ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ေတွက အေြဖေပးရမှာေပါ့။ ေလးနှစ်တာကာလပတ်လံုး ေကျာင်းဆရာေပါက်စဘဝနဲ့ အဲဒီဌာနမှာ အလုပ်လုပ်လာရတဲ့အခါ လူနာေတွနဲ့ လူနာရှင်ေတွဘက်ကေရာ၊ဆရာဝန်အချင်းချင်းေတွပါ နားလည်စာနာေပးနိုင်ဖို့ ဒီတေခါက်ေတာ့ ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ေတွဘက်ကေန ေရှ့ေနလိုက်ရပါဦးမယ်။ အတူတူအလုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ ဆရာမြကီးနဲ့တကွ အကိုြကီးအမြကီး သူငယ်ချင်းများကို သတိရစွာြဖင့်ေပါ့။
တခါက ဆရာဝန်သံုးေယာက် ငှက်ပစ်ထွက်ြကပါသတဲ့။ ငှက်ေတွလာတဲ့ ေရအိုင်အစပ်ေရာက်ေတာ့ ပထမဆရာဝန်က
“ဒီငှက်ကေလးက အသံဒီလိုြမည်တယ်။ ပျံတဲ့အခါ ဒီလိုပံုကေလး၊ ေရထဲဆင်းပံုကေလးက ဘယ်လိုထူးြခားတယ်။ ဘဲငန်းေလးများ ြဖစ်ေနမလားပဲ”လို့ေြပာြပီး ခဲလံုးေလးေတွနဲ့ ေကာက်ေကာက်ေပါက်တယ်။ အဲဒါသမားေတာ်တဲ့။ ဒုတိယဆရာဝန်ကေတာ့ မှန်ေြပာင်းြကီးနဲ့ထုတ်ြကည့်ြပီး “ဒီငှက်က နှုတ်သီးအဝါ၊ ေြခေထာက်မှာ အေရြပားေလးေတွဆက်လို့၊ အေမွှးအေရာင်ကဘယ်လို၊ အရွယ်အစားက ဘယ်ချမ်းသာ” နဲ့ ဓါတ်ပံုစာအုပ်ြကီးထုတ်ြကည့်ြပီး “ဟုတ်တယ်။ ဘဲ မှ ဘဲအစစ်” လို့ ေထာက်ခံေပးသတဲ့။ သူကေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ေလ။ တတိယဆရာဝန်ကေတာ့ မည်းမည်းြမင်လိုက်တာနဲ့ေသချာေတာင်မြကည့်ေတာ့ပဲ ဒိုင်းကနဲ ပစ်ချလိုက်တယ်။
လက်ကလည်း ေြဖာင့်ပါ့။ ြပီးမှ ဒုတိယဆရာဝန်ကို “ ေရာ့ အဲဒါ ဘဲငန်းဟုတ်သလား မဟုတ်ဘူးလား စစ်လိုက်” လို့ ေြပာပါသတဲ့။ ဆာဂျင်ေလ။ သေဘာေပါက်။ ဒီပံုြပင်ကေလးကိုဖတ်ေနရင်း ေန့လည်ပိုင်းေတွမှာ မိုက်ကရိုစကုပ်တစ်လံုးစီ ဆလိုက်ြပားေတွ တစ်ထပ်ြကိးနဲ့ အေြဖထုတ်ဖို့ ြကီုးစားေနြကတဲ့ ဘွဲ့လွန်သူငယ်ချင်းေတွကို သတိရမိပါတယ်။ အဲဒီတုန်းကေတာ့ ကျီစယ်တဲ့သေဘာနဲ့ မျက်မြမင်ပုေဏ္ဏးမေလးေတွ ဆင်စမ်းေနြကြပီလို့ ေနာက်ေြပာင်ေြပာခဲ့ေပမယ့် တကယ့်တကယ် လွယ်တဲ့အလုပ်မဟုတ်မှန်းသိပါတယ်။
အေမးနွားေကျာင်းသား အေြဖဘုရားအေလာင်းဆိုသလို တိကျတဲ့အေြဖတစ်ခုခုလိုချင်လို့ စစ်ေဆးရာမှ ေမးြကည့်ေြဖြကည့် ပေဟဠိအခန်းမဟုတ်လို့ လံုေလာက်တဲ့ ေရာဂါရာဇဝင် အချက်အလက်အေြကာင်းအရာေတွပါ စံုစံုလင်လင်ေရးေပးနိုင်မှ အေြဖမှန်နဲ့ နီးစပ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါဟာ ေပါ့ေပါ့ေလးေြပာလိုက်တဲ့စကားေပမယ့် ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ေတွအေနနဲ့ ေန့စဉ်ြကံုေတွ့ေနရတဲ့ အခက်အခဲပါ။ တခါတခါမှာ ဘာကိုစစ်ချင်ပါတယ်ဆိုတာေတာင် ေရးဖို့ေမ့ေနလို့ ြပန်ြပန်ေမးရတာ ငိုအားထက် ရယ်အားသန်ပါ။ အသားစစ်ဖို့ေပးလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းဟာ ဘယ်ေနရာက ယူထားတာပါလို့ေတာင် မပါလာတဲ့အခါ ပညာစမ်းတာလို့ပဲ မှတ်ရေတာ့မလိုလို။
စစ်တုန်းကစစ်ြပိး အေြဖလာမယူေတာ့တာ၊ ( လူနာေသသွားလို့လည်း ြဖစ်ချင်ြဖစ်မှာေပါ့ေလ) အေြဖကို လူနာေဆာင်ထဲ ပို့လိုက်ြပီး ေတာ်ေတာ်ြကာမှ ခုထိအေြဖမရေသးဘူးလားဆိုြပီး ရန်လာေတွ့တာလည်း ရိုးေနပါြပီ။ တခါတုန်းက စအိုဝကေန အသားတစ်ြကီးထွက်ေနြပီး နာလွန်းလို့ ေအာ်ငိုေနရတဲ့ အသက်၂၀ အရွယ် လူနာေလးတစ်ေယာက်ရှိပါတယ်။ အသားစနမူနာေလးယူြပီး ဓါတ်ခွဲစစ်ေဆးြကည့်တဲ့အခါ ဘယ်လိုကေနဘယ်လိုအဆင့်မှာ ေပျာက်ေနမှန်းမသိပါဘူး။ နှစ်ပါတ်ေလာက်ြကာတာေတာင် အေြဖထွက်မလာဘူး။ လိုက်ေမးလို့လည်း မရဘူး။ ေကာင်ေလးခမျာ ပိုက်ဆံကလည်းကုန်၊ ငိုလို့ချည့်ေနတာနဲ့ လိုတဲ့ပိုက်ဆံစိုက်ေပးြပီး ဆရာြကီးေတွခွဲမယ့်ေန့ကို မီေအာင်ကူညီလိုက်မိပါတယ်။
စအိုဝနဲ့မစင်အိမ်ပါြဖတ်ထုတ်ြပီး ဝမ်းဗိုက်ေပါ်မှာ အူအေပါက်ေဖာက်လို့ ဝမ်းသွားနိုင်ေအာင် ခွဲစိတ်ေပးလိုက်ြကပါတယ်။ အဲဒီအလံုးြကီးကို ဓါတ်ခွဲခန်းပို့လိုက်ေတာ့မှ ရလာတဲ့အေြဖက ရင်နာစရာ။ ကင်ဆာမဟုတ်ဘူး။ ဝမ်းကိုက်ပိုးေြကာင့်ြဖစ်တာတဲ့။ ေြပာေြပာကေစာရမယ့်အေြဖက ဘယ်မှာေပျာက်မှန်းမသိ၊ မပို့တာလိုလို၊ မေရာက်တာလိုလို။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ဓါတ်ခွဲစစ်ေဆးမယ့် နမူနာပစ္စည်း စာရွက်စာတမ်းေတွကို တေလးတစား ေရးြကမှတ်ြက
ေစချင်တာပါပဲ။
အမည်၊ အသက်၊ ေနရပ်လိပ်စာနဲ့ ကုသတဲ့ဆရာဝန်သာ အမှတ်တမဲ့နဲ့မေရးမိ မေမးမိတာရှိချင်ရှိမယ်။ သိချင်လွန်းလို့ မပျက်မကွက်ေမးြကတာကေတာ့ “ဘယ်ေလာက်ကျသလဲ။ ဘယ်ေတာ့ရမလဲ” ဆိုတာပါ။ ြပဿနာရှိတာကေတာ့ နယ်ေဆးရံုကေလးေတွမှာ ေဆးဖိုးေတာင် အနိုင်နိုင် ြခစ်ြခစ်ြခုတ်ြခုတ် ခွဲစိတ်ြပီး ၂ပိဿာခွဲေလာက် အလံုးြကီးထွက်လာတဲ့အခါမှာေပါ့။ အဲဒါြကီးကို မပုပ်မသိုးေအာင် စိမ်ဖို့ေဆးရည်ဖိုး၊ မဖိတ်မစင်ေအာင် သယ်ေပးရမယ့်ကားခ၊ ဓါတ်ခွဲခန်းကို အေရာက်သွားပို့ေပးမယ့် လူြကံုစားရိတ်ေတွအြပီးမှာ ဓါတ်ခွဲစစ်ေဆးခေပးစရာမကျန်ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခါမှာ ဆာဂျင်က စားရိတ်ေတွ ကျံု့သွားေအာင် အလံုးြကီးဆီက လက်သည်းခွံေလာက်ကေလးဖဲ့ယူလို့ ပို့ေစပါတယ်။ သူလည်းသက်သာ ကိုယ်လည်းသက်သာပါေစေတာ့လို့။
ဒါေပမယ့် အဲဒါအမှားြကီးမှားတာပါပဲ။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ေတာင်မှ အနုြကည့်မှန်ေြပာင်းနဲ့ ြကည့်ယူမှသိရတဲ့ေရာဂါကို အေပါ်ယံကေန သည်နားေလာက်ြဖစ်မယ်လို့ မှန်းဆလှီးဖဲ့ယူထားတဲ့ အပိုင်းေလးထဲမှာ အကုန်အစင်ြမင်နိုင်ခဲပါတယ်။ ြမင်တယ်ထားဦး နံေဘးတစ်ဘက်တစ်ချက်ကို ြပန့်ေနြပီလား။ အေရြပားကို ေဖာက်လာြပီလား။ အနီးအနားက အကျိတ်ကေလးေတွဆီများ
ေရာက်သွားပလား။ အဲဒါေတွအားလံုးသိေတာ့မှ အေြဖထုတ်လို့ရမယ့် ဘယ်အဆင့်ထိေရာက်ေနြပီလဲဆိုတာ မသိပဲနဲ့ ဘယ်လိုဆက်ကုြကမှာတုန်း။ ဒါေြကာင့် ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်ဆိုတာ တစ်သျှူးေဗဒနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အကုန်ရရင်ရ မရရင် ဘာမှမလိုချင်ဘူးဆိုတဲ့အထဲမှာပါပါတယ်။ တကယ်ေတာ့ ေဈးထဲမှာ အမဲသားဝယ်သလို အချိန်နဲ့ေဈးနဲ့ ချိန်ကိုက်ြပိး ဝယ်ရေရာင်းရတဲ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး။ အေြဖထုတ်ဖို့ မှန်ချပ်ေပါ်တင်တဲ့အခါ သင့်ေတာ်ရာ ေနရာစံု ေထာင့်စံုေအင် နမူနာယူြပီး စစ်ရတာမို့ ဒီပုပ်ြကိးတစ်လံုးလံုးသိချင်ရင် ဒီပဲေလးတစ်ေစ့တည်း လာမစစ်ခိုင်းသင့်ဘူးေပါ့။
ဒီ့ထက်ဆိုးတဲ့အလုပ်ကကို လုပ်ေနြကတာရှိပါေသးတယ်။ ထွက်လာတဲ့အလံုးြကီးကို အေမွခွဲသလို မန်ကျည်းေစ့ထက်ြခမ်းြခမ်းြပီး ဟိုဆရာဝန်ဆီတစ်ပိုင်း၊ ဒီဆရာဝန်ဆီတစ်ပိုင်းပို့လို့ စစ်ေဆးြကပါေလေရာ။ ဆရာဝန်ချင်း ရန်တိုက်ေပးတာလား။ ဘယ်သူက ပိုမှန်သလဲလို့သိချင်တာလား။ တစ်ေယာက်ေယာက်ကို မယံုြကည်ဘူးဆိုတဲ့သေဘာလား။ တကယ်လို့များ တစ်ေယာက်ကအြဖူ တစ်ေယာက်ကအမည်းထွက်လာရင်ဘယ်သူ့ကိုယံုမှာလဲ။ တစ်ေယာက်ေယာက်ေတာ့ မှားမှာေပါ့လို့ ေြပာလို့မရပါဘူး။
အြဖူတစ်ြခမ်း အမည်းတစ်ြခမ်းြကီးဆို ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။ အေြဖကိုသိချင်လို့စစ်ေဆးတာလား။ ငါထင်တာမှန်တယ်လို့ သက်ေသြပချင်တာလား ကိုယ့်ဘာသာ စဉ်းစားသင့်ပါတယ်။ ဟုတ်ပါ့မလား ေမာင်ကာဠုရဲ့ ဆိုတဲ့စကားမျိုး မေြပာရဘူးေလ။ မယံုရင် အစကတည်းက မစစ်နဲ့။ ယံုတဲ့ဆီမှာစစ်။ စစ်ြပိးရင်ေတာ့ ယံုသာယံုလိုက်ပါ။ မှားတာမှန်တာ သူ့တာဝန်ေလ။ (ငါ့နှယ် စွာလိုက်ေလ။ သူတို့လည်း ဒါေြကာင့်စွာတာေနမှာ။)
ဆရာဝန်အချင်းချင်းကိစ္စရှင်းြပီးတဲ့အခါမှာေတာ့ လူနာေတွနဲ့ ကိစ္စလည်းရှင်းရပါဦးမယ်။ ေခါင်းကိုက်ဗိုက်နာြဖစ်လို့ အထူးကုေဆးခန်းြကီးဝင်ြပတဲ့အခါ ရှိသမျှ ဆီးဝမ်းေသွားေလ ဤေလးေထွ အကုန်စစ်ခိုင်းလိုက်လို့ ကိုသိန်းေကျာ်ေတာင် အိမ်ြပန်ပိုက်ဆံယူရပါေသာ်ေကာ ဆိုတာေတွပါ။ ေခတ်မီဖွံ့ြဖိုးတိုးတက်တဲ့နိုင်ငံေတာ်ြကီးက ဓါတ်ခွဲစစ်ေဆးချက်ေတွဟာ စက်ဖိုးတစ်သိန်းဆို လူခ ေြခာက်ြပားေလာက်ေတာ့ ရပါတယ်။ ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင် တေနကုန် တငုတ်တုတ်တုတ်ထိုင်ြကည့်ြပိး လက်ေရးနဲ့ထုတ်တဲ့အေြဖေတွထက်တိကျေအာင် အေမြကီးကား အေဖြကီးကားက ကွန်ြပူတာနဲ့ ထွက်လာတဲ့အေြဖကို လိုချင်သူများအတွက် တစ်ဆံြခည်မလွဲတဲ့အေြဖထုတ်စက်များဟာ ေဘာက်ချာထွက်လာတဲ့အခါ မျက်ကလူးဆန်ြပာြဖစ်ရေလာက်ေအာင် ေဈးြကီးပါတယ်။
အဲဒါေရာဂါေဗဒဆရာဝန် အြမတ်ြကီးစားလို့မဟုတ်ပါဘူး။ အသည်းေရာင်အသားဝါဘီပိုးေတွ့ပါတယ်လို့ ေြဖထုတ်ေပးြပိးတဲ့ေနာက် အဲဒီဘီပိုးေလးေတွ ဘယ်နှစ်ေကာင်ေတာင် ရှိပါလိမ့်လို့သိချင်လာရင် ြမန်မာြပည်မှာ မစစ်နိုင်လို့ စကင်္ာပူကို ပို့စစ်ရပါတယ်။ ကုန်ကျစရိတ်တွက်ြကည့်ပါေလ။ တကယ်ေတာ့ ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်အငယ်ေတာ်ေတာ်များများဟာ ညေနညေနဆို ကိုယ့်ဂျီပီေလးကိုယ်ဖွင့်ြပီး ရုန်းကန်ေနြကရဆဲပါ လို့ေြပာရင် ယံုြကပါ့မလားသိ။
ေရာဂါေဗဒဆရာဝန်များရဲ့တာဝန်ဟာ ဓါတ်ခွဲခန်းတစ်ခုတည်းမဟုတ်ပါဘူး။ ေရာဂါဇစ်ြဖစ်မသိပဲ ရုတ်တရက်ေသဆံုးသွားတဲ့လူနာေတွကို ရင်ခွဲစစ်ေဆးဖို့နဲ့ ေသွးလှူဘဏ်ကို တာဝန်ယူ စီမံခန့်ခွဲဖို့လည်း ပါပါတယ်။ အဲဒါလည်း တကယ့်မီးခဲပါပဲ။
လူဆိုတာ ကိုယ့်ခန္ဒာကိုယ်ထဲကေသွးကို ေတာ်ရံုတန်ရံုေစတနာ သဒ္ဓါတရားနဲ့ သူများအတွက် ထုတ်ေပးေလ့မရှိပါဘူး။ သူတို့ေသွးဟာ တြခားလူရဲ့အသက်ကို ကယ်နိုင်မယ်လို့ ယံုြကည်လို့လှူဒါန်းြကပါတယ်။ ြမန်မာြပည်မှာ အိန္ဒိယမှာလို ေသွးေရာင်းစားတဲ့သူ မရှိသေလာက် နည်းပါတယ်။ (မရှိလို့မေြပာ) လှူကိုလှူချင်ြကတာပါ။ ဒါေပမယ့် အဲဒီလှူမယ့်လူဆီကေသွးေတွဟာ အသက်အန္တရာယ်အတွက် လိုအပ်လို့ ယူမယ့်လူလည်းရှိပါလျက် အလွယ်တကူ စီးဆင်းမသွားပါဘူး။ ေရာဂါပိုးမွှားကင်းစင်ေြကာင်းစိတ်ချရဖို့ စစ်ေဆးရန်လိုပါတယ်။ မပျက်မစီးထိန်းသိမ်းထားရန်စီမံထားတဲ့ ေသွးခံအိပ်ေတွလိုပါတယ်။
အဲဒီနှစ်ခုရဲ့တန်ဖိုးက မေသးပါဘူး။ နိုင်ငံေတာ်က ေဆးရံုတိုင်းကို ေလာက်ငှေအာင် မေပးနိုင်ပါဘူး။ ဒီအခါမှာ အလကားေပးတဲ့သူနဲ့ အလကားယူတဲ့သူေတွြကားမှာ ေငွေြကးြပဿနာေပါ်လာပါေတာ့တယ်။ မသမာသူေတွ ဝင်လာပါေတာ့တယ်။ လူေတွအထင်လွဲြကတာကေတာ့ ေသွးဘဏ်ကဆရာဝန်ေတွက သူများလှူထားတဲ့ေသွးေတွ ေရာင်းစားတယ်ဆိုတာပါ။ ဘယ်သူမှ ဒါမျိုးမလုပ်ဘူးလို့ေတာ့ မျက်စိမှိတ်ြပိး မြငင်းချင်ပါဘူး။ သို့ေသာ် သူများလှူထားတဲ့ပစ္စည်းေတွကို ကိုယ်ကျိုးစီးပွားအတွက် လူနာေတွကို မေပးပဲ ေရာင်းစားတဲ့အလုပ်မျိုးကို တို့ဆရာဝန်ေတွ မလုပ်ြကေသးဘူးလို့တထစ်ချယံုြကည်ထားမိပါတယ်။ (မှားချင်လည်း မှားပါေစေတာ့ေလ)
ေနာက်ဆံုးေြပာချင်တာကေတာ့ ဓါတ်ခွဲခန်းထဲကဆရာဝန်နဲ့ လူနာေဆာင်ထဲကဆရာဝန်တို့ဟာ ပံုစံစာရွက်ေပါ်မှာ ေရးသားေမးေြဖ ဆက်သွယ်ရံုသက်သက် မဟုတ်ပဲ စည်းေတွေဘာင်ေတွကို နည်းနည်းစီ ေလျှာ့တင်းညှိနှုင်းဖို့လိုတယ်လို့ထင်ပါတယ်။ ကျွန်ေတာ်တို့ဆရာဝန်ြဖစ်စက ြမန်မာြပည်မှာ အသည်းကို ြဖတ်ေတာက်ခွဲစိတ်နိုင်တဲ့ ဆရာဝန် အင်မတန်ရှားပါတယ်။ ခုေခတ်လို ေခတ်မီစက်ကိရိယာေတွလည်း မေရာက်ေသးပါဘူး။ အဲဒီအချိန်တုန်းက အလွန်ေတာ်ေသာဆရာြကီးတစ်ေယာက်ဟာ အသည်းကင်ဆာေတွကို ြဖတ်ေတာက်ကုသေပးနိုင်ပါတယ်။ အဲဒီခွဲစိတ်မှုအတွက် မလိုဘူးဆိုရင် ေသွးေလးငါးေြခာက်လံုးေလာက် လိုတတ်ပါတယ်။ ေဆးရံုကေသွးလှူဘဏ်မှာ ေသွးတစ်မျိုးတည်းကို အဲသေလာက် သိုမှီးမထားပါဘူး။
ဗဟိုအမျိုးသားေသွးလှူဘဏ်ကို အလုပ်သမားလွှတ်ြပိးေတာင်းခိုင်းရင် အနည်းဆံုးနာရီဝက်ြကာပါတယ်။ ခွဲခံုေပါ်က ေဝါကနဲေသွးေတွထွက်ေနတဲ့လူနာက အဲသေလာက် မေစာင့်နိုင်ပါဘူး။ ဒီအခါ ကျွန်ေတာ်တို့က မခွဲခင် ြကိုြကိုတင်တင် တစ်ရက် နှစ်လံုးစီ အေရးေပါ်ေတာင်းထားြပီး ခွဲမယ့်ေန့မနက် လူနာနဲ့အတူ ေသွးအြပည့်အစံုနဲ့ ခွဲခန်းဝင်ပါတယ်။ ဒီနည်းနဲ့ အသက်ကယ်နိုင်ခဲ့တဲ့လူနာ အေတာ်များပါတယ်။ ဒါေပမယ့် တခါတခါမှာ လူနာရဲ့ ေရာဂါအေြခအေနဟာ ခွဲစိတ်ကုသလို့မရနိုင်ေတာ့တဲ့အဆင့်ကိုေရာက်ေနမှန်း ခွဲြကည့်ေတာ့မှ သိရပါတယ်။ ဒီအခါ အသည်းြကီးလည်း ထက်ြခမ်းြခမ်းစရာမလိုေတာ့၊ ေသွးလည်းမထွက်ေတာ့၊ ေသွးသွင်းစရာလည်း မလိုေတာ့ပါဘူး။
ြပဿနာက ေစာေစာကယူထားတဲ့ေသွးပုလင်းေတွဟာ လူနာကိုမသွင်းြဖစ်ေတာ့ေပမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်ကတည်းက အထုတ်ြပထားြပီးမို့ ြပန်ေပးလို့လည်း မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့နှစ်ေတွြကာလာတဲ့အခါ အဲဒီသံုးမရ ြပန်ေပးမရတဲ့ေသွးေတွက ေရခဲေသတ္တာြကီးနဲ့ မဆန့်ေတာ့ဘူး။ အားလံုး သူ့ဘက်နဲ့သူေတာ့ မှန်ြကတာပါပဲ။ အမှန်အမှန်ချင်းညှိလို့ရရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။
ဒါေပမယ့်လည်း ဦးရယ်။ လူဆိုတာဟာခက်တယ်။ ဆရာဝန်ေတွြကားထဲမှာ “တိူ့လူကေလးများ ဆိုသေလး” လို့တိုင်ြကည့်ပါလား။ ဘယ်သူမှ ေဝေလေလ အစားထဲက မဟုတ်ဘူး။ ဆိုချင်ဆို မဆိုချင်ေန။ ငါလည်းအားလို့ ဆိုချင်ဆိုမယ်။ မဆိုချင် မဆိုဘူး။ မင်းဆိုခိုင်းတိုင်း ဆိုရမှာလား .. နဲ့ မူဟန်သွယ်သွယ် ဆိုြကလိမ့်မယ်။ ငယ်ချစ်ချင်းယူထားတဲ့ လင်မယားချင်းေတာင် ေဆးရံုေရာက်ရင် ကိုယ့်ဌာနနဲ့ကိုယ် စာနဲ့ေရးစကားေြပာတာ။ အခုလည်း ေြပလည်မလားလို့ ြကားကငထွားဝင်လုပ်တာပါကွယ်။ မရမှန်းေတာ့ သိသားပဲ။ ခါးနာတာပဲ အဖတ်တင်မယ်။ ဘယ်သူပို့ပို့ မပို့ပို့ တို့ကေတာ့ ဘဲတစ်ေကာင်လံုး ပို့လိုက်ပါ့မယ်ေလ။ ညေနကျရင်ေတာ့ ဘဲကင်ြပန်ေကျွးရမယ်ေနာ်။
0 comments:
Post a Comment