သူတို့ေရးတဲ့စာေတွကလည်း ဖိုးသူေတာ် အချင်းချင်းသာ နားလည်နိုင်တာ။ ဟိုမေရာက်ဒီမေရာက်ရယ်။ တခါက ဖိုးသူေတာ်တစ်ေယာက် ေသတဲ့အခါ သူ့အခန်းထဲက စာတစ်ေစာင်ထွက်လာသတဲ့။ ေရးထားတာက “ထေသာရာဇ သုဒ္ဒဿကို မုနိသုဒ္ဒာ ဒေယးယျာတိ” တဲ့။ ဘုန်းြကီးလည်း အနက်မေဖာ်နိုင်ဘူး။ တြခားရွာေကျာင်းက ဖိုးသူေတာ် ေခါ် အဖတ်ခိုင်းမှ ရှင်းသွားတယ်။ “ထေသာရာဇ ထနှင့်စေသာမင်း = ထမင်း၊ သုဒ္ဒဿ = တစ်ဆယ့်ေြခာက် = ၆ + ၁၀၊ ထမင်းေြခာက် အချိန်တစ်ဆယ်ကို၊ မုနိသုဒ္ဒာ မိနုနှင့် သာဒုတ်တို့အား ဒေယးယျာတိ ခွဲေဝေပးြခမ်းပါေလာ့” တဲ့။ သူ့တူေတွတူမေတွကို ဆွမ်းကျန်အေြခာက်လှန်းြပီး အေမွခွဲေပးထားသကိုးဗျ။
ခုေခတ်မှာလည်း စာမျက်နှာေပါ်မှာ အင်တာနက်ေပါ်မှာ ဖိုးသူေတာ်လက်ရာေတွ ေဖာချင်းေသာချင်း ဖတ်ေနရြပီး အဲဒါေတွကို ဘုရားရှိခိုးအမှတ်နဲ့ ခုနစ်အိမ်ြကား ရှစ်အိမ်ြကား လိုက်ေအာ်ဆိုေနရင် ရှက်စရာြကီးမို့လို့ အနက်ြပန်ေပးလိုက်မယ်ေနာ်။ ေတာ်ြကာ ငရဲငအံုေတွ ြကီးေနမှြဖင့်။ တို့ကေတာ့ ဖိုးသူေတာ်အချင်းချင်းမို့ ပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ အူဘယ်နှစ်ေခွ ြမင်ြပီးသားပါကွယ်။ ဒီေလာက်နိဒါန်းချီေနရင် ဘာေြပာေတာ့မလဲ ေပါက်ြပီလား။ မမီေသးရင် စကိတ်ဘုတ်ေပါ်တက် ေလယာဉ်ပျံစင်းလံုးငှားြပီးသာ လိုက်ခဲ့ေပေတာ့။
ငယ်ငယ်ကဖတ်ဖူးတဲ့ ကဗျာေလးတစ်ပုဒ်ကို မှတ်မိသေလာက် ြပန်ေရးြပပါဦးမယ်။ အစအဆံုးေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ အိုလှြပီေလ။
“ဆရာဝန်ြကီး ဦးဇီးကွက်
အမ်ဘီဘီအက်စ် အိတ်ခ်စ်ဝိုင်ဇက်
တေန့ေသာနံနက်ခင်းမှာ
ေမာင်ေမာင်ကျီးညိုေရာက်လို့လာ
လုပ်ပါ နှုတ်ပါ ထုတ်ပါဦး
ကျွန်ေတာ့်ဖင်က ေလာက်စာလံုး .....” ဆိုတာေလ။
ဇာတ်ေြကာင်းကေတာ့ ဖင်ဝမှာ ေလာက်စာလံုးတစ်ေနတဲ့ ကျီးကန်းကေလးကို ေဒါက်တာဇီးကွက်က ေရအိုင်ထဲစိမ် ရွှံေတွေပျာ်ေအာင်ေစာင့်ြပီး ထွက်သွားေစတဲ့အခါ ကျီးမသားက ေဆးတစ်လံုးမှ မေပးလို့ ေဆးကုတာမဟုတ်ဘူးဆ်ုြပီး ညစ်ကန်ကန်တဲ့အေြကာင်းပါ။ ဒီပံုြပင်ကေလးမှာ ေြပာချင်တာက ေဆးကုထံုးဆိုတာ သန်းေခါင်းေလာက် ေလာက်စာလံုးေလာက်ကေန လက်ခုပ်ြကီးနဲ့ အြပည့်ေဆးေတွေပးမှ ေဆးကုတယ်လို့ မေခါ်ဘူးလို့ ရှင်းြပချင်တာပါ။
လည်ေချာင်းဝမှာ ကျပ်ေစ့ြကီးတစ်ေနတဲ့ကေလး၊ နှာေခါင်းထဲမှာ ေြမပဲဆန်ြကီးဝင်ေနတဲ့ကေလး၊ နားထဲမှာ ပိတုန်းြကီးထုတ်မရတဲ့ကေလး၊ ေဘာင်းဘီဇစ်ညပ်လို့ တန်းလန်းြကီးငိုေနတဲ့ကေလးေတွကို မေဟာ်သထာကိုင်လျက်ေမွးလာတဲ့ နတ်ေဆးြကီးနဲ့ ကုလို့မရပါဘူး။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ဆရာဝန်နဲ့ေတွ့ရင် ဘာမှ မခက်ဘူး။ ယူပစ်လိုက်သလို ချက်ချင်းေပျာက်တယ်။ တကယ်လည်း ယူပစ်လိုက်ေပသကိုး။ သူလုပ်ေတာ့လည်း လွယ်လွယ်ေလးပါလားဟဲ့။ ဒါများ ဘာခက်တာမှတ်လို့လို့ထင်ရင် စမ်းြကည့်စမ်းပါေလ။ ဒီအလုပ်မျိးကို သိန်းချီတန်တဲ့ ေဆးေတွမေသာက်ရလို့ တန်ဖိုးမရှိဘူး။ ကုထံုးမေြမာက်ဘူးလို့ထင်ေနရင် တေန့ကိုယ်တိုင် ငါးရိုးမျက် လက်တိုြဖစ်လာတဲ့အခါ သိပါလိမ့်မယ်။
တခါတခါမှာေတာ့ ေဆးမေပးယံုတင်မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမလုပ်ပဲ ပစ်ထားရတာကိုက ကုထံုးခင်ဗျ။ အနီးကပ်ေစာင့်ြကည့်ြပီး အချိန်တစ်ခုေစာင့်ေနရတာလည်း ရှိတာပဲ။ ဆရာဝန်ဆိုတာ ဘယ်ေရာဂါကို ဘာလုပ်မှြဖစ်မယ်လို့ သိရသလိုပဲ ဘယ်အချိန်မှာေတာ့ ဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူးလို့လည်း သိရပါတယ်။ ေလာက်ကိုင်မှာတုန်းက ကေလးမေလးတစ်ေယာက် အိမ်ေပါ်ကလိမ့်ကျြပီးေခါင်းမှာ အာလူးသီးထွက်သွားလို့ ေဆးရံုလာြပပါတယ်။ သတိလည်းရတယ်။ အန်လည်းမအန်ဘူး။ နည်းနည်းေလး မှိုင်သွားတာတစ်ခုပဲ။ မိဘကေတာ့ စိတ်ပူတာေပါ့ေလ။ အေဖလုပ်တဲ့သူက လားရှိုးမှာ အရာရှိဆိုေတာ့ သူ့ဆီေခါ်ချင်တာေပါ့။ “လွှတ်သာလွှတ်လိုက်၊
ြမန်ြမန်သာလွှတ်လိုက်။ ြပဿနာတက်ရင် ကိုယ့်ေခါင်းကျေနမယ်” လို့ အတင်းကို တိုက်တိုက်တွန်းတွန်း လုပ်ေနသူေတွကို ဆန့်ကျင်ြပီး “ဟိုေရာက်ရင်လည်း ေစာင့်ြကည့်မှာ။ ဒီမှာလည်း ေစာင့်ြကည့်ေနသားပဲ။ လိုတဲ့အခါလွှတ်မယ်” ဆိုြပီး ကိုယ်တိုင်ပဲ ေစာင့်ြကည့်ခဲ့ပါတယ်။ အချိန်တန်လို့ အားလံုးေကာင်းေကာင်းမွန်မွန်နဲ့ ြပန်ဆင်းသွားတဲ့အခါ ကိုယ့်ကို ေကျးဇူးတင်ပါတယ်ေတာင် ေြပာမသွားပါဘူး။ ဘာမှလည်းလုပ်မေပးဘူးလို့ ထင်ပံုရပါတယ်။ မလွှဲပဲ ကိုယ်တိုင်ေစာင့်ြကည့်ေပးလိုက်လို့ ကားစင်းလံုးငှားရမယ့်ဒုက္ခ၊ ဆိုင်ပိတ်လို့ထိခိုက်မယ့်စီးပွား။ သွားေရးလာေရး ေနေရးထိုင်ေရးခက်မှာေတွ သက်သာသွားတယ်ဆိုတာ ေတွးမှ မေတွးမိပဲကိုး။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကိုယ်လုပ်လိုက်တဲ့အမှု ကိုယ့်ဘာသာေကျနပ်ေနတာ သူတို့သိဖို့မလိုပါဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ သတိထားမိသွားတာကေတာ့ ဘာမှမလုပ်တာဟာလည်းပဲ ထိေရာက်တဲ့ကုထံုးတစ်ခုပဲလို့။
ဒါေပမယ့် တချို့လူနာေတွဘက်မှာေတာ့ ေရာဂါေြကာင့်ြဖစ်ရတဲ့ေဝဒနာအြပင် ဥစ္စာေြကာင့်စိတ်ထဲမှာ အသည်းတယားတယားြဖစ်ေနရတဲ့ ခံစားချက်ကလည်းရှိေနေလေတာ့ တဗျင်းဗျင်း ကုတ်ထည့်လိုက်ရမှပဲ အယားေြပသွားမယ့်ပံုရှိပါတယ်။ ဒါလည်း ဘာခက်တာလိုက်လို့ကွယ်။ ေဆးကုရင်း ကုတ်တံေရာင်းေပးလိုက်ရင် သူလည်းအယားေြပ ကိုယ်လည်းနားေအးေပါ့။ ဒါေြကာင့် ကျွန်ေတာ်တို့ဆရာဝန်များဟာ လူြပိန်းြကိုက်၊ ေခါ်ေတာြကိုက်၊ ေတာကတက်လာတဲ့ သူြကီးကေတာ်ြကိုက်ကုထံုးကေလးေတွကိုလည်း ေရာဂါကို ကုဖို့မဟုတ်ေသာ်ြငား ယားနာကိုကုဖို့ သိထားဖို့လိုလာတာေပါ့။ အဲဒီအတတ်ေတွက ကျွန်ေတာ်တို့ အလုပ်ထဲက ြမန်မာဆရာဝန်ေတွထက်၊ အြပင်ေဆးခန်းက ေဈးကွက်ထဲက သမားဟူးရားြကီးေတွ အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံေတွက ေဆးကုစားတဲ့ ေယာဆရာြကီးေတွက ပိုြပီးတတ်ကျွမ်းပါတယ်။
လွယ်လွယ်လုပ်ေပးရင် တန်ဖိုးမသိတဲ့သူေတွကို ခဲရာခဲဆစ် ပညာစွမ်းေတွြပရတာေပါ့။ ခုနတုန်းက လည်ေချာင်းထဲကကျပ်ေစ့ကို ဆတ်ကနဲ ေကာက်ထုတ်နိုင်ေသာ်ြငား ဗီဒီယိုကင်မလာြကီးနဲ့ ေဖတို့ေမတို့ကို အသည်းတယားယား ဘုရားဘုရားနဲ့တေနေအာင်ြပထားြပီး နိုင်ငံြခားက ေဒါ်လာသိန်းချီတန်တဲ့ စက်ြကီးနဲ့ ထုတ်ေပးလိုက်တယ်ဆိုရင် ပွဲသိမ်းြပီ စိုးေရ။ ေဘာက်ချာပို့လိုက်မယ်။ ေသွးကျေဆးေလးေသာက်ြပီး ဖတ်လိုက်ေနာ်ပဲ။ ေလးစားပါတယ်ဗျာ။ အဲဒါလည်း ပညာပဲဟာ။ ဒါေပမယ့် အဲဒီေဂါ်ရင်ဂျီြကိုက်ဆရာြကီးေတွနဲ့ ယှဉ်ြပီး အလကားမတ်တင်း ရွှံ့ရုပ်နဲ့ ြကွက်ေသေအာင်ကုေပးေနတဲ့သူေတွကို သူတိုေလာက်မတတ်တဲ့ အနုတ်စုတ်ဂုတ်စုတ်ဆရာေတွပါလားရယ်လို့ အထင်ေသးလာရင်ေတာ့ ြကက်တူေရွးေြပာသလို “နင့်ဘြကီးက နင့်ထက်ေတာင် တတ်ေသးသကွယ်” လို့ ေြပာချင်ပါတယ်။
စိတ်ဆိုးလို့ေြပာတာမဟုတ်ဘူးေနာ်။ အစကတည်းက ေြပာခဲ့ပါတယ်။ ေရှ့ေနလိုက်ေနတာပါလို့။ သိတယ်မဟုတ်လား။ ခုတေလာ ဆရာဝန်ေတွကလည်း တာစားေနပါဘိသနဲ့။ မီဒီယာအေပါင်းတို့၏ ပို့သေသာေမတ္တာေတွကလည်း ရှိေနေလေတာ့ ြကည်ေစေအးေစ ြဖစ်သွားေအာင် ဆယ်တန်းေအာင်စရာမလို၊ အပျိုြဖစ်ရမည်။ ရုပ်ေချာရမည်။ဆိုြပီး ေြကာ်ြငာနဲ့ေခါ်ထားတဲ့ ဂျာနယ်လစ် သူငယ်မကေလးေတွကို အီစီကလီထုြပီး ေမျှာထားရင်ေကာင်းမလားလို့။ တို့လည်းဘဝသစ်ကို ြပန်စလို့ရပါတယ်။ မင်းသွားချင်တယ်ဆိုသွားလိုက်ေပါ့။ (သွားလိုက်ေတာ့ မင်းသွားလိုက်ေတာ့ မဟုတ်ဘူးေနာ်)
ကိုယ့်ရဲေဘာ်အေပါင်းတို့ကိုလည်း သတိေပးတပ်လှန့်ရပါဦးမယ်ေလ။ ကိုယ်တို့ေတွက ဆယ်လီဗျစ်တီြဖစ်လာြပီဆိုေတာ့ ေနတာ သွားတာ ေြပာတာ ဆိုတာကေလးေတွ ဆင်ြခင်နိုင်မှ တန်ကာကျေတာ့မယ်ဗျို့။ ချိုြပံုးသီချင်းထဲကလို ဒဿဂီရိမျက်နှာငှားြပီး မျက်လံုးေပါင်းများစွာနဲ့ ြကည့်ေနခိုက်မှာ လူနာကို ေဆးကုရံုတင်မဟုတ်ပဲ စကားလက်ဆံုကေလးေတွ ေြပာလို့ ကိုယ်ဘာလုပ်ေနသလဲ။ ဘာဆက်လုပ်ဖို့လိုသလဲ။ ဘာေတွြဖစ်လာနိုင်သလဲဆိုတာ သူတို့ကို သိေစအပ်ဖို့ လိုလာပါြပီ။ မင်းကဆရာလား ငါက ဆရာလား ဆိုတဲ့ စကားေတွ ေြပာနိုင်တဲ့ ေခတ်က ကုန်သွားြပီဗျ။
ဘာေလးြဖစ်လိုက်ြဖစ်လိုက် ကျီးကန်းများအာသလို ပိတ်ပိတ်ြပီး ကာေနတာပဲ လို့ေတာ့ မထင်လိုက်နဲ့ဦးေနာ်။ ကိုယ့်ဘက်မှာလည်း သူများေတွ စွပ်စွဲေနသလို ချို့ယွင်းချက်ေတွ ရှိတန်သေလာက်ရှိတာ ဝန်ခံပါတယ်။ ဒီစာေတွေရးေနရတာဟာ ကိုယ့်အြပစ်ကိုယ် ဖံုးြပီး သူများတကာအေပါ် အြပစ်ပံုချဖို့မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ဘက်က ြပင်စရာရှိတာေလးေတွကိုလည်း မသိမသာေတာ့ ေြပာထားမိပါတယ်။ ေတာ်ေတာ်ြကာ ကျီးေတာဝင်မရ ေဒါင်းေတာဝင်မရနဲ့ ြဖစ်ေနမှာစိုးလို့ အရိပ်ေနေန အခက်ချိုးချိုးေတာ့ ေရးလို့မရဘူးေပါ့။ သူများတကာ ဘာမသိညာမသိနဲ့ ဖိုးသူေတာ်ေသတမ်းစာေတွ ေတာရမ်းမယ်ဖွဲ့ ေရးေနခိုက်မှာ ဒီကလည်း မေနနိုင်မထိုင်နိုင် ေငွြမိုင်တုတ်နဲ့ထိုးတဲ့စာမျိုး ေရးသလိုြဖစ်ရင် ေသွးပုချိ။ ေသွးပုချိ။ ေနာက်မှ မိနုတို့ သာဒုတ်တို့ဆီက ထမေြခာက်နည်းနည်း ေတာင်းစားေတာ့မယ်။
0 comments:
Post a Comment