“ရွက်ေြကွေတာ”
ထွက်အြပီးမှာ ေတာ်ေတာ်များများ လူေတွေမးေလ့ရှိြကတာကေတာ့
“အိမ်ကလူေတွက ဘာေြပာသလဲ။ သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ်ေရာ ရှိေသးရဲ့လား။”
တဲ့။ အဲဒီစာအုပ်ထွက်ဖို့က ေတာ်ေတာ်ေလး ခက်ခက်ခဲခဲ ြကိုးစားခဲ့ရတယ်။ ဘယ်သူကမှ ထုတ်မေပးချင်ြကဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လန်ဒန်က နံမယ်ြကီးထုတ်ေဝသူအယ်ဒီတာ ဆူဇန်ဝပ် လက်ထဲ ေရာက်သွားတယ်။
“ဇာတ်အိမ်ကိုေတာ့ ြကိုက်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်မရှိဘူး။ ရှည်လွန်းတယ်။ စာလံုးေရ တစ်သိန်းေလာက်နဲ့ ဝင်ေအာင် ြပန်တည်းြဖတ်လိုက်ဦး။”
လို့ ေြပာြပီး လက်ေရးစာမူကို ြပန်အပ်တယ်။
“ဒီစာအုပ်ကို ေရးရတာ မင်းအတွက် ဘယ်ေလာက် သတ္တိေမွးရမလဲဆိုတာ သိပါတယ်။ မင်းအိမ်ကလူေတွကေတာ့ ေပျာ်နိုင်မယ် မထင်ဘူး။ အဲဒါေရာ ေတွးထားရဲ့လား။”
တဲ့။ တစ်နှစ်ေလာက်ြကာေအာင် ြဖတ်ေတာက်ြပုြပင်ြပီးတဲ့ေနာက်မှာေတာ့ ထုတ်ေဝသူ လက်ခံနိုင်တဲ့အဆင့်ေရာက်သွားတယ်။ ဒါေတာင် ြပင်လိုက်တာ ြပင်လိုက်တာမှ ထပ်ထပ်ြကမ်းေနတာပဲ။
သူေြပာတာလည်း အမှန်ပါပဲ။ မူရင်းလက်ေရးစာမူက ရှည်လွန်းတဲ့အြပင် အဲဒီအတိုင်းသာ ထုတ်လိုက်လို့ကေတာ့ ေဆွခန်းမျိုးခန်းေတွ ြပတ်ကုန်ြကေတာ့မှာပဲ။ မှန်တာေြပာတိုင်း လက်မခံနိုင်တဲ့အထဲမှာ တရုတ်မိသားစုေတွ ေရှ့ဆံုးက ပါတာေပါ့။ ကိုယ့်အထုပ်ကိုယ်ေြဖတာေပမယ့် ကိုယ်နဲ့အတူ ဒီအထုပ်ထဲမှာ ပါေနတဲ့သူေတွကျေတာ့ အလကားေနရင်း မျက်နှာအထားရခက်တယ်ေလ။
ေနာက်ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၇ မှာ လန်ဒန်ကေန စာအုပ်အြဖစ်ထွက်လာပါတယ်။ သည်ကေန့ထိတိုင်ေအာင်ပဲ ကိုကိုေလးဂျိမ်းစ်ဆီကို ဖုန်းဆက်ချင်တဲ့စိတ်က တားမရဘူး။ ဘာမှေတာ့ အေရးတြကီး ေြပာစရာ စကား မရှိပါဘူး။ ငယ်ငယ်တုန်းက ေရှးေဟာင်းေနှာင်းြဖစ်ကေလးေတွ ြပန်ေတွးတိုင်း သတိရမိတာ တစ်ခုတည်းေြကာင့်ပါ။
စိတ်အလျဉ်ဆိုတာက သစ်ရွက်ေြကွ ေလမှာေမျာသလို ရှန်ဟိုင်းအိမ်က ေဆာင်းတွင်းေန့လည် တတိုင်းေမွှးပင်ြကီးေအာက်ကို ေရာက်သွားလိုက်၊ ဂျင်းနံ့ ရှာလကာရည်နံ့သင်းသင်းနဲ့ ရှန်ဟိုင်းဂဏန်းလက်မေတွကို တမ်းတလိုက်၊ လမ်းေပါ်မှာလာေရာင်းတဲ့ ေနာင်ေနာင်သည်ေတွရဲ့ အသံဝါဝါြကီး ြကားေယာင်လိုက်နဲ့ဆို မေနနိုင်ေတာ့ဘူး။
“ဂျိမ်းစ်ေရ။ နှစ်ကူးတုန်းက ေဒါ်ေလးငယ် ဝယ်လာတဲ့ ကန်စွန်းဥြပုတ် ပူပူေလးေတွကို မှတ်မိေသးလား။ ေဂျာ်ဖာလမ်းက ဒယ်အိုးပူပူနဲ့ေလှာ်ထားတဲ့ သစ်အယ်ေစ့ ေမွှးေမွှးေလးေတွေရာပဲ။”
လို့ ေမးချင်လိုက်တာ။
မြကာေသးခင်က ေဟာင်ေကာင်မှာ အန်ကယ်ေဟွးနဲ့ စကားစပ်မိေတာ့ သူ့ကို သတိရေြကာင်း ေြပာမိပါေသးတယ်။
“စိတ်ထဲထားမေနနဲ့ေတာ့။ သူ နင့်ကို ဘယ်ေတာ့မှ ြပန်ေခါ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ နင် ေရးချင်တာေတွလည်း ေရးြပီးမှပဲ။”
“ဟင်။ သူများက မဟုတ်တာေတွ ေရးေနလို့လား။”
“ေအးေလ။ ဟုတ်တာေတွမို့ ခက်ေနတာေပါ့။ ကိုယ့်အိမ်တွင်းေရးေတွ လူတကာသိကုန်ေတာ့ မျက်နှာဘယ်နား သွားထားမတုန်း။ အမှန်တရားေတွပါဆိုြပီး ကိုယ့်မိဘအေြကာင်းကိုယ်ထုတ်ေရးတဲ့ တရုတ်လူမျိုး နင် ဘယ်နှစ်ေယာက် ြမင်ဖူးသလဲ။ ငါတို့ယဉ်ေကျးမှုမှာ မျက်နှာဆိုတာ ဘယ်ေလာက်အေရးြကီးသလဲ နင် မသိဘူးလား။ နင်ေရးတဲ့စာဟာ နင့်မိသားစုဘက်ကြကည့်ရင် မျက်နှာမေထာက်မထား၊ မခန့်ေလးစား ြပုရာေရာက်တယ်။ ြကားဖူးမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဟုန်မင်တံခါးက ထမင်းစားပွဲအေြကာင်းေလ။
တဲ့။ တရုတ်ြပည်မြကီးရဲ့ သမိုင်းေြကာင်းတစ်ခုလံုးဟာ အဲဒီမျက်နှာဆိုတဲ့ကိစ္စတစ်ခုအတွက် အဲသေလာက်ေြပာင်းလဲသွားရတာမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့ဘူး။ နှစ်ေပါင်း ၂၀၀၀ ေကျာ် ြကာလာတဲ့ သည်ကေန့အထိလည်း မျက်နှာဆိုတာ အေရးပါေနတုန်းပဲဆိုတာ သိေအာင် ေြပာြပရေသးတာေပါ့။ …”
“Hong Men Yan” (The Banquet at Wild Goose Gate)
ဘီစီ ၂၀၆ ခု တုန်းက လျူဘန် နဲ့ ရှန်းယုဟာ ရှန်းယန်ြမို့အြပင် ဟုန်မင်တံခါးထိပ်မှာ ဆံုြကသတဲ့။ ရှန်းယုမှာ စစ်သည်ေလးသိန်းအင်အားရှိြပီး လျူဘန်မှာေတာ့ စစ်သည်တစ်သိန်းေနာက်လိုက်ပါတယ်။ လျူဘန်က ရှန်းယုရဲ့တပ်ေတွကို ဟန်ကူတံခါးက ဝင်ခွင့်မေပးခဲ့တဲ့အတွက် အေြခအေနေတွက အရမ်းတင်းမာေနြပီး ရှန်းယုဘက်က လျူဘန့်ကို အြပီးတိုင်ေချမှုန်းဖို့ အတိုင်ပင်ခံ အြကံေပး ဖန်ဘိုးဘိုးနဲ့အတူ အေရးေပါ် အစည်းအေဝးကျင်းပြကတယ်။
ေနာက်တေန့မနက် မိုးေသာက်တာနဲ့ တစ်စစီြဖစ်ေအာင် နင်းေြခပစ်မတဲ့။ အားလံုး စစ်ေသွးေတွြကွေနတဲ့ ရှန်းယုရဲ့တပ်ထဲမှာ မျက်နှာပူေနမိသူ တစ်ေယာက်ကေတာ့ ရှန်းယုရဲ့ ဦးေလးအငယ်ဆံုး ရှန်းဘိုတဲ့။ လျူဘန်တို့ဘက်မှာ သူ့အတွက် ေထာက်ထားစရာ မျက်နှာတစ်ခု ရှိေနတယ်။ သူငယ်ငယ်တုန်းက လူသတ်မှုတစ်ခုနဲ့ ချင်စစ်တပ်ေတွလက်ကလွတ်ေအာင် ပုန်းေရှာင်ေနရတဲ့အခါ လျူဘန်ရဲ့ ဗျူဟာအြကံေပး ဆန်းလျန်က သူ့အသက်အန္တရာယ်ကိုေတာင် မငဲ့ကွက်ပဲ ကာကွယ်ေစာင့်ေရှာက်ေပးခဲ့ဖူးတယ်။ အချိန်အတန်ြကာ အတူေနခဲ့ဖူးတာမို့ သံေယာဇဉ်လည်း ရှိြကတယ်။
ဒါေြကာင့် ရှန်းဘိုဟာ အစည်းအေဝးြပီးတာနဲ့ ြမင်းကိုဒုန်းစိုင်းြပီး ညြကီးမင်းြကီး လျူဘန်တို့ တပ်ထဲကို အေရာက်လာြပီး ဆန်းလျန်နဲ့ ဝင်ေတွ့တယ်။ ေနာင်ကို အချင်းချင်း မျက်နှာပျက်စရာ မြဖစ်ရေလေအာင် သူေြပာတဲ့စကားကို ေသေသချာချာ နားေထာင်ပါတဲ့။ နက်ြဖန်မနက်ကျရင် သည်မှာ ေသွးေချာင်းစီးတဲ့ တိုက်ပွဲြကီး ြဖစ်ေတာ့မှာ ေသချာလို့ အခုပဲ သူနဲ့အတူ လိုက်ခဲ့ပါေတာ့ လို့ ဆိုတယ်။ ဆန်းလျန်ကေတာ့ သူဟာ သူ့သခင်ရဲ့ သစ္စာရှိလူယံုတစ်ေယာက်ြဖစ်လျက်နဲ့ အခုလို ေသေရးရှင်ေရးမှာ ကိုယ်လွတ်ရုန်းမသွားချင်တဲ့အတွက် အကျိုးအေြကာင်းေြပာြပြပီး သူ့သေဘာကို သိချင်ပါေသးတယ်။
ဒီေနရာက ခဏေစာင့်ပါလို့ ခိုင်းြပီး လျူဘန့်တဲထဲဝင်သွားသတဲ့။ ဆန်းလျန်ဆီကစကားကို ြကားလိုက်ရတဲ့အခါ လျူဘန်လည်း ေတာ်ေတာ် တုန်လှုပ်သွားြပီး
“ငါေတာ့ သူများစကားကို နားေယာင်ြပီး ရှန်းယုကို ဝင်ခွင့်မေပးလိုက်တာ မှားြပီ။ ငါတို့ချင်းထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားကို သူမေမ့ေလာက်ေသးဘူး ေအာင့်ေမ့မိတာကိုး။ ဘယ်သူမဆို ရှန်းယန်ကို အရင်သိမ်းနိုင်တဲ့သူက ဂိတ်တံခါးအြကားကနယ်ေြမကို အပိုင်စားရမယ်ဆို။ ခုေတာ့ ဒုက္ခေရာက်ကုန်ြကေတာ့မှာပဲ။ ဘယ့်နှယ်လုပ်ရပါ့။”
လို့ ေြပာသတဲ့။
“အရှင့်တပ်အင်အားနဲ့ ရှန်းယန်ကို မယှဉ်နိုင်ေလာက်ဘူးလား။”
“ဘယ့်နှယ်ေြပာပါလိမ့်ကွယ်။ ယှဉ်နိုင်မှေတာ့ ဒီအတိုင်းဘယ်ေနပါ့မလဲ။”
“ဒါဆိုလည်း အရှင်ကိုယ်တိုင် ရှန်းဘိုနဲ့ ေတွ့ြပီး တူေတာ်ေမာင် ရှန်းယုကို အာခံ ရန်ြပုရန် ရည်ရွယ်ချက် မရှိေြကာင်း ရှင်းြပပါေလ။ ဟန်ကူတံခါးကို ဖွင့်မေပးရြခင်းကိုေတာ့ ခိုင်လံုတဲ့ အေြကာင်းြပချက် ေပးနိုင်မှ ရပါလိမ့်မယ်။ အဲဒါ သူတို့ကို အနာေပါ်တုတ်ကျသလို ခံရခက်ေစတာကိုး။”
“မင်းနဲ့ ရှန်းဘိုနဲ့ သိတာ ဘယ်ေလာက်ြကာြပီလဲ။ ေတာ်ေတာ် ရင်းနှီးသလား။”
“ြကာတာေတာ့ ေတာ်ေတာ်ကို ြကာပါြပီ။ ဒါေပမယ့် ကျွန်ေတာ်မျိုးြကီး သူ့အေြကာင်း ေကာင်းေကာင်းသိပါတယ်။ ကျွန်ေတာ်နဲ့ ပတ်သက်လာရင် ဒုက္ခေပးမယ့်သူ မဟုတ်ပါဘူး။ ချင်ဧကရာဇ်ကို လုပ်ြကံြပီး မေအာင်ြမင်လို့ ထွက်ေြပးတိမ်းေရှာင်ေနခိုက်မှာ သူလည်းပဲ ရာဇဝတ်မှုတစ်ခုနဲ့ ထွက်ေြပးတိမ်းေရှာင်ေနရင်း ကျွန်ေတာ်မျိုးြကီးနဲ့အတူ အချိန်ြကာြကာ ရင်းနှီးခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါေြကာင့် ခုလိုအချိန်မှာ ဒီေနရာအထိ အေရာက်လာြပီး အေရးြကီးတဲ့စကားကို ပါးတာပါ။”
“မင်းတို့နှစ်ေယာက် ဘယ်သူက ြကီးသလဲ။”
“သူက နည်းနည်းြကီးပါတယ်။ ဘာြဖစ်လို့လဲ။”
“မင်းအကိုဆိုရင် ငါ့အတွက်လည်း အကိုပဲ ြဖစ်ရေစ့မှာေပါ့။ သူ့ကို တဲနန်းထဲ ဖိတ်လိုက်ပါ။ ဧည့်ဝတ်မေကျရာကျေနပါဦးမယ်။”
လျူဘန်ဟာ ရှန်းဘိုကို ကျိုးနွံပျူငှာစွာ ဖိတ်ေခါ်ြပီး အေကာင်းဆံုးအရက်ေသစာ ဟင်းလျာများနဲ့ လိုေလေသးမရှိ ဧည့်ခံပါသတဲ့။ ဆတ်ချိုနုအရက်များကို ေြပာင်ချိုခွက်နဲ့တိုက်ပါသတဲ့။ ရှန်းဘိုြကီး ကျန်းမာပါေစေြကာင်း ဆုေတာင်းြပီး ကမ်းေပ့ ကမ်းေပ့ လုပ်တာလည်း ခဏခဏတဲ့။ အရက်သမားများဟာ အရက်ေကာင်းေကာင်း အတူတူ ေသာက်ြကြပီဆိုရင် သူတို့ေလာက် ရင်းနှီးခင်မင် သွားြကတာ မရှိပါဘူး။ အာသွက်ခယံြဖစ်လာတဲ့အခါ အချင်းချင်း သားေပးသမီးယူများေတာင် ကတိကဝတ် ထားြကေလသတဲ့။ ေရချိန်ကိုက်ေလာက်တဲ့အချိန်ကျမှ လျူဘန်က
“ဒီဟန်ကူနယ်တံခါးဝကို ဝင်လာချိန်ကစလို့ သူတပါးပိုင် ပစ္စည်းဥစ္စာေတွနဲ့ ပတ်သက်လာရင် လက်ဖျားနဲ့ တို့ဖို့ေဝးလို့ မျက်ေစာင်းနဲ့ေတာင်ထိုးြပီး မြကည့်မိေအာင် ေစာင့်ထိန်းခဲ့ပါတယ်။ နန်းေတာ်ကို သိမ်းပိုက်တဲ့အချိန်မှာ အဖိုးတန် ေရွှေငွရတနာများ သိုထားမကုန်ရှိခဲ့တာကိုလည်း စာရင်းဇယားအတိအကျနဲ့ ထိန်းသိမ်းထားလျက်ရှိတယ်။ အဲဒါေတွအားလံုးဟာ အသင်စစ်သူြကီးရဲ့ တူေတာ်ေမာင်အလာကို ေစာင့်ေနဆဲပါပဲ။ အဲဒီများြပားလှတဲ့ ရတနာပစ္စည်းေတွကို သူခိုးသူဝှက်ရန်က ကာကွယ်နိုင်ဖို့အတွက် ဟန်ကူတံခါးကို လံုြခံုေရးတင်းြကပ်စွာ ပိတ်ပင်ထားရြခင်းြဖစ်ပါတယ်။ ကျွနင်္ုပ်ဘက်မှ သစ္စာပျက်ယွင်းစရာ အေြကာင်းတစံုတရာ မရှိပါ။ စစ်သူြကီးမင်း ြပန်သွားေသာအခါ တူေတာ်ေမာင်ကို ကျွနင်္ုပ်တို့ဘက်မှ ပကတိ အေြခအေနမှန်များကို နားဝင်ေအာင် ရှင်းြပေပးနိုင်မည်ဟု ေမျှာ်လင့်မိပါသည်။”
တဲ့။
“ဒါဆိုလည်း နက်ြဖန်နံနက် မိုးေသာက်တဲ့အခါ ရှန်းယုထံ ကိုယ်တိုင်လာလို့ ေတာင်းပန်ပါေလ။”လို့ အြကံေပးသတဲ့။ သူ့တပ်ထဲသူြပန်ေရာက်လို့ ရှန်းယုဆီမှာ ြဖစ်ေြကာင်းကုန်စင် သံေတာ်ဦးတင်တဲ့အခါ ရှန်းယုမျက်နှာမှာ ဇေဝဇဝါြဖစ်သွားတဲ့အခိုက်ကေလးကို အခွင့်ေကာင်းယူြပီး “တကယ်လို့သာ လျူဘန်က ရှန်းယန်ကို ြငိမ်သက်ေအာင် အုပ်စီးမထားနိုင်ခဲ့ရင် ငါတို့တပ်ေတွလည်း ဒီေနရာအထိ အခုအခံမရှိ အလွယ်တကူ ေရာက်လာစရာ အေြကာင်း မရှိဘူး။
သူလည်း သူ့တာဝန်သူေကျေအာင်ထမ်းတာကို စစ်ြပိုင်ရန်ြပုေနရင် ကိုယ့်အဆိုးြဖစ်ေနမယ်။ ရည်ရွယ်ချက် ဦးတည်ချက်ချင်းလည်း တူေနမှေတာ့ မိတ်ေဆွအြဖစ် ဆက်ဆံတာ မမှားပါဘူး။” လို့ အုန်းကျွန်းနဲ့ ေချာ့သိပ်လိုက်ေသးသတဲ့။
လျူဘန်ကေတာ့ အဲဒီည တစ်ညလံုး ဘယ်အိပ်ေပျာ်နိုင်ပါ့မလဲ။ အေထာက်ေတာ်ေတွလွှတ်လို့ ရှန်းယုတို့တပ်ဘက်က အရိပ်အကဲကို မြပတ် အကဲခတ်ေနေစသတဲ့။ အားလံုး အေြခအေနမပျက် ေအးေအးေဆးေဆးရှိတာ ေသချာေတာ့မှ သူကိုယ်တိုင် စစ်ရထားြပင်ြပီး စစ်ဘက်အြကံေပးဆန်းလျန် နဲ့ သက်ေတာ်ေစာင့်ဖန်ေကွ့ကိုေခါ်ြပီး ြမင်းသည်ေတာ် တစ်ရာနဲ့အတူ ရှန်းယုတို့တပ်ကို ဟန်ကေလးနဲ့ ချီလာသတဲ့။
ေသမင်းခံတွင်းထဲကို ဝင်ရတာမှန်းေတာ့ သေဘာမေပါက်တဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မပါပါဘူး။ ဒါေပသိ မရဲေသာ်လည်း ေြပးခဲေစ မဟုတ်လား။ တဲနန်းထဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ေတွ့ြကတာနဲ့ တြပိုင်နက် လျူဘန်ကပဲ ရှန်းယုအေပါ် ေတာင်းပန်စကားဆိုပါတယ်။
“မနှစ်ကတုန်းက ရှန်းစစ်သူြကီးနဲ့ ကျွနင်္ုပ် ချင်စစ်သည်ေတွကို အတူတူ တိုက်ခိုက်ြကတာ မှတ်မိပါေသးရဲ့ဗျာ။ စစ်သူြကီးမင်းက ေြမာက်ဘက်စစ်မျက်နှာမှာ ြမစ်ဝါြမစ်ကို သိမ်းဖို့ထွက်၊ ကျွနင်္ုပ်ကလည်း ေတာင်ဘက်စစ်မျက်နှာကို တာဝန်အရေစလွှတ်ခံရတာနဲ့ ကွဲကွာသွားလိုက်တာ။ ကိုယ်ကအရင် ရှန်းယန်ကို ေရာက်နှင့်ြပီး စစ်သူြကီးမင်းကို ခရီးဦးြကိုဆိုခွင့်ရလိမ့်မယ် လို့ အိပ်မက်ေတာင် မမက်မိေပါင်ဗျာ။ ဒါထက် ကျန်းခန့်သာလို့ မာရဲ့ေနာ်။ မေတွ့တာ ြကာမှကိုး။ မလိုသူေတွ ေသွးထိုးစကားနဲ့ စိမ်းကားမသွားေလာက်ဘူးလို့ေတာ့ ေမျှာ်လင့်လျှက်ပါဗျား။”
“ေသွးထိုးစကားဆိုတာ တြခားလူက ေြပာတာမှ မဟုတ်တာဗျာ။ ခင်ဗျားတပ်ထဲက အရာရှိ ေကာလူြကီးမင်းဆီကပဲ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် နားနဲ့ဆတ်ဆတ် ြကားခဲ့ရတာပါ။ နို့မို့ြဖင့် အလကားေနရင်း စိတ်ဆိုးပါ့မလား။ ခုေတာ့ ဦးရီးေတာ် ရှန်းဘို ေြပာြပလို့ အထင်အြမင်လွဲြကရတယ် လို့ သိြပီးပါြပီ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကျုပ်ကပဲ ေရာင်းရင်းြကီးကို ဂုဏ်ြပုေန့လည်စာနဲ့ တည်ခင်းဧည့်ခံဖို့ အသင့်ြပင်ထားပါသဗျ။ ြကွေတာ်မူပါ။”
ထမင်းဝိုင်းထိုင်ြကတဲ့အခါ ရှန်းယုတို့တူဝရီးက အေရှ့ဘက်လှည့်ထိုင်ြပီး ဆန်းလျန်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ေနပါတယ်။ လျူဘန်က ေြမာက်ဘက်လှည့်ြပီး ဖန်ဘိုးဘိုးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်သတဲ့။ အရက်ခွက်ကေလးေတွ ေြမှာက်ကာေြမှာက်ကာနဲ့ ေသာက်ြကေသာ်ြငား ဘယ်သူကမှ ဘယ်သူ့ကို အလစ်မေပး အကဲခတ်လို့သာ ေနသတဲ့။
ဖန်ဘိုးဘိုးခမျာ ရှန်းယုကို လက်ကုပ်ြပီး လျူဘန့်ကိုသတ်ဖို့ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲြပရတာ တစ်ဝိုင်းလံုးက သိကုန်သေလာက် စစ်သူြကီးရှန်းယုကေတာ့ ဘာမှမသိသလို မျက်နှာထားြကီးနဲ့ စားကာေသာက်ကာ ဣေြန္ဒမပျက်ေနသတဲ့။ ဖန်ဘိုးဘိုးလည်း ေတာ်ေတာ်စိတ်တိုလာလို့ အြပင်ထွက်ြပီး ရှမ်းယုရဲ့ ဝမ်းကွဲညီ ရှန်းချွမ်ကို
“မင့်အကိုြကီးေတာ့ လျူဘန့်ကို မသတ်ရက်ဘူးြဖစ်ေနြပီ။ ခုချိန်မှာ သူကိုယ်တိုင်သတ်ဖို့ကလည်း သိပ်ကိုသိသာလွန်းေနတယ်။ မင်းအထဲကို ဝင်သွားပါ။ လျူဘန်ကို ကမ်းေပ့လုပ်ြပီး အရက်တစ်ခွက် အရင်ေသာက်လိုက်။ ြပီးရင် ဓားသိုင်းအကနဲ့ ဂုဏ်ြပုလိုပါတယ် လို့ ခွင့်ေတာင်း။ ကရင်းကရင်း လျူဘန့်အနားကို ကပ်နိုင်သမျှကပ်၊ အခွင့်သာတာနဲ့ လက်မေနှးေစနှင့်။ နို့မို့ရင် ငါတို့အားလံုး ဒီေကာင့်လက်ခုပ်ထဲကေရ ြဖစ်ကုန်ေတာ့မှာ ြမင်ေယာင်ေသး။”
ရှန်းချွမ်လည်း ဘိုးဘိုးမှာ မှာတဲ့အတိုင်းလုပ်တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်မျက်နှာ တစ်ရွာမှတ်ြပီး လိုက်လာတဲ့ ဧည့်သည်ကို ကိုယ့်မျက်စိေရှ့မှာတင် သတ်တာကေတာ့ ရှန်းဘိုမျက်နှာကို အိုးမည်းသုတ်ရာကျတာေပါ့။ ဒါေြကာင့် ရှန်းဘိုလည်း မေနသာေတာ့ပဲ သူ့တူနဲ့အတူ ဝင်ေရာက်ကခုန်ပါေလေတာ့တယ်။ ဓါးချက်ေတွ ဓါးချက်ေတွဆိုတာ ဝင်းကနဲလက်ကနဲ လျူဘန့်အနားမှာ ဝဲလို့ချည့်ေနသတဲ့။ (ရုပ်ရှင်ထဲမှာသာဆိုရင်ေတာ့ ြကည့်လို့ေကာင်းလိုက်မယ့်ြဖစ်ြခင်းဗျာ)။
ဇာတ်ရှိန်တက်လာေတာ့ အသည်းတယားတယားနဲ့ ဆက်မြကည့်နိုင်ေတာ့တဲ့ ဆန်းလျန်ဟာ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်နဲ့ တဲအြပင်ထွက်လာြပီး သက်ေတာ်ေစာင့်ဖန်ေကွ့ကို ေခါ်သတဲ့။ ဖန်ေကွ့လည်း သိသိချင်း လက်နက်ေတွကိုင်စွဲြပီး တဲနန်းထဲ ေြပးဝင်မလို့လုပ်ေတာ့ အေပါက်ေစာင့်နှစ်ေယာက်က လှံချင်းယှက်ြပီးတားတာကို ဗလအားကိုးနဲ့ ကိုယ်လံုးချင်းဝင်တိုက်လိုက်တာ လွင့်ေတာင်သွားသတဲ့။ အထဲက သူ့သခင်ကိုယ်ေပါ်မှာ မိုးေနတဲ့ ဓါးကွက်ေတွ ြမင်လိုက်တဲ့အခါမှာေတာ့ သူကိုယ်တိုင် လိပ်ြပာလွင့်မတတ် မျက်လံုးြပူးသွားြပီး ရှန်းယုကို စိမ်းစိမ်းြကီး စိုက်ြကည့်လိုက်တာ တီးမှုတ်ကခုန်ေနတဲ့သူေတွေတာင် လန့်ဖျတ်ြပီး ရပ်သွားပါတယ်။ ဝုန်းကနဲထရပ်ြပီး ဓါးတဝက်ဆွဲထုတ်ထားတဲ့ ရှန်းယုက
“ဒါ ဘယ်သူလဲ။ ဘယ်ကေကာင်လဲ။”
လို့ ေမးလိုက်တဲ့အခါ ေနာက်ဘက် မလှမ်းမကမ်းမှာ ပါလာတဲ့ဆန်းလျန်က “လျူဘန်သခင်ရဲ့ သက်ေတာ်ေစာင့် ဖန်ေကွ့ြဖစ်ပါတယ်။” လို့ ကမန််းကတမ်း မိတ်ဆက်ေပးလိုက်ရသတဲ့။ ဖန်ေကွ့ကပဲ မျက်နှာြမင်ချစ်ခင်ပါေစ ဆုေတာင်းြပည့်လို့လား။ လျူဘန်က သူ့လို ကိုယ်ခန္ဓာ ေတာင့်ေတာင့်တင်းတင်း ြမင်ရင် သေဘာကျလို့လားေတာ့ မသိပါဘူး။
“ေကျာက်ဆစ်ရုပ်အလား ေယာကင်္ျားပီသလှပါေပတယ်။ သူ့ကို အရက်တစ်စည်ေလာက် တိုက်လိုက်ြကစမ်း။”
လို့ ခိုင်းပါတယ်။ ဒူးတစ်ချက်ေထာက် အရိုအေသြပုြပီးတာနဲ့ အရက်အိုးကို အသက်မရှူပဲ တဘရိတ်တည်း ေမာ့ချလိုက်တဲ့အခါ
“ဝက်သားကင်ကေလးလည်း ေပးဦးမှေပါ့”
လို့ ရှန်းယုက ခိုင်းြပန်တာနဲ့ ဒိုင်းကိုပန်းကန် ဓါးကိုခက်ရင်းထားြပီး အားရပါးရ စားြပလိုက်တဲ့အခါ ဝမ်းသာအားရြဖစ်သွားြပီး
“စစ်သည်ေတာ်ြကီး အရက်ထပ်ေသာက်နိုင်ေသးရဲ့လား။”
လို့ ေမးပါသတဲ့။
“အရှင့်ငယ်ကျွန်ဟာ အသက်ကိုေတာင် ပဓါနမထားတာမို့ အရက်ကေလး တစ်အိုးနှစ်အိုးေလာက်ကို စာမဖွဲ့ပါဘူး။ သို့ေသာ်လည်း ကိုယ့်အသက်ကိုယ် မငဲ့ပဲ အရှင့်ေကာင်းကျိုးေလျှာက်တင် သတိေပးလိုပါတယ်။ ချင်အင်ပါယာအရှင် ဒုတိယေြမာက်ဧကရာဇ်မင်းကို အရှင်ေရာ ကျွန်ေတာ်မျိုးပါ ြကံုခဲ့ြပီးပါြပီ။ ကျားတစ်ေယာင်လို ြကမ်းြကုတ်ြပီး ဝံပုေလွတစ်ေကာင်လို အလိုရမက်ြကီးသူပီပီ လူေပါင်းများစွာကို မတင်းတိမ်နိုင်ေအာင် သတ်ြဖတ်စီရင်ခဲ့သူလည်း ြဖစ်ပါတယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ကျွန်ေတာ်မျိုးတို့အားလံုး စည်းစည်းလံုးလံုး တွန်းလှန်တိုက်ထုတ်ခဲ့ရပါတယ်။
အရှင်စစ်သူြကီးမင်းနှစ်ပါးအြကားမှာ ချူဘုရင်မင်းြမတ် ကတိကဝတ်ြပုခဲ့တဲ့ လက်ဦးသူ သိမ်းယူစတမ်း စိန်ေခါ်မှုြကီးကို မှတ်မိေသးပါရဲ့လား။ ကျွန်ေတာ့်အရှင် လျူဘန်ဟာ ရှန်းယန်ကို အရင်သိမ်းပိုက်ထားေသာ်ြငား နန်းေတာ်ထဲက အပ်တိုတစ်ေချာင်းေတာင် လက်ဖျားနဲ့မတို့ ချိတ်ပိတ်သိမ်းဆည်းလျက် ြမို့ြပင်ကထွက်ြပီး ေစာင့်ေနတာဟာ အရှင့်ကို မဟုတ်ရင် ဘယ်သူ့ကို ြဖစ်ပါသလဲ။
အဖိုးတန်နန်းစဉ်ရတနာများကို မသမာသူ သူခိုးသူဝှက်လက် ပါမသွားရေလေအာင် ြမို့တံခါးကို အခိုင်အမာပိတ်ြပီး ေစာင့်ေရှာက်ကာကွယ်ေနတာေြကာင့် အရှင်တို့အတွက် ဟန်ကူတံခါးကို အလွယ်တကူ ဖွင့်မေပးခဲ့တာသာ ြဖစ်ပါတယ်။ မလိုသူေတွ ခေလာက်ဆန်တဲ့စကားေြကာင့် အချင်းချင်း ေသွးကွဲသတ်ြဖတ်ကုန်ရင် ချင်အင်ပါယာကျဆံုးသလိုပဲ ကျဆံုးပျက်စီးရပါလိမ့်မယ်။”
ဘာစကားမှ မေြပာနိုင်ပဲ အသံတိတ်သွားတဲ့ ရှန်းယုဟာ မျက်နှာေသြကီးနဲ့
“ြပန်ထိုင်ြက”
လို့ေတာ့ ေအာ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ထမင်းဝိုင်းကေတာ့ ြပန်အသက်ဝင်မလာေတာ့ပါဘူး။ ဆန်းလျန်နံေဘးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ဖန်ေကွ့ဟာ လျူဘန်က အိမ်သာသွားမယ်ြပင်ေတာ့ လက်တို့ြပီး ေနာက်ကလိုက်သွားြကပါတယ်။
“ငါေတာ့ ြပန်မှြဖစ်ေတာ့မယ်။ ဒါေပမယ့် ရှန်းယုတို့ကို နှုတ်မဆက်ရေသးဘူး။”
ဆိုေတာ့ ဖန်ေကွ့က
“ဆင်လိုက်ရာ ဝါြကီးဝါငယ် မေရွးသာ တဲ့။ ခုချိန်မှာ သူတို့က စဉ့်တီတံုးေတွ ဓါးေတွပမာရှိြပီး ကိုယ်ကေတာ့ သားစိမ်းငါးစိမ်းများပမာ လည်စင်းခံရမယ့်သေဘာရှိတယ်။ အန္တရာယ်များလွန်းတယ်။
ေလာကဝတ်သက်သက်နဲ့ေတာ့ နှုတ်ဆက်မေနပါနဲ့ေတာ့။”
လို့ ေြဖာင်းဖျတယ်။ ဒါနဲ့လျူဘန်လည်း ဆန်းလျန်ကို
“ငါ့ကိုယ်စား နှုတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်ပါ။ တကယ်ေတာ့ ငါလည်းသူတို့ကိုေပးစရာ လက်ေဆာင်ပစ္စည်းေတွ ပါလာခဲ့ပါတယ်။ အေြခအေနမလှလို့ မင်းဆီကပဲ ပါးလိုက်ပါ၊”
လို့ မှာခဲ့ပါတယ်။ ြမန်နိုင်သမျှြမန်ြမန် နဲ့ ေဝးနိုင်သမျှ ေဝးေဝးေရာက်ဖို့ လျူဘန်ဟာ ရထားြပန်မြပင်ေတာ့ပဲ ြမင်းလွတ်တစ်စီးနဲ့ ြဖတ်လမ်းက ေြပးပါေတာ့တယ်။ ဖန်ေကွ့နဲ့ ကိုယ်ရံေတာ် တချို့ကေတာ့ ေနာက်နားက ကာြပီး ရံလိုက်ေပးရသတဲ့။ ေနာက်ကလိုက်မမီနိုင်ေလာက်ေအာင် ခရီးေပါက်ေတာ့မှ ဆန်းလျန်က ဟန်မပျက် တဲနန်းထဲကို ြပန်ဝင်ပါတယ်။
“ကွန်ေတာ်မျိုးသခင်ဟာ အရက်ေသာက်နိုင်စွမ်း သိပ်မရှိပါဘူး။ နည်းနည်းေသာက်ရင် များများအန်တတ်တယ်။ ခုေတာ့ ရုပ်ပျက်မှာစိုးလို့ ဘိုးဘိုးတို့၊ စစ်သူြကီးမင်းတို့ကို ကိုယ်တိုင်ေတာင် နှုတ်မဆက်နိုင်ရှာေတာ့ဘူး။ သူ့ကိုယ်စား လက်ေဆာင်ကေလးေတွပဲ ဆက်ခွင့်ြပုပါ။”
ဆို လျူဘန်ေပးခဲ့တဲ့ ေကျာက်စိမ်းြပားလက်ေဆာင်ကေလးေတွကို ရှန်းယုလက်ထဲတစ်ခု ဖန်ဘိုးဘိုးလက်ထဲတစ်ခု ဆက်လိုက်တဲ့အခါ
“လျူဘန်က ဘယ်ေရာက်သွားလို့တုန်း။”
လို့ ေမးပါတယ်။
“ခုေလာက်ရှိရင်ေတာ့ သူ့တဲနန်းကို ြပန်ေရာက်ေလာက်ပါြပီ။ အရှင်စစ်သူြကီးတို့ကို တစံုတရာ စိတ်အေနှာင့်အယှက် မေပးလိုေတာ့လို့ ကျွန်ေတာ်မျိုးြကီးကို ေတာင်းပန်ရစ်ခဲ့ဖို့မှာြပီး ြပန်သွားပါတယ်။”
ဆိုေတာ့ ဖန်ဘိုးဘိုးက သူလက်ေဆာင်ရတဲ့ ေကျာက်စိမ်းခွက်ကို ြကမ်းေပါ်လွှင့်ပစ်ြပီး စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ အစိတ်စိတ်အပိုင်းပိုင်းြဖစ်ေအာင် ခုတ်ပလိုက်ပါတယ်။
“ေခတ်ကာလ သားသမီးများဟာ သံုးစားလို့ကို မရဘူး။ ငါလိုလူနဲ့လည်း မတန်ဘူး။ ြမဲြမဲမှတ်ထားလိုက်စမ်းပါ။ နင်တို့ရှန်းအိမ်ကထီးနန်းကို လုယူမယ့်သူဟာ လျူဘန်ကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ မဟုတ်ဘူး။ တို့အားလံုး သူ့လက်ေအာက်မှာ သံု့ပန်းဘဝေရာက်ဖို့ ဘာမှ မေဝးေတာ့ြပီ။”
လို့ ေြပာြပီး ငိုပါတယ်။
တရုတ်လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ ဟုန်မင်ယန် (ငန်းရိုင်းတံခါး) လို့ ေြပာလိုက်ရင် ရန်ဘက်နှစ်ဘက် မျက်နှာစံုညီ အသက်အန္တရာယ်ကို ပမာမထားပဲ နှလံုးရည်နဲ့ ရင်ဆိုင်ေြဖရှင်းြကတဲ့ ပွဲြကီးပွဲေကာင်းတစ်ခု၊ အေပါ်ယံြကည့်လိုက်ရင် ထည်ဝါခမ်းနားတဲ့ ပွဲလမ်းသဘင်တစ်ခုြဖစ်ေပမယ့် စားပွဲခံုေအာက်မှာ လက်နက်ေတွ ဝှက်ထားြပီး အချင်းချင်းသာ သိလိုက်တဲ့ တိုက်ကွက်ေတွ ဗျူဟာေတွနဲ့ ေသွးေအးေအး ဉာဏ်ကစားရတဲ့ စစ်ပွဲအေသးစားတစ်ခု လို့ အဓိပ္ပါယ်ရပါတယ်။
ြမန်မာမှာေတာ့ လဂွန််းအိမ် နဲ့ မိုးညှင်းသတိုးတို့ေြကာင့် ပျက်သွားတဲ့ မွန်ြမန်မာ ြငိမ်းချမ်းေရး သစ္စာြပုပွဲနဲ့ အတူတူပဲေပါ့။ ဒီဟုန်မင်ယန်ထမင်းပွဲမှာ ရှန်းယန်က လျူဘန့်ကို အခွင့်သာပါလျက်နဲ့ ဘာြဖစ်လို့ အေသမသတ်လိုက်သလဲ သိသလား။ အဲဒါ မျက်နှာနဲ့ဆိုင်ပါတယ်။
လျူဘန်က ရှန်းယုဆီလာတာ သူ့သေဘာနဲ့သူလာတာ။ သူသိမ်းပိုက်ထားတဲ့ ရှန်းယန်ြမို့ကို အတူတူမျှေဝယူလှည့်ပါ လို့ ေြပာြပီးလာတာ။ ဒီတစ်ချက်တည်းနဲ့တင် ရှန်းယုဟာ သူ့တပ်သားေတွ အလယ်မှာ ဘယ်ေလာက် မျက်နှာပန်းလှတယ် မှတ်သလဲ။ လျူဘန်က သူ့ဘက်မှာ နှိမ့်နှိမ့်ချချနဲ့ အားမတန်မာန်ေလျှာ့ြပီး ြမင်းသည်ေတာ်ကေလးတစ်ရာေလာက်နဲ့ ြငိမ်းချမ်းေရးလာေဆွးေနွးတာကို ရှန်းယုတို့ဘက်က အခွင့်သာတုန်း မတရား အနိုင်ယူလိုက်ရင် ဘယ်ေလာက် မျက်နှာပျက်စရာေကာင်းသလဲ။ ြပီးေတာ့ သူက ဧည့်သည် ကိုယ်က အိမ်ရှင်။
ကိုယ်ဖိတ်ထားတဲ့ ဧည့်သည်တစ်ေယာက်လံုးကို ကိုယ့်အိမ်ထဲမှာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က လုပ်ြကံလိုက်တယ်ဆိုရင် ကိုယ့်အိမ်က ဘိုးေဘးေဆွမျိုးေတွကို ဘယ်လိုမျက်နှာသွားြပရမလဲ။ တကယ်ေတာ့ လျူဘန်ဟာ ရှန်းယုအိမ်ေပါ်တက် ရှန်းယုေကျွးတဲ့ထမင်းကိုစားသွားြပီး ရှန်းယုကို ေဘးကျပ်နံကျပ် ြဖစ်ေအာင် မျက်နှာေသေလးနဲ့ ဂိုးထည့်သွားတာပါ။
မျက်နှာလိုမျက်နှာရလုပ်မိတဲ့ ဖန်ဘိုးဘိုးဆို့ ရှန်းချွမ်တို့ေတာင် မျက်နှာေကာင်းမရတဲ့အြပင် မျက်နှာမရ ေြခေထာက်ရ ြဖစ်ကုန်တယ်။ အဲဒါေြကာင့် ေမျာက်သားစားချင် ေမျာက်မျက်နှာ မြကည့်နဲ့ လို့ ေြပာတာြဖစ်မယ်။
တရုတ်စကားမှာ မျက်နှာ လို့ ေြပာလိုက်ရင် ေနာက်ကလိုက်လာတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ေတွ အများြကီး ကျန်ေသးတယ်။ လူတစ်ေယာက်ရဲ့မျက်နှာဟာ သူ့ရဲ့အရှက်နဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ သူ့ရဲ့ပံုရိပ်ပဲ။ အတွင်းစိတ်ထဲက သူ့ကိုယ်သူထားတဲ့တန်ဖိုးကိုလည်း မျက်နှာ လို့ပဲ ေခါ်တယ်။ မျက်နှာြကီးတယ်၊ မျက်နှာပွင့်တယ်၊ မျက်နှာပန်းလှတယ်၊ မျက်နှာေကာင်းရတယ်၊ ဆိုတာ ြမန်မာမှာလည်း ရှိတာပဲ မဟုတ်လား။
တရုတ်မှာေတာ့ မျက်နှာပျက်တယ်၊ မျက်နှာေရာင်းစားတယ်၊ မျက်နှာငှားတယ်၊ မျက်နှာေပးတယ်၊ မျက်နှာလွှဲတယ် ဆိုတာပါ ရှိတယ်။ ြခံုေြပာရရင် မျက်နှာဆိုတာ မပျက်ေအာင် ေစာင့်ထိန်းသင့်တယ်။ အထူးသြဖင့် ပရိသတ်ဗိုလ်ပံုအလယ်မှာေပါ့။ တရုတ်လူမျိုးေတွနဲ့ဆက်ဆံတဲ့အခါ သူတို့ကိုေကျနပ်ေစချင် လူ့ေရှ့သူ့ေရှ့ မျက်နှာသာေပးြပီးသာ အလိုက်အထိုက်ေနလိုက်၊ လုပ်ချင်တာ အကုန်လုပ်လို့ရတယ်။ ဒါေပမယ့် သူတို့ကို လူပံုအလယ် မျက်နှာငယ်ရေအာင် မျက်နှာအထားရခက်ေအာင် လုပ်မိရင်ေတာ့ ခွင့်လွှတ်နိုင်စွမ်းမရှိဘူး။ ေဝးေဝးသွား မြကည့်ပါနဲ့။
ယင်းမာ ရွက်ေြကွေတာကို ထုတ်မိလို့ အခု ယင်းမာမိသားစုက ဘယ်သူမှ ယင်းမာကို မေခါ်ြကေတာ့ဘူး။ ဒါေြကာင့်လည်း တရုတ်ြပည်မှာ ကိုယ်ေရးအထုပ္ပတ္တိဆိုတာ ဘယ်သူမှ မေရးြကတာ ထင်တယ်ေနာ်။
ဒီေနရာမှာေတာ့ အမှန်တရားဆိုတာနဲ့ပတ်သက်ြပီး စာေရးသူတစ်ေယာက်ရဲ့ ေဖာ်ြပပိုင်ခွင့်ကို စဉ်းစားစရာ ြဖစ်လာပါတယ်။ လူတိုင်းလူတိုင်းမှာ ခံစားချက်ဆိုတာ ရှိတယ်။ အေတွးအြမင်ဆိုတာလည်း ရှိတယ်။ အဲဒါေတွကို လူသိရှင်ြကား ထုတ်ေဖာ်ေြပာဆိုတဲ့အခါမှာ တဘက်သားကို ထိခိုက်နစ်နာမှု မရှိေစရဘူးေပါ့။ ဒါေြကာင့် ကိုယ်အပါအဝင် တကယ့်အြဖစ်အပျက်ကို ထုတ်ေဖာ်ခံစား ေရးသားသူေတွမှာ မျက်နှာပျက်စရာ၊ မျက်နှာနာစရာအေြကာင်းေတွ အများြကီး ရှိတယ်။
အေြကာင်းအကျိုး အေကာင်းအဆိုးေတွကို အမှန်အတိုင်း ေရးတယ်ဆိုဦးေတာ့ သူသူကိုယ်ကိုယ် ဘယ်သူကမှ ကိုယ့်မေကာင်းေြကာင်း စာမျက်နှာေပါ် အတင်ခံချင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ မြကာေသးခင်က ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ယင်းမာလို အြဖစ်မျိုး ြကံုခဲ့ရဖူးတယ်။ ကိုယ်ကေတာ့ ဘယ်သူဘယ်ဝါ အမည်နာမ မတပ်ပဲ အြဖစ်အပျက်ကိုသာ ညွှန်းလို့ အေြဖရှာတဲ့သေဘာ ေရးသားအြကံေပးတာေပမယ့် လူဆိုတာ ဘယ်သူ မသိသိ သိသိ ကိုယ့်ဘာသာကျေတာ့ အသိဆံုး မဟုတ်လား။ ြကည့်စမ်းပါဦး။ ဒါ ငါ့အေြကာင်းေရးထားတာ။ သူနံမယ်ြကီးချင်လို့ ငါ့ကို သက်သက် ခုတံုးလုပ်တာ။ ကာယကံရှင်ဆီ ခွင့်မေတာင်းပဲနဲ့ အင်တာနက်ေပါ်မှာ ေလျှာက်ဖွတယ်။ (တကယ်ေတာ့ ကိုယ်လည်း ဂျာနယ်ထဲကဖတ်ရလို့ သိတာ) ဒီလိုနဲ့ပဲ မိတ်ပျက်ေဆွပျက်ေတွ ြဖစ်ကုန်ေရာ။
အဲလို အေြကာင်းေြကာင်း အေြကာင်းေြကာင်းေတွကို ေထာက်ထားြပီး သူများမျက်နှာ အိုးမည်းသုတ်တဲ့စာမျိုးေတာ့ တတ်နိုင်သေလာက် မေရးမိေအာင် သတိထားပါတယ်။ ကိုယ်ေရးတဲ့စာေတွကို အစဉ်တစိုက်ဖတ်တဲ့သူဆိုရင်ေတာ့ သိပါလိမ့်မယ်။ နာကျည်းချက်ေတွ ေဖာက်ခွဲထုတ်တဲ့စာမျိုးထက် ေကာင်းကွက်ကေလးေတွ ေတွးေတွးြပီး လွမ်းတဲ့အေြကာင်းသာ ေရးပါတယ်။
ဒါေပမယ့် မေတာ်မတည့် မတရားတာေတွကျေတာ့ ထင်သာြမင်သာေအာင် ထိထိမိမိ ကလိရတဲ့အခါ ပုဂ္ဂိုလ်ေရး ထိုးနှက်ချက် လို့ မြမင်ဘူးဆိုရင်ေတာ့ ဖတ်သူလည်း အကျိုးမယုတ်၊ ေရးသူလည်း အကျိုးရှိမယ် မဟုတ်လား။
ကိုယ့်စာေတွ ဖတ်ြခင်းအားြဖင့် ေခတ်ကိုလည်း ြမင်ရပါေစ့မယ်။ စံနစ်ကိုလည်း ထင်ရပါေစ့မယ်။ အဲဒီေနာက်ခံ ပန်းချီကားချပ်အလယ်မှာ ထင်းကနဲထွက်လာမှာကေတာ့ သူများမျက်နှာထက်စာရင် စာေရးတဲ့သူရဲ့ မျက်နှာ အစစ်ကိုသာ ခံစားေတွ့ြမင်ရလိမ့်မယ် လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ေတာ့ ထင်မိပါေြကာင်းဗျာ။
0 comments:
Post a Comment