ဆရာေရွှြပည်ေအးတို့ ေအဝမ်းခင်ေမာင်တို့ လက်ထက်ကစလို့ ြမန်မာစန္ဒယားဆရာများရဲ့ ပညာဟာ ဂီတေလာကမှာ ဝိုင်းေခါင်းေဆာင် ဂီတမှူးအြဖစ်နဲ့ ေနရာယူလာခဲ့တာ သူတို့ေအာက် ေနာက်တဆက်ေကာင်းေကာင်း အေမွခံနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီကေန့အခါမှာေတာ့ သူတို့သားသမီးများေတာင် ကီးဘုတ်တီးစားေနြကရြပီး အဲဒီကီးဘုတ်အသံဟာ ယန္တယားများလို ခိုင်းေစချက်နဲ့ မှတ်ဉာဏ်ေတွ အက်ဖက်ေတွပါတာကလွဲလို့ စန္ဒယားသံကို ဘယ်လိုမှ မီေအာင် အသံမထွက်နိုင်တာ တီးေနသူတိုင်းသိြကပါတယ်။ သို့ေသာ်ြငား လွယ်ပိုးချီမသွားလို့ရြပီး စန္ဒယားများလို ဝန်မကျယ်လို့ ပွဲကူးလမ်းသွားအဆင်ေြပတာကိုး။ ဒီလိုနဲ့ ြမန်မာစန္ဒယားဆရာများဟာလည်း မျိုးတုန်းေပျာက်ကွယ်လုနီး ြဖစ်လာရပါတယ်။ ဒါေြကာင့် သူတို့လက်ရာကေလးေတွကို ြပန်လည်ေဖာ်ထုတ်ရင်း အီလက်ထေရာနစ်အကူအညီမပါတဲ့ စန္ဒယားလက်သံသက်သက်ကို နားဆင်နိုင်ေအာင် ေဝမျှလိုက်ပါတယ်။
သီချင်းရဲ့ အေြကာင်းအရာကေတာ့ ရိုးရိုးေလးနဲ့ လူတိုင်းနားလည်ခံစားရတဲ့ ဇာတိေြမအလွမ်းကေလးပါ။ စားဝတ်ေနေရးနဲ့ ဘဝတက်လမ်းအတွက် ေမွးရပ်ေြမကို စွန့်ခွာြပီး တရပ်တေကျးမှာ ရုန်းကန်ေနြကရေပမယ့် ဘယ်သူမဆို ကိုယ့်ဇာတိရပ်ရွာကိုေတာ့ လွမ်းြကစြမဲပါပဲ။ ြပန်နိုင်တဲ့လူလည်းရှိမယ်။ မြပန်နိုင်တဲ့သူလည်းရှိမယ်ေပါ့။ အခွင့်မသာလို့ မြပန်နိုင်ေတာင်မှ သတိတရရှိေနေသးရင် ဘဝမေမ့တတ်ဘူးလို့ ေြပာရမှာေပါ့။ ေရာမေရာက်ေနတာမို့ ေရာမလိုချည့်ပဲ ကျင့်ေနြကရတဲ့အခါ ဇာတိကိုေမ့သွားခဲ့ရင် ေရာမသားလည်းမဟုတ် ရွာမသားလည်းမဟုတ် ေအာက်ကလိအာ ဆိုတာြကီးေတွ ြဖစ်သွားပါလိမ့်မယ်။ တကယ်ေတာ့ ေြပာမယ့်သာေြပာရတာပါ။ ဘဝင်ြမင့်ြပီး ေအာက်ေြခလွတ်တတ်တဲ့သူတချို့ကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ ငယ်ဘဝ နဲ့ ြကီးြပင်းရာ ဇာတိေြမကို မေမ့နိုင်ြကပါဘူး။ ဒါေပမယ့် သတိထားစရာတခုရှိတာက ကိုယ်ကေပါက်ဖွားလာတဲ့ သားသမီးများြကေတာ့ သူတို့ရဲ့ ဇာတိေြမဟာ ကိုယ့်ေမွးရပ်ေြမ မဟုတ်ဘူးဆိုရင်၊ သူတို့ြကီးြပင်းရာ ပတ်ဝန်းကျင်ဟာ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မဟုတ်ဘူးဆိုရင် ကိုယ်မရှိတဲ့ေနာက် သူတို့နဲ့ ကိုယ့်ေမွးရပ်ေြမနဲ့ အဆက်ြပတ်ဖို့က ကျိန်းေသသေလာက်ြဖစ်ေနပါြပီ။ စကင်္ာပူမှာ ြမန်မာစကားေရလည်ေအာင် မေြပာတတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းသားသမီးေတွရှိပါတယ်။
စကားတတ်ေအာင်သင်နိုင်ဦးေတာ့ ယဉ်ေကျးမှု၊ အေတွးအေခါ်ဘယ်လိုသင်ေပးြကမလဲ။ သူတို့လည်း သူတို့ဘဝမှာ သူတို့တက်နဲ့ သူတို့ေလှာ်ြကရမှာေလ။ သူတို့ဘဝအတွက် အသံုးမဝင်တာေတွကို မိဘက အတင်းသင်ခိုင်းလို့ သင်ရရင်ေတာင် ဒီဘက်နားကဝင် ဟိုဘက်နားကထွက်သွားမှာပဲ။ ဘာလို့ဆိုေတာ့ သူတို့အတွက်က မိဘပတ်ဝန်းကျင်ေဟာင်းြကီးကို ေလ့လာေနဖို့ထက် လက်ရှိပတ်ဝန်းကျင်မှာ အသားကျေအာင် အမီလိုက်ဖို့က ပိုအေရးြကီးတယ် မဟုတ်လား။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကိုယ်ကေမွးထားေပမယ့် ကိုယ်မပိုင်တဲ့ ရင်ေသွးေလးေတွ ြဖစ်လာရေတာ့တာေပါ့။
ဒီအေြကာင်းနဲ့ ပတ်သက်ြပီး ြပင်သစ်ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားေလးတကားနဲ့ မိတ်ဆက်ေပးပါဦးမယ်။ ဇာတ်ကားနံမည်က “La vie est un long fleuve tranquille” တဲ့။ အဓိပ္ပါယ်က ဘဝဆိုတာ သာယာေအးြကည် ြမစ်နဒီပါ တဲ့။ ကိုယ်ပိုင်သားဖွားခန်းဖွင့်ထားတဲ့ ဆရာဝန်တေယာက်ဟာ သူ့ေဆးခန်းကဆရာမကေလးကို အေပျာ်ြကံြပီး အတည်မယူပါဘူး။ ဒီအခါမှာ ဆရာမကေလးက သူ့ေဆးခန်းမှာ တေန့တည်းေမွးတဲ့ ကေလးေလးနှစ်ေယာက်ကို လူချင်းလဲြပီး ေန့ရက်အချိန် မိဘအလုပ်အကိုင် ေနရပ်ေတွကို ေသေသချာချာ မှတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ေနာက် ၁၂ နှစ်ြကာတဲ့အခါမှာ သတင်းစာထဲကတဆင့် ဒီဆရာဝန်ဟာ ကေလးချင်းမှားတတ်ပါတယ်။ မယံုရင် အဲဒီေန့က ကေလးေတွနဲ့ မိဘေတွကိုြကည့်ပါ လို့ ဖွင့်ချလိုက်တယ်။
ဆရာဝန်နဲ့ ဆရာမ ဘယ်လို ြပဿနာတက်ြကတယ်ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေလာေလာဆယ်မှာေတာ့ ကေလးနှစ်ေယာက် ြပဿနာတက်သွားတယ်။ ၁၂ နှစ်အရွယ် ေယာကင်္ျားေလးနှစ်ေယာက်ဟာ မိဘအရင်းမဟုတ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မသိပဲနဲ့ ြကီးြပင်းခဲ့ြကြပီ။ တေယာက်က ချမ်းသာတဲ့ ပညာတတ်လူယဉ်ေကျး မိဘေတွဆီမှာ။ ေနာက်တေယာက်က ဆင်းရဲြပီး ပညာမတတ် ေမွးချင်းများများနဲ့ ပျံကျရပ်ကွက်ထဲမှာ။
ပိုက်ဆံတတ်နိုင်တဲ့မိဘများက သူတို့ရင်ေသွးေလး ဆင်းဆင်းရဲရဲ ြကီးြပင်းခဲ့ရတာကို သနားလွန်းလို့ အတင်းလိုက်လဲတယ်။ ဟိုဘက်ကေတာ့ “သားသမီးများ ေပါလွန်းလို့ကွယ်။ သူများကေလး လူပိုတေယာက် တင်ေကျွးထားရလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ခိုင်းစားလို့ရေနသားပဲ။ သူများကေလးမှန်းသိရင် ညှာေတာင်ညှာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင်းေတာ့ ဘယ်လဲနိုင်မလဲ အလိုက်ေပး” ဆို ေဈးစကားအရင်စတယ်။ သူတို့ကေလးကျြပန်ေတာ့လည်း သူေဌးလင်မယားက သံေယာဇဉ်ြဖစ်ေနလို့ တပါတည်း ေမွးစားခွင့်ေတာင်းတယ်။ ဒါေလးများ။ ေခါ်သာသွား။
ေနာက်ဘယ်နှစ်ေယာက် လိုချင်ေသးတုန်း ေမွးေပးဦးမှာေပါ့။ သူေဌးအိမ်မှာ ေနာက်ေမွးတဲ့ သမီးေလးတေယာက်နဲ့ဆိုေတာ့ ကေလးသံုးေယာက် ြဖစ်သွားတယ်။ မိဘအသစ်က သားအသစ်ကေလးကို ဖူးဖူးမှုတ်ချစ်ရှာပါတယ်။ အေနအထိုင် အစားအေသာက်ကအစ ဝတ်ပံုစားပံု ေြပာပံုဆိုပံုေတွကို အေသးစိတ် အရိပ်တြကည့်ြကည့်သင်တာ။ သားကေလးကလည်း မိဘဉာဏ်ရည်ရထားတာပဲ ခနေလးနဲ့ အတုြမင် အတတ်သင် တေသွးတေမွးြဖစ်လာတာ။ ဘဝဆိုတာ သာယာေအးြကည် ြမစ်နဒီေပါ့ေနာ်။
ပံုြပင်ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကွယ်လို့ လက်ေတွ့ဘဝမှာ အဆံုးသတ်လို့မရေတာ့ ဇာတ်လမ်းဆက်ရြပန်ပါတယ်။ လူငယ်ကေလးဟာ မိရင်းဖရင်း အိမ်ေပါ်မှာ အတူေနေပမယ့် သူ့မိဘအရင်းလို ချစ်လို့မရပါဘူး။ သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ့မိဘဟာ ေအာက်တန်းစားများသာ ြဖစ်ပါတယ်။ သူအေဖာ်အေပါင်းများဟာ အရင်ရပ်ကွက်က ေလလွင့်ဂျပိုးသူခိုးများသာ ြဖစ်ပါတယ်။ အသွင်အြပင်အေနအထိုင်ကို တမဟုတ်ချင်း အတုခိုးနိုင်ေပမယ့် စိတ်ရင်းကို သူေြပာင်းလို့မရပါဘူး။ ဒီအခါမှာ မိဘအိမ်ကပစ္စည်းဥစ္စာေတွကို သူခိုးမျက်လံုးနဲ့ြကည့်ြပီး အရင်ေနခဲ့တဲ့အိမ်ကို လစ်ရင်လစ်သလို ပို့ေပးပါတယ်။ မိဘများလစ်တာနဲ့ ေတေလေရာင်းရင်းများကို အိမ်ေပါ်ပင့်ဖိတ်ြပီး မဟုတ်တာ အကုန်လုပ်ြကပါတယ်။
ဒီလိုလုပ်နိုင်ဖို့ တသက်လံုး ဗိုင်းေကာင်းေကျာက်ဖိ ထိမ်းေကျာင်းလာခဲ့တဲ့ အိမ်ရှင် ေမာင်နှမနှစ်ေယာက်ကို အရင် ဖျက်ဆီးရတာေပါ့။ ေသွးမစပ်တဲ့ အရင်ေမာင်နှမများကလည်း ရမှန်းသိေတာ့ ေကျာင်းအထိလိုက်လာြပီး လိုချင်တာေတွအားလံုး တေနရာတည်းမှာ အကုန်ရတဲ့ ရန်ကုန်လမ်းညွှန်ေလးဆီမှာ လာလာေတာင်းြကတာ ခနခန။ ဖေအမေအ ဘယ်လိုပဲသင်ြပဆံုးမလည်း လူရည်လည်တဲ့ ကေလးေလးဟာ ဘယ်လိုပတ်ချွဲချွဲနဲ့ ညာရမလဲ ေကာင်းေကာင်းသိေနပါြပီ။ ပစ္စည်းဥစ္စာဆံုးရှံုးရတာက ချမ်းသာတဲ့သူေတွမို့ မေထာင်းတာပါဘူး။ စရိုက်ပျက်တာ ေတာ်ေတာ်ဆိုးသွားပါတယ်။ မေအအရင်း နှမအရင်းေတွကိုလည်း ေသွးမေတာ်သားမစပ် တစိမ်းများအြဖစ် ြမင်တာဆိုးတာပါ။ မေကာင်းတဲ့အကျင့်ကို သင်ေပးလိုက်ရင် အင်မတန် အတတ်ြမန်ယံုတင်မကဘူး။ တခါတည်း အကျင့်ြဖစ်ြပီးစွဲသွားတယ်ဆိုတဲ့ အေြကာင်းကို ဇာတ်သိမ်းခန်းမပါပဲ တန်းလန်းြကီးရပ်ထားသလို ရိုက်ြပသွားပါတယ်။
ြပင်သစ်ရုပ်ရှင်ကားများဟာ ေဟာလီးဝုဒ်ကထွက်တဲ့ကားများလို ကမ္ဘာမေကျာ်ပါဘူး။ ဝင်ေငွမေကာင်းပါဘူး။ လူြကိုက်လည်းမများပါဘူး။ ဒါေပမယ့် အဆင့်ြမင့်တယ်လို့ထင်ပါတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ပရိသတ်ြကိုက်ေအာင် ေဖျာ်ေြဖမှုသက်သက်အတွက် ဖန်တီးထားတာ မဟုတ်လို့ပါ။ အရင်ေရးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အနုပညာဆိုတာ ကိုယ်ခံစားရတဲ့အတိုင်း ထပ်တူပရိသတ်ကခံစားနိုင်ေအာင် ြပုစားရတာလို့။ သူတို့ကေတာ့ ခံစားချက် သက်သက်ကို မေပးပါဘူး။ အေတွးမျှင်တခုကို ဆွဲထုတ်သွားပါတယ်။ ရုပ်ရှင်အြပီးမှာ ပရိသတ်က အေတွးစြကီးတခုနဲ့ ကျန်ေနခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအေတွးကို သူတို့က ဦးေဆာင်မထား အေြဖထုတ်ထားမေပးပဲ ကိုယ့်ဘာသာ ေတွးယူေစပါတယ်။ ြပင်သစ်ကားြကည့်ရင် မင်းသမီးနဲ့များညားဦးမှာလားလို့ ေတွးလို့မရပါဘူး။ အေမရိကန်ကားနဲ့ ကွာတာ အဲဒါပါ။
ဒီရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းကို ဖတ်ြပီးတဲ့အခါ ဘာေတွ ေတွးမိြကသလဲ။ တေယာက်နဲ့တေယာက် ေတာ့ ဘယ်တူပါ့မလဲ။ ကျွန်ေတာ်ေတွးမိတာကေတာ့ အေတာ်ေထာင်ေစာ်နံသဗျ။ ဗိုလ်ချုပ်ေအာင်ဆန်းဟာ တပ်မေတာ်ရဲ့ဖခင်ြကီးပါ လို့ ေြပာမိရင် မျက်ေထာင့်နီြကီးနဲ့ြကည့်ြပီး တပ်စရာပုဒ်မ ရှာတဲ့သူေတွကို မျက်စိထဲသွားြမင်ပါတယ်။ ဟုတ်ေတာ့ ဟုတ်တယ်ေလ ဒါေပမယ့် မေြပာသင့်ဘူးေပါ့ လို့များ ေတွးြကမလားမသိပါဘူး။ မိရင်းဖရင်းေပမယ့် အေနြကာတဲ့ မိြကိးမိေထွးများေလာက် သံေယာဇဉ်ရှိချင်မှ ရှိမှာေပါ့ေနာ်။ ဘာပဲေြပာေြပာ အေဖကေမွးတဲ့သမီးေလးကိုေတာ့ နှမေလးသဖွယ် ချစ်လွန်းလို့ အိမ်တွင်းပုန်းေလးလုပ်ခိုင်းြပီး ေစာင့်ေရှာက်ခဲ့တာကေတာ့ အမှန်ပါ။ ကဲ အခုေတာ့ ဒီေမာင်နှမတေတွ ရန်ကုန်မှာ ြပန်ဆံုြကြပီဗျား။ ဘယ်လို ရင်ြကားေစ့ရမလဲ ဟင်။
ြမို့ြကီးြပြကီး မနီးတဲ့ ေတာရပ်ရွာတွင် ေတာရပ်ဌာေနမှ အဲဒီကစ လူြဖစ်ရတဲ့ ကိုယ့်ဘဝအေြခေတွ
ကိုယ့်အသက်အရွယ် ငါးနှစ်ေကျာ် ဆယ်နှစ်အတွင်း အေဖာ်ေတွများနဲ့ ကစားခဲ့ြက ေပျာ်ေပျာ်ရွင် မေမ့နိုင်ဘူးစဉ် ကိုယ့်ဇာတိေြမ ေတာရပ်ရွာကိုပင်) ၂ ။
(တစစနဲ့ ကိုယ့်ဘဝမှာပင် အရွယ်ေရာက်လို့ လာြပန်ေတာ့ ေတာရွာမှာ ေပျာ်ေပမယ့်လည်း ေပျာ်ရာမှာမေန ေတာ်ရာမှာေနရမယ်လို့ ဆိုရိုးစကားေတွ ရှိခဲ့တာေြကာင့် ြမို့ြကီးကိုပင် ေရာက်ခဲ့ေပမယ့် ေတာကအေဖာ်ေတွများကို တေန့တရက်မှ (မေမ့နိုင်ပါစဉ်) ၂ ေတာမှာ ေဆွမျိုးသားချင်း လယ်ဆင်းရတဲ့ သူေတွပင် ေတာသူလံုေမတသင်း သူငယ်ချင်းအေပါင်းဝင် ကိုယ်မေမ့တာ ယံုေစချင်။ ကိုယ် အခွင့်သာခဲ့ရင် တေခါက်တခါ အေရာက်လာဖို့သာြပင်) ၂။
0 comments:
Post a Comment