ဒါေပမယ့် ဆရာဝန်ဆိုတဲ့အသက်ေမွးမှုဟာ အြခား တပါးေသာ အသက်ေမွးမှုတစ်ခုခုနဲ့ အတူယှဉ်တွဲမလုပ်သင့်ဘူးလို့ အြငင်းပွားစရာြဖစ်လာရာကေန အရပ်ထဲ မှာေတာ့ ဆရာဝန်ေတွ ရုပ်ရှင်မင်းသား လုပ်လို့မရဘူးရယ်လို့ ဗူးလံုးနားမထွင်းမှတ်သားထားလိုက်ြကပါ ေတာ့တယ်။ အဲဒီေနာက်ပိုင်းမှာေတာ့ မသိချင်ေယာင် ေဆာင်တဲ့အခါေဆာင်ေနလိုက်၊။ ေရွှေဖာ့လံုးေလးေတွနဲ့ တို့လိုက် ဆိတ်လိုက်။အဆင်ေြပသလိုေနလာြကရာကေန မြကာေသးခင်ကေတာ့ ဒီလိုအြပစ်မျိုးကို လံုးဝ ခွင့်မလွှတ်နိုင်လို့ ဆမလိုင်စင်ေတာင် မေပးဘူးလို့ ြဖစ်လာပါေတာ့တယ်။
တကယ်ေတာ့ ဆရာဝန်ဆိုတဲ့အသက်ေမွးမှုနဲ့ ေဆးပညာဘာသာရပ်ြကီးေတွဟာ အစဉ်အဆက်ေသာ သမားဆရာြကီးများ တစ်ဘဝလံုးြမှုပ်နှံလို မေရမတွက်နိုင်ေသာ လူနာ့အသက်များအေပါ်မှာ ေလ့လာဆည်းပူး မှတ်သား လက်ဆင့်ကမ်းလာြကတဲ့အတတ်ြကီးဆိုေတာ့ အြခားအလုပ်ေတွနဲ့တွဲြပီး ကေရာ်ကမယ် ဆန်ေဆးရင်း ေသးေပါက်လုပ်လို့မရဘူးလို့ ဆိုချင်ပံုပါ။ ဒါေမမယ့် ေစာေစာကနိုင်ငံေကျာ်ြကီးေတွများကေတာ့လည်း ေခါင်း တစ်လံုးနဲ့ ေရအိုးနှစ်လံုးရွက်နိုင်ရံုအြပင် ေကွးေနေအာင်ေတာင် က ြပြကပါလိမ့်ဦးမယ်။ ပါရမီချင်းမှမတူပဲကိုး။
အြခားအတက်မှာ ကျွမ်းကျင်သလို ဆရာဝန်အတတ်မှာေတာ့ ေတာ်ရိေရာရိေလာက်ပဲရှိလိမ့်မယ်လို့လည်း တရားေသေတွးလို့မရပါဘူး။ အကယ်ဒမီဆုရှင် ေဒါ်ဝင်းမာေလးဆိုရင် ပါေမာက္ခ၊ ဌာနမှူးြဖစ်တဲ့အထိ ေဆးေလာကမှာ ထူးထူးချွန်ချွန် တာဝန်ထမ်းေဆာင်ခဲ့တာပဲ။ (အတူတူတွဲလုပ်တာေတာ့ မဟုတ်ဘူးေပါ့ေလ) ေဆးေကျာင်းတဘက်နဲ့ အြပင်အလုပ်လုပ်တယ်ဆိုကတည်းက ဒါဟာ လူသာမန်ေတွလုပ်နိုင်ခဲတဲ့အလုပ်ပါပဲ။
ေဆးေကျာင်းက စာေမးပွဲေတွရဲ့စိတ်ဖိစီးမှုဟာ စိတ်မခိုင်သူေတွေဆးကုယူရတဲ့အထိ ပင်ပန်းဆင်းရဲပါတယ်။ တခုြပီးတခု ဆက်ြပတ်တာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီစာေမးပွဲေတွကို နိုင်ငံေကျာ်အနုပညာရှင်မို့လိုဆိုြပီး လူြကီး သားသမီးများလို ေအာင်ေအာင်၊ မေအာင်ေအာင် အတင်းေအာင်ေပးလို့ မရပါဘူး။ ေအာင်ချင်ရင် မေအာင်မချင်း မေအာင် ေအာင်ေအာင်ေြဖေပေရာ့ပဲ။ တချို့က အဲဒီစာေမးပွဲေတွကို အလူးအလိမ့်ေကျာ်ြဖတ်ရရှာသလို တချို့ ကျေတာ့လည်း အသာေလးေပါ့။ လူေပါ်မှာပဲတည်တယ်။ ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ်ေဆးပညာဘွှဲ့ရလာြပီဆိုရင်ေတာ့ တကယ်ထိုက်တန်လိုရြကတာပါ။ သိဖူးသေလာက်ကို ေြပာတာေနာ်။
ဘွဲ့ေပးဖို့အထိေတာ့ ြပသနာမရှိဘူးေပါ့။ ဒါေမမယ့် ေဆးကုသခွင့်လိုင်စင်(ဆမ လက်မှတ်) ထုတ်ေပးတဲ့ ေနရာမှာေတာ့ စဉ်းစားစရာြဖစ်လာပါတယ်။ လူတချို့က အဲဒီလက်မှတ်ကို ၀၀၇ လိုင်စင်ေလာက် ေအာက်ေမ့ေန ြကတာကိုး။ ြပဿနာ တက်လာရင် သူတို့ေခါင်းေပါ်ေရာက်လာမှာစိုးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့် အိုးကမပူ စေလာင်းက ပူေနြကတာပါ။ “ကိုကို စိုးသူက ေဆးကုေပးမယ်ဆိုရင် မီးကေတာ့ ဆယ်ခါြပန်ေသလို့ရတယ်” ဆိုတဲ့ ကေလးမ ေလးေတွက ရိုက်သတ်လို့မကုန်။ ဟိုဆရာများကလည်း ငါများမေတာ်တဆ ကေရာ်ကမယ် လုပ်လိုက်မိလို့ကေတာ့ ဂျာနယ်ထဲတန်းပါြပီးသားပဲဆို ေနာက်မှာ ကူစရာလူမရှိရင် အပ်ေတာင် ရမ်းသမ်းမထိုးရဲဘူး။ လူေရှ့သူ့ေရှ့မှာ အေနအထိုင်အေြပာအဆိုမမှားေအာင်ထိန်းရတဲ့ အကျင့်က သူ့တို့အသက်ေမွးဝမ်းေကျာင်းအရ အလိုလိုပါြပီးသားပါ။
ဘာလုပ်လုပ် “ငါလုပ်တာ ဘယ်သူမှမသိဘူးကွ” လိုမှလုပ်လို့မရပဲနဲ့။
ေနာက်အေြကာင်းတခုက ဘာသာရပ်နဲ့ အသက်ေမွးမှုနယ်ပယ်အေပါ်မှာ ရိုးသားေလးစား တန်ဖိုးထားမှုပါ။ ဘယ်ေယာကျာ်းကမှ နင်လုပ်စာက ငါ့ရဲ့ဘာဖိုးညာဖိုးပဲရှိတယ်ဆိုတဲ့မိန်းမမျိုးကို သည်းညည်း မခံနိုင်သလိုပဲ ဆရာဝန်လစာနဲ့ ဝင်ေငွကို တဘက်က မယှဉ်သာေအာင်ြမင့်မားတဲ့ အြခားဝင်ေငွနဲ့ နှိုင်းဆြပီး ေပါ့တီး ေပါ့ပျက်လုပ်ရင် ဒါမှမဟုတ် သေရာ်ေစာ်ကားေြပာလာရင် ဘယ်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။ အဲဒီကိစ္စကေတာ့ လူအေပါ်မှာနဲ့ အေြခအေနအချိန်အခါေပါ်မှာ မူတည်ပါလိမ့်မယ်။ ေဆးေကျာင်းမှာ သံုးေလးနှစ်ေလာက် အနီးကပ်ေပါင်းဖူးသေလာက်ေတာ့ ကိုစိုးသူဟာ ေဆးေလာက ဆရာြကီး ဆရာမြကီးများကို သူ့ကို သွန်သင် သင်ြပေပးတဲ့ ဒါရိုက်တာများထက် ေလးေလးစားစား ကျိုးကျိုး နွံနွံရှိပါတယ်။ စာေမးပွဲေအာင်ချင်စိတ်ေြကာင့် ဆိုတာထက် သူတို့ရဲ့ပညာေတွကို အထင်ြကီးအားကျတဲ့စိတ်က ပိုပါတယ်။ ဆရာဝန်ဆိုတဲ့ အသက်ေမွးမှုကို သူစိတ်ထဲမှာ လိုလိုချင်ချင် ြမတ်ြမတ်နိုးနိုး ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ဘာြဖစ်လို့ ဆရာဝန်လုပ်ခွင့်မရှိသလဲဆိုတာ ကိုေတာ့ အတွင်းသိမို့ မေြပာြပဘူး။ သတ်ရင်သတ်။ သူဆရာဝန်ြဖစ်ချင်တယ်။ ဒါေလာက်ဆိုရြပီ။
ြဖူြဖူေကျာ်သိန်းကျေတာ့ အလုပ်သင်ဆရာဝန်လာဆင်းတုန်းက ဆံုခဲ့ဖူးပါတယ်။ သူလည်း ေဆးေကျာင်းမှာ ညံ့တဲ့ေကျာင်းသားထဲမပါပါဘူး။ သူ့ဟာသူ စင်ေပါ်မှာ စစ်ကိုင်းေချာင်က သီလရှင်လူထွက်ြကီး ေခွးလိုက်ဆွဲခံရသလို ဘုရားသခင်ေပးတဲ့အသံဝါြကီးနဲ့ ေအာ်ဟစ်ေြပးလွှားေနချင်ေနမယ်(သူေြပာတာေတာ့ အဲဒါ ပါေဖာမင့်တဲ့)။ ေဆးရံုမှာေတာ့ သာမန်ေဆးေကျာင်းသူတစ်ေယာက်လိုပဲေနရှာပါတယ်။
တတ်ချင်သိချင် လုပ်ချင်ကိုင်ချင်စိတ်ရှိပါတယ်။ (ေလလံုးထွားတာကေတာ့ ခွင့်လွှတ်ရတာေပါ့ကွယ်။ ဒါက သူ့ဝသီြဖစ်ေနြပီကိုး)။ လုပ်ငန်းခွင်မှာ သူနဲ့အလုပ်အတူလုပ်ေနသူေတွကသိကေအာက် အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ေလာက်စရာ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်ရှာပါဘူး။ သူလည်းပဲ ေဆးပညာကို ြမတ်နိုးလိုက်တာမှ ဘွဲ့လွန်ေတွဘာေတွ တက်ချင်ေြဖချင်တဲ့အထိပါပဲ။ (သတိေပးလိုက်မယ်ေနာ်။အင်တာဗျူးမှာေတာ့ အဲဒါဟုတ်သလား သွားမေမးေလနဲ့ “ြဖူြဖူက အရမ်းကို ြဖူြဖူ ြဖူြဖူ နဲ့ ြဖစ်ေနတဲ့အခါကျေတာ့ေလ . . . ” ဆိုြပီးေချလိုက်လို့ “ သွားပါရေစေတာ့ ကျုပ်သွားပါရေစေတာ့” လို့ ြပန်ေြပးလာရဦးမယ်)။
ချစ်သုေဝကေလးလည်း ဆမလက်မှတ်မရလို့ အရမ်းကိုစိတ်မေကာင်းေတွြဖစ်ေနရှာသတဲ့ကွယ်။ သနားစရာ။ တကယ်ေတာ့ ေဆးေလာကမှာ အဲသလိုအြပံုးချိုချိုနဲ့ ချစ်စရာဆရာဝန်မေလးတစ်ေယာက်ေလာက် ေတာ့ ရှိဖို့မေကာင်းလို့လား။ (ဆာဂျရီ ေြဖချင်တယ်ဆို ေသချာကို သင်ေပးပလိုက်မယ်)။ ေြပာချင်တာက သူတို့ခမျာ ဆရာဝန်အလုပ်ြကီးကို တေလးတစား တက်ေြမာက်ေအာင်သင်ထားရဲ့သားနဲ့ ဆရာဝန်အြဖစ် ဣေြန္ဒရရ ရပ်တည်အသက်ေမွးချင်စိတ်လည်းရှိပါလျက်နဲ့ လုပ်ခွင့်မရတာ စိတ်မေကာင်းစရာပါ။ မူအရကိုး။
လူကိုခင်တိုင်း မူကိုြပင်တာမေကာင်းဘူးဆိုေပမယ့် လူအမျိုးမျိုး နတ်အေထွေထွရှိတဲ့ေခတ်မှာ အဲဒီ ေလှနံဓားထစ်မူြကီးကိုကိုင်ထားြပီး နွားထီးငါးကျပ် နွားမငါးကျပ် လုပ်ေနတာ မသင့်ေတာ်ဘူးလို့ ေြပာချင် တာပါကွယ်။ သူတို့ေလာက် ေကျာ်ြကားတဲ့နာမည်နဲ့ အနုပညာဝမ်းစာလည်းမရှိပဲနဲ့ အနုပညာအလုပ်ကို သူတို့ ေဈးကွက်မှာ ေဈးပိုေကာင်းလို့ ရယံု၊ ဆရာဝန်ဘွဲ့ကိုလူရှိန်ရံုယူြပီး ထင်တိုင်းြကဲေနတဲ့ ဟိုမေရာက်ဒီမေရာက် ေတွေရာ ေဆးေကျာင်းမှာ မရှိဘူးလိုများ ထင်ေနသလား။ လက်ေတွ့ခန်းထဲက မိုက်ကရိုစကုပ်ြကီးကို အရက်ေြကာ်ြငာထဲက ေမာ်ဒယ်ဂဲလ်ေတွ ကိုင်သလို ကုန်းကုန်း ေကာ့ေကာ့ြကီး အြမဲကိုင်ေနတဲ့၊ ဘယ်လိုရပ်ရပ် တင်ပစ်ရင်ပစ်ြကီးနဲ့ ေစာင်းေစာင်းခါးလိမ် ချာဝန်မေတွကို ငါေလ ြမင်နိုင်ရင် မင်းကို ြပချင်တယ်ပဲ။
ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမထဲကို အေဖအေမေတွမေခါ်ပဲမိတ်ကပ်ြပင်တဲ့အေြခာက်မေတွေခါ်သွင်းြပီး စင်ေပါ်တက်ခါနီး ေလှကားရင်းအထိ မှန်တချပ်နဲ့ တို့ပတ်ပုတ်ေနတဲ့ ဘာဘာညာညာ မယ်ပါ ဆိုတာေတွလည်း ေတွ့ခဲ့ ဖူးတာပဲ။ ဒီလူေတွကျေတာ့ ြကည့်ေကာင်းေကာင်းနဲ့များ လွှတ်ထားေလသလား မသိပါဘူး။ ကိုယ့်သေဘာကိုေြပာရရင်ေတာ့ တကယ်ပညာသည်အစစ်ေတွကို သူတို့ကမှလုပ်ချင်တယ်ဆိုရင်
ခွင့်ေပးသင့်ထင်တာပါပဲ။ ဒီအလုပ်ကိုလုပ်ချင်တယ်ဆိုကတည်းက ဆရာဝန်အလုပ်ဟာ သူတို့ အလုပ်ထက် ဂုဏ်ရှိတယ်လို့ လက်ခံလို့ေပါ့။ ေနာက်တခုက အဲဒီဆရာဝန်အတတ်နဲ့ သူတို့ ပိုက်ဆံရှာမစားဘူး။ စားမှ မစားေလာက်ပဲနဲ့။ ဒါေြကာင့် သူတို့ ဒီအလုပ်ကိုလုပ်ရင် ကုသိုလ်ြဖစ်ပဲလုပ်မှာ အိပ်စိုက်ကုေပးမယ့်ဆရာဝန်ဆိုတာ ဒီေခတ်ြကီးမှာ ရှားပါဘိသနဲ့။
သူတို့ရဲ့တိုင်းသိြပည်သိ နာမည်ြကီးအပွန်းခံြပီး သိက္ခာကျစရာအလုပ်ေတွကို လုပ်မှာမဟုတ်ဘူးေလ။ အနည်းဆံုးေတာ့သူတို့သရုပ်ေဆာင်တဲ့ဇာတ်ကားေတွမှာ ဆရာဝန်ရုပ် ပီပီြပင်ြပင် ခန့်ခန့်ညားညား ြမင်ရမှာေပါ့။ ေနာက် ၅ နှစ်ြကာလို့ မဲဆွယ်တဲ့အခါကျရင်လည်း အြပင်လူ လွင်မိုးတို့၊ မိုးဒီတို့ လိုက်ေခါ်ေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သီချင်းလည်း ဆိုခိုင်းလို့ရတယ်။ ေဆးလည်း ကုခိုင်းလို့ရတယ်။ ဇာတ်ထုပ်လည်း ခင်းြပဦးမယ်။ တစ်ကျပ်ဖိုးမှ သံုးထုပ်ထဲရယ်။
ဝယ်ေနာ် . . . အဲေလ ထည့်ေနာ်။ မဲ ကိုေြပာတာ။
0 comments:
Post a Comment