သူ့ဟာသူ ဘာြကီးပဲြဖစ်ေနေန ြမန်မာဆိုတာလည်း ကမ္ဘာ့ေြမပံု ပထဝီထဲပါတာမို့လို့ အာဆီယံနိုင်ငံ ေတွထဲမှာ မထည့်ချင် ထည့်ချင် ထမင်းသုပ် ဟင်းသုပ်အဆင့်ေလာက်ေတာ့ ထည့်လာရြပီေလ။ လိုချင်တာရှိရင် ေခါ်ေခါ်ဆင့်လိုက်၊ ထမင်းရည်ပူလာေတာ့ လျှာလွှဲလိုက်နဲ့ ဒကာမ ဟာဆိုအတူတူ ကိုယ်ေတာ့်ဆီယူရင် ခွဲြခားခွဲြခား မူဝါဒနဲ့ တို့ြမန်မာေလးေတွကို လူရာသွင်းလာြကပါြပီ။ ကျုပ်တို့ ြမန်မာဆရာဝန်ကေလးေတွကိုေရာ သူတို့ အာဆီယံများ ဘယ်လိုများသေဘာထားြကပါလိမ့်လို့ မသိချင်ဘူးလား။
အရင်ဆံုးကေတာ့ ကိုယ်ေတွက သူတို့ကို ဘယ်လိုသေဘာထားသလဲဆိုတာကို စ ေြပာြကတာေပါ့။ ေကျာင်းြပီးလို့ အဂင်္လန်၊ ဥေရာပ၊ အေမးြကီးက ေလာက်ကို ေြခလှမ်းမြပင်နိုင်ေသးတဲ့ သူေတွအဖို့မှာေတာ့ ြဖစ်သလိုေလး ေတာ်ရိေရာ်ရိ စကင်္ာပူ၊ မေလးရှား၊ ဩစေတးလျားေလာက်မှာပဲ ေကျနပ်လိုက်ေတာ့မယ်ဆိုြပီး အလိုက်ေတာ်တန်သင့်ရံုပ ခံပွင့်ကို ကံုးြကတာေပါ့။ ဘာေတွလိုအပ်သလဲဆိုရင်ေတာ့ အဂင်္လိပ်စကားေြပာ ကေလးကို ေခွးအ လှည်းနင်း မြဖစ်ေအာင် သင်တန်းေလးဘာေလးတက်။ အေခွကေလးေတွနဲ့ကျင့်၊ စာေမးပွဲ
ေလးဘာေလးဝင်ေြဖေပါ့။ ြပီးရင် ြဗိတိသျှေကာင်စီ၊ အေမရိကန်စင်တာတို့ကို ေချာင်းေပါက်ေအာင်သွားြပီး ေပတစ်ရာဆီေလျှာက်ပါလို့ ြမင်သေလာက်ြပေချေတာ့။ တချိန်မဟုတ်တချိန် အာဆီယံဆိုတဲ့ ေခါင်းစဉ်ြကီးနဲ့ စေကာ်လာ ဘာြဖစ်တယ် ညာြဖစ်တယ် ဆိုတဲ့ လက်ကမ်းေြကာ်ြငာြကီးေတွ ရလာလိမ့်မယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာ ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ်၊ ကိုယ်နဲ့ ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင် အေတွ့အြကံုရေအာင်ေတာ့ ဝင်ေြဖြကည့်ေလဦးကွယ်။
တခါနှစ်ခါနဲ့ ပါေသးတာမှ မဟုတ်တာ။ အေခါ်အေြပာေလးေတွ ညက်လာလိမ့်မယ်။ တကယ်ေတာ့ အဲဒီပညာ သင်ဆုေတွဆိုတာ သူတို့နိုင်ငံမှာ ဘယ်သူမှမတက်ချင်တဲ့ ဘာသာရပ်ေတွကို ခိုင်းစရာလူမရှိလို့ သတင်းစာထဲ ကေလးထိန်းအိမ်ေဖာ်ေခါ်သလို ေြကာ်ြငာထည့်တာပါကွယ်။ ေပးတဲ့လခကလည်း သူတို့အတွက် မုန့်ဖိုးပဲဖိုးပဲ ရှိတာ၊ ကိုယ့်မှာသာ မက်ေလာက်စရာ။ ဒီေတာ့လည်း ေကာက်သင်းေကာက်က အနှံြကီးြကိုက်လို့ မရဘူးေပါ့။
ကုသေရး ေဆးပညာေတွဘာေတွ မှန်းမေနနဲ့။ ေမာ်လီကျူလာ ဘိုင်အိုလိုဂျီြဖစ်ြဖစ်၊ အပူပိုင်းေဆးပညာြဖစ်ြဖစ်၊ ငှက်ဖျားေဗဒြဖစ်ြဖစ်၊ အေရးြကီးတာ သူတို့ဆီမှာ ေကျာင်းတက်လက်မှတ်ရဖို့ေလ။ အခုေလာေလာဆယ်ပွင့်ေနတဲ့ လမ်းနှစ်လမ်းကေတာ့ ဘန်ေကာက်က မဟီေဒါတက္ကသိုလ်ရယ်၊ စကင်္ာပူက အမျိုးသားတက္ကသိုလ်ရယ် နှစ်ခုရှိတယ်။ မင်နဲ့ ေမာင်းနဲ့ ဟိတ်နဲ့ ဟန်နဲ့သာ ဝင်ေြဖ ပါကွယ်။ သူတို့လည်း ကိုယ့်အေြကာင်းဘာမှမသိဘူး။ ကိုယ်လည်း သူတို့အေြကာင်းဘာမှမသိဘူး။ ရှမ်းပွဲမှာ နွားဝယ်သလို ြကည့်ချင်တာြကည့်ြပီး ဝယ်သွားမှာ။ ြပည်တွင်းက ဘွဲ့ဝင်ခွင့်၊ အလုပ်ဝင်ခွင့်ေတွလို အာရေကမရှိဘူး။
အရည်အချင်းအေတွ့အြကံု စတဲ့ ကိုယ့်ဘက်ကြပည့်စံုမှုရှိတာ မရှိတာထက် သူတို့ဘက်က လိုအပ်ချက်အရ အဓိကထားြပီး ေရွးသွားလိမ့်မယ်။ ပါသွားရင်ေတာ့ ဘာပဲေြပာေြပာ၊ တစ်နှစ်စာ နှစ်နှစ်စာ စိတ်ေအးေအးထားလို့ေပျာ်ေပျာ်ြကီးေကျာင်းတက် ပါေလ။ မနှစ်က နှစ်သစ်ကူးမှာတုန်းကေတာင် စိတ်ကူးမိေသးတယ်။ တကယ်လို့များ ၂၀၁၂ မှာ ကမ္ဘာြကီးပျက်မယ် ဆိုရင်ဘာလုပ်မလဲဆိုေတာ့ မဟီေဒါမှာ ဘွဲ့လွန်သွားတက်မယ်လို့။ အတန်းကေလးေတွ အာကရံ ပါကရံ တက်လိုက်၊ အဂင်္လိပ်စာကျူရှင်ေလးြပန်ေပးလိုက်၊ ညေနညေန ဘန်ေကာက်ြမို့ြကီး လည်လိုက်ပတ်လိုက်၊ ေကျာင်းသားကဒ်နဲ့ မိုးပျံရထားြကီး အလကားပတ်စီးလိုက်၊ ေကျာင်းပိတ်ရက်မှာ အဆိုင်းမင့်နဲ့ ခရီးတိုရှည်ေလးေတွသွားလိုက်၊ အိုင်ဖုန်းေတွ အီးဘုတ်ေတွဆိုတာ ေကျာက်သင်ပုန်း ေကျာက်တံေလာက်ြဖစ်သွားမယ်။ လူြဖစ်ကျိုးနပ်လိုက်ပါ ဘိေတာ့။
ေကျာင်းြပီးလို့ အလုပ်ရှာရတဲ့အခါမှာေတာ့ နည်းနည်းခက်လိမ့်မယ်။ ဒါလည်း စိတ်ပူစရာမရှိပါဘူး။
သူတို့ဆီက လူေတွမသွားချင်တဲ့ ေြမာက်ပိုင်းဇင်းမယ်ဘက်တက်လိုက်။ လွယ်လွယ်ေလး။ ယပက်လက်ဆိုတာ ဟန်ေလးနဲ့သာေနချင်ြကတာ ဘယ်သူမှ လက်ေြကာမတင်းဘူး။ ကိုယ့်ဆီက ေြခာက်ပျင်းြကီးေတွေတာင် သူတို့ ဆီေရာက်သွားရင် ဗဲဒီးစမတ်ြဖစ်တယ်။ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ရှာနိုင်ရင်ေတာ့ လခေကာင်းေကာင်း ရာထူးြကီးြကီးေတွရ တတ်တယ်။ သူတို့ဆီမှာ ဘတ်စကားစပါယ်ယာမေတွေတာင် မိတ်ကပ်၊ နှုတ်ခမ်းနီ၊ ယူနီေဖာင်းနဲ့ လူလူသူသူ ေချွးမထွက်ပဲ လုပ်စားေနြကတဲ့ဟာ။ ဆရာဝန်အလုပ်များရလို့ကေတာ့ ဘာေြပာေကာင်းမလဲေမာင်။ ကွန်ဒိုမီနီယံ ြကီးတစ်ခုက ေဟာ်တယ်လိုအခန်းထဲမှာ သရီးဒီတီဗီြကီးနဲ့ သီချင်းေတွဆိုနိုင်တဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ေယာက်ရဲ့ အပတ်တ်မင့်ကို လိုက်လည်ဖူးပါရဲ့။ ေရကူးကန်နဲ့၊ ေယာဂ ကျင့်တဲ့အခန်း၊ ေချွးထုတ်တဲ့အခန်းေတွနဲ့ ရုပ်ရှင်ေတွ ထဲကလိုမျိုး ေနြကေလရဲ့။ ေကာင်းေလှာင့်ေတး . . . ေကာင်းေလှာင့်ေတး။
အဲဒီဟိုဘက် စကင်္ာပူ၊ မေလးရှားနဲ့ ဘရူနိုင်းမှာလည်း ြမန်မာဆရာဝန်ေတွ သိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ကို အလုပ်လုပ်ေနြကတာေတွရှိပါတယ်။ သူတို့လည်း ယိုးဒယားထက်မသာပဲ ဘယ်ေနပါ့မလဲ။ တတ်ကျွမ်းတဲ့ပညာ အားေလျာ်စွာ ဣေြန္ဒရရ လူတန်းေစ့ေအာင် အသက်ေမွးနိုင်ြကပါတယ်။ ြမန်မာြပည်မှာလို ရွာငယ်ဇနပုဒ် မီးကေလး မှိတ်တုတ်မှာ ဂျီပီေလး တငုတ်တုတ်တုတ် လုပ်ေနစရာမလိုဘူး။ ငါ့နှယ် ... အလည်အပတ်ကေလးမှ မေရာက် ဖူးလိုက်ရ။ ြဖစ်ရေလြခင်း။ အဲဒီမှာ အလုပ်လုပ်တာြကာလာတဲ့ သူငယ်ချင်းေတွကျေတာ့လည်း မေကျနပ်နိုင် ြကေသးဘူး။ ေအာ်ဇီမှ ေအာ်ဇီဆိုြပီး ေတာင်ဘက် ဆက်ဆင်းသွားြကြပန်တာပဲ။ အိမ်ကိုလွမ်းရင် ြမန်မာြပည် ြပန်လာလိုက်။ ေယာကင်္ျားယူ၊ မိန်းမယူြပီး ြပန်ေခါ်သွားလိုက်နဲ့ တယ်လည်း သာယာေပသကိုးေနာ့။ မိုက်မဲ သူေတွကျေတာ့လည်း လိုက်ပွဲေလးပါယူလို့ေပါ့။ အားကျစရာြကီး။
အဆင်ေြပတဲ့သူေတွကိုချည့် မြကည့်နဲ့ေလ။ အဆင်မေြပလို့ ြပန်သွားရတဲ့သူေတွလည်းဒုနဲ့ ေဒးပါလို့ ေြပာတာ တကယ်ေတာ့မမှန်ပါဘူး။ စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ြကိုးစားရင် အလွန်ဆံုးရုန်းကန်ရ ေြခာက်လထက်မပိုပါ ဘူးတဲ့။ ဆရာဝန်အလုပ်မရေပမယ့် သုေတသနလက်ေထာက်လိုေနရာမျိုး၊ ေဆးကုမ္ပဏီ ဝန်ထမ်းလိုေနရာမျိုး၊ အြပင်ေဆးခန်းေတွရဲ့ ဌာေနကိုယ်စားလှယ်(အမှန်ေတာ့ လူနာပွဲစား)လိုေနရာမျိုးေတွ အများြကီးရှိပါသတဲ့။ ရရာအလုပ်ကေလးေကာက်လုပ်ေနရင်း ဘာမဆိုြဖစ်နိုင်တဲ့ ေမျှာ်လင့်ချက်ြကီးကို ဆက်ေတွးထားလို့ရတာကိုက ဘာတစ်ခုမှေမျှာ်လင့်လို့မရတဲ့ ြပည်တွင်းမှာထက် သာေနတာကိုး။ ေနရထိုင်ရတဲ့အဆင့်အတန်းချင်းကလည်း တြခားစီေလ။ ြပည်တွင်းမှာဆက်ေနရင် ရန်ကုန်ေရာက်တုန်းေရာက်ခိုက် အင်တာနက်ဆိုင်ဝင်ြပီး ဗီဇက်အိုေလးများ သံုးချင်ရင်ေတာင် “ဟ…ဟ …ေကာင်ေလးေရလုပ်ပါဦး၊ ဟိုဘက်ကေခါ်ေနြပီ။ ဘယ်ခလုတ်ကိုနှိပ်ြပီးေြပာရမှာတုန်း” ဆိုတဲ့ဘဝမျိုးေရာက်သွားမယ်။
ဒီစာကို ဒီေနရာမှာ ရပ်ထားလိုက်ရင်ေတာ့ “ဒီအေကာင်ဟာ ြပည်ပအားကိုးပုဆိန်ရိုးပဲ၊ ြပည်တွင်းက ဆရာဝန်ကေလးေတွ နိုင်ငံြခားထွက်ချင်လာေအာင် ေြမှာက်ထိုးပင့်ေကာ်လုပ်ေနြပီ ” လို့ ဆိုြကေရာ့မယ်။ “ဒါြဖင့်လည်း မင်းဘာသာမင်းပဲ သွားေချပါေတာ့ ” ဆိုရင်ေတာ့ “နိုးပါ” လို့ ြပန်ေြဖမိလိမ့်မယ်။ အဲသလို ေြပာလိုက်ရင် ရွာကအဖွားကို အားြကီးသတိရမိပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ဘာမှလိုေလေသးမရှိဘူး။ေြမးဆရာဝန် ေတွလည်းရှိတယ်။ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါေတာ့”လို့ ဘယ်လိုပဲေချာ့ေြပာေြပာ တစ်လေကျာ်ေအာင် ေနနိုင်ခဲပါတယ်။ ြပည့်စံုတာ၊ မလိုအပ်တာကို ေပျာ်တာနဲ့ ညီမျှြခင်းထုတ်လို့မှ မရတာ။ ေကာင်းမှန်းလည်း သိပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အဲဒီ ေကာင်းတာက ကိုယ်လိုချင်ေနတာ ဟုတ်ချင်မှဟုတ်တာေလ။ မီးမရှိ၊ ေရမရှိ၊ ပူြပင်းေသာ့ေထွလှတဲ့ ကိုယ့်ရပ်ကိုယ့်ရွာမှာပဲေနချင်ေတာ့တာ အခုအချိန်မှာ ကိုယ်ချင်းစာလို့ ရလာပါြပီ။
ထိုက်သင့်တဲ့အသက်အရွယ်ေရာက်လာေတာ့ ဘဝမှာ ချိုတာေတွလည်းစားခဲ့ဖူးြပီ။ ခါးတာေတွလည်း ေမ့ပစ်ခဲ့ဖူးြပီ။ အရသာရှိရှိစားေရးေသာက်ေရး၊ သက်ေတာင့်သက်သာ ေနေရးထိုင်ေရးဆိုတာေတွထက် စိတ်ဆင်းရဲြခင်းကင်းတဲ့ဘဝကိုပဲ ပိုေတာင့်တလာပါေတာ့တယ်။ ထမင်းြကမ်းကို ယပ်ခတ်စားနိုင်ပါတယ်။ ေရွှပံုေပါ်မှာ ဒူးနဲ့မျက်ရည်မသုတ်ချင်ေတာ့ပါဘူး။ စိတ်မချမ်းသာတဲ့အခါ ဘယ်လိုရုပ်၏ချမ်းသာြခင်းမျိုးကမှ ဘဝကိုေမွှ့ေလျာ်ေအာင် မစွမ်းေဆာင်နိုင်ပါဘူး။ ဒါေြကာင့် ဘယ်ဟာအေကာင်းဆံုးလဲဆိုတာထက် ကိုယ်ဘာ လိုချင်သလဲဆိုတာကိုပဲဦးစားေပးပါေတာ့တယ်။ နိုင်ငံြခားမှာ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ဆရာဝန်ဘဝကို ေကာင်းမှန်း သိပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ဘူတန်မှာ စ်နှစ်အလုပ်လုပ်ြကည့်တဲ့အခါ ကိုယ်တစ်သက်လံုးလုပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ သိလာပါတယ်။ အဲဒါ ဘူတန်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာမေကာင်းလို့ ေြပာတာမဟုတ်ပါဘူး။ အခုလည်း ဘူတန်ကို လွမ်းသားပဲေလ။
အသက်ြကီးလာေတာ့ ကိုယ့်ဘဝမှာ အနာဂတ်ေတွတိုတိုသွားြပီး အတိတ်ေတွက ရှည်ရှည်လာပါတယ်။ ငယ်တုန်းကလို “သားသားြကီးရင်ဘာလုပ်မယ်” ဆိုတဲ့ အိမ်မက်ေတွေနရာမှာ “တို့ငယ်ငယ်တုန်းက ေရာင်ေပစူးေလး ေတွနဲ့ရယ်” လို့ အစားထိုးဝင်ေရာက်လာပါတယ်။ အဂင်္လန်၊ ြပင်သစ်၊ နယူးေရာ့ခ်က ကိုယ်မြမင်ဖူး၊ မသိဖူးတဲ့လူေတွကို ေရာ်ရမ်းတမ်းတတာထက် မြကာေသးခင်ကခွဲခွာလာခဲ့ရတဲ့ အတိတ်ကလူေတွ၊ ငယ်ေပါင်းေရာင်းရင်းေတွကို ပိုြပီး လွမ်းဆွတ် တသတတ်လာပါတယ်။ ဒီအခါမှာ တစ်ခါမှမေတွ့ဘူးေသးတဲ့သူေတွကို အလွမ်းသင့်ေအာင်ေပါင်းြပီး တသက်လံုး အေြခချဖို့ြပင်မယ့်အစား ကိုယ်ကျင်လည်ရာဝန်းကျင်က ရစ်နွယ်ရာသံေယာဇဉ် ေတွနဲ့ပဲ မခွဲမခွာေနချင် ပါေတာ့တယ်။
ဆရာြကီးဦးြပံုးချိုရဲ့ ေတးဘုမ္မာသီချင်းထဲကလိုေပါ့ . . .
“ေနရာေဟာင်းကို လွန်ေအာက်ေမ့ကာ ေလးဘံုပါယ်ရွာထဲမှာ ေနြမဲသာ …. များသည့် သတ္တဝါ ….” တဲ့။
0 comments:
Post a Comment