တသက်လံုး ဆို တီး ေရးသွားခဲ့တာကိုး။ အဲသလိုမျိုး ဝါသနာအေလျာက် ပါရမီအေလျာက် ဘဝတသက်တာ အသက်ေမွး သွားခဲ့တဲ့သူေတွ ြမင်ရတာ အားကျစရာြကီး။ သူ့သီချင်းကေလးေတွ နားယဉ်သွားရင်ေတာ့ ဆရာ့ကိုယ်ပိုင်ဟန်ကို ရင်းနှီးလာပါလိမ့်မယ်။ ခနခနေြပာဘူးပါတယ်။
စန္ဒယားဆရာချင်းေပမယ့် တေယာက်နဲ့တေယာက် လက်သံချင်းမတူ ကိုယ့်ဟန်နဲ့ကိုယ် ရှိြကတယ်လို့။ ဆရာက ရုပ်ရှင်ဇာတ်ဝင်ေတးေတွတင်မကဘူး ေနာက်ခံဂီတနဲ့ပါ ဇာတ်အပို့ေကာင်းလို့ အကယ်ဒမီေတာင် ရခဲ့ေသးတာ။ ဒီသီချင်းကေလးလည်း တြပည်သူမေရွှထားဇာတ်ကားအတွက် ေရးေပးခဲ့တာပဲ။ အဲဒီကားထဲမှာ စစ်ေြပးဒုက္ခသည်ေတွ ဧရာဝတီကိုြဖတ်ေြပးေတာ့ အများစုက အိန္ဒိယနွယ်ေတွြဖစ်ေနြကြပီး အထုပ်ကေလးေတွ ကိုယ်စီရွက်လို့ ဧရာဝတီကမ်းပါးကေန ေသာင်ြပင်ေပါ်အဆင်းမှာ သူကိုယ်တိုင် ယမံုနာ ပတ်ပျိုး အစပိုဒ်ကို ဆိုသွားတာ ြကက်သီးေမွးညင်းထေအာင် ေကာင်းပါတယ်။
အဲဒီေနာက် ကိုေကျာ်သူ အဲဒီသီချင်းကိုပဲ ဦးေအာင်ြပည့်ြကီးဆီက ဟွန်းတေယာြကီးနဲ့ တက်ယူတာလည်း နားေထာင်ေကာင်းတာပဲ။ အယူအစွဲေတွြကီးလွန်းလို့ ကယ်ပါ သူေတာင်းစား အသည်ေတာ်ဆိုတဲ့ လူတန်းစားေတွကို အသားချင်းေတာင် အထိမခံပဲ နှိမ်ေနတဲ့ အဲဒီေခတ်မှာ ဂီတပညာကို ြမတ်နိုးလို့ မျက်မြမင်ဆီမှာ သင်ယူတဲ့ ဇာတ်ေကာင်ကို ေပါ်လွင်ေအာင် ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာြကီး တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် ကိုလည်း သတိရမိပါတယ်။
တဆက်တည်း သတိရမိသွားတာကေတာ့ အရင်တုန်းက ဝတ္ထုေတွက တအားဖတ်လို့ ေကာင်းတာပဲ ဆိုတာကိုပါ။ မဂ္ဂဇင်းေတွလည်း ထိုနည်းလည်းေကာင်း။ ကာတွန်းေတွကိုက အခုချိန်မှာ ဖတ်ေနရတာေတွနဲ့ အရသာ ေတာ်ေတာ် ကွာြခားတာ သတိထားမိသွားပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လည်း ြပန်စဉ်းစားြကည့်မိေတာ့ ငယ်ငယ်ကလို စာေသေသချာချာ မဖတ်ြဖစ်ေတာ့တာလည်း အေတာ်ေတာင်ြကာပါပေကာလား လို့ သတိထားမိြပန်ပါတယ်။ အခုြပန်ြပန်ဖတ်ြဖစ်ေနတာေတွကလည်း ဟိုးတုန်းက စာအုပ်အေဟာင်းေတွကို သူများေတွက အီးဘုတ်နဲ့တင်ထားတာေလး နည်းနည်းပါးပါး၊ ဘေလာက်ေပါ်မှာ ေရးထားတာေလး တချို့တေလ။
ဒါပဲ။ အဲဒါေတာင် ဒီမှာမို့လို့ လူလူသူသူ ေဆးရံုကရတဲ့လခနဲ့ လူတန်းေစ့လို့ အလုပ်ချိန်ြပင်ပ ေဆးခန်းထိုင်စရာ မလိုတဲ့အခါမို့လို့။ ကိုယ့်ဆီမှာများကေတာ့ ဆရာဝန်တို့မည်သည် ေနြမင်ဘူးတဲ့ အစားမဟုတ်ဘူး။ ေနမထွက်ခင် ေဆးရံုေြပး မိုးစုပ်စုပ်ချုပ်မှ ေဆးခန်းက ြပန်ေရာက်တာ။ စာအုပ်ရယ်လို့ ဖတ်ေနရတာ ေဆးစာအုပ်ေတွချည့်ပဲ။ အခုေခတ်လူေတွဟာ အရင်တုန်းကထက်စာရင် အသက်တိုသွားတယ် လို့ေြပာရမလားမသိပါဘူး။
ေနရတဲ့ နှစ်ကာလ အတိုင်းအတာချင်းတူေပမယ့် ကိုယ်လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရတဲ့ အချိန်ေတွေတာ်ေတာ်ြကီး နည်းသွားတယ်။ စားဝတ်ေနေရး ဘဝရပ်တည်ေရးအတွက် ကိုယ့်သက်တမ်းထဲက မတန်တဆေပးထားရတာ။ လူတိုင်းလူတိုင်း ဘာမှမလုပ်ပဲ မအားြဖစ်ေနြကရတယ်။ တအိမ်ထဲေနတဲ့ မိသားစုချင်းေတာင် သံုးရက်ေလာက် မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိတာလည်း ရှိတယ်။ အလုပ်ဆိုတာြကီးက လူကိုအေသမသတ်ေပမယ့် ကိုယ်ပိုင်အချိန်ေတွကိုေတာ့ ေန့စဉ်နဲ့အမျှ သတ်ေနတာ။ ဘုရား ဘုရား။ ဒီသံသရာြကီးထဲမှာ အမှတ်တမဲ့ လည်ပတ်ေနတာေတာင် အေတာ်ြကာပါေပါ့။ အခု တြပည်သူမေရွှထားကေန ဆရာဘုန်းနိုင်ကို သတိရေတာ့မှပဲ ဒီတခါ အရမ်းလွမ်းသွားမိတာ ငယ်ငယ်က ဖတ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ်ကေလးေတွပါ။
စာဖတ်တတ်တဲ့အကျင့်ကို ကေလးဘဝ ေနွေကျာင်းပိတ် အညာြပန်တုန်းက စရခဲ့တယ်။ ကာတွန်းေတွ ဖတ်စရာကုန်ေတာ့ ကိုယ်မတက်ရေသးတဲ့ အတန်းက ေကျာင်းသံုးဖတ်စာအုပ်ေတွကို ေလျှာက်ဖတ်တယ်။ ေနာက်နှစ်ခါ ငါ ဘာေတွ သင်ရမလဲလို့ သိချင်လို့။ အဲဒီကစလို့ ဖတ်စာအုပ်စွဲတဲ့ေရာဂါရတယ်။ ေကျာင်းဖွင့်စ ဖတ်စာအုပ်အသစ်ေတွ ထုတ်ေပးလိုက်ရင် အိမ်မှာတပါတ်ေလာက် မအားေတာ့ဘူး။ ဖတ်လို့ေကာင်းတယ်ေလ။ အဖံုးဖံုးလိုက် ဖတ်လိုက်နဲ့ေပါ့။ ေနာက်ေတာ့ ကာတွန်းေတွ ငှားဖတ်တတ်လာတယ်။ ဦးဘြကည်ကို အြကိုက်ဆံုး။ သန်းြကွယ်၊ ေမာင်ေမာင်၊ တင်ေအာင်နီ၊ ပိုးဇာ၊ ေမာင်ဝဏ္ဏ၊ ေငွြကည် တေယာက်မှ မြမင်ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့် အေသအလဲြကိုက်တယ်။ ေြခာက်တန်းနှစ်မှာ ဝတ္ထုစဖတ်ြကည့်တယ်။ ပထမဆံုးဖတ်တာ ပုဏ္ဏားဘကွန်း။ ေနာက်ေတာ့ ဆားပုလင်းနှင်းေမာင်ကို စီးရီးလိုက်ဖတ်ြကည့်တယ်။ ေနာက်ေတာ့ ရသမျှမုန့်ဘိုးေတွ စာအုပ်ငှားခနဲ့ ကုန်တာပဲ။ အိမ်ကဆူလည်း ခိုးဖတ်တယ်။
အိမ်သာတခါတခါဝင်ရင် စာအုပ်မပါပဲ မဝင်တတ်ဘူး။ ေြခေထာက်ေတွ ကျင်ြပီး မထနိုင်တဲ့အထိဖတ်ေနတာ။ ဆယ်တန်းေြဖြပီးလို့ တရားဝင်ဖတ်ခွင့်ရေတာ့ တေန့တေန့ ဝတ္ထုသံုးအုပ်ကုန်တယ်ဗျ။ စာအုပ်အငှားဆိုင်တဆိုင်လံုးမှာ ဖတ်စရာ တအုပ်မှ မကျန်ေတာ့တဲ့အထိဖတ်ြပီးရင် ေနာက်တဆိုင် အသစ်ေြပာင်းြပီး ငှားတယ်။ အိမ်နားပတ်ဝန်းကျင်က စာအုပ်ဆိုင် စာြကည့်တိုက် မငှားဘူးတာမရှိဘူး။ ကုန်ေအာင်ဖတ်တယ်။ အဲဒါေတွကုန်ေတာ့ အိမ်မှာရှိတဲ့ စွယ်စံုကျမ်းေတွ လှန်ေလှာဖတ်ြပန်ေရာ။ စာပဲဖတ်ေနေတာ့ လူမှုဆက်ဆံေရး အားနည်းတယ်။ အရိပ်အကဲ အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိဘူး။ အဲဒါေြကာင့် ေဆးေကျာင်းတက်ကာစမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ ေပါင်းလို့သင်းလို့ အဆင်မေြပဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ပဲကိုယ်သိတာကိုး။ ကေလးစိတ်ကလည်း မေဖျာက်နိုင်။ ခုချိန်ြပန်ေတွးြကည့်မှ အဲဒီအချိန်က ကိုယ့်ကို သည်းခံေပါင်းခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းေတွကို ေကျးဇူးတင်မိတယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှ မေတွ့မိေတာ့တာ နှစ်ေပါင်းမနည်းေတာ့ဘူး။ ေကျးဖူးဆပ်ခွင့်ရေအာင် ေသေကာင်ေပါင်းလဲ ခွဲရစိတ်ရမယ့်ေရာဂါေတွ ြဖစ်ြပီး ကိုယ့်ဆီြပန်လာခဲ့ြကပါလားလို့ ေခါ်ရမလို။ အလကားပါဗျာ။ ငယ်ဘဝက အူေြကာင်ြကားမို့လို့ သူငယ်ချင်းများ စိတ်အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ခဲ့ရင် အားနာမိလို့ပါ။
အခု သမီးငါးတန်းေရာက်ေနေတာ့ အြပင်စာေတွ ဖတ်ေစချင်ြပီ။ သူက ခုထိ ပူတူတူးေလးပဲ ဖတ်ေနတုန်း။ သူ့ကိုေပးဖတ်ဖို့ ကာတွန်းလိုက်ရှာမှ ကိုယ်ငယ်ငယ်က ကာတွန်းေတွဘယ်ေလာက် ေကာင်းမှန်းသိတာ။ အခုဟာက နိုင်ငံြခားမှာ ဘာဘီဆို ဒီမှာလည်း ဘာဘီ။ ဟိုမှာ ဟယ်ရီဆို ဒီမှာလည်း ဟယ်ရီ။ ကေလးေတွကို သွန်သင်ဆံုးမတဲ့ ကာတွန်းေလးေတွလည်း မေတွ့မိဘူး။ သမီးေလးဖတ်ဖို့တို့ ဘာတို့ကျြပန်ေတာ့လည်း သူကဆရာလုပ်မှန်းသိရင် မြကိုက်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ပညာအလင်းြပသွားြပီး ဦးဘြကည်ရဲ့ ဇာတ်ြကီးဆယ်ဘွဲ့ ရှာဝယ်ေပးလိုက်ရတယ်။ ဒါေတာ့ သူြကိုက်သား။ အဲဒါနဲ့ အားတက်သေရာ ပန်းဆိုးတန်းတေလျှာက်မှာ မင်းပူးဦးဩဘာသ ရဲ့ ဇာတ်ြကီးဆယ်ဘွဲ့ေတွ အတွဲလိုက်ရသေလာက် ရှာဝယ်ေပးေတာ့ ကိုင်ေတာင် မကိုင်ြကည့်ဘူး။ အေဟာင်းတန်းက စာအုပ်ေတွမို့လို့။ သူ့ကို ေဈးအေပါစားေတွ ဝယ်ေပးလို့တဲ့။ သူငယ်ချင်းေတွ အေပါ်တင်တဲ့ေြကွးထက် သူ့အေပါ်တင်တဲ့ေြကွးက ပိုြကီးပါတယ်။
အလုပ်ကယူထားတဲ့ အချိန်ေတွထဲမှာ သူ့အတွက်ေပးနိုင်တဲ့ အချိန်ေတွ တြဖည်းြဖည်း နည်းလာတာ ေတာ်ေတာ်များေနြပီ။ တတ်နိုင်သေလာက် အလိုလိုက်တာကလွဲလို့ ဘာတခုမှလည်း မသွန်သင်နိုင်ေသးဘူး။ ေလနှင်ရာလွင့်ရတဲ့ သူ့အေဖ ရွက်ေြကွေနာက်ကို ဆံထံုးေရာ ဆံေထာက်ပါ မလိုက်နိုင်ေတာ့ သူတို့ေတွလည်း တြပည်သား ကိုေရွှထူ ကို မိဂဒါဝုန်မှာ ေဘးမဲ့ေပးထားရတာေပါ့။ မြကာမီ လာမည်။ ေမျှာ် လို့သာေြပာရတာ။ လာြပီး မြကာမီ ထွက်ေတာ်မူ နန်းကခွာတယ် လုပ်ရဦးမှာကလည်း ေသချာသေလာက်ပဲ။ ေဆး (၂) မှာလုပ်ခဲ့တုန်းက ဆရာမြကီးတေယာက် ေြပာခဲ့တဲ့စကား နားထဲမှာ ြကားေယာင်လာတယ်။ “မမ ြပန်လာေတာ့ သူတို့က ခနေလး သွားလိုက်ပါကွယ်။ ကိုးလေလာက်ပဲ။ ကိုးလ ြကာရင် ထရန်စဖာတင်လိုက် လို့ ေြပာတာနဲ့ မမလည်း ခနဆို သွားလိုက်တာ။
ဟိုမှာ ဘယ်ေလာက်ြကာတယ် မှတ်သလဲ။ ကိုးနှစ်ြကာတယ်။ ကိုးနှစ်၊ လူဆိုတာ အသားကျသွားရင် အဆင်ေြပသွားတာပါပဲ။ ဘာမှ မြဖစ်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် မမသမီးေတွေတာ့ အေစာြကီး အိမ်ေထာင်ကျကုန်တယ်။ သူတို့မှ လိုက်မလာနိုင်တာေလ။” တဲ့။ အဲဒါ သူေြပာတဲ့ ဟို ဆိုတာက မန္တေလးေရွှြမို့ေတာ်ြကီးပဲ ရှိေသးတာ။ ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုကတိေတွ ြကံုခဲ့ြပီးပါြပီ။ မေသချာတာေလာက် ေသချာတာ ဘာမှမရှိတဲ့ ေလာကြကီးမှာ ေသချာတာေတွ မေသချာေတာ့တာ ဘာဆန်းတာလိုက်လို့။ ဟိုေန့က သူများ ကွန်မန့်ေပးသွားတဲ့ ကိုသိန်းေဇာ် စာသားကေလးကို အုန်းကျွန်းလုပ်ြပီး အဆံုးသတ်လိုက်ပါ့မယ်။ တိမ်ေတွ ကစားေနတာ လှလိုက်တာကွယ်။ ကိုယ့်မှာ တရားနဲ့ ေြဖရတယ်။
တြပည်သူမေရွှထားေရ အေြခမတူ ဘဝအေနြခားေန။ အဆင့်အတန်းလည်း ေဝးကွာေန မြဖစ်မှန်းလည်း ေတွးပါသေလ။ ဆင်ကန်းေတာတိုးြဖစ်မှာေတွ သိပါသေလ။
ဒါေပမယ့် သံေယာဇဉ်ေတွ တွယ်တာရပါသည်ေကာေလ။ ပင်ပန်းလည်း အသည်းမှာေနွ။အချစ်လမ်းလွှဲ မရှိရှာေဖွ။ အချစ်ကန်းပဲ ေြပာပါေစ။ အို မေရွှထားေရ။
ထားသခင်ကိုမှ အချစ်ပိုသည်များ အြပစ်ဆိုမည်လားေလ။ အလွမ်းေတွ ရင်ထဲ ကွဲထွက်ေတာ့မယ်။ ြကာရင် ခက်ရချည်ေလ ေဝးမှာကိုလည်း စိုးကပါတယ်ကွယ် ထားသခင် အချစ်ဦးေရ။
ေြပာချင်ေနတဲ့ တီးတိုးစကားေတွ ကိုယ် တေယာက်တည်းဆိုေန။
တြပည်သူမေရွှထားေရ တွယ်တာရပါသည်ေကာေလ။ ဖွင့်မေြပာလည်းသိမှာေပ။ ရင်ေမာဖွယ့် အတိပါေလ။ အချစ်သေဘာနဲ့ ြကည့်ပါေမ။ အို ထားေရ ထားေရ။
0 comments:
Post a Comment