစို့။
“ဒီမှာ တင်းတယ်။ တင်းတယ်။ တင်းတယ် တင်းတယ် ေဟ့…” (ေနာက်ကဟာေတာ့ ဆက်မဆိုရဲဘူးဗျ)
0 comments:
Post a Comment