ေကာင်းမှုလို့ဆိုလိုက်ရင် သေဘာေပါက်ြကတာက ထမင်းရည်ေချာင်းစီး အလှူြကီးေပးမှ၊ ဥပုသ်ေစာင့် ပုတီးစိတ် အကျယ်ြကီး ဘုရားရှိခိုးမှ၊ ရိပ်သာမှာ တရားစခန်းေတွ မြကာခနဝင်ြပီး ဉာဏ်စဉ်ေတွ တရားေတွ ရခဲ့မှ၊ ဘုရားဘုရားနဲ့ ပါးစပ်ကမချေအာင် တ ေနမှ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာအလုပ်ေတွဟာ ေကာင်းမှုေတွ အမှန်ပါ။ လူသာမာန်ေတွ ေန့စဉ်နဲ့ အမျှ ကျင့်နိုင်ခဲပါတယ်။ ဒီကေန့ ေခတ်အခါဟာ ေရှးကလို ဘုရားသွား။ ေကျာင်းတက်၊ ဥပုသ်ေန့ သီလယူ၊ မနက်ြပန်ညြပန် ဩကာသ ဆိုတာ ပင်စင်ယူြပီး အဖိုးအဖွားများေတာင် မလုပ်နိုင်ြကေတာ့ပါဘူး။ သားေြမးဝတ္တရားေတွမှ မကုန်ြကေသးတာ။ ကျွန်ေတာ် တို့လို လူလတ်၊ လူငယ်ေတွ ပိုဆိုးပါတယ်။
အိပ်ချိန် စားချိန်၊ လူမှုေရး အေပါင်းအသင်းအတွက် အချိန်ေတွေတာင် မနည်းချန်ရတာပါ။ ကျွန်ေတာ်တို့ တေန့တာရဲ့ သံုးချိုးတချိုးကို အလုပ် ဒါမှမဟုတ် ေကျာင်းမှာ ကုန်လွန်ြကရေလေတာ့ အဲဒီအချိန်ထဲကေနပဲ အလုပ်အကိုင်မပျက် ကုသိုလ်ပွားနိုင်ေအာင် တိုက်တွန်းပါရေစ။
ပထမအချက်ကေတာ့ ကိုယ်လုပ်ေနတဲ့အလုပ်ကို ေစတနာပါပါ လုပ်ဖို့ပါ။ ဝတ်ေကျတန်းေကျြပီးြပီးေရာ၊ အချိန်တန်ေတာ့လည်း ဒီလခပဲ ဆိုတဲ့စိတ်၊ ဒီေလာက် ပိုက်ဆံေလးနဲ့ေတာ့ ဒါေလာက်ပဲလုပ်နိုင်မယ် ဆိုတဲ့စိတ်ကို လံုးဝမထားေစချင်ပါဘူး။ ကိုယ်ဟာ အခစားဝန်ထမ်းတစ်ဦး မှန်ချင်မှန်ပါမယ်။ ကိုယ်ြကိုးစားလည်း သူများအတွက် ြဖစ်ေကာင်းြဖစ်ပါမယ်။ ဒါေပမယ့် အလုပ်ကို ေသသချာချာ ေစတနာပါပါ လုပ်တတ်တဲ့ အကျင့်ကေတာ့ ကိုယ်ပိုင်ပါ။ အဲဒိအကျိုးကို ကိုယ်ပဲ ရမှာပါ။ မရိုေသ့စကား ဥပမာ ြမင်လွယ်ေအာင်ေပးရရင် မေကာင်းတဲ့ အလုပ် လုပ်စားတဲ့ အမျိုးသမီးများေတာင် သူလုပ်ေနတဲ့ အကုသိုလ် အလုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ေနရင် ေရရှည်မိတ်ရတာချင်းမတူဘူးေလ။ ယုတ်စွအဆံုး မိလ္လာကျံုး အမှိုက်သိမ်းပဲ ြဖစ်ဦး ေစတနာေလး ထားတာ ေကာင်းပါတယ်။ ေလထိုးရင် ေလပဲေလျှာ်နိုင်မယ်။ ေရမပါရင် ြပန်ခပ်လိုက်ဦး။ ငါတို့က ဒါရမှ စားရတာဆိုတဲ့ စိတ်ထားေတွ ေြကာက်ခမန်းလိလိ ေတွ့ေနရလို့ ဒီစာကိုေရးတာပါ။ ဒီေနရာမှာ ငါဘာေကာင်လဲ မင်းမသိဘူးလား။ သိေအာင်ြပလိုက်မယ် ဆိုတာလည်း မထားသင့်တဲ့ မာနစိတ်ပါပဲ။ အဲဒီအြပုအမူေတွကို ကိုယ်တိုင်ခံရမှ သိတာပါ။ ြပုေနတဲ့သူေတွကိုယ်တိုင်ေတာ့ နည်းနည်းမှ သတိမထားမိပါဘူး။ ငါလုပ်သမျှ အြမဲမှန်တယ် လို့ ထင်ေနြကတာကိုး။ ေမာဟကေန မာန၊ အဲဒီကမှ ဘဝင်ကိုေလဟပ်တဲ့အခါကျေတာ့ လူြမင်သူြမင် မေကာင်းေလာက်ေအာင်ကို သွက်သွက်လည်ေတာ့တာပဲ။ ကဲပါေလ။ သူများမျက်ေချးကို ေြပာချင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲလိုမျက်ေချးေတွများ ကပ်ေနမှြဖင့်ကွယ် ဆိုြပီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှန်ထဲြပန်ြကည့်တာပါ။ ဘယ်မှာ ရှိလို့တုန်း။ ဒီေလာက်ေချာတာ ေနာ် လို့ပဲ ြမင်တာေပါ့။ အခု မရှိေပမယ့် ေနာင် တချိန်ချိန်မှာ ရှိမလာေအာင် သတိေပးပါရေစ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း သတိေပးတဲ့ အထဲပါပါတယ်။ ေဆးကု၍မရပါ အဆင့်မေရာက်ေအာင် ကာကွယ်ေဆးထိုးထားတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဒုတိယအချက် ကေတာ့ ဆက်ဆံေရးပါ။ ငါက ေစတနာနဲ့လုပ်ေပးေနတာ။ ရှင်းရှင်းပဲ ေြပာတတ်တယ်။ မြကိုက်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ တေန့တေန့ လူေပါင်းေသာင်းေြခာက်ေထာင် ဆက်ဆံေနရတာ ဒီေလာက်ပဲ စိတ်ရှည်နိုင်မယ် ဆိုရင်လည်း မှန်ပါတယ်။ သို့ေသာ် အဲဒီေစတနာေတွကို တဖက်လူက မချိုသာတဲ့ ဆက်ဆံေရးထဲမှာ ြမင်လွယ်ပါ့မလား။ အဲဒိလူေပါင်း ေသာင်းေြခာက်ေထာင်ကလည်း ကိုယ့်တစ်ေယာက်ထဲကိုပဲ မြဖစ်လို့ တန်းစီေစာင့်ေတွ့ ေနရတာေပါ့။ သူတို့လည်း ဘယ်စိတ်ရှည်ပါ့မလဲ။ ကိုယ်ပံုမှန်လုပ်ေနရတဲ့ အလုပ်ထဲမှာ အြပံုးေလးတစ်ချက် စကားချိုချိုေလး တစ်ခွန်းဟာ ကိုယ့်အတွက် တစ်ြပားတစ်ချပ်မှ မကုန်ပါဘူး။ တဘက်လူမှာ စိတ်ချမ်းသာသွားေစပါတယ်။ လူတိုင်း ေသွးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ် စိတ်တိုတတ်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်စိတ်ထဲဘာရှိရှိ ြပံုးြပံုရွှင်ရွှင်ေနလိုက်ရင် ကိုယ်လည်း စိတ်ေြပာင်းသွား၊ သူများလည်း စိတ်ြကည်သွားတာေပါ့။ အခု ကိုယ့်ေရှ့မှာ ရှိေနတဲ့လူဟာ ခုန စိတ်တိုမိတဲ့လူနဲ့ တေယာက်စီဆိုတာလည်း တခါတခါ ေမ့ေနတတ်ပါတယ်။ ေအာ်တာေငါက်တာ နင်ပဲငဆ ေြပာတာမေကာင်းမှန်း ငါးစိမ်းတန်းေရာက်ဖူးသူ၊ ဘတ်စကားစီးဖူးတဲ့သူတိုင်း သိပါတယ်။ ေတာ်ေတာ်ြကာ သူတို့နဲ့ တူေနဦးမယ်။ ြပင်လိုက်ြကပါစို့။
တတိယအချက်ကေတာ့ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားဖို့ပါ။ ကိုယ်နဲ့ အလုပ်ခွင်မှာ ပတ်သက်ဆက်ဆံလာရတဲ့သူ ၊ လုပ်ေဖာ်ကိုင်ဖက်အချင်းချင်း စာနာစိတ်ကေလးထားမှ ေကာင်းပါတယ်။ မင်းဘာေကာင်လဲ၊ ငါဘာေကာင်လဲ။ ဒီေကာင်ဘာေကာင်လဲ ဆိုတာ လူြပက်ေတွြပက်ေတာ့သာ ရယ်ရတာ။ အချင်းချင်းမှာ မေကာင်းပါဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်အေတွးရှိသလို တဘက်လူမှာလည်း တဘက်အေတွးရှိပါတယ်။ အဲဒါကို သူ့ေနရာက ဝင်ြကည့်မှ ြမင်နိုင်မှာပါ။ ဒါေတာင် အထင်မှား အြမင်မှားဆိုတာ ရှိတတ်ပါတယ်။ အထူးသြဖင့် လူတေယာက်ရဲ့ နာဖျားမကျန်းကေန ေသေရးရှင်ေရးထိ ဆက်နွယ်ေနတဲ့ ဆရာဝန်လို အသက်ေမွးမှုနယ်ပယ်မှာပါ။ လူနာအတွက်က အခုမှ တခါပဲေသရမှာမို့ ဆရာဝန်ေတွေလာက်ေတာ့ ေသြခင်းတရားကို မရင်းနှီးပါဘူး။ ြပိးေတာ့ သူတို့က ကိုယ်တိုင် ေသရမှာေလ။ ဒါေပမယ့် ဆရာဝန်ဘက်က ြကည့်ေတာ့ ဒါမျိုးေတွ ထံုေနြပီခင်ဗျ။ ကိုယ်တိုင်သာ မေသေသးတာ၊ ေသတယ်ဆိုတာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ။ တရားမရနိုင်လို့ ဒီအလုပ်ထဲ ငုတ်တုတ်ြကီး ရှိေနေသးတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေသြခင်းတရားနဲ့ ရင်ဆိုင်လာရတဲ့အချိန်မှာ ဆရာဝန် နဲ့လူနာ ေသွးဆူတာ ေသွးေအးတာချင်း မတူပါဘူး။ တူစရာလည်း မလိုပါဘူး။ သို့ေသာ်လည်း တဘက်ကို တဘက် နားလည်ေပးဖို့ေတာ့ လိုပါတယ်။ ဒီထက်ပိုြပီး ရှုတ်ေထွးတာကေတာ့ ဆရာဝန်ဘက်မှာပါ။ လူနာရဲ့ အသက်ဟာ သူ့လက်ထဲမှာ ရှိပါတယ်။ မလုပ်သင့်တာကို လုပ်လိုက်လို့ ဒါမှမဟုတ် လုပ်သင့်တာကို မလုပ်လိုက်လို့ လူနာအသက်ဆံုးခဲ့ရင် ဆရာဝန်ေပးနိုင်တာ ဆင်ေြခပါပဲ။ လူနာေပးရတာ အသက်ပါ။ ဒီအခါမှာ ကျွန်ေတာ်တို့ သံုးသပ်ရမှာက အဲဒီဆရာဝန်ရဲ့ ေစတနာပါ။ လူေသမှု၊ လူသတ်မှုမှာေတာင် အဓိကေမးြကတာ ေသေစလိုေသာ ဆန္ဒ မဟုတ်လား။ ဒါကေတာ့ ေမးစရာေတာင် မလိုပါဘူး။ ဆရာဝန်ပဲ ဘယ်ေသေစလိုေသာဆန္ဒ ရှိပါ့မလဲ။ ဒါြဖင့် ရှင်ေစလိုေသာ ဆန္ဒေကာ။ ဒီလူနာရဲ့ ေသေရးရှင်ေရးအတွက် ဒီဆရာဝန် ဘယ်ေလာက် အားထုတ်ခဲ့သလဲ ဆိုရင်ေကာ။ ဆရာဝန်ေတွအြမင်မှာ လူနာသံုးမျိုးပဲ ရှိပါတယ်။ ကုကု မကုကု ေပျာက်မယ့်လူနာ၊ ကုကု မကုကု ေသမယ့်လူနာ၊ ကိုယ်ကုလိုက်ရင် ရှင်မယ့်လူနာ။
(ကိုယ်ကုလိုက်မှ ေသမယ့်လူနာကေတာ့ သူတို့ြကိုြမင်ေလ့မရှိပါဘူး။) ဒီအထဲမှာ သူတို့အဓိကထားတာ တတိယအမျိုးအစားပါ။ ထမင်းစားတာ ပထမလူနာ နဲ့ပါ။ မလွှဲမေရှာင်သာတာကေတာ့ ဒုတိယလူနာပါ။ ဆရာဝန်သက်ရင့်လာေလေလ ဒီလူနာအတွက် ဘာလုပ်ေပးလို့ရတယ် ဆိုတာ သိလာေလေလပါ။ လုပ်နိုင်တာ မလုပ်နိုင်တာကေတာ့ ပတ်ဝန်းကျင်ေြခအေန နဲ့ဆိုင်သွားပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ဆရာဝန်အေနနဲ့ စွန့်စားရတာေတွရှိပါတယ်။ လူနာက ဆရာဝန်ဆီမှာ အသက်ပံုြပီး ယံုရပါတယ်။ ဆရာဝန်က လူနာအတွက် ေသမင်းကို ရင်ဆိုင်ေပးပါတယ်။ ဒီလို ေသေရးရှင်ေရးမှာ ဆရာဝန်က.. အို.. ရှင်လို့လည်း ေကျးဇူးတင်ချင်မှတင်တာ၊ ငါ့လခက ဒီလခပဲ၊ ေသရင် အလကားေနရင်း ေြဖရှင်းေနရဦးမယ် ဆိုတဲ့ အေတွးမျိုး ေတွးသင့်ပါသလား။ ဒါက ဆရာဝန်ဘက်ကအပိုင်း။ လူနာဘက်ကေရာ၊ ငါတို့ နင့်ကို ယံုလို့အပ်ထားတာေနာ်။ ြကည့်ြကက်လုပ်။ ေသရင်ေလျာ်ေပးရမှာ ဆိုတဲ့သေဘာမျိုး ထားသင့်ပါသလား။ အို လူနာရှင်တို့ မေြကနပ်ဘူးလား။ အမှုသာ မှန်ပေစကွယ် ေရှ့ေနခ ရာခိုင်နှုန်းနဲ့ ေနာက်ေတာ့ ညှိတာေပါ့ ဆို ေခွးေသေကာင်ြကား ဠင်းတဝဲသလို ေဈးေခါ်ေနတဲ့သူေတွေကာ ရှိသင့်ပါသလား။ အဲသေလာက် ရွံစရာေကာင်းတဲ့အြဖစ်ေတွဟာ လက်ေတွ့မှာ တေန့ထက်တေန့ တိုးတိုးလာလို့ အံ့ဩစရာေတာင် မေကာင်းေတာ့ပါဘူး။ ဒီသံသရာကို ြဖတ်လိုက်ြကပါစို့။ ဘာနဲ့ြဖတ်ရမလဲဆိုရင် ခုနက ေြပာတဲ့ အြပန်အလှန် ကိုယ်ချင်းစာတရားနဲ့ ြဖတ်ရမှာေပါ့။ ဒါက ဥပမာေပးတာပါ။ အလားတူ ဘယ်အလုပ်မျိုးမှာမဆို တေယာက်နဲ့တေယာက် ကိုယ်ချင်းစာတရားေလး ထားနိုင်မယ်ဆိုရင် ကရိကထ ေငွကုန်ေြကးကျ မများပဲနဲ့ အလုပ်လုပ်ရင်း ကုသိုလ်စိတ်ေတွ ြဖစ်လာမှာပါ။ အြမင်ကေလး ေြပာင်းလိုက်ဖို့ပါပဲ။
အလကားေန ဆကာြကီး လာလာလုပ်ေနတယ်။ ြပီး ဟုတ်တာလည်းမဟုတ်ဘူး။ သူကျဘယ်ေလာက် ေကာင်းေနလို့လဲ လို့ေမးရင် ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်ေတာ်ြကိုးစားေနဆဲပါ လို့ေြပာပါရေစ။ ဒီစာေတွကို ေရးတဲ့အခိုက်မှာ ကျွန်ေတာ်က အေြကာင်းအရာတစ်ခုခု ကို အရင်ြမင်ပါတယ်။ အဲဒီ အေြကာင်းအရာကို ဆက်ေတွးြကည့်တဲ့အခါကျေတာ့ အသက်အရွယ်အရ အရင်ကနဲ့ မတူတဲ့ အေတွးအြမင်သစ်ေတွရလာပါတယ်။ မှန်ချင်လည်းမှန်မယ်။ မှားချင်လည်းမှားမယ်။ သူများေတွနဲ့လည်း တူချင်မှတူမယ်။ တကယ်ေတာ့ ကျွန်ေတာ်က သူများေတွကို ဆရာလုပ်ေနတာမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သင်ယူေနတာ။ ဆံုးမေနတာသာ ြဖစ်ပါတယ်။ ကျွန်ေတာ့်ကို သင်ြကားဆံုးမလိုရင်လည်း အဆင်သင့်ပါ။ တေန့ထက်တေန့ ကျဉ်းေြမာင်းလာတဲ့ ကမ္ဘာရွာြကီးထဲမှာ ကျွန်ေတာ့်လိုပဲ စီးေမျာလာတဲ့ အစိမ်းအကျက်ေသာ မိတ်ေဆွများကို ကျွန်ေတာ်ေပးနိုင်တဲ့ လက်ေဆာင်ကေတာ့ ဒီအေတွးအြမင်ေတွပါပဲ။ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်မှာဆိုေတာ့ ဝိုင်ခွက်ကေလးေတွ ပန်းစည်းကေလးေတွ၊ ဝက်ဝံရုပ်ကေလးေတွလိုပါပဲ။ ယူလိုကလည်း ယူပါ။ ြငင်းလိုကလည်း ြငင်းနိုင်ပါတယ်။ အားလံုး အလုပ်ေကာင်းေကာင်း လုပ်ြပီး ကံေကာင်းနိုင်ြကပါေစ။
0 comments:
Post a Comment