“ဝါဆိုဝါ​ေခါင် ​ေရ​ေတွြကီး​ေတာ့​”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အုန်း​လက်နွား​ေလး​ဆိုတာ ဘယ်လိုဟာမှန်း​မသိ​ေပမယ့်​၊​ ​ေမျှာ့​နက်မည်း​ြကီး​ဆိုတာ ဘာ​ေကာင်မှန်း​ မြမင်ဖူး​ေပမယ့်​ ြမန်မာြပည်ပညာ​ေရး​နဲ့​ ြကီး​ြပင်း​လာခဲ့​ရတဲ့​က​ေလး​တိုင်း​ဟာ ဆရာြကီး​မင်း​သုဝဏ် ရဲ့​ ​ေမာင်​ေခွး​ဖို့​ကဗျာ​ေတွ ကို အလွတ်ရြကပါတယ်။ အဲဒီထဲကမှ သ​ေြပသီး​ေကာက် ကဗျာက​ေလး​က သူငယ်တန်း​ကတည်း​က သင်ခဲ့​ရတာ​ေတာင် ​ေသရာပါ​ေအာင် စွဲစွဲလန်း​လန်း​ မှတ်မိ​ေနတဲ့​အထိ ​ေကာင်း​လည်း​ေကာင်း​ ြကိုက်လည်း​ြကိုက် ဝစနာလကင်္ာရ​ေရာ ​ေသာတာလကင်္ာရပါ​ေြမာက်ပါ​ေပတယ်။

အရိုး​စွဲ​ေန​ေအာင်​ေကာင်း​တာ လို့​ ​ေြပာရမှာပါပဲ။ ကိုယ့်​ေအာက်က ညီငယ်ညီမငယ်က​ေလး​ေတွ ​ေကျာင်း​ေနအရွယ်​ေရာက်လာ​ေတာ့​လည်း​ သင်​ေပး​ခဲ့​ြကတယ်။ ကိုယ့်​သား​ကိုယ့်​သမီး​ေလး​ေတွ ​ေကျာင်း​ထား​ေတာ့​လည်း​ သူတို့​နဲ့​အတူ လိုက်ဆိုလို့​ သူငယ်ြပန်ြကရပါတယ်။ ကိုယ်ငယ်ငယ်က​ေတာ့​ ဆရာမက​ေလး​ေတွဟာ ကဗျာလို​ေတာင် မဟုတ်ဘူး​။ သီချင်း​လိုဆိုြပီး​ ယိမ်း​ကာနွဲ့​ကာ ကြပြက​ေလတယ်။ အခုလို ဝါဆိုဝါ​ေခါင် ​ေရ​ေဖါင်​ေဖါင်ြကီး​တဲ့​အချိန်ကျ​ေတာ့​လည်း​ ကိုယ့်​နား​ထဲမှာ က​ေလး​ကလား​ ဒီသီချင်း​ကဗျာက​ေလး​ကိုပဲ ထပ်ကာတလဲလဲ ြကား​ေယာင်လာရာက ​ေရး​ဖွဲ့​ခဲ့​သူဆရာြကီး​ကို ​ေကျး​ဇူး​တင်စိတ်၊​ အား​ကျအထင်ြကီး​စိတ်၊​ ြကည်ညို​ေလး​စား​တဲ့​စိတ်​ေတွ ြဖစ်​ေပါ်လာရပါတယ်။

ြမန်မာြပည်မှာ က​ေလး​ကဗျာဆိုတာ သည်လိုဟာမျိုး​ပါကွဲ့​ လို့​ မှတ်မှတ်သား​သား​ ကျန်ရစ်​ေအာင်ဖွဲ့​နွဲ့​သွား​လိုက်တာ နား​မလည်စရာလည်း​ တစ်လံုး​မှ မပါဘူး​။ ဆိုလို့​မ​ေကာင်း​တာ၊​ အသံမပီပဲ ဝဲသွား​တာလည်း​ တစ်​ေနရာမှ မရှိဘူး​။ အဓိပ္ပါယ်အား​ြဖင့်​လည်း​ တကယ့်​ြမန်မာ့​ဓ​ေလ့​ ြမန်မာ့​စရိုက်အစစ်​ေတွကို မျိုး​ေစ့​ချသလို က​ေလး​ေတွအသက်အရွယ်နဲ့​ နား​ဝင်​ေအာင် နှစ်လို​ေအာင် ​ေရး​ထား​ပါကလား​။ က​ေလး​ကဗျာရယ်လို့​ ဘယ်​ေနရာမှာမှ ​ေလျှာ့​တွက်လို့​ မရပဲကိုး​။

သူ့​အရင်တုန်း​ကလည်း​ က​ေလး​ေတွ ​ေကျာင်း​ေနစ နှုတ်အာရွရွ ရွတ်ဆိုြကတဲ့​ လကင်္ာ သံ​ေပါက်က​ေလး​ေတွ ရှိခဲ့​ပါတယ်။ သည်လိုပဲ အြကီး​ကအငယ် နား​နဲ့​ ပါး​စပ်နဲ့​ လက်ဆင့်​ကမ်း​ြပီး​ ဆိုလာခဲ့​ြကတာ​ေတွ။ နည်း​နည်း​ေတာ့​ ​ေပါက်ပန်း​ေဈး​ဆန်တယ်လို့​ ​ေြပာရမလား​ပဲ။ “အီး​ အီး​ ဘယ်သူ​ေပါက်။ ​ေမာင် ​ေပါက်။ ​ေပါက်တဲ့​သူ မှန်မှန်​ေြပာ။ အီး​ဘွတ်တရား​ေဟာ….။” တို့​၊​ “​ေခါင်း​အံုး​ြကီး​ ​ေခါင်း​အံုး​ြကီး​။ ​ေလမှာပျံတဲ့​ ​ေခါင်း​အံုး​ြကီး​။ ​ေခါင်း​အံုး​ြကီး​က ​ေလမှာပျံ။ မိုး​ကြခင်​ေထာင်ခံ….။” တို့​၊​ “မဘုတ်ဆံု မဘုတ်ဆံု အလွန်ဝတဲ့​ မဘုတ်ဆံု။ မဘုတ်ဆံု တင်ဆံုြကီး​ လှည်း​လုပ်လို့​စီး​။” တို့​၊​ ​ေရာက်တတ်ရာရာ ဘာရယ်မဟုတ် ဆိုြက​ေအာ်ြက​ေပမယ့်​ ဘာတစ်ခုမှ မှတ်ဖွယ်မှတ်ရာ လိမ်မာယဉ်​ေကျး​စရာ မပါပါဘူး​။ ​ေမာင်​ေခွး​ဖို့​ ကဗျာက​ေလး​ေတွက​ေတာ့​ တကယ့်​ကို ဘာမှ မဆိုင်တာ။ “ဆွမ်း​အုပ်နီနီ အ​ေမရွက်လို့​ နက်ြဖန်မနက် ​ေကျာင်း​တက်မယ်။” ဆိုတာလည်း​ အဓိပ္ပါယ်ရှိတာပဲ။ ဟစ်​ေဟာ့​ဆိုတဲ့​ မမ​ေလး​ေတွ​ေခတ်​ေရာက်​ေတာ့​မှ နက်ြဖန်သဘက်​ေတွ​ေရာ တြခား​စာသား​ေတွ​ေရာ က​ေမာက်ကမြဖစ်ကုန်ရှာတယ်။ ြမန်မာစကား​မှာ နက်ြဖန်မနက်နဲ့​ နက်ြဖန်သဘက်နဲ့​ ဘာကွာသလဲ ​ေတွး​မြကည့်​ြကဘူး​ထင်ပါရဲ့​။

​ေနာက်ကွယ်မှာ မ​ေသချာ မ​ေရရာတဲ့​သ​ေဘာ၊​ ​ေရာက်ချင်​ေဇာနဲ့​စိတ်​ေစာ​ေနတဲ့​သ​ေဘာ​ေလး​ေတွ ရှိတာမသိဘူး​ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်အံ့​ဩဖို့​ ​ေကာင်း​ပါတယ်။ အများ​အား​ြဖင့်​ မှား​ေလ့​ရှိတဲ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေအာ်လို့​ နဲ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေအာ့​လို့​ ဆိုတာ​ေလာက်ဆို မ​ေြပာပါဘူး​။
တကယ်​ေတာ့​ အင်မတန် ​ေပါ့​ပျက်ပျက်ရှိသ​ေယာင်၊​ ဘာမဟုတ်တဲ့​ က​ေလး​နှုတ်ထွက်က​ေလး​ေတွ ြဖစ်​ေပမယ့်​ ​ေမာင်​ေခွး​ေရာ၊​ မနီ​ေရာဟာ ြမန်မာမှု ြမန်မာ့​စရိုက်က​ေလး​ေတွ အြပည့်​ရှိြကပါတယ်။ သည်က​ေန့​ေခတ် က​ေလး​မိဘများ​က​ေတာ့​ အဲဒီ (သူတို့​အထင်) မဟုတ်က ဟုတ်က​ေတွထက် “Bar Bar Black Sheep, have you any wool?” တို့​၊​ “One little, two little, three little Indians…” တို့​ကိုပဲ မပီကလာဆိုတာကို ပိုြပီး​ ဩဘာကျြကပါတယ်။ ဘာသာစကား​အ​ေြခခံကို အာရံုစိုက်​ေနြပီး​ ယဉ်​ေကျး​မှုဓ​ေလ့​ေလး​ေတွကို ​ေမ့​ေနြကတာကိုး​။

သူတို့​အ​ေမ​ေတွကိုယ်တိုင်က ဆွမ်း​အုပ်နီနီရွက််ဖို့​ ​ေန​ေနသာသာ တစ်နှစ်​ေနလို့​မှ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​တစ်​ေခါက် မ​ေရာက်နိုင်တဲ့​အစား​ေတွ ြဖစ်​ေနတာလည်း​ ပါတာ​ေပါ့​။ ဘာသာရယ် စာ​ေပရယ် ယဉ်​ေကျး​မှုရယ်ဆိုတာ ဖိုခံု​ေလှာက်ဆိုင်သလို ​ေထာင့်​ေစ့​မှသာ က​ေလး​ငယ်​ေတွ ြကီး​ြပင်း​လာတဲ့​အခါ ကိုယ့်​တိုင်း​ြပည် ကိုယ့်​လူမျိုး​ကို ြမတ်နိုး​တတ်တဲ့​၊​ ြမန်မာဆန်ဆန် ယဉ်​ေကျး​လိမ်မာတဲ့​ လူငယ်က​ေလး​ေတွ ြဖစ်လာမှာ မဟုတ်ပါလား​။ အခုလက်ရှိ မိဘ​ေနရာ ​ေရာက်​ေနတဲ့​သူတိုင်း​ဟာ ကိုယ်ငယ်ငယ်က ဘယ်လိုြကီး​ြပင်း​ခဲ့​ရတယ်။ အခု ကိုယ့်​ရင်​ေသွး​က​ေလး​ေတွ ဘယ်လို ြကီး​ြပင်း​ေနြကတယ်ဆိုတာ နည်း​နည်း​ပါး​ပါး​ အကဲခတ်ြကည့်​သင့်​ပါတယ်။ ​ေတာ်​ေတာ်​ေြပာင်း​လဲသွား​တာ သိသာပါလိမ့်​မယ်။ “မာမား​ နင့်​ပါး​စပ်ပိတ်ထား​စမ်း​။ နား​ညီး​တယ်။” ဆိုတဲ့​စကား​မျိုး​ေြပာထွက်တဲ့​ က​ေလး​ေတွ ြမင်ရြကား​ရလွန်း​လို့​ ရိုး​ေတာင်​ေနြပီ။ ကိုယ့်​အိမ်က သမီး​ေတာင်မှ သူ့​အ​ေဖကို “အလုပ်ထွက်မှာလား​။ မထွက်ဖူး​လား​။ ဒါပဲ​ေြပာ။” လို့​ မျက်နှာထား​တင်း​တင်း​နဲ့​ ရာဇသံ​ေပး​တတ်​ေနမှဟာ။ ဒီလိုြဖစ်ကုန်ရတဲ့​ အ​ေြကာင်း​ရင်း​ကို ြပန်​ေတွး​ြကည့်​လိုက်​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​ေတွမှာသွား​ေတွ့​မိပါတယ်။

မဆီမဆိုင် ကိုယ့်​သား​သမီး​ ကိုယ်မနိုင်တိုင်း​ ​ေကျာင်း​က ဆရာဆရာမ​ေတွ ဆွဲဆွဲထည့်​ေနတယ်လို့​ မထင်​ေစချင်ပါဘူး​။ ဆရာ​ေတွကို ​ေြပာချင်တာထက် စံနစ်ကိုသာ ​ေြပာချင်ပါတယ်။ မူလတန်း​ေကျာင်း​သား​ေလး​ေတွရဲ့​အရွယ်ဟာ ဆယ်တန်း​ကျရင် ြမန်မာတစ်နိ်ုင်ငံလံုး​ ပထမရဖို့​ စာကျက်နည်း​ကို အခုကတည်း​က အသား​ေသ​ေအာင်ကျင့်​ရမယ့်​ အရွယ် မဟုတ်ပါဘူး​။ က​ေလး​ဘဝက လွန်​ေြမာက်လို့​ လူငယ်ဘဝကို​ေရာက်လာတဲ့​အခါ သူ ဘယ်လိုလူငယ်မျိုး​ ြဖစ်လာမှာလဲဆိုတာကို ပျိုး​ေထာင်ယူရဖို့​က အဓိက လို့​ ထင်မိပါတယ်။ ​ေကျာင်း​မှာ​ေရး​တဲ့​ ဝလံုး​ေတွကို မလှမှာစိုး​လို့​ အိမ်မှာလည်း​ ဆရာ​ေခါ်သင်ြပီး​ ဝလံုး​ေတွချည့်​ ဆက်​ေရး​ခိုင်း​ေနမယ်ဆိုရင် ဘဝဆိုတာ ဝလံုး​ေရး​ဖို့​ သက်သက်​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​လို့​ သတိရ​ေစချင်ပါတယ်။

လက်​ေတွ့​သိြမင်သ​ေလာက် မူလတန်း​ပညာ​ေရး​ေလာကဟာ မိဘ​ေရာ ဆရာ​ေရာ ​ေကျာင်း​သား​ပါ စာ​ေမး​ပွဲမှာ အမှား​ပါမလာခဲ့​ေစနဲ့​။ အမှတ်ြပည့်​ရခဲ့​ပ​ေစ ဆိုတဲ့​ ဦး​တည်ချက်နဲ့​ ​ေလှာ်ခတ်​ေနြကတယ်ဆိုရင် ဟုတ် မဟုတ် ကိုယ့်​ဘာသာပဲ စဉ်း​စား​ြကည့်​ပါ​ေတာ့​။ က​ေလး​ေလး​တစ်​ေယာက် ​ေကျာင်း​ေနြပီဆိုကတည်း​က အ​ေဖအ​ေမ​ေရာ၊​ အဘိုး​အဘွား​ပါ ​ေန့​စဉ်နဲ့​အမျှ အာရံုစိုက်​ေနြကတာက “က​ေလး​ စာလိုက်နိုင်သလား​။ စာ​ေမး​ပွဲ​ေြဖနိုင်သလား​။ အမှတ်ြပည့်​ ရပါ့​မလား​။” ဆိုတာပါပဲ။ “က​ေလး​ေကျာင်း​မှာ ​ေပျာ်ရဲ့​လား​” လို့​ ဘယ်သူမှ သတိမထား​မိြကပါဘူး​။ သူငယ်တန်း​ကို ကျူရှင်ထား​ရံုတင် မဟုတ်ဘူး​။ အိမ်မှာ ဂိုက်ပါ​ေခါ်​ေပး​ထား​တယ်ဆိုတဲ့​ ခပ်​ေြကာင်​ေြကာင် မာမီ​ေတွ ​ေဖာချင်း​ေသာချင်း​ပါ။

က​ေလး​ေလး​ေတွရဲ့​ဘဝမှာ ​ေကျာင်း​မ​ေနခင် ငါး​နှစ်လံုး​လံုး​ အိမ်ကမိဘဘိုး​ဘွား​ရင်ခွင်မှာ သင်လို့​တတ်လို့​ ရသ​ေလာက် သင်ခဲ့​ေလ့​လာခဲ့​ြပီး​ပါြပီ။ ​ေကျာင်း​ဆိုတာ သူတို့​အိမ်က​ေန ပထမဦး​ဆံုး​ အြပင်​ေလာကကို စ ထွက်လာတဲ့​ ပတ်ဝန်း​ကျင်အသစ်က​ေလး​ တစ်ခု​ေပါ့​။ ဒီအချိန်မှာ သူတို့​ကို လွှမ်း​မိုး​နိုင်တာ အိမ်ကမိဘထက် ​ေကျာင်း​ကဆရာမ၊​ သူငယ်ချင်း​ေတွက ပိုပါတယ်။ မိဘ​ေတွအ​ေနနဲ့​က​ေတာ့​ ကိုယ့်​ရဲ့​လွှမ်း​မိုး​မှုကို တစ်ထစ်​ေလျှာ့​ေပး​ရ​ေတာ့​မှာ​ေပါ့​။ သူ့​ဘဝမှာ တစ်သက်လံုး​ အိမ်ထဲမှာပဲ ရင်အုပ်မကွာထား​လို့​ မရနိုင်တာ​ေြကာင့်​ ဘယ်ပတ်ဝန်း​ကျင်မှာမဆို အဆင်​ေြပ​ေအာင် ​ေနထိုင်တတ်ဖို့​၊​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ကာကွယ်တတ်ဖို့​၊​ အမှား​အမှန်ကို ကိုယ့်​ဘာသာ ​ေဝခွဲတတ်ဖို့​ သင်ြကား​ယူရမယ့်​ အချိန်ြဖစ်ပါတယ်။

ကိုယ်တိုင််​ေကျာင်း​ဆရာ ဆရာမြဖစ်​ေနတဲ့​ မိဘများ​ေတာင် အဲဒီအချက်ကို သတိမထား​မိပဲ ကိုယ့်​အတ္တနဲ့​ က​ေလး​ကို အ​ေစာင့်​ေရှာက်လွန်​ေနမိရင် ဖွံ့​ြဖိုး​မှု​ေတွ ထိခိုက်ြပီး​ သူ့​ဘဝတစ်သက်တာမှာ အဆင်မ​ေြပ အဆင်မ​ေချာမှု​ေတွ ရင်ဆိုင်လာရတတ်ပါတယ်။ မင်း​က ဘယ်​ေလာက်သိလို့​တတ်လို့​ ဆရာ​ေတွကို​ေကျာ်ြပီး​ ဆရာြပန်လုပ်ချင်ရတာလဲဆိုရင် မသိခဲ့​ မတတ်ခဲ့​ မှား​ခဲ့​လို့​ ကိုယ်တိုင်ရလာတဲ့​ ဘဝသင်ခန်း​စာ​ေတွကို မျှ​ေဝ​ေနတာပါ လို့​ပဲ ​ေြပာချင်ပါတယ်။

ကိုယ့်​ရဲ့​ ငယ်စဉ်က​ေလး​ဘဝဟာ မိဘက တ​ေကာက်​ေကာက် လိုက်ြပီး​ ​ေစာင့်​ေရှာက်​ေနတာမျိုး​ေတာ့​ မဟုတ်ခဲ့​ပါဘူး​။ အိမ်မှာအလုပ်များ​ေနရင် ​ေကျာင်း​လာြကိုဖို့​ ​ေမ့​ေနတတ်လည်း​ ဘာြပဿနာမှ မရှိခဲ့​ပါဘူး​။ ​ေယာကင်္ျား​ေလး​ေကျာင်း​မို့​ က​ေလး​ချင်း​ အနိုင်ကျင့်​တာ​ေတွရှိခဲ့​လည်း​ ကိုယ့်​နည်း​ကိုယ့်​ဟန်နဲ့​ ြပဿနာကို ​ေရှာင်တတ်ရှင်း​တတ်သွား​ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်း​က စာသင်​ေကျာင်း​က ဘာ​ေတွသင်သလဲ ကိုယ့်​ဘာသာ​ေတာင် သိပ်မမှတ်မိ​ေတာ့​ပါဘူး​။ ဒါ​ေရး​ဆို ​ေရး​လိုက်၊​ ဒါကျက်ဆို ကျက်လိုက်၊​ ြပန်​ေမး​ရင် ​ေြဖလိုက်နဲ့​။ ​ေခါင်း​ထဲဘာမှ မကျန်။ မှတ်သား​မိသမျှ​ေတွက​ေတာ့​ လူ​ေတွ လူ​ေတွ၊​ ကိုယ်မသိ​ေသး​တဲ့​ ​ေလာကြကီး​အ​ေြကာင်း​ေတွ၊​ လှုပ်ရှား​မှု​ေတွနဲ့​ တုန့်​ြပန်မှု​ေတွ (Action and Reaction)၊​ အဲဒါ​ေတွပဲ မြပတ် သင်ယူမိသလို ရှိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ​ေကာင်း​ေကာင်း​ပဲ့​ြပင်​ေပး​သွား​တာက​ေတာ့​ စာ​ေမး​ပွဲမှာ ဘယ်တုန်း​ကမှ မ​ေမး​တဲ့​ ​ေလာကနီတိဆိုတာရယ်၊​ လူမှု​ေရး​သင်ခန်း​စာဆိုတာ​ေတွရယ်ပါ။

ဒီအသက်ဒီအရွယ်အထိ ကိုယ့်​ေခါင်း​ထဲမှာ စွဲကျန်ရစ်ခဲ့​တဲ့​ ဆရာ​ေတွကလည်း​ အတန်း​ထဲဝင်လာရင် သင်ပုန်း​ေပါ်မှာ စာ​ေတွ​ေရး​ြပီး​ လိုက်​ေရး​ြက၊​ မြပီး​ရင် အရိုက်ခံရမယ်။ စကား​များ​သံြကား​ရင် ခံု​ေပါ်တက်မတ်တပ်ရပ်ရမယ် ဆိုတဲ့​ ဆရာမျိုး​ထက် ကိုယ့်​ကို လူရာသွင်း​ြပီး​ နံမယ်​ေခါ် စကား​ေြပာတဲ့​သူ၊​ အိမ်စာြပီး​ြပီလား​။ မနက်ြဖန် ဝါဆိုသကင်္န်း​ကပ်ဖို့​ အိမ်ကပိုက်ဆံယူခဲ့​ြကဆိုတာမျိုး​ထက်ပိုြပီး​ စကား​စြမည်ဆိုတဲ့​သူ​ေတွကိုသာပါပဲ။

မူလတန်း​ြပ ဆရာ ဆရာမက​ေလး​ေတွရဲ့​ တာဝန်ဟာ က​ေလး​ေလး​ေတွရဲ့​ ဘဝတသက်တာ ပညာ​ေရး​ကိုသာ မျိုး​ေစ့​ချ​ေပး​တာ မဟုတ်ပဲ သူတို့​က​ေလး​ေတွရဲ့​ လူမှု​ေရး​၊​ အ​ေတွး​အြမင်၊​ စာရိတ္တ၊​ ခံယူချက်၊​ အကုန်လံုး​မှ အကုန်လံုး​နီး​ပါး​ ပျိုး​ေထာင်​ေပး​ေနတယ် လို့​ ခံယူထား​ေစချင်တာပါပဲ။ အဲဒီအရွယ်ဆိုတာ ​ေဖာ့​ဖ​ေယာင်း​က​ေလး​များ​လို ပံုသွင်း​လို့​ အ​ေကာင်း​ဆံုး​ အချိန်အခါ မဟုတ်လား​။ အရိုး​ရင့်​လာ​ေတာ့​မှ ြပုြပင်ချင်ရင် ချိုး​ဖဲ့​ယူ​ေနရတတ်တယ်။ ထွင်း​ဖဲ့​ထုတ်ပစ်ရတတ်တယ်။ အဲဒီအချိန်အပိုင်း​အြခား​ကာလမှာ အိမ်ကမိဘများ​က​ေတာ့​ ကိုယ့်​သား​သမီး​မို့​ ရင်အုပ်မကွာ မျက်​ေြခမြပတ် ရှိြက​ေပမယ့်​ က​ေန့​ေခတ် ဆရာ​ေလး​ ဆရာမ​ေလး​များ​ အ​ေနနဲ့​ သင်ြကား​ေရး​အပိုင်း​ကို ပဲ့​ြပင်မှုအပိုင်း​ထက် ပိုြပီး​ အာရံုစိုက်​ေနတာ ​ေတွ့​မိပါတယ်။ အကျိုး​ဆက်က​ေတာ့​ အခုလူလား​ေြမာက်​ေနတဲ့​ ကိုယ့်​အရွယ်​ေတွလို ပညာတတ်ြပီး​ သံုး​မရတဲ့​၊​ တိုင်း​ြပည်အတွက် အား​မကိုး​ေလာက်တဲ့​၊​ အတ္တဗဟိုြပုလူလတ်တန်း​စား​ေတွ၊​ အများ​အတွက် အဆိပ်အ​ေတာက်ြဖစ်​ေစတဲ့​ ပုဆိန်ရိုး​ေတွထွက်ထွက်လာတာြဖစ်ပါတယ်။

​ေနာင်လည်း​ သည်လိုပဲ ဆက်ြဖစ်​ေနဖို့​ အလား​အလာ ြမင်မိပါတယ်။ ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ ဆရာဆရာမများ​ကိုယ်တိုင်​ေတာင် လူရာမဝင်၊​ လူတန်း​မ​ေစ့​၊​ ဘဝ​ေရှ့​ေရး​ မ​ေရရာတဲ့​ ပညာ​ေရး​ေလာကကိုစွန့်​ြပီး​ ​ေဈး​ေတာင်း​ေခါင်း​ရွက်ရနိုး​၊​ အိမ်​ေနာက်​ေဖး​ေရာ အိမ်​ေရှ့​ပါ ​ေဈး​ဆိုင်တည်ရ​ေကာင်း​နိုး​နိုး​ ြဖစ်ကုန်ြကြပီကိုး​။ အနာဂတ်နိုင်ငံ​ေတာ်ြကီး​တိုး​တက်​ေအာင် ြပုြပင်​ေြပာင်း​လဲဖို့​အတွက် ​ေခါင်ကမိုး​မလံုတာ တက်ဖာလိုက်၊​ တံစက်ြမိတ်က မိုး​ယိုတာ ဆင်း​ခံလိုက် လုပ်​ေနရံုနဲ့​ မြပီး​ေသး​ပါဘူး​။ မူလတန်း​က​ေလး​အရွယ်​ေလး​ကတည်း​က အြပစ်အနာအဆာ ကင်း​တဲ့​ အုတ်ြမစ်က​ေလး​ေတွချဖို့​လည်း​ လိုပါလိမ့်​ဦး​မယ်။

အဘိုး​တို့​အဘွား​တို့​လက်ထက်က ဘုန်း​ေတာ်ြကီး​သင်ပညာ​ေရး​စံနစ်နဲ့​လည်း​ တစတစ အလှမ်း​ကွာ​ေဝး​သွား​တာ ြကာခဲ့​ေတာ့​ ​ေခတ်ကာလလူငယ်က​ေလး​များ​ဟာ ဘုန်း​ြကီး​ရဟန်း​နဲ့​ အဆင်​ေြပ​ေအာင် စကား​စြမည် မ​ေြပာတတ်​ေတာ့​ပါဘူး​။ ဘာသာ​ေရး​အဆံုး​အမ​ေတွနဲ့​လည်း​ အလိုလို စိမ်း​လာ​ေတာ့​တာ​ေပါ့​။ ဘွဲ့​လွန်တက်တုန်း​က ဝဒ်​ေရာင်း​ေနတုန်း​ ပိုး​ဟပ်တစ်​ေကာင် ကိုယ့်​ဘက်ထွက်​ေြပး​လာ​ေတာ့​ မမြကီး​က “ဟဲ့​ ဟဲ့​။ ပိုး​ဟပ်ြကီး​ ပိုး​ဟပ်ြကီး​။ နင်း​ပလိုက်။ နင်း​ပလိုက်။ ဪ နင်း​လိုက်ပါဆိုမှ နင်ကလည်း​ ဒါ​ေလး​ေတာင် သတ္တိမရှိဘူး​။” လို့​ အမာန်ခံရပါတယ်။ ဘူတန်​ေရာက်သွား​ေတာ့​ အလား​တူြကံုရတဲ့​အခါ သူနာြပုက​ေလး​ေတွက “ဆာ ဆာ။ မလုပ်နဲ့​ မလုပ်နဲ့​။ ခန​ေန သန့်​ရှင်း​ေရး​သမား​ ​ေခါ်လိုက်မယ်။ သူများ​အသက်သတ်တယ်ဆိုတာ ငရဲြကီး​တယ်။” လို့​ ​ေြပာတယ်။

ကိုယ်​ေတွတုန်း​က သံုး​ဆယ့်​ရှစ်ြဖာမဂင်္လာတို့​၊​ မပုြကွယ်နဲ့​ ခရုငယ်တို့​ ဘယ်လိုသင်ခဲ့​ရသလဲြပန်​ေတွး​မိပါ​ေသး​။ သမီး​တို့​ေခတ်မှာ​ေတာ့​ လူမိုက်ဆိုလျှင် ​ေရှာင်​ေသွလွဲလို့​ဆိုတာ အလွတ်ကျက်လို့​ ရရင် ြပီး​ြပီလို့​ မှတ်​ေနတုန်း​။ အိမ်မှာ ဆွမ်း​ပင့်​ဆွမ်း​ကပ်လုပ်ရင်​ေတာင် တရား​နာ၊​ ​ေရစက်ချ၊​ ဘုန်း​ြကီး​အနား​ ငုတ်တုတ်ထိုင်ဖို့​က လူြကီး​ေတွနဲ့​ပဲဆိုင်တာကျလို့​။ သူ့​ေခါ်ထိုင်ခိုင်း​ရင်​ေတာင် ဖုန်း​တစ်လံုး​နဲ့​ ဂိမ်း​ေဆာ့​ေနြပီး​ သာဓု​ေခါ်တာနဲ့​ ဝမ်း​သာအား​ရ ထ​ေြပး​တတ်တယ်။

ငယ်ငယ်က ​ေကျာင်း​အချိန်ဇယား​ထဲမှာ ပီတီချိန်တို့​၊​ ဖွံ့​ြဖိုး​ေရး​အချိန်တို့​ တစ်ပါတ်ကို နှစ်ရက်ထည့်​ဆွဲထား​တာကို ဆရာ​ေတွ စာမသင်ချင်လို့​ အနား​ယူြကတဲ့​အချိန်လို့​ မှတ်ထား​ခဲ့​ပါတယ်။ အဲသလို​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဆရာတစ်​ေယာက်​ေယာက်က လာြပီး​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွကို ကစား​ကွင်း​ထဲ ​ေခါ်​ေဆာ့​ခိုင်း​ချင် ​ေဆာ့​ခိုင်း​တယ်။ သမိုင်း​ပံုြပင်​ေတွ ​ေြပာချင် ​ေြပာြပတယ်။ သံုး​ေြမှာင့်​ဖန်တံုး​က​ေလး​နဲ့​ စက္ကူြဖူက​ေလး​တစ်ချပ်ယူြပီး​ သက်တန့်​က​ေလး​ေထာင်ြပချင်ြပတယ်။ သီချင်း​က​ေလး​ေတွ သင်တဲ့​အခါလည်း​ သင်​ေပး​တယ်ဗျ။ အ​ေရမရ အဖတ်မရအချိန်လို့​ ကိုယ့်​ဘာသာထင်ခဲ့​မိတဲ့​ အချိန်က​ေလး​ေတွဟာ အခုချိန်ကျမှပဲ ကိုယ့်​ကို ဖွံ့​ြဖိုး​ေအာင် လုပ်​ေပး​တဲ့​အချိန်မှန်း​ နား​လည်မိပါတယ်။ ကိုး​တန်း​ ဆယ်တန်း​ေရာက်တဲ့​အခါ ဆရာတစ်​ေယာက်က သူ့​အချိန်ဆို ညစ်တီး​ညစ်ပတ်​ေတွချည့်​ နား​မခံသာ​ေအာင် ​ေြပာ၊​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွက တဝါး​ဝါး​နဲ့​ ရယ်၊​ ​ေချာင်း​နား​ေထာင်တဲ့​ အပျိုြကီး​ဆရာမ​ေတွက က​ေလး​ေတွကို မဟုတ်တာ​ေတွ သင်​ေနတယ်ဆိုြပီး​ စိတ်​ေတွဆိုး​ြကနဲ့​။ အဲဒါ ြမီး​ေကာင်​ေပါက်​ေတွအတွက် လိင်ပညာ​ေပး​သင်ခန်း​စာမှန်း​ မသိခဲ့​ပါဘူး​။

အဲသလိုမျိုး​ ​ေကျာင်း​စာနဲ့​မဆိုင်တဲ့​ ​ေပါက်ပန်း​ေဈး​ေတွကို အချိန်ယူသင်ြကား​ေနလို့​လား​ မသိပါဘူး​။ ကျွန်​ေတာ်တို့​ စိန်​ေပါ​ေကျာင်း​က ​ေဆး​ေကျာင်း​ဝင်တဲ့​သူဆိုတာ တစ်နှစ်တစ်နှစ်ကို ငါး​ေယာက်ထက်မနည်း​ ဆယ်​ေယာက်ထက်မပို ထိန်း​ထိန်း​ထား​နိုင်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘယ်​ေနရာ ဘယ်ဘဝပဲ​ေရာက်​ေရာက် ဘယ်သူ့​ေမး​ေမး​ စိန််​ေပါမှာ ​ေကျာင်း​တက်ရတာ မ​ေပျာ်လား​ဆိုရင် ​ေပျာ်တာ​ေပါ့​ အ​ေမရယ် ချည့်​ပဲ။ ဆရာဝန်မြဖစ်လည်း​ပဲ ြဖစ်ရာဘဝမှာ အဆင်​ေြပ​ေအာင် ​ေနနိုင်ြကတဲ့​သူချည့်​ပဲ များ​ပါတယ်။ တီဗီထဲမှာ နှစ်တိုင်း​ ဆု​ေတွရ​ေနတဲ့​ေကျာင်း​ေတွနဲ့​ေတာ့​ မတူ​ေလဘူး​ေပါ့​။

သည်က​ေန့​ေခတ်မှာ ​ေအာင်ချက်​ေကာင်း​ေကာင်း​နဲ့​ တွန်း​တင်လာြပီး​ ​ေဆး​ေကျာင်း​မှာ လာလာတစ်လို့​ ဆရာ မိဘ ​ေကျာင်း​သား​ သံုး​ဦး​သံုး​ဖလှယ် စိတ်ပင်ပန်း​ဆင်း​ရဲြခင်း​ ြကီး​စွာြဖစ်ရတဲ့​ေကျာင်း​သား​ေတွ ​ေတွ့​ေတွ့​လာရပါတယ်။ တြခား​တြခား​ေသာ တက္ကသိုလ်​ေကာလိပ်က ဆရာဆရာမများ​လည်း​ပဲ မည်သို့​မျှ မတတ်နိုင် တပည့်​မျိုး​ေတွ ​ေတွ့​ြကြကံုြကဖူး​မှာ မလွဲပါ။ အရာရာမှာ ရလပ်ဗဟိုရ်ြပုတဲ့​ ပညာ​ေရး​စံနစ်မှာ က​ေလး​ေတွ ​ေအာင်ချက်​ေကာင်း​ဖို့​၊​ အမှတ်များ​နိုင်သမျှများ​ဖို့​၊​ ကိုယ့်​ေကျာင်း​က စာ​ေမး​ပွဲကျတယ်ဆိုတာ တစ်​ေယာက်မှ မရှိ​ေစရဖို့​ အား​ကျိုး​မာန်တက် သင်ြကား​ေပး​ေနရတဲ့​ ဆရာများ​အ​ေနနဲ့​လည်း​ မလိုက်နိုင်တဲ့​ေကျာင်း​သား​ဆို ထား​ပစ်ခဲ့​ရံုကလွဲလို့​တြခား​နည်း​မရှိပါဘူး​။

ြမန်မာလူငယ်က​ေလး​ေတွကလည်း​​ေတာ်​ေတာ်စာကျက်နိုင်ြကပါတယ်။ စက်ရုပ်က​ေလး​ေတွ​ေလာက်ကို ကျက်နိုင်တယ်။ အမှတ်​ေတွလည်း​ မိုး​ပျံ​ေန​ေအာင် ရြကတယ်။ သူတို့​ေခါင်း​ထဲမှာ ဘာ​ေတွရှိသလဲ စိတ်ဝင်စား​တဲ့​သူတစ်​ေယာက်​ေယာက်များ​ ​ေတွ့​ချင်စမ်း​ပါတယ်။

မှတ်ဉာဏ်ထက် ခံစား​နိုင်စွမ်း​၊​ ​ေတွး​ေတာနိုင်စွမ်း​ကို ဦး​စား​ေပး​တတ်တဲ့​သူ တစ်​ေယာက်​ေယာက်များ​ ​ေတွ့​ချင်စမ်း​ပါတယ်။ “ဝါဆိုဝါ​ေခါင် ​ေရ​ေတွြကီး​ေတာ့​ သ​ေြပသီး​မှည့်​ ​ေကာက်စို့​ကွယ်။” ဆိုတာ သား​သား​မီး​မီး​တို့​ အလွတ်ကျက်ဖို့​သက်သက်လား​၊​ ခရာဆူး​ြခံု ဟိုအထဲက ​ေမျှာ့​နက်မည်း​ြကီး​ကို မ​ေြကာက်​ေအာင် သင်​ေပး​ဖို့​လား​ ဆိုတာ ​ေရ​ေရရာရာ သိတဲ့​သူ တစ်​ေယာက်​ေယာက်များ​ ​ေတွ့​ချင်စမ်း​ပါလှတယ်။ သည်စာက​ေလး​နဲ့​ ငယ်ဆရာ ဆရာမများ​နဲ့​ ဆရာြကီး​ မင်း​သုဝဏ်ကို ရည်မှန်း​ဦး​တင်လိုက်ရပါတယ်။