ေဆးထိုးချိန်မှာ ေမ့ြပီးေဆးမထိုးလိုက်ရတဲ့လူနာေတွ၊ မထိုးရေသးဘူးမှတ်လို့ နှစ်ခါြပန်အထိုးခံရတဲ့ လူနာေတွဆိုတာ ရှိတတ်ပါတယ်။ ြဖစ်တတ်တဲ့သဘာဝေလ။ အလုပ်ရှုပ်ေနတာကိုး။ ကိုယ်တိုင်ေတာင် အခုေန `ဆရာက လူပျိုလား´ လို့ ေမးလာရင် ေမ့ြပီး `ဟုတ်ကဲ့´ လို့ ေြဖေနတုန်း။ ညာတယ်လို့ေတာ့ ဘယ်ေြပာလို့ရမလဲ။ မယံုရင် မှတ်ပံုတင်ြပမယ်။ လူပျို၊ ေကျာင်းသား စစ်စစ်။ လဝကအရာရှိြကီးကိုယ်တိုင် လက်မှတ်ထိုးြပီး ေထာက်ခံထားတာ။ ေဝးရပ်ြမိုင်ေချာင် ဟိုေတာင်ေပါ်က ဒီေတာင်ေပါ်ကို ဟနုမန်ြကီးလို ဟိုခုန်ကူးလိုက် ဒီခုန်ကူးလိုက် အေြပာင်းအေရွှ့ခံေနရတဲ့ဘဝဆိုေတာ့ မိသားစုကလည်း မလိုက်နိုင်တာနဲ့ တခါတခါ ကိုယ့်ဘာသာ အိမ်ေထာင်ရှိပါလားဆိုတာေတာင် ေမ့ေမ့သွားတယ်။ (ေတာ်ပါေသးရဲ့. အဲဒီေဆးေတာ့ နှစ်ခါြပန် မထိုးမိေသးဘူး။) လူြကီးေတွကလည်း ကိုယ့်ထက်အလုပ်ရှုပ်တဲ့အစားမျိုးဆိုေတာ့ ပို့ထားြပီးရင် ေမ့ေမ့ေနတာ သဘာဝကျတာပါပဲေလ။ ဒါေြကာင့် `တို့ကေမ့တတ်တယ်ေနာ် ..
အချစ်´ လို့ ခနခန ဆိုမေနရေအာင် ေဆးမှတ်တမ်းများနဲ့ မှတ်ပံုတင်ဌာနရယ်လို့ ြပည်သူ့ေဆးရံုတိုင်းမှာ စည်းကမ်းတကျ ထားရှိပါသဗျား။
ဘူတန်မှာတုန်းကေတာ့ ေဆးရံုထဲဝင်တာနဲ့ လူနာလက်ခံဌာနက ကွန်ြပူတာြကီးနဲ့ကို ေမးြမန်းမှတ်သား ထိန်းသိမ်းထားတာမို့ မှတ်ပံုတင်တဲ့ေနရာမှာ အချိန်ြကာေပမယ့် ေနာင်ကို မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ြပန်ရှာတဲ့အခါ သိပ်ကိုလွယ်ကူသွားေရာ။ သူတို့ဆီမေတာ့ ရံုးခန်းနဲ့အလုပ်လုပ်တဲ့ ေနရာမှန်သမျှ စားပွဲ ကုလားထိုင် ကွန်ြပူတာဆိုတာ မရှိမြဖစ် ပရိေဘာဂပစ္စည်းကိုး။ ေတာေဆးရံုကေလးေတွအထိရှိတယ်။ အင်တာနက်ကေတာ့ ြကူြကူစိန်လုပ်ရင်း အမျှင်မြပတ်ေသးခင် ဗိုက်နာလာလည်း အိမ်သာထဲကို လက်ေတာ့သယ်သွားြပီး ကမုတ်ေပါ်ကေန ကိုတင်ညုလုပ်လို့ရတယ်။ ကွန်နက်ရှင်ကေတာ့ ေြပာရင်းနဲ့ လွမ်းြပီးမျက်ရည်ေတွ ပိုးပိုးေပါက်ေပါက်ကျလာမှာစိုးလို့ ေတာ်ြပီ။ မေြပာေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတွ တစ်ခုမှ မရှိလည်း စာရွက်ေပါ် ေဘာပင်နဲ့ေရးလည်း မှတ်တမ်းြဖစ်တဲ့ဥစ္စာ၊ ကိုယ်နဲ့တန်ရာတန်ရာပဲ ေကာင်းပါတယ်။ အခုေရးေနတဲ့ ဆရာဝန်အေြကာင်း မှတ်စုေတွ အားလံုးလည်း ဒီလိုပဲ ပလာစာအုပ်ထဲ ေရးထားတာပဲဟာကို။ ဘာနဲ့ဘယ်လိုမှတ်မှတ်၊ မှတ်ထားတယ်ဆို ြပီးတာပဲ မဟုတ်လား။
ဘာေတွကို မှတ်ြကမှာတုန်းဆိုေတာ့ အမယ်ေလး ခက် ခက်လွန်းလို့။ အမည်တို့ အသက်တို့ ေနရပ်လိပ်စာတို့ ေရာဂါနံမည်တို့ေပါ့။ အဲဒီလို လွယ်လွယ်ေြပာလို့ကေတာ့ လွယ်လွယ်မှားဦးမှာပါပဲ။ ဘာသာစကား ေလယူေလသိမ်း ြခားနားတဲ့ တရပ်တေကျး ေဝးေြမမှာ တာဝန်ကျခဲ့ရင် နံမည်တစ်ခုတည်းနဲ့ကို ရွာပတ်ေတာ့တာဗျ။ ြကားေနကျအသံမဟုတ်တာကို ထင်သလိုမှတ်ြပိး ဖတ်တတ်သလိုြပန်ေခါ်ရင် ဟိုက ထူးလိမ့်မယ် မထင်နဲ့။ ဥပမာ သံလွင်ဆိုတဲ့နံမယ်ကို အဂင်္လိပ်လို ေရးမှတ်ထားရင် ေနာက်တခါ ကိုယ့်ဘာသာြပန်ေခါ်ေတာင် သံလွင်လား သန်းလွင်လား မမှတ်မိေတာ့ဘူး။ စံ နဲ့ စန်း၊ စိန် နဲ့ စိမ်း၊ ပို နဲ့ ပိုး၊ အဲဒါေတွအားလံုး အဂင်္လိပ်လိုေရးရင် အတူတူချည့်ပဲ။
ေခါ်လိုက်မှ တလွဲ။ ြကားဖူးနားဝမရှိတဲ့ ဝသန္တဘာရဒွါဇ တို့၊ ဦးပရမဝဏ္ဏသိဒ္ဓိတို့ကို အဂင်္လိပ်လိုေပါင်းယူရရင် ငါးပါးကိုေမှာက်ကေရာ။ ဒါေြကာင့် ြမန်မာနံမယ်ေတွကို ြမန်မာလိုပဲ မှတ်တာေကာင်းပါတယ်။ အထူးသြဖင့် ကွန်ြပူတာထဲထည့်ထားရင် စာလံုးေပါင်းတစ်လံုးလွဲတာနဲ့ ရှာမရေတာ့ဘူး မြကားဖူးတဲ့နံမယ်ေတွ ကျားမခွဲဖို့ကလည်း မလွယ်တာမို့ ဒါလည်းမှတ်ရမှာပဲ။ ရခိုင်မှာ ဦးဇံလှမို့ အဘိုးြကီးေဆာင် သွားမရှာနဲ့ ေဒါ်ဦးဇံလှလည်း ရှိတယ်။ လူနာေဆာင်တစ်ေဆာင်ထဲမှာ နံမယ်တူ အသက်တူ ေရာဂါတူနှစ်ေယာက် ကုတင်ချင်းကပ်ြကတာ ြကံုဖူးပါတယ်။ တိုက်ဆိုင်မှုေတွ ရှိလာတဲ့အခါ ကိုယ်က ေယာင်ဝါးဝါးြဖစ်မေနဖို့ အေရးြကီးတာေပါ့။
အဲဒီကတည်းကမှားရင်ေတာ့ ေနာက်ဆက်မှားဖို့ပဲ ရှိေတာ့တာ။ `ဝမ်းအိပါေရ၊ အြကီးအကျယ် ေဖျာပါေရ။ အလီးမလားဘာ´ ဆိုလို့ `ဗိုက်နာတယ်။ ဖျားတယ်။ ဝမ်းချုပ်တယ်။ ဟုတ်ြပီ. ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပတုန်း။ လာ။ ဒီေပါ်တက်၊ ဗိုက်လှန်၊ ဇာနားက အိတာလဲ´ လို့ ေမးလိုက်တဲ့အခါ လူနာေယာကင်္ျားြကီးက `ကိုယ်ဝန်သံုးလ ဟိပါေရ´ လို့ ြပန်ေြဖေတာ့မှ သူကလူနာမဟုတ်ဘူး။ သူ့မိန်းမကိုယ်စား ေြပာေပးေနမှန်းသိေတာ့တယ်။ ဆရာဝန်ကို အားနာလို့လား၊ မေြပာရဲလို့လား မသိပါဘူး။ တက်ဆိုတက်လိုက်တာပဲ။ လှန်ဆိုလှန်လိုက်တာပဲ။ ေဆးထိုးလည်း ခံမယ့်ပံု။ တခါတရံလည်း ခွဲခန်းထဲမှာ လုနာေြကာက်ေနမှာစိုးလို့ `အေမြကီး မေြကာက်နဲ့ေနာ်´ လို့ အားေပးမိရင် `ေကျာက်ဖို့ ေနေနသာသာ လှုပ်ေတာင်မရ´ လို့ အေငါ်တူးလိမ့်မယ်။ အမှန်က `မကေရာက်နဲ့ မကေရာက်နဲ့´ လို့ ေြပာမှသိမှာ။ `ေြကာက်တတ်သလား။ ေြကာက်ြပစမ်း` ဆို ေြခေထာက်နဲ့ ပိတ်ကန်လိုက်လိမ့်မယ်။ သူတို့က `ေဘာလံုးေကျာက်ရေအာင်ေဟ့´ လို့ ေခါ်တဲ့အမျိုး။
ဘယ်ကလာသလဲ။ ဘယ်နယ်ကလဲ ဆိုတာသိရင်လည်း ရခိုင်မှာ ေရာဂါတပ်လို့ရတာ တဝက်ေလာက်ရှိပါတယ်။ အလယ်ကလူ စကားဝဲဝဲ မဝဲဝဲ၊ အဲဒိနယ်ကလာတယ်။ ဖျားတယ်ဆိုရင်် ငှက်ဖျားေဆးမေပးပဲ ကျကိုမကျဘူး။ ေသွးမစစ်ပဲနဲ့ေတာင် ဘယ်လိုငှက်ဖျားပိုး အမျိုးအစားလဲ ေြပာနိုင်ေသးတယ်။ ဒါလည်း ေမးဖို့မှတ်ဖို့ လိုတာပဲ။ လူနာလိုက်ပို့တဲ့သူကိုလည်း `ခင်ဗျားက သူနဲ့ဘာေတာ်တာတုန်း။ သူ့အမျိုးေတွက ဘယ်ဟာတုန်း´ လို့ ေသေသချာချာ ေမးြမန်းြကည့်ရှုထားဖို့ကေတာ့ အေရးအြကီးဆံုးပါပဲ။ အဲဒီလူနာနဲ့ ပတ်သက်သမျှ ဝယ်ခိုင်းရမယ့်လူေတွေလ။ စိုက်ထားေပးသမျှကို ြပန်ေတာင်းရမယ့်သူေတွေလ။ ဘယ်သူမှ မပါလို့ရှိရင် `လူနာေစာင့်ေလးဘာေလး ြပန်ေခါ်ပါဦး´ လို့ တဘက်လှည့်နဲ့ ေလာေဆာ်ရတယ်။ အဲေလာက်မှ မလည်ရင် ြဖစ်သမျှဒဏ် ငဝက်ခံရြပီသာမှတ်။
ကိုြကီးသာရင်ေမးသလို `ေရွှမှုန်စားလို့လား ေငွမှုန်စားလို့လား´ ဆိုြပိး ဘာေဆးေတွ ေသာက်ေနသလဲလို့ မေမးရင်လည်း ငါးပါးေမှာက်တတ်ပါေသးတယ်။ ေလာက်ကိုင်မှာတုန်းက အသက်အစိတ်ေလာက် မိန်းမတစ်ေယာက် မူးေဝေအာ့အံဗိုက်နာလို့ လာြပပါတယ်။ အတူတူပါလာတဲ့ သမီးကေလးကို အရုပ်ကေလးလို မှုန်ေနေအာင်ဆင်ထားတယ်။ ချစ်စရာေလး။ သံုးနှစ်တဲ့။ အေမလုပ်သူရဲ့ ေဆးမှတ်တမ်းထဲမှာ မန္တေလးစိတ်ကျန်းမာေရးေဆးရံုက ေဆးကုထံုးေတွ ြမင်လိုက်ေတာ့ `အခုေရာ ေဆးေတွ မှန်မှန်ေသာက်ရဲ့လား´ လို့ ေမးတဲ့အခါ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ မေြဖချင်ပါဘူး။ ဆီးစစ်ြကည့်ေတာ့ ကိုယ်ဝန်ရှိေနြပန်တာမို့ အဲဒိေဆးေတွကို ဘယ်လိုဆက်ေသာက်သင့်တယ်။ ကိုယ်ဝန်နဲ့ သင့်မသင့် စိတ်ဆရာဝန်နဲ့ေရာ အိုဂျီနဲ့ပါ တိုင်ပင်ဖို့လိုပါတယ်´ လို့ ရှင်းြပြပီး အိုဂျီဆီလွှဲလိုက်ပါတယ်။ ေနာက်ေတာ့ မြကာခန ေဆးရံု့မှာေတွ့ေနပါေသးတယ်။ ကေလးေလးကို ေြခဆံုးေခါင်းဆံုး အလှေတွ ြပင်ြပင်လာလို့ မှတ်မိေနတာ။ ေနာက်ေမွးတဲ့ကေလးငယ်ကေလး နှစ်လသားေလာက် အေရာက်မှာေတာ့ သားအမိ သံုးေယာက်စလံုး ရဲေတွနဲ့အတူ ေဆးရံုြပန်ေရာက်လာြကပါတယ်။
ဝန်ထမ်းြဖစ်တဲ့ ကေလးအေဖ သင်တန်းသွားတက်ေနတုန်း ကိုယ်ဝန်ရှိကတည်းက ေဆးြဖတ်လိုက်တဲ့အေမဟာ ေရာဂါေဟာင်းြပန်ထေနမှန်း ဘယ်သူမှ မရိပ်မိလိုက်ပါဘူး။ ကေလးနှစ်ေယာက်စလံုးကို မေကာင်းဆိုးဝါးေတွပါဆိုြပီး တစ်ညလံုး ရိုက်နှက်ချုပ်ေနှာင်ထားလိုက်တာ အရိုးေတွအပိုင်းပိုင်း ကျိုးေြကလို့။ အငယ်ကေလးကေတာ့ အသက်ဆံုးရှာပါတယ်။ ဘာမှမသ်ိေသးတဲ့အရွယ်မို့ ေတာ်ေသးတာေပါ့။ သမီးကေလးကေတာ့ ရင်နာစရာပါ။ သူ့ခမျာ အေမအရင်းကိုေတာင် ယံုြကည်နိုင်ေတာ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ယံုလည်း မရှိေတာ့ဘူးေလ။ အထဲေရာက်သွားြပိ။ တခါတခါမှာ ကိုယ်ကေပါ့ေပါ့ေလး ေတွးလိုက်ေပမယ့် ဘာမဟုတ်တာေလးေတွကို လူနာက အသက်နဲ့ ခံစားရတတ်ပါတယ်။
ကေလးေတွကိုစာသင်သလို ဆကာြကီးလုပ်ေနလိုက်တာ။ ကျူရှင်ေပးမလို့ ေြကာ်ြငာဝင်ေနတာလားလို့ မထင်ေစချင်ပါဘူး။ ဆရာဝန်ဘဝမှာ တချို့အြဖစ်အပျက်ေတွဟာ မေသမချင်းစွဲြပီး မှတ်မိသွားတာမို့ မြကံုဖူး မေတွ့ဖူးေသးတဲ့သူေတွကို မျှေဝသိမှတ်ေစချင်လို့ပါ။ အဲလိုမှတ်မိေနဆဲ ေနာက်အမှားတစ်ခု ေြပာြပရပါဦးမယ်။ အြဖစ်အပျက်က အရွဲ့တိုက်သလား ထင်ရေလာက်ေအာင် သေရာ်ေတာ်ေတာ်နိုင်ပါတယ်။
အဂင်္လိပ်စာ ပါေမာက္ခြကိးတစ်ေယာက် စာလံုးေပါင်းမှားလို့ အသက်ဆံုးရှံုးရတဲ့အေြကာင်းပါ။ အင်မတန်နံမည်ြကီးတဲ့ ဌာနမှူးဆရာြကီးတစ်ေယာက်ဟာ ေသွးတိုးေရာဂါနဲ့ ေဆးရံုလာတက်ပါတယ်။ ေဆးရံုက ဆရာြကီးက ေသွးကျေဆးတစ်မျိုး ညွှန်ေပးလိုက်တယ်။ ´Flexital´ တဲ့။ ေဆးရံုမှာမရှိလို့ ေလဟာြပင်ေဈးကို အဝယ်လွှတ်လိုက်တယ်။ ေဆးဆိုင်က အဲဒီေဆး ဟုတ်မဟုတ်ေတာ့ မသိဘူး။ သူတို့ဆီမှာေတာ့ ဒီေဆးရှိတယ်ဆိုြပီး အဆင်ေြပေအာင် ေရာင်းေပးလိုက်တဲ့ေဆးက ´ Flexidil´ တဲ့။ ပထမေဆးက ေသာက်ေဆးပါ။ ေသွးေပါင်ကျေဆးသက်သက် ြဖစ်ပါတယ်။ ဒုတိယတစ်မျိုးကေတာ့ ထိုးေဆးပါ။ ေမ့ေဆးေပးရာမှာ အသံုးြပုတဲ့ ြကွက်သားများေြပေလျာ့ေစတဲ့ေဆးပါ။ အဲဒီေဆးထိုးလိုက်ရင် အသက်ရှူရပ်သွားပါတယ်။ ေမ့ေဆးေပးထားခိုက် စက်နဲ့အသက်ရှူေနစဉ်မှာ သံုးရတဲ့ေဆး ြဖစ်ပါတယ်။ တာဝန်ကျဆရာဝန်က လူနာေဆာင်ထဲမှာ အဲဒီေဆးကိုထိုးေပးလိုက်တဲ့အခါ ဆရာြကီးခမျာ အသက်ရှူရပ်ြပီး ဘုရားသခင် ေရှ့ေမှာက် ေရာက်ရှိသွားပါတယ်။
ဒီအြဖစ်အပျက်ဟာ တရားသံေဝဂ ရေစသလို အတုယူစရာ သင်ခန်းစာ ရလိုက်တာကေတာ့ ဆရာြကီးရဲ့ ကျန်ရစ်သူမိသားစုရဲ့ စိတ်သေဘာထားပါပဲ။ မှားယွင်းမှုအတွက် ဘယ်သူ့ကိုမှ ေဗွမယူ အြပစ်မတင်ပဲ ဘုရားသခင်အလိုေတာ်အရ ြဖစ်ရပါတယ်ဆိုြပီး တရားနဲ့ေြဖလို့ ြကည်ြကည်ြဖူြဖူ ခွင့်လွှတ်သွားပါတယ်။ တကယ်လို့များ ြပဿနာရယ်လို့ ြဖစ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုမှ ေရှာင်လွှဲလို့မရပဲ မလွဲမေသွ တာဝန်ခံရမယ့် ဆရာဝန်ကေလးဟာ သူတို့ရဲ့ခွင့်လွှတ်စိတ်။ သေဘာထားြပည့်ဝမှုနဲ့ ေမတ္တာတရားေြကာင့် အထူးကုသမားေတာ်ြကီးအြဖစ်နဲ့ အသက်ေပါင်းများစွာကို ကယ်တင်နိုင်ဆဲြဖစ်ပါတယ်။ ဒီလိုအမှားမျိုး ေနာက်မြဖစ်ရေအာင်၊ ကိုယ့်ရင်ထဲက ေသာကဗျာပါဒေတွကို ထွက်ေပါက်ေပးရေအာင်၊ ထိခိုက်နစ်နာထားသမျှေတွ ေကျေအာင်ဆိုြပီး ေဒါသအေလျှာက် တုန့်ြပန်ခဲ့ရင် ဒီလို အဆံုးသတ်လှလှေလး မရနိုင်ပါဘူး။
ေအးေအးချမ်းချမ်းနဲ့ ဘဝခရီးကို ေရှ့ဆက်ရမည့် ဆရာြကီးရဲ့မိသားစုေတွမှာလည်း အမုန်းေတွ အြငှိုးေတွ အာဃာတေတွ ကင်းကင်းနဲ့ သူတို့ဘုရားသခင်ရဲ့ေမတ္တာရိပ်မှာ သာသာယာယာ ဆက်လက်ေလျှာက်လှမ်းြကလိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ `ခွင့်လွှတ်ြခင်းနဲ့ ေမတ္တာတရားသည်သာ ရန်ကိုအြကွင်းမဲ့ ေအာင်နိုင်လိမ့်မယ်´ ဆိုတဲ့စကားဟာ လူြကားေကာင်းရံုသက်သက် အသံေကာင်းဟစ်တဲ့ စကားမဟုတ်ေြကာင်း လက်ေတွ့ ကျင့်သံုးြကည့်တဲ့အခါ ကိုယ်တိုင်သိလာပါလိမ့်မယ်။ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ေသးသေရွ့ ရန်သူြကီးကို တချိန်လံုး ကိုယ့်အာရံုထဲမှာ ဖက်တွယ်ထားရဆဲ မဟုတ်ပါလား။
0 comments:
Post a Comment