“ြပံုး​မ​ေယာင် မျက်နှာ​ေလး​က မရဲတရဲ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အဂင်္လိပ်​ေခတ်တုန်း​က ​ေဈး​ချို​ေတာ်က သပိတ်​ေမှာက်ြကတဲ့​အခါ အိမ်​ေတာ်ရာဘုရား​ဝင်း​ထဲမှာ​ေဈး​ဆိုင်တန်း​ြကီး​ထွက်လို့​ ​ေဈး​ေရာင်း​ခဲ့​ြကတယ် လို့​ ဆိုပါတယ်။ အိမ်​ေတာ်ရာဘုရား​ေဈး​မှာ ဆိုင်ထိုင်ြကတဲ့​ ​ေဈး​ချိုသူက​ေလး​များ​ဟာ အင်မတန်မှပဲ ယဉ်​ေကျး​ပျူငှာ ​ေြပာတတ်ဆိုတတ်လွန်လွန်း​လို့​၊​ ြမန်မာဆန်ဆန် ကျက်သ​ေရရှိလွန်လွန်း​လို့​ အဲသည်​ေခတ်တုန်း​က မန္တ​ေလး​သူ မန္တ​ေလး​သား​များ​တင် မဟုတ်ဘူး​။ ရပ်​ေဝး​ရပ်နီး​က ​ေရာက်လာသူတိုင်း​က ​ေဈး​ဝယ်စရာအ​ေြကာင်း​မရှိပဲနဲ့​ေတာင် ​ေဈး​ချိုသူ​ေတွကို ြကည့်​ဖို့​၊​ သူတို့​ ​ေြပာသံဆိုသံက​ေလး​ေတွ နား​ေထာင်ချင်လို့​ ဘုရား​ပွဲကို မ​ေရာက်​ေရာက်​ေအာင် လာြကတယ် လို့​ ြကား​ဖူး​ပါတယ်။

ငယ်ငယ်က ြကား​ဖူး​တဲ့​ ြပက်လံုး​တစ်ခု​ေတာင် ရှိတယ်။ သူတို့​က ​ေဈး​ဝယ်လာတဲ့​အခါ “စိတ်ချပါ ​ေမာင်ြကီး​ရယ်။ ပစ္စည်း​ေရာ ​ေဈး​ေရာ မှန်ရပါ​ေစ့​မယ်။ နှမ​ေလး​တို့​ ငါး​ြပား​တစ်​ေစ့​ ပိုမ​ေြပာပါဘူး​။ မဟုတ်ထာဆိုမိရင်​ေလ ​ေမာင်ြကီး​နှမ ကျား​ကိုက်ရ​ေစရဲ့​ရှင့်​။” လို့​ ကျိန်တွယ် ​ေရာင်း​ေလ့​ရှိပါသတဲ့​။ ​ေဈး​ကများ​ေနလို့​ ကျား​ကိုက်စရာရှိရင်လည်း​ ကိုယ့်​အိမ်မှာကျန်ရစ်ခဲ့​တဲ့​ နှမကိုသာကိုက်မှာ သူတို့​ကို ကိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး​ ဆိုပဲ။ ရုပ်ဆင်း​ရူပကာ​ေလး​ေတွ လှပြကတာက​ေတာ့​ အဲသည်​ေခတ်က​ေပါ်တဲ့​ ဟန်ဇား​အထည်က​ေလး​ေတွကို နီြပာဝါ​ေရွှ စိမ်း​ညိုလဲ့​အ​ေရာင်​ေတွ လွင်​ေန​ေအာင် ဆင်ထား​ြကတာ နန်း​ေတာ်​ေရှ့​ြကီး​ေတာင် မျက်စိထဲက မထွက်ပါဘူး​လို့​ သီချင်း​ထဲ ထည့်​ေရး​ထား​ေသး​တယ်။

သူတို့​ မျက်နှာက​ေလး​ေတွ ြမင်လိုက်ရရင်လည်း​ ရယ်​ေတာ့​မလို ြပံုး​ေတာ့​မလို ရှက်​ေသွး​က​ေလး​ မရဲတရဲ နဲ့​ ​ေဈး​သည်သဘာဝမို့​ “ဘာဝယ်မလဲရှင့်​။ ဘာအလိုရှိပါသလဲရှင့်​။” နဲ့​ ပျူပျူငှာငှာ ဧည့်​ြကိုြကပါသတဲ့​။ လာပါ ယူပါ နှစ်ကျပ်ခွဲ။ တစ်လံုး​ကွဲသွား​ အသစ်ြပန်လဲ။ ​ေငွ​ေပါ်​ေလျှာ့​ေဈး​ ​ေငွ​ေပါ်​ေလျှာ့​ေဈး​။ လက်ခုပ်လက်ဝါး​တီး​ြပီး​ ြပန်ထွက်မသွား​ေအာင် လက်အတင်း​ဆွဲတဲ့​ ​ေဈး​ေခါ်နည်း​မျိုး​ နဲ့​ ဘယ်​ေလာက်ကွာသလဲ။ စာ​ေရး​ေနတဲ့​ ကျွန်​ေတာ်လည်း​ မမှီလိုက်ဘူး​။ စာဖတ်​ေနတဲ့​ ခင်ဗျား​လည်း​ မှီမှာ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဒါ​ေပသိ သတင်း​က​ေလး​ ြကား​ဖူး​လိုက်ရံုနဲ့​တင်ပဲ ​ေရှး​ေရှး​က​ေဈး​ချိုသူက​ေလး​ေတွကို နှစ်လိုခင်မင် ​ေတွ့​ဖူး​ချင်တဲ့​စိတ်က​ေလး​ေတာ့​ ​ေပါ်လာတယ် မဟုတ်လား​။

အခုဆရာဝန်​ေတွရဲ့​ ကျင့်​ဝတ်​ေတွ အ​ေြကာင်း​ေရး​ေနရင်း​ ဆရာဝန်ဆိုတာ လူနာ​ေတွအ​ေပါ် ဘယ်လိုဆက်ဆံသင့်​သလဲလို့​ ​ေတွး​ြကည့်​လိုက်​ေတာ့​ နား​ထဲမှာ အိမ်​ေတာ်ရာ ဘုရား​ေဈး​သီချင်း​က​ေလး​ ြပန်ြကား​ေယာင်လာပါတယ်။ ဆရာဝန်ဆိုတာမျိုး​က ကိုယ့်​ဆီကို လူနာ​ေရာက်​ေအာင် ြငိမ်း​ချမ်း​ြကီး​ ​ေရခဲ​ေရ​ေရာင်း​တဲ့​အတိုင်း​ “ရင်ထဲကို ​ေအး​ြမသွား​မယ် ​ေရခဲ​ေရ။ ​ေသာက်မလား​ ကို့​။ ​ေသာက်မလား​ အကို။” နဲ့​ နသား​ပါယား​ ​ေခါ်ရငင်ရမယ်​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ ကိုယ့်​ကို ြမင်လိုက်ရံုနဲ့​ လူနာရဲ့​ ​ေရာဂါ​ေဝဒနာ​ေတွ တစ်ဝက်​ေလာက် သက်သာသွား​တယ် ဆိုတဲ့​ ​ေဒါက်တာချစ်ဖွယ်ြဖစ်ချင်ရင်​ေတာ့​ ​ေဈး​ချိုသူက​ေလး​ေတွကို အတုခိုး​ဖို့​ လိုပါလိမ့်​မယ်။ ဆရာဝန်​ေတွ ကျိန်ဆိုထား​တဲ့​ ကျမ်း​သစ္စာထဲမှာ​ေတာင် ပါတယ်ခင်ဗျ။ “ကျွနင်္ုပ်တို့​သည် လူနာများ​၏အ​ေရး​ကိစ္စကို မိမိ၏အ​ေရး​ကဲ့​သို့​ သ​ေဘာထား​၍ ြပုစုကုသပါအံ့​။” တဲ့​။

က​ေလး​ဘဝတုန်း​က သြကင်္န်သံချပ်​ေတွမှာ သ​ေရာ်​ေလ့​ရှိတဲ့​ “မသိဘူး​။” “မရှိဘူး​။” “ကုန်ြပီ။” စကား​ြကီး​သံုး​ခွန်း​နဲ့​ ြပည်သူ့​ဆိုင်က စာ​ေရး​မ ဆက်ဆံ​ေရး​မျိုး​ဟာ သည်က​ေန့​ေခတ်မှာ ြပည်သူ့​ေဆး​ရံု​ေတွ​ေပါ်ကို ​ေရာက်လာတယ် လို့​ ​ေြပာရင် စိတ်​ေတာ့​ဆိုး​ြကမှာပါပဲ။ ဟုတ်​ေတာ့​ ဟုတ်တယ်​ေလ။ ဒါ​ေပမယ့်​ မ​ေြပာသင့်​ဘူး​ေပါ့​။ ​ေနာ့​။ သူများ​ကို လက်ညှိုး​ြကီး​တထိုး​ထိုး​နဲ့​ ​ေြပာတတ်လွန်း​လို့​ ကိုယ့်​ြပန်အ​ေြပာခံရမှာ ​ေြကာက်ြပီး​ ​ေတာ်​ေတာ်သတိထား​ေနတဲ့​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်​ေတာင်မှပဲ စိတ်ကလွှတ်ကနဲ သတိလစ်သွား​တဲ့​အခါ “ပိုက်ဆံမရှိတာ လာမ​ေြပာနဲ့​။ ခွဲရင် ဘယ်​ေလာက်ကုန်မှာလဲ လာမ​ေမး​နဲ့​။ လူခ တစ်ြပား​မှ ​ေပး​စရာ မလိုဘူး​။ ကိုယ်သံုး​တဲ့​ေဆး​ ကိုယ့်​ဘာသာဝယ်​ေပး​။ မရှိရင် စိုက်​ေပး​မယ်။ ထမင်း​ေတာ့​ တင်​ေကျွး​မထား​နိုင်ဘူး​။” လို့​ ဘု​ေတာချင် ​ေတာမိတာပါပဲ။ ​ေဈး​ချိုသူက​ေလး​ေတွကို နန်း​ေတာ်​ေရှ့​ြကီး​ မျက်စိထဲကမထွက်သလိုပဲ ကိုယ့်​မျက်စိထဲကလည်း​ ​ေသတဲ့​အထိ မထွက်ပဲ စွဲ​ေနတဲ့​ အြငိမ့်​ပျက်လံုး​ တစ်ခုရှိတယ်။ မျိုး​မျိုး​ခိုင်ြကီး​က နပ်စ်မလုပ်တာ။ လက်သည်း​နီဆိုး​ရင်း​ လူနာ​ေရာက်လာ​ေတာ့​ ထိုင်ရာမထ ဘာြဖစ်တာလဲ။ ဟိုဟာပါသလား​။ သည်ဟာပါသလား​။

ကုန်​ေအာင်​ေလျှာက်​ေမး​ြပီး​မှ “ဘာမှ မပါပဲနဲ့​ ​ေဆး​ရံုကို နင်တို့​ ဘာလာလုပ်တာလဲ။ ​ေဆး​ရံုမှာ ဘာမှ မရှိဘူး​ ဆိုတာ မသိဘူး​လား​။” တဲ့​။ ​ေမာင်ြကီး​နှမ​ေတာ့​ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်​ေရာက်မှ ကျား​မကိုက်​ေသး​ရင် မင်း​ညီ​ေနာင်ပင့်​ြပီး​ စီး​ေတာ်ကျား​နဲ့​ လွှတ်​ေပး​လိုက်မယ်။ သခင်မ​ေတာင်​ေတာ်​ေပါ်သာ ဗီဇာ​ေလျှာက်​ေချ​ေတာ့​။ အြပင်မှာ အဲသည်အတိုင်း​ ​ေြပာ​ေနြကတာက​ေတာ့​ သူနာြပု​ေတွမှ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဆရာဝန်​ေတွလည်း​ ပါတာပဲ။ ဂျာနယ်ထဲမှာ​ေတာင် ဖတ်လိုက်မိပါတယ်။ “နင်တို့​ကို အကုန်စိုက်​ေပး​ရ​ေအာင် ငါတို့​ဆီမှာ ဘာမှရှိတာမဟုတ်ဘူး​။ ငါတို့​လည်း​ လခပဲရတာ။ အဲသည်လခက လာခ​ေတာင်မရှိဘူး​။” လို့​ မှတ်သား​မိ​ေသာ စကား​များ​အြဖစ် ဂျာနယ်​ေပါ်​ေရာက်သွား​တာ ဖတ်လိုက်ရပါတယ်။
ဒါက​ေတာ့​ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် မ​ေြပာသင့်​ေသာစကား​ လို့​ ြမင်ပါတယ်။ ပစ္စည်း​မဲ့​ေဒါသကို​ေဝဒနာရှင်အ​ေပါ်မှာ ​ေဖာက်ခွဲသလို ြဖစ်​ေနတာ​ေပါ့​။ မရှိတာက​ေတာ့​ ​ေတာ​ေဆး​ရံုမှာလုပ်​ေနတဲ့​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်သာ အသိဆံုး​ပါဗျ။ ြပိုင်ချင်ြပိုင် ချစ်ချင်း​ြပိုင် ​ေမာင့်​ကို မနိုင်​ေတာင် ြဖစ်သွား​ဦး​မယ်။ ကိုယ်အပါအဝင် ​ေဆး​ရံုကို​ေြပာင်း​လာြကတဲ့​ လက်​ေထာက်ဆရာဝန်​ေလး​ေတွအား​လံုး​ အချင်း​ချင်း​ လှည့်​ကာကဲ့​ကာ သံုး​စွဲ​ေနြကတာ ြကွား​စရာလား​။ မရှိစကား​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်​ေတာင် ကျက်သ​ေရတံုး​လွန်း​လို့​ မထွက်​ေအာင်​ေနတာ လူနာ​ေတွဆီက ြကား​ကို မြကား​ချင်ဘူး​။ မ​ေြပာနဲ့​ သ​ေဘာ​ေပါက်တယ်။ ခင်ဗျား​တို့​ မရှိဘူး​။

ကျွန်​ေတာ်တို့​ကလည်း​ ​ေမး​ကို မ​ေမး​ဘူး​။ ရနိုင်သ​ေလာက်အတိုင်း​အတာနဲ့​ လုပ်လို့​ရသ​ေလာက် အား​လံုး​ကို အစွမ်း​ကုန်လုပ်​ေပး​ေနတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကျွန်မတို့​က ဟိုပါတီက၊​ ရှင်တို့​ေဆး​ရံုမှာ ဗီအိုင်ပီတစ်​ေယာက်ရတဲ့​ အခွင့်​အ​ေရး​မျိုး​ ခံစား​ချင်တယ်။ အလကား​မှန်သမျှ အကုန်ရမှြဖစ်မယ် ဆိုတာမျိုး​ေတာ့​ မရဘူး​ေပါ့​။ ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ အား​လံုး​ကို ဇီး​ရိုး​လယ်ဗယ်နဲ့​ တန်း​ညှိထား​တဲ့​အတွက် ​ေနာက်ထပ်တစ်ထစ်ဆင်း​စရာ မကျန်​ေတာ့​ဘူး​။ ကျွန်​ေတာ်ကိုယ်တိုင်လည်း​ ဖျား​ရင် ​ေဆး​ဝယ်​ေသာက်ရတယ်။ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာက ြမင်တဲ့​အတိုင်း​ပဲ။ လူနာ​ေတွက အဝင်အထွက် အတက်အဆင်း​ မရပ်မနား​ဥစ္စာ။ ဆင်သတ်ြပီး​ အရပ်​ေဝ​ေနတာမှ မဟုတ်ပဲ။ ကုန်ခမ်း​နိုင်​ေသာ ပစ္စည်း​များ​အား​လံုး​ ကိုယ့်​စား​ရိတ်နဲ့​ကိုယ် ဝယ်ယူကုသရပါတယ်။ စား​ရိတ်မျှ​ေပး​ကျန်း​မာ​ေရး​ေခတ်တုန်း​ကလို ဘယ်လူနာဆီကမှ အခ​ေြကး​ေငွ ​ေကာက်ခံ​ေနတာ မရှိတဲ့​အတွက် ဘယ်သူ့​ကိုမှ ြပန်မမျှနိုင်ပါဘူး​။ နိုင်ငံ​ေတာ်ကထုတ်​ေပး​တဲ့​ေဆး​ခွဲတမ်း​က၊​ အလှူရှင်​ေတွ ​ေဆး​ပ​ေဒသာပင်စိုက်​ေပး​ထား​တဲ့​ ​ေငွ​ေြကး​ထဲက​ေန အမှန်တကယ် ဆင်း​ရဲချို့​တဲ့​လို့​ ကုသမှုမယူနိုင်သူ​ေတွအတွက် အိပ်စိုက်ြပီး​ ကုသ​ေပး​ပါတယ်။

သို့​ေသာ်လည်း​ ဒီလို ကိုယ်အပါအဝင် လူသား​အား​လံုး​ ဆင်း​ရဲချို့​တဲ့​ေန​ေသာအရပ်မှာ လာသမျှလူ အကုန်စိုက်ကုလို့​က​ေတာ့​ တစ်ရက်စာ​ေတာင် မ​ေလာက်ပါဘူး​။ ဘယ်လူနာကို စိုက်​ေပး​မယ်။ ဘယ်လူနာကို စိုက်မ​ေပး​နိုင်ဘူး​ဆိုတာက သက်ဆိုင်ရာ ဆရာဝန်ရဲ့​ ဆံုး​ြဖတ်ချက်သာြဖစ်ပါတယ်။ ရဝတဆီက ဆင်း​ရဲ​ေြကာင်း​ေထာက်ခံစာ နဲ့​လည်း​ မြကည့်​ပါဘူး​။ ဝတ်ထား​တဲ့​ ပုဆိုး​စိမ်း​ ထမီဝါ​ေတွနဲ့​လည်း​ မြကည့်​ပါဘူး​။ ကိုယ့်​ဆီက စိုက်​ေပး​နိုင်မယ့်​ ပမာဏနဲ့​ လူနာအတွက် အကျိုး​ဘယ်​ေလာက်ရှိနိုင်မယ့်​ အတိုင်း​အတာကိုပဲ တိုင်း​တာပါတယ်။ ဘာလုပ်လုပ် ​ေငွကုန်လူပန်း​ ြဖစ်မယ့်​သူထက်စာရင် ဒါ​ေလး​နဲ့​ အသက်ရှင်နိုင်မယ့်​သူကို ဦး​စား​ေပး​တာ​ေပါ့​။ ဒီ​ေဆး​ရံုမှာ ​ေရာက်​ေနတဲ့​ တစ်နှစ်ခွဲအတွင်း​ ပိုက်ဆံမရှိလို့​ မခွဲမစိတ်ပဲ အ​ေသခံသွား​တဲ့​လူနာ​ေတာ့​ မရှိ​ေသး​ပါဘူး​။ လွှဲတဲ့​ဆီ မသွား​နိုင်လို့​ ​ေသသွား​တာပဲ ရှိလိမ့်​မယ်။ (ဟိုး​တခါ လမ်း​စရိတ် သံုး​ေသာင်း​ေပး​ြပီး​ ရန်ကုန်​ေရာက်​ေအာင် သွား​ကု လို့​ လွှတ်ြပီး​ကတည်း​က ​ေနာက် ဘယ်လူနာမှ အဲလို မလွှဲ​ေတာ့​ဘူး​။ သွား​နိုင်သွား​။ မသွား​နိုင် ကမ္မသကာ)။

ကိုယ်လုပ်လို့​ရတဲ့​ အတိုင်း​အတာနဲ့​ေတာ့​ ဌာန်ကုန်​ေအာင် လုပ်​ေပး​ထား​ြပီး​သား​ပါ။ လူသား​အား​လံုး​ကို ကယ်တင်နိုင်ဖို့​ဆိုတာက​ေတာ့​ ထာဝရဘုရား​သခင်​ေရာ၊​ အလ္လာအရှင်ြမတ်​ေရာ၊​ ​ေဂါတမဗုဒ္ဓပါ မတတ်နိုင်သွား​တဲ့​ ကိစ္စမို့​ ကျွန်​ေတာ်တို့​ဘက်က​ေနာက်ထပ်လုပ်​ေပး​စရာဆိုလို့​ ဆု​ေတာင်း​ေမတ္တာ ပို့​သရံုပဲ ရှိပါ​ေတာ့​တယ်။ ဘူတန်မှာတုန်း​က​ေတာ့​ အဲလိုလူနာ​ေတွ ​ေတွ့​လာရင်“You ’ve got my blessing.” လို့​ ​ေြပာလွှတ်လိုက်တယ်။ သူတို့​လည်း​ ဘာမှမ​ေြပာ​ေတာ့​ပဲ ြပံုး​ြပီး​ ြပန်သွား​တယ်။

အခုကိစ္စမှာ လူနာ၏အ​ေရး​ကို မိမိ၏အ​ေရး​ကဲ့​သို့​ သ​ေဘာထား​ြပီး​ ကုသတယ် မကုသဘူး​က​ေတာ့​ ကာယကံရှင်​ေတွသာ အသိဆံုး​ြဖစ်မှာပါ။ သို့​ေသာ် အလုပ်က အရာမဝင်ပဲ အ​ေြပာက အဖတ်တင်သွား​တာက​ေတာ့​ ​ေဈး​ချိုသူ​ေတွ​ေလာက်မှ လည်လည်ဝယ်ဝယ် မရှိလို့​ပဲ လို့​ ​ေတွး​မိပါတယ်။ ​ေဆး​ရံု​ေပး​မှာ တခါတုန်း​က ဒူး​ေခါင်း​နှစ်ဘက်​ေယာင်ကိုင်း​ြပီး​ လမ်း​ေကာင်း​ေကာင်း​ မ​ေလျှာက်နိုင်တဲ့​ လူနာတစ်​ေယာက်ရှိပါတယ်။ ဒူး​ဆစ်ထဲက အရည်​ေတွ စုတ်ထုတ်​ေပး​လိုက်၊​ စား​ေဆး​ ထိုး​ေဆး​ေတွ​ေပး​လိုက်နဲ့​ တစ်လ​ေလာက်ြကာသွား​လည်း​ သက်သာလာရံုပဲ။ ​ေပျာက်​ေတာ့​ မ​ေပျာက်ပါဘူး​။ ဘယ်ကိုလွှဲလွှဲ မသွား​နိုင်။ ​ေနစား​ရိတ် စား​စား​ရိတ်​ေတွ​ေထာင်း​မှာစိုး​လို့​ စား​ေဆး​နဲ့​ ြပန်ခိုင်း​ေတာ့​လည်း​ လူနာ့​အ​ေမက လမ်း​မှ​ေကာင်း​ေကာင်း​ မ​ေလျှာက်နိုင်တာ မြပန်နိုင်ဘူး​တဲ့​။ ​ေန့​တိုင်း​ေန့​တိုင်း​ မသက်သာတဲ့​အ​ေြကာင်း​ပဲ ြမည်တွန်​ေတာက်တီး​ပါတယ်။ ပိုက်ဆံကုန်သွား​ြပီ။ စား​စရာ မရှိ​ေတာ့​ဘူး​လို့​လည်း​ မြကာခန ညည်း​ပါတယ်။ “အ​ေမြကီး​တို့​ ြပန်ချင်တဲ့​ေန့​ေြပာ။ ကျွန်​ေတာ် ကုန်း​ပိုး​လိုက်ပို့​ေပး​မယ်။” လို့​ ​ေြပာ​ေတာ့​မှ ဇာတ်လမ်း​ြပတ်သွား​ပါတယ်။

ဟိုဆရာဝန်က​ေလး​လည်း​ ကိုယ့်​လိုပဲ ​ေငါ့​ေြပာလိုက်တာ ြဖစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ လခ မရဘူး​။ လာခပဲ ရတယ်ဆိုတဲ့​ စကား​ကို​ေတာ့​ လခစား​တစ်​ေယာက်ြဖစ်တဲ့​ ကိုယ့်​နား​ထဲမှာ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ က​ေလာသွား​ပါတယ်။ ရန်ကုန်က အိုး​မကွာ အိမ်မကွာ အလုပ်ဆင်း​ရတဲ့​ ဆရာဝန်တစ်​ေယာက်က ကိုယ်ရတဲ့​လခကို အဲ​ေလာက်ပဲ သ​ေဘာထား​သလား​။ အဲဒါဆိုရင်လည်း​ အိမ်​ေတာ်ရာ ဘုရား​ေဈး​မှာ မလိုင်​ေပါက်စီပဲ သွား​ေရာင်း​ပါ​ေတာ့​လား​။ အသွား​အြပန်စား​ရိတ် ကာမိပါတယ်။ အလုပ်ထဲက ဆရာဝန်​ေတွဟာ နိုင်ငံြခား​မှာ ပိုက်ဆံသွား​ရှာ​ေနတဲ့​ ဆရာဝန်​ေတွ​ေလာက် ပညာမတတ်လို့​၊​ မစွန့်​စား​ရဲလို့​၊​ လူရည်မလည်လို့​၊​ အြပင်​ေဆး​ခန်း​ြကီး​ေတွမှာ ပိုက်ဆံ​ေတွ သဲ့​မယူတတ်လို့​ ​ေတာ်ရိ​ေလျာ်ရိ ဘဝနဲ့​ အရိုး​ထုတ်​ေနရတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ ​

ေနာင်အနာဂတ်နဲ့​ ဘဝတက်လမ်း​ဆိုတာလည်း​ အြပင်မှာက ပို​ေရ​ေရရာရာ ရှိပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​တ​ေတွ ဖွတ်​ေကျာြပာစု မိုက်တွင်း​နက်​ေနြကတာဟာ လခအတွက်​ေတာ့​ ဘယ်ဟုတ်လိမ့်​မလဲ။ သည်လခကို မမက်လို့​ သည်ထဲဝင်လုပ်ြပီး​မှ​ေတာ့​ လခကို ရမယ်ရှာစရာ မလိုပါဘူး​။ ဆရာဝန်တစ်​ေယာက်ရတဲ့​လခဟာ အလုပ်ဝင်ဝင်ချင်း​ ြပန်တမ်း​ဝင်အရာရှိ တန်း​ြဖစ်တဲ့​လစာပါ။ အခုသိပ္ပံနဲ့​နည်း​ပညာက အလုပ်​ေခါ်စာထဲမှာ နိုင်ငံြခား​ Ph.D ဘွဲ့​ေတွ​ေတာင် လခဘယ်​ေလာက်နဲ့​ စရသလဲ သတင်း​စာထဲမှာ ဖတ်ြကည့်​လိုက်စမ်း​ပါဦး​။ ဆရာဝန်လစာနိမ့်​တယ်ဆိုတာ တစ်နိုင်ငံလံုး​က အရာရှိ​ေတွလစာ အဲသ​ေလာက်ပဲ ရြကလို့​ နိမ့်​တာပါ။ (ဒီ့​ထက်ပိုလိုချင် စစ်ထဲဝင်ရံုပဲ ရှိတယ်)။ အြပင်​ေဆး​ကုမ္ပဏီ​ေတွမှာလုပ်ရင် အစိုး​ရအလုပ်ထဲ သံုး​ေလး​ဆြမင့်​တဲ့​လစာရပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဆင့်​အတန်း​ကျ​ေတာ့​ အလုပ်ထဲက ဆရာဝန်​ေတွကို ​ေစာင့်​ြပီး​ဝင်​ေတွ့​ရတဲ့​အစား​ပါ။

အြပင် NGO ​ေတွမှာလည်း​ လစာ​ေကာင်း​ပါတယ်။ အစိုး​ရဌာနဆိုင်ရာချင်း​ ဆက်ဆံတဲ့​အခါ၊​ ပွဲလမ်း​သဘင်​ေနရာယူတဲ့​အခါ အလုပ်ထဲကဆရာဝန်​ေတွ​ေလာက် ​ေနရာမရပါဘူး​။ မျက်နှာမလှပါဘူး​။ ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ ကျန်း​မာ​ေရး​ဌာနက ဆရာဝန်​ေတွဟာ သူတို့​ဝန်ြကီး​ဌာနကို ကိုယ်စား​ြပုပါတယ်။ ပိုက်ဆံကွက်ကွက်က​ေလး​ကိုပဲ မတွက်ပဲ ကိုယ့်​ရာထူး​ အဆင့်​အတန်း​က​ေလး​ကို ငဲ့​မယ်ဆိုရင် ကိုယ့်​အလုပ်ကိုယ် နှစ်ြပား​တစ်ပဲ တန်ဖိုး​ြဖတ်တဲ့​စကား​ မ​ေြပာသင့်​ဘူး​ ထင်ပါတယ်။

လူနာများ​၏အ​ေရး​ကို မိမိအ​ေရး​ကဲ့​သို့​ သ​ေဘာထား​ဖို့​အတွက် တခါတရံမှာ ကိုယ်က လူနာရှင်​ေနရာက​ေန စဉ်း​စား​ေပး​ရပါတယ်။ သူတို့​အ​ေြခအ​ေန အတိမ်အနက်ကို အကဲခတ်ြပီး​ရင် သူတို့​နဲ့​ သင့်​ေတာ်တဲ့​ ကုထံုး​ကိုပဲ ကိုယ့်​ဘာသာ ဆံုး​ြဖတ်ရပါလိမ့်​မယ်။ အမ်း​ေဆး​ရံုမှာ လာြပတဲ့​ ​ေကျာက်ကပ်ပျက်စီး​ေနတဲ့​လူနာအတွက် “ရန်ကုန်မှာ ​ေကျာက်ကပ်အစား​ထိုး​ ကုလို့​ရတယ်။ လွှဲစာ​ေရး​ေပး​လိုက်မယ်။ ​ေရာက်​ေအာင်သွား​ကု​ေချ။” ဆိုြပီး​ နတ်လမ်း​ညွှန်ဖို့​ လက်ညှိုး​ေထာင်လည်း​ ကိုယ်​ေရာင်က​ေတာ့​ မလင်း​ပါဘူး​။ (မီး​မှ မလာပဲနဲ့​)။ က​ေလး​ရှင်ြပုစရာရှိလို့​ မခွဲနိုင်​ေသး​ဘူး​လို့​ဆိုလာရင်လည်း​ “အခုချက်ချင်း​မှ မခွဲလို့​ရှိရင် နင့်​သား​ရှင်ြပုတဲ့​အခါ ကိုဘုန်း​ြကွယ် နဲ့​ မြမစိမ်း​လို အမျှ​ေဝ​ေနရမယ်” လို့​ ​ေြပာြပီး​ အတင်း​ခွဲတန်ခွဲရပါတယ်။ သူတို့​ရဲ့​ ဦး​ေနှာက်နဲ့​အသိဉာဏ်က ကိုယ်တရား​ေဟာလိုက်ရံုနဲ့​ ​ေန့​ချင်း​ညချင်း​ စဉ်း​စား​ဆင်ြခင် ဉာဏ်အလင်း​ေတွ ပွင့်​မသွား​ပါဘူး​။ ကိုယ်တိုင်က လူနာရှင်​ေနရာက ဝင်စဉ်း​စား​ေပး​မှ မ​ေသသင့်​တဲ့​ အသက်တစ်​ေချာင်း​ ချမ်း​သာရ ရပါလိမ့်​မယ်။ ခွဲတဲ့​အခါမှာလည်း​ သူတို့​အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံကို ကိုယ့်​ပိုက်ဆံအလား​ ​ေချွ​ေချွတာတာ ြခြစ်ခစ်ကုတ်ကုတ် မကုန်တန်တာ မကုန်​ေအာင် လိုက်လိုက်တွက်ရပါတယ်။ နို့​မို့​ ကုန်သွား​ရင် ကိုယ့်​ေခါင်း​ေပါ် လာအဖတ်တင်​ေတာ့​မှာ ြကိုြမင်ထား​မှ​ေပါ့​။ အလုပ်ထဲမှာ လုပ်သက်ြကာလာ​ေလ​ေလ အဲလို ဖွတ်ကု၊​ ချစ်တီး​ကု ကုတဲ့​အတတ်​ေတွ ကျွမ်း​ကျင်လာ​ေလ​ေလ ြဖစ်လာပါလိမ့်​မယ်။

သည်စာကို ဖတ်ြပီး​တဲ့​အချိန်မှာ​ေတာ့​ “နင့်​ဘာနင် ကုချင်ကု၊​ မကုချင်​ေန။ သည်​ေလာက်ပိုက်ဆံက​ေလး​နဲ့​ေတာ့​ သည့်​ထက်ပိုြပီး​ ဂျီး​ေကျာ့​တဲ့​ ဆပ်ြပာ မရနိုင်​ေတာ့​ဘူး​။” ဆိုတဲ့​ စကား​မျိုး​၊​ “တတ်နိုင်တာ မတတ်နိုင်တာ နင်တို့​ ကိစ္စ၊​ ဒီ​ေရာဂါမျိုး​ ဒီမှာခွဲမယ်ဆိုရင် ဒီ​ေလာက်​ေတာ့​ ကုန်မယ်။ အြပင်မှာဆို ဒီ​ေလာက်နဲ့​ မရဘူး​။” ဆိုတဲ့​ စကား​မျိုး​၊​ “မိသား​စု ြပန်တိုင်ပင်ြကည့်​ြက။ စက်နဲ့​ ​ေကျာက်ကပ်တစ်ခါ​ေဆး​ရင် ​ေဟာသ​ေလာက်ကုန်တယ်။ တစ်လကို အနည်း​ဆံုး​နှစ်ခါ​ေလာက် ​ေဆး​ရတယ်။ မ​ေသမချင်း​ ​ေဆး​ေနရမှာ။ ​ေကျာက်ကပ်အစား​ထိုး​ရင် သည်​ေလာက်ကုန်တယ်။ တတ်နိုင်ပါ့​မလား​။ တကယ်တတ်နိုင်မှ တတ်နိုင်တယ်​ေြပာ။ အိမ်​ေရာင်း​ကား​ေရာင်း​နဲ့​ လမ်း​တဝက်​ေရာက်မှ ကုန်ြပီ မရှိ​ေတာ့​ဘူး​ မ​ေြပာနဲ့​။” ဆိုတဲ့​ စကား​မျိုး​၊​ “နင်တို့​မှာ တစ်ြပား​မှ မရှိပဲနဲ့​ အကုန်အလကား​လိုချင်​ေနရ​ေအာင် နင်တို့​ဘိုး​ေအ​ေတွက ငါတို့​ကို ဘာ​ေတွလာ​ေပး​ထား​ဖူး​လို့​လဲ။” ဆိုတဲ့​စကား​မျိုး​ေတွကို ပျား​ရည်နဲ့​ ဝမ်း​ချတတ်​ေအာင် ဘယ်နည်း​ဘယ်ပံု လှည့်​ပတ်​ေြပာမလဲ စဉ်း​စား​ထား​ရင် ​ေကာင်း​ပါလိမ့်​မယ်။ “ညည်း​ေမာင်ြကီး​ ကျား​ကိုက်ရ​ေစရဲ့​ ကျုပ်နှမရယ်။ နှမက​ေလး​ဘက်ကသာ နည်း​နည်း​ေလး​တိုး​ေပး​လိုက်၊​ သည်က​ေမာင်ြကီး​ဘက်က လွှတ်​ေလျှာ့​ထား​ြပီး​သား​။ စိတ်သာချ။ သာတယ်နာတယ် သ​ေဘာမထား​ဘူး​။” (ခက်​ေတာ့​တာပဲ။ ဒီသူငယ်မကလည်း​ ကျိ​ေကာတိုး​ေဆာင် နဲ့​ ​ေရှာင်ရိတင်​ေလာက်ပဲ ​ေြပာတတ်​ေလတယ်)။

“ဘုရား​တန်ခိုး​နဲ့​ တိုး​လို့​လှတဲ့​ကုမ္မာရီ၊​ ကာလသား​ေတွ လာြပန်ြပီ။ ပိုက်ဆံမ​ေပး​ရတိုင်း​ ပိုး​လည်း​ပိုး​ရှာြက​ေတာ့​သည်။ အ​ေလာ်မာသ​ေဘာ မ​ေတာ်ရာ​ေကာ သူတို့​ပဲ စတတ်သည်။ နုတဲ့​ပါး​ြပင်ဆီ ရှက်​ေသွး​က​ေလး​ ဥလို့​နီ၊​ ဘုန်း​ဘုန်း​ကို ​ေလျှာက်လိုက်ရင် အ​ေြခာက်တိုက်ပင် အရိုက်ခံမှာ ြမင်သည်။”