ေနထိုင်မေကာင်းလို့ ေဆးခန်းေလးဘာေလး ြပချင်လာတဲ့အခါမှာလည်း ဒီအတိုင်းပဲေလ။ ရိုးရိုးဆရာဝန်ေတွနဲ့ြပရင် ကိုယ်လည်း ရိုးရိုးလူနာပဲ ြဖစ်ေနမှာေပါ့။ ထူးထူးရှယ်ြကီးေတွနဲ့ပဲ ြပချင်တာ မဆန်းပါဘူး။ ဒီေရာဂါနဲ့ ပတ်သက်ရင် ဘယ်သူအြကီးဆံုးလဲေြပာ။ ကုန်ချင်သေလာက်ကုန်ပေစ တက်ြပလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ သူေဌးဝါဒြကီးဟာ လူနာနဲ့ ဆရာဝန်ေတွအြကားမှာ ကန့်လန့်ကန့်လန့် ဝင်ေမွှလာတာေြကာင့် အမှုလိုက်ခကေလးများ ြမိုးြမိုးြမက်ြမက် ရလိုရြငား ဒီတခါေတာ့ ထူးထူးရှယ် ဆရာဝန်ြကီးများဘက်က ေရှ့ေနလိုက်ြကည့်ရေအာင်ေနာ်။
“မင်းတို့ဆရာြကီးေတွကလည်းကွာ။ အေစာြကီးတိုကင်ယူထားြပီး ေစာင့်လိုက်ရတာ တေနကုန်။ ြပီးေတာ့လည်း လာ၊ တက်၊ ေြပာ၊ အင်း၊ ဆင်း၊ လာထား ေနာက်တေယာက် ဆိုေတာ့ လူနာတစ်ေယာက်ကို သံုးမိနစ်ေတာင် မြပည့်ဘူး” လို့ ေြပာေနြကတဲ့ အသံေတွ နားဝမှာ လျှံလာလို့ အစာေကျေဆး ေကျွးလိုက်ပါရေစ။ မဟုတ်ဘူးလို့ေတာ့ မြငင်းပါဘူး။ ဟုတ်ေတာ့လည်း ဟုတ်ေနသားပဲ။ မဟုတ်ေသာ်ရှိ ဟုတ်ေသာ်ရှိ ကိုယ့်မှာ ဒီလိုဆရာဝန်နဲ့မှ မြဖစ်မေန ြပရေတာ့မယ့်အခါ ဘာေတွလုပ်လို့ ဘယ်လို နားလည်ထားသင့်တယ်ဆိုတာေလးလည်း ရှင်းြပချင်ပါတယ်။
ဒီြပဿနာမှာ ြပုြပင်ယူရမယ့်လူက ဆရာဝန်ြကိးေတွဘက်ကအပိုင်းထက် လူနာဘက်အပိုင်းမှာ ရှိေနတယ်လို့ ေြပာချင်ပါတယ်။ တေန့လူနာ နှစ်ရာေကျာ် သံုးရာေလာက်နဲ့ မကုန်ရင် မြပန်ရဘူးလို့ အခန်းကျဉ်းေလးထဲမှာ ပိုက်ဆံနဲ့ ဒါဏ်ေပးခံထားရတဲ့ ဆရာဝန်ြကီးေတွခမျာ အဲလိုမှ မြကည့်ရင် အသက်ရှူချိန်ေတာင် ရှိပါ့မလား။ လူနာက ဆရာဝန်နဲ့ ေတွ့တဲ့ သံုးမိနစ်ြပိးရင် လွတ်ေြမာက်သွားြပီ။ ဆရာဝန်မှာေတာ့ လူနာမကုန်မချင်း၊ တစ်ရက်လည်းမဟုတ်၊ နှစ်ရက်လည်းမဟုတ်။ ကေလးေတွ အိမ်စာလုပ်သလို ဒါေတွကုန်ေအာင်လုပ်လိုက်ရင် ငါကစားလို့ရြပီလို့လည်း ေမျှာ်မှန်းလို့မရ။ ေတာ်ြပီကွယ်။ ဒီေန့ မုဒ်ေအာက်ေနတယ်။ မရိုက်ေတာ့ဘူးလို့ မင်းသားမင်းသမီးေတွလို ရှုတင်ဖျက်လိူ့လည်း မရ။ နည်းနည်းေနာေနာ ဝဋ်ဒုက္ခြကီး မဟုတ်ပါလား။ ဒါေပမယ့်လည်း ပျားရည်နဲ့ ဝမ်းချထားေတာ့ လူကသာ ေမျာ့ေမျာ့ပဲ ကျန်လည်း လျက်လို့ေတာ့ ေကာင်းေနြကတုန်း။ မနက်ငါးနာရီ အိမ်ကထွက်ြပီး လူနာေတွလိုက်ြကည့်လိုက်တာ ညသန်းေကာင်ေကျာ်မှ လူနာြကည့်ရာကြပန်ေရာက်တဲ့ ဆရာဝန်ြကီးေတွ ြမင်ဖူးပါတယ်။ သူ့ဟာသူေတာ့ ေမာရမှန်းေတာင်မသိဘူး။
ေြခလှမ်းမှန်မှန် မေလျှာက်တတ်ေတာ့ပဲ အြမဲတမ်း ပျာယိပျာယာ အေြပးတပိုင်း လမ်းေလျှာက်ရင်း ေြပာစရာ မှာစရာရှိတာကို စက်ေသနတ်နဲ့ ပစ်သလို တစ်ေယာက်တည်း အတင်းလုေြပာတတ်တဲ့ ဆရာြကီးနဲ့လည်း ဆံုဖူးတာပဲ။ ကိုယ်ေနထိုင်ရာ အိမ်ြကီးအိမ်ေကာင်းကို သာလာယံဇရပ်များလို မိုးလင်းမိုးချုပ် လူနာေတွ ေဖွးေဖွးလှုပ်ေအာင် ဖွင့်ချလိုက်ြပီး အိမ်ထဲက အိမ်သာကို ေဈးအိမ်သာလို ကံထရိုက်ေပးယူရတဲ့ ဆရာြကီးနဲ့လည်း ဆံုဖူးတာပဲ။ ပိုက်ဆံေတွ ေြကာက်ခမန်းလိလိ ဝင်ေနေပမယ့် သက်တမ်းေတွ မတန်တဆတိုသွားတာ သတိမထားမိြကဘူးလားမသိ။ သက်တမ်းဆိုတာ မေသခင်ေနရတဲ့ အချိန်ကို ေြပာချင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ လူတစ်ေယာက်မှာ ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာကို စိတ်ေအးလက်ေအးလုပ်နိုင်တဲ့ အချိန် အနည်းအကျဉ်းေလာက်ြဖစ်ြဖစ် ရှိသင့်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား။ အချိန်ကို ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လို့မရေပမယ့် ပိုက်ဆံနဲ့ ေရာင်းစားလို့ေတာ့ အရသားေနာ်။
တကယ်ေတာ့ အဲဒီထူးထူးရှယ်ဆရာဝန်ြကီးေတွဆိုတာ စတုဒီသာ ေလးမျက်နှာမှ ခပ်သိမ်းေသာလူနာအေပါင်းတို့ကို သိမ်းကျံုးြကည့်ရှု ေဆးကုေပးရတဲ့ အဆင့်မျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွမ်းကျင်ရာ အတတ်ပညာပိုင်းနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အလံုးစံုေသာ ဆရာဝန်အေပါင်းတို့က အြကံဉာဏ် အကူအညီ၊ ထိေရာက်ရာကုထံုးတို့ကို ေတာင်းခံစိမ့်ေသာငှာ မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်ရတဲ့ တဘက်ကမ်းခတ် ပါရဂူြကီးများြဖစ်ပါတယ်။ သူတို့ြကည့်ရှုကုသတဲ့လူနာများဟာ နားလည်တတ်ကျွမ်းတဲ့ ဆရာဝန်များက အရင်ြကည့်ရှုြပီး သင့်ရာအပ်ပို့လုပ်ထားတဲ့လူနာများသာ ြဖစ်သင့်ပါတယ်။ ဒါေတာင် မနည်းလှတဲ့ အေရအတွက်ပါ။ ကျွန်ေတာ်တို့ ြမန်မာလူနာအများစုကေတာ့ ေစာေစာကေြပာတဲ့ သူေဌးဝါဒေြကာင့် ပညာချင်းတူရင်ေတာင် ရာထူးပိုြကီးတဲ့သူ၊ ဝဒ်ပိုင်ရှိတဲ့သူ၊ မင်းသားများလို နံမည်ေကျာ်တဲ့သူနဲ့မှ ြပချင်တဲ့ အတွက်ေြကာင့် ဆရာြကီး ဆရာမြကိးများလည်း ေအးေအးလူလူ မေနရေတာ့ပဲ လူနာေတွနဲ့ ေပါင်းလန်ြပိး ေြဗာင်းဆန်ကုန်ြကရေတာ့တာပဲ။
ဥပမာတစ်ခု ြမင်သာေအာင် ေြပာရရင် အသည်းေယာင် အသားဝါ ဘီပိုးကာကွယ်ေဆးကို ဆရာြကီးဦးခင်ေမာင်ဝင်းနဲ့မှ ြပြပီးထိုးချင်တယ်ဆိုတာမျိုးက မြဖစ်သင့်ပါဘူး။ (ဘုရားစူးပါေစ့။ သူများ စီးပွားပျက်ေအာင် ေြပာတာမဟုတ်ပါဘူးေနာ်။ သူ့စီးပွားက သိြကားမင်းဖျက်ေတာင် မပျက်နိုင်ပါဘူး ရှင် ပါ။ ) ဆရာြကီးရဲ့ အချိန်ေတွကို ေရာဂါမယ်မယ်ရရ မရှိတဲ့လူေတွက ဝယ်သွားေတာ့ ေသေကာင်ေပါင်းလဲ သူကုမှ ရှင်မယ့်လူနာေတွအတွက် အချိန်မကျန်ေတာ့တာကို ေြပာချင်တာပါ။ အဲဒါ လူနာေတွဘက်က သတိြပုေစချင်တဲ့ အချက်ပါပဲ။
ဒီသူေဌးဝါဒက ဒီေလာက်နဲ့လည်း ရပ်မသွားေသးဘူး။ နိုင်ငံေကျာ်ဆရာဝန်ြကီး ြဖစ်သွားြပီ။ လူနာေတွ ေသာက်ေသာက်လဲ တေနကုန်တန်းစီြပရတယ်ဆိုေတာ့ “တန်းမစီချင်ဘူး။ အခုချက်ချင်းြပချင် ဘယ်ေလာက်...” ဆိုြပီးေတာ့ ေဈးကွက်စီးပွားေရးေတွ ြဖစ်လာပါေလေရာ။ ေဈးကွက်မှန်ရင် အြပိုင်အဆိုင်ဆိုတာလည်း ေပါ်စြမဲမို့ ဆရာဝန်အချင်းချင်းြကားမှာ ဦးနာေအာက်နဲ့ ဧရာဝတီဖလုတ်တီယာ ကုမ္ပဏီြပိုင်သလိုမျိုး ြဖစ်လာတာကေတာ့ ေတာ်ေတာ် အရုပ်ဆိုးတာေပါ့။ အဲဒါစီးပွားေရးသမားေတွက ဖျက်ဆီးတာထင်ပါရဲ့။
မိေအးေအာ်တာ လူြကားတယ်။ ဂဏန်းညှပ်တာ လူမြမင်ဘူး ဆိုတာလို ဆရာဝန်ြကီးေတွ အေြကာင်းကေတာ့ တိုးတိုးေရာ ကျယ်ကျယ်ေရာ ေြပာလို့ေကာင်းတာေပါ့။ လူနာေတွက သူတို့ဖျက်ဆီးထားတာကျေတာ့ မြမင်ြကပဲကိုး။ ဒီ့ထက်ဒီ ထူးထူးရှယ်ြဖစ်လာတာေတွကေတာ့ တံခါးဖွင့်စီးပွားေရးစံနစ်ြကီးမှာ ြပည်ပေဈးကွက်အထိ ကျယ်ြပန့်လာတာပါ။ နိုင်ငံြခားမှာ ေဆးသွားစစ်ချင်သလား။ ကုချင်သလား။ ဟိုကဆရာ ဒီေခါ်ေပးရမလား။ ဒီကလူနာ ဟိုပို့ေပးရမလား။ စသည်ြဖင့် ေဆးပညာဝန်ေဆာင်မှုေတွကို ကံစမ်းမဲနဲ့တွဲ ေြကာ်ြငာေလးနဲ့ အေရာင်းြမှင့်ြပီး ြငိမ်းချမ်းြကီး ေရခဲေရေရာင်းသလို “ေသာက်မလား ကို့ ... ေသာက်မလားကို” နဲ့ ဆွယ်ေနြကတဲ့ ထူးထူးရှယ် ကုသမှုြကီးေတွပါပဲ။ အိေြန္ဒမရ ရှိလိုက်ပံုများ။
“နိုင်ငံြခားမှာ သွားကုရင် ဒီေလာက်ကုန်မှာေလ။
ဒီမှာဆို ဒီေလာက်ဒီေလာက်နဲ့ လုပ်ေပးမယ်” ဆိုတာမျိုး၊ “ဒီပညာ ဒီအဆင့်နဲ့ ဟိုနိုင်ငံမှာဆို ဒီေလာက်ရတယ်။ တို့က သူတို့ထက် ဘယ်ေနရာမှာ နိမ့်ေနလို့ ေဈးေလျှာ့ယူရမှာလဲ” ဆိုတာမျိုးေတွ ြဖစ်လာတဲ့အခါမှာ ထူးထူးရှယ်ေဈးကွက်ြကီးလည်း ကားပွဲစားတန်းလို လက်တဆံုးနှိုက်တတ်လာပါေတာ့တယ်။ ဒီအပိုင်းကေတာ့ ဆရာဝန်ေြကာင့်လည်းမဟုတ်၊ လူနာေြကာင့်လည်းမဟုတ်ပဲ စီးပွားေရးသမားေတွက ကျန်းမာေရးဝန်ေဆာင်မှုကို စီးပွားြဖစ်လုပ်ကိုင်လာြကလို့ပဲ ြဖစ်ပါတယ်။ “နင် ဘယ်ထမင်းစားေနလို့ ဒီစကားမျိုး ေြပာထွက်တာလဲ” လို့ အစိမ်းလိုက်ဝါးစားမတတ် ေမတ္တာေတွ ပို့ြကရင်လည်း ခံရမှာေပါ့ေလ။ ေကာင်းတယ်လို့ မှတ်ေနမှာ စိုးလို့ပါ။ အြပီးသတ်ေတာ့ ငါးတကာ ယိုတဲ့ေချး ပုဇွန်ဆိပ်ေခါင်းေပါ် စုသလို ကိုယ့်ဆရာြကီးေတွပဲ နံမည်ပျက်ရတာကေတာ့ ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲေနာ်။ ( အမှုလိုက်ခ မရပဲ တုတ်ြကီးြကီး ရဖို့ေတာ့ နီးြပိ။)
ဆရာဝန်အြဖစ်နဲ့ အသက်ေမွးဝမ်းေကျာင်းြပုေနြကသူတိုင်းမှာ မိဘသဖွယ် ရိုေသရတဲ့ အထင်ြကီး ေလးစား အတုယူရတဲ့ ဆရာြကိး ဆရာမြကိးများ ရှိြကပါတယ်။ အဲဒါ ဟိုးအရင် ေဆးေကာလိပ်ဆိုတဲ့ ေခတ်ကတည်းက အစဉ်အလာပါ။ အြကီးကအငယ်ကို သွန်သင်တဲ့အခါမှာလည်း ဒဏ္ဍာရီထဲက သူရဲေကာင်းေတွအေြကာင်းေြပာသလို ငါတို့ဆရာြကီးဆရာမြကီးများဟာြဖင့် ဘယ်လို ဘယ်ချမ်းသာရယ်လို့ ေြပာြပတဲ့အခါ အငယ်ေတွမှာ ရင်သပ်ရှုေမာေပါ့။ ပင်စင်ယူလို့ သားတပည့်ေြမးတပည့်ေတွတိုင်ေအာင် လမ်းမှာေတွ့ရင် ကိုရီးယားကား ဂျပန်ကားများထဲကလို ေြခမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ခါးညွှတ်ေနြကတာပါ။ သူတို့ကို ကိုယ်ေတွက လူမက နတ်တမျှ စံလွန်လူသားြကီးေတွအြဖစ် ြကည်ညိုေနဆဲမှာ သူတို့က လူပီသြပတဲ့အခါ စိတ်ထဲမှာ အင်မတန် နှေြမာမိပါတယ်။ ကျွန်ေတာ်တို့က ဝန်ြကီးချုပ်ြကီးထက် ြကည်ညိုတဲ့ ဆရာြကီးေတွ အမတ်ဝင်ေရွးြကတဲ့အခါမှာလည်း နှေြမာတာပဲ။
ကိုယ့်ဆရာြကီးေတွ ကိုယ်တိုင်က ခါးေလးတညွှတ်ညွှတ်နဲ့ “ကျင်းေစွ့ ကျင်းေစွ့ ကျင်းကျင်းေစွ့” လုပ်ေနရတာ ြမင်ြပန်ေတာ့လည်း နှေြမာတာပဲ။ သူတို့ကို လူတကာက မေထမဲ့ြမင် ေြပာဆိုေနတဲ့အခါဆိုရင်ေတာ့ ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲေနာ်။ တတ်သေလာက် မှတ်သေလာက်ေတာ့ ခံေြပာပစ်လိုက်ြပီ။ ဒါနဲ့မှ မရရင်ေတာ့ ေနာက်ဆံုးလက်နက်ြကီး ထုတ်သံုးပစ်လိုက်မယ်။ လာေလ့။ ငါတို့ ဗမာေတွကိုက ထူးထူးရှယ်နဲ့ မတန်တဲ့ ေတာ်ရိေလျာ်ရိေတွမို့ ေနမှာေပါ့။ ကိုင်း ြပီးေရာ။ ဒါဆိုအကုန်ပါြပီ။ ကိုယ်လည်းပါတယ်။ မှတ်ကေရာ။
0 comments:
Post a Comment