သူများတကာေတွက အမ်းဆိုတဲ့ေနရာမေြပာနဲ့ ရန်ကုန်၊ မန္တေလးကေန ပဲခူး၊ စစ်ကိုင်းေလာက်ကို ရာထူးတိုးနဲ့ပို့ရင်ေတာင် အားနာပါးနာ ဆိုင်ရာပိုင်ရာေတွဆီ ကန်ေတာ့ပွဲေတွထိုးလို့ ြငင်းေနြကတဲ့အချိန်မှာ အမ်းကဆရာဝန်ေတွများ အားအားလျားလျား ေတာြကိုအံုြကားကေန ေတာသထက်ေတာ ရွာသထက်ရွာေတွထဲကို ဆင်းကုေပးေနြကတယ်ဆိုေတာ့ ေတာ်ေတာ် ကုသိုလ်ရြကမှာပဲေနာ်။ အဲဒါကို ြကွားချင်တာ မဟုတ်လား။ သာဓု၊ သာဓု လို့ အေြပာမေစာလိုက်ပါနဲ့ဦးဗျာ။
ကိုယ့်ဘာသာ စဉ်းစားြကည့်လိုက်တာ ကုသိုလ်ရ မရေတာ့ မသိဘူး။ အကုသိုလ်စိတ်ေတွသာ အတံုးလိုက်အတစ်လိုက် တက်လာလို့ အဲဒီမေကာင်းတဲ့ စိတ်ေတွကိုလည်း ြပန်ြပီး အမျှေဝလိုက်ရပါတယ်။ ´ဆိုးေလစွ၊ ဆိုးေလစွ´ လို့သာ ေဖာ်လိုလိုက်ခဲ့ြကေပေတာ့။ ေကာင်းတုန်းက မျှယူချင်တဲ့စိတ်ရှိလို့ရှိရင် အခုဆိုးတဲ့အခါမှာလည်း မျှခံလိုက်ြကဦးစို့ရဲ့။
တကယ်ေတာ့ အခုကွင်းဆင်းကုသေပးတဲ့ “ တပ်ေတာင်”ဆိုတဲ့ရွာကေလးဟာ အမ်းြမို့ကေလးထက်ေတာင် စီးပွားေရးေကာင်းြပီး အချက်အချာကျတဲ့ေနရာမှာ ရှိပါတယ်။ ြကီးြကီးကျယ်ကျယ် ဖီးသီးတစလှယ်စကားေြပာရရင် ေရနက်ဆိပ်ကမ်းရွာကေလးတစ်ရွာေပါ့။ ပင်လယ်ဘက်က ဝင်လာသမျှ စက်ေလှအေပါင်းတို့ဟာ အမ်းြမို့ကတဆင့် ကုန်းတွင်းပိုင်းဝင်ဖို့ရာ အမ်းေချာင်းအဝကျယ် ဒီေရတက်ရာေနရာက ရွာြကီးတစ်ရွာပါပဲ။ အဲဒီမှာ မူဆယ်ြမို့အထိ အရှင်လတ်လတ် ကားနဲ့ပို့ေပးတဲ့ ဂဏန်းဒိုင်ေတွရှိတယ်။ ပင်လယ်ငါး ပုဇွန်ေတွလည်းေပါတယ်။ စီးပွားေရးေကာင်းတယ် မေကာင်းတယ်ဆိုတာကေတာ့ ေဈးပတ်လည်ဖွင့်ထားတဲ့ ပန်းတိမ်ဖိုေတွ၊ ေရွှဆိုင်ေတွကို ေရြကည့်ရင် သိသာပါတယ်။ အမ်းမှာဆို မူးလို့ရှူစရာ နှစ်ဆိုင်ေတာင် မြပည့်ဘူး။
တပ်ေတာင်မှာေတာ့ ေဈးချိုက ေရွှဆိုင်တန်းလား မှတ်ရတယ်။ ဒါဆိုရင်ေတာ့ ဆရာဝန်ြကီးေတွ ဘာေြကာင့်ပရိုမိုးရှင်းဆင်းရတယ်ဆိုတာကို သေဘာေပါက်ေလာက်ြပီ။ ဒီေလာက်လည်း မလိုေသးပါဘူးေလ။ ကားနဲ့လာရင် နှစ်နာရီစာေလာက်ခရီးမှာ ရှိေနမင့်ဟာ ကိုယ့်ေဆးရံုေပါ်ကတင် ကတွတ်ေပါက်က ဗျိုင်းေစာင့်သလို ေစာင့်ြပီး ရိုက်လို့ရပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အခုဟာက သိတယ်မဟုတ်လား။ အြကီးအကဲ အဆင့်ဆင့်ကေန မူဝါဒလမ်းညွှန်မှုအဆင့်ဆင့်ကို ကိုယ့်လက်ထဲမှာ အသက်သွင်းြပရမှာဆိုေတာ့ ဘာမှ စဉ်းစားမေနနဲ့။ လာ .. လည်လည်သွားြကမယ်။ ကားကားြကီးနဲ့။ မုန့်မုန့်ေတွလည်း စားရမယ်ဆိုြပီး ေရထဲမိုးထဲမှာကို ထွက်လာခဲ့ြကတာဗျား။
မိုးေတွကရွာ၊ ေရေတွကြကီးနဲ့ဆိုေတာ့ လူနာသိပ်လာမှာမဟုတ်ဘူးလို့ေတာ့ မထင်နဲ့ဗျ။ အေယာက်သံုးေလးရာေလာက် မှတ်ပံုတင်သွားတယ်။ ကိုယ်တစ်ေယာက်တည်းြကည့်ရတဲ့လူနာတင် ကိုးဆယ်ေကျာ်တယ်။ အလကားရတာကိုး။ ဒါမျိုးက အိမ်မကျိုးကျရင် ကံေကာင်း လို့လည်း မေြပာနဲ့ဦး။ ဘယ်မှာ အလကားရရမှာလဲ။ စာအုပ်ထဲမှာ ေဆးညွှန်းေလးေရးေပးြပီး ေသာက်ပံုေသာက်နည်းသာ ရှင်းြပလိုက်တာ။ ေပျာက်ချင် ကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်ေသာက်။
ေဆးရံုကေဆးဆိုင်ကေလးကေတာ့ ကုန်သွားလို့ ရက်ချိန်းေပးလွှတ်ရတယ်။ ဒါေြကာင့်မို့ ဒီတခါလည်းပဲ သားေလးေမာင်တင် ကန်ေတာ့ပန်းဆင်လိုက်ရြပန်ပါေပါ့။ ဒါေပသိ စိတ်ထဲမှာ ေကျနပ်စိတ် ပီတိစိတ်ေတွနဲ့ ြပည့်လာရမယ့်အစား မချင့်မရဲနဲ့ စိတ်တို အလိုမကျြဖစ်ရတာက ပိုေနမလားပဲဗျို့။
လူနာများတာ၊ ေဆးအလံုအေလာက်မေပးနိုင်တာကေတာ့ အထူးအဆန်းမှ မဟုတ်တာ။ မပူေပါင် ေနာက်ဆီက ချမ်းေရာ့ထင့်လို့ပဲ ေအာင့်ေမ့ပါတယ်။ လာ၊ တက်၊ အင်း၊ ဆင်း၊ သွား လို့လည်း တက်သုတ်ရိုက်ြပီး မြကည့်ခဲ့ပါဘူး။ `ဘာြဖစ်သလဲ။ ဘယ်လိုစြဖစ်သလဲ။ ေြပာ။´ ဆိုရင် ` အရင်တပါတ်တုန်းက အြကီးအကျယ် မိုးေတွ ရွာပါေရာလား။ ေရေတွတက်လာေတာ့ အရီးတို့အိမ်ေတွ ြမုပ်ကုန်ေရာ။ အြကိးေကာင်ကေလးကလည်း အိမ်မှာမရှိဘူး. မျှစ်သွားချိုးေနတာ။
အေမြကီးတစ်ေယာက်တည်း ပစ္စည်းေတွ မရင်းေရွှ့ရင်း မိုးေတွမိပါေလေရာ..´ လို့ ရာဇဝင်ကုန်ေအာင်လှန်ြပီးမှ ဖျားတာ၊ ေချာင်းဆိုးတာ၊ ကိုက်တာ၊ ခဲတာေရာက်ေအာင် နားေထာင်ယူရေပမယ့် သူတို့ရခိုင်သံဝဲဝဲကို လိုက်ဘာသာြပန်ရတာ မပျင်းရပါဘူး. အရင်စာေတွထဲက ေရးခဲ့သလိုမျိုး ဇိမ်ခံပစ္စည်းြဖစ်ေနတဲ့ ြပည်သူ့ေဆးရံုြကီးအထိေရာက်ေအာင် မလာနိုင်တဲ့လူနာေတွကို အိမ်တိုင်ယာေရာက်မဟုတ်ေသာ်ြငား ေကျးရွာအေရာက် တို့ခရီးေပါက်ေအာင် လာကုရတာေတာ့ ေကျနပ်စရာအေကာင်းသားေပါ့။
သို့ေသာ်လည်း သို့ေသာ်လည်းေပါ့ေလ။ သူတို့ထဲက လူနာတစ်ေယာက်ဟာ မျက်နှာကို အဝတ်ြကီးအုပ်လို့လာပါတယ်။ အနံ့အသက်ကလည်းဆိုးဆိုးမို့ ေဆးထည့်ခန်းထဲေခါ်ြပီး ဖွင့်ြကည့်လိုက်ေတာ့ မြမင်ဝံ့ ေဆးသမားြဖစ်သွားတယ်။ လမ်းေဘးက ေခွးေလေခွးလွင့်ေတွဖင်မှာ ြမင်ရတဲ့ ေလာက်တဖွားဖွား အနာြကီးမျိုးကို လူသားစင်စစ်ြကီးရဲ့ ပါးစပ်ခံတွင်းဝမှာ ေတွ့လိုက်ရပါတယ်။ ပါးေစာင်ေတွ အံေတွေပါ်ြပိး နှုတ်ခမ်းသားေလးေတာင် တဘက်မှာ အဖျားေလာက်ပဲ ကျန်ေတာ့တဲ့ အဲဒီအနာြကီးကို `ဘာြဖစ်လို့ဆရာဝန်ဆီ လာမြပရသလဲ´ ဆိုတဲ့ အေြကာင်းကေတာ့ `ပိုက်ဆံမရှိလို့ပါ´ တဲ့။ `ဒါြဖင့် ဘာနဲ့ဘယ်လို ကုေနသလဲေြပာ´ ဆိုေတာ့ ဗိေန္ဒာဆရာကေဆးထည့်ေပးပါသတဲ့။ `သူ့ကျ ပိုက်ဆံမေပးရလို့လား´ လို့ ေငါ့လိုက်ေတာ့ `သနားလို့ ပိုက်ဆံမယူပါဘူး´ တဲ့။ `ဒါြဖင့် ကျုပ်တို့ဆရာဝန်ေတွဆီလာြပရင်ေတာ့ မသနားတတ်လို့ ပိုက်ဆံယူမှာေြကာက်ြပီး မလာရဲတာေပါ့ေလ။´ လို့ ကိုယ့်ဘာသာ ဆက်ေတွးြပီး ကျွဲြမီးတိုသွားပါတယ်။ တကယ်ဆို အဲဒီရွာမှာ တိုက်နယ်ဆရာဝန်ကေလးတစ်ေယာက်ရှိသားပဲ။
သူ့ကိုေခါ်ြပီး ေမးြကည့်ေတာ့ ရွာငယ်ဇနပုဒ်က ဆရာနဲ့လူနာဟာ တစ်ေယာက်နဲ့တစ်ေယာက် မြမင်ဖူးြကဘူးတဲ့။ ဒါနဲ့များ ဘယ်သူေကာင့်သားက ကမ္ဘာြကီးဟာ ရွာြကီးပါ ေလျှာက်ေအာ်ေနသလဲမသိ။ တို့ဆီမှာြဖင့် ရွာြကီးကလည်း ကမ္ဘာြကီးေလာက် ေဝးေနတုန်းရယ်။ ကဲပါေလ. ရှိေစေတာ့။ အခု အနာလည်းသိြပီ။ ဆရာလည်းရှိြပီ။ ေဆးကုရေအာင်။ `လာ လိုက်ခဲ့ အမ်းေဆးရံုကို´ လို့ေခါ်ေတာ့ ေကျးဇူးရှင်က `မလိုက်နိုင်ပါဘူး´တဲ့။ `အလိုေလးေလး။ ပိုက်ဆံမေပးရပါဘူးဗျာ´ လို့ေြပာတာေတာင် `မိသားစု စားဝတ်ေနေရး အေြခအေနေြကာင့် မလာနိုင်ပါ´ ဆိုပဲ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ြပန်နားချရတယ်။ `စိတ်ေလျှာ့၊ စိတ်ေလျှာ့။´ လို့။ ဟုတ်ေတာ့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ေခါ်သွားြပီးရင် ဘာလုပ်ေပးလို့ ရမှာတုန်း။ ခွဲတဲ့စိတ်တဲ့အဆင့်ကလည်း ေတာ်ေတာ်လွန်ေနြပီ။ ဓါတ်ကင်ရေအာင် ေဆးသွင်းရေအာင် ရန်ကုန်လွှတ်ဖို့ဆိုတာ အေဝးြကီး။ ပါးစပ်က မစားနိုင်ရင် ဗိုက်ကအစာသွင်းဖို့ အေပါက်ေဖာက်ြပီး ပိုက်တပ်ေပးမယ်ဆိုရင်လည်း နာတာကရှည်ဦးမယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ သန့်ရှင်းေပး၊ ေဆးထည့်ေပးရင်း `အခုေတာ့ မင်းဘာတတ်နိုင်ေသးလဲကွ။ ဘူးတွားဟားဟား..´ လို့ သေရာ်ေနတဲ့ မရဏမင်းြကီးကို ေြပးြမင်မိပါတယ်။
ဆရာဝန်ဆိုတာ ဒီလိုလူနာမျိုးေတွနဲ့လည်း တေန့မဟုတ်တေန့ ေတွ့ရတတ်တယ်ဆိုတာ သေဘာေပါက်ပါတယ်။ ြပဿနာက တေန့တည်းမှာ အဲသလိုမျိုး `ပိုက်ဆံမရှိလို့ ဆရာဝန်ဆီ လာမြပနိုင်ပါဘူး´ ဆိုတဲ့ လူနာေတွချည့်ပဲ ေလးငါးဆယ်ေယာက် ဆက်တိုက်ေတွ့လိုက်ရတယ်ဆိုတာကေတာ့ မလွန်လွန်းဘူးလား။ ရွာအထိလည်း လာေနြပီ။ အလကားလည်း ကုေနြပိ။ (ေဆးညွှန်းစာရွက်ြကီးေတွ ေရးေပးြပီး ကုေနတာေနာ်။ အထင်ေတွ ြကီးမေနနဲ့။)
ဒါနဲ့များေတာင် ဒီဆရာဝန်ကို ဒီစကားမျိုး လာလာေြပာေနြကတယ်ဆိုေတာ့ ဖုတုတုြဖစ်လာတာနဲ့ မရှိစကား မြကားဖူးြကတဲ့ အနုရုဒ္ဓာ ေထရီေထရာ အေလာင်းအလျာတို့ထံ ေသာင်းတိုက်ကြကားေစသားရယ်လို့ ေဖာ်ဝဒ်လုပ်လိုက်ရပါတယ်။
ေနာက်လူနာတစ်ေယာက်က သူ့လိုပါပဲ။ ကင်ဆာေရာဂါ။ မျက်နှာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ေြခဖေနာင့်မှာ။ ရန်ကုန်အထိတက်ကုြပီးသား။ ေဆးခန်းေဆးရံု နှံ့ခဲ့ြပီးသား။ ကင်ဆာရယ်လို့ အေြဖတိတိကျကျသိရချိန်မှာ အိမ်ြပုတ် ယာြပုတ်၊ ဆက်ကုစရာ ပိုက်ဆံမကျန်ေတာ့လို့ ေတာြပန် စေကာလှန်ြပီး ဆရာေလးဗိန်းနဲ့ ဗမာေဆးလိမ်းေနပါသတဲ့။ ေြခတစ်ဘက်ြဖတ်လိုက်ရံုနဲ့ အသက်ရှည်စွာ အနာမဲ့ေြကာင်းရှင်းြပြပီး ေတာင်းေတာင်းပန်ပန်နဲ့ ပင့်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါေတာင် ကားြကံုမရှိလို့ ေတာ်ေတာ်ြကာမှ လိုက်လာတာ။ ဆရာဝန်ေတွက ေြပာေတာ့သာ အလကားအလကား။ လူနာေတွခမျာ အလကားဖိုးေပးရတာေတွက နည်းမှ မနည်းတာလို့ ေြပာခဲ့ဖူးပါေရာလား။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်ေလာက်က နိုင်ငံတကာ ဓါတ်ပံုြပိုင်ပွဲတစ်ခုမှာ ဆုရတဲ့ ဠင်းတြကီးေတွေစာင့်ေနတဲ့ ကေလးငယ်ကေလးတစ်ေယာက်ပံုကို ြမင်ဖူးြကပါသလားဗျို့။ အဲဒါနဲ့ ပိန်မသာလိန်မသာ ကေလးေလးတစ်ေယာက်လည်း မျက်ဝါးထင်ထင်ေတွ့ခဲ့ရပါတယ်။ နဂိုက အာဟာရမြပည့်ရတဲ့အထဲ ဝမ်းပျက်ဝမ်းေလျှာေရာဂါဝင်ေတာ့ မျက်တွင်းလက်တနှုက်ေလာက်နဲ့ တကယ့်ဓါတ်ပံုထဲကအတိုင်းပါပဲ။ ကေလးအေဖကို ေဆးရံုတက်ခိုင်းေတာ့ `အိမ်မှာ ကေလးအေမမရှိ။ အြကီးေကာင်ေလးတန်းလန်းနဲ့ ထမင်းစားစရာရှာမရလို့ မတက်နိုင်ပါတဲ့။ `ဒါဆိုရင် အခု ခင်ဗျားကို ရဲတိုင်ြပီး အမှုဖွင့်မယ်´ဆိုေတာ့မှ ေတာ်ေတာ် မသိသားဆိုးရွားတဲ့ ဆရာဝန်ပဲဆို ေစာင်းငန်းေစာင်းငန်းြကည့်ြပီး ြပန်သွားပါတယ်။ ေဆးရံုလည်း ေရာက်လာပါရဲ့။ ေဆးလည်း ကုလိုက်ရပါရဲ့။
ကေလးရဲ့အသက်ကိုေတာ့ မကယ်နိုင်လိုက်ပါဘူး။ ေဆးရံုကလူေတွက သူတို့သားအဖေတွကို မှတ်မိေနြကပါတယ်။ မနှစ်ကတုန်းက ကေလးအေမစိတ်ေဖာက်ြပန်ြပီး ကေလးသံုးေယာက်စလံုးကို ေခါင်းအံုးနဲ့ဖိသတ်ရာက မေသလို့ကျန်တဲ့ အငယ်နှစ်ေကာင်ပါတဲ့။ ရှစ်နှစ်ရွယ် အြကီးမကေလးကေတာ့ ေခါင်းကိုအုတ်ခဲနဲ့ထုတဲ့ ဒဏ်ရာနဲ့ ဆံုးရှာလို့ အေမလုပ်တဲ့သူလည်း အထဲေရာက် အြပင်မှာ အေဖတစ်ေယာက်တည်း ကေလးနှစ်ေကာင်နဲ့ ကိုပဋာဇာတ်ကေနရတာတဲ့။ အင်း .. ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုေလျှာ့ချေရးဆိုတာ ဒီလိုဆင်းရဲသားေတွ ြမန်ြမန်ေသသွားမှပဲ ြမန်ြမန်ေလျာ့ကျသွားမယ်ထင်ပါရဲ့ေနာ်။
လူနာသစ်ေတွတင်မဟုတ်ပါဘူး။ ေဆးရံုကဆင်းသွားြပီး ြပန်ေပါ်မလာတဲ့ လူနာေဟာင်းေတွကိုလည်း ြပံုးြဖီြဖီးနဲ့ ေတွ့ရေသးတာပဲ။ အသက်သံုးဆယ်ေကျာ်ကေလးနဲ့ အစာအိမ်ကင်ဆာြဖစ်ေနတဲ့ လူနာေဟာင်းတစ်ေယာက်ဟာ ခွဲလည်းေပးြပီးသား။ အသားစကိုလည်း ရန်ကုန်ထိပို့စစ်ေပးလို့ ကင်ဆာမှန်းလည်းေသချာြပီးသား။ ေဆးသွင်းဖို့မသွားနိုင်လို့ ကင်ဆာအထူးကုဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ြပီး ေဈးအသက်သာဆံုး ကင်ဆာေဆးကို တစ်ြကိမ်သွင်းေပးအြပီးမှာ ေပါ်မလာေတာ့ဘူး။ တစ်လတစ်ခါနဲ့ ငါးခါထပ်သွင်းရမှာကို ´ `အခုရက်ေစ့ေနြပီေလ။ ေဆးရံုမလာေသးဘူးလား´ လို့ေမးေတာ့ ပိုက်ဆံမြပည့်ေသးလို့တဲ့။ `ကဲ .. လာသာလာပါ။ ေကျးဇူးရှင်ရယ်´ လို့ ေြပာမိေပမယ့် “ငါဘယ်အထိတတ်နိုင်မှာတုန်း” လို့ မေတွးမိေအာင် ေနရပါတယ်။ ဒါေပမယ့် သဂင်္ဇာဆရာေတာ်ရဲ့ ပံုြပင်ကေလးတစ်ပုဒ်ကိုေတာ့ ေတွးြဖစ်ေအာင် ေတွးမိတာပဲ။
မင်းတုန်းမင်းြကီးလက်ထက်မှာ ရဟန်းအချင်းချင်း ကံအဓိကနဲ့ ဒွါရအဓိကဝါဒတို့ ြငင်းြကခုန်ြကတဲ့အခါ ဆရာေတာ်ြကီးထံမှာ ေလျှာက်ထားေမးြမန်းြကပါသတဲ့။ ဒီအခါ ဆရာေတာ်က ပံုြပင်ကေလးတစ်ပုဒ် ေဆာင်ြပပါသဗျား။ တခါက ရဟန်းတစ်ပါးဟာ ဆွမ်းခံြကွလာရင်း ဒူလာေသွးဝမ်းေရာဂါ ြပန်ေပါ်လာတာေြကာင့် လွယ်မထားနိုင်တဲ့ ဒုက္ခေတွဟာ ေြခသလံုးကတဆင့် စီးကျလာပါသတဲ့။ ဆွမ်းတကာမတစ်ေယာက်က အမှတ်တမဲ့ြမင်မိေတာ့ ကိုယ်ေတာ်ဆွမ်းခံြကွရင်း အြပင်က ေပကျံလာတယ်ထင်လို့ ´ရပ်ေတာ်မူပါဦးဘုရား။´ ဆို ပုခံုးေပါ်က တဘက်ကေလးနဲ့ ရိုရိုေသေသသုတ်ေပးသတဲ့။ သုတ်ကာမှပဲ ကိုယ်ေတာ့ဒုက္ခကလည်း ဒလေဟာလိုက်လာြပီး စီးစီးကျလာလိုက်တာ သုတ်မနိုင်ေအာင်ပါပဲတဲ့။ ဒီေတာ့မှ တကာမက ` အို .. ကိုယ်ေတာ်။
ေအာက်ကလည်းသုတ်ဆဲ၊ အထက်ကလည်း လာတုန်း၊ တပည့်ေတာ်မတဘက်လည်း ဆံုးေပါ့။ ခပ်ဖံုးဖံုးသာ ြကွပါေတာ့ ဘုရား။´ လို့ ေလျှာက်သတဲ့။ ဆရာေတာ်ကေတာ့ ပညာရှိမို့ ဒီြပဿနာဟာ အခုသုတ်သင်လိုက်ရံုနဲ့ ြပီးဦးမှာမဟုတ်ဘူး။ ေနာက်ထပ် ဝင်လာမစဲ တသဲသဲြဖစ်ဦးမှာြမင်တာမို့ `တကာတို့လည်း ခပ်ဖံုးဖံုးသာ ြကွရစ်ြကေပဦး´ လို့ ဆိုသတဲ့။
အခုလည်း ငပိသည်အိပ်ေပျာ်လို့ ယင်ေြခာက်ေနရတဲ့ ေမာင်စံဖားရဲ့ တဘက်တစ်ထည်လံုးလည်း ဆံုးလုပါြပီ။ မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး ခပ်ဖံုးဖံုးပဲ ြကွခိုင်းလိုက်ရရင်ေတာ့ အေကာင်းသားေနာ်။ ခုေတာ့ ေကာင်းမှုေတွလုပ်ေနပါလျက် ကုသိုလ်ေတွမရပဲ ေဒါသေတွ ေဒါမနဿေတွပွားေနရြပီ။ အဲဒါကို ပစ္စည်းမဲ့ေဒါသလို့ ေခါ်ချင်ေခါ်မှာေပါ့။ ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစားေတွထဲကို ဆင်းသွားမိတဲ့အခါ ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစားေတွရဲ့ ဒုက္ခကို ကိုယ်ေတွ့ ြမင်လိုက်ရတဲ့အခါ ေဆာင်ေဆာင်ဘံုနန်း စံြမန်းစိုးတင့်ြကတဲ့ စည်းစိမ်ရှင်ြကီးေတွကို အသားလွတ် မနာလိုဝန်တိုြဖစ်လာြပီး သူတို့စည်းစိမ်ေတွထဲကများ ဖဲ့ေပးလိုက်ရရင် ဆိုတဲ့ အေတွးဝင်တတ်တာ ဒီေခတ်မှာမှ စတာမဟုတ်ဘူးေလ။ လူဟာ သိပ်ဆင်းရဲလွန်းသွားရင် ကွန်ြမူနစ်စိတ်ဝင်တတ်တယ်ဆိုတာ အဲဒါေြပာတာေနမှာ။ ဆရာစံလည်း ဒီလိုလူေတွ ေဆးကုရင်း သူပုန်ြဖစ်သွားတာ။ ချီေဂွဗားရားြကီးလည်း ဒီလိုနဲ့ပဲ ဆရာဝန်ဘဝကေန ေတာ်လှန်ေရးေခါင်းေဆာင် ြဖစ်သွားတာလားမသိ။ ဘုရား၊ သိြကား၊ ကုလား၊ တရုတ်နဲ့ ဘယ်နတ်ရုပ်ေတွကမှ မကယ်နိုင်တဲ့သူေတွအဖို့ ဘုရားတရားသံဃာမှာလည်း ယံုမှားသံသယေတွ ြဖစ်လာြကမှာေပါ့။ အသက်ေတာင်မှ ေပါေပါပဲပဲရေနတဲ့အရပ်မှာ ဘင်လာဒင်လို ေဒဝဒတ်နဲ့ေတွ့ရင် မေတွးရဲဘူး။ (ေလာေလာဆယ်ေတာ့ ဝါးရင်းတုတ်သမားလိုရင် ေခါ်သံုးတဲ့သူက သံုးေနဦးမယ်။)
ဒီေလာက်ဆိုရင်ေတာ့ ကျုပ်ကို ကွန်ြမူနစ်ပုဒ်မတပ်လို့ရေလာက်ြပီ။ သတိတမံ ဉာဏ်ေြမကတုတ်တဲ့။ ဘရိတ်အုပ် ဟဲ့ ဘရိတ်အုပ်။ ကိုယ်ကေတာ့ ဘာပဲေတွးေတွး တရားေလးနဲ့ ယှဉ်ေတွးတတ်တဲ့လူအိုဘဝ စေနြပီဆိုေတာ့ ဘုရားေဟာ နိပါတ်ေတာ်ကေလးနဲ့ပဲ အဆံုးသတ်လိုက်ြကရေအာင်ေနာ်။ ကုသိုလ်လုပ်တယ်ဆိုတာလည်း ဘရိတ်အုပ်ရတယ်။ နင်းကန်လုပ်ေနရင် ကုသိုလ်မရ ငရဲရ ြဖစ်တတ်တယ်။
တခါက သူဆင်းရဲမတစ်ေယာက်ဟာ ဘုရားရင်ြပင်ေတာ်မှာ ြမက်နှုတ် ေပါင်းသင် တံမျက်လှဲ၊ သန့်ရှင်းေရးေတွလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုသိုလ်အဟုန်ေြကာင့် တာဝတိံသာနတ်ြပည်မှာ နတ်သမီးေလး သွားြဖစ်သတဲ့။ သို့ေသာ်လည်းပဲ သူများကို အေဖာ်ေလးဘာေလးမစပ်ပဲ တစ်ေယာက်တည်းြပုမိတဲ့ကုသိုလ်ေြကာင့် ခမျာမလည်း အပျိုြကီးနတ်သမီးသာ ြဖစ်ရှာသတဲ့။ ဒီလိုေတာ့လည်း ဘယ်ြဖစ်ဦးမလဲေလ။ ´လူြကီးသူမများပီပီ သင့်ေတာ်ရာ စီမံေပးဦးမှေပါ့´ လို့ ဒယ်ဒီဦးမာဃဆီမှာ နားပူနားဆာလုပ်သတဲ့။ ဒါနဲ့ ဦးမာဠြကီးက နတ်တို့ရဲ့မျက်စိနဲ့ လူ့ြပည်ကိုြမင်ေစြပီး `ေဟာဟိုမှာ ေရချမ်းစင် ေရြဖည့်ေနတဲ့ လယ်သမားလုလင်ကို ြမင်လား´ လို့ ြပပါသတဲ့။ “မြကာခင်မှာ သူလည်းပဲ သင့်လို ြမက်နှုတ်ေပါင်းသင် ဗုဒ္ဓေဝယျာဝစ္စကုသိုလ်ေြကာင့် နတ်ြပည်ေရာက်လာတဲ့အခါ ကုသိုလ်ကံချင်းတူတဲ့ သင်နတ်သမီးနဲ့ ဖူးစာဖက်ရလိမ့်မယ်” လို့ ဝမ်းသာသွားေအာင် ကွက်ရှင်ေအာက်ေပးလိုက်သတဲ့။
အပျိုြကီးတို့သဘာဝ နတ်သမီးြဖစ်သွားလည်း ထပ်တူထပ်မျှဗျ။ လူ့ြပည်ဆင်း ဟိုနားေလးကေချာင်းြကည့်၊ ဒီနားေလးက အေရာင်ြပနဲ့ ကိုယ့်ဆီဝင်မယ့်ပစ္စည်းကေလးကို အရိပ်တြကည့်ြကည့်နဲ့ေနသတဲ့။ ဒီလိုနဲ့လည်း မြပီးေသးဘူး။ `ဟွန့် .. နတ်သားြဖစ်မယ့်လူြကီးကလည်း ဘိုသိဘတ်သီနဲ့။
ဟိုလိုေလးြပုြပင်လိုက်ရင် ေကာင်းမလား၊ ဒီလိုေလး သွန်သင်လိုက်ရင်ေကာင်းမလားလို့လည်း ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဩဇာေတွ စရံေပးချင်ေသးတာတဲ့။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ မေနနိုင်မထိုင်နိုင် ` ကဲ.. ဟိုလူြကီးေရ။ လာ။ ဒီနားကြမက်ကိုနှုတ်၊ ဟိုနားက အမှိုက်ကိုရှင်း၊ ရှင်ြကီးေတာ့လား။ ကျုပ်ဆီေရာက်ရင်သိမယ်။ အချိုးေတွြပင်´လို့ ေပါ်တင်ြကီး ကိုယ်ထင်ြပြပီး နို့တစ်စ်ေပးသတဲ့။ ဒီအခါမှာ လယ်သမားေယာကင်္ျားလည်း `ငါြပုတဲ့ ဘာမဟုတ်တဲ့ ကုသိုလ်အဟုန်ေြကာင့် နတ်ြပည်က နတ်သမီးကေတာင် မေနနိုင်ပဲ လာြပီး အတူကုသိုလ်ြပုေပးရပါကလား။ ဒီ့ထက်ဘုရားတရား ြကည်ညိုတဲ့စိတ်နဲ့ သဒ္ဓါတရား ထက်ထက်သန်သန် ထားမှေတာ်မယ်´ လို့ ေတွးမိြပီး လက်ငင်းြပုတဲ့ကုသိုလ်အေပါ်မှာ ပီတိစိတ်ေတွပွားများလိုက်တာ နတ်ြပည်ေရာက်သွားပါသတဲ့။ သို့ေသာ် ပိုြပီးြမင့်တဲ့ဘံုကို ေရာက်သွားတာမို့ အပျိုြကီးနတ်သမီးနဲ့ေတာ့ နဖူးစာ မင်ရည်ကျဲသွားသတဲ့။
ဒါေြကာင့်မို့လို့ ေမာင်စံဖားကေလးလည်း ေနာက်ကို အဲသလို ကုသိုလ်ေတွကို တစ်ေယာက်တည်း အငမ်းမရ ေလာဘတြကီး မယူေတာ့ပါဘူး။ နတ်ြပည်မှာ ေဖ့စ်ဘုတ်မရှိရင် နုတ်စ်တင်လို့ မရပဲေနမယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ အရှိန်သတ်လိုက်တာေပါ့။ ြငိမ်ြငိမ်ေနပါ နတ်သမီးရယ် လို့။
0 comments:
Post a Comment