သူသူကိုယ်ကိုယ် မလိုင်ေက့စ်ေလးနဲ့ပဲ နှပ်ေနချင်ြကတာေပါ့။ မတတ်သာလို့ ဘိုင်ေက့စ်နဲ့ ေတွ့ရေတာ့လည်း ြပဿနာမရှိပါဘူး။ မသကာ စိုက်ရရံုေပါ့။ ကွိုင်ေက့စ်ကေတာ့ သတိထား။ ေရှာ့ခ်ရှိတယ်ဗျ။ ဂန့်သွားမယ်။ ဘာမှတ်လဲေနာ့။ ခက်တာက ကံနိမ့်ေနြပီဆို အဲဒီ ကွိုင်ေက့စ်ေတွကလည်း ေရှာင်လို့ မလွတ်ြပန်ဘူးဗျား။ ဒီတခါေတာ့ ဆရာဝန်ေတွ တသီတတန်းြကီး ေြမွဆိပ်သင့်သွားတဲ့ဘက် လှည့်လိုက်ြကရေအာင်ေနာ်။ ဘုရား ဘုရား။ ေြပာမယ့်သာ ေြပာေနရ။ တယ်လည်း ြပုတ်ေစာ်နံပါလားေနာ်။ ေကျာ်စားေတာ့ ေညှာ်မိ၊ ေပါင်းစားေတာ့ တတွဲလံုးနူးကုန်မယ့်အတူတူ ြပုတ်ေတာ့လည်းေအးတာပါပဲေလ။ ဆီကုန်သက်သာတာေြပာပါတယ်။
ဟိုးအရင် သီချင်းေတွအေြကာင်းေရးတုန်းက ထန်းတပင်ဘက်က အစုြကီးရွာမှာ ဘုန်းြကီးသွားဝတ်ရင်း ဝမ်းေလျှာတဲ့လူနာကို ေထာ်လာဂျီနဲ့ လှိုင်သာယာေဆးရံုပို့ခဲ့တဲ့အေြကာင်း ေရးဖူးပါတယ်။ သတိလစ်ေနတဲ့ဘုန်းြကီးကို လယ်ကွင်းေတွထဲက ြဖတ်ြပီး တရြကမ်းေမာင်းတာေတာင် ေဆးရံုကို တနာရီေကျာ်ေကျာ်ြကာမှ ေရာက်ပါတယ်။ ဘယ်ေလာက်စိတ်ေမာ စ်ိတ်ေလာရသလဲဆိုတာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ခံစားဖူးလို့သိတာေပါ့။ ေရာက်ေရာက်ချင်း သကင်္န်းြကီးတဖားဖားနဲ့ ေဆးထိုးေဆးသွင်း လုပ်ခဲ့ရတယ်လို့ ေြပာခဲ့ြပီေကာ။ ဘာြပဿနာမှ မရှိခဲ့ပါဘူး။ လိုတဲ့ေဆးေတွ အကုန်ရခဲ့သေလ။ ဒီလိုေက့စ်မျိုးေတာ့ ဘယ်နှစ်ေယာက် ကုရကုရ။ လာစမ်းပါ။
ဒီအြဖစ်နဲ့ ထပ်တူထပ်မျှ နီးပါးပါပဲ။ အစုြကီးရွာနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက နည်းပညာတက္ကသိုလ်မှာ ေကျာင်းသားတစ်ေယာက် ေြမွကိုက်ခံရလို့ ညြကီး အချိန်မေတာ် လှိုင်သာယာေဆးရံုကို ေရာက်လာခဲ့တယ်။ ခက်တာက အဲဒိေြမွက လူနာတင်မကဘူး။ ဆရာဝန်ေတွပါ ဆက်ကာဆက်ကာ ကိုက်သွားတာ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုးပဲ။ ေြမွဆိပ်ေြဖေဆးမရှိတဲ့ြပဿနာပါ။ လှိုင်သာယာကေန အင်းစိန်ေဆးရံုကိုလွှဲ၊ အင်းစိန်ေဆးရံုကေန ရန်ကုန်ေဆးရံုသစ်ြကီးကိုလွှဲ၊ ရန်ကုန်ေဆးရံုသစ်ြကီးကေန ရန်ကုန်ေဆးရံုြကီးကို ြပန်လွှဲ၊ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လူနာလည်း ဆိုက်ဆိုက်ြမိုက်ြမိုက်ေရာက်သွားပါတယ်။ နတ်ြပည်ကို။
“ြကည့်စမ်း ြကည့်စမ်း။ ဒီလို အြဖစ်အပျက်မျိုး ရှိတယ် ဟုတ်လား။ ဒါဘယ်သူ့အြပစ်လဲ။ ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိသလဲ။ အကုန်လံုး ြဖုတ်ပစ်လိုက်။ ေနာင်ကျဉ်သွားေအာင်။ ငါ့လက်ထက်မှာ ဒါမျိုးေနာက်မြကားချင်ဘူး။ လိုင်ယင်းနား။ ခိုင် ... ဒါ ...” ဒီစကားမျိုးကေတာ့ ေပါင်ချိန်ကေြပာေြပာ၊ ပဝမ်ရယ်ကေြပာေြပာ၊ မင်းြကီးဝမ်းရှနဲ့ ညာညာမိဘုရားြကီးကပဲ မိန့်ေတာ်မူမူ လူြကားလို့ေတာ့ ေကာင်းတာေပါ့။ အမှုတွဲထဲက ဆရာဝန်တစ်ေယာက်အေနနဲ့ နားေထာင်ရမယ်ဆိုရင်ေတာ့ ဘယ့်နှယ့်ေနမလဲ။ ဆန်ကာတစ်ချပ် လက်ထဲထည့်ြပီး ေရဗူးေပါက်တာ မလိုချင်ဘူး။ ေရပါတာပဲ လိုချင်တယ် လို့ခိုင်းသလိုပဲ။
အစိုးရဝန်ထမ်းအြဖစ် ြပည်သူ့ေဆးရံုြကီးေတွမှာ တာဝန်ထမ်းေဆာင်ဖူးတဲ့ ဆရာဝန်တိုင်းဟာ ကိုယ့်ဆီမှာ ဘာေတွ ရှိြပီး ေဆးဆိုင်မှဘာေတွ ဝယ်ခိုင်းလို့ ရတယ်ဆိုတာ အြကမ်းဖျင်းေတာ့ သိြကပါတယ်။ လူနာေတွကို ေဆးနဲ့ ကုေနရတာေလ။ ေရမန်းေပးေနတာမှ မဟုတ်ပဲ။ အေရးေပါ်မှာ တာဝန်ကျရင် တစ်ရက်ြကိုြပီး ေဆးနဲ့ စာရင်းနဲ့ စစ်၊ လိုေနတာကို ပထမလက်ေထာက်ဆရာဝန်ဆီေတာင်း၊ စမ်းသပ်တဲ့ ကိရိယာပစ္စည်းေတွ စံုမစံု ေကာင်းမေကာင်းကိုလည်း စစ်ထားရတာ အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဘဝကတည်းက ကျင့်ေပးထားတာပါ။ ေြမွဆိပ်ေြဖေဆးမရှိပဲနဲ့ လူနာကို “ကာဖီပူေလးေသာက်လိုက်ပါဦး” လို့ ဧည့်ခံမထားနိုင်ပဲ ေဆးရှိရာ အချိန်မီေရာက်ေအာင် စီစဉ်ေပးရမှာေပါ့။
ေဆးကေရာ ဘာကိစ္စမရှိရမှာလဲ။
နိုင်ငံေတာ်က ေဆးရံုတိုင်းကို အြပည့်အဝ ထုတ်ေပးထားတယ်ေလ လို့ ေြပာရင်လည်း နားေထာင်ေနရမှာပ။ ဒါေပမယ့် ကျန်းမာေရးဝန်ြကီးဌာနရဲ့ တံဆိပ်မှာကိုက မြမင်ဘူးလား။ ေြမွတစ်ေကာင်ပဲ ပါတယ်ဗျ။ နှစ်ေကာင်မပါဘူး။ ဒါေြကာင့် ကျွန်ေတာ်တို့ဆီမှာရှိတာေတွကလည်း အများအားြဖင့် တစ်ေကာင်စာ တစ်ကိုက်စာပဲ ရှိတာ။ ကိုတာြပည့်သွားရင် ေနာက်ကိုက်မယ့်ေြမွကို အေရးေပါ်ေဆးထုတ်ြပန်မလာမချင်း ဆိုင်းငံ့ထားရတယ်။ ပုလင်းခွံအေဟာင်း ြပန်အပ်မှ ပုလင်းအသစ်ရတယ်။ ကိုယ်မေရာက်ခင်ကလူက အခွံလွှင့်ပစ်မိလို့ြဖစ်ြဖစ်၊ အြပင်မှာ ေရာင်းစားထားလို့ ြဖစ်ြဖစ် မအပ်နိုင်ရင် ေနာက်ထပ်ထုတ်မေပးဘူး။ တခါတေလ ေြမွေဟာက်အဆိပ်ေြဖေဆးချည့်ရြပီး ေြမွေပွးဆိပ်ေြဖေဆးမပါရင် ေဆးရံုမှာ“ေြမွေပွးကိုက်ြခင်း သည်းခံပါ” လို့ စာဆွဲထားရမလိုပဲ။
အဲဒါေတွ အြပင်မှာ အေရးေပါ်တာဝန်ကျဆရာဝန်ဆိုတာ ကိုယ်ေရာက်ရာ အရပ်က ဌာနတွင်းစည်းကမ်းချက်ေတွကိုလည်း လိုက်နာရပါေသးတယ်။ တချို့မမေတွက သူတို့အိမ်က ထမင်းချက်ကို နိုင်မနိုင်ေတာ့ မသိဘူး။ ဝဒ်ထဲက ဆရာဝန်ကေလးေတွကိုေတာ့ လူ့ေရှ့သူ့ေရှ့ ပက်ပက်စက်စက် ေဟာက်တတ်ပါတယ်။ မမက ဘူးဆိုရင် ဖယံုလာမသီးေလနဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာဝန်ေလးေတွခမျာ မေြကာက်တတ်သည့်တိုင် နားမညီးချင်တာနဲ့ စိတ်ချမ်းသာေအာင် လုပ်ေပးရတာပဲ။ သူကမှ ဒီလူနာ ဒီေရာဂါ ကုစရာေဆးမရှိလို့ မတင်ပါနဲ့ လွှဲပါ လို့ မှာထားရင် ကိုယ့်သေဘာနဲ့ကိုယ် တင်လို့ မရပါဘူး။ တဘက်ကြကည့်ေတာ့လည်း ဘုမသိဘမသိနဲ့ သူများတကာ ပုတ်ထုတ်သမျှ အရှုပ်ထုပ်ေတွ ဒိုင်ခံရှင်းေနရတာ ေစာေမတို့က ေနာေကျေနြပီမို့ ဒီလိုမှ ြကိုကန်မထားရင် မရဘူး ဆိုတာကလည်း ဟုတ်သေယာင်ေယာင်။ ေနာက်ဆံုး ငယ်ထိပ်ေြမွေပါက်လာတဲ့ အခါကျမှ ငယ်ငယ်တုန်းက စာကေလး အေမွှးနှုတ် ြဗုတ် ေဆာ့သလို ကိုယ့်လက်ကေလးေတွကို ရုပ်သွားလိုက်ြကတာ ေနာက်ဆံုးကျန်တဲ့အေကာင် ဂွိကနဲ မိေတာ့တာေပါ့။ ဆရာဝန်ေလာကမှာ နန်းတွင်းသမားေတာ် ဇာတ်လမ်းတွဲထက် ဆန်းြပားတာေတွ တပံုတပင်ရှိပါတယ်။
“ေြမွဆိပ်ေြဖေဆးေတာ့ ေဆးရံုမှာ မရှိေတာ့ဘူးဗျာ။ အိမ်မှာေဆာင်ထားတာေလးေတာ့ရှိတယ်။ လိုချင်ရင် ဘယ်ေရွ့ ဘယ်မျှ” လို့ ေြပာတတ်တဲ့ ဆရာဝန်မျိုး မရှိနိုင်သလို ရှိလာရင်လည်း အဲဒီလူ ဆရာဝန် မဟုတ်ေတာ့ပါဘူး။ အခုဟာက တစံုတခုေသာ အေြကာင်းေြကာင့် အမှန်တကယ် လက်ဝယ် ရှိမေနတာမို့ ဒုကူလ နဲ့ပါရိကာတို့လို “ ြမားဆိပ်ြပယ်ေစသတည်း” လို့ သစ္စာြပုရံုသာ ရှိေတာ့တယ်။ ဒါေပမယ့် ေဆးရံုဆိုတာ သမဆိုင်ေတွလို “မရှိဘူး မသိဘူး။ ကုန်ြပီ။” စကားြကီးသံုးခွန်းနဲ့ ေမာင်ရင်လာ တံခါးပိတ် ဂျိတ် လုပ်လွှတ်လို့ မရေလေတာ့ ြပဿနာက မီးခိုးြကွက်ေလျှာက် လိုက်လာပါေတာ့တယ်။ “ဘယ်သူေြပာတာလဲ။ မရှိဘူးဆိုတာ။ မရှိတာလား။ မသိတာလား။ ဒီမှာ စာရွက်ေပါ်မှာအေထာက်အထား။ ဘယ်ေန့ ဘယ်ရက်က ဘယ်ေရွ့ ဘယ်မျှ ထုတ်ေပးထားတယ်။ မရှိရင် ရှိေအာင် ဘာလို့ မလုပ်သလဲ။” စသည်စသည်ြဖင့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးေတွမှာ အလွန်ပါးနပ်ေသာ ဆရာြကီးနဲ့ မအူမလည် ဆရာဝန်ကေလးများ ေတွ့ြကတဲ့အခါ ဟက်တက်ြကိးကို ကွဲေတာ့တာပါပဲ။ ကိုဒါသကို ေြမွကိုက်တုန်းက မပဋာသာေဆးရံုကို အချိန်မီပို့နိုင်လို့ရှိရင် အဝတ်မကပ်ပဲ ေြပးလွှားေနရမယ့်သူဟာ ြမန်မာဆရာဝန်ေလးေတွများ ြဖစ်မလားပဲ။
ဖားတုလို့ ခရုခုန်ရင် အိုင်ပျက်ရံုသာ ရှိတတ်သတဲ့။ မေလာက်ေလးမေလာက်စား ဆရာဝန်ေလးဘဝနဲ့ေတာ့ နိုင်ငံေတာ်ြကီးကို အြပစ်တင်ဖို့ မစဉ်းစားေလနဲ့ေမာင်။ ဆက်ေြပာရင် ေရှ့ေနငှားမှ ေထာင်လံုးလံုးကျသွားမှာစိုးလို့ အာဇာနည်သီချင်းေလးပဲ ဆိုေနလိုက်ေတာ့။ “ ေနာက်ထပ်လာချင် လာပါ။ မထူးဆန်းေတာ့ပါ..။” ဆိုတာေလ။ တကယ်ေတာ့ တရားခံရှာြပီး တစ်ေယာက်ကို တစ်ေယာက် အြပစ်ဖို့ေနမယ့်အစား လူနာေတွကိုတရားချခဲ့သလို ကံကိုသာ ယိုးမယ်ဖွဲ့ြကပါစို့။ ဟုတ်တယ်ေလ။ ဒီ့ထက် မဟုတ် မတရားတဲ့ အကုသိုလ်ေတွ ေြကာက်ခမန်းလိလိ ကျူးလွန်သူေတွ မေရမတွက်နိုင်ေအာင် ရှိေနေပမယ့် ြပဿနာက တက်ချင်မှ တက်တာ။ ကိုယ့်ကိုယ်က ကံမေကာင်း အေြကာင်းမလှလို့ ဘာမဟုတ်တာေလးနဲ့ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်တတ်တာကို သေဘာေပါက်ထားဖို့လိုတယ်။ ဒါလည်း ကံ ကံ၏အကျိုး လို့ ယူလို့ရတယ်။
ဒီအခါမှာ တရားနဲ့ေြဖြကရမှာက ကိုကိုေဒါက်တာတို့ အလှည့်ေပါ့ကွယ်။ ဆရာဝန်အလုပ်ကြပုတ်သွားလို့ လိုင်စင်အသိမ်းခံလိုက်ရလို့ အရှက်နဲ့ အသက်လဲသွားတဲ့ ဆရာဝန်ေတွ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ အတိုင်အေတာ အမှုအခင်းဆိုတာ တခါတရံမှာ မလွှဲေရှာင်သာပါဘူး။ ဒီအခါမှာ အေရးပါလာတာက အကပ်ေကာင်းဖို့ အသိအကျွမ်းရှိဖို့၊ မယ်မယ်ဘုရားကယ်ဖို့ လို့ ထင်ရင် မှားပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်ေတာ့်အတွက်ေတာ့ “လိပ်ြပာ” သာ အေရးြကီးဆံုးလို့ ထင်ပါတယ်။ မေကာင်းတဲ့ အတိတ်ကံကို ကိုယ့်ရဲ့ သန့်ရှင်းတဲ့ လိပ်ြပာနဲ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေကျာ်ြဖတ်လို့ ရပါတယ်။ လိုင်စင်သိမ်းလိုက်တာဟာ စစ်မှန်တဲ့ ဆရာဝန်ရဲ့ နှလံုးသားနဲ့ အတတ်ပညာကို နှုတ်ယူမသွားနိုင်ပါဘူး။ အေြကွးရှိရင် ေပးဆပ်လိုက်ပါ။ လဲသွားရင် ြပန်ထြပီး ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ဆက်ေလျှာက်လိုက်ပါလို့ပဲ ေြပာချင်ပါတယ်။
တခါတခါမှာ ကံြကမ္မာဆိုတာြကီးကလည်း လှည့်စားတတ်ပါေသးတယ်။ ရန်ကုန်မှာေနတုန်းက လက်ေထာက်ဆရာဝန်ဘဝနဲ့ ရှင်ပါကူေဆးခန်းမှာ အချိန်ပိုင်း ဝင်လုပ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ နှစ်နှစ်ေကျာ်ြကာခဲ့တာေပါ့။ ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်က ကိုယ့်ေနရာဝင်ြပိး ကန်ထုတ်ခဲ့လို့ အလုပ်ြပုတ်သွားရာမှာ အခုေတာ့ သူ့ကို ေကျးဇူးရှင်စာရင်းထဲေတာင် ထည့်ထားရမလိုပါပဲ။ အလုပ်မရှိလို့ ညေနပိုင်း အချိန်ပိုေတွမှာ ြပင်သစ်စာသင်လိုက်မိတာ အေတွးအြမင် အယူအဆ အသိုင်းအဝိုင်း အားလံုး ေြပာင်းလဲသွားတာကိုး။ မျက်စိပွင့် နားပွင့်သွားတယ် ဆိုပါစို့။ ကိုယ့်ဘဝရဲ့ အချိန်ေတွကို ေငွနဲ့ ေရာင်းစားေနရာကေန ပိုြပိး အကျိုးရှိတဲ့ အလုပ်တစ်ခု လုပ်ခွင့်ရသွားတာေပါ့။
ေြပာချင်တာကေတာ့ ြကမ္မာဆိုးဆိုတာ ကံေကာင်းဖို့ အတွက်လည်း ြဖစ်ချင် ြဖစ်လာတတ်ေသးတယ် လို့။ နိုင်ငံရပ်ြခား တိုင်းတပါးမှာ ြကီးပွားမယ့်ဇာတာရှင်အဖို့ ြပည်တွင်းက ထွက်ဖို့ အေြကာင်းဖန်လာရတာေပါ့ေနာ်။ ေရာဂါေဗဒဌာနမှာ အလုပ်လုပ်ေနတုန်းက ဆရာမြကီး ေဒါ်ေအးေအးြမင့် ဆံုးမခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးကို လက်ဆင့်ကမ်းပါရေစ။ “ ေကာင်းတာပဲ ြဖစ်ြဖစ်၊ ဆိုးတာပဲ ြဖစ်ြဖစ်၊ ဘယ်အရာမဆို အခိုက်အတံ့ပါပဲ” တဲ့။ အချိန်တန်ေတာ့လည်း ြပီးဆံုးသွားရမှာပါ။
အစိုးရဝန်ထမ်းဆရာဝန်ေတွမှာ အဲဒီလို အကျိုးအြမတ်တစ်ခုလည်း ရတတ်ပါေသးတယ်။ ပညာရည် ဉာဏ်ရည်ြမင့်သူေတွထံမှာ ဆည်းပူးခွင့်ရေတာ့ အသက်ေမွးမှု အတတ်အြပင် ဒဿနပိုင်းမှာပါ မှတ်သားေလာက်တဲ့ အဆံုးအမစကားေတွကို နာယူခွင့် ရတာေပါ့။ ပဏ္ဍိတာနဥ္စ ေသဝနာ မဂင်္လာေလ။ ေကာင်းတာေတွလည်း ေတွ့ရမှာပဲ။ ဆိုးတာေတွလည်း ေတွ့ရမှာပဲ။ ကိုယ့်အတွက် ေကာင်းတာေတွ ယူလာရင် ေကာင်းတဲ့ကိုယ်ြဖစ်ြပီး မေကာင်းတာေတွ အတုခိုးမှားလာရင်ေတာ့ မေကာင်းတဲ့ကိုယ် ြဖစ်မှာ ေြမြကီးလက်ခတ်မလွဲပဲေနာ်။ နှစ်ေတွ လေတွ ြကာေညာင်းလာလို့ ကိုယ်စိုက်ထားတဲ့ အပင်ြကီးက အသီးအပွင့်ေတွ ေဝေဝဆာဆာြဖစ်လာတဲ့အခါ မိမိ သူတပါး ဆွတ်ယူစားသံုးစရာေတွမှာ အဆိပ်အေတာက်ေတွ ပါမလာေအာင် မေကာင်းတဲ့ အကျင့်ဆိုးေတွကို ငယ်ငယ်ကတည်းက အစမလုပ်ခဲ့ဖို့ သတိေပးချင်တာပါပဲ။ အားလံုးပဲ ေြမွဆိပ်ြပယ်နိုင်ြကပါေစ။
0 comments:
Post a Comment