အဲဒီသီချင်းေတွထဲက ေမာင်ဘေအာင်ဆိုထားတဲ့ ြမစ်ကမ်းေြခ သီချင်းကေလးဟာ ြမန်မာ့အသံက မြကာမြကာ လွှင့်ေလ့ရှိပါတယ်။ သူ့နံမည်နဲ့ တြခားသီချင်းေတွ မြကားဖူးေပမယ့် ဒီသီချင်းကေလး ကေတာ့ ကေလးကတည်းက နားထဲစွဲေနတာကေြကာင်း နားေထာင်ရင်း ကိုယ်ငယ်ငယ်က ကျင်လည်ခဲ့ဖူးတဲ့ ြမစ်ကမ်းေြခကေလးကို လွမ်းသွားမိတာက တေြကာင်းမို့ လွမ်းစာ ေရးလိုက်ရပါတယ်ဗျာ။
မိဘဘိုးဘွားစဉ်ဆက် သိမီစပ်ဟပ်လို့ရသေလာက် ြမန်မာေတွချည့်ပဲမို့ ကိုယ့်ြမစ်ကမ်းေြခကေလးဟာလည်း ဧရာဝတီဆိုတာ ေြပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဝင်များရဲ့ သတို့သမီးလို့ ေြပာြကတဲ့ ဧရာဝတီဆိုတာ မရှိခဲ့ရင် ဒီေနရာမှာ ြမန်မာဆိုတာေတွလည်း ရှိချင်မှ ရှိမှာေပါ့ေနာ်။ နိုင်ငံြကီးတစ်ခုလံုး ခုလို မဆက်စပ်မိခင် တုန်းကေတာ့ တခုတည်းေသာ ကူးသန်းသွားလာရာ လမ်းေြကာင်းြကီးအြဖစ် ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် သယ်ယူပို့ေဆာင်ခဲ့ရှာမှာေပါ့။ ေရှးေရှးက ြမန်မာေတွဟာ ပင်လယ်ြကီးဘက်ကို ေြခမဆန့်ခဲ့ြကေသာ်ြငား ဧရာဝတီ ြမစ်ရိုးတေလျှာက်ေတာ့ြဖင့် စုန်ချည်ဆန်ချည် စည်ပင်ေရာင်းဝယ်ခဲ့ြကပံုပါ။
အဲဒီေခတ်က ြမို့ြကီးြပြကီးများဟာလည်း ြမစ်ရိုးတေလျာက်မှာသာ စည်ကားခဲ့ြကတာကလား။ “ေအာက်ြပည်ကို ေလှေတာ်ထိုး ပိုးမှာလိုက်တယ်ေလေလ့” ဆိုတဲ့ လံုမငယ်ကေလးေတွ “ေကာက္ကလန် ေြမာက်ကိုလှည့်ခါမှ ြပန်ခဲ့မယ် ေရွှညာသူရဲ့ ေငွရှာသူ မေအး” ဆိုတဲ့ လုလင်ပျိုေလးေတွ၊ ေဒါင်ဒင်ြမည်သံ ြကားရြပီ ရင်ေဘာင်ချီ ရင်ေဘာင်ချီ ေသာင်ြပင်ဆီတဖန် သွားြကမည် ြမင်ေယာင်သည် ေဟ့ ြမင်ေယာင်သည်” ဆိုတဲ့ ကိုတံငါေလးေတွ၊ “ေနြခည်နဲ့အသား ေရွှစီတဲ့ ပတ္တြမား ပနံစားတယ် နုြမစ်ပျိုရွယ် ဖူးသစ်စလံုမယ် ကိုယ်လက်သန့်ရှင်း ေရချိုးဆင်းရာဝယ်” ဆိုတဲ့ ေကျးေတာသူကေလးေတွရဲ့ ြမစ်ြကီးဧရာဝတီေပါ့။ ြမန်မာ့ဦးစွန်းရဲ့ ေနာက်ဆံုးဧကရာဇ်တို့ကို ေခါ်ေဆာင်သွားခဲ့တာကလည်း ဧရာဝတီပါေလ။
ဧရာဝတီမှာ ကျွန်ေတာ်တို့ရဲ့ ကမ်းေြခအပိုင်းကေလးကေတာ့ ဘယ်ထီးနန်း ရာဇဝင်ထဲမှာမှ မပါပါဘူး။ ြမို့ြကီးေတွနဲ့လည်း မနီးပါဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ေစွေစွေလး ကူးသွားရင်ေတာ့ ေရနံသာြမို့ြကီး ရှိတာေပါ့ဗျာ။ ဟိုးအရင်က မေကွးတံတားြကီး မေပါ်ေသးေတာ့ ေနွေကျာင်းပိတ်လို့ ရွာြပန်ရင် (ကျွန်ေတာ်တို့အေခါ် အညာြပန်ရင်) ေရနံေချာင်းအထိ ကားစီးရတယ်။ ေရနံေချာင်းမှာ ကူးတို့ဆိပ်မရှိဘူး။ တနာရီေလာက် ေဒါ့ဂျစ်ကားြကီးေတွ ေြပာင်းစီးမှ ေညာင်လှ လို့ေခါ်တဲ့ ကူးတို့ဆိပ်ကိုေရာက်တာ။ အဲဒီေရာက်ရင် ကျွန်ေတာ်တို့က လမ်းနှစ်လမ်းေရွးရတယ်။ ေမာ်ေတာ်စီးမှာလား။
သမ္ဗာန်စီးမှာလား။ ေမာ်ေတာ်နဲ့ဆိုရင် ကုန်းေဇာင်းနားက သံကိုင်း ဆိုတဲ့ ရွာကို ေရာက်သွားတာ။ အဲဒီကမှ ြမင်းလှည်းနဲ့ ကုန်းေဇာင်းမှာရှိတဲ့ အမျိုးေတွ အိမ်မှာညအိပ် စကားေြပာဆို လည်ပတ်ြပီး ေနာက်တေန့ ရွာကို ကူး။ ကုန်းေဇာင်းဆိုတာ ရွာကေနသွားရင် အနီးဆံုးြမို့ပဲ။ ေဈးေတွဘာေတွ ကုန်းေဇာင်းမှာပဲ ရှိတာ။ ရွာမှာ ဘာမှ မရှိ။ မုန့်ပျားသလက် စားချင်ေတာင် ကုန်းေဇာင်းသွားဝယ်မှ စားရတာ။ ဒါများ ေဆွြပမျိုးြပ သီချင်းထဲမှာ “မုန်းေချာင်းကို ေကျာ်တဲ့အခါ ေရာက်ပါေတာ့မယ် ကျွန်မတို့ ကုန်းေဇာင်းရွာ” တဲ့။ ကုန်းေဇာင်းကိုများ ရွာဆိုရင်ေတာ့ ကျုပ်တို့ရွာကို ဘယ်လိုေခါ်ေချမယ်မသိ။ အဖွားနဲ့ြပန်ရင် သူက သံကိုင်းဆိပ်ကေနြပန်တယ်။ ကုန်းေဇာင်းမှာ သူ့ အေဒါ်ေတွ ေမာင်ေတွ ရှိသေလ။
အေမနဲ့ြပန်ရင်ေတာ့ သမ္ဗာန်နဲ့ကူးလိုက်ရင် ေရနံေချာင်းက မျက်ေစာင်းထိုးေလာက်မှာ လှမ်းြမင်ရေလာက်တဲ့ ထူး တို့ ေလးအိမ် တို့ဆိုတဲ့ ရွာကေလးေတွ ကို ေရာက်တယ်။ အဲဒီမှာက ကူးတို့ဆိပ်မရှိလို့ ေမာ်ေတာ်မကပ်ဘူး။ ြမစ်ကမ်းေြခက ရွာကေလးစုစုကို ေပါင်းြပီးေတာ့ ြမစ်နားစုလို့ေခါ်ြကတယ်။ ကိုယ်ေနတဲ့ ရွာကျေတာ့ သူတို့က မုန်းနားစုလို့ေခါ်တယ်။ အေမကေတာ့ သူ့အေဖက အဲဒီရွာဇာတိမို့ ဘြကီး ဘေဒွး ေဒွးေလး အရီးများ ရှိလို့ အဲဒီရွာမှာ တေထာက်နားေလ့ရှိတယ်။ မနက်ေရာက်ရင် ေနေစာင်းေအာင်ေန ညေရာက်ရင် ေနာက်ေန့ ေနမပူခင် ရွာကိုကူးရတယ်။ ေန့အချိန်မကူးနိုင်ဘူး။ လယ်ကန်သင်းြကားကေန သွားရတာ နွားေတွက ေနပူရင် မရုန်းနိုင်ဘူး။ ကုန်းေဇာင်းကေန ရွာကို ကူးရင် ြမင်းလှည်း ငှားလို့ရတယ်။ ြမစ်နားကေနေတာ့ အိမ်ကလှည်းပဲ ရှိတယ်။
လယ်ကွင်းထဲ ြဖတ်ေမာင်းရတာ။ လမ်းမှ မဟုတ်ပဲနဲ့။ ကိုယ်ကေတာ့ ဘယ်လမ်းကြပန်ြပန် ေရာက်တဲ့အိမ်မှာ ေကျွးတာေတွစားလို့ဝရင် “အညာမေရာက်ေသးဘူးလား။ သွားေအာင်။ အညာသွားမယ်” နဲ့ ဂျီကျြပီ။ ကိုယ့်ရွာကမှ အညာလို့ထင်တာကိုး။ ရန်ကုန်ကလာတဲ့ အမျိုးဆိုေတာ့ နှစ်ရွာစလံုးက ချစ်ြကပါတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းက အညာမှာ ေပျာ်တာကလည်း အေဒါ်အပျိုေတွက လွှတ်အလိုလိုက်တာကိုး။ သူငယ်တန်းေကျာင်းအပ်ေတာ့ ရန်ကုန်ေကျာင်းက အသက်မြပည့်လို့ လက်မခံေသးတာနဲ့ ရွာက ဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာ တက်ခဲ့ေသးတယ်။ စာေတာ့ ဟုတ်ဟုတ်ညားညား မတတ်ခဲ့ပါဘူး။ အဆဲေတွကေတာ့ ဂုဏ်ထူးေတာင် ထွက်ခဲ့ေသးတယ်။ ကိုယ်မြကားဖူးတဲ့ စကားဆို အားြကီးသင်ချင်တာ။
ြမစ်နားကရွာကေလးေတွဟာ မုန်းနားကရွာကေလးေတွထက် ဆင်းရဲတယ်။ ငယ်ငယ်က သတိမထားမိပါဘူး။ သူတို့ရွာကအိမ်ေတွက အကုန်ေလှကားနဲ့ တက်ရတယ်ပဲ ေအာင့်ေမ့တာ။ ေြခတံရှည်အိမ်ကေလးေတွေလ။ ဒါမှ မိုးတွင်းဘက် ြမစ်ေရတက်လာရင် အိမ်ကြပင်ေလှကပ်ြပီး ဝင်လိုက်ရံုပဲ။ နွားတင်းကုပ်ေတာင် အြမင့်ြကီးေဆာက်ထားရတာ။ သူတို့ရွာက ေကာက်ရိုးပံုေတွက တလင်းထဲမှာ ေြမြကီးေပါ်မှာ မထားဘူး။ သစ်ပင်ေပါ်မှာ လင့်စင်နဲ့ထားတာ။ ငယ်ငယ်က ြမစ်နားေရာက်ရင် စိတ်ညစ်ရတာ တခုရှိတယ်။
ဗိုက်နာလာရင် အိမ်သာေကာင်းေကာင်းမရှိဘူး။ ရွာမှာလို ကျင်းအိမ်သာေတာင်မရှိဘူး။ ယာယီ အကာကေလးေတွ ကာထားတာပဲရှိတယ်။ အိမ်သာကျင်း ေရတွင်းတူးလို့မရဘူးေလ။ ြမစ်ေရတက်လာရင် အကုန်ေရြပင်ြကီးြဖစ်ြပီး ြမုတ်ကုန်တာကိုး။ ကုန်းြမင့်ြမင့်မှာရှိတဲ့ ေရတွင်းကေရကို ေချွသံုးရတာ။ ြမစ်နဲ့ကပ်ေန၊ ြမစ်ေရေတွအိမ်ေအာက် ေရာက်ေနေပမယ့် ေသာက်ေရသံုးေရ ရှားသဗျား။ ေနွအခါဆို ြမစ်ေရကျသွားတဲ့အခါ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ေနာက်ေချးနင်းမိရင် ေြခာက်ေအာင်ေစာင့်ြပီး တုတ်နဲ့ေကာ်ချရတာ။ ေရနဲ့ေဆး ေရကကုန်နဲ့။ ဘယ်ရွာမှာပဲြဖစ်ြဖစ် ြမန်မာ့ရိုးရာ တုတ်ခေနာင်းပဲ သံုးြကပါသဗျား။ ရန်ကုန်သား ဧည့်သည်ကေလးလာမှ အထူးစပါယ်ရှယ် ေရအိုးေလးနဲ့ အံုးမှုတ်ြခမ်းကေလး ထားေပးတာ။
ကေလးဘဝ ပထမဦးဆံုးရှင်ြပုေတာ့ ြမစ်နားက အမျိုးေတွက ေခါ်ြပုေပးတာဗျ။ သကင်္န်းမေြပာနဲ့ ဖိုးသူေတာ်ေတာင် မဝတ်နိုင်ေသးတဲ့အရွယ်။ ပါးမှာ ထံုးစက်ကေလးေတွ နှုတ်ခမ်းနီေတွနဲ့ လျှာေတွတွတ်တွတ်နီေအာင်စွဲတဲ့ ငရုတ်သီးပံု ချိုချဉ်ကေလးေတွစုပ်ေနတာ မှတ်မိတယ်။
ဘိသိက်ထမင်းဆိုတာ လာခွံ့ေတာ့ စပ်လို့ ေချွးေတွြပန်လာတာမှတ်မိတယ်။ ညကျပွဲြကည့်ေတာ့ လှည်းေပါ်မှာ အိပ်ေပျာ်သွားတာ မှတ်မိတယ်။ ဘာဇာတ်မှန်းေတာင် မသိပါဘူး။ သူများေြပာသံြကားတာနဲ့ ခမည်းေတာ်ြကီးလာရင် နှိုးလိုက်ေနာ်ဆို အိပ်တာပဲ။ မင်းသားကို ပုဏ္ဏားေတွက ရိုက် မင်းသားကငို ခမည်းေတာ်ြကီးလာကယ်မှ လွတ်မယ်လို့ ဆိုတာကိုး။ ြမစ်နားကို မေမ့နိုင်တာတခုက ဆီးသီးပင်ြကီးေတွ အများြကီးရှိတာ။ ဘယ်ကဆီးသီးနဲ့မှ မတူဘူး။ အရမ်းချိုတယ်။ ရွာြပန်ရင်းလမ်းမှာ ခူးစားတဲ့ သေဘင်္ာမန်ကျည်းသီးလို့ေခါ်တဲ့ အစိမ်းေရာင်နဲ့ ပန်းေရာင်စပ်ြကား မန်ကျည်းသီးနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင် အသီးကေလးေတွကလည်း ချိုတာပဲ။ အဲဒီအလှူလုပ်တဲ့ အချိန်တုန်းက ြမစ်နားက ေချာင်လည်ြကတယ်။
ေနာက်နှစ်မှာ ဆီးပင်ြကီးေတွလည်းကုန်၊ ရွာလည်း နလံမထူနိုင်ြဖစ်သွားတာ မီးေလာင်လို့ေပါ့။ အေမ့ေထွးေလးက ဆတ်ဆတ်ြကဲ။ အလှူမှာ သူစီးလာတဲ့ဖိနပ်ကို သူများက ယူစီးသွားလို့ မိလည်းမိေရာ လူလည်ေခါင် ပါးချ လွှတ်လိုက်သတဲ့။ အရိုက်ခံရတဲ့သူက ရှက်ေတာ့ ညကျသူတို့ အိမ်ကေကာက်ရိုးပံု မီးနဲ့ရှို့တာ တရွာလံုး ကုန်းေကာက်စရာမရှိေအာင် ေြပာင်သွားပါေလေရာ။ ဘာပစ္စည်းမှ မသယ်နိုင် ကိုယ်ကျွတ်လက်လွတ် ေြပးြကရတယ်။ ရွာလံုးကျွတ်မှ မီးလည်းြငိမ်းေတာ့တာ။
ြမစ်နားက ေကာင်းတာတခုကေတာ့ ေရနံေချာင်းနဲ့ နီးသေလ။ ဘာလိုချင်လိုချင် ြမစ်ကူးလိုက်ယံုပဲ။ ငယ်ငယ်က အဖွားအိမ်မှာ အေဒါ်ေတွ အိမ်ဆိုင်ကေလးဖွင့်ေတာ့ သူတို့ဆီကတဆင့် ေရနံေချာင်းတက် ေဈးဝယ်ရတယ်။ ကုန်းေဇာင်းထက် ေဈးချိုတာပ။ ြမစ်ေရချိုးရတာ မုန်းေရချိုးရတာနဲ့ မတူဘူး။ ေရစီးသန်တယ်။ ေသာင်ြပင်ြပန့်ြပန့်နဲ့ ကျယ်ကျယ်လွင့်လွင့် ရှိတယ်။ ေသာင်ြပင်ကျယ်ြကီးက တေမျှာ်တေခါ်ပဲ။ ေရနံေချာင်းဘက်ကမ်းဆို ေသာင်ြပင်ပွဲေတာင် လုပ်ြကေသး။ ကိုယ်က အဲဒီအရပ်ေဒသမှာ ဘယ်နှစ်ဘဝများ ကျင်လည်ခဲ့ေလသလဲ မသိပါဘူး။ ေနရာတိုင်းဟာ လွမ်းစရာြကီး။ အိမ်ေြခရင်းထိ ေလှနဲ့သွားလို့ရတဲ့ ေရနံသာခင်ခင်ြကီးေနတဲ့ အိမ်လို့ေြပာေလ့ရှိတဲ့ အိမ်ြကီးကိုလည်း လွမ်းတယ်။ (အမှန်ေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝတ္ထုဖတ်ြပီး လူေတွက အေတွးနယ်ချဲ့ြကတာ) စေနနံဘုရားတို့၊ ဖူးစာကုန်းတို့ ေကျာက်စာရံုတို့ေရာက်ရင်လည်း လွမ်းစရာြကီး၊ ေဈးထဲက မညီမကေလး လက်ဖက်ပဲေြကာ်ဆိုင်၊ သူ့ေရှ့နားက မုန့်ဖတ်သုတ်ဆိုင်လည်း မှတ်မိတယ်။ အသုတ်ေတွ နင်းကန်စားြပီး ထွန်းပဝင်း ဘတ်စကားြကီးေပါ်မှာ ဗိုက်နာလို့ ေချွးသီးေချွးေပါက်ေတွ ြပန်ေနတာလည်း မှတ်မိတယ်။
သူငယ်ြပန်ချင်ေနသလားမသိပါဘူး။ ကေလးဘဝ ေတာ်ေတာ်ငယ်ငယ်က အေြကာင်းေတွ ြပန်အမှတ်ရေနတယ်။ အခုေတာ့ ြမစ်နားမှာ ေတာ်ေတာ် တိုးတက်ကုန်ြကေရာ့မယ် လို့ပဲ အတင်းေတွးယူ လိုက်ေတာ့မယ်ကွယ်။ အဲဒီနယ်ကဆင်းသက်လာတဲ့ ကိုယ့်လိုလူကေတာင် ရွာနဲ့ အဆက်ြပတ်ြပီး ရပ်ကျိုးရွာကျိုး ဘာတခုမှ လုပ်မေပးနိုင်ေသးတာ။ သူများတစိမ်းက ေဝးစွေြခာက်ပါး။ ေလာက်ကိုင်မှာေနတုန်းက အဖွားလည်း အသက်ြကီးြပီ။ မင်းဘူးေလာက်ကို ေြပာင်းေပးရင် ေကာင်းမယ်။ ရွာကအမျိုးေတွလည်း အားကိုးရတာေပါ့ လို့ ေတွးမိတယ်။ ေနာက်ေတာ့ ဘူတန်ပါလာတုန်း အဖွားလည်း မေစာင့်နိုင်ေတာ့ဘူး။ ဆံုးရှာြပီ။ အခုလည်း လုပ်ြပန်ြပီ။ ရွာကိုြပန်ချင်တယ်။ ေဝးေဝးလံလံ ပို့မယ့်အစား အဲဒီအနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်ကေလးများ ပို့ေပးပါလား ဘဘ ဘိုးဘိုးတို့ရယ် လို့ အိမ်မက်သွားေပးရရင် ေကာင်းမလားပဲ။ ဘုရားလည်းတည်မေပးနိုင်၊ ေကျာင်းလည်း ေဆာက်မေပးနိုင်ေပမယ့် ေဆးေတာ့ကုေပးနိုင်ပါေသးတယ်။ သိုက်နန်းက နှမကေလးတို့ေရ။ ေမာင်ြကီးကို ေခါ်ချင်တာြဖင့်လည်း ဝန်ေတာ်မတ်ေတာ်များထံ ေရွှမန်ကျည်းေတာင့်ကေလးေတွ ပို့ေချပါဦးေတာ့လား။ လက်စနဲ့ ေမာင်ြကီးဖို့လည်း တေတာင့်ကွယ်။ ဆရာဝန်ဆိုတာ ထမင်းဝယ်စားရတာမို့ပါ။
ြမစ်ကမ်းေြခထဲမှာ ေပျာ်တယ်။ ပင်ေပါင်းဝိုင်းလို့ချယ်။ စလူမိုး တဲနဲ့ကွယ် ကွာလှမ်းကာငယ်။
ေန့တိုင်းပင် လွမ်းပါတယ်ကွယ် ေမာင်တို့ေမွးရပ်နယ်။ ေပျာ်နိုင်ဘူး လှသက်လှယ် ြပန်ဖို့သာရွယ်။
ဘယ်ဝယ်ေမျှာ်ကာ ရှစ်ခွင်ဝဠာမယ် ေနေရာင်ြခည်ရယ် ကွာေဝးေတာ့ တုန်ကာေအးလှတယ်။ ေန့တိုင်းပင် လွမ်းပါတယ်ကွယ် ေမာင်တို့ေမွးရပ်နယ်။ ေပျာ်နိုင်ဘူး လှသက်လှယ် ြပန်ဖို့သာရွယ်။
(ဧရာသဲစပ်ကမ်းဝယ် ေလေြပရိုက်ခတ်တယ်။ ေလှေလာင်းတို့ရယ် ရွက်ဖွင့်ကာကွယ်) ၂ ။ ညီညီညာ လွှင့်ြကေတာ့တယ်။ စီအရီအဆင့်ဆင့်ကွယ်။ တင့်တယ်။ ြမင်သူတိုင်းတို့စိတ်မယ် ြကည်လင်ေအးြမတယ်။ သာလွန်းလှပါေတာ့တယ်။ ခင်ရယ်။
ဘယ်ဝယ်ေမျှာ်ကာ ရှစ်ခွင်ဝဠာမယ် ေနေရာင်ြခည်ရယ် ကွာေဝးေတာ့ တုန်ကာေအးလှတယ်။ (ေန့တိုင်းပင်လွမ်းပါတယ်ကွယ် ေမာင်တို့ေမွးရပ်နယ်။ ေပျာ်နိုင်ဘူး လှသက်လှယ် ြပန်ဖို့သာရွယ်) ၂ ။
ယမုန်သီတာေြကာဝယ် သည်ေမာင်ငယ်ငယ်ကကွယ်။ ေပျာ်ရွှင်ြမူးခဲ့တာရယ် ေမ့နိုင်ပါဘူးကွယ်။ စင်ေရာ်ငှက်နှယ်သာကွယ်။ ေလဟုန်စီးလို့ပျံမယ်။ ြကံစည်မိတယ်။ ြမစ်ကမ်းေဘးဝယ်။ ေမာင်ေနခဲ့တဲ့ ေမွးရပ်နယ်။
ဘယ်ဝယ်ေမျှာ်ကာ ရှစ်ခွင်ဝဠာမယ် ေနေရာင်ြခည်ရယ် ကွာေဝးေတာ့ တုန်ကာေအးလှတယ်။ ေန့တိုင်းပင် လွမ်းပါတယ်ကွယ် ေမာင်တို့ေမွးရပ်နယ်။ ေပျာ်နိုင်ဘူး လှသက်လှယ် ြပန်ဖို့သာရွယ်။
ငှက်ေမာင်နှံများရယ် ြမူးတူးြကေတာ့တယ်။ သံသာသံချိုကျူးလို့ ကူးယှက်တဲ့ြမစ်နှယ်။ ဝင်းလဲ့ ြဖူြပာသီတာ ခင်းကျင်းပျံ့ကျယ် လွန်ြကည်နူးဖွယ့် သာလာဧရာဝယ်။
ဘယ်ဝယ်ေမျှာ်ကာ ရှစ်ခွင်ဝဠာမယ် ေနေရာင်ြခည်ရယ် ကွာေဝးေတာ့ တုန်ကာေအးလှတယ်။ ေန့တိုင်းပင် လွမ်းပါတယ်ကွယ် ေမာင်တို့ေမွးရပ်နယ်။ ေပျာ်နိုင်ဘူး လှသက်လှယ် ြပန်ဖို့သာရွယ်။
0 comments:
Post a Comment