ဒီအခါမှာ မိုးသီချင်းေတွ အများြကီးထဲကမှ ဂီတနက်သန် ကိုေစာြငိမ်း ရဲ့ မိုးသက်ေလနှင် ကေလးကို သတိရမိပါတယ်။ “ြပိုမှာေလလားမိုးရဲ့ စိုးေအာင်ခုပင် အမ္ဗုန်ေမာင် ဖန်အားေလတဲ့အင်” တဲ့။
ြမန်မာအဆိုေတာ်ေတွထဲမှာ ဂီတနက်သန် ကိုေစာြငိမ်း ဟာလည်း ထူးြခားတဲ့ ပါရမီရှင် တစ်ေယာက်ပါပဲ။ မယ်ဒလင်လက်သံကေလးနဲ့ ေတးနုစာယဉ်ေလးေတွ အများြကီး ေရးဖွဲ့ သီဆိုခဲ့ပါတယ်။ “ပွင့်ဦးေြကွမှြဖင့်ကွယ် မပန်ေစချင်ရက်ေတာ့တယ်” ဆိုတဲ့ စာသားေလးေတွကလည်း ပရိသတ် ပါးစပ်ဖျားကေန ရင်ထဲထိ ပဲ့တင်ထပ်ခဲ့တာေပါ့။ ကိုသိန်းေဇာ်လည်း ကိုေစာြငိမ်း ခေရစီ တေယာက်ပဲေလ။ သူ့သီချင်းေလးေတွ ြပန်လည် ေဖာ်ထုတ်ြပီး နံမည်လည်းေကျာ်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကဗျာဆရာဆိုေတာ့ ကဗျာဆန်တဲ့ သီချင်းေလးေတွ ြကိုက်တာ မဆန်းပါဘူး။
ေနာက်ြပီးေတာ့ သူ့သီချင်းကေလးေတွဟာ ဘယ်အချိန်မှာ ြပန်နားေထာင် နားေထာင် မရိုးနိုင်တာကလည်း အံဩစရာပါပဲ။ ေသချာနားေထာင်ြကည့်မိရင် သိလာပါလိမ့်မယ်။ အခုေလာေလာဆယ်မှာေတာ့ ကိုေမာင်ေမာင်ညွန့် ဆိုထားတာေလးပဲရလို့ အဲဒါပဲ တင်ထားေပးပါတယ်။ မူရင်း အဆိုေတာ်စာေရးဆရာ ေအာင်လင်းရဲ့ “ဪ မိုးသက်ေလ….. နှင်” ဆိုတဲ့ ေနရာမှာ အသံကုန်ေအာင်ယူြပီး အထွက်မှာ ကန်ပစ်ခဲ့ပံုကေလးကို နားေထာင်ေစချင်လို့ ရှာလို့ရတဲ့အခါ တင်ေပးပါ့မယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှ မတူပါဘူး။
သီချင်းေတွက သိမ်ေမွ့သလို သီချင်းရှင်ရဲ့ဘဝဇာတ်သိမ်းကလည်း ေြကကွဲစရာ ဒဏ္ဍာရီဆန်ပါတယ်။ ကိုရီးယားကား ကုလားကားများလိုပါပဲ။ ခိုက်ရန်ြဖစ်ပွားလာတဲ့ ညီကေလးကို ြဖန်ေြဖေချာ့ေမာ့ြပီး ညီေလးရဲ့ အေနွးထည်ကေလးဝတ်လို့ အြပင်ထွက်သွားတဲ့ လူရိုးြကီးခမျာ လူမှားြပီး ဓါးထိုးခံရလို့ ကွယ်လွန်ရှာပါသတဲ့။ အနုပညာရှင်များရဲ့ ဘဝဟာ တိုလွန်းသကွယ် လို့ ခံစားရတာက ကျွန်ေတာ်တို့က သူ့တို့ကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရတာ နှေြမာတသလွန်းလို့၊ ယူြကံုးမရလွန်းလို့ေလ။ ဆရာြငိမ်းတို့ ကိုငှက်ြကီးတို့လည်း ထိုနည်းလည်းေကာင်းပဲ မဟုတ်လား။ တကယ်ဆို ကျွန်ေတာ်တို့အေနနဲ့ သူတို့ကို မြမင်ဖူး မသိကျွမ်းဖူးပါဘူး။ တစိမ်းြကီးေတွပါ။ ဒါေပမယ့် ေဆွမျိုးရင်းြခာေတွလို ချစ်ခင်ေလးစားမိတယ်ဗျ။ အသက်တရာမေနရေပမယ့် အမှုတရာေပွရတဲ့ ေလာကြကီးမှာ ရှင်သန်ေနတဲ့အချိန်မှာ ဘာေတွလုပ်ေနခဲ့သလဲ။ ေသဆံုးသွားတဲ့အခါမှာ ဘာေတွထားခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကို တချက်ေလာက် ေတွးြကည့်သင့်တာေပါ့ေနာ်။ ကျွန်ေတာ်တို့ချစ်တဲ့ ေလးစားတဲ့ အနုပညာသည်များဟာ ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းကို တိုင်းတာရင် အင်မတန်ချို့ငဲ့ရှာပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ဘဝရဲ့ အနှစ်သာရပိုင်း၊ ခံစားမှု၊ ဖန်တီးနိုင်မှု၊ ပါရမီပိုင်းမှာေတာ့ ဒီကေန့ထိမကုန်ခန်းနိုင်တဲ့ အနုပညာအေမွေတွ ထားရစ်ခဲ့ြကေလရဲ့။
လူမှန်ရင် တစ်သက်မှာ တစ်ဘဝသာရတယ်လို့ ဆိုြကပါစို့။ အဲဒီတစ်ဘဝကို ဘယ်လိုဖန်တီး တည်ေဆာက်ြကမလဲဗျာ။ တိုက်တာအိမ်ေြခ စည်းစိမ်ေတွ၊ အေြခွအရံ အေပါင်းအေဖာ်ေတွ၊ ရာထူးဂုဏ်သိန် ပညာေတွ အဲဒါေတွြပည့်စံုေအာင် တစ်ဘဝလံုးရင်းလို့ တေကာက်ေကာက် လိုက်ြကမလား။ ြပည့်စံုချင်လည်း ြပည့်စံုလာမှာေပါ့။ ေလှာ်ရင်းနစ်ခဲ့တဲ့လူေတွလည်း ပိုေတာင် များဦးမယ်။ တစ်ဘဝလံုးေနေနသာ ဒီတစ်ညစာမှန်ေအာင် အနိုင်နိုင် ရုန်းကန်ေနြကရှာသူေတွလည်း အနတဂ္ဂမ။ အချိန်တန်လို့ ဘဝနိဂံုးချုပ်တဲ့ အချိန်ကျရင် ကိုယ်ရထားတာေတွကို ကိုယ် ေြကနပ်နိုင်ပါ့မလား။ ဇာတ်ေတာ်ေတွထဲမှာ အသြပာတစ်သိန်းထိုက်တဲ့ ထမင်းပွဲတပွဲအတွက် ခုနစ်နှစ်ကျွန်ခံရတဲ့သူဟာ အံဩစရာမေကာင်းေတာ့ပါဘူး။ လူတိုင်း ဒီဘဝ ေရာက်ေနြကတာပဲ။ သူကမှ ခုနစ်နှစ်ြပည့်ရင် အဲဒီထမင်းစားရမှာ ေသချာေသးတာ။
ပုရွက်ဆိတ်နဲ့ နှံေကာင်ပံုြပင်ထဲက ပုရွက်ဆိတ်ကေလးေတွဟာ ဘယ်အချိန်ြကည့်လိုက်ြကည့်လိုက် အစာေတွသယ်ေနြကရရှာတာပါပဲ။ စားတာလည်းတခါမှ မေတွ့ရဘူး။ သူတို့သယ်တဲ့အစာေတွကို သူတို့ကိုယ်တိုင်ေရာ စားြကရရဲ့လား မေသချာဘူး။ ကျွန်ေတာ်တို့ရဲ့ဘဝေတွကို ပုရွက်ဆိတ်ကေလးေတွလို အစာသယ်ရင်း ကုန်ဆံုးေစြကမလား။ ဒါဆိုရွဲ့ေြပာဦးမှာ။ နှံေကာင်လို ေန့ဖို့ညစာမချန်ပဲ ေသာက်စားေပျာ်ပါးြပီး အချိန်ြဖုန်းြကရေအာင်လို့။ ဟုတ်ေသးဘူးဗျ။ ထမင်းစားဖို့အသက်ရှင်တာမဟုတ်ဘူး။ အသက်ရှင်ဖို့ ထမင်းစားတယ်ဆိုတာ ကို ေမ့ေမ့ေနြကတာေလ။ ကိုယ်ရထားတဲ့ဘဝကေလးကို သာသာယာယာ ေပျာ်ေပျာ်ရွှင်ရွှင်ြဖစ်ေအာင် ေနထိုင်ဖို့အဓိကပါ။
တကယ်ေတာ့ ဘဝရဲ့အရသာဆိုတာ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်ယူမှ ရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ စိတ်သာ ရှင်ေစာ ဘုရားေဟာ တဲ့။ ေရှးက မိဖုရားဖွားေစာ ရဲ့ ေကျာက်စာထဲမှာ ဆုေတာင်းခဲ့တာ “ေစာင်းညှင်းပတ်သာတို့ြဖင့် နိုးထေသာကိုယ် ြဖစ်ရလိုသည်” ဆိုတာ ြကားဖူးမှာေပါ့။ အဲဒီဆုေတာင်း ြပည့်ဖို့များ ဘာခက်သတုန်း။ မနက်အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ နားထဲသီချင်းသံေလးေတွ ြကားေယာင်လို့ရတယ်။ ဘာ အမ်ပီသရီးမှ မလိုပါဘူး။ နားြကပ်ြကီးတပ်ထား နားကနာပါဘိသနဲ့။ ြပီး ေခါ်မြကား ေအာ်မြကား။ စိတ်အာရံုက ဝင်စားနိုင်ဖို့ပဲ လိုတာေလကွယ်။ ကိုဝင်းဦးေရးခဲ့တဲ့ “ဖွဲနဲ့ဆန်ကွဲ” သီချင်းထဲကလို ”တူနှစ်ကိုယ် လေရာင်ရိပ်မှာ ဖက်ရွက်ကို ေရွှပန်းကန်ထင် ထမင်းကို ဆီမဆမ်းပဲ ပဲြခမ်းနဲ့ ေလွးမှာပင်၊ ေဖးကာမကာ ေပျာ်ေပျာ်ရွှင်ရွှင််” ဆိုတာ စိတ်ကူးယဉ်လွန်းတယ် လို့ ထင်မှာေပါ့။ ဘဝမှာ တခါတခါေတာ့ စိတ်ကူးယဉ်ဖို့လည်း လိုအပ်ပါေသးတယ် လို့ ေြပာချင်တာပါ။ ဒါမှ စိတ်ချမ်းသာနိုင်မယ်ေလ။ အြမဲလက်ေတွ့ထဲမှာဆို ပင်ပန်းလွန်းေနမှာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ဗျာ။ ဒီပညာရှင်ြကီးေတွရဲ့ အနုပညာ လက်ရာေတွကို အရသာရှိရှိ ခံစားြကည့်လို့ရေအာင်၊ ကျွန်ေတာ့်နည်းတူပဲ မသိမမီလိုက်တဲ့ လူငယ်ေတွ ဒါေတွလည်းပဲ ဒီလိုေကာင်းသကိုးလို့ သိသွားေအာင်၊ စက်ရုပ်တရုပ်လို လှုပ်ရှားေနရတဲ့ ဘဝြကီးက ခနတာြဖစ်ြဖစ် လွတ်ေြမာက်သွားေအာင် သီချင်းေလးေတွနဲ့ အပန်းေြဖလို့ရေြကာင်း၊ လက်တို့ မျှေဝလိုက်ရပါတယ် ခင်ဗျာ။ ေကျာက်စာထဲက ဆုေတာင်းနဲ့ပဲ အဆံုးသတ်လိုက်ရေအာင်။ အချင်းချင်း အမျက်အအီမရှိ ချစ်ေသာမျက်စိြဖင့် ရှုြကေစကုန်သတည်း ေပါ့။
အေနာက် ေတာင်ဆီက ရွာမည်ဟန်ြပင် မိုးသက်ေလနှင့် မုန်တိုင်းပင့်လျှင် စစ်မျက်နှာဖွင့် တိမ်ခိုးလွှင့်ကာနှင် မှိုင်းမှိုင်းရိပ်ေမှာင် စွန်ေတာင်မင် ြပိုမှာေလလားမိုးရဲ့ စိုးေအာင်ခုပင် အမ္ဗုန်ေမာင် ဖန်အားေလတဲ့ အင်။
(လျှံေရွှစင် ြပိုးြပိုးပျက် လျှပ်စက်ေရာင်ြခည်မျှင် ဗျူဟာဆင် မိုးလံုးြပည့် တေရွ့ေရွ့ယူဆဲတွင်) ၂။ နယ်ရှစ်ခွင် မင်းလွင် ဝန်းကျင် လွမ်းေအာင်ေဖာ်ြပ အာကာေဝဟင် ဘယ်ေရှး ဝဋ်ေြကွးတံု့တင် ေချြပီထင်ခဲ့ ခိုမှီရာမဲ့ ရှုလှည့်ြမင်လှည့်ေစချင် ချစ်တဲ့သူရဲ့ ရင်ခွင် သည်မိုးေမှာင်တုန်း ေမာင်ပုန်းပါရေစ ခင်။ တကိုယ်ေရ အားနွဲ့နွဲ့ တုန်ြပီ ေရွှဘဝင် ြငှိုးရက်တဲ့ ေဒဝါေဆွနတ်ရှင် ဪ မိုးသက်ေလနှင်။
0 comments:
Post a Comment