ဦးစိန်ဘက ဆရာဝန် ကုသေရးမှာ သူထူးချွန်ဆိုေပမယ့် အဲဒီထူးချွန်နဲ့ ကုသေရးနဲ့ ရှင်သန်ေအာင် အသက်ေမွးနိုင်ဖို့အတွက် မိန်းမက ကုန်စံုဆိုင်ဖွင့်ြပီး ကျားကန်ေပးရမယ့်သေဘာရှိတယ်ဗျို့။ သိတဲ့အတိုင်းပဲေလ။ ကျုပ်တို့ ေရွှြပည်ြကီးမှာ မှီတင်းေနထိုင်ြကတဲ့ ေရွှြပည်သူြပည်သားများဟာ ေရွှဘဘြကီး စိန်ဘဘြကီးတို့ရဲ့ ေမတ္တာရိပ်ေအာက်မှာ ရှိပါေသာေြကာင့် ဘယ်သူကမှ လစာေမျှာ်ကိုးြပီး နိုင်ငံတာဝန်ထမ်းေဆာင်ေနြကတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ အရင်တုန်းကလို ြပတ်တုန်းငတ်တုန်း ၂၃ တို့၊ ဟိုေချးဒီေချး ၂၄တို့ဆိုတာ ေခတ်ကုန်သွားြပီ။ ေမတ္တာနယ်ေြမမှာ သူတို့အားလံုး တစ်ဦးေမတ္တာ တစ်ဦးမှာ နဲ့ ရပ်တည်ေနထိုင်ြကရရှာတယ်။
ဒါေြကာင့် ေမတ္တာရပ်ခံလိုက်၊ ေမတ္တာတုန့်ြပန်လိုက်၊ ေမတ္တာပို့လိုက်၊ ေမတ္တာေဝလိုက် နဲ့ ဟုတ်ေနြကေတာ့တာပဲ။ စတိုးဆိုင်ေတွကေတာင် ေမတ္တာေတွ ြပန်လက်ခံတယ်။ တံဆိပ်သာမခွာနဲ့။ ေဘာက်ချာနဲ့ ြပန်သွင်း၊ သင့်ေအာင် စီစဉ်ေပးတယ်။ ေမတ္တာေရေတွကလည်း အေရာင်အပတ် တံဆိပ်အမျိုးမျိုးနဲ့ဆိုေတာ့ ဘဘြကီးတင်မကဘူး ြကီးေတာ်ြကီးကလည်း သေဘာကျတာပဲ။ မေသာက်ကာမှေနေရာ။ အဲဒီေမတ္တာစက်ဝန်းြကီးထဲမှာ ကန့်လန့်ြကီးခံေနတာကေတာ့ ကျုပ်တို့ဆရာဝန်ေတွပါပဲ။ ေရေလာင်းတာကေတာ့ ြပဿနာမရှိပါဘူး။ ဆရာဝန်ဆီကေရမို့ ဘယ်သူကမှ စနိုးစေနာင့်မြဖစ်ဘူး။ လာထား အာဘွား။ ေလျှာကနည်းပဲ။ ေရဝင်ခပ်မယ်ဆိုရင်ေတာ့ ေရှာ့ခ်ရှိပါတယ်။
ကွိုင်ပူတတ်ပါတယ်။ မိုးြကိုးပစ်တတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ ဆရာဝန်ပင်စင်သွားလို့ အိမ်ပိုင်ကေလးတစ်လံုးကျန်တယ်ဆိုရင် အလွန်ဆံုးရှိလှ ဒဂံုြမို့သစ်မှာပဲ ြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် ခပ်ရတဲ့ေရနဲ့ မတန်တဆကိုပဲ အများမျက်စိစပါးေမွှးစူးြကတာ ဘာလို့များပါလိမ့်။ ဒါေြကာင့် ဆရာဝန်ေတာ်ေတာ်များများဟာ အလုပ်ထဲမှာ ေရခပ်ေလ့မရှိပါဘူး။ (ရှိလည်း အနည်းစုလို့သာ မှတ်လိုက်ပါဗျာ။) သူတို့အတွက် ညေနရံုးဆင်းချိန်ေရာက်မှ အိမ်မြပန်နိုင်ပဲ သုဝဏ္ဏသာမ သမင်ငါးရာြခံရံလို့ မိ်ဂသမ္မဒါြမစ်ကမ်းဆင်းသလို ေရခပ်ြကရပါတယ်။ အဲဒါကို သူတို့အချင်းချင်းေတာ့ ဂျီပီလို့ ေခါ်သဗျ။ ြကီးြကီးငယ်ငယ် အသွယ်သွယ်ေသာဆရာဝန်တို့ရဲ့ ထမင်းအိုးြကီးဟာ အဲဒီဂျီပီများပါပဲခင်ဗျား။
ဂျီပီဆိုတာ ဆရာဝန်တစ်ေယာက်အတွက် ကုသိုလ်လည်းရ ဝမ်းလည်းဝတဲ့ သမ္မာအာဇီဝစစ်စစ်ဆိုရင် မမှားပါဘူး။ ကိုယ့်ဆီလာတဲ့လူနာကို ေပျာက်ကင်းေအာင်မကုနိုင်ပဲနဲ့ ဘယ်ဂျီပီမှ ေြကာ်ြငာအားကိုးနဲ့ ြကိတ်ြကိတ်တိုးမေနပါဘူး။ ကိုယ်တိုင်ကုေပးလိုက်တဲ့၊ ေဆးေပးလိုက်တဲ့ လုပ်အားခတန်ဖိုးစစ်စစ်ကိုသာ ရြကတာပါ။ လုပ်ပိုင်ခွင့်ေတွ ရပိုင်ခွင့်ေတွကို ဂျီပီမှာ အေရာင်းအဝယ်လုပ်လို့မရပါဘူး။ “ချာဝန်ေလးက ချစ်ချာေလးေတာ့။ သနားပါတယ်။ ေရာ့ မုန့်ဖိုး” ဆိုြပိး ရုပ်ြပစားလို့လည်းမရဘူး။ “ြဖူြဖူ့ေဆးခန်းကိုလာခဲ့ေနာ်။ ဖျားသခင်ေကာင်းချီးေပးပါေစ။ အာမင်..” ဆိုြပီးေတာ့လည်း အိေယာင်ဝါးလုပ်လို့မရဘူး။ တကယ်တတ်ြပီး တကယ်ကုလို့ တကယ်ေပျာက်မှ အလုပ်ြဖစ်မှာ မဟုတ်လား။
ဒါေပမယ့်လည်း ပိတ်သတ်ြကီးတို့က တဆိတ်ေတာ့ လွန်သကွယ်။ ကျုပ်တို့လို ချာဝန်ေပါက်စေလးေတွရဲ့ ေဆးခန်းပိစိေညှာက်ေတာက်ကေလးေတွကို မညှာမတာ နံမည်တပ်ြကတယ်။ ကေလးေတွကလည်း မြကားတြကား သီချင်းဆိုတယ်။ “ေဒါက်တာရမ်းကု မပုေယာကင်္ျား၊ ေခါ်ေတာ့သံုးဘီး စီးေတာ့ဆိုက်ကား” တဲ့။ မုန်းစရာ။
ဂျီပီေလာကမှာ ေရများရာမိုးရွာတယ်ဆိုတဲ့သေဘာကို ဆရာဝန်ဘက်မှာေရာ လူနာဘက်မှာပါ ေတွ့ရပါတယ်။ လူနာေတွရဲ့သေဘာကလည်း ကျီးနဲ့ဖုတ်ဖုတ် လူနာတစ်ေယာက်မှ မရှိတဲ့ေဆးခန်းဆို ဝင်ကိုဝင်မြပချင်ဘူး။ ဆရာဝန်ေတွကလည်း ဆရာဝန်ေပါတဲ့ြမို့ြကီးြပြကီးေတွမှာသာ များချင်သေလာက်များ ဝင်တိုးချင်ြကတာ။ ဆရာဝန်မရှိတဲ့ ေတာြကိုအံုြကားများ မသွားချင်ပါဘူး။ ဒါေြကာင့် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ နယ်အပို့ခံလိုက်ရတဲ့ဆရာဝန်ကေလးေတွဟာ လွှတ်စမှာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ ထွက်သွားြကေပမယ့် အသားကျသွားရင် ဂျီပီကေလးေကာင်းလာြပီး ေမာင်ြကီးမြပန်နိုင်တယ် ြဖစ်ကုန်ေရာ။ တချို့ဆို ပီဂျီဘွဲ့လွန်ေတာင် ဆက်မတက်ေတာ့ပဲ ြမို့နယ်ဆရာဝန် ေဆးရံုအုပ်လိုင်းကို ေရာက်သွားြကတယ်။ သိပ်ေကာင်းလွန်းလို့ အိမ်ေထာင်ရက်သားပါ ကျသွားြပန်ေတာ့လည်း အေြပာင်းအေရွှ့ရှိလာရင်ေတာင် အလုပ်ထွက်ြပီး အေြခချလိုက်ြကေတာ့တာ။
ဒါေပမယ့်လည်း ကိုးဆူကုန်ေသာဘုရားရှင်တို့ေတာင် ဘုရားကိုးဆူဆရာလက်ထဲမှာ “သည်အရပ်ကိုြကွပါဘုရား။ ထိုအရပ်၌စံေနေတာ်မူပါဘုရား” နဲ့ ေနရာချထားခံြကရေလေတာ့ ဝန်ထမ်းဆရာဝန်ဆိုတာလည်း ဆန်ေကာထဲက ဇီးြဖူသီးကေလးေတွကမှ ြငိမ်ြငိမ်ေနရဦးမလားပဲ။ တြမို့တရွာမှာ ဂျီပီေကာင်းေနတဲ့ဆရာဝန်ဆိုရင် ဒီကိုဟိုကို လူစားထိုး၊ အစည်းအေဝးလွှတ်နဲ့ ဘယ်ေနရာမှ ဖင်ေနွးေအာင်မထားပဲလွယ်အိပ်တစ်လံုးနဲ့ ရွာစဉ်လည်ခိုင်းတတ်တယ်။ သက်ဆိုင်ရာ ြမို့ေတာ်ရင် ရွာေတာ်ရင်ေတွကို ပသလိုက်မှ အမိုက်အမဲေလးေတွကို ခွင့်လွှတ်ေတာ်မူတယ်။ ဒီ့ထက်ချစ်ေအာင်ေနတတ်ရင်ေတာ့ြဖင့် ဆွမ်ပရာဘွမ်ရာထူးနဲ့လည်း ရံုးချုပ်မှာ တွဲထားေပးလို့ရတယ်။ လုပ်ငန်းလိုအပ်ချက်အရေလ။
ဘယ်ဆရာဝန်ပဲြဖစ်ြဖစ် သူ့နံမည်ကို ြမို့တစ်ြမို့နဲ့တွဲြပီး စာရွက်တစ်ရွက်ေပါ်မှာ ပါလာရင် အရင်ဆံုးသိချင်တဲ့ေမးခွန်းက အဲဒီြမို့မှာ ဂျီပီေကာင်းသလား ဆိုတာပါ။ အမှန်က ေမးစရာေတာင်မလိုပါဘူး။ ဆရာဝန်ေတွရဲ့ ဘုရားကိုးဆူဆရာြကီးေတွက ြမို့ေတွရွာေတွကို အဆင့်အတန်းခွဲြခားသတ်ိမှတ်ထားြပီးသား။ အဲဒီဂျီပီေကာင်းမေကာင်းဆိုတဲ့အေပါ်မှာပဲ ခွဲြခားထားတာ။ အားလံုး သူ့ေဈးနဲ့သူရှိတယ်။ ေငွတစ်မတ်နဲ့ေတာ့ငါးြကင်းေခါင်းလာမကိုင်ေလနဲ့။ ေရွှေစာ်မနံရင် ြပန်လိုက်ဦးပဲ။ အဲဒါေြကာင့်မို့လို့ တရပ်တေကျးြမို့ြကီးြပြကီးေတွမှာ လျှမ်းလျှမ်းေတာက်ေအာင်ြမင်ြကီးပွားေနြကတဲ့ ဂျီပီဆရာဝန်ြကီးများဟာကို ေတွ့ြပီဆိုရင် ဒါဟာ အလကားြဖစ်လာတာမဟုတ်ဘူး လို့ သေဘာေပါက်။ အတိတ်ကြပုထားတဲ့ ကုသိုလ်ကံအဟုန်ေြကာင့်သာ ြဖစ်လာတာ။ “ေရှးကြပုဖူး သူ့ေကျးဇူး အထူးသိတတ်ေစ” မဂင်္လာေပါ့ကွယ်။ ခုေလာက်ဆို ေမာင်စံဖားတစ်ေယာက် အမ်းမှာ ဂျီပီဘယ်ေလာက်ေကာင်းေနမလဲ ခန့်မှန်းလို့ရေလာက်ြပီေပါ့ေနာ်။
ဂျီပီရဲ့သေဘာက တကယ်ေတာ့ သစ်ပင်စိုက်သလိုပါပဲ။ ခုေရတွင်းတူး ခုေရြကည်ေသာက်လို့မရဘူး။ ဒီေနရာမှာ ဒီအချိန် ဒီဆရာဝန်ကေလးရှိတတ်တယ်။ အဲဒီဆရာဝန်ကေလးက မဆိုးဘူး။ ေဆးကုတာေတာ်တယ်။ ဆက်ဆံေရးေကာင်းတယ်။ ေဈးလည်းသိပ်မြကီးဘူး။ စတာေတွကို တေြဖးေြဖး လူသိများလာမှ အဲဒီဆရာဝန်ကေလး ထမင်းနပ်မှန်လာမှာေလ။ အဲဒီအတွက် ေဆးဖိုး၊ အခန်းခ နဲ့ ပညာအြပင်ကို အချိန်ေတွလည်း ရင်းရပါတယ်။ သူများတကာ ကိုရီးယားကားေကာင်းေနလို့ မလာနိုင်ေသးလည်း ဆရာဝန်ကေလးက ေဆးခန်းမှာ ငုတ်တုတ်ေစာင့်ရတယ်။ ေဘာလံုးပွဲေကာင်းေနလို့ ေဝးကနဲေအာ်သံြကားလည်း ဘယ်နှစ်ဂိုးလဲ ေမးရံုအြပင် ထမြကည့်နိုင်ဘူး။ သူများေတွ ရံုးကအြပန် မိသားစုနဲ့အတူ ညစာစား ေရချိုး တီဗီြကည့်ေနတဲ့အချိန်ကို သူ့ခမျာ ေန့တိုင်း ေရာင်းစားရေနရှာတယ်။ မိတ်ေဆွတရားသူြကီးက ေြပာဖူးတယ်။ သူတို့အတွက် ေနရာတေနရာမှာ နှစ်နှစ် သံုးနှစ်ြကာလို့ ကိုယ့်ကို လူေတာ်ေတာ်များများသိကုန်ခင်ကုန်ရင် အလုပ်လုပ်လို့မေကာင်းေတာ့ဘူးတဲ့။ မျက်နှာနာစရာ အားနာစရာေတွ ြဖစ်တတ်တာကိုး။
ဆရာဝန်ေတွကျေတာ့ အဲသေလက်ြကာလို့ ကိုယ့်ကိုလူေတွသိလာမှ လုပ်လို့ကိုင်လို့ ေကာင်းလာတာ။ ေကာင်းလည်းေကာင်း ေြပာင်းလည်းေြပာင်းေပါ့။ ေနရာေတွစံုသွားတဲ့အခါ လူချစ်လူခင်ေတွေပါသထက်ေပါလာြပီး အမတ်ေတာင် ဝင်ေရွးလို့ရလာတယ်ထင်ပါရဲ့။ ဒါေြကာင့်တို့ဆရာြကီးေတွ ေခါင်းေပါင်းစတလူလူြဖစ်လာတာေနမှာ။ “ေအးပါ။ မင့်ကျမှ ေပျာ်ေနတယ်ဆိုရင် အမ်းမှာချည့်ပဲ မေြပာင်းပဲထားေပးမယ်။ ေနစမ်း။ အမုန်း” ဆိုရင်ေတာ့ ဒုက္ခပါပဲ။ လကားလကား စတာေနာ်။ ဒီကလည်း မေြပာင်းမချင်းေတာ့ ဆက်ေရးေနဦးမှာပါေလ။ ေတာ်ေတာ်ြကာကျမှ မေြပာင်းမြဖစ်နဲ့ အင်းစိန်၊ သာယာဝတီ၊ စစ်ေတွ၊ ြမစ်ြကီးနားေတွ ေြပာင်းေပးေနရဦးမယ်။ ဒါထက် စကားမစပ် အထဲမှာ ဂျီပီေကာင်းသလား ဟင်။
0 comments:
Post a Comment