“အ​ေတွး​ကမ္ဘာ ​ေရး​စရာ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

​ေတာ်​ေတာ် အား​အား​ယား​ယား​ရှိလို့​သာ စာ​ေတွ စက်နဲ့​ လှည့်​ထုတ်သလို ​ေဟာတစ်ပုဒ် ​ေဟာတစ်ပုဒ် ​ေရး​နိုင်ပါ​ေပတယ်။ သူ့​ေခါင်း​ြကီး​ကလည်း​ ​ေပါက်​ေပါက်ရှာရှာ ဝါစာကမ္မာ ​ေတွး​လည်း​ ​ေတွး​တတ်နိုင်ပါဘိသနဲ့​။ သူများ​ကို ​ေြပာရမယ်ဆိုရင်လည်း​ တုတ်ထိုး​အိုး​ေပါက်​ေရာ ​ေစာင်း​ပါး​ရိပ်​ေြခပါ အြမင်ကပ်စရာ ​ေကာင်း​ေလာက်​ေအာင်ကို ထိထိမိမိရှိပါ့​။ စသည်စသည်ြဖင့်​ အား​ေပး​ေြမှာက်စား​သူ အကိုအမများ​ အလိုကျ​ေစဖို့​ရာ သည်တခါ​ေတာ့​ ဧရာြကီး​ ​ေြကာ်ြငာထဲမှာ ​ေမး​ခဲ့​သလို ဘာ​ေြကာင့်​ကွယ် ဒါ​ေလာက်​ေတာင်များ​ ​ေရး​နိုင်ရသလဲဆိုတဲ့​ လျှို့​ဝှက်ချက်က​ေလး​ကို အား​ကျ​ေနသူများ​ သိရ​ေအာင် ​ေကသီပန်​ေသွး​ပုပ်ချ​ေဆး​ ​ေကျွး​လိုက်ပါရ​ေစ။

အခု​ေရး​ြပီး​သ​ေလာက်အထိကို ဘာ​ေြပာမှန်း​မသိ​ေသး​သူ​ေတွအတွက်​ေတာ့​ စာမ​ေရး​တာက ​ေကာင်း​ပါလိမ့်​မယ်။ စာထပ်ဖတ်လိုက်ပါဦး​။ သူများ​ေရး​တဲ့​စာကို ဆိုလိုရင်း​သ​ေဘာ​ေပါက်​ေအာင် ဖတ်နိုင်မှ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​အခါမှာလည်း​ သူများ​နား​လည်​ေအာင် စကား​ေြပ​ေရး​တတ်ပါလိမ့်​မယ်။ ​ေလာ​ေလာလတ်လတ််ကိုပဲ ကိုယ်​ေရး​သမျှစာ​ေတွကို အဓိပ္ပါယ်​ေတွ လိုသလို ​ေကာက်ချက်ဆွဲကုန်ြကလို့​ ဝိ​ေရာဓိ​ေတွြဖစ်ကုန်​ေပါင်း​လည်း​ မနည်း​ေတာ့​ဘူး​ မဟုတ်လား​။ ငါ့​စာဖတ်ြပီး​ နား​မလည်ရ​ေကာင်း​လား​ လို့​ သူများ​ကို အြပစ်တင်တဲ့​သ​ေဘာ မဆိုလိုပါဘူး​။ ကိုယ်လိုပဲ စာ​ေတွ​ေရး​ေတာ့​မဟဲ့​လို့​ အား​ခဲထား​တဲ့​သူ​ေတွ၊​ အား​ကျ​ေနတဲ့​သူ​ေတွ၊​ ​ေရး​လည်း​ေရး​ဆဲသူ​ေတွအား​လံုး​ ကိုယ့်​ကို သင်ခန်း​စာယူနိုင်​ေအာင် ​ေြပာရတာပါ။

လူတစ်​ေယာက်နဲ့​တစ်​ေယာက် ရင့်​ကျက်မှုချင်း​၊​ အ​ေတွ့​အြကံုချင်း​မတူနိုင်တဲ့​အတွက် ကိုယ်​ေရး​သမျှ အကုန်ြကိုက်ဖို့​ဆိုတာ မြဖစ်နိုင်တဲ့​အိပ်မက်ပါ။ ​ေဆး​ေြကာ်ြငာထဲကလို အရွယ်သံုး​ပါး​ ကျား​မမ​ေရွး​ နှစ်ြခိုက်လက်ခံ သံုး​စွဲနိုင်တယ်ဆိုတဲ့​ စာအုပ်မျိုး​ ြမန်မာြပည်မှာ မ​ေပါ်​ေသး​ပါဘူး​။ ဒီအခါမှာ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာကို ဖတ်မယ့်​သူ​ေတွဟာ ဘယ်လိုလူတန်း​စား​ အမျိုး​အစား​လဲဆိုတာကို အရင်သိထား​သင့်​ပါတယ်။ ဘယ်လိုစာမျိုး​ပဲ​ေရး​ေရး​ ဖတ်မယ့်​သူ မရှိမှာ​ေတာ့​ မပူပါနဲ့​။ ​

ေကျာက်ခဲ​ေတွအန်ြပတဲ့​အ​ေခွဟာ ရန်​ေအာင် ​ေနတိုး​ မိုး​ေအာင်ရင် သူထူး​စံ နဲ့​ မင်း​သမီး​ငယ်တစ်ဒါဇင်ပါတဲ့​အ​ေခွထက် ​ေရာင်း​ေကာင်း​ချင်​ေကာင်း​ပါတယ်။ တစက်က​ေလး​မှ ဖတ်လို့​လည်း​မ​ေကာင်း​၊​ ​ေြကာက်စရာလည်း​ မ​ေကာင်း​တဲ့​ သရဲလိုလို စုန်း​လိုလို ဝတ္ထု​ေတွဟာ ​ေလာ​ေလာဆယ် ြမန်မာြပည်မှာ ​ေရာင်း​အား​အ​ေကာင်း​ဆံုး​ပါ။ (ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွကမှ ဆင်ဆာတင်ထား​တာ ​ေြခာက်လတစ်နှစ်ြကာဦး​မယ်)။

နံမယ်ြကီး​ချင်တာသက်သက်ဆိုရင်​ေတာ့​ လူြကိုက်များ​မယ့်​စာမျိုး​ကို လူြပိန်း​နား​လည်​ေအာင်သာ​ေရး​။ မ​ေပါက်မရှိပါဘူး​။ လူြပိန်း​နဲ့​လူပါး​ ဘယ်သူကများ​သလဲမှ မသိရင် ကိုယ်လည်း​ြပိန်း​ေနြပီလို့​သာမှတ်။ တစ်ခု​ေတာ့​ သတိထား​ပါ။ စာဖတ်သူဆိုတာ စာ​ေရး​သူကို သူ​ေရး​တဲ့​စာနဲ့​တွဲြပီး​ ြမင်တတ်တာမို့​ ကိုယ်ဘယ်လိုလူလဲဆိုတဲ့​ ပံုရိပ်ဟာ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွ​ေပါ်မှာ အရိပ်ထင်​ေနမှာ မလွဲပါဘူး​။ နံမည်ဝှက်​ေတွသံုး​ြပီး​ လူတကာ လိုက်ဆဲတတ်တဲ့​သူမျိုး​ေတာင် လူသိလာရင် နံမယ်ြမင်တာနဲ့​ သူ့​ဆီက ဘယ်လိုစကား​မျိုး​ထွက်လာ​ေတာ့​မှာ သိြပီး​သား​ ြဖစ်​ေနတတ်ပါတယ်။ က​ေလာင်ပုပ် က​ေလာင်ယုတ်ဆိုတာ ​ေခတ်အဆက်ဆက်ရှိြမဲရှိဆဲပါ။ အဲသည်လူ​ေတွအား​လံုး​ သူတို့​ကိုယ်သူတို့​ အဲဒါ ငါ​ေရး​တာ​ေလ လို့​ လူ့​ေရှ့​သူ့​ေရှ့​ ​ေြပာရဲတာ ြမင်ဖူး​လို့​လား​။

ကိုယ့်​က​ေလာင်က​ေလး​ ပလူ​ေမွှး​ပလူ​ေတာင်ကို ြခင်ပုန်း​ေတာမှာ မ​ေနသာဆိုြပီး​ ြခံုခိုတိုက်ခိုက်ဖို့​ သက်သက် ​ေမွး​မထား​ပါနဲ့​။ ​ေရး​မယ့်​ေရး​ရင်​ေတာ့​ တင်ကျန်​ေနရစ်ခဲ့​မယ့်​စာမျိုး​ေရး​တာ မ​ေကာင်း​ပါလား​။ ​ေရး​ရင်း​ေရး​ရင်း​ အလုပ်ကသင်သွား​ပါလိမ့်​မယ်။ မယံုရင် ဟိုး​ေရှး​ေရှ့​က ပထမဆံုး​ေရး​တဲ့​နုတ်စ်နဲ့​ ​ေနာက်ဆံုး​ေရး​တဲ့​နုတ်စ်နှစ်ခုကို ဆက်တိုက်ဖတ်ြကည့်​လိုက်ပါ။ နှစ်နှစ်​ေကျာ်ပဲရှိ​ေသး​တဲ့​ စာ​ေရး​သက်အတွင်း​မှာ ​ေရး​ပံု​ေရာ ​ေတွး​ပံုပါ သိသိသာသာ ​ေြပာင်း​လဲသွား​တာ ​ေတွ့​ရမှာပါ။ အ​ေရး​ြကီး​တာက မှန်မှန်က​ေလး​ ​ေရး​ေနဖို့​ပဲ လိုပါတယ်။

ြမန်မာစာ ​ေကာင်း​ေကာင်း​ေရး​တတ်ဖို့​ အဓိကလိုအပ်ချက်က​ေတာ့​ စာများ​များ​ဖတ်ဖို့​ပါ။ ဘယ်လိုစာမျိုး​ပဲ ြဖစ်ြဖစ် ဖတ်ြဖစ်​ေအာင်သာဖတ်ြကည့်​ပါ။ ကိုယ်က ဘယ်လိုစာမျိုး​ကိုဖတ်ရတာ အရသာ​ေတွ့​သလဲဆိုတာကို အရင် သိ​ေအာင်လုပ်လိုက်ပါဦး​။ ြပီး​ရင် သူငယ်ချင်း​ေတွနဲ့​ နည်း​နည်း​ေဆွး​ေနွး​ြကည့်​ပါ။ သူ​ေရာ ဘယ်လိုစာ​ေတွဖတ်​ေနသလဲ။ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်လည်း​ ြပန်​ေမး​ြကည့်​ပါဦး​။ ​ေရွှဥ​ေဒါင်း​ ဖတ်ဖူး​ြပီလား​။ သိပ္ပံ​ေမာင်ဝကို သိသလား​။ ခင်နှင်း​ယု၊​ ဂျာနယ်​ေကျာ် မမ​ေလး​၊​ ​ေသာ်တာ​ေဆွ။ သာဓု ဖတ်ြကည့်​ဖူး​သလား​။ မဖတ်ရ​ေသး​ဘူး​ဆိုရင် ရှာဖတ်လိုက်ပါဦး​။ ​ေနာက်​ေတာ့​ ကိုယ့်​အသိဉာဏ်နဲ့​ သဟဇာတြဖစ်တဲ့​ စာ​ေပအမျိုး​အစား​ကို ကိုယ့်​ဘာသာ ရှာ​ေဖွ​ေတွ့​ရှိ သွား​ပါလိမ့်​မယ်။ ဒီအခါမှာ ကိုယ်အဖတ်များ​တာ ဘယ်လိုစာအုပ်မျိုး​ြဖစ်​ေနသလဲ လို့​ ြပန်သတိထား​လိုက်ပါဦး​။ သတိုး​ေတဇတို့​၊​ ြတိစက္ကတို့​၊​ ဒဿ​ေကျာ်စွာတို့​၊​ မင်း​ြမတ်သူရတို့​ြဖစ်​ေနသလား​။

စူး​ရှြမတ်ြမတ်တို့​၊​ မနတ်သမီး​တို့​၊​ ခင်ဦး​ခင်ခင်တို့​ြဖစ်​ေနသလား​။ နတ်ရွာမိုး​၊​ အြကည်​ေတာ်၊​ ဗျူး​၊​ တို့​ြဖစ်​ေနသလား​။ လွန်း​ထား​ထား​တို့​၊​ မီကိုဇူး​ဇင်တို့​၊​ ပုဏ္ဏမီတို့​၊​ လမင်း​မိုမိုတို့​ြဖစ်​ေနသလား​။ ဂျူး​၊​ မင်း​လူ၊​ ြမ​ေနှာင်း​ညို။ ဝင်း​ဝင်း​ြမင့်​၊​ ခင်ခင်ထူး​ြဖစ်​ေနသလား​။ ဘယ်စာအုပ်မဆို အား​လံုး​ကို ဖတ်ြဖစ်​ေအာင်​ေတာ့​ ဖတ်ပလိုက်စမ်း​ပါ။ ဖတ်ြပီး​တဲ့​အခါ တကယ်လို့​များ​ အဲသည်စာအုပ်ကို ကိုယ့်​စာအုပ်စင်မှာ သိမ်း​မယ်ဆိုရင် ဘယ်လို​ေနရာမျိုး​မှာ ဘာ​ေခါင်း​စဉ်တပ်ြပီး​ သိမ်း​ထား​မလဲ ​ေတွး​ြကည့်​လိုက်ပါ။ ​ေနာက်တစ်ခါ ြပန်ဖတ်ချင်တဲ့​စာအုပ်လား​။ လိုချင်ရင် ြပန်ဖတ်ဖို့​ ရှာမယ့်​ စာအုပ်လား​။ တစ်သက်လံုး​ မြကာမြကာြပန်ဖတ်ဖို့​ သိမ်း​ထား​မယ့်​ စာအုပ်လား​။ ကိုယ့်​ဘာသာ ဆံုး​ြဖတ်ပါ။ အခု​ေြပာသွား​တာ​ေတွက​ေတာ့​ စာ​ေပ​ေလာကမှာ နံမယ်တစ်လံုး​နဲ့​ အင်မတန်​ေရာင်း​ေကာင်း​တဲ့​ နိုင်ငံ​ေကျာ် စာ​ေရး​ဆရာြကီး​ေတွ ြဖစ်ပါတယ်။ ကိုယ့်​ဟာကိုယ် ြကိုက်သည်ြဖစ်​ေစ မြကိုက်သည်ြဖစ်​ေစ၊​ စာတစ်အုပ်မှ မထွက်​ေသး​တဲ့​ ကိုယ့်​ထက်​ေတာ့​ လူြကိုက်များ​တာ ြငင်း​လို့​မရပါဘူး​။ စဉ်း​စား​ရမှာက ကိုယ်စာ​ေရး​တဲ့​အခါမှာ သူတို့​ထဲက ဘယ်လိုစာ​ေရး​ဆရာ​ေတွ​ေရး​တဲ့​စာမျိုး​ကို ​ေရး​ချင်သလဲ ဆိုတာပါ။ ြကိုက်​ေတာ့​ ြကိုက်တယ်။ သူ့​လို မ​ေရး​တတ်ဘူး​ဆိုရင်လည်း​ မပူပါနဲ့​။

ကိုယ်ြကိုက်တဲ့​စာ​ေရး​ဆရာရဲ့​လက်ရာ​ေတွကို သူ့​က​ေလာင်​ေခါ်တဲ့​ေနာက်ကို လိုက်မသွား​ပဲ သူဘယ်လို စာ​ေရး​သွား​သလဲ သိရ​ေအာင် အ​ေခါက်​ေခါက် အခါခါ ြပန်ဖတ်ြကည့်​ပါ။ လိုက်​ေရး​ြကည့်​ပါ။ မတတ်စရာ မရှိပါဘူး​။ ​ေရး​ပါများ​လာတဲ့​အခါ ကိုယ်ရဲ့​ ပင်ကိုယ်ဟန်က ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွထဲမှာ အရိပ်ထင်လာပါလိမ့်​မယ်။ ဘယ်လိုက​ေလာင်ပွား​ေတွနဲ့​ ခွဲ​ေရး​ဦး​ေတာ့​ ဖတ်​ေနကျလူအဖို့​ ဒီစာမျိုး​ဟာ ဘယ်သူ​ေရး​ေနကျ စတိုင်ဆိုတာ အကဲခတ်လို့​ရပါတယ်။ သူများ​နဲ့​မတူတဲ့​ ကိုယ်ပိုင်ဟန်တစ်ခု ခွဲထုတ်တတ်ရင်​ေတာ့​ ​ေရး​သမျှစာမှာ လက်မှတ်ထိုး​စရာ မလို​ေတာ့​ပဲ ​ေရစစ္စြတီြပုလုပ်ြပီး​ ြဖစ်သွား​မှာ​ေပါ့​။

စာ​ေရး​တယ်ဆိုတာ ဘာသာစကား​ကျွမ်း​ကျင်မှုတစ်ခုတည်း​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ကိုယ့်​အ​ေတွး​အြမင် ခံစား​ချက်ကို စာဖတ်သူဆီ ကူး​စက်လာ​ေအာင် ပံု​ေဖာ်ထံုကူး​ယူရတဲ့​ အနုပညာတစ်ရပ်လည်း​ ြဖစ်ပါတယ်။ ကိုယ့်​စိတ်ထဲမှာ ရှိသမျှကို စာ​ေရး​ြခင်း​ အတတ်ပညာနဲ့​ အက္ခရာစီတာ မတတ်ရင် အအ အိပ်မက်မက်သလို ဘယ်လို​ေြပာရမှန်း​မသိပါဘူး​ နဲ့​တင် အဆံုး​သတ်သွား​တတ်ပါတယ်။ စိတ်ကူး​ထဲရှိတာကို တဘက်လူ နား​လည်​ေအာင် စာလံုး​နဲ့​ပံု​ေဖာ်တတ်ြပီဆိုရင် အဲဒါ အ​ေရး​ကိစ္စပဲ ြပီး​ပါတယ်။ ဘာ​ေတွကို ​ေတွး​ြကမလဲဆိုတဲ့​ အ​ေတွး​ကိစ္စကျန်ပါ​ေသး​တယ်။

အ​ေတွး​ဆိုတာ အ​ေြကာင်း​အရာတစ်ခု ြဖစ်ရပ်တစ်ခုအ​ေပါ်မှာ ရှုြမင်သံုး​သပ်တဲ့​ ခံစား​ချက် ထင်ြမင်ချက်​ေတွလည်း​ ြဖစ်ချင်ြဖစ်မယ်။ ဥပမာ ဓါတ်ပံုတစ်ပံု၊​ ပန်း​ချီကား​တစ်ချပ်ကို ြကည့်​ြမင်ခံစား​သလိုမျိုး​ေပါ့​။

ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်း​တစ်ခုြကည့်​သလို ​ေရှ့​ြဖစ်​ေနာက်​ေြကာင်း​ အချိန်အပိုင်း​အြခား​တစ်ခုနဲ့​ ​ေရာက်တတ်ရာရာ ြဖစ်စဉ်ကို ြကည့်​ြမင်ခံစား​တာမျိုး​လည်း​ ြဖစ်ချင်ြဖစ်မယ်။ ​ေနာင်ကို ဘာဆက်ြဖစ်ဦး​မလဲ ဘာ​ေတွဆက်ြဖစ်နိုင်သလဲဆိုတာကို ခန့်​မှန်း​ေတွး​ေတာြကည့်​တာမျိုး​လည်း​ ြဖစ်ချင်ြဖစ်ပါမယ်။ ​ေလာကြကီး​မှာ စိတ်​ေလာက် ​ေထွြပား​ဆန်း​ကျယ်တာ မရှိဘူး​လို့​ ဆိုြကတဲ့​အတွက် စိတ်က​ေတွး​သမျှ​ေတွကလည်း​ ​ေရး​လို့​ ​ေြပာလို့​ ကုန်နိုင်စရာ မရှိဘူး​ေပါ့​။ လွယ်လွယ်ကူကူ ရှင်း​ရှင်း​လင်း​လင်း​ြဖစ်သွား​ေအာင် ကွဲကွဲြပား​ြပား​ ခွဲခွဲြခား​ြခား​ ​ေတွး​တတ်မှ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာကိုလည်း​ ဖတ်တဲ့​သူက အလွယ်တကူ သ​ေဘာ​ေပါက်နိုင်ပါလိမ့်​မယ်။

အ​ေတွး​ကို ဘယ်လို​ေတွး​ရမလဲဆိုတဲ့​ကိစ္စက​ေတာ့​ စာ​ေရး​သည်ြဖစ်​ေစ မ​ေရး​သည်ြဖစ်​ေစ လူတိုင်း​နဲ့​ သက်ဆိုင်ပါတယ်။ ဘယ်ြဖစ်ရပ်ကိုမဆို မှန်မှန်ကန်ကန် ​ေဝဖန်သံုး​သပ်နိုင်မှသာ အ​ေြဖရှာတဲ့​အခါမှာလည်း​ အမှန်နဲ့​နီး​စပ်တဲ့​ အ​ေြဖကို ရပါလိမ့်​မယ်။ မှန်ကန်တဲ့​အ​ေတွး​အြမင်ကို ရချင်တယ်ဆိုတဲ့​သူဟာ ဒီဟာအမှန်တရား​ပဲဆိုတဲ့​ ပံု​ေသစွဲကိုင်ထား​တဲ့​အယူဝါဒ တရား​ေသသ​ေဘာမျိုး​ မထား​ရပါဘူး​။ ရပ်​ေနတဲ့​နာရီများ​ေတာင် တ​ေန့​မှာ နှစ်ြကိမ်​ေတာ့​ မှန်နိုင်ပါ​ေသး​တယ်။ သွား​ေနတဲ့​နာရီ​ေတွအတွက် အမှန်တရား​ဆိုတာ အချိန်နဲ့​အမျှ ​ေြပာင်း​လဲ​ေနတာ မဟုတ်လား​။ အဲဒီအတွက် ​ေတွး​ေတာသူဟာ မူလရပ်တည်ချက်ကို အ​ေသမထား​ပဲ ​ေနရာရှု​ေထာင့်​ အချိန်အခါ အမျိုး​မျိုး​နဲ့​ ရှုြမင်သံုး​သပ်တတ်ရပါမယ်။ လူတိုင်း​နား​လည်တဲ့​ ဥပမာ​ေပး​ရမယ်ဆိုရင် တရား​သူြကီး​ဆိုတာ ဘယ်​ေသာအခါမှ အမှုကို တစ်ဘက်နား​နဲ့​ ြကား​နာဆံုး​ြဖတ်လို့​ မရပါဘူး​။ (ကျုပ်တို့​ဆရာဝန်​ေတွ အလုပ်ထွက်ကုန်တဲ့​အခါကျရင်သာ မျက်ကွယ်စစ်​ေဆး​ချက်နဲ့​ သူတို့​ဘာသူတို့​ စစ်​ေဆး​ြပီး​ Black list ​ေတွကို ​ေလဆိပ်ပို့​၊​ စသံုး​လံုး​ပို့​ လုပ်ြကပါသတဲ့​။ ​

ေခါ်လို့​ဆင့်​လို့​မှ မရ​ေတာ့​လည်း​ သည်နည်း​ပဲ ရှိတာ​ေပါ့​ေလ)။ သို့​ေသာ်လည်း​ ကိုယ်​ေတွ့​ြမင်ဖူး​ခဲ့​သမျှ​ေသာ စစ်​ေဆး​ေမး​ြမန်း​မှု​ေတွ အား​လံုး​မှာ​ေတာ့​ မြကား​နာမီကတည်း​က တစ်ဘက်ကို အရင် ညှိနှိုင်း​ြပီး​တဲ့​အခါမှာ ​ေနာက်တဘက်ကို အမှန်အမှား​ စိတ်ဝင်တစား​ကို ​ေမး​ြမန်း​မ​ေန​ေတာ့​ပါဘူး​။ သိချင်ပံုလည်း​ မရပါဘူး​။ ဒီြဖစ်ရပ်က​ေန ကိုယ့်​အတွက် အကျိုး​အြမတ်တစ်ခုခု ကျန်​ေအာင် မလုပ်ရင်​ေတာင် ကိုယ့်​ကို ြပန်ြပီး​ အာပတ်သင့်​လာ​ေစမယ့်​ ကိစ္စမျိုး​ကို ဂရုစိုက်လိုက်ြပီး​ ကျန်တာက​ေတာ့​ သည်လိုသည်လို စီစဉ်​ေြဖရှင်း​လိုက်ပါ​ေြကာင်း​ဆိုြပီး​ အထက်ကို ြပန်တင်ြပဖို့​ ပွဲသိမ်း​ပလိုက်ဖို့​သာ အဓိကထား​ပါတယ်။ Mangement သမား​ေတွ ​ေြပာ​ေလ့​ရှိတဲ့​ Win-Win situation ဆိုတာ Admin ဘက်ကလူ​ေတွအတွက် ရယ်တာ​ေပါ့​ဗျာ။ သူတို့​က win – win – win – win ​ေတာင် အ​ေြဖရ​ေအာင် ထုတ်နိုင်ပါတယ်။ တိုင်တဲ့​သူ​ေရာ အတိုင်ခံရသူပါ ​ေြကနပ်သွား​ေစရံုတင်မကဘူး​။

ကိုယ့်​အတွက်လည်း​ကျန် အထက်လူြကီး​လည်း​ သ​ေဘာကျ​ေစတဲ့​ ​ေြဖရှင်း​နည်း​မျိုး​ေတွ သူတို့​ အံ့​မခန်း​ေအာင်တတ်ကျွမ်း​ပါတယ်။ အလွယ်ဆံုး​နည်း​က​ေတာ့​ ြဖစ်သမျှဒဏ် ငဝက်ခံ ြပန်မ​ေြပာနိုင်မယ့်​သူတစ်​ေယာက်​ေယာက်အ​ေပါ် အြပစ်ပံုချြပီး​ ထိထိ​ေရာက်​ေရာက် အ​ေရး​ယူြပလိုက်တယ် ဆိုတာမျိုး​ေပါ့​။ ဥစ္စာ၊​ အာဏာ၊​ ​ေငွ​ေြကး​ဂုဏ်ြဒပ် တစ်ခုခုမှ မရှိတဲ့​သူ​ေတွအတွက် အမှန်တရား​နဲ့​ မတန်ဘူး​။ အဲဒါ နင်တို့​အရာ မဟုတ်ဘူး​ လို့​ ယတိြပတ် ယံုြကည်ထား​ြပီး​သား​ ြဖစ်ပံုရပါတယ်။ ​ေြပာချင်တဲ့​ တရား​ကိုယ်အ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ ဘက်စံု​ေအာင် ြကား​နာသံုး​သပ်တာ မရှိရင် အမှန်တရား​နဲ့​ ​ေဝး​ကွာသွား​တတ်​ေြကာင်း​ နမူနာြပတာပါ။ လွယ်လွန်း​လို့​ ဘယ်သူမှ မလုပ်ြကတာ ထင်ပါရဲ့​။

စာ​ေရး​တဲ့​အခါမှာပဲြဖစ်ြဖစ်၊​ ​ေတွး​ေတာတဲ့​အခါမှာပဲြဖစ်ြဖစ် ဘက်လိုက်ရပ်တည်မှုကို စွန့်​ခွာလိုက်မှသာ အြမင်ကျယ်တဲ့​ ရုပ်လံုး​ြကွတဲ့​ ပံုရိပ်ကို ရလာပါလိမ့်​မယ်။ နှစ်ဘက်ြမင်၊​ သံုး​ဘက်ြမင်၊​ ​ေထာင့်​ေစ့​တဲ့​အြမင်​ေတွ ြပီး​တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ ဘယ်ဘက်ကမှ မြမင်လိုက်ရပဲ ဖံုး​ကွယ်ထား​တဲ့​ ပုန်း​လျှိုး​ေနတဲ့​အရာ​ေတွ ကို ဉာဏ်မျက်စိနဲ့​ ြမင်တတ်​ေအာင် ြကည့်​ရပါဦး​မယ်။ စာဖတ်တဲ့​အခါမှာလည်း​ စာ​ေရး​သူရဲ့​ စာ​ေြကာင်း​ေတွထဲမှာ ထည့်​ေရး​မထား​တဲ့​ အသံတိတ်စကား​ေတွကို ြကား​တတ်​ေအာင် နား​ေထာင်ြကည့်​သင့်​ပါတယ်။ Read between the lines. လို့​ ​ေြပာြကတာ​ေပါ့​။ တခါတရံမှာ အမှန်တရား​ဆိုတာ ြပူး​ြပူး​ြပဲြပဲ စွာကျယ်စွာ​ေလာင် မဟုတ်ပဲ သတိြပုမိမှသာ သတိထား​မိစရာြဖစ်တဲ့​အခါလည်း​ ရှိပါတယ်။

​ေထာင့်​စံု​ေအာင် ရှုြမင်တဲ့​အခါ အဲဒါ​ေလး​ေတွကို အမှတ်တမဲ့​ြဖစ်မကျန်ခဲ့​ေအာင်လည်း​ ထပ်​ေတွး​ြကည့်​ရပါမယ်။ အဲသလိုမျိုး​ အရိပ်ြပရံုနဲ့​ အ​ေကာင်ြမင်တတ်ဖို့​ဆိုတာ အရင်ကတည်း​က အ​ေကာင်လိုက်ကို ကိုယ့်​မျက်စိထဲမှာ စွဲ​ေန​ေအာင် ြမင်ဖူး​ထား​မှ ြဖစ်မှာပါ။ စာ​ေရး​သူဘက်က ထုတ်မ​ေရး​ထား​ေသာ်လည်း​ စာဖတ်သူကို ကိုယ့်​ဘာသာ​ေတွး​ယူခိုင်း​တဲ့​ ြမှုပ်ကွက်များ​ဟာ စာဖတ်နာတဲ့​သူမှသာ အလွယ်တကူ သ​ေဘာ​ေပါက်နိုင်စွမ်း​ရှိပါတယ်။ ဒါ​ေြကာင့်​မို့​ စာ​ေရး​ချင်တဲ့​သူတိုင်း​ကို စာများ​များ​ဖတ်ဖို့​ တိုက်တွန်း​ပါတယ်။ ဘယ်ပညာရပ်နယ်ပယ်မှာမဆို ​ေအာင်ြမင်စွာ ရပ်တည်နိုင်ဖို့​အတွက်လည်း​ စာများ​များ​ဖတ်ဖို့​လိုပါတယ်။ အချိန်ဘယ်​ေလာက်ပဲ မအား​သည်ြဖစ်​ေစ ဘာစာအုပ်မှ မကိုင်ပဲ ​ေန့​တစ်​ေန့​ကုန်သွား​ရင် နှ​ေြမာစရာ​ေကာင်း​တာ​ေပါ့​။

လူပုဂ္ဂိုလ်နဲ့​ နမူနာြပရရင်​ေတာ့​ စိုင်း​စိုင်း​ခမ်း​လှိုင်တို့​ စိုး​ြမတ်သူဇာတို့​ဟာ စာ​ေရး​ဝါသနာပါတဲ့​ အနုပညာရှင်​ေတွြဖစ်ပါတယ်။ သူတို့​ေလာက် အချိန်​ေတွ မအား​ြကတာလည်း​ သူတို့​ပဲ ရှိပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ စာဖတ်ရံုတင်မကဘူး​။ စာ​ေတာင်​ေရး​နိုင်ထုတ်နိုင်ြကတာ ချီး​ကျူး​စရာ မ​ေကာင်း​ပါလား​။ ကိုယ်မြကိုက်လို့​ ​ေကာင်း​လည်း​မ​ေကာင်း​ဘူး​။ ညံ့​လိုက်တာ၊​ ​ေြပာချင်​ေြပာ၊​ ​ေြပာလို့​ရပါတယ်။ အစက​ေြပာခဲ့​သလို လူတိုင်း​ြကိုက်​ေအာင်​ေရး​ဖို့​ဆိုတာ သူတို့​လည်း​ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့​မလဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​ကိုယ်တိုင်​ေရး​တာ၊​ ရှဲဒိုး​နဲ့​ ငှား​ေရး​ခိုင်း​တာ မဟုတ်ဘူး​ဆိုတာ​ေတာ့​ ဖတ်ရင်း​ဖတ်ရင်း​ မြငင်း​နိုင်​ေအာင် သ​ေဘာ​ေပါက်လာပါလိမ့်​မယ်။

သူတို့​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွမှာလည်း​ သူတို့​ကိုယ်ပိုင်ဟန်​ေတွ ရှိတာကိုး​။ ကိုး​မိုင်မှာ စိုး​ြမတ်သူဇာ​ေနတုန်း​က သူ့​အိမ်မှာ စာအုပ်စင်နစ်ခုရှိပါတယ်။ တစ်ခုက အိပ်ယာ​ေဘး​မှာ၊​ ​ေနာက်တစ်ခုက အိမ်သာထဲမှာ။ ​ေနာ်ရင်​ေမွှး​ေရာ၊​ ​ေရွှနံ့​သာစံအိမ်​ေရာ ပရိုဂျူဆာက သူ့​ဆီလာငှား​တာ မဟုတ်ပါဘူး​။ သူ့​ဘာသာဝတ္ထုရှာဖတ်ြပီး​ ပရိုဂျူဆာရှာရိုက်တာပါ။ အဲဒီဝတ္ထုနှစ်အုပ်စလံုး​ဟာ ​ေရာင်း​တမ်း​ဝင်နံမယ်​ေကျာ်​ေတွ မဟုတ်ပဲ ရှာရှာ​ေဖွ​ေဖွ စာဖတ်နာသူ​ေတွသာသိတဲ့​ ​ေတာ်​ေတာ်​ေကာင်း​တဲ့​ ဝတ္ထု​ေတွပါ။ သူ့​အ​ေနနဲ့​ သည်အသက်သည်အရွယ်အထိ သည်လို​ေနရာမျိုး​မှာ ရပ်တည်​ေနနိုင်တာ စာများ​များ​ဖတ်တဲ့​ အကျိုး​ေကျး​ဇူး​ေြကာင့်​လည်း​ ပါတယ်လို့​ အချိန်မရလို့​ စာမဖတ်အား​ဘူး​ဆိုသူ​ေတွကို သိ​ေစချင်ပါတယ်။

​ေခတ်စံနစ်​ေတွ​ေြပာင်း​လာတဲ့​အခါမှာ စာရယ်​ေပရယ်လို့​ ဖတ်စရာမှတ်စရာ​ေတွက စက္ကူ၊​ စာရွက်​ေတွ​ေပါ်မှာ ပံုနှိပ်ထား​မှရယ် မဟုတ်ဘူး​။ အင်တာနက်​ေပါ်မှာလည်း​ ​ေရး​ချင်ရာ ​ေရး​ြပီး​ တင်ချင်ရာတင်ထား​လို့​ရတယ်ဆိုတာ ​ေတာ်​ေတာ်များ​များ​ သိလာြပီး​ အလွယ်တကူ ​ေရး​ြကဖတ်ြက ​ေြပာြကဆိုြကတာ​ေတွ​ေြကာင့်​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း​ က​ေန့​အခါမှာ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်မှာ စာ​ေတွ​ေရး​ေရး​ေနတာ​ေလ ဆိုတဲ့​သူတစ်​ေယာက်အြဖစ် ​ေရာက်မှန်း​မသိ ​ေရာက်သွား​ခဲ့​ပါတယ်။ ဒီအခါမှာလည်း​ ဘယ်လိုစာမျိုး​မဆို ဖတ်ရင်း​က​ေန တချိန်ချိန်မှာ​ေတာ့​ ကိုယ့်​အတွက်အကျိုး​ရှိမယ့်​ စာ​ေတွ၊​ နှစ်ြခိုက်မိတဲ့​စာ​ေတွ ရှာ​ေဖွ​ေတွ့​ရှိသွား​ပါလိမ့်​မယ်။ အဲသည်ကမှ စာ​ေရး​ချင်စိတ်က​ေလး​ မ​ေနနိုင်မထိုင်နိုင်​ေအာင် ​ေပါ်လာြပီဆိုလို့​ရှိရင် ​ေရး​ြဖစ်​ေအာင်သာ စ​ေရး​ြကည့်​လိုက်ပါ။ ဘယ်သူ​ေတွဖတ်တာ မဖတ်တာ အပထား​။ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ်​ေတာ့​ မလွဲမ​ေသွ ဖတ်ရမှာပဲ။ မ​ေရး​ခင်လည်း​ မြဖစ်မ​ေန ​ေတွး​ရဦး​မှာပဲ။ တ​ေြဖး​ေြဖး​နဲ့​ သံ​ေချး​ကိုက်​ေနတဲ့​ ဦး​ေနှာက်ြကီး​ ဆာဗစ်ဆင်လုပ် ဆီထိုး​ေပး​လိုက်သလို သွက်လက်ချက်ချာြပီး​ နိုး​ြကား​လာမှာ မလွဲပါဘူး​။

အခုဆိုရင် မှတ်စုတိုရှည်​ေတွမှ မဟုတ်ပါဘူး​။ စ​ေတး​တပ်စ် မတ်စိက​ေလး​ေတွ တစ်ထွာတစ်ညိုကလည်း​ ထိထိမိမိဖတ်လို့​ေကာင်း​ေအာင် ​ေရး​တတ်တဲ့​သူ​ေတွ ​ေတာ်​ေတာ် များ​လာပါြပီ။ အလကား​ေန ဟိုလူ့​ဆဲ သည်လူ့​ဆဲလုပ်​ေနတာထက်စာရင် အဲသလိုမျိုး​ အဖတ်တင်နိုင်​ေလာက်တဲ့​၊​ productive ြဖစ်တယ် လို့​ ဆိုရမယ့်​ စာတို​ေပစက​ေလး​ေတွ ​ေရး​ေနတာက ​ေရး​သူဖတ်သူ နှစ်ဦး​နှစ်ဘက် အကျိုး​ရှိတယ် မဟုတ်ပါလား​။ အချိန်မရလို့​ မဖတ်အား​ပါဘူး​ ဆိုသူ​ေတွအတွက်က​ေတာ့​ ကမုတ်​ေပါ် အလကား​ထိုင်​ေနမယ့်​အစား​ အိုင်ဖုန်း​ေလး​၊​ ​ေကျာက်သင်ပုန်း​ေလး​ဖွင့်​ြပီး​ သား​သား​ေရး​တဲ့​ ​ေပါက်ပန်း​ေဈး​ေတွဖတ်ြကည့်​ရင် ညှစ်စရာမလိုပဲ ​ေရှာ​ေရှာရှူရှူ ထွက်လာမယ်။ ဒါနဲ့​မှ တစ်​ေန​ေသး​ရင် ဓါတ်ပံုအယ်လဘမ်​ေတွ တစ်ချက်​ေလာက်လှန်လိုက်၊​ ​ေြကာက်အား​လန့်​အား​နဲ့​ စြမင်း​ေဒါသ​ေတွ ​ေြကသွား​မယ်။ စား​ေကာင်း​ေသာက်ဖွယ်​ေတွ သွား​ရည်ကျ​ေအာင် ​ေရး​ထား​ေတာ့​လည်း​ အနံ​ေလး​ေယာင်ယမ်း​ ရှူရှိုက်မိတဲ့​အခါ အဆာ​ေြပသွား​မယ်။

​ေနာင်ကျြကံုြကိုက်လို့​ အြပင်မှာ လူအ​ေကာင်လိုက်ြကီး​ အရှင်လတ်လတ် ြမင်လိုက်မိတဲ့​အခါကျ​ေတာ့​လည်း​ အလိုလို​ေနရင်း​ အိမ်သာတက်ချင်စိတ်​ေတွ တဖွား​ဖွား​ေပါ်လာတာ​ေပါ့​ခင်ဗျာ။ ဖတ်ရင်း​ဖတ်ရင်း​ သတ်ချင်စိတ်​ေတွ တား​မရဆီး​မရြဖစ်လာြပီး​ လက်ထဲကဟာြကီး​ ​ေရဆွဲချလိုက်မိရင်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ေဒါသနဲ့​ကိုယ်​ေပါ့​။ ြပန်ဆယ်ြပီး​မှ အာပွား​လာမ​ေပး​နဲ့​။ စိတ်​ေကာက်ပလိုက်မယ်။ ဒါပဲ ဒါပဲ။