ဒါဆိုလည်း ဘာြဖစ်လို့ သူတို့နဲ့ပဲ မကုသလဲ´ လို့ အဂင်္လန်က ေတာ်ဝင်နန်းတွင်းသမားေတာ်ဘွဲ့ရ ဆရာြကီး ဆရာမြကီးများက အေငါ်တူးရင်လည်း ခံရမှာပါပဲ။ သူတို့နဲ့ပဲကုရင် ေပျာက်သွားတဲ့အခါေတွ ရှိသလို မေပျာက်တဲ့အခါေတွလည်း ရှိတာပဲ။ ဒါကေတာ့ ဘယ်ကုထံုးမဆို ဒီအတိုင်းပဲလို့ ေြပာရင်လည်း ရတာေပါ့။ အဂင်္လိပ်ဆရာဝန် လက်ေလျှာ့လိုက်လို့ ဗမာဆရာနဲ့ပဲ ဆက်ကုေတာ့မယ်ဆိုရင် ဆရာဝန်ဘက်ကလည်း သူတို့စိတ်ေကျနပ်ေအာင် လုပ်ပေစလို့သေဘာထားြကတယ်။
ဗမာဆရာဘက်ကလည်း ` မေပျာက်ရင် အရင်း၊ သက်သာရင် အြမတ်၊ ေပျာက်သွားရင် နံမည်ေတာင်ြကီးဦးမှာ´ ဆိုြပီး မြငီးမြငူ ကုသေပးြကတယ်။ ြမန်မာဆရာနဲ့ကုရင်း မေပျာက်နိုင်လို့ ဆရာဝန်ဆီ ေရာက်လာရင်ေတာ့ နှစ်ြပားမတန် အေြပာခံရြပီသာမှတ်။ ပညာမတတ်လို့ အသိဉာဏ်မရှိလို့ ဆရာေယာင်ေတွဆီမှာ အချိန်ကုန်ြပိး လွန်မှေရာက်လာတယ်ဆိုြပီး ေြပာလို့ဆံုးမှာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုပဲ ေြပာခဲ့တယ်ေလ။ “နင်တို့ ရန်ကုန်မှာေနြပိး အဲေလာက်တံုးရသလား။” “ပညာတတ်ေတွြဖစ်ြပိး အဲေလာက် နံုရသလား။” နဲ့။ ကိုယ်က ဗမာလူမျိုး အဂင်္လိပ်ဆရာဝန်ြကိးဆိုေတာ့ ေြပာအားရှိသေပါ့ေလ။ တကယ်တမ်းကျ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ေဆးတို့ပတ်ြကီးအုပ်ြပီး စမုန်နက်ထုပ်ကေလး ေခါင်းေပါ်တင်လို့ ေမွးလာခဲ့တာပဲ။ ပွဲကေတာ်ြကီး အပုပ်ချေဆးနဲ့ လူြဖစ်လာခဲ့ရြပီး ေအဘီစိဒီ အြမီးကေလးတပ်လိုက်ေတာ့မှ ဘဝေမ့သွားတာ။ ရယ်ရမလား ငိုရမလားေတာင် မသိေတာ့ဘူး။
မိဘဘိုးဘွား ြမန်မာစစ်စစ်ေတွချည့်မို့ ကေလးဘဝတေလျှာက်လံုး ြမန်မာတိုင်းရင်းေဆးေတွနဲ့ ရင်းနှီးြကီးြပင်းခဲ့ရပါတယ်။ သူငယ်နာေပါင်းချုပ်အုပ်ေဆးတို့၊ ဆရာေမာင်ေဆးနီမှုန့်တို့၊ ေမာရိယမန်းေဆးတို့ဆိုတာ လက်စွဲေပါ့။ (ေြကာ်ြငာခ မရတာ နာသကွယ်) မျက်စိနာရင်ေတာင် ေလးနာရီ ပွဲြကည့်မီမျက်စဉ်းပဲခပ်တယ်။ ညေနေလးနာရီက ခပ်လိုက်ရင် ညပွဲြကည့်အမီ ြပန်ေကာင်းသတဲ့။ အဖွားလုပ်တဲ့သူကလည်း ေမာရင်မူးရင် လူပျံေတာ်ပတ္တြမားေသွးေဆးအဆီေလးနဲ့ သူ့ဘာသူေပျာက်ေနေရာ။ အမယ်မင်း ဓါတ်စာေတွေတာင် ပါလိုက်ေသး။ သံချချင်ရင် နာနတ်သီးနဲ့ ပျားရည်နဲ့ေသာက်၊ ဝမ်းကိုက်ရင် မုန့်ဟင်းခါးနဲ့ဘဲဥစားြပိး ေရေနွးြကမ်းသြကားခပ်ေသာက်၊ မျက်စိစွံရင် ေလးညှင်းပွင့်နဲ့ အသက်ေအာင့်ြပိး ခုနှစ်ချက်တို့၊ ဝမ်းချုပ်ရင် မန်ကျည်းမှည့်နဲ့ဆားနဲ့ ၊ေတြပီးေသာက်၊ ဇိမ်ခံချင်ရင်ေတာ့ မန်ကျည်းေဖျာ်ရည်တို့ ဒိန်ချဉ်တို့ အိမ်ကို တိုက်ခိုင်းတာေပါ့။
ဆရာဝန်မြဖစ်ခင်ကတည်းက ကျုပ်တို့အိမ်က ဗိေန္ဓာမှာ ကိုတတ်ပ မတတ်ပတို့အိမ်။ ဆီးမေကာင်းဘူးလား။ ြမင်းခွာရွက်တို့ သံမနိုင်ေကျာက်မနိုင်တို့ ေကျာက်ဖယံုယိုတို့ရှိတာနဲ့ ငတ်ြကိးကျရင် ဆီးကို ရမယ်ရှာရတယ်။ ေတာ်ေသးတယ်။ အဲဒီတုန်းက စူလာနဖာတို့ ဘီးစပ်ရွက်တို့ ေခတ်မစားေသးဘူး။ ပဥ္စငါးပါးတို့ သတ္တုရည်တို့သိသလို သံုးခွက်တခွက်တင်တို့ ေညာင်ေစးကျေအာင် ြကွက်ြမီးတန်းေအာင်တို့လည်း နားလည်တယ်။ သူ့ဟာနဲ့သူေတာ့ အဟုတ်။ အပရိကေဝဒနာ၊ ကုကုမကုကု အချိန်တန် သူ့ဘာသူေပျာက်မယ့်ေရာဂါေတွမို့ထင်ပါရဲ့။
ဒါေပမယ့် တိုင်းရင်းေဆးနဲ့ကုေနရမယ့် ေဝဒနာမဟုတ်ဘူး။ ေဆးရံုကို အချိန်မီ ပို့ြပီးကုသမှ အသက်ချမ်းသာရာရမယ့် ေရာဂါေတွလည်း ရှိေသးမှန်း အေဖတစ်ေယာက်လံုး အသက်နဲ့ရင်းြပိးမှ သိခဲ့ရတယ်။ အဲဒီကတည်းက တိုင်းရင်းေဆးေတွအေပါ် သေဘာထားေတွ ေြပာင်းသွားြပီး ဘာြဖစ်ြဖစ် အဂင်္လိပ်ေဆးေတွချည့်ေသာက်လာတာ အခုချိန်ထိပါပဲ။ အခုေတာ့ တိုင်းရင်းေဆးက အစွမ်းမရှိလို့ အားမကိုးေလာက်လို့ ြဖစ်ရတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ကသာ ေရာဂါအေြခအေန အထူအပါးနားမလည်လို့ ြဖစ်ရတာလို့ သေဘာေပါက်လာြပန်ပါတယ်။ အပ်နဲ့ထွင်းရမှာ၊ ပုဆိန်နဲ့ေပါက်ရမှာ၊ ဆင်ချည်တဲ့ြကိုး၊ ြကက်ချည်တဲ့ြကိုး ကွဲကွဲြပားြပား နားလည်ထားဖို့ လိုေသးပါလားလို့ ေတွးမိသွားပါတယ်။
ြမန်မာတိုင်းရင်းေဆးများဟာ ဟိုးေရှးေရှး တေကာင်းအဘိရာဇာ သာကီနွယ်ေတွ ဗမာြပည်တည်ကတည်းက အိန္ဒိယကေန ဆင်းသက်လာခဲ့ြပီး မင်းအဆက်ဆက် သမားအစဉ်အဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလို့ ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ရာမှာ ဆရာစားချန်တဲ့အေလ့ေြကာင့် တစတစ ေမှးမှိန်လာရတယ် ထင်ပါရဲ့။ အားသာချက်ကေတာ့ အေနာက်တိုင်းေဆးဝါးေတွလို ဓါတုေဗဒပစ္စည်းများကို အေြခခံထုတ်လုပ်ထားတာမဟုတ်ပဲ သဘာဝပစ္စည်းစစ်စစ်ေတွနဲ့ ေဖာ်စပ်ထားတာမို့ အာနိသင်ချင်းေတာ့ ြခားနားပါလိမ့်မယ်။ ဥပမာ ပျားရည်ကို ဓါတ်ခွဲြကည့်ရင် သြကားဓါတ်က အဓိကပါတယ်ဆိုေပမယ့် ပျားရည်နဲ့ အာနိသင်နဲ့ သြကားရည်ရဲ့ အာနိသင်ဟာ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။ ပျားရည်ချင်းတူရင်ေတာင် သဘာဝများရည်နဲ့ ပျားေဂဟာကပျားရည် မတူနိုင်ဘူး။
(တရုတ်သိုင်းဇာတ်လမ်းတွဲထဲက ေရခဲေတာင်ပန်းြကာပွင့်ကျေနတာပဲ။) ဘာဓါတ်ေတွပါမှန်း ေသချာမသိေပမယ့် ေကျာက်ေသွး၊ ငှက်သိုက်၊ ငါးြကိးအန်ဖတ်၊ ဆတ်ချိုနု၊ ေတာင်ဆိတ်အဆီ၊ စပါးြကီးသည်းေြခဆို့ဟာ ေဆးဘက်ဝင်မှန်း အစွမ်းထက်မှန်းေတာ့ သိသာပါတယ်။
တိုင်းရင်းေဆးေတွရဲ့ အားနည်းချက်က ပွဲေတွ့ အေတွ့အြကံု၊ ဆရာသမားများ သင်ြပေပးတာကို မှတ်သားထားတာသာရှိြပီး သိပ္ပံနည်းကျ သုေတသနြပုထားတဲ့ အေထာက်အထား ရှားပါးတာ၊ ကမ္ဘာကသိေအာင် လက်ခံလာေအာင် မေရးသားထားတာ၊ သက်ေသသက္ကာယမရှိတာပါ။ ဒါေြကာင့်မို့ ယံုရခက်တယ်လို့ ေြပာလို့ရသလို မယံုရဘူးလို့ ေြပာဖို့ကျြပန်ေတာ့လည်း ခက်ေနြပန်ေရာ။ ဒါနဲ့ဒါနဲ့ေရာြပီး ဒီလိုေသာက်ရင် ဒီလိုြဖစ်တတ်တယ်ဆိုတာကျြပန်ေတာ့လည်း ဟုတ်ေနတာေလ။ “မီးခဲေရထဲချ ရှဲရှဲြမည်လတ္တံ့။ စေကာနှစ်ချပ်ေတာင်ပံခတ် ြဖတ်ြဖတ်ြမည်လတ္တံ့..” ဆိုတဲ့ သပွတ်ခါးသီးဝိဇ္ဇာဇာတ်လမ်း ြကားဖူးမှာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စိတ်ချေသာက် ဒိဋ္ဌေပျာက်တယ်ဆိုတာလည်း မှန်တဲ့အခါကျေတာ့ မှန်တယ်ဗျ။ မယံုရင် ချစ်သူေလး ေချာင်းဆိုးတဲ့အခါ ထက်လင်းရင်လူးေဆးေလး လိမ်းေပးြကည့်ပါလား။ (ေြကာ်ြငာဝင်ြပန်ြပီ)။ ထက်လင်းလူးရင် ချက်ချင်းထူးတာေနာ။ တေအာင့်ေလာက်ဆို တားတားချားချင်တာ ချားလို့ရြပီ ြဖစ်တွားမယ်။ ေချာင်းဆိုးေတာ့ဝူး။ ရင်ကျပ်ေတာ့ဝူး လို့ ေြပာတာေနာ်။ ဘာေတွ ေလျှာက်ေတွးေနမှန်းမသိ။ သွား။ လူဆိုး။ ေရလည်းမချိုးဘူး။
ယံုရခက်တဲ့အေြကာင်းတစ်ခုက သူတို့ေဆးညွှန်းထဲမှာပါသလို အင်မတန်ရှားပါးတဲ့ ေဆးဘက်ဝင်ပစ္စည်းအမယ်ေတွဟာ တကယ်ပဲ အဲဒီအချိုးအစားအတိုင်း အစဉ်သြဖင့် ပါေနနိုင်ပါ့မလား။ သက်တမ်းကုန်ဆံုးတာ၊ ကုန်ြကမ်းြပတ်လပ်တာတို့ မရှိေတာ့ဘူးလား။ ေတွးစရာပါ။ တီဗီမှာ ေြကာ်ြငာေနတဲ့ ဆပ်ြပာေတွကို ြကည့်ပါလား။ ဗန်ဒါေစ့အဆီနဲ့ ထုတ်လုပ်ထားတာ၊ သခွားသီး သေဘင်္ာသီး စေတာ်ဗယ်ရီသီး ေထာပတ်သီးနဲ့ထုပ်လုပ်ထားတာ၊ နို့ေတာင်မှ ဆိတ်နို့နဲ့၊ ြကက်ဥပါတဲ့ေခါင်းေလျှာ်ရည်၊ အို .. စံုလို့စံုလို့။ တကယ်တမ်းကျ သူတို့စက်ရံုေတွမှာ ဗန်ဒါေစ့လည်း တခါမှ ဝယ်တာမေတွ့ရဘူး။ ဘာြကက်ဥ ဘာနို့မှလည်း မဝယ်ဘူး။ အရာအားလံုးဟာ အေရာင် အနံ့ဆင်တဲ့ ဓါတုေဆးရည် တစ်စက်နှစ်စက်နဲ့တင် ြပီးသွားတာ မဟုတ်ဘူးလား။
အကုန်လံုးကို မစစ်ဘူးလို့ေတာ့ မေြပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့် စစ်တယ်မစစ်တယ် ဘယ်သူက ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲ။ ေတာ်ေတာ်ြကာ သတင်းစာထဲမှာ နံမည်ေတွ တန်းစီြပိး ပါလာေရာ။ သိပ်မြကာခင်မှာပဲ ထံုးစံအတိုင်း ရိုးရာမပျက် ေဆာင်ရွက်လိုက်ရင် မူလလက်ေဟာင်းြကီးကို ယွံုြကည်စိတ်ချစွာ သံုးစွဲနိုင်သည် ြပန်ြဖစ်သွားေရာ။ ဘယ်သူ့ယံုရမှန်းေတာင် မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေတွအတွက် နိုင်ငံေတာ်က အစားအစာနဲ့ ေဆးဝါးများ မှတ်ပံုတင်ဌာနဆိုြပီး စံနစ်တကျ စိစစ်လုပ်ကိုင်ေနပါသတဲ့။ ဂေလာက်ဆို သေဘာေပါက်၊ ဆက်မေြပာေတာ့ဘူး။ ရစ်ပလိုက်မယ်။
ထူးြခားတာစ်ခုက ေဈးကွက်ထဲမှာရှိတဲ့ ြမန်မာတိုင်းရင်းေဆးေတွဟာ ဆရာသံုးတစ်ခုမှ မပါဘူး။ အရပ်သံုးစစ်စစ်ေတွချည့်ပဲ။ ဒါေြကာင့်မို့ တိုင်းရင်းေဆးဆရာေတွဟာ နိုင်ငံြခားေဆးကုမ္ပဏီေတွလို ဟိုဆရာဒီဆရာေတွ ညွှန်းမှ သံုးေပးမှ ထမင်းစားရမယ့်ဘဝမှာ မရှိဘူး။ သူတို့ရဲ့ ပစ်မှတ်ဟာ ြပည်သူလူထုကို တိုက်ရိုက်ချိန်ရွယ်တယ်။ တီဗီမှာလာတဲ့ တိုင်းရင်းေဆးေြကာ်ြငာေတွဆို နိုင်ငံြခားကုမ္ပဏီေဆးေတွထက် ပိုြကည့်လို့ေကာင်း၊ မင်းသားမင်းသမီးေဈးြကီးချင်သေလာက်ြကီး၊ ေငွကုန်ေြကးကျလည်း ခံနိုင်ပါတယ်။ နံမယ်တစ်ခုေပါက်သွားရင် စားေရာပဲကိုး။တခါတခါကျေတာ့လည်း သူတို့ဟာေတွက လွန်လွန်းပါ့။ ေဆးတစ်ဖံုနဲ့ ၉၆ ပါး အကုန်ေပျာက်၊ အိမ်ကတူမေလးဆို ေကသီပန်ေသွးပုပ်ချေဆး ပူဆာရတာအေမာ။ လှတယ်ဆိုတာကိုး။ သူငယ်ချင်းေတွ ေမွးေန့လက်ေဆာင် ေပးချင်ရင်လည်း အာယုေဘာဇန အဆီကျအသားကျစ်ပိန်ေဆးတို့ ရုပ်လှ၍ဝေဆးတို့။ မှန်ချိုသလိပ်ေပျာ်အသံေကာင်းေဆးတို့ကို လူနဲ့လိုက်ေအာင် ရှာဝယ်ရတယ်။ မဂင်္လာေဆာင်ရင်ေတာ့ ဆာဒူးြကီးေပါ့။
တကယ့်ြမန်မာေဆးဆရာများဟာ အဲသလို သူများေဖာ်ေရာင်းတဲ့ေဆးများကို မေပးပါဘူး။ ပုလင်းကေလးေတွ ပတ်လံုးစီသလိုစီထားြပီး အဲဒီထဲက အမှုန့်ေရာင်စံုကေလးေတွကို ငယ်ငယ်က အိုးပုပ်နဲ့ကစားသလို ဟိုစပ်ဒီစပ်လုပ်ြပီးမှ ဘယ်နှစ်ခွက်စာ ဘာနဲ့ ဘယ်လိုေသာက်ဆိုြပီးေပးပါတယ်။ လူနာစမ်းရင်လည်း နားြကပ်၊ ကိရိယာမလိုဘူး။ ေကျာသပ်ရင်သပ် ဆယ့်သံုးကျပ်ဖိုးေလာက်ဆို ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ အကုန်သိြပီ။ အနှိပ်သည်ြကိးေတွ ပထဝီေြကာဆို အပူထုတ်ရင် ထူပူသွားေရာပဲ။ (အနှိပ်သမေလးေတွ အပူထုတ်ပံုနဲ့ေတာ့မတူဘူးေပါ့) ေြပာသားပဲေလ။ မေပျာက်မယ့်ဟာသာ မေပျာက်တာ ေပျာက်ချင်တဲ့ဟာကျေတာ့ တန်းေပျာက်ပါတယ်လို့။ ခက်တာက ကိုယ့်ေရာဂါက ေပျာက်မယ့်ဟာလား မေပျာက်မယ့်ဟာလား ေတာ့ မေြပာနိုင်ဘူးေပါ့။ ကုြကည့်ေလ။ ေပျာက်ချင်ေပျာက်သွားလိမ့်မယ်။ ေပျာက်ချင်မှလည်းေပျာက်မယ်။ လုကံ ဝကံ နှစ်ေယာက်ကံပဲ။ တိုင်းရင်းေဆးဆရာေတွကေတာ့ ဒီေကာင် ငါတို့ကို ေြကာ်ြငာေနတာလား၊ နှိပ်ကွပ်ေနတာလားဆိုြပီး သတ်ချင်ေနေရာ့မယ်။
အမှန်ကေတာ့ အမွှန်းတင်ေနတာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ချိုးဖဲ့နှိပ်ကွပ်ေနတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်အစွမ်းထက်ြပီး အားကိုးေလာက်တဲ့ ပွဲေတွ့ ြမစ်ချင်းြပိး ေဆးစွမ်းေကာင်းေတွ သမားေကာင်းေတွ တကယ်ရှိပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ဘယ်ဟာအစစ် ဘယ်ဟာအတုဆိုြပီးခွဲြခားနိုင်ဖို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ စံမရှိဘူး။ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန်နဲ့ပဲ သွားေနြပီး အားလံုးအတွက် လက်ခံကျင့်သံုးစရာ စံနစ်ေကာင်းေကာင်းမရှိဘူး။ အဲဒီလိုအပ်ချက်ေတွကို ြပုြပင်နိုင်ရင် မေကာင်းဘူးလားလို့ ကိုယ့်ဘာသာေတွးြကည့်မိတာပါ။
သူ့ကျွန်မခံြပီထဲက ေစာရှင်ဦးလိမ်းေပးတဲ့ နန်းတွင်းေသွးတိတ်ေဆးြကိးလို ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်နဲ့ မယံုနိုင်ေလာက်ေအာင် အစွမ်းထက်တဲ့ြမန်မာတိုင်းရင်းေဆးတွဟာ တစတစနဲ့ လက်လှမ်းမမီြဖစ်ြပီး တိမ်ေကာေပျာက်ကွယ်သွားမှာစိုးလို့ ဒီတခါေတာ့ တိုင်းရင်းေဆးဆရာေတွဘက်က ေရှ့ေနလိုက်ေပးလိုက်ပါတယ်။ မျိုးတုန်းေပျာက်ကွယ်လုနီး အန္တရာယ်ရှိမျိုးနွယ်စုေတွထဲမျာ သူတို့လည်း ပါေနြပီ မဟုတ်လား။ ဘူတန်မှာေတာင် ေဆးရံုတိုင်းမှာ တိုင်းရင်းေဆးဌာနတစ်ခုထားြပီး လိုအပ်သမျှ ေဆးဝါးကုန်ြကမ်းေတွကို အစိုးရက ြဖည့်ဆည်းေပးပါတယ်။ သဘာဝ သစ်ြမစ်သစ်ဥေတွနဲ့ ေရေနွးစိမ်ချိုးတဲ့အခန်းေတွလည်း ထားေပးပါတယ်။
ကိုယ်ယံုြကည်ရာ ကိုယ်ကုြကေပါ့။ တရုတ်တိုင်းရင်းေဆးေတွဆိုလည်း အစွမ်းထက်လွန်းလို့ အရိုးကုဆရာဝန်ေတွေတာင် ေတာ်ေတာ် ြကိုးစားအစွမ်းြပြပီး အနိုင်ယူထားရတာေလ။ ဒီတစ်သက်မှာ အရိုးေလးခါ ကျိုးဖူးတာ ေနာက်ဆံုးတခါပဲ ညီက အရိုးအထူးကုမို့ သူနဲ့ေဆးစည်းဖူးတယ်။ ေရှ့သံုးခါစလံုး တရုတ်ဆရာဆီ ေြပးခဲ့တာချည့်ပဲ။ ေပျာက်တာချင်းတူတာေတာင် တရုတ်ေဆးက ေန့တိုင်းေြဖေတာ့ ေကျာက်ပတ်တီးလို အမှုန့်ေတွနဲ့မယားဘူး။ (ဒါေပမယ့် ေသေရးရှင်ေရးေတွမှာေတာ့ အရိုးကုဆရာဝန်များသာ အသက်ကယ်နိုင်ပါတယ်။ ) ကိုယ့်ဆီမှာ ဘိုးစဉ်ေဘာင်ဆက်က ရှိခဲ့တဲ့ ဒီပညာရပ်ေတွဟာ ကေရာ်ကမယ်ေတာ့ မမှတ်ေလနဲ့။ မသိသူေတွ ေကျာ်သွားြကပါေစ။ သိသူေတွ ေဖာ်စားြကပါလိမ့်မယ်။ (ေဖာ်စားတတ်တဲ့သူေတွ အကုန် သူေဌးြဖစ်သဗျ)။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ်ေဖာ်တဲ့ေဆးေတာ့ ကိုယ်ကုန်ေအာင် စားရမှာ။
0 comments:
Post a Comment