သတင်းစာရှင်းလင်းပွဲလို သတင်းအရှည်ြကီးေတွ လာတဲ့ေန့ဆို ဇာတ်သိမ်းခန်းေလးေတာင် မီလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုြပီး စိတ်မေကာင်းြဖစ်ရတယ်။ တကယ်။ တကယ်။ လွှတ်ေတာ်ထဲမှာ ခင်းြပတဲ့ ဆဒ္ဒါန်ဆင်မင်းဇာတ်ေတာ်ြကီးဆိုလည်း ေသာနုတ္ထိုရ်ငိုချင်းနဲ့တင် `ကန့်လန့်ကာြကီးရယ် ေနပါဦး ကလို့ေကာင်းေနတုန်း´ လုပ်ရေတာ့မယ်။ တို့ရွာသားေတွ အားလံုးသံုးတဲ့ ဓူဝံအင်ဗာတာြကီးေတာင် ေဖျာ့ေတာ့လှုပ်ခတ်တဲ့ ဓါတ်အားေလး မစို့မပို့နဲ့ အားသွင်းရေတာ့ နွားပိန်ကို အစာဝေအာင်မေကျွးပဲ လှည်းြကမ်းဆွဲခိုင်းသလိုြဖစ်ြပီး တာ့တာြပသွားရှာေပါ့။ လူေတွကိုက ခက်ပါတယ်ေလ။ ေရရှည်ကို မြကည့်တတ်ြကဘူး။ ကိုယ်လည်းပါတယ်။ အခုေန ခနတြဖုတ် မီးပျက်တာကေလးပဲ ရိုးမယ်ဖွဲ့ေနြကတယ်။ ေနာင်ကျရင် ဓါတ်အားေတွ လျှံကျလာတာကို ြကိုေတွးြပီး မုဒိတာပွားထားနှင့်ပါလား။ အခုဆို အမ်းေချာင်းေရအားလျှပ်စစ်စီမံကိန်းြကီးကို နိုင်ငံေတာ်က တည်ေဆာက်ေနတာ နှစ်ေတာင် အေတာ်ြကာေပါ့။ ြပီးသွားရင် မီးလာမယ်။ အခုေတာ့ သည်းညည်းခံထားဦး။ အားလံုးေကာင်းဖို့ လုပ်ေနတာပါ။
ဟုတ်တယ်မလား။ မီးလာတဲ့အချိန်ေတွ နည်းသွားရင် မီတာခေတွ သက်သာသွားမယ်ေလ။ ဒါဆို အဲဒီေငွေတွကို စုမိေဆာင်းမိ်ေအာင်ြကိုးစား၊ ဆင်း ရဲနွမ်းပါးမှုေတွ ေလျာ့ကျသွားမှာေပါ့။ ခွိ ခွိ။ ေြပာရင်းနဲ့ေတာင် ရယ်ချင်လာြပီ။ မီးသာမလာတာ မီတာခက မသက်သာတာ အံဩကုန်နိုင်ဖွယ်ဗျ။ အမ်းမှာ မီးသီးမီးေချာင်းထွန်းရံု တစ်ည သံုးနာရီရတဲ့မီတာခဟာ ေလာက်ကိုင်မှာ ၂၄ နာရီ ထမင်းဟင်းချက်၊ ေရတင်၊ အဲယားကွန်းဖွင့်၊ မီးပူတိုက် သံုးချင်တိုင်းသံုး မီတာခနဲ့ အတူတူပဲဗျာ။ မယံုမရှိြကနဲ့။ အပိုမေြပာပါဘူး။ ဒီ့ထက်ပိုြပီး ရယ်စရာေကာင်းတာ ေြပာြပရဦးမယ်။ နဂိုက တစ်ညသံုးနာရီရေနတဲ့ လျှပ်စစ်မီးဟာ အခု တစ်ညနှစ်နာရီ ြဖစ်သွားရတဲ့အေြကာင်းကေတာ့ ´၂၄ နာရီ မီးအလင်း၊ ြကိုက်သေလာက်သံုး၊ ကျသေလာက်ရှင်း´ ဆိုတဲ့ စံနစ်ကို ကူးေြပာင်းရင်း ြဖစ်သွားတာပါတဲ့။ နိုင်ငံေတာ်က အစိုးရနှုန်းထားနဲ့ နှစ်နာရီေပးမယ်။ ကျန်တာ ကိုယ့်ဘာသာ အြပင်နှုန်းထားနဲ့ရှင်း ဆိုတဲ့စံနစ်ြကီးေြကာင့် အစိုးရေဆးရံုြကီးေတွကေပးေဆာင်ရတဲ့မီတာခေတွဟာ ေြကာက်ခမန်းလိလိတက်သွားပါတယ်။ (ဒါေတာင် တစ်နာရီပဲ ပိုသံုးေသးတာ) လူနာေတွမှ ဆင်းရဲတာမဟုတ်ဘူးေလ။ ဆရာဝန်ေတွလည်း ဆင်းရဲတာပဲ။ ေဆးရံုြကီးလည်း ဆင်းရဲတာပဲ။
မီးလာရံုနဲ့ ပလပ်ေပါက်ထဲ လက်ထိုးြပီး ကိုယ့်ဗိုက်ထဲ အားြဖည့်လို့ ရတာလည်းမဟုတ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ဆီမီးတစ်ေထာင် လှူမယ့်ကတိေတွေပးေပးြပီး ခနခနလိုချင်တာေတွ လာလာဆုေတာင်းတဲ့အမျိုးသမီးြကီးကို လူရွှတ်တစ်ေကာင် ေသာလွှတ်လိုက်သလို `ေမှာင်ေမှာင်ပဲ ေနပါရေစေတာ့ တကာမြကီးရယ်´ လို့ ေြပာချင်လာတယ်။ ေလာကသဘာဝ အလင်းရှိရင် အေမှာင်လည်း ရှိရတာပဆိုြပီး သဘာဝရဲ့ ရင်ေသွးငယ်လုပ်ေနတယ်ေလ။ လမင်းြကီးထိန်ထိန်သာေနရင်ေတာင် ဆရာြငိမ်းသီချင်းထဲကအတိုင်း `ေမှာင်မိုက်မိုက် ေချာင်ြကိုက်လှတဲ့အခါဝယ် ေလာကွတ် ေချာ်ေတာ်မူအားတယ်´ လို့ မာမာေအးအလွမ်းေြပ ဟစ်လို့လည်း ေကာင်းတာပဲ။
ဒီစာကိုဖတ်ေနတဲ့အချိန်မှာ အေမြကီးကား၊ စကင်္ာပူ၊ ဩစေြတးလျား က သူငယ်ချင်းေတွကေတာ့ `ေကာင်းတယ်။ နည်းေတာင် နည်းေသး။ တို့လိုမှ စွန့်စွန့်စားစား အြပင်ထွက်ြကိုးစားချင်စိတ်မှ မရှိတာ´ လို့ ြပံုးစိစိြဖစ်ကုန်ြကေရာ့မယ်ေနာ်။ ဟုတ်ေတာ့ ဟုတ်ပါရဲ့ေလ။ ဘူတန်လို နိုင်ငံေသးေသးေလးသွားတုန်းကေတာင် အြပတ်အေတာက်မရှိတဲ့ မီးကို မီတာခမေပးရပဲ (ကျွန်ေတာ့်အိမ်ကို မီတာဘီလ် လံုးဝမလာပါ) ကမုတ်ေပါ်ထိုင်ချတ်တင်လုပ်ခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီအရသာေတွ တသသနဲ့ ဘယ်ေမ့ပါ့မလဲ။ `သူတို့ဆီနဲ့ ကိုယ့်ဆီ လူြဖစ်ကျိုးနပ်ပံုချင်း တယ်ကွာလှသကိုး´ လို့လည်း အံ့ချီးမကုန် ရှိခဲ့ပါရဲ့။ လူေမွှးလူေတာင်ဆိုတဲ့ အေဆာင်အေယာင် အခွင့်အေရးေတွကိုလည်း ခံုမင်အားကျ ြဖစ်ခဲ့ပါရဲ့ေလ။
သို့ေသာ်ြငားလည်း ကိုယ်မတတ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စေတွမှာ `တရားနဲ့ေြဖ။ တရားနဲ့ေြဖ´ လို့ သူများေတွကို ေဖျာင်းဖျခဲ့သလို ကိုယ့်ဘာသာလည်း တရားေလးနဲ့ ေြဖနိုင်ေအာင် ြကိုးစားရပါတယ်။ အံ့ဩစရာြကီးဗျာ။ တကယ်ေြပတယ်ဗျို့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ကိုယ့်လိုပဲ အေမှာင်ထဲမှာ ချွတ်ြခံုကျေနတဲ့သူေတွကိုပါ တရားနဲ့ ေြဖနိုင်ေအာင် ဓမ္မလက်ေဆာင်ေပးလိုက်ရပါတယ်။ ဒီတခါေဟာမယ့် ဇာတ်ေတာ်ကေတာ့ နိဂမဝါသီတိဿ မေထရ်ြကီးရဲ့ ဇာတ်ေြကာင်းပါပဲ။ ကဲ .. တရားနာပရိသတ်ြကီးေရ။ အနန္တငါးပါး အရင် ကန်ေတာ့လိုက်ြကပါဦး။
အဲဒီမေထရ်ြကီးရဲ့ ဘွဲ့မည်ဟာ `ေကျးရွာနိဂံုး၌သာ ေနထိုင်သူ´ လို့ အဓိပ္ပါယ်ရပါသတဲ့။ ြမတ်စွာဘုရားရှင် လက်ထက်ေတာ်က ေတာေကျာင်းမှာ သီတင်းသံုးေနတဲ့ တိဿမေထရ်ြကီးဟာ ရဟန်းဝါ ငါးဝါရကတည်းက ဘုရားရှင်ထံ ကမ္မဋ္ဌာန်းတရားများ ေတာင်းယူြပီးေတာ့ မိမိေမွးဖွားြကီးြပင်းရာ ေတာရွာကေလးကိုြပန်လို့ တရားအားထုတ်ေတာ်မူသတဲ့။ သာဝတ္ထိြပည်မှာ အနာတပိဏ်သူေဋ္ဌးြကီး အလှူြကီးေပးတုန်းကလည်း မလာဘူး။ ဝိသာခါေကျာင်းအမြကီး အလှူြကီးေပးလည်း မြကွဘူး။ ေကာသလမင်းြကီးကိုယ်တိုင် အလှူြကီးေတွ ေပးတာေတာင် တစ်ခါမှ ြကွမလာပါဘူးတဲ့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ သူ့ကို ေတာမှာပဲ ေနတဲ့ဘုန်းြကီး `ဦးအိမ်ခင်´ ရယ်လို့ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ နံမည်ေပးထားြကပါသတဲ့။
တကယ်ေတာ့ မေထရ်ြကီးဟာ ရပ်ရွာသံေယာဇဉ်ြကီးလွန်းလို့၊ ေမွးရပ်ကမခွာနိုင်လို့ အိမ်သတိရပစ္စေယာ လုပ်ြပီး ေတာကမခွာ ေနတာ မဟုတ်ပါဘူးတဲ့။ ရဟန္တာအေလာင်းအလျာမို့ တွယ်တာမှုသံေယာဇာဉ်ဆိုတာလည်း သူ့မှာ မရှိသေလာက်ပါပဲတဲ့။ သူ့စိတ်ထဲမှာ စွဲြမဲခံယူေနတာ တစ်ခုေတာ့ ရှိပါသတဲ့။
`သဓေမ္မာ မိမိ၏မျိုးနွယ်၊ ရပ်ရွာ၊ ရိုးရာ၊ ယဉ်ေကျးမှုတို့သည်၊ ပိဂုေဏာ ဂုဏ်မဲ့သည်ဟု ထင်ရေစကာမူ၊ သုနိဋ္ဌိတာ အဆများစွာ ပို၍တိုးတက်သည်ဟု ထင်ရေသာ၊ ပရဓမ္မာ သူတပါးတို့၏ မျိုးနွယ်၊ ရပ်ရွာ၊ ရိုးရာ ယဉ်ေကျးမှုတို့ထက်၊ ေသေယျာ ြမတ်၏´ လို့ ဆိုပါသတဲ့။ `ေသေရာဟယ် ေသေရာ ေသေရာ´ လို့ေြပာရင် `ြမတ်ေလစွ ြမတ်ေလစွ ြမတ်ေလစွ´ လို့ အနက်ြပန်ရမယ်ေနာ်။ ေစာေစာက စကားကိုေတာ့ မန္တေလးသားေတွက ဝမ်းသာအယ်လဲ ေထာက်ခံြကပါလိမ့်မယ်။ ရဟန္တာြဖစ်ခါနီးတာေတာင် ေဒသစွဲက မကင်းေသးပဲကိုးလို့ အထင်လွဲကုန်ရင် ငရဲြကီးကုန်မှာစိုးလို့ ဆက်ရှင်းြပပါရေစဦး။
မေထရ်ြကီးရဲ့သေဘာထားက သည်လိုပါတဲ့။ သူဟာ ဤေဒသ ဤနိဂံုး ဤမိဘမျိုးနွယ်၌ လူြဖစ်လာရြခင်းမို့ အဲဒီေဒသ အဲဒီနိဂံုးက မိဘေဆွမျိုးေတွကို ေကျးဇူးတုန့်ြပန်ရပါမယ် တဲ့။ မိမိအကျိုးစီးပွားအတွက် အဲဒါေတွကို ပစ်ပယ်ြပီး သာသည့်ေြမသို့ ြကွသွားခဲ့ရင် ေကျးဇူးကန်းရာေရာက်တယ် လို့ ြမင်ပါသတဲ့။ ဘယ်လိုေကျးဇူးဆပ်သလဲဆိုေတာ့ အရပ်တပါးမသွားပဲ အဲဒီရပ်ရွာမှာတင် ရဟန်းကိစ္စြပီးေြမာက်ေအာင် တရားအားထုတ်လို့ ေနပါသတဲ့။ ဒီမှာလည်း ရပ်ရွာေကျးဗူးဆပ်ေပးဖို့ဆိုြပီး `ေဆးရံုေဆာက်ေပးပါ။ လမ်းခင်းေပးပါ။ ေကျာင်းေဆာက်ေပးပါ။´ လို့ ဟိုလူ့ပူဆာ ဒီလူ့ပူဆာ မလုပ်ဘူးေနာ်။ ဘုန်းြကီးပီပီ ဘုန်းြကီးကိစ္စကိုသာ လုပ်ြပီး ေကျးဇူးဆပ်တာ အင်မတန် အတုယူစရာေကာင်းပါတယ်။ (ဘုန်းြကီးစာချတယ်လို့ ကေလာ်တုပ်ခံရေတာ့မှာပဲ)
ဒီေနရာမှာ နည်းနည်းေလာက်ေတာ့ နားေထာင်ြကည့်ပါ ဟစ်ေဟာ့ပ်သီချင်းလို့ အေလးအနက်ထားေြပာချင်တာကေတာ့ အရင်တေခါက်ကေြပာခဲ့သလို မေထရ်ြကီးရဲ့ ရဟန်းအလုပ်၊ အသက်ေမွးမှု၊ ဝမ်းေရးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ခံယူချက်သေဘာထားပဲ ြဖစ်ပါတယ်။ ေအာင်မယ်ေလး။ လိုရင်းေရာက်ေအာင် မနည်းရုန်းယူရတယ်။ နို့မို့ ဗုဒ္ဓစာပန်းချီေတွ ေရးမလို့လားလို့ အေငါ့ခံရဦးမယ်။ လူေတွဟာ အလုပ်လုပ်ြကတဲ့အခါ၊ အသက်ေမွးမှုြပုတဲ့အခါ၊ ဝမ်းစာရှာတဲ့အခါ ဆက်စပ်လာတဲ့ အကျိုးတရားသံုးပါးရှိပါတယ်တဲ့။ လာဘလို့ေခါ်တဲ့ ေငွေြကးဥစ္စာရယ်၊ သက္ကာရလို့ေခါ်တဲ့ အများကအသိအမှတ်ြပုရိုေသေလးစားမှုရယ်၊ သိေလာကလို့ေခါ်တဲ့ ထင်ရှားေကျာ်ေဇာမှုရယ်ပါတဲ့။
ေလာကမှာ လူရယ်လို့ြဖစ်လာရင် သူသူကိုယ်ကိုယ် ပစ္စည်းဥစ္စာနဲ့ ြပည့်စံုချင်ြကတဲ့သူချည့်ပါပဲတဲ့။ အဲသလိုြပည့်စံုဖို့ ေတာင့်တရံုတင်မဟုတ်ဘူး။ အားထုတ်ြကိုးစားြကတာလည်း ဓမ္မတာပါပဲတဲ့။
သို့ေသာ်ြငားလည်း အဲသလို ြကိုးစားအားထုတ်ရာမှာ တရားသြဖင့်ရေအာင် အားထုတ်တာမဟုတ်ပဲ အတင်းအဓမ္မြကိုးစားအားထုတ်လာခဲ့ရင်ေတာ့ အဲဒါ သမ္မာအာဇီဝ မမည်ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ တချို့ကေတာ့ ေငွေြကးထက် ရာထူးဋ္ဌာနန္တရကို အေရးစိုက်အားထုတ်ပါသတဲ့။ ဒီေနရာမှာလည်း တရားသြဖင့်ြကိုးစားတာနဲ့ အတင်းအဓမ္မြကိုးစားတာ နှစ်မျိုးကွဲြပန်တာပဲ။ မရေသးေသာ စည်းစိမ်ဥစ္စာေတွ ရေအာင် ြကိုးစားတာတင် ဘယ်ကပါ့မလဲ။ ရြပီးေသာစည်းစိမ်ဥစ္စာေတွ သူများလက်ထဲ လွှဲေပးရမှာစိုးလို့ ဘယ်ေလာက်ပင်ပန်းြကီးစွာနဲ့ မင်းတို့ပရိယာယ် ေရွှဉာဏ်ြခယ်လုပ်ေနြကရသလဲဆိုတာလည်း သေဘာေပါက်တယ်ေနာ်။ သံေဝဂယူြက။ တချို့ကျေတာ့ ေငွေြကးလည်း မမက်ပါဘူး။ ရာထူးလည်း မမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် နံမယ်ေလးေတာ့ ြကီးချင်ေသးတာတဲ့။ သူများေြမှာက်ေပးတိုင်း ေပါက်ကရေတွ ေရးေရးေနတဲ့ ဆရာဝန်ကေလးတစ်ေယာက်လိုေပါ့။ ဟိုလူကသိ၊ ဒီလူကသိဆို သူ့မှာ သွားြကီးကိုြဖီးလို့၊ ေသာက်ညင်ကပ်တဲ့သူေတွ ဘယ်ေလာက်ေပါသလဲဆိုတာကျေတာ့ မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ေနတာ။ အဲဒီထင်ေပါ်ေကျာ်ြကားမှုအတွက် အတင်းအဓမ္မလံု့လစိုက်ြပီး ေြကာ်ြငာလိုက်ဝင်ေနြပန်ရင်လည်း အဲဒါ မဟုတ်ေသးပါဘူးတဲ့ဗျား။
တကယ်လို့များ အဲဒီအကျိုးတရားသံုးပါးဟာ တရားသြဖင့်ရလာတာမဟုတ်ပဲ ကာယဒုစရိုက် ဝဇီဒုစရိုက် မေနာဒုစရိုက်ေတွနဲ့ရလာခဲ့တယ်ဆိုရင် ေလာကချမ်းသာကိုရတယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာထင်ဦးေတာ့ အဲဒီချမ်းသာထဲမှာ ကိုယ့်ကို ြဖိုဖျက်မယ့် ေသာက၊ ပရိေဒဝ၊ ဒုက္ခ၊ ေဒါမနဿတို့ အစဉ်တွဲလျက်ပါလာပါသတဲ့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ စစ်မှန်ေသာ အကျိုးစီးပွားကို လိုလားသူတိုင်းဟာ အဲဒီအကျိုးသံုးပါးအေပါ် အယုတ်အလွန်မရှိ၊ မျှတရံုနဲ့ ေကျနပ်ရပါသတဲ့။ ဘယ်ေလာက်များ ေကာင်းလိုက်တဲ့ အယူအဆ အဆံုးအမတရားေတာ်ပါလိမ့်ဗျာ။ ဒါေြကာင့်မို့ တရားနဲ့ေြဖတာ ေကာင်းတယ်လို့ေြပာတာ။ အဲဒီမေထရ်ြကီးကေတာ့ လာဘ၊ သက္ကာရ၊ သိေလာကဆိုတဲ့ တရားသံုးပါးစလံုးအေပါ် မျှတရံုနဲ့ ေကျနပ်နိုင်လို့ ေမွးရပ်ဇာတိက မခွာပဲ တုန့်ြပန်ေကျးဖူးြပုနိုင်ေအာင် ရဟန်းတရားများ အားထုတ်ေနခဲ့ြခင်းပါတဲ့။
ကဲ.. ဇာတ်ေတာ်ေပါင်းြကပါစို့။ နိဂမဝါသီတိဿမေထရ်ြကီးကို ဦးအိမ်ခင်ြကီးရယ်လို့ စကားတင်းဆိုြကတဲ့ သံဃာအေပါင်းတို့ကို ဘုရားရှင်က သုဝေကျးမင်းဇာတ်ကို ေဟာေတာ်မူပါသတဲ့။ ေမွးဖွားြကီးြပင်းရာ ေရသဖန်းပင်ြကီးေပါ်မှာ သဖန်းသီးများကုန်ေတာ့ သဖန်းညွန့်၊ သဖန်းညွန့်ကုန်ေတာ့ သဖန်းရွက် သဖန်းေခါက်တို့ကို မှီဝဲေနထိုင်တဲ့ အေလာင်းေတာ်ေကျးမင်းကို အရှင် အာနန္ဒာအေလာင်း သိြကားမင်းက ဟသင်္ာအသွင်ဖန်ဆင်းြပီး `အသင်ေကျးမင်း ဤေလာက၌ စိမ်းစိုေသာ အရွက်ရှိသည့် အပင်များစွာရှိပါလျက် ေရသဖန်းငုတ်တို၌ အဘယ်ေြကာင့် ေပျာ်ေမွ့ရပါသနည်း´ လို့ ေမးသတဲ့။
ဒီအခါ ေကျးမင်းက`ဤသဖန်းပင်ြကီး စည်ပင်ေဝြဖာြကီးမားေသာအခါ၌ ငါတို့သည် ေပျာ်ရွှင်ြမူးတူးစွာ စားေသာက်ခဲ့ြကကုန်၏။ ယခုမူ ငါတို့ေြကာင့်ပင် သီးကင်းေြခာက်ေသွ့ရေချြပီ။ ထိုအခါမှ ေရသဖန်းပင်ကို စွန့်ပစ်သွားမည်ဆိုပါက ေရသဖန်းပင်အေပါ်၌ ေကျးဇူးကန်းရာ ေရာက်ေပလိမ့်မည်။ ထို့ေြကာင့် ငါ့အတွက် အာဟာရတို့ကို မျှတေအာင် ရရှိသံုးေဆာင်နိုင်သမျှ ကာလပတ်လံုး ဤသဖန်းပင်ကို စွန့်မည်မဟုတ်။´ လို့ ေြဖပါသတဲ့။ တရားေတာ်အဆံုးမှာေတာ့ မေထရ်ြကီးလည်း ရဟန္တာြဖစ်သွားပါေတာ့တယ်။
လက်စသတ်ေတာ့ စင်ေရာ်ေမာင်ေမာင်နဲ့ ေပါ်လစီကားလာရိုက်ေနတာကိုး လို့ သေဘာေပါက်ကုန်ြကြပီ။ ဟုတ်သားပဲ။ ကိုစိုးသူေတာင် ေလဆိပ်က ဆိုင်းဘုတ်ြကီးြမင်တာနဲ့ ဆူဇီနိုက်ြကီးကို ပစ်ြပီး လှည့်ြပန်လာေသးတာပဲ။ (အြပင်မှာ တကယ်ထွက်သွားေတာ့ အဲဒီဆိုင်းဘုတ်ြကီး ဘယ်ေရာက်ေနပါလိမ့်) တတိယနှစ်တုန်းက ဆရာြကီးဦးသန်းေအး ေြပာဖူးတဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ခုထိမှတ်မိေနပါေသးတယ်။ `တဆိတ်ရှိ brain drain, brain drain နဲ့။ What about undrained brain? တဲ့။ အလို့ နလို့ အစွမ်းအစမရှိလို့ သတ္တိမရှိလို့ လို့များ ထင်ေနသလားမသိပါဘူးေနာ်။
ေြပာမနာဆိုမနာ သူငယ်ချင်းေတွက `အဲဒီေကာင် ေသာက်ရူးမို့လို့ အဲဒီမှာ ဒုက္ခခံေနတာ´လို့ အားေပးလာရင် ´ကျွန်ေတာ် ေသာက်ရူး မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျာ။ ေသာက်ေကာင်းပါ။ ေသာက်ေကာင်းပါ။´ လို့ ေြပာြပလိုက်ချင်ပါတယ်။ ေနာက်တစ်ဘွဲ့ရဖို့ ဘုန်းြကီးဝတ်မယ်ဆိုရင်ေတာ့ နီးစပ်ေနြပီလား မေြပာတတ်ပါဘူး။
0 comments:
Post a Comment