"ဝါဆိုမိုး​နဲ့​ ြပန်ခဲ့​ပါ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ရိုး​တ​ေလျှာက် ြဖိုး​ေမာက်ပါတဲ့​လယ်ပဒူ
အရွက်ချွန်း​ ကန်စွန်း​ ပုဇွန်စာနဲ့​
လွန်တရာ ကညွတ်​ေပါတယ်
​ေတာြဖစ်လို့​ထူ။
မှိုနား​တို ​ေငွ​ေရာင်​ေဖျာ့​ငယ်နှင့်​
​ေရွှကန​ေဖာ့​ ြကာရိုး​ြဖူ
ချိုး​ယူလို့​ မကုန်ခမ်း​။
ပတ္တြမား​ေရာင်
ဖား​က​ေပါင် သံလွင်နှင့်​
​ေရွှညံပင် ရှုပ်မရှင်း​တယ်
ကွင်း​ြပည့်​ခမန်း​။

ငယ်ငယ်ကကျက်ခဲ့​တာ ခုထက်ထိ အလွတ်ရ​ေန​ေသး​လို့​ မအံ့​ဩပါဘူး​။ အခုမှပဲ အဲဒါ​ေတွ စား​စရာ​ေတွပါလား​လို့​ သိလိုက်ရတာက​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ် အံ့​ဩစရာ အ​ေကာင်း​သား​ဗျ။

လက်စသတ်​ေတာ့​ အတို့​အြမှုပ်၊​ ဟင်း​ရွက်ကန်စွန်း​ေတွကပဲ။ ရန်ကုန်မှာ​ေနတုန်း​ကဆို ​ေဆး​ရံုပါလာတဲ့​ ထမင်း​ဘူး​ထဲမှာ တ​ေန့​လာ ြကက်သား​ေကျာ်၊​ ြကက်ဥ​ေကျာ်၊​ ဝက်အူ​ေချာင်း​ေကျာ်၊​ ငပိ​ေကျာ်​ေတွနဲ့​ ဖွင့်​ေတာင် မြကည့်​ချင်​ေအာင် ​ေြခာက်သ​ေယာင်း​ေနတာ။ အဲလို ​ေထွလီကာလီ အရွက်အညွန့်​ေတွလည်း​ ဘယ်သိပါ့​မလဲ။ အိမ်က ဆန်း​ဆန်း​ြပား​ြပား​ဆို ဆူရှီ ​ေရညှိထမင်း​လိပ်တို့​။ တျူနာ ဆန်း​ဒဝစ်ရှ်တို့​သာ လုပ်ချင်လုပ်ထည့်​ေပး​လိုက်မယ်။

ငပိရည် တို့​စရာက​ေတာ့​ ကိုယ်လည်း​ စား​ေလ့​မရှိလို့​ သူတို့​လည်း​ အလုပ်ရှုပ်မခံဘူး​။ ဘယ်​ေလာက်ြမန်မာဆန်တယ်​ေြပာ​ေြပာ ငပိရည်လည်း​ မြကိုက်ဘူး​။ ဒညင်း​သီး​လည်း​ မစား​ဘူး​။ ြကက်သွန်ြဖူ​ေတာင် အလုပ်ထဲမှာ သူများ​အား​နာလို့​ မစား​ဘူး​။ ခွဲခန်း​ထဲဝင်တဲ့​အခါ နှာ​ေခါင်း​စည်း​တပ်လိုက်​ေတာ့​ ကိုယ်လည်း​နံတယ်​ေလ။ ဇွန်း​ ခက်ရင်း​က​ေလး​နဲ့​ နှုတ်ခမ်း​ပါး​နား​မ​ေပ၊​ လက်​ေဆး​စရာမလို၊​ ​ေရနဲ့​ ​ေြမှာချလို့​ရတဲ့​အစာ​ေတွပဲ စား​ကျင့်​ရ​ေနတာ။ အခု​ေတာ့​ ဘယ်တုန်း​ကတည်း​က အကျင့်​ပျက်သွား​မှန်း​ေတာင် သတိမထား​မိလိုက်ဘူး​။ ဆိတ်များ​ နွား​များ​လိုပဲ စိမ်း​စိမ်း​ြမင်သမျှ အရွက်​ေတွ အကုန် ပါး​စပ်ထဲထည့်​ဝါး​တတ်​ေနပါ​ေပါ့​။

​ေကသရာဇာမှန်ရင် ြမက်မစား​ဘူး​ဆို​ေပမယ့်​ ဒီအဂင်္ါသား​ြကီး​က​ေတာ့​ ​ေလာက်ကိုင်မှာကတည်း​က ြမက်နုြကိုက်​ေနြပီ။ ခိဆိုင် လို့​ေခါ်တဲ့​ ြကက်သွန်ြမိတ်လိုလို ြမက်လိုလို စိမ်း​စိမ်း​အရွက်က​ေလး​ေတွကို ြကက်သား​မှုန့်​ေလး​ေတွ ပဲငံြပာရည်က​ေလး​ေတွ ြဖန်း​ြပီး​ ကင်တာ အလွန်စား​ေကာင်း​သဗျာ။ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ်​ေတာ့​ အဲဒါ ြမက်ကင် လို့​ပဲ မှတ်ထား​တယ်။ ပဲြပား​ကင်က​ေလး​ေတွကလည်း​ ြကက်သား​ရှံုး​တယ်။

လက်တွန်း​လှည်း​ြကီး​ေပါ်မှာ လင်ပန်း​ေတွနဲ့​တင်၊​ ရှိသမျှ​ေသာင်း​ေြပာင်း​ အရွက်အညွန့်​ေပါင်း​တို့​ကို မာလား​ချိုင်ဆိုြပီး​ ချဉ်ချဉ်စပ်စပ် အရည်​ေသာက်ဟင်း​ချက်​ေရာင်း​တာကလည်း​ လူတိုင်း​ ကျိတ်ကျိတ်တိုး​ ဝယ်စား​ြကတာပဲ။ ​ေလာက်ကိုင်တုန်း​က ဝိတ်​ေတွတက်​ေနလို့​ ည​ေနဆို ထမင်း​မစား​ဘူး​။ အဲသည် မာလာဟင်း​ေတွပဲ မပျင်း​မရိစား​တယ်။ အရင်တုန်း​က မစား​တတ်ပဲ သူတို့​ဆီ​ေရာက်သွား​မှ အရမ်း​ြကိုက်သွား​တာက​ေတာ့​ ​ေဂါ်ရခါး​ညွန့်​က​ေလး​ေတွကို ငရုတ်သီး​ေတာင့်​ကျွမ်း​ေအာင် ဆီသတ်ြပီး​ ြကက်သွန်ြဖူ ဓါး​ြပား​ရိုက်နဲ့​ေကျာ်တာပါ။ အိမ်​ေနာက်​ေဖး​က ဆရာမ​ေတွစိုက်ထား​တဲ့​ အခင်း​ေလး​ဆီ စား​ကာနီး​မှ ဇိုး​ဇိုး​ဇပ်ဇပ် ခူး​ဆိပ်လာ။ ​ေရ​ေဆး​အိုး​ြပင် ​ေကျာ်စား​ရင်လည်း​ ချိုမှချို။ ပင်စိမ်း​၊​ ရှမ်း​နံနံ။ ပူစီနံ၊​ ပျဉ်း​ေတာ်သိမ်ဆိုတဲ့​အရွက်က​ေလး​ေတွကလည်း​ သူ့​ေနရာနဲ့​သူ တစ်ခပ်စာ​ေလာက် ထည့်​လိုက်ရင် အရသာက ဘာနဲ့​မှ လိုက်လို့​ မမီပါဘူး​။ မုန်ညင်း​ဆိုတာ ရှမ်း​ြပည်မှာ ဘယ်နှစ်မျိုး​ရှိသလဲဆိုတာ သွား​ေလသူဆရာမြကီး​ ​ေဒါ်​ေစာမံုညင်း​ေတာင် ​ေသ​ေသချာချာ သိပါ့​မလား​ မသိဘူး​။ စိမ်း​စိမ်း​ချိုချို အရွက်က​ေလး​ေတွမှန်သမျှ သူတို့​က မုန်ညင်း​ချည့်​ေြပာသလား​ မှတ်တာပဲ။ ရှမ်း​ေခါက်ဆွဲထဲမှာထည့်​တဲ့​ ပဲရွက်က​ေလး​ေတွကိုလည်း​ သူတို့​က မုန်ညင်း​တဲ့​။

မုန်ညင်း​ချဉ်ဆိုတာ အစိမ်း​တစ်မျိုး​၊​ အနီတစ်မျိုး​ရှိတယ်။ တ​ေတာင်​ေလာက် အရွက်စိမ်း​စိမ်း​ဖား​ဖား​ြကီး​ေတွကို ဝက်ရိုး​ြပုတ်နဲ့​ မုန်ညင်း​ေစာလုပ်စား​တာက​ေတာ့​ ပဲပုပ်​ေထာင်း​က​ေလး​နဲ့​ဆို အလွန်လိုက်ဖက်တယ်။ ​ေတာင်ြကီး​သူမ ဝတုတ်တုတ် မုန်လာထုပ် မုန်လာထုပ်ဆိုတဲ့​ ပန်း​ေဂါ်ဖီပွင့်​ြကီး​ေတွကလည်း​ သူတို့​ဆီမှာ ထမင်း​ေပါင်း​အိုး​ တစ်လံုး​စာ​ေလာက် ထွား​တယ်။

ဘူတန်​ေရာက်တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ အသား​ရှား​ပါး​တဲ့​ သူတို့​တိုင်း​ြပည်မှာ အသီး​အရွက်ကလည်း​ မ​ေပါပါဘူး​။ သို့​ေသာ်လည်း​ ရာသီချိန်ကျရင် ​ေဖာ​ေဖာသီသီ စား​ရတာက ကညွတ်ြကီး​ေတွပါ။ အ​ေသး​ဆံုး​က လက်သန်း​လံုး​ေလာက်တုတ်တယ်။ သူတို့​ချက်သလို ​ေထာပတ်က​ေလး​ ဆီသတ်ြပီး​ ​ေရစပ်စပ်နဲ့​ နူး​ေအာင် အုပ်ထား​လိုက်ရင် အင်မတန်​ေမွှး​ အင်မတန်ချိုဗျာ။ ဍရင်​ေကာက်ညွန့်​ အြကီး​ြကီး​ေတွလည်း​ ရပါတယ်။ အိုး​ကင်း​ပူ​ေပါ် ဆီပါ​ေလကာနဲ့​လှိမ့်​ြပီး​ ဆား​က​ေလး​အ​ေန​ေတာ်ခပ်လိုက်ရင် သူ့​ဆီကထွက်တဲ့​ေရနဲ့​တင် နူး​နပ်သွား​ေရာ။ မှိုက​ေတာ့​ သူတို့​တိုင်း​ြပည်ရဲ့​ သဘာဝ သယံဇာတတဲ့​ဗျ။ မျိုး​ရင်း​ မျိုး​စိတ်​ေတွ အကုန် စာရင်း​ြပုစုထား​ြပီး​ စာအုပ်စာတမ်း​ ြပက္ခဒိန်​ေတွပါ ထုတ်ထား​တယ်။ ထူး​ထူး​ဆန်း​ဆန်း​မှို​ေတွလည်း​ စား​ဖူး​သွား​တယ်။ အဆိပ်ရှိမရှိကို သူတို့​က ကိုယ့်​ထက်သိတယ်။ အကုန်လံုး​ သဘာဝမှို​ေတွချည့်​ပဲ။ ကိုယ့်​ဆီက ​ေကာက်ရိုး​မှို​ေလာက်က​ေတာ့​ ပျင်း​ေတာင် ပျင်း​ေသး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ စား​ဖူး​သမျှ မှို​ေတွထဲမှာ ​ေတာင်ြကီး​က ဖက်ဆွတ်မှိုက​ေလး​ေတွကို မီတာ​ေတာ့​ မ​ေတွ့​ဖူး​ေသး​ဘူး​။ ချဉ်​ေပါင်နဲ့​ အရသာချင်း​ ခပ်ဆင်ဆင် ချဉ်ြပံုး​ြပံုး​ အရွက်​ေြခာက်က​ေလး​ေတွကိုလည်း​ သူတို့​က ငါး​နဲ့​ ဟင်း​ချို ချက်​ေသာက်တတ်ပါတယ်။

ချဉ်​ေပါင်အလွမ်း​ေြပမို့​ တြခား​ဟာ​ေတွထက်စာရင်​ေတာ့​ ြကိုက်တာ​ေပါ့​။ ​ေနာက်​ေတာ့​ မိတ်​ေဆွ နား​နှာ​ေခါင်း​ဆရာဝန်က ရန်ကုန်က​ေန ချဉ်​ေပါင်မျိုး​ေစ့​ေတွ သယ်လာ။ သူ့​ဘာသာစိုက်ြပီး​ ကား​ြကံုနဲ့​ထည့်​ထည့်​ေပး​ေတာ့​ ငပိဆား​ြပား​က​ေလး​နဲ့​ ချက်၊​ ဝက်သား​နှပ်က​ေလး​နဲ့​ စား​ရတာ ဘာနဲ့​မှ မတူဘူး​။ သူတို့​ေတာင်ြကိုက်တယ်။ ဘူတန်ရဲ့​ ဆန်း​ြပား​တဲ့​အစာက​ေတာ့​ ​ေအး​ေဆး​လို့​ သူတို့​ေခါ်ြကတဲ့​ ငရုပ်သီး​စိမ်း​အ​ေတာင့်​အြကီး​ြကီး​ေတွကို ချိစ်နဲ့​ မညက်တညက် ​ေထာင်း​ြပီး​စား​တာပါ။ ကိုယ်​ေတွ ငပိ​ေထာင်း​စား​သလိုပဲ။ သူတို့​အတွက် ထမင်း​ြမိန်​ေစတဲ့​ အစပ်အဟပ်​ေပါ့​။ အဲသည်နှစ်မျိုး​ကိုပဲ ချက်တဲ့​အခါချက်စား​ြပီး​ အဲဒါကို​ေတာ့​ အမ်မာဒါဆီလို့​ေခါ်တယ်။ ဘူတန်မှာ နိုင်ငံြခား​အရက် မရှိပါဘူး​။ ြပည်တွင်း​ြဖစ် အရက် ဘီယာ​ေတွ​ေတာင် တစ်ပါတ်မှာ နှစ်ရက် အ​ေရာင်း​ပိတ်တယ်။ ချက်အရက်ကို ြကက်ဥနဲ့​ကျိုြပီး​တိုက်တဲ့​ က​ေဇာ်လိုလို ​ေလှာ်စာလိုလိုဟာ​ေတာ့​ လူတိုင်း​ေသာက်ြကပါတယ်။ အရင်လာတဲ့​ ြမန်မာဆရာဝန်တစ်ဦး​က​ေတာ့​ ဘူတန်ချက်အရက်ဟာ အလွန်​ေကာင်း​လို့​ ဂါလံပံုး​နဲ့​ မှီဝဲသံုး​ေဆာင်တယ် လို့​ဆိုတယ်။ အဲဒါ​ေတွအား​လံုး​ထက် ​ေကာင်း​တာက​ေတာ့​ ဘူတန်လူမျိုး​ေတွရဲ့​ ​ေဖာ်​ေရွခင်မင်မှုပါ။ ​

ေရာက်ကာစမှာ အကဲခပ်လို့​ ခပ်စိမ်း​စိမ်း​ေနြက​ေပမယ့်​ ရင်း​နှီး​သွား​တဲ့​အခါ တအား​ဖက်လှဲတကင်း​ရှိြကပါတယ်။ ​ေဆး​ေြခာက်ပင်​ေတွကို အနှံ့​အြပား​ေတွ့​ေပမယ့်​ ဘာမှ မလုပ်တတ်လို့​ ဘာမှ မလုပ်ခဲ့​ပါဘူး​။ သူတို့​ဆီက ဆရာဝန်က​ေလး​က​ေတာ့​ ငါတို့​ေကာလိပ်​ေကျာင်း​တုန်း​က အဲသည်အရွက်​ေတွ ​ေဆး​လိပ်ထဲထည့်​ရှူတာ အရမ်း​ရယ်ရတာပဲ လို့​ ​ေြပာပါတယ်။ ပျဉ်း​ေတာ်သိမ်ကို ဆိတ်သား​ဟင်း​ထဲခပ်ရတယ်လို့​ သင်​ေပး​ြပီး​ အပင်ြပထား​ေတာ့​ သူတို့​တအား​သ​ေဘာကျြကပါတယ်။ ပူစီနံ​ေတွက​ေတာ့​ အ​ေလ့​ကျ​ေပါက်​ေနတာ သန်လွန်း​လို့​၊​ ခူး​လို့​ကို မကုန်ပါဘူး​။ ​ေခါက်ဆွဲြပုတ်ကို နံနံပင်တို့​၊​ ပူစီနံတို့​၊​ ငရုတ်သီး​စိမ်း​တို့​ အုပ်စား​တာ ဘူတန်​ေရာက်မှ ရတဲ့​အကျင့်​ပါ။ မယံု လုပ်စား​ြကည့်​ ​ေကာင်း​မှ​ေကာင်း​။ သူတို့​သွား​ရည်စာအြဖစ် အြပင်း​ေြပစား​နည်း​တစ်ခုက​ေတာ့​ မီး​လှံုရင်း​ အာလူး​ကို မီး​ဖုတ်ြပီး​ ဆား​နဲ့​တို့​တို့​စား​တာပါ။ ငရုတ်သီး​ေတာင့်​ကို မုန့်​နှစ်နဲ့​ ဘူး​သီး​ေကျာ်လိုလည်း​ ​ေကျာ်စား​တတ်ပါ​ေသး​တယ်။

အမ်း​ကို​ေရာက်တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ ကန်စွန်း​၊​ ဟင်း​ရံ၊​ မှိုနား​တိုဆိုတာ ဝီကီပီး​ဒီး​ယား​နဲ့​ေတာင် ဆန့်​ပါ့​မလား​ ​ေအာင့်​ေမ့​ရတာပဲ။ တို့​စရာအြဖစ်​ေလှာ်စား​တဲ့​ အရိုး​က​ေလး​ေတွမှာတင် မှိုရိုး​တဲ့​၊​ ဇရစ်ရိုး​တဲ့​။ ​ေကာက်​ေကာက်ရိုး​တဲ့​၊​ ဇီး​ရိုး​တဲ့​၊​ ခံတက်ရိုး​တဲ့​။ ဆူး​ပုပ်ညွန့်​နုနုက​ေလး​ေတွဆို ြကက်ဥနဲ့​ေကျာ်လိုက်၊​ ပဲြကီး​နဲ့​ နှပ်လိုက်၊​ ဟင်း​ချို​ေသာက်က​ေလး​ချက်လိုက်၊​ ခံတက်ချဉ်ကို ​ေြမပဲဆံ၊​ ပုဇွန်​ေြခာက်၊​ ဆီချက်နိုင်း​ချင်း​က​ေလး​နဲ့​ သုပ်​ေတာ့​လည်း​ ဘယ်လို​ေကာင်း​မှန်း​မသိ။ ကင်ပွန်း​ချဉ်ကို ငါး​နဲ့​ချက်၊​ စပါး​လင်နဲ့​ဂျင်း​နဲ့​ေထာင်း​တဲ့​ ဂဏန်း​အသား​မွ​ေြကာ်၊​ ငှက်​ေပျာအူနုနုက​ေလး​ေတွကို ငပိနဲ့​ချက်၊​ သရက်ချဉ်၊​ ပဲတီချဉ်၊​ မုန်လာချဉ်က​ေလး​ေတွ သုပ်လိုသုပ်၊​ အုန်း​ဖူး​သုပ်၊​ ​ေညာင်ချဉ်သုပ်၊​ ငှက်​ေပျာဖူး​သုပ် အကုန် ခုမှ စား​ဖူး​တယ်။ ြကက်တက်ရွက်၊​ ဒန့်​ကျွဲရွက်၊​ ​ေဂွး​ေတာက်ရွက်၊​ ဥသျှစ်ရွက်၊​ ​ေရှာက်ရွက်၊​ ရဲယိုရွက်၊​ ပုဇွန်စာရွက်၊​ အရွက်တကာ့​အရွက်ကို စံု​ေန​ေအာင် စား​ဖူး​သွား​ြပီ။

ပဲပင်​ေပါက်၊​ ဝါ​ေစ့​ပင်​ေပါက်။ ​ေြမပဲပင်​ေပါက်​ေတွလည်း​ ရှိပါ​ေသး​ရဲ့​။ ဗူး​သီး​၊​ ခရမ်း​သီး​၊​ ခဝဲသီး​၊​ ဖရံုသီး​၊​ သခွား​သီး​၊​ ဗံုလံုသီး​၊​ ြကက်ဟင်း​ခါး​သီး​၊​ ကင်း​ပံုသီး​၊​ ခရမ်း​က​ေဆာ့​သီး​၊​ ရံုး​ပတီသီး​၊​ ဒန့်​ဒလွန်သီး​၊​ ပဲလင်း​ေြမွသီး​ေတွလည်း​ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ရနိုင်ပါတယ်။ ​ေပါက်ပွင့်​၊​ သခွတ်ပွင့်​။ ပဒတ်စာ၊​ လက်ပံပွင့်​ဆိုတာ​ေတွလည်း​ စား​လို့​ရတဲ့​အထဲပါသဗျ။ မှိုကို ရာသီနဲ့​သာ စား​ရ​ေပမယ့်​ မျှစ်က​ေတာ့​ တစ်နှစ်ပတ်လံုး​ ြပတ်တယ်လို့​ မရှိဘူး​။

အခု​ေြပာတဲ့​ဟာ​ေတွအား​လံုး​ကို ​ေဈး​မှာဝယ်လို့​ရသလား​ လို့​ေမး​ရင် ဒီကလူ​ေတွက ဟား​တိုက်ရယ်မှာပဲ။ ​ေပါက်​ေပါက်ရှာရှာ။ ဝယ်စရာလား​။ လိုချင်ကိုယ့်​ဘာသာလိုက်ရှာ​ေလ။ ရှား​မှ မရှား​ပဲနဲ့​။ အိမ်​ေရှ့​ အိမ်​ေအာက် အ​ေလ့​ကျ​ေပါက်​ေနတာ အား​ြကီး​။ ဘယ်ဟာ ဘာလဲ သိဖို့​ပဲ လိုတာ။ အခုလို မိုး​ဦး​ေလဦး​ကျချိန်ဆို ပိုလို့​ေတာင် ​ေပါ​ေသး​။ အိမ်​ေရှ့​တံစက်ြမိတ်​ေအာက်မှာ ထိုး​ထိုး​ေထာင်​ေထာင်​ေလး​ေတွ လန်း​တက်​ေနတဲ့​ အညွန့်​ေလး​ေတွက ​ေကာက်​ေကာက်ရိုး​တဲ့​။ ဆရာ မစား​ချင် ကျွန်မတို့​ နှုတ်သွား​မယ်ဆို လာလာဆိတ်ြကတာ ကုန်​ေသး​ဘူး​။ အိမ်​ေဘး​ အိမ်​ေနာက်ြမင်​ေနရတဲ့​ စိမ်း​စိမ်း​စိမ်း​စိမ်း​ေတွဟာ အကုန် စား​စရာ​ေတွချည့်​မို့​ တို့​လည်း​ ဆိတ်​ေတွနဲ့​ ဘာမှ မထူး​ပဲကိုး​ လို့​ ​ေတွး​မိ​ေသး​။ မိုး​ြပတ်သွား​ြပီး​ အိုက်စပ်စပ်ြကီး​ြဖစ်လာတဲ့​အချိန်ဆို သူတို့​က မှိုထွက်​ေတာ့​မယ်လို့​ သိတယ်။ မနှစ်က ဆွတ်ခဲ့​တဲ့​ေနရာမှာပဲ သွား​ြပန်ြကည့်​။ မှိုကျင်း​ြကီး​ေတွ ချိန်း​ထား​တာကမှ လွဲဦး​မယ်။

ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ တစ်နှစ်တစ်ခါ ​ေပါ်လို့​လာ ငါလည်း​မင်း​ေလာင်း​ ထီး​ြဖူ​ေဆာင်း​ လို့​ စကား​ထာရှိတာကိုး​။ ဒီအချိန်ဒီအခါ မျှစ်စို့​ေပါက်​ေတွ ​ေပါလွန်း​လို့​ လူမ​ေြပာနဲ့​ ​ေတာဝက်​ေတွ​ေတာင် လာလာတူး​ြကတာနဲ့​ ​ေတာဝက်သား​လည်း​ စား​ရြပန်​ေလတယ်။ ကျား​ကိုက်လို့​ေသတဲ့​သူ မ​ေတွ့​ဖူး​ေသာ်ြငား​ ဂက်စ်ပိုက်လိုင်း​လုပ်ဖို့​ လာ​ေနြကတဲ့​တရုတ်​ေတွ​ေတာင် ကျား​ေပါက်က​ေလး​နှစ်​ေကာင်​ေမွး​ထား​လို့​ သစ်​ေတာြကီး​က ြပန်သိမ်း​ြပီး​ သူ့​ခမျာ ​ေနပူ​ေတာ်က ကျား​နို့​မှာတိုက်​ေနရတယ်။ ဒီလိုဆို​ေတာ့​ ကိုယ်စား​ေနတဲ့​ ဂျီသား​၊​ ဆတ်သား​၊​ ​ေြပာင်သား​ဆိုတာ​ေတွဟာ အစစ်လို့​ မှတ်ယူလို့​ရသ​ေပါ့​။

အ​ေနာက်ရိုး​မက မိုး​ဟာ ​ေတာ်​ေတာ်သည်း​တဲ့​အထဲမှာပါတယ်။ ​ေန့​ေန့​ညည ရွာတယ်။ ထစ်ထစ်ချုန်း​ချုန်း​လည်း​ရှိတယ်။ ​ေရ​ေတွ ​ေရ​ေတွ ​ေပါလိုက်တာမှ သံုး​လို့​ မကုန်ဘူး​။ အဲလိုမိုး​ေလး​တစိမ့်​စိမ့်​နဲ့​ဆို​ေတာ့​ ဘယ်မှမသွား​ပဲ အိမ်ထဲ​ေခွ​ေနရင်း​ စား​စရာ​ေသာက်စရာ အိမ်နား​ဝန်း​ကျင် အဆင်​ေြပသလို ရှာ​ေဖွစား​ေသာက်နိုင်တာဟာ ရခိုင်သား​တို့​ရဲ့​ စည်း​စိမ်ပဲ။ ပုရစ်ချိန်တုန်း​က ပုရစ်​ေတွ စား​မကုန်သလို အခု ဖား​ချိန်​ေရာက်​ေတာ့​လည်း​ ရိုက်မကုန်။ သူသူကိုယ်ကိုယ် ဟင်း​စား​ရရံုဆို ​ေကျနပ်တယ်။ ​ေဈး​တင်ဖို့​ အလုပ်ရှုပ်မခံနိုင်ဘူး​။ ပိုက်ဆံလည်း​ ဟုတ်ဟုတ်ညား​ညား​ ရတာ မဟုတ်ပဲနဲ့​။ လတ်တ​ေလာ စစ်​ေတွမှာ ြပဿဒ်မီး​ေလာင်သွား​ရတာဟာ ​ေဈး​ေခါင်း​က ​ေဈး​သည်ဆီက ​ေဈး​ေကာက် ၅ဝဝိ/ ​ေကာက်တာနဲ့​ စ လိုက်တာပါ။ ဟင်း​ရွက်ကန်စွန်း​ဆိုတာ တ​ေနကုန်ထိုင်​ေရာင်း​လို့​ တစ်​ေထာင်၊​ ​ေထာင့်​ငါး​ရာ ြမတ်ဖို့​ မရှိဘူး​တဲ့​။ ၅ဝဝိ/ ​ေပး​လိုက်ရရင် ​ေသ​ေရာ​ေပါ့​ဆိုြပီး​ ဆန္ဒြပလိုက်တာ ကံ​ေကာင်း​လို့​ တိုင်း​ြပည်မပျက်​ေလတယ်။ ကိုယ့်​စား​ဖို့​က​ေတာ့​ အင်း​အိုင်​ေချာင်း​ေြမာင်း​ရှိရင် ငါး​ရှိတယ်။

အံုး​အင်သံြကား​ရင် ဖား​ရှိတယ်။ ​ေရတက်​ေရကျရှိရင် ဂဏန်း​၊​ ပုဇွန်ရှိတယ်။ ​ေသာင်ြပင်ရှိရင် ဂံုး​၊​ ခရု။ မရွတ်၊​ ရှိတယ်။ ​ေရထဲဆင်း​ငုပ်နိုင်ရင် ကမာစား​ရမယ်။ တက်နိုင်ဖျား​ေရာက်​ေတာ့​ မန်ကျည်း​ရွက်နုနုက​ေလး​ေတွ စား​ရြပန်တာ​ေပါ့​။ ကိုသာြမတ်ရဲ့​ သူ့​လယ်​ေတာက ပီ​ေလာရယ်တဲ့​မှိုနား​တိုကမှ ဟင်း​ချို​ေအာင် ပုဖွန်ခပ်ယူရ​ေသး​တယ်။ ​ေဆး​ရံုမှာ​ေတာ့​ လူနာ​ေတွ ယူလာ​ေပး​တဲ့​ အရွက်အညွန့်​ စိမ်း​စိမ်း​လတ်လတ် ​ေတွကို ြပုတ်တန်ြပုတ်၊​ ​ေရစင်စင်​ေဆး​တဲ့​ဟာ​ေဆး​လို့​ လင်ပန်း​ြကီး​တစ်ခုနဲ့​ အလည်မှာတည်ထား​လိုက်၊​ ငပိချက်စပ်စပ်တစ်ခွက် အဆင်​ေြပရာသား​ငါး​နဲ့​ ​ေရာချက်၊​ အာပူရွက်နိုင်နိုင်ခပ်ြပီး​ ဝိုင်း​ဖွဲ့​စား​ြက​ေသာက်ြကတယ်။ ြမိန်ချက်က​ေတာ့​ ​ေြပာမ​ေနနဲ့​။

အမ်း​မှာက တစ်လကိုး​သီတင်း​ေနလည်း​ ပိုက်ဆံသံုး​စရာ ဘာမှ မရှိလို့​ လခနဲ့​ေလာက်တယ်။ ​ေဆး​ရံုကုန်း​ကဆင်း​လိုက်ရင် အိမ်​ေရာက်လို့​ လမ်း​စား​ရိတ်လည်း​ မကုန်၊​ အချိန်လည်း​မကုန်။ အလုပ်က​ေလး​လုပ်လိုက်၊​ စာ​ေလး​ေရး​လိုက်၊​ အင်တာနက်​ေပါ် ​ေြပး​တင်လိုက်နဲ့​ သူ့​ဟာနဲ့​သူ လည်ပတ်လို့​။ သို့​ေသာ်လည်း​ သမီး​လုပ်သူက​ေတာ့​ သူ့​အ​ေဖကို ​ေကျာင်း​ေတွ ဖွင့်​ြပီမို့​ ဝါဆိုမိုး​နဲ့​ ြပန်ခဲ့​ပါလို့​ အမိန့်​ေတာ်ြပန်တယ်။

သည်ကလည်း​ ငှက်သွင်ပျံြကွ မတတ်​ေသာ်ပါပဲ။ ရန်ကုန်မှာ​ေနရတာ ပိုက်ဆံမ​ေလာက်၊​ အချိန်မ​ေလာက်၊​ ဘာဆိုဘာမှ မ​ေလာက်​ေပမယ့်​ အိုး​ပစ်အိမ်ပစ်ထွက်လာခဲ့​ရတာ ​ေြခာက်နှစ်မက ြကာခဲ့​ြပီ မဟုတ်လား​။ အမ်း​က သား​ေတာ်​ေမာင်က​ေလး​ကလည်း​ ​ေကျာင်း​ေတွဖွင့်​ြပီမို့​ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့​ ရွာြပန်သွား​ြပီ။ ကိုယ်က သည်မှာမှ ​ေကျာင်း​မထား​ေပး​နိုင်ပဲကိုး​။ ​ေတာ်​ေတာ်ြကာ ​ေြပာင်း​ဖို့​ေရွှ့​ဖို့​ အမိန့်​ထွက်လာရင် စ​ေကာစကနဲ့​ ဒုက္ခ​ေရာက်မှာ​ေလ။ ​ေမျှာ်သာ​ေမျှာ်သည် မယံုြကည်​ေပမယ့်​ ​ေမျှာ်​ေတာ့​ ​ေမျှာ်ဆဲပါပဲ။ ​ေလာက်ကိုင်တုန်း​ကလည်း​ သည်လိုပဲ ​ေမျှာ်ရင်း​ေမျှာ်ရင်း​နဲ့​ အချိန်​ေတွ ကုန်ခဲ့​တယ်။ ပစ္စုပ္ပန်တည့်​တည့်​ မရှုနိုင်​ေပမယ့်​ ကိုယ့်​ရဲ့​ အနာဂတ်ကို ဂျူတီရိုစတာများ​လို တစ်လစာ တစ်လစာပဲ ဆွဲထား​တယ်။ လူြကီး​ေတွက​ေတာ့​ သည်အ​ေကာင် ထီ​ေတာင်မထိုး​ပဲနဲ့​ ထီ​ေပါက်မယ် အိပ်မက်မက်​ေနတယ် လို့​ေြပာမလား​မသိပါဘူး​။ လူက ရွတ်တွတ်တွတ်နဲ့​ရယ်။

အမ်း​ကို​ေရာက်ြပီး​ တစ်ပါတ်​ေလာက်အြကာမှာ လက်​ေထာက်ဆရာဝန်က​ေန အထူး​ကုဆရာဝန်အြဖစ် ရာထူး​တိုး​သတဲ့​။ ဘယ်သူကမှ အ​ေရး​လုပ်ြပီး​ မ​ေြပာြပ​ေတာ့​ ကိုယ်လည်း​ သိ​ေတာင်မသိပါဘူး​။ သြကင်္န်တွင်း​ မံုရွာသွား​ေတာ့​ သူငယ်ချင်း​ေဆး​ခန်း​က ​ေြပာြပတယ်။ ဟုတ်ပါဘူး​။ ကျွန်​ေတာ် မပါပါဘူး​ အတင်း​ြငင်း​ေနတာ သူက ​ေအာ်ဒါထုတ်ြပလို့​ ယံုလိုက်ရတယ်။ သူက မိတ္တူကူး​ယူသွား​လို့​ေြပာ​ေတာ့​ ဟင့်​အင်း​လို့​ပဲ ြငင်း​ခဲ့​တယ်။ ငါ့​ကိုလွှတ်တုန်း​က​ေတာ့​ အခုချက်ချင်း​ ​ေနြပည်​ေတာ်မှာ ​ေအာ်ဒါလာယူြပီး​ အြမန်ဆံုး​ေရာက်​ေအာင်သွား​ပါလို့​ မရအရ ဖုန်း​ဆက်ြပီး​ သည်စာကျမှ ​ေရာက်​ေအာင်မပို့​ရင် ​ေနပ​ေစ​ေပါ့​။ ​ေပြပီး​ကို မသိချင်​ေယာင်​ေဆာင်ြပီး​ စာအ​ေရာက်​ေစာင့်​တာ သံုး​လြကာပါတယ်။ ရွဲ့​ချင်လွန်း​လို့​ ဆရာြကီး​တို့​စာပို့​တာ အဲသည်​ေလာက်​ေတာင် ြကာပါ​ေပတယ်လို့​ အထွန့်​တက်​ေတာ့​ ဟိုကလည်း​ စ​ေလာင်း​ရွဲ့​နဲ့​ပဲ ဖံုး​လိုက်ပါတယ်။ ဆရာကလည်း​ ရာထူး​တက်တာမို့​ အဲ​ေလာက်ြကာတာပါ။

Dismissed (အလုပ်ြဖုတ်တဲ့​စာ)ဆို ​ေန့​ချင်း​ Fax နဲ့​ထိုး​ေပး​ပါတယ် တဲ့​။ အခုလည်း​ ​ေဆး​ရံုကလူ​ေတွနဲ့​ ​ေလာင်း​ေြကး​စား​ေြကး​ လုပ်ထား​တယ်ဗျ။ တစ်နှစ်ခွဲ​ေတာ့​ ြပည့်​လုြပီ။ အ​ေြပာင်း​အ​ေရွှ့​ကိစ္စနဲ့​ ဘယ်သူ့​ဆီကိုမှ ဦး​ေတာ်ဦး​ေတာ် မလုပ်ပဲ ​ေစာင့်​ြကည့်​မယ်။ ဘယ်​ေလာက်ြကာ​ေအာင် ထား​မယ်လို့​ ထင်သလဲ။ လံုး​ဝ​ေြပာင်း​ေပး​မှာ မဟုတ်ဘူး​။ နှစ်လအတွင်း​၊​ ​ေလး​လအတွင်း​၊​ ​ေြခာက်လအတွင်း​၊​ တစ်နှစ်အတွင်း​၊​ ​ေဘာလံုး​ပွဲများ​လို ​ေြကး​ေခါ်လိုက်ရ​ေအာင်ဗျာ။ ခင်ဗျား​က ဘယ်မှာထိုင်မလဲ ​ေြပာ။ (​ေမ့​လို့​ေမ့​လို့​ ဒီလိုအ​ေရး​အသား​နဲ့​ဆို​ေတာ့​ အလုပ်ြဖုတ်တဲ့​ေအာ်ဒါလည်း​ လာနိုင်​ေသး​သဗျို့​။ အဲသည်ထဲလည်း​ ​ေလာင်း​လို့​ရသပ)။