ဒီလိုကန်ေတာ့ရမယ့်သူေတွကို အာရံုြပုမိတဲ့အခါမှာ သက်ြကီးဝါြကီး ေဆွမျိုးများအြပင် ငယ်ဆရာများကိုလည်း သတိရမိပါတယ်။
အသက်တစ်နှစ်ပိုပို ြကီးလာေလ။ ဆရာသမားေတွက များများလာေလမို့ တရုတ်ေတွလိုသာ နံမည်ကမ္ဗည်းတိုင်ေလးထိုးြပီးကန်ေတာ့ရရင် ကန်ေတာ့ပလ္လင်ေလာက်ေတာ့ အသာေလးေနမှာ။ ဒါေတာင် သင်ခန်းစာ ေပးေပးသွားတဲ့ သင်ခန်းစာဆရာေတွမပါေသးဘူး။ သင်ဆရာပဲြဖစ်ြဖစ် ြမင်ဆရာ ြကားဆရာပဲြဖစ်ြဖစ် အားလံုးကို ေလးစားပါတယ်။ အဲဒီထဲမှာမှ မှတ်မှတ်ရရ ဆရာများကို အထူးေအာင်ေမ့မိတာေပါ့။
တတိယတန်းတုန်းက ဆရာမ ေဒါ်ြမင့်ြမင့်စံ က ကျွန်ေတာ့်ဘဝမှာ ပထမဆံုး စာစီစာကံုးေရးနည်း သင်ေပးခဲ့ပါတယ်။ အာဇာနည်ေန့အေြကာင်း စာစီစာကံုးြပိုင်ရမယ် ဆိုေတာ့ ဘာေရးရမှန်းမသိတဲ့ ကျွန်ေတာ့်ကို သတင်းစာတထပ်ြကီးယူလာြပီး အာဇာနည်ေန့ေဆာင်းပါး ပါသမျှ ကူးခိုင်းပါတယ်။ အဲဒီေနာက် ဟိုတစ၊ ဒီတစ ဆွဲထုတ်ြပီး နိဒါန်း၊ စာကိုယ်။ နိဂံုးဆို ခွဲခိုင်း၊ စာပိုက်ချင်း ဘယ်လိုဆက်စပ်ရတယ်ဆိုတာ ြပေပးနဲ့၊ တေြဖးေြဖး သေဘာေပါက်လာပါေရာ။ ေအာ် စာစီစာကံုးဆိုတာ ဒီလိုကူးရသကိုးေပါ့။ ကူးြပီး ထံုးစံအတိုင်းအလွတ်ကျက်၊ ေမ့သွားရင် အပုဒ်ေကျာ်ေရးပစ်လိုက်တာပဲ။ ထန်းပင်တက်လက်မှတ် ရသွားတဲ့အခါမှာေတာ့ အမျိုးသားေန့ဆိုလည်း လာခဲ့။ မူးယစ်ေဆးဝါးလား ဒါေလးများြဖစ်သွားေရာ။ ကျွန်ေတာ့်စိတ်ထင် သတင်းစာထဲက အယ်ဒီတာ့အာေဘာ် တို့ ေဆာင်းပါးတို့ဆိုတာ ကျွန်ေတာ့်လိုေကာင်ေတွ လုပ်စားဖို့ ေရးေပးေနြကတာကိုး လို့ ေအာင့်ေမ့မိတယ်။ တြခား ဘယ်သူမှ မဖတ်ြကဘူးေလ။ တခါတခါ ကိုယ်ေရးတဲ့စာေတာင် ကိုယ်သိပ်နားမလည်ဘူး။ အဲဒီေခတ်ကေဆာင်းပါးေတွက အဲလိုပဲေလ။ ”ဟင်..ေခွးမဒါး နှထာေတာင် ေရးထားတယ်”လို့ မိန့်ခွန်းဖတ်တဲ့ ကိုယ်စားလှယ်ေတာ်ြကီးများလို ဩဘာေပးြကမလားမသိဘူး။ မှားကူးမိလို့။ ဘာပဲေြပာေြပာ စာတစ်ပုဒ်ဆံုးေအာင်ေတာ့ ေရးတတ်သွားေရာ။ အခုေရးေနတဲ့ ေတာင်စဉ်ေရမရ စာေတွက အဲဒီကြမစ်ဖျားခံခဲ့ပါတယ်။
ဆဋ္ဌမတန်းမှာ ကွန်ေတာ် သမိုင်းဆရာ တေယာက်နဲ့ေတွ့ပါတယ်။ ဦးသိန်းထွန်းတဲ့။ ထံုးစံအတိုင်း အသံြပဲတဲ့ကျွန်ေတာ်က အတန်းထဲမှာ စာေခါ်တဲ့ေနရာမှာလည်း ထန်းပင်တက်လက်မှတ်ရထားေတာ့ ဒီစာေတွ ြမန်ြမန်ြပီးရင် သင်စရာမလိုေတာ့ဘူးလို့ အေတွးေရာက်ြပီး တတန်းလံုး ေမတ္တာပို့ခံ ရတဲ့ အထိ စာေတွတွန်းေခါ်ပစ်ပါတယ်။ သူများအတန်းေတွထက် အေစာြကီးစာေတွြပီးသွားတဲ့ ကျွန်ေတာ်တို့ အတန်းကို ဆရာ့ခမျာ သမိုင်းပံုြပင်ေတွ ဆက်ေြပာရပါေတာ့တယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက ေတာင်ငူေခတ်အေြကာင်း သင်ေနတဲ့အခါကျေတာ့ ဆရာေြပာြပတဲ့ တပင်ေရွှထီး နဲ့ ဘုရင့်ေနာင် အေြကာင်းက သိပ်စိတ်ဝင်စားစရာေကာင်းပါတယ်။ မှတ်စုထဲမှာလို တိုင်းရင်းသားေတွကို စည်းရံုးြပိး ဒုတိယြမန်မာနိုင်ငံေတာ်ြကိးကို ဘယ်လိုထူေထာင်လိုက်တာ ဆိုတာမျိုးမဟုတ်ပဲ။ လူတေယာက်ချင်းတေယာက်ချင်းစီရဲ့ စရိုက်ကို မျက်စိထဲြမင်ေအာင်ေြပာြပေတာ့ တတန်းလံုး သမိုင်းဇာတ်လိုက် ေရာဂါထကုန်ြကသဗျ။။ မင်းတို့က မွန်ေတွ၊ ငါတို့က မင်းြကီးညိုကွ၊ သူတို့က အင်းဝသားေတွ နဲ့ ေနာင်ရိုးတိုက်ပွဲကို ေြပာင်းဖူးရိုးေတွနဲ့ ကစားြကပါေလေရာ။
စာေမးပွဲမှာေတာ့ ဆရာေခါ်ေပးထားတဲ့အတိုင်း ကျက်ေြဖရတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့် သမိုင်းဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာဖတ်ြကည့်ရင် ပိုစိတ်ဝင်စားစရာ ေကာင်းတယ် လို့ စသိခဲ့ပါတယ်။ ဒီကေန့ ေြပာေြပာေနမိတဲ့ ရာဇဝင်အူေပါက်ေတွဟာ အဲဒီက စမိတယ်ထင်ပါရဲ့.။
သတ္တမတန်းက အတန်းပိုင်ဆရာမကေတာ့ ေဒါ်လှြကည် တဲ့။ သူက ကျွန်ေတာ်တို့ အတန်းထဲက ေကျာင်းသားတေယာက်ကို မျက်နှာလိုက်တယ်လို့ ကျွန်ေတာ်ထင်ခဲ့ပါတယ်။ လူရည်ချွန် ြပိုင်ဖို့ ြကိုတင်ြပင်ဆင်ထားစရာေတွ လာလာေြပာေနေတာ့ ကျွန်ေတာ်က “ကျွန်ေတာ်ေရာ ေြဖလို့မရဘူးလား”လို့ ေမးလိုက်ပါတယ်။ “ရတာေပါ့။ ေြဖချင်ရင် တစ်ေကျာင်းလံုးမှာ အဆင့် တစ် ကေန သံုးအတွင်း ဝင်ေအာင်လုပ်” လို့ေြပာပါတယ်။ အစက စာကို ကျွန်ေတာ် စိတ်မဝင်စားပါဘူး။ အဆင့်လည်း သတိမထားမိပါဘူး။ အိမ်ကစာကျက်ခိုင်းလည်း ကျက်ချင်မှ ကျက်တာ။ ခုေတာ့ လူရည်ချွန်ြဖစ်ရင် ငပလီ သွားရတယ် ဆိုတာရယ်။ မခံချင်စိတ်ကေလးရယ်ရှိလာေတာ့ ကိုင်း ဟာ ဒီေလာက်ေတာင်ြဖစ်လှ လာခဲ့စမ်း အဆင့်တစ်ဆို အတင်း စာေတွြပိုင်လိုက်တာ အဆင့်တစ် မြဖစ်ေပမယ့် သူများကိုယ့်အေပါ် အေြကာမခံချင်တဲ့ ေရာဂါေတာ့ စွဲသွားပါတယ်။ ဆုေပးပွဲကျေတာ့ သူ့အတန်းက နှစ်ေယာက်ေတာင် ဆုရလို့ ကျွန်ေတာ်တို့ကို ေဘာပင်လှလှေလး တစ်ေချာင်းစီ ဆုချတယ်ဗျ။ ြကိုက်လိုက်တာ။ ေရးေကာင်းလို့၊ ေဈးြကီးလို့မဟုတ်ဘူး။ ဆရာမက ဆုချတာမို့။ ဆရာဆိုတာ စာသင်ယံုသက်သက်မဟုတ်ဘူး။ ေကျာင်းသားရဲ့ဘဝကို အရုပ်ကေလးလို ြပုြပင်ပံုသွင်းတတ်တယ် ဆိုတာ သေဘာေပါက်သွားပါတယ်။ ဒီကေန့ ကျွန်ေတာ်စာေတွ ခုချိန်ထိ သင်တုန်းဖတ်တုန်းလုပ်ေနတဲ့ ဇွဲကို အဲဒီက စခဲ့ပါတယ်။
ဒါကို ဒီလိုလုပ်ရသကွဲ့ လို့ သင်ြပေပးတဲ့ဆရာများရှိသလို ဘယ်ေသာအခါမှ ဒီလိုေတာ့ မလုပ်ေလနဲ့လို့ ြပေပးတဲ့ ဆရာများလည်း အများအြပား ြကံုခဲ့ရပါေသးတယ်။ တချို့များဆို ေဟာသလို လုပ်ရင်ေတာ့ ေဟာသလိုြဖစ်တတ်ေလရဲ့ကွယ်ဆို ကိုယ်တိုင်အနစ်နာခံ ြပေပးသွားြကပါတယ်။ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ အလုပ်ထဲက အာစရိေတွနဲ့ ေတွ့ရတဲ့အခါမှာလည်း သင်ြကားနည်း အသစ်ရြပန်တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ရှင်ြကီးဝမ်း ရှင်ငယ်ဝမ်းေတွ စံုလာတဲ့အခါ ညစဉ်ရိုကျိုး ရှိခိုးေလာက်တဲ့ဆရာများရဲ့ ေကျးဇူးကို အဖန်ဖန် ေအာင့်ေမ့မိပါတယ်။
ဆရာေတွကေတာ့ အများြကီးပါလို့ ေြပာခဲ့ြပီေကာ။ အဲဒီဆရာေတွအများြကီးရဲ့ လက်ရာကေတာ့ လက်ရှိကျွန်ေတာ်ပါပဲ။ ဘာေကာင်မှမဟုတ်၊ အူေြကာင်ြကား။ ဝါးတားတား၊ ဒါေပမယ့် ကိုယ်ြဖစ်ေနတဲ့ဘဝမှာ ေပျာ်ပါတယ်၊ ေြကနပ်ပါတယ်ဗျ။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ဒုက္ခမေပးခဲ့ဘူး။ ခုနစ်ရက်သားသမီး စိတ်ဆင်းရဲေအာင်လဲ မနှိပ်စက်ဖူးဘူး။ ေနာင်တ ရစရာ၊ လိပ်ြပာမလံုစရာ၊ ကိုယ့်အတွက် မိဘဘိုးဘွားသာမက ကိုယ်ကဆင်းသက်လာမယ့် သားေြမးများအထိ သိက္ခာကျ အရှက်ရစရာ ဘာတစ်ခုမှမလုပ်ခဲ့မိဘူး။ ဒီလိုရဲရဲြကီးေြပာတာ လွယ်လွန်းလို့။
မှန်ပါတယ်။ သူများေြပာတာသိပ်လွယ်တာေပါ့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ေြပာြကည့်ပါ။ တကယ်ပဲ အဲသလို ေြပာနိုင်ပါ့မလား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ညာရတာေလာက် ေပျာက်ဆံုးတာ မရှိပါဘူး။ အမှန်တရားဆိုတာ ေရာင်းစားရင် နှစ်ြပားမတန်ပါဘူး လို့ ထင်တဲ့လူေတွအပံုြကီးထဲမှာ ကျွန်ေတာ့်ကို အဲဒီ ေမာဟလူသားေတွထဲမပါေအာင် သင်ြကားေပးခဲ့တာနဲ့တင် နည်းတဲ့ ေကျးဇူးြကီးလားဗျာ။
ေရမေလာင်းပဲ ေလေဖာင်းေနတာ မဟုတ်ရေပါင်ဗျာ။ ေလေပမယ့် ပါးစပ်ဖျားကမလာပါဘူး။ တကယ့်ရင်ထဲကေလ အစစ်ပါ။ ဒီသီတင်းကျွတ်အခါသမယမှာ ကျွန်ေတွှာ်အာစရိများအားလံုးကို ဦးနှိမ်ရိုကျိုး ရှိခိုးလိုက်ပါရဲ့။ “အေနာက်သို့”ထဲက ဆရာြကီးမင်းသုဝဏ် စာသားေလး ခိုးချလိုက်ပါ့မယ်။ ငါ၏လက်စံု ြကာပဒံုကို ငါ့မိ ငါ့ဖ၊ ငါ့ဆရာသမားများထံ ပို့ေဆာင်ပါေလာ့။
(၆.၁၀.၂၀၁၀)
0 comments:
Post a Comment