ဆရာဝန်လက်ေရးသီရင် ခွင့်လွှတ်ေစချင်ေပါ့ေနာ့။
အမ်းမှာတာဝန်ကျတယ်လို့သိေတာ့ ပထမဦးဆံုးအလုပ်က ေလာက်လိုင်သွားတုန်းကလိုပဲေြမပံုေပါ်မှာ မှန်ဘီလူးနဲ့ လိုက်ရှာတယ်ေပါ့။ ဒုတိယကေတာ့ တရုတ်တန်းမှာေတွ့တဲ့ မျက်စိဆရာဝန်တပည့်မေလးကေြပာြပလို့ ြကားလိုက်မိတာ “ြမို့ေသးေသးေလးဆရာ။ ေတာင်ကုန်းကေလးေပါ်မှာေဆးရံုေသးေသးေလးေဆာက်ထားတယ်။ အဲဒါပဲ။ ကျန်တာ ဘာမှမရှိဘူး။ ဘာဆိုဘာမှမရှိဘူး ”တဲ့။
အားတက်စရာြကီး။ သူေြပာတာ မဟုတ်ဘူးလားဆိုေတာ့ ဟုတ်တယ်။ ငယ်ငယ်က ပထဝီသင်တုန်းကမှတ်မိသေလာက်ေတာ့ ရခိုင်ရိုးမကိုြဖတ်လို့ရတာ အမ်းေတာင်ြကားလမ်းနဲ့ ေတာင်ကုတ်ေတာင်ြကားလမ်းနှစ်ခုပဲရှိတယ်ဆိုတာ။ ဘာပဲေြပာေြပာ ေလယာဉ်ပျံတိုက်ရိုက်ဆင်းတယ်။ တစ်ပါတ်မှာ နှစ်ရက်လို့ဆိုေတာ့ေကျးဇူးတင်လိုက်တာ။ မိုးနတ်မင်းြကီးကို မဟုတ်ပါဘူး။ နိုင်ငံေတာ်ရဲ့ေစတနာေတွကိုေလ။
အဟုတ်ေြပာတာပါ။
ရခိုင်ရိုးမေတာင်တန်းြကီးေတွဟာ ေပ(၃၀၀၀)ေကျာ်ကေန ေပ(၅၀၀၀)ေလာက်အထိပဲြမင့်ြကတာမို့ ေပ(၇၀၀၀)ေကျာ်အထက်မှာေနခဲ့တဲ့ ဘူတန်နဲ့စာရင် စာမဖွဲ့ေလာက်ပါဘူးေလလို့ထင်ေပမယ့်လမ်းပန်းဆက်သွယ်ေရးကျေတာ့ ဘာမှမဆိုင်ေအာင်ကွာပါတယ်။ ဟိုက ဘယ်ေလာက်ေဝးေဝး ေခါင်ေခါင်ကတ္တရာခင်းလမ်း ကားတစီးစာေချာေချာေြဖာင့်ေြဖာင့်ေတာ့ရှိတယ်။ ဒီမှာက ေလးလမ်းသွားေလာက်ေတာ့
ေဖာက်ေနပါတယ်။ အခုမှ ေြမတူးလို့ေကာင်းတုန်း။ ေကျာက်ေတာင်မခင်းနိုင်ေသး။ အခုလိုမိုးကျလာြပီဆိုရင်ြဖင့် ေြမေတွေပျာ်ဆင်းသွားြပီး ေချာင်းေရေတွလည်း ကိုကိုလာမယ်ဆိုလို့ ကာဖီရည်ေတွ ြကိုလို့ ြဖစ်ကုန်တယ်။ ကားေတွသွားလို့မရေတာ့ဘူး။ ပံုမှန်ေြခာက်နာရီေလာက်ေမာင်းရတဲ့ မင်းဘူး - အမ်းလမ်းမှာနှစ်ညအိပ်ချင်အိပ်ေနရတတ်တယ်။
အမ်း - စစ်ေတွလမ်းအပိုင်းလည်းထိုနည်းလည်းေကာင်း။ ဒီမှာခရီးသွားရင် လမ်းစားရိတ် တိုင်းယူလာမိလို့ကေတာ့ ေတာင်းစားရမယ်မှတ်။ရန်ကုန် - မန္တေလးေြပးတဲ့အဲယားကွန်းနဲ့ အဆင့်ြမင့် ေလအိတ်ကားြကီးေတွဟာ လူတစ်ေယာက် ကိုးေထာင်ေလာက်ပဲေပးရေပမယ့်သူ့အကွာအေဝးက တစ်ဝက်ေလာက်ပဲသွားရတဲ့ ရန်ကုန် - အမ်းေြပးတဲ့ဟီးနိုးကားအစုတ် ြကပ်ြကပ်သပ်သပ်ြကီးေတွဟာ (၁ဂဝဝဝိ/-) ေပးရတယ်။ ကုန်တင်ခလည်း(၂)ဆေလာက်ကွာတယ်။ ဒါေြကာင့် ေြမပံုေပါ်မှာ အြမင်နီးေပမယ့် အမ်းဟာ ေဝးလံေခါင်ဖျားတဲ့ အရပ်ေဒသ ေတွထဲမှာပါတယ်ေလ။
ေတာ်ရံုတန်ရံု ဆရာဝန်ေတွကိုေတာ့ အမ်းကို လွှတ်ေလ့မရှိပါဘူး။ သံုးနှစ်ပဲအလုပ်ဝင်မှာ ြပီးရင်ြပန်လွှတ်မယ်ဆိုတဲ့ ဆရာဝန်သစ်လွင်ေတွ။ ြပစ်ဒဏ်ရှိလို့ အတိုင်အေတာရှိလို့ ဌာနတွင်းစစ်ေဆးထားတဲ့ဆရာဝန်ေတွ။ ရာထူးတိုးေပးမယ်ေနာ်၊ လိမ္မာတယ်၊ တစ်နှစ်နှစ်နှစ်ေလာက်ေတာ့သွားလိုက်ပါဦးကွယ်လို့ေချွးသိပ်လွှတ်လိုက်တဲ့သူေတွ။ ေနာက်ဆံုးတမျိုးကေတာ့ ကံဆိုးသူေမာင်ရှင် “ဟိုမှာဆရာဝန်မရှိဘူး၊ြပဿနာမရှာနိုင်ေလာက်တဲ့တစ်ေယာက်ေယာက် ြမန်ြမန်ေကာက်ထည့်လိုက်” ဆိုတဲ့ ဆရာဝန်မျိုးေတွပါ။
ကိုယ်ကေတာ့ “ေမာင်မင်းြကီးသား ဘူတန်မှာ နှစ်နှစ်လံုးလံုး ေဒါ်လာေတွစားလာတယ်။ ြပန်လာရင်တိုင်းြပည်အတွက်လည်း တလှည့်ြပန်အကျိုးြပုေချဦး”ဆိုြပီး ြပစ်မှုေြကွးကို ေချွးြဖင့်ဆပ်ရတဲ့ ဆရာဝန်အမျိုးအစားေပါ့။ သူတို့ခမျာလည်း တကယ်သွားမယ့်ဆရာဝန်ကို ချည်ြပီးတုပ်ြပီးလွှတ်ရတာ လွယ်တာမဟုတ်ပါဘူး။ နှစ်ေယာက်ခန့်ရင် တစ်ေယာက်ေလာက်ကအလုပ်ထွက်ြပီး မေလးရှားေရာက်ေရာက်
သွားလို့ လူသစ်ြပန်ြပန်ရှာရတာ ပိုအလုပ်ရှုပ်တာကိုး။
ဒါြဖင့် ေမာင်ရင်ေလး အမ်းမှာေပျာ်သလားေမးရင်ြဖင့် တကယ်ေပျာ်ပါသဗျာ။ အဟုတ်ေပျာ်ပါသဗျား။ တစ်သက်လံုးေတာ့မထားပါနဲ့။ ဒီထက်ဆိုးတဲ့ေနရာေလးများရှိရင်ပို့ေပးပါဦး။
သွားချင်ပါေသးတယ်။
ပထမဦးဆံုး ပထဝီအေနအထားက စ ရှင်းရမှာြဖင့် ြမို့က ဖုန်တေသာေသာ၊ကုန်းဆင်းကုန်းတက်ေတွနဲ့ ေတာင်ကုန်းြကီးတစ်ခုရဲ့ တဘက်တချက်မှာ ြမို့ေဟာင်းနဲ့ ြမို့သစ်ဆိုြပီး ဆိုင်ကယ်နဲ့(၁၅)မိနစ်စာေလာက်ခွာထားတယ်။ ြမို့ေဟာင်းမှာ ေဈးဆိုင်၊ ကုန်သည်နဲ့ ြမို့ခံေတွေနြကြပီး ြမို့သစ်မှာေတာ့ ဝန်ထမ်းေတွသူ့အစုတွက် ကုန်းြမင့်ကေလးေတွနဲ့ ေနြကတယ်။ ြမို့ေဟာင်းမှာေလယာဉ်ကွင်းရှိြပီး ြမို့သစ်မှာေတာ့
ကားဂိတ်ရှိတယ်။ ခင်းလက်စ လမ်းစီမံကိန်းြကီးေတွနဲ့ ေရအားလျှပ်စစ်စီမံကိန်းြကီးလည်းရှိတယ်။
ေဂါက်ကွင်းရဲ့တဘက်မှာေတာ့ စစ်တိုင်းြကီးလည်းရှိပါတယ်ဗျား။ ြမို့အဂင်္ါရပ်နဲ့အညီ ေစတီ၊ ဘုန်းြကီးေကျာင်း၊အထက၊ေဘာလံုးကွင်းတို့လည်း ရှိတာေပါ့။ ြမို့အေနာက်ဘက်မှာ အမ်းေချာင်းထဲကို သယုေချာင်းကစီးဝင်ြပီးြမို့ပတ်လည် ဘယ်ေနရာရချိုးချိုး အဆင်ေြပတယ်။ အမ်းကလူေတွက ညေနေစာင်းရင် ဆိုင်ကယ်ေလးေတွနဲ့ပုဆိုးေလးပုခံုးတင်၊ ဆပ်ြပာခွက်ေလးလက်ဆွဲြပီး ေချာင်းေရဆင်းချိုးြကတာချည်းပဲ။ မိုးမကျေသးလို့ ေရကတိမ်ေပမယ့် ေရစီးေတာ့သန်တယ်။ ေတာင်ကျေရမဆင်းလို့ ေချာင်းေရြကည်ရင် ငါးကေလးေတွအများြကီးပါပဲ။
ေချာင်းထဲမှာတခါခါလာလာတွတ်ရင် ယိုးဒယားက ငါးအနှိပ်ခန်းအတိုင်းပဲ။ ေမျာလာတဲ့ ဝါးေဖာင်ေလးေတွေပါ်တက်ေဆာ့တဲ့ ကေလးတသိုက်ရယ်၊ အဝတ်ေလျှာ်ေရခပ်လာြကတဲ့ မိန်းမပျို မိန်းမလတ်ေတွရယ်၊ ဆိုင်ကယ်ေရေဆး၊ လူေရေဆးလာတဲ့ လူငယ်ေတွရယ်နဲ့ စည်ေတာ့အစည်သား။ နွားလှည်းေလးေတွနဲ့ ေရစည်လှည်းလာတိုက်တာေတွလည်းအများြကီး။ ြမို့က ဒီေရကိုပဲသံုးတယ်။ ေရသန့်စက်ေတာင် အမ်းေချာင်းေရနဲ့ပဲစစ်တာ။
ေချာင်းစပ်မှာ ငှက်ေပျာေတာေတွနဲ့ ဘူးစင်အခင်းေတွရှိတယ်။ ဘူးသီးမတရားေပါတယ်။ဟင်းခါးချက်လည်း ချို၊ချည်ရည်ချက်လည်း ချို၊ လက်သီးဆုပ်ေလာက် ဘူးသီးနုနုေလး ြပုတ်တို့တာလည်း ချိုတယ်။ ဘူးညွန် စိမ်းစိမ်းေလးေတွေရေနွးေဖျာ၊ ေြမပဲဆံနဲ့သုပ်ေတာ့လည်း ချိုတာပဲ။ ရန်ကုန်ဘူးသီးေတွ ထက်ကိုချိုတာ၊ လတ်ဆတ်လို့ထင်ပါရဲ့။ ပိန္နဲသီးနုနုေလးေတွကို ငရုတ်သီးေတာင့်နဲ့ ေထာင်းကာ ဆူးပုပ်ညွန့်ေလးေတွကို ဘဲဥနဲ့ြကာ်လိုက်၊ပဲြကီးနဲ့နှပ်လိုက်၊ ဥသျှစ်ရွက်ေတာင် တို့စားလို့ရမှန်း ဒီေရာက်မှပဲ သိေတာ့တယ်။ တယ်ေမွှးသကိုး။ ြကက်သား၊
ဝက်သား၊ အမဲသား၊ ဆိတ်သားကေတာ့ ဘူတန်မှာလိုမဟုတ်ဘူး။ ေန့တိုင်းရတယ်။ ေဈးလည်းချိုတယ်။
တခါတခါ ဆတ်သားလည်းရတယ်။ ပုဇွန်၊ ခရု၊ ကမာ၊ ပင်လယ်စာေတွလည်း တခါတေလရတယ်။ ထမင်းဆိုင်မှာလေပးစားရင် ည မနက်စာ ဆိုင်မှာရှိတဲ့ဟင်းေတွနဲ့ အဝစား၊ တစ်လကို သံုးေသာင်းခွဲပဲေပးရတယ်။ စားကုန်ေသာက်ကုန် ေဈးမြကီးဘူး။ ဒီမှာမရှိလို့ ရန်ကုန်ကမှာရတဲ့ ပစ္စည်းေတွပဲ စားရိတ်ြကီးလို့ေဈးြကီးတယ်။ သူတို့ဆီကသစ်အရိုင်းနဲ့ စားပွဲတလံုးကျကျနနလုပ်ရင် တစ်ေသာင်းခွဲေလာက်ဆို အြကီးြကီးရတယ်။ တီဗီတင်တဲ့ စင်ေသးေသးေလးဆို ခုနှစ်ေထာင်ကျတယ်။
အမ်းမှာေကာင်းတာ ရခိုင်မုန့်တီဆိုင်ေလးေတွလည်းရှိတယ်။ ဘယ်မှာစားစား အရသာသိပ်မကွာဘူး။
စားေကာင်းေကာင်းနဲ့နင်းကန်စားမိရင် ေနာက်ေန့မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ ဖင်ဝ ေရစိမ် ေနရလိမ့်မယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ေလးေတွမှာ အီြကာေကွး၊ ပလာတာ၊ စမူဆာ၊ ေပါက်စီလည်း ရတတ်ပါတယ်။ သိပ်မတရားြကီး ေတာကျတာေတာ့မဟုတ်ဘူးေပါ့။ စည်ဘီယာဆိုင်ေတာင် တစ်ဆိုင်တိတိရှိေသး။ ဒါနဲ့များ ဘာဆိုဘာမှမရှိဘူးလို့ ဘယ်သူေြပာတာပါလိမ့်ေနာ်။ ဘာေတွရှိရှိ၊ မရှိရှိ၊ အေရးြကီးတာ ေဆးရံုမှာ လူနာရှိဖို့လိုတယ်။ ကိုယ့်အလုပ်ကေဆးရံုမှာဆိုေတာ့လူနာမရှိရင် အသက်မရှိဘူးေလ။ ဒါေတာ့ ပူစရာမလိုပါဘူး။ ရှိလွန်းလို့။ ဒီအရပ် ဒီေဆးရံုမှာ ကိုယ်ရှိေနြခင်းဆိုတဲ့အတ္တိပစ္စေယာြကီးကလည်း သူတို့ကိုအကျိုးြပုတယ်။ သူတို့ခမျာ ကိုယ်ကလွဲရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ သွားြပစရာမရှိဘူး။
ပိုက်ဆံလည်းမရှိဘူးဆိုတဲ့ နတ္တိပစ္စေယာြကီးကလည်း ကိုယ့်ကိုအကျိုးြပုတယ်။ ဆရာြပုသမျှ အားလံုး ေကျနပ်ပါတယ်။ ဆိုးလည်းခံ၊ ေကာင်းလည်းကံေပါ့လို့ ယံုယံုြကည်ြကည် ရှိြကတယ်။ အားြကီးစိတ်ချမ်းသာစရာေကာင်းတယ်။ တခါတခါ စိတ်ေတာင်မေကာင်းဘူး။ ေမးေစ့ေအာက်မှာ အကျိတ်ြကီး ထွက်ေနတာကို ဆံထံုးလည်းစိုက်၊ ဆီလည်းစိုက် ခွဲေပးမယ်။ ေဆးလည်း ေပးမယ်။ ကင်ဆာဟုတ်မဟုတ်သိရေအာင်။ အသားစပို့ြပီးစစ်ေပး၊ လမ်းစရိတ်နဲ့ လူြကံုေတာင် ရှာေပးတယ်။ ဓါတ်ခွဲစစ်ခ တစ်ေသာင်းေလာက်ပဲ ရှာလာခဲ့ပါလို့ေြပာတာ
မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်။ ဟယ် .. အပါးခိုရန်ေကာ “နင့်အသက် ပိုက်ဆံတစ်ေသာင်းေလာက်မှ မတန်ရာလား ”လို့ ေြပာမိေတာ့..တန်ေတာ့တန်တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့် ပိုက်ဆံက ရှာလို့မှမလွယ်တာတဲ့။ ဒါြဖင့်လည်း လာသာလာပါ၊ ခွဲေပးမယ်ဆိုတာေတာင် ေပါ်မလာေတာ့ဘူး။
လူ့အသက်ေတွဟာ တချို့ေနရာမှာ တယ်လည်းေဈးေပါသကိုး။ ဒါေပမယ့် ဆရာဝန်ေတွကို ရိုေသတဲ့၊ေကျးဇူးတင်တဲ့ေနရာမှာေတာ့ အမ်းကလူေတွကိုမှီတဲ့သူ ေတာ်ေတာ်ရှားမယ်ထင်ပါတယ်။ (ေကျးဇူးတင်တယ်ဆိုတာကို သူက ြပန်ေကျးဇူးြပုတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ မတိုင်းဘူးေနာ်) ဆရာရယ်လို့ ြမင်လိုက်ရင် ြပံုးြပံုးရွှင်ရွှင်၊ ရိုရိုေသေသ၊လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲနဲ့ ဘယ်သူမဆိုပဲ။ လူေတွရိုးသားချက်ကလည်း ဘူတန်ရှံုးတယ်။ အိမ်တံခါးေသာ့ခတ်စရာမလို။
တစ်အိမ်လံုး ဘယ်ြပတင်းေပါက်မှမပိတ်တာ ေလးလရှိြပီ။ ေပျာက်ရိုးထံုးစံမရှိဘူးတဲ့။ တခါေတာ့ ေဆးရံုကဆရာဝန်ေတွကို အိမ်တအိမ်ကဆွမ်းေကျွးဖိတ်ပါတယ်။ လူကိုယ်တိုင်လာေခါ်ေတာ့ အားနာတာနဲ့ပဲ ဆရာဝန်ေတွစုြပီး ေဆးရံုတီးဝိုင်းအြဖစ် လိုက်တီးြကပါတယ်။ ဆရာဝန်ေတွြမင်ေတာ့ ဘုန်းြကီးေတွလည်းအားနာြပီး အချိုပွဲေတွဘုန်းမေပးေတာ့ပဲ ြပန်ြကွသွားတယ်။ အိမ်ရှင်ေတွကလည်းအားနာြပီး ဆရာဝန်ေတွကို ဘုန်းြကီးဝိုင်းပင့်သွားေရာ။အချိုပွဲေတွသိမ်းြပီး ထမင်းြပင်မလို့အလုပ်မှာ ဆရာဝန်ေတွေရှ့က မုန့်ေတွြပန်သိမ်းရမှာ ရှက်လို့ထင်ပါရဲ့။
မုန့်ေတွစားပါ။ ေကာ်ဖီေသာက်ပါ။ ေရေနွးေသာက်ပါ တည်ေနေရာ။ ကိုယ်ကလည်းအားနာြပန်ေရာ။ သူတို့ခမျာထမင်းမေကျွးနိုင်လို့ မုန့်အချိုပွဲေတွကိုပဲ မိန်းမီနျူးအြဖစ်နဲ့ ေကျွးရရှာတာကိုးဆိုြပီး စားပွဲြကီးအြပည့်အချိုပွဲေတွကို ထမင်းလွတ်တွယ်မိြကတာေပါ့။ တဝက်ေလာက်လည်းကျိုးေရာ ထမင်းြပင်ြပီးပါြပီတဲ့။ ဗုေဒ္ဓါ၊ ေြပာင်းြပန်ြကီးပါလားကွယ်။ ဒီလိုမှန်းသိ ဗိုက်ထဲေနရာချန်ထားတာေပါ့။ စားတုန်း ေသာက်တုန်းမှာလည်း အိမ်နီးနားချင်းေတွပါ ြပာြပာသလဲဧည့်ခံလိုက်ြကတာ။ နင်တို့စားရင် ငါတို့အတွက်မကျန်သလိုပါပဲကွယ်လို့ ေြပာေနသလိုပါပဲ။
အမ်းမှာက ဘာပွဲလုပ်လုပ် ဆရာဝန်ေတွကိုဖိတ်မှ ြပည့်စံုတာ။ ကျက်သေရရှိေသာ၊ မဂင်္လာရှိေသာလူသားများအြဖစ်ဆက်ဆံတာ။ ဒီေန့ေတာင် ေဆးရံုတီးဝိုင်းက ဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာ ဒန်ေပါက်ထမင်း အဝတီးလာခဲ့ေသးတယ်။
ဆရာေတာ်ကေတာင် ဖုန်းနံပါတ်ေတာင်းထားလိုက်ေသးတယ်။ ေနာက်ေန့ ဆွမ်းဟင်းေကာင်းေကာင်းချက်တဲ့ေန့ဆို ေခါ်လိုက်မယ်တဲ့။ ရှက်စရာြကီး။ အဲေလ .... ေပျာ်စရာြကီး။
0 comments:
Post a Comment