ဒါေပမယ့် မှည့်မှည့်ချိုချိုမှ လိုချင်တယ်ဆိုရင်ေတာ့ ေနာက်ထပ် ေလးငါးေြခာက်နှစ်ေလာက် ထပ်အုထားလိုက်ြကပါဦး။ အခုချိန်မှာ ခူးစားရင် ဗူးသီးနုနု ြပုတ်တို့သလိုေတာ့ ရပါလိမ့်မယ်။ ဒီ့ထက် ဗူးေကာင်းေကာင်းလိုချင်ရင်ေတာ့ စင်ခံထားေပးြကပါဦး” လို့ ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲေြပာြပီး အိမ်က ြပန်မေတာင်းသည့်တိုင် အိမ်ကထမင်းကိုေတာ့ ကပ်စားေနြကရပါဦးမယ်။ ဒီလိုမဟုတ်ပဲ ဆရာဝန်သစ်လွင်ဘဝနဲ့ အိမ်ေထာင့်တာဝန်ကို ထမ်းြကရေတာ့မယ်ဆိုရင်ြဖင့် အစိုးရအလုပ်နဲ့ မကိုက်ေတာ့ပါဘူး။ ကိုက်ေအာင်လုပ်ရင်လည်း ငရဲေတွြကီးကုန်ေတာ့မှာေလ။
ဒီအခါမှာ ေရွးချယ်စရာ စားကျက်စိမ်းစိမ်းြကီးတစ်ခုေပါ်လာပါြပီ။
ငယ်ငယ်တုန်းက ရထားစီးတဲ့အခါ တက်လာတဲ့ ေဈးသည်ြကီးေတွရှိတယ်။ “မီးရထားနဲ့ ခရီးသွားြကတဲ့ လုပ်သားြပည်သူအေပါင်းတို့ ခင်ဗျား...” ဆို စလိုက်တာ “ေတာ်ေတာ်ေလးများစားေတာ့ ေမာ်ေတာ်ကေလးများ သွားသလို...” ဆိုတာေတွေရာ အြမှုတ်ထွက်ေအာင်ရွတ်ြပီး အြပီးသတ်ကျ “လက်ဝါးြပရင် လျက်ဆားရမယ်” ဆိုြပီး နမူနာေလးေတွ လိုက်ေဝြကတာေလ။ အခုလည်း အဲဒီအလုပ်ကိုပဲ ဟိတ်နဲ့ ဟန်နဲ့ မင်နဲ့ေမာင်းနဲ့ လုပ်ြကရမှာပါ။
မဆလေခတ်တုန်းက ဆရာဝန်ေတွ တန်းစီေဆးတိုးြပီး စိန်ဂျွန်းေဈးမှာ ြပန်ေရာင်းြကတဲ့ေခတ်ကို ကျွန်ေတာ် မမီလိုက်ပါဘူး။ ကျွန်ေတာ်တို့ ဆရာဝန်ြဖစ်ေတာ့ တံခါးဖွင့်စီးပွားေရးစံနစ်နဲ့ အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံေတွက ေဆးနဲ့ေဆးပစ္စည်းေတွ အလံုးအရင်းနဲ့ ဝင်လာေနြပီမို့ အဲဒီေဆးေတွေဆးပစ္စည်းေတွ ြပည်တွင်းမှာ တွင်ကျယ်လာေစဖို့ ကုမ္ပဏီြကီးများကိုယ်တိုင် ဝန်ထမ်းများခန့်ထားလို့ စီမံခန့်ခွဲလာြကပါတယ်။ ေဆးဝယ်ရင် ဒီဆူဇာမှာ စိတ်ချရတယ် ဆိုတဲ့ ဆိုင်စွဲေတွ ေပျာက်သွားြပီး ပါရာစီတေမာ့ချင်းတူရင်ေတာင် ဒီကုမ္ပဏီကမှ စိတ်ချရတာရယ်လို့ အမှတ်တံဆိပ်ချင်း ြပိုင်ဆိုင်လာြကပါတယ်။ အရင်တုန်းကလို သံုးစွဲသူကို အဓိကထား သိမ်းသွင်းတာမဟုတ်ပဲ ညွှန်းေစသူကို ရည်ရွယ်လာြကတဲ့အခါ ဆရာဝန်လူတန်းစားဟာလည်း သူတို့ေဈးကွက်မှာ အခရာြဖစ်လာမှန်း သိသွားြကတာေပါ့။
ချက်ေကာင်းကိုထိေအာင် ပစ်ရင်းကေန ဩဇာြကီးတဲ့ ဆရာဝန်ြကီးေတွ သံုးလိုက်ရင် သူတို့ေဆးေတွ ေပါက်သွားတတ်မှန်းသိသွားေတာ့ ငါးသလဲထိုးေတွ ငါးဇင်ရိုင်းေတွကို မျက်စိထဲမထည့်ေတာ့ပဲ ေဝလငါးဖမ်းဖို့ေလာက်သာ မဲတင်းကုန်ြကပါတယ်။ ဒါေြကာင့် ေဆးကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းြကီးငယ်ဟူသမျှတို့ဟာ ေဆးရံုက ဆရာြကီး ဆရာမြကီးေတွရဲ့ ရံုးခန်း ေဆးခန်းဝမှာ လူနာေတွနဲ့အတူ ေြခချင်းလိမ်လာြကတာညေပါ့။ ဆရာဝန် အငယ်ကေလးေတွ အတွက်ေတာ့ ဆရာြကီးေတွရံုးခန်းထဲကထွက်လာတုန်း လက်ဝါးြပရင် လျက်ဆားရတယ်ေလ။ ေကျာြပင်ြပရင်လည်း ေဘာပင်ရတာပဲ။
တစ်လတစ်ခါ နှစ်လတစ်ခါေလာက်ေတာ့ မုန့်ပဲသွားရည်စာကေလးေတွ မြပတ်ေစရဘူး။ ေြပာသမျှ သည်းခံြပီး နားေထာင်ေပးလိုက်။ ြပိးရင် မုန့်ေကျွးမှာ။တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ဖိုက်စတားေဟာ်တယ်ြကီးေတွေပါ်မှာ ဘူေဖးေန့လည်စာဆိုတာေတွကို သူတို့ဖိတ်မှပဲ စားဖူးပါေတာ့တယ်။ ဆရာဝန်အသင်းညီလာခံဆိုလည်း တဝင်းလံုးနှံ့ေအာင်ပတ်ြပိး တိုလီမိုလီလက်ေဆာင်ေတွ ေဆးနမူနာေတွ လိုက်ယူရတာ ေပျာ်စရာြကီး။
ဒါေပမယ့် ကိုယ်က အငယ်ဆိုေတာ့ သူတို့ကို သိပ်သေဘာမေတွ့လှပါဘူး။ သူငယ်ချင်းေတွေတွ့ရင် စကားနာထိုးမိတယ်။ နင်တို့က ဆရာဝန်ေတွကို တိုက်ေတျးရှင်းနဲ့ ဆက်ဆံတာလို့။ ြပံုးြပတာေတာင်မှ ေဟာက်ဆာဂျင်ကိုြပံုးတာ၊ လက်ေထာက်ဆရာဝန်ကိုြပံုးတာ၊ ဆရာဝန်ြကီးကိုြပံုးတာ တစ်ရစ်စီ တင်တင်သွားတာ။ သူတို့ပွဲေတွမှာ ကိုယ့်ကို လူစည်ေအာင်ေတာ့ဖိတ်တယ်။ သိပ်ေတာ့ လူရာမသွင်းတာအမှန်။ ဘွဲ့လွန်ေအာင်ြပိးလို့ အေရးေပါ်မှာ ဂျူတီဆင်းရတဲ့အခါကျေတာ့ သူတို့လည်း ကိုယ့်ဆီကို ချိန်ြပီးပစ်လာတယ်။ ေဆးဝါးကျွမ်းကျင်ဆင်း သူငယ်မေချာေချာေလးေတွနဲ့ တွတ်တီးတွတ်တာေြပာြပီး ေဆးနမူနာလာလာေပးတယ်။ ေကာ်ဖီတိုက်တယ်။ မုန့်ေကျွးတယ်။ တခါတေလ ကာရာအိုေကသွားဆိုြကတယ်။ ဒါလည်းေပျာ်တာပဲ။
သူငယ်ချင်းဆရာဝန်ေတွေတာင်မှ သူတို့ကိုယ်တိုင်လာြပီး “ေဟ့ေယာင်.. ငါ့ေဆးလည်း သံုးေပးဦး” လို့ မေြပာဘူး။ အငယ်ရှိရင် အငယ်ေတွပဲ လွှတ်တယ်။ အလိုက်သိတတ်ပံုများ။ ဆာဂျင်ေတွဆီေတာ့ သူငယ်မေလးေတွလွှတ်ြပီး အိုဂျီေတွဆီကို သူငယ်ေလးေတွလွှတ်သလားမသိပါဘူး။ အလုပ်ထဲက စိတ်ဖိစီးမှုေတွ ေလျာ့တန်သေလာက် ေလျာ့သွားတာေတာ့ ေကာင်းသားပဲ။
ဆရာြကီးေတွဆီဝင်တဲ့အခါမှာေတာ့ စပွန်ဆာေတွပါလာရေတာ့တာေပါ့။ စာေမးပွဲစစ်ဖို့လား။ ေဆွးေနွးပွဲလုပ်ဖို့လား။ ဘာပွဲလုပ်လုပ် ေဆးကုမ္ပဏီက စပွန်ဆာမေပးရင် ြဖစ်ေတာင်မလာပါဘူး။ တာဝန်ကျဆရာဝန်အခန်းမှာ တီဗီေလးထားေပးဦး။ စေလာင်းေလးတပ်ေပးဦးဆိုလည်း မြငီးမြငူ။ လွှတ်ကိုသေဘာေကာင်းတာေနာ်။ ဆရာဝန်ြကိးေတွ အေြပာင်းအေရွှ့ရှိရင်လည်း သူတို့က ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစရှင့် ပဲ။ ဒါေတာင် ဆရာြကီးေတွအခန်းထဲမှာ “မီးပစ္စည်းေလးကို မသံုးေပးရင် ငိုလိုက်မှာေနာ်” ဆိုတဲ့ ေကာင်မေလးေတွကို ြကားရံုသာြကားဖူးြပီး ကိုယ်တိုင်မြမင်ဖူးေသးလို့။ တကယ့်တကယ်ေတာ့ သူတို့ခမျာ စီးပွားေရးလာလုပ်တာေတာင် ဟုတ်မထင်ပါဘူး။ ဆရာဝန်ေတွကို ကူညီဖို့ လူမှုေရးအဖွဲ့အစည်းြကီးေနမှာ။ ဒါနဲ့မှ သူတို့ေဆးကို မသံုးေပးဘူးဆိုရင် အားနာစရာကွယ်။
ဒီေလာကထဲမှာ အလုပ်ဝင်မယ့်ဆရာဝန်ေလးေတွဆိုရင်ေတာ့ ကိုရီးယားကားထဲက မင်းသမီးမင်းသားေတွလို ေကျာ့ေကျာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ဝတ်စားြပီး “ယိုပုဆေရာ၊ အညာကဆေရာ” မေြပာရယံုတမယ်ပဲ။ ေဆးရံုကဆရာဝန်ေတွလို ဘိုသီဘတ်သီြဖစ်ေနလို့မရဘူး။ ေယာကင်္ျားေလးဆိုလည်း နံကထိုင်နဲ့ ဘွတ်ဘိနပ်နဲ့ ချီးပံုးြကီးနဲ့မှ ြဖစ်မှာ။ စားေလာက်ေသာက်ေလာက်တဲ့လခရြပီး ညေနပိုင်းမှာ ေဆးခန်းထိုင်နိုင်ေသးတယ်ဆိုေပမယ့် တေနကုန်ေြခတိုေအာင်ေလျှာက် အာေပါက်ေအာင် ေြပာဆိုလာခဲ့ရေတာ့ ညေနဆို ဖတ်ဖတ်ေမာေနြပီ။ ေဘာစိဆိုတာ ကိုယ့်ခွန်အားကို သွားတိုက်ေဆးညှစ်သလို ကုန်ေအာင်ညှစ်သံုးတတ်တယ်။ နိုင်ငံြခားသားြဖစ်ရင် သာဆိုးေသး။
ေဆးကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းဘဝရဲ့ ပစ်မှတ်က တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ်တာဝန်ယူထားတဲ့ေဆး အေရာင်းတက်လာရမယ်။ နဂိုကတည်းက တက်ြပီးသားေလလို့ ေြပာလို့မရဘူး။ အဲဒါဆိုရင် တန့်ေနြပီ။ ထပ်ထက်ေအာင် တခုခုလုပ်။ ကျလာြပီဆိုရင်ေတာ့ ေခါင်းဆင်နင်းတာပဲ။ ဘာဆင်ေြခမှ လာမေပးနဲ့။ ေပါက်သွားြပီလား။ ငါ့သားြကိးေတာ်တယ်။ ေရာ့ ေနာက်တစ်မျိုးလုပ်ဦးပဲ။ တပည့်ေလးအြဖစ်က ြကီးလာရင် တပည့်ြကီးအြဖစ်မှာပဲ ဂိတ်ဆံုးတယ်။ ဆရာြကီး ဘယ်ေတာ့မှ ြဖစ်ဖို့မရှိဘူး။ ေဘာစိြဖစ်ဖို့ကေတာ့ အိမ်မက်မမက်နဲ့။ ြမန်မာြပည်မှာ ကုမ္ပဏီေထာင်ြပီး သူေဌးြဖစ်ဖို့က “ထူး”မှ ြဖစ်မှာေလ။ သေဘာေပါက်။ ြကာြကာေနေလေလ။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းေတွက ကိုယ်ဝင်ေတွ့ေနရတဲ့ အခန်းထဲေရာက်သွားရင် ကိုယ်ပဲ စိတ်ဓါတ်ကျလာေလေလ ြဖစ်တတ်တယ်။ နိုင်ငံေတာ်က မေပးနိုင်တဲ့ လူတန်းေစ့ ေနနိုင်စားနိုင် ရပ်တည်နိုင်တဲ့လစာကိုေပးထားေပမယ့် ဘဝေရှ့ေရးကိုေတာ့ ေပးမထားဘူး။
အလုပ်ေတွ ကုမ္ပဏီေတွ တစ်ခုြပီးတစ်ခု ေြပာင်းလာရင်ေတာ့ လူရည်လည်ြပီး နပ်လာမှာ အမှန်ပဲ။ အဲဒီကမှ ဘဝတက်လမ်းအတွက် အခွင့်ေကာင်းကို ြပန်ေစာင့်ရတာေပါ့။ ေကျာင်းြပီးစမှာ နှစ်ဘက်မိဘ အကူအညီမယူပဲ နှုတ်ခမ်းပဲ့ချင်းမီးမှုတ်ြကမယ့် ဆရာဝန်စံုတွဲေတွအတွက်ေတာ့ တစ်ေယာက်ေယာက်က ဝင်လုပ်ရမယ့် ေဆးြမီးတို အလုပ်ကေလးေပါ့ေနာ်။
ဒီေလာကထဲက ညီငယ်ညီမငယ်ကေလးေတွကို အြကံေပးချင်တာကေတာ့ ရံုးဆင်းြပီးညေနပိုင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ေဆးခန်းေသးေသးေလးတစ်ခုကပို အပင်ပျိုးသလို ပျိုးထား။ ေဆးခန်းေလး အဆင်ေြပေတာ့ ကုမ္ပဏီကထွက်ြပိး အစိုးရအလုပ်ြပန်ဝင်လို့ရပါတယ်။ တကယ်လို့ နယ်ကိုေရာက်သွားမယ်ဆိုရင်ေတာင် ရန်ကုန် မန္တေလးမှာ ရှင်ေအာင်ေမွးနိုင်တဲ့ ဂျီပီပညာနဲ့ဆို နယ်မှာပိုြပိး အဆင်ေြပလာဖို့ပဲ ရှိပါတယ်။ ဘယ်ေလာက်ပဲ မြပည့်စံုဦးေတာ့ အရပ်ကစားသလိုေတာ့ စားရမှာ အမှန်ပဲ။ အေြပးြပိုင်ပွဲမဟုတ်တဲ့ေလာကြကီးမှာဘယ်သူက ဘာအရင်ြဖစ်သွားြပီဆိုတာေတွလည်း မရှိပါဘူး။ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရပ်တည်ရှင်သန်နိုင်ဖို့က အဓိကမဟုတ်လား။ အဲဒီတစ်ခုအတွက်နဲ့ တြခားတစ်ခုကို လဲယူရေတာ့မယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကဘာကို အဓိကထားသလဲဆိုတာ ြပန်စဉ်းစားဖို့ လိုလာတာေပါ့။ ကျင့်ဝတ်သိက္ခာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရား၊
ေစာင့်စည်းအပ်ေသာဝတ္တရား စတာေတွဟာ ရှင်သန်မှုနဲ့ ေငွေြကးနဲ့ လဲလှယ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ကိုယ်ကဆက်လက်ရှင်သန်ေနတယ်ဆိုေပမယ့် အသက်မပါတဲ့ ရှင်သန်မှု၊ အနှစ်မရှိတဲ့ဘဝြကီးတစ်ခုအြဖစ်နဲ့ ဆက်လက်ရှင်သန်ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ မယံုမရှိပါနဲ့ေလ။ ေရွှပံုေပါ်မှာစံြပီး ေမတ္တာပို့သံေတာင် မြကားရဲတဲ့ဘဝေတွကို သင်ခန်းစာယူြကည့်လိုက်ပါဦး။
0 comments:
Post a Comment