ေအဝမ်းတင်တင်လှဟာ ြမန်မာ့ရုပ်ရှင်ေနာက်ခံေတးေတွ အများဆံုးသီဆိုခဲ့သူ အဆိုေတာ် တစ်ဦးြဖစ်ပါတယ်။ ခင်သန်းနု ရုပ်ရှင်သီချင်းမှန်သမျှ သူချည့်ဆိုခဲ့တာမို့ ပရိသတ်က ခင်သန်းနုရဲ့ မူရင်းအသံအစစ်ကိုေတာင် ခင်သန်းနုအသံလည်းမဟုတ်ဘူး လို့ ထင်ြကေလာက်ေအာင် သူ့အသံကို နားထဲစွဲေနြကပါတယ်။
အခု အသက်ြကီးလာတာေတာင် ငယ်ငယ်ကအသံအတိုင်းပဲ ဆိုနိုင်တုန်း၊ ေဒါ်ြဖူသီလိုပဲ သူလည်း ပရိသတ်ေရှ့ မျက်နှာသိပ်ြပေလ့မရှိပါဘူး။ သီချင်းကိုသာ ေကာင်းေကာင်းဆိုဖို့ အေလးထားသူပါ။ စီးပွားြဖစ် တိတ်ေခွ ဓါတ်ြပားများလည်း ထုတ်ခဲ့တာ သိပ်မရှိေတာ့ သူ့သီချင်းေတွက လွယ်လွယ်နဲ့ ရှာလို့မရပါဘူး။ ြကံုြကိုက်လို့ ရလာတဲ့ သီချင်းကေလးက ကိုယ်ေြပာချင်တဲ့ စိတ်ကူးကေလးနဲ့ အခန့်သင့်ေနေတာ့ နားေထာင်ြကည့်လိုက်ြကတာေပါ့။
ကမ္ဘာေြမတခွင်မှာ ပန်းကေလးေတွ ပွင့်ြကတဲ့အခါ ပန်းသတင်းေလညှင်းေဆာင်လို့ ရနံေလးေတွလည်းေမွှး၊ အေရာင်အဆင်းေလးေတွကလည်း ချစ်စရာဆိုေတာ့ ဘယ်ေလာက် ြကည်နူးစရာ ေကာင်းလိုက်သလဲ ေနာ်။ ဒီလိုပဲ ေမတ္တာနဲ့ထံုမွှန်းေနတဲ့ ေလာကြကီးဟာလည်း အြပံုးပန်းေတွနဲ့ ပဏာရေနလို့ ေတွ့ြမင်သူအေပါင်း ဝမ်းသာြကည်နူးရပါတယ် တဲ့။ ေတးသံရှင်ကေလးကလည်း မိန်းကေလးပီပီ ပန်းလိုလှေန ေမွှးေနချင်တဲ့နည်းတူ ေလာကြကီးတခုလံုးလည်း ပူပင်ေသာကများ ကင်းေဝးလို့ ေပျာ်ရွှင်ြခင်းများနဲ့သာ ေတွ့ဆံုြကပါေစေြကာင်း ဆုေတာင်းေပးလိုက်ပါတယ် တဲ့။
ေြပာေတာ့ လွယ်တာေပါ့ ဆရာ။ လက်ေတွ့မှာ ေမတ္တာပန်းကေလးများ ေနေနသာသာ ဘုရားစင်က ေညာင်ေရအိုးေတာင် မှန်မှန်မလဲနိုင်တဲ့ဘဝ။ ေန့ရှိသေရွ့ ငါ့ဝမ်းပူဆာ မေနသာနဲ့ ဝက်ြဖစ်မှေတာ့ မစင်မေြကာက်နိုင် ဇာတ်လမ်းေတွ ကေနရတာ။
ေမတ္တာဆိုတာ တီဗီမှာေတာင် မြမင်ရေတာ့ဘူး မှတ်။ စသည် စသည်ြဖင့် အူမေတာင့်မှ ကာလြကီးမှာ ဆင်ေြခတသိန်းမကေပးြပီး မြဖစ်နိုင်တာေတွ လာမေြပာပါနဲ့လို့ ဆိုရင်ေတာ့ ဆရာေဖြမင့် ေရးသလို မြဖစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ေသချာြပီလား လို့ ေမးပါရေစ။ လူတဘက်သားကို ေမတ္တာထားဖို့ဆိုတာ အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ေပးရတာ၊ ကိုယ့်မှာ ြပည့်စံုြကွယ်ဝေနမှ မျှေပးလို့ရတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စား သူ့ထမင်းသူစားရင်းလည်း တဘက်သားစားတဲ့ ထမင်းေလး ြမိန်ေရယှက်ေရ ဝဝလင်လင်ရှိေစေြကာင်း စိတ်ေကာင်းေလးထားဖို့ လိုတာပါ။ အဲဒီအလုပ်အားလံုး အစကေလးပဲ ခက်တာ။ အကျင့်ရသွားတဲ့အခါ သီချင်းထဲမှာပါတဲ့ ေမတ္တာအသည်းပန်းများ လန်းရာကမ္ဘာေြမကို အမှတ်မထင် ေရာက်သွားပါလိမ့်မယ်။
ကိုယ်တိုင်ေကာ ေရာက်ဖူးသလား လို့ ေမးလာရင် ဟုတ်ကဲ့။ ေရာက်ဖူးပါတယ်။ ဘယ်မှာလဲ ဆိုရင်ေတာ့ ရန်ကုန်ကေန ကားနဲ့သွားရင် တနာရီသာသာေလာက်ေမာင်းရတဲ့ ေညာင်တုန်းလမ်းေပါ် ထန်းတပင်ြမို့နယ်က အစုြကီးဆိုတဲ့ ရွာကေလးမှာပါ။ ဟုတ်ကဲ့။ ရွာပီပီ လျှပ်စစ်မီးမရှိ၊ ေမာ်ေတာ်ကားလမ်း မေပါက်၊ ရွာထိပ်မှာ ေစတီေလးတဆူ၊ ဘုန်းြကီးေကျာင်းအိုေလးတေကျာင်း နဲ့ ေရကန်ြကီး နှစ်ကန် ရှိပါတယ်။
ရွာလယ်မှာ အမိုးယိုင်ယိုင်ေလးေအာက်မှာ ဝါးကပ်ကေလးေတွကာထားတဲ့ တွဲဘက်မူလတန်းေကျာင်းေလး တေကျာင်းလည်း ရှိပါတယ်။ ကျန်တာလူေနအိမ်ေလးေတွ နည်းနည်းပါးပါး အဲဒါတရွာလံုး အကုန်ပဲဗျ။ ေညာင်တုန်းလမ်းေပါ်ကေန ေဘးကိုဆင်းသွားတဲ့ ေြမဝါလမ်းကေလး (ဂဝံမခင်းနိုင်လို့ ေြမနီလမ်းေတာင်မဟုတ်)ဟာ ရွာနံေဘးကေန ေနာက်တရွာဆီကို ဆက်သွားပါတယ်။ ရွာအတွင်းလမ်းကိုေတာ့ ဖွဲအိတ်ကေလးေတွစီလို့ ခင်းထားပါတယ်။ ကန့်လန့်ြဖတ်လမ်း နှစ်လမ်းလံုးဟာ ရွာအစွန် ဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာ ဆံုးေရာ။
ရွာေကျာင်းကေလးမှာ ေကျာင်းထိုင်ဆရာေတာ် ပျံလွန်သွားတဲ့အခါ ရပ်ရွာက နာေရးဖျားေရး ပင့်စရာ သံဃာမရှိတာနဲ့ ေကျာင်းထိုင်ကိုယ်ေတာ်ပင့်လို့ ကိုယ်နဲ့ခင်မင်ေနတဲ့ ဦးဇင်းေလးက ြကွြပီး သီတင်းသံုးေပးပါတယ်။ ပစ္စည်းေလးပါး လိုအပ်တာေလးေတွ လိုက်လှူရင်းက တခုေသာ သြကင်္န်အခါမှာေတာ့ ရံုးပိတ်ရက်ရှည်ရတုန်း အဲဒီမှာပဲ ဒုလ္လဘ သက်င်္န်းစည်းြဖစ်သွားေရာ။ အခါတွင်းဆိုတာ ြမို့ထဲက ရိပ်သာေတွမှာ ေနရာမရေအာင်ကို စည်ကားတာေလ။ ေတာေကျာင်းဆိုေတာ့ နားေအးပါးေအး ဘုန်းြကီးကိစ္စလုပ်နိုင်တာေပါ့လို့ ေတွးလို့ပါ။ ရွာထဲက သက်ြကီးဝါြကီးများလည်း ေကျာင်းလာ ဥပုသ်သီလယူြကေပါ့။ အဲဒီတုန်းက ေကျာင်းထိပ်က သခွတ်ပင်ြကီးဟာ ေဝေနေအာင်ကို ပွင့်ပါတယ်။
မနက်ခင်းဆို ေြမြပင်ေပါ်မှာ သခွပ်ပွင့်ေတွ ေဖွးလို့။ ဆွမ်းစားချိန်ကျေတာ့ သခွပ်ပွင့်ဆိုတာ သုပ်စားလို့ ရမှန်းသိသွားတယ်။ ဆွမ်းခွက်ေတွက ဒါချည့်ေလ။ ေကျာင်းမှာရှိတဲ့ ဦးဇင်းြကီးတပါးကေတာ့ “ကိုယ်ေတာ် ဘုဉ်းေလ။ ေကာင်းတယ်။” နဲ့ လက်မလည်ဘူး။ အဲဒီညေနေရာက်ေတာ့လည်း သူ့ခမျာ လက်မလည်ြပန်ဘူး။ ကုဋီကမခွာနိုင်။ ေတာ်ေတာ်ေလးလည်းြကာေရာ ဟန်ပံုမေပါ်ေတာ့တာနဲ့ ရွာထဲက တကာေလးေတွကို ဓါတ်ဆားထုပ် သွားဝယ်ေချဆိုလွှတ်ရတယ်။ တေအာင့်ေန ေအာ့အံလာြပန်ေတာ့ ေဆးစာေရးြပီး အဝယ်လွှတ်ရြပန်ေရာ။
လွှတ်သာလွှတ်ရတယ်။ အရင်လူေတွလည်း တေယာက်မှ မေပါ်လာပါလားဆို ေမးြကည့်ေတာ့ လှိုင်သာယာမှာ သွားဝယ်ရတာတဲ့။
စက်ဘီးနဲ့သွားရင် ေလးဆယ့်ငါးမိနစ်ေလာက်ြကာဆိုပဲ။ ဒါေတာင် အခါတွင်းမို့ ေဆးဆိုင်က ဖွင့်ချင်မှဖွင့်မှာ မေသချာဘူးတဲ့။ ေဆးကသာ မေသချာတာ ဘုန်းြကီးက ဒီမှာ ေသချာသေလာက်ပဲ။ ေြခဖျားလက်ဖျားေတွ ေအးလို့ သတိလစ်ချင်ေနြပီ။ ရွာထဲမှာ ဘာေဆးမှ မရနိုင်ဘူးလားဆိုေတာ့ အပ်ပုန်းတေယာက်ေတာ့ ရှိသတဲ့။ သွားေခါ်ေချ။ ရှိတဲ့ေဆး အကုန်ယူခဲ့ လို့ေခါ်မှ ဆရာသမားက နားကျပ်ကေလးနဲ့ ေဆးအိတ်ကေလးနဲ့ ေရာက်လာေရာ။ ဖွင့်ြကည့် ဘားပလက် ဂလူးကို့ ကလွဲရင် ဓါတ်ဆားထုပ်ေတာင် မပါဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ သတိလစ်ေနတဲ့ ဘုန်းြကီးေပွ့ြပီး အားလံုးတက်ြက ငါ့ေထာ်လာဂျီဆို စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်လုပ်ရတယ်။ လယ်ကန်သင်းေတွြကားက ချိုင့်ေတွကျင်းေတွြကားကေန လှိုင်သာယာေဆးရံုကို ေလးဆယ့်ငါးမိနစ်ေလာက် ြကာေအာင်ေမာင်း။ ကံေကာင်းချင်ေတာ့ ညေနဂျူတီကျတဲ့ ဆရာမေလးက ေဆးရံုြကီးမှာ ကိုယ်နဲ့ ဆံုဘူးထားတဲ့သူ။ ဒါေပမယ့် ကိုယ်က သကင်္န်းြကီးနဲ့ဆိုေတာ့ သူ့ခမျာ ရုတ်တရက် မမှတ်မိဘူး။ သူလည်း လက်မလည်ဘူး။
အချုပ်အလုပ်ေတွ တန်းစီလို့ သြကင်္န်ညေန အပုပ်ချိန်ေလ။ ဘုန်းြကီးဝတ်ြကီးနဲ့ ဆရာဝန်ြပန်ြဖစ်ြပီး ကိုယ့်လူနာကိုယ် နှာနှပ်ရတယ်။
အဲဒီအေြကာင်းကို သူငယ်ချင်းေတွကို ရယ်စရာအြဖစ် ြပန်ေြပာတဲ့အခါြကေတာ့ ရယ်ေတာ့ ရယ်ရတယ်။ ဒါေပမယ့် မရယ်ရဘူး။ စိတ်မေကာင်းြကဘူးေပါ့။ ဘာလုပ်ြကရင်ေကာင်းမလဲလို့ ဝိုင်းစဉ်းစားတဲ့အခါ သူတို့က အိမ်သံုးေဆးေလးေတွ လှူထားရင် မေကာင်းဘူးလားတဲ့။ ဒါလည်း ဘယ်လိုသံုးရမှန်းသိဦးမှ။ ေနာက်ေတာ့ အြကံရြပီး တလ နှစ်ြကိမ် လြပည့်လကွယ်ရက်ေတွမှာ ေန့တပိုင်း ေဆးခန်းေလး သွားထိုင်ေပးရင် ေကာင်းမလား လို့ စဉ်းစားတယ်။ သူငယ်ချင်းေတွ ပိုက်ဆံေလးေတွ စုလိုက်တယ်။ ဆက်စဉ်းစားြကည့်ေတာ့ အလကားကုလို့ေတာ့ မြဖစ်ဖူး။
ြမန်မာလူမျိုးထံုးစံ အလကားေဟ့ ဆို အိမ်ကကျန်ခဲ့တဲ့သူေတွေရာ၊ ဟိုဘက်အိမ်က လူေတွအတွက်ေရာ၊ အကုန်ေပးလိုက်ပါဆိုတာနဲ့ ေသာ်တာေဆွ ဒန့်ဒလွန်သီးေရာင်းတာထက် ဆိုးသွားမယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေဆးဖိုးေတာ့မဟုတ်၊ သူတို့တတ်နိုင်ေလာက်တဲ့ပမာဏ တရာ နှစ်ရာ မျှေလာက်ကို ေဆးဖိုးလို့ေြပာြပီး ေကာက်ြဖစ်တယ်။ သံရံုးက သူငယ်ချင်းေတွဆိုေတာ့ အများစုက ဧည့်လမ်းညွှန်ေတွြဖစ်ေနတယ်။ သူတို့က သူတို့ဧည့်သည်ေတွြပန်သွားတဲ့အခါ ေဆာင်လာတဲ့၊ ပိုေနတဲ့၊ မသံုးြဖစ်တဲ့ေဆးေတွကို အလှူခံထားလိုက်တယ်။ အဲဒါေတွစုထားတဲ့အခါ တေယာက်တေယာက်ဆီက ဆာလာအိပ်ြကီးနဲ့ တလံုးေလာက်ရတယ်။ ဗိုလ်ချုပ်ေဈးထဲက ဝယ်ေနကျေဆးဆိုင်ကို အကျိုးအေြကာင်းေြပာြပတဲ့အခါ သူက သူ့ဆိုင်မှာရှိတဲ့ ဒိတ်လွန်ခါနီးေဆးေတွကို တချို့အလကား တချို့တဝက်ေဈးနဲ့ေပးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကုသိုလ်ြဖစ်ေဆးခန်းကေလးကို စခဲ့ပါတယ်။
တေြဖးတေြဖးနဲ့ လူသိလာတဲ့အခါ ရွာနီးချုပ်စပ်ကပါလာြကေတာ့ တေန့ လူနာ တရာ တရာ့ငါးဆယ်ေလာက်ရှိတဲ့အခါရှိြပီး အြပန်ေနာက်ကျလို့ ဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာ အိပ်ရတယ်။ ေနာက်တေန့မနက်မှ ရွာထိပ်ရပ််ထားတဲ့ကားကေလး ဗွက်ထဲနစ်ေနတာကို တွန်းမယ့်လူ၊ လှိုင်သာယာထိ ကားြကံုလိုက်မယ့်လူေတွနဲ့ ေဆးရံုချိန်အမီ ြပန်ရတာ။ တခါတခါ သူငယ်ချင်းေတွလည်း ေဆးခန်းလိုက်ကူတယ်။ ြကိုေြပာထားြပီးသား။ ရွာထဲလမ်းက ဘိနပ်စီးလို့မရဘူး။ ရွှံ့ေတွနဲ့ တဘိုင်းဘိုင်းေချာ်တယ်။ လမ်းမှာ ကားဗွက်နစ်လို့တွန်းရင် ရွှံ့စင်မယ်။ ဒါေပမယ့် ကိုယ်တိုင်အားထုတ်ထားတဲ့ အလှူဆိုေတာ့ အကုန်လံုးေပျာ်ြကတယ်။ အလုပ်သမားေဆးရံုက ဆရာမေတွကလည်း ေပျာ်လို့ သူတို့ ဂျူတီအားချိန်နဲ့ ြကံုရင် လိုက်လာကူြကတယ်။ သူတို့နဲ့ဆို လူနာြကည့်ရတာလည်း ြမန်တယ်ေလ။ တချို့လူနာေတွက ေနမေကာင်းလို့ မဟုတ်ဘူး။ ပုလင်းြကီးချိတ်ချင်လို့။ ဂျီပီထံုးစံကိုး။ ရပါတယ်။ ေကျနပ်ရေစ့မယ်။ ဘုန်းြကီးေကျာင်းေအာက်မှာ သင်ြဖူးဖျာကေလးေတွခင်းလို့ တန်းစီြပီး ပုလင်းချိတ်ြကတယ်။ မရှိဘူးဆို ေလးငါးဆယ်ေယာက်။ ေသွးေပါင်ချိန်တာ၊ ေဆးသွင်းတာ ကူမယ့်လူရှိရင် လူနာြကည့်ရတာ ြမန်သေလ။
အဓိကကေတာ့ ေသွးတိုး ဆီးချိုသမားေတွ နှစ်ပါတ်တခါ မှန်မှန် စစ်နိုင်တယ်။ အေရးေပါ်ေဆးရံုတင်ရမယ့်လူေတွကို ဘယ်ေဆးရံုကိုသွား ဘယ်သူရှိမယ်ကအစ ေသချာ စီစဉ်နိုင်တယ်။ ေစာင့်နိုင်ရင် ကိုယ်အြပန်မှာ ကားနဲ့တင်ေခါ်လာ ေဆးရံုအေရာက်ပို့၊ ေအးေအးေဆးေဆး ခွဲဖို့လိုတဲ့လူကို ကိုယ်ရှိမယ့်ေဆးရံုကို ဘယ်ေန့လာခဲ့လို့ ချိန်းေပးနိုင်တယ်။ ရွာကလူေတွကလည်း တို့ရွာမယ် ဆရာရှိသေလလို့ ေခါင်းြကီးကို ေမာ့လို့။ အမယ် တခါတခါ ဟုမ်းဗစ်စစ်ေတွေတာင်ရလို့။ အိပ်ယာထဲက မထနိုင်တဲ့ သက်ြကီးရွယ်အိုများကို အိမ်လိုက်ြကည့်ေပးရတယ်။
အဲဒီလိုနဲ့ ေဆးခန်းကေလးကို ေလာက်ကိုင် မေြပာင်းခင် အချိန်ထိ မပျက်မကွက် သွားခဲ့တယ်။ ရွာကေလးနဲ့လည်း ေတာ်ေတာ် ကျွမ်းဝင်ခဲ့တယ်။ ရန်ကုန်ြမို့ြကီးနဲ့ လက်တကမ်းမှာ ရှိေနြပီး ေတာ်ေတာ် ဆင်းရဲရှာြကတယ်။ ရွာမှာ ပံုမှန်ဝင်ေငွရှိတဲ့လူဆိုတာ လှိုင်သာယာက အီးပီစီမှာ ေန့စားဝန်ထမ်းလုပ်တဲ့လူတို့၊ ဒိုင်နာကားေမာင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာ စပါယ်ယာတို့ေလာက်ပဲ။ ကျန်တဲ့သူက လယ်လုပ်ကိုင်းလုပ်၊ ြကံုရာကျဘမ်း လုပ်ကိုင်စားေသာက်ရင်း ခက်ခဲစွာ ဝမ်းေကျာင်းေနြကသူ ေတွများတယ်။ ချမ်းသာတဲ့သူေတွသာ ြဖိုးကနဲ ြဖတ်ကနဲေြကွလွယ်တာ၊ ဆင်းရဲတဲ့ဘဝရထားရင် ေတာ်ရံုနဲ့ေသခဲသဗျ။ အဲဒီရွာမှာ ဒုကုလ နဲ့ ပါရိကာ ရှိတယ်။ အဘိုးြကီးက မျက်မြမင်ေကျာင်းကဆရာ။ အမယ်ြကီးက မျက်မြမင်ေကျာင်းသူ။ သူတို့သားေလး သုဝဏ္ဏသျှံခြမာ မိအိုဘအိုတို့ကို အိမ်နီးချင်းများအပ်လို့ ရန်ကုန်တက်ြပီး ရရာအလုပ်ကို ကျားကုတ်ကျားခဲလုပ်လို့ မိဘစရိတ်ရှာရတယ်။ ထမင်းစားချိန်ကျ ေဘးအိမ်က ေြကာင်ကေလးများ အစာေကျွးသလို သံပန်းကန်နဲ့ ခူးခပ်ဇွန်းတပ်ေပးမှ အမယ်ြကီးခမျာ ငုတ်တုတ်ထိုင်စားရရှာတယ်။ ြပီးတာနဲ့ အိပ်ယာထဲြပန်ေခွေရာ။ ကျန်းကျန်းမာမာမရှိ။
ချူချူချာချာနဲ့ပဲ စေတွ့ချိန်ကေန ကျွန်ေတာ်ေြပာင်းသွားတဲ့အထိ ကျန်ရစ်ခဲ့တုန်း။ ဝဋ်ေကျွး ဆိုတာ မေြကာက်တတ်တဲ့သူေတွကို ြပချင်တယ်။
ကိုယ့်အဖို့မှာေတာ့ ဘုရားတည်ေကျာင်းေဆာက် ေညာင်ပင်ြကီးေလာက် အလှူေတွေတာ့ မတတ်နိုင်ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့် ဒီလိုတပိုင်တနိုင် ကုသိုလ်ေလးေတွ လုပ်ရတာလည်း အင်မတန်စိတ်ချမ်းသာပါတယ်။ ကုသိုလ်ရရေစေကာင်းရဲ့ ဆိုတဲ့စိတ်ေတာင် မထားမိဘူး။ ေနာင်လည်းဘယ်ေတာ့မှ အဲဒီရွာက အေရွးမခံပါဘူး။ မှန်တာေြပာသစ္စာ။ ကိုယ့်ေစတနာေတွ ညစ်နွမ်းသွားမှာစိုးလို့။ ေပးတဲ့လက် နဲ့ ယူတဲ့လက်၊ ေရွးလို့ရစတမ်းဆိုရင် ေပးတဲ့လက်ကိုသာ ေရွးချင်ပါတယ်။ မရှိဆင်းရဲတဲ့ ဒုက္ခပင်လယ်ေဝေနတဲ့ ကိုယ့်တိုင်းသူြပည်သားေတွကို ကူညီကယ်တင်ခွင့်ရတာေလာက် ပီတိြဖစ်စရာ စိတ်ချမ်းသာစရာ ေကာင်းတာမရှိဘူးဆိုတာ တချို့သူေတွ သိေစချင်လိုက်တာ။
ေနာင်တမလွန်ဘဝေရာက်မှမဟုတ်ဘူး။ ခုလက်ရှိဘဝမှာကို ေမတ္တာအသည်းပန်းများလန်းရာေြမကို တမဟုတ်ချင်းေရာက်သွားမှာပါ။
ချစ်စရာ ပန်းကေလးများ လန်းရာကမ္ဘာေြမ ေမွှးပျံ့ြကိုင် ပန်းသတင်း ေလညှင်းေဆာင်ကာေလ သဘာဝေပးေသာအလှနဲ့ ပဏာရ တင့်ကာေန ထာဝရပွင့်ပါေစ ပန်းကေလးများ ြကည့်ကာြကည်နူးေန။
ေမတ္တာအသည်းပန်းများ လန်းရာကမ္ဘာေြမ ရှုတင့်ြကည့်မဆံုး ရွှင်ြပံုးသာယာေန သဘာဝေပးေသာအလှနဲ့ ပဏာရ တင့်ကာေန ထာဝရြဖင့်သာေလ အသည်းပန်းများ လန်းကာြကည်နူးေန။
ေမ့ဘဝတခွင်မှာေလ ပန်းလိုလှ၍ ပန်းလိုပဲ ေမွှးချင်ေပ ပူပင်စရာ ေသာကကင်းေန ေလာကတခွင်မှာေလ ပန်းလိုလှ၍ ပန်းလိုပဲ ေမွှးချင်ေပ ပူပင်စရာ ေသာကကင်းေန အို လူ့ဘဝ ရွှင်ြပံုးသာယာစိုေြပ ဒုက္ခဟူဘိ မသိမြမင်လိုေပ ေပျာ်ရွှင်ြခင်းများနဲ့သာ ေတွ့ဆံုပါေစသား ဆုပန်ေြခွ။
ေမတ္တာအသည်းပန်းများ လန်းရာကမ္ဘာေြမ ရှုတင့်ြကည့်မဆံုး ရွှင်ြပံုးသာယာေန သဘာဝေပးေသာအလှနဲ့ ပဏာရ တင့်ကာေန ထာဝရြဖင့်သာေလ အသည်းပန်းများ လန်းကာြကည်နူးေန။
0 comments:
Post a Comment